«Σας πήραμε, σας πήραμε... φλουρί κωσταντινάτο...»!

«Μας πήρατε, μας πήρατε... βαρέλι δίχως πάτο».

 

    Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μέμφεται, τόσο, γιά ό,τι κάνει σήμερα, άλλωστε από απλή ανικανότητα δεν κάνει και τίποτα θετικό και σπουδαίο. Ο αριστερός εσμός -Τσίπρας και οι περί αυτόν- ελέγχεται  γιά όσα έλεγε και έταζε, όταν ήταν αντιπολίτευση, φουσκώνοντας άδεια από μυαλό κεφάλια και ξεσηκώνοντας πλήθη αφελών και μωρόπιστων, ενώ ως κυβέρνηση κάνει τα εντελώς αντίθετα. Δεν υπάρχει σημείο των προεκλογικών του εξαγγελιών που να μην ξεχάστηκε και δεν υπάρχει τόπος που να «έφτυσε» τότε και να μην τον γλείφει τώρα. Επιμελώς και με βουλιμία, προκειμένου να διατηρήσει την θέση του. Με πρωτοφανή, απεριόριστη εξουσιολαγνεία και απολαυστική ηδυπάθεια γιά την «καρέκλα».

   Δεν υπάρχει μεγαλύτερη -και σαδιστική- ικανοποίηση γιά όλους εμάς -τους «αυτοί», κατά την τσιπραίικη δυιστική θεωρία του «ή αυτοί, ή εμείς»- από το να διασκεδάζουμε το χάλι μας, βλέποντας την απίθανη κατάντια της... «διά πρώτη φορά αριστερά» να αυτογελοιοποιείται και τους αρειμάνιους αριστερούληδες λεβέντες -Κυρίτσηδες, Φίληδες, Σκουρλέτους, Πολάκηδες και σία- οι οποίοι δεν σήκωναν δεξιά μύγα στο «καθάριο και τίμιο», αριστερό σπαθί τους, να υποδέχονται στους κόλπους τους, ως υποτεταγμένοι αναξιοπρεπείς τσανακογλείφτες Χατζατζάρηδες (το Καραγκιόζηδες τους πέφτει πολύ), μία πολυλογού-πολυβόλο κυρία Παπακώστα. (Λες και οι ομογάλακτες τσαπερδόνες γλυστριδοφάγες Αυλωνίτου και Καρακώστα δεν τους αρκούσαν). Και όχι μόνον αυτό, αλλά να προσπαθούν με εμετικές δικαιολογίες, εντυπωσιακές κωλοτούμπες και απύθμενης γελοιότητος και αμοραλισμού φραστικές παπαρδέλες και ακαταλαβίστικες κουλτουροαριστερές σαχλές φιοριτούρες, να δικαιολογήσουν την... «διεύρυνση» και την δουλική προθυμία συνεργασίας με κάθε ιδεολογικό -κατ΄αυτούς- εκτόπλασμα, προκειμένου διατηρήσουν οφίτσια και μισθάρα.

   Έτσι, πάντα κατά την απύλωτη αριστερή αθυροστομία, απέκτησαν και την δική τους... «Ζαρούλια», την οποία απολάκτισε η ΝΔ, (ο χαρακτηρισμός δικός τους, αλλά παλιός, κατά τα «περσινά ξυνά σταφύλια»), και την αγκάλιασε -ως πειθήνιο «κουκί»- η «ναι σε όλα» πειθήνια αγέλη. Και μαζί της φορτώθηκε ό,τι ρετάλι ή σκουπίδι έχουν αποβάλλει οι διάφορες πολιτικές παρατάξεις, στην προσπάθειά τους να εξυγιανθούν και ανανεωθούν.

   Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως εάν η διατήρηση της εξουσίας απαιτούσε την αποκάλυψη γυμνών οπισθίων και την έκθεσή τους -γυμνών, στρογγυλών και τουρλωμένων- στην ερωτική διάθεση παντός ανώμαλου ή ρέκτου παρεμφερών... απολαύσεων, θα το έκαναν! Και μάλιστα πολύ πρόθυμα και πολύ ευχαρίστως. Απλά, θα έβαζαν τον νεογεωργαλά Καρπερό να γράψει κάποιο ηλίθιο και μπουρδουκλωμένο δικαιολογητικό μανιφέστο που θα εξυμνούσε -αλά Γκλέζο- τις αρετές του πανηδονισμού και τον Μπαγκσβάνη να βρίζει... την Μαρέβα. Και όλα καλά...!

Έχοντας δεσμούς αίματος με την παλιά, συνεπή, έντιμη και λεβέντικη αριστερά, και πολύ στενούς συγγενείς με τους οποίους συζητούσα καλόπιστα, διαφωνώντας ιδεολογικά, σε τόνους ήρεμους και πολιτισμένους -χωρίς τα διχαστικά «ή εμείς, ή αυτοί»- και σε εποχές που το πράγμα «παιζόταν», καθώς η φενάκη του κομμουνισμού, ως ιδεολογία, δεν είχε αποδειχθεί καταφανώς. Τότε δεν είχαν καταρρεύσει ακόμη, ως χάρτινοι πύργοι, τα καθεστώτα του και δεν είχαν απογοητευθεί όλοι όσοι διαπνέονταν από τον  ρομαντικό και δονκιχωτικό ιδεαλισμό του και οι υπερασπιστές του εδικαιούντο να... κυνηγούν ανεμόμυλους. Δυστυχώς, όλοι εκείνοι οι αγνοί ουτοπιστές ιδεολόγοι δεν ζουν γιά να... «μετανιώσουν», απολαμβάνοντας έναν αριστερό ρομά να υπερασπίζεται μιά γαλιάντρα Παπακώστα, που προ ολίγου τον «στόλιζε» πατόκορφα, και μιά κομπιναδόρα αυτιστική να την ασπάζεται περιπαθώς. Κατάντια όλων... Και πιό πολύ όσων τους αποδέχονται, τους χειροκροτούν εγκρίνοντας και προτίθενται να τους ξαναψηφίσουν

Οι λαθρομετανάστες, η αριστερή λεξιπενία και η ιδεολογική της αγκύλωση.

Σοφές απόψεις, σοφών ανθρώπων! (Αριστερών, εννοείται).

Ούτε λαθρέμπορος, ούτε λαθροκυνηγός!

   Μόλις χθες πληροφορήθηκα, καθ’ ότι έλειψα επί 10/ήμερο την κρίσιμη εποχή, ότι ο υπουργός της Δικαιοσύνης μας, εκλεκτόν «φιόρο του Λεβάντε» και διαπρεπής αριστερή νομική κορυφή, (εισαγγελεύς της, εν Πλατεία Συντάγματος πολύκροτης δίκης του Κλίντον, με πρόεδρο τον επίσης διάσημο νομικό, Εξοχότατο κ. Κ. Καζάκο), διένειμε στον τομέα αρμοδιότητος και δικαιοδοσίας του επείγουσα εντολή, όπως απαγορευθεί του λοιπού -ρητώς και διά ροπάλου- η χρήση του όρου: «λαθρομετανάστης». (Φτού, κακά!).

   Δυσπιστώντας στο πρώτο άκουσμα της ειδήσεως, έμεινα στήλη άλατος όταν την διασταύρωσα. Καθ’ ότι αδυνατούσα να φανταστώ τοσαύτης ηλιθιότητος ενέργεια,  η οποία  πέρα από κάθε άλλο και  σε κράμα με γεροντοκορίστικη ιδεοληπτική εμμονή, μπορεί να επικρατήσει της απλής λογικής και της στοιχειώδους γνώσεως της ελληνικής γλώσσης. Επίσης, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί η απανταχού ελληνική αριστεροσύνη αποφάσισε να δώσει μία τέτοια μάχη από πασιφανώς τρωτό και ευάλωτο μετερίζι.

   Και ο ήκιστα διαθέτων επαφή με την ελληνική γλώσσα, δύναται σήμερα -και πολύ εύκολα μάλιστα- να πληροφορηθεί από έγκυρα σχετικά Λεξικά και  Γραμματικές -Τριανταφυλλίδη, Τζάρτζανου, Μπαμπινιώτη- πως το λήμμα: «λάθρα» αποτελεί αρχαίο επίρρημα που σημαίνει «κρυφά», «κρυφίως». Συνεπώς, κάθε σύνθετη λέξη με πρώτο συνθετικό το «λαθρο-» προσδιορίζει μία «κρυφίως διαπραττόμενη, άρα παράνομη, πράξη» και όχι την, εν γένει, ύπαρξη αυτού που την διαπράττει. Π.χ. λαθρεπιβάτης = ο επιβαίνων χωρίς εισιτήριο σε ΜΜΜ, ήτοι ο τζαμπατζής, λαθροθήρας = αυτός που κυνηγά χωρίς άδεια, λαθραναγνώστης = όποιος διαβάζει, λοξοκοιτώντας, την εφημερίδα του διπλανού του και, άρα, λαθρομετανάστης = όποιος μεταναστεύει χωρίς να τηρεί τις νόμιμες διαδικασίες της χώρας υποδοχής του. Τελεία, παύλα,... παρένθεση! (όπως λέει και η εξόχου μορφώσεως μεγάλη αριστερή ηγερία και... «δελφίνα» κυρία  Νταβαντούρου).

  Εννοείται ότι, π.χ. ένας «λαθρο..κ.λπ.» θα μπορεί -κατά τα λοιπά- να είναι και ένας αξιοπρεπέστατος κύριος, οπότε τζάμπα σεληνιάζονται και αφρίζουν οι λάτρεις της παγκόσμιας προλεταροποίησης.

   Με βάση, λοιπόν, τόσον των σύγχρονων γλωσσολόγων, όσον και των αρχαίων σοφών, φιλοσόφων, ιστορικών, π.χ. Επίκουρου, Πλουτάρχου, κ.α, μου είναι αδιανόητη η λυσσαλέα αντίδραση, επί τω ακούσματι και μόνον, της λέξης «λαθρομετανάστης», της οποίας το νόημα είναι αμάχητα ξεκάθαρο.

   Επειδή «εξ όνυχος τον λέοντα», εύκολα τεκμαίρεται από κάθε στοιχειωδώς νοήμονα συμπολίτη, η ορθότητα και σοβαρότητα κριτηρίων όλων των αποφάσεων και ενεργειών του κυβερνητικού σούργελου που μας κάθισε στον σβέρκο και δεν διανοείται να... ξεκαβαλικέψει.

   Τέλος, γίνεται καταφανές γιατί η χώρα κατάντησε ξέφραγο αμπέλι και έρμαιο στις ορέξεις και διαθέσεις των μπαχαλάκηδων, των ρουβικόνων, των πρεζάκηδων και προμηθευτών τους, των λαθρομεταναστών και των πάσης φύσεως περιθωριακών τύπων, οι οποίοι αποτελούν μόσχους σιτευτούς γιά το ντόπιο αριστεριλίκι και το σταθερό εκλογικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ.

   Συμπερασματικά, ας τελειώνουμε, λοιπόν, μ’ αυτή την διελκυστίνδα που ταλαιπωρεί τη γλώσσα και τα νεύρα μας, ελπίζοντας και σύντομα ξεμπερδέματα με όλους αυτούς τους απίθανους λαθρεπιβάτες της εξουσίας, που βάλθηκαν να μας τρελάνουν, (αφού πρώτα μας ξεζουμίσουν οικονομικά).

Η αντιστροφή της πραγματικότητος ως πολιτική πρακτική.

...και η ανάγλυφη απόδειξη της αποτυχίας του παγκόσμιου κομμουνισμού.

   Καθώς η οσμή εκλογών γίνεται, καθημερινά, όλο και εντονότερη, απορώ γιατί τα επόμενα -αν και οφθαλμοφανή- δεν γίνονται αντιληπτά και δεν προβάλλονται έντονα από τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ.

   Ο συριζαρέικος προπαγανδιστικός μηχανισμός, απόλυτα συνεπής προς τα σχετικά σταλινικά πρότυπα και γραμμένα στα αντίστοιχα εγχειρίδια, αποδίδει στον αντίπαλο όλα όσα -αποτυχημένα, εσφαλμένα, παράλογα, τυχοδιωκτικά, αντιδημοκρατικά και αντιδημοτικά- χαρακτηρίζουν τους ίδιους: π.χ. «Ψεύτης ο Μητσοτάκης»!!

   Ενδεικτικό, αλλά και χαρακτηριστικό, τα αριστερά δημοσιογραφικά φερέφωνα, (Αυγή, Εφημερίδα των συντακτών, Έθνος, Κόντρα, ΕΡΤ και το γελοίο Ντοκουμέντο), αναφέρονται -ξορκίζοντας μετά βδελυγμίας- στην διάθεση, τάχα, της ΝΔ να συγκροτήσει... «ΑντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Όμως την ίδια στιγμή η "Εφημερίδα των συντακτών", με πηχυαία γράμματα, σαλπίζει προσκλητήριο γιά σύμπηξη «Αντιδεξιού μετώπου»! Μιά ιδέα που ξεφουρνίζει ο αχρηστότερος των αχρήστων του κυβερνητικού εσμού, ο... κ. αντιπρόεδρος!

   Στο καραγκιοζιλίκι της Ιθάκης, ο... αριστερός ευδαιμονιστής παραμυθάς ηγέτης κατηγόρησε τη ΝΔ γιά αντιδημοκρατική συμπεριφορά! Ποιός; Αυτός που την επομένη του σαχλού δημοψηφίσματος του Ιουνίου ’15, μετέτρεψε -αντιδημοκρατικά, ετσιθελικά και αυθαίρετα- το λαϊκό «ΟΧΙ» σε πανηγυρικό και μεγαλόπρεπο... «ΝΑΙ»! Τόσο δημοκρατικά.

   Κατηγορεί έναν αυθεντικά μετριοπαθή πολιτικό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γιά ακροδεξιές αποκλίσεις. Ποιός; Αυτός που συστηματικά κανακεύει, καθυστερώντας κάθε δικαστική διαδικασία που αφορά στην Χρυσή Αυγή, προκειμένου αυτή να διατηρείται ζωντανή, αλώβητη και ατιμώρητη, ώστε να κόβει ψήφους από τη ΝΔ.

   Όμως το άκρον άωτον αριστερής θρασύτητος αποτελούν οι κατηγορίες που εκτοξεύουν στην αξιωματική αντιπολίτευση γιά... «διχαστική ρητορική». Αλλά, από την θέση της αντιπολιτεύσεως ακόμη, ο πονηρός δημαγωγός Τσίπρας διεκήρυσσε -όλοι γνωρίζουμε- το περίφημο: «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν», ενώ τώρα, που το  προεκλογικό του άγχος χτυπάει κόκκινο, συστηματικά επαναλαμβάνει: «ή εμείς, ή αυτοί», προσπαθώντας να συσπειρώσει την απογοητευμένη εκλογική του πελατεία. Αυτό το σύνθημα, προφανές σε κάθε νοήμονα άνθρωπο, μεταθέτει το κριτήριο ψήφου από την ποιότητα, το είδος των πεπραγμένων, των πολιτικών γραμμών και της αποτελεσματικότητος μιάς ανερμάτιστης και ανίκανης κυβέρνησης, στο συναίσθημα και την αριστερή ταυτότητα! Δηλαδή: «Μπορεί να τα κάναμε «σκ... ά» στη διακυβέρνηση της χώρας, μπορεί να σας αποχαλάσαμε τη ζωή σας, (ενώ σας είχαμε υποσχεθεί να την φτιάξουμε καλύτερη), αλλά ξαναψηφίστε μας γιατί -απλά- εμείς είμαστε οι... «καλοί αριστεροί», οι δικοί σας, ενώ οι άλλοι είναι οι «κακοί δεξιοί»!!!

   Συνοψίζοντας, επισημαίνω την κραυγαλέα έλλειψη ευφυΐας -άλλο εξυπνάδα, άλλο κουτοπονηριά- σε όλους αυτούς που χαράζουν τέτοιες «γραμμές επικοινωνιακές», αφού δεν αντιλαμβάνονται πως κάθε καταγγελτική αναφορά ως... «κακό» και η απόδοσή του στην αντιπολίτευση, το οποίο όμως αυταπόδεικτα «φωτογραφίζει» τη φάτσα τους, στην ουσία εγγράφεται στο παθητικό τους.

H Ιθάκη, το ταξίδι και ο σύγχρονος... Οδυσσέας.

Ένας αμφιλεγόμενος ήρωας και το κακέκτυπό του.

Απ' την Ιθάκη στο Ζάλογγο, μιά δρασκελιά δρόμος...

     Η έμπνευση των νεοσταλινικών κατακτητών του Μαξίμου, (που το κατάντησαν... Μινίμου), μοιάζει μάλλον ατυχής. Ο γνωστός χολερικός που ηγείται και εμπνέει την κυβερνητική γραμμή -σαλπίζοντας «πυρ ομαδόν» κατά της ΝΔ, έστω και με άσφαιρα πυρά- το παίζει, πλέον, ποιητής-δραματουργός, ανταγωνιζόμενος τον «τρυφερό, ρομαντικό και αισθαντικό» αντίστοιχον. Εκείνον τον ακατονόμαστο φονέα της Μακεδονίας και υπουργό μας επί των Εξωτερικών.

   Ο κύριος Καρπερός, προφανώς ελλιπώς ενημερωμένος και κλασσικά ημιμαθής κομμουνιστής πασιονάριος, στάθηκε στην επιφάνεια του μύθου και παρέσυρε το εντελώς πανάσχετο περί παντός είδους μορφώσεως, (πλην «Κεφαλαίου» του Μαρξ και σκοτεινής σταλινικής ίντριγκας), αφεντικό του, στήνοντας μιά κακόγουστη οπερετική φάρσα -συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης και μεταφερμένης κομματικής κομπαρσαρίας- προκειμένου να πανηγυρίσει -μελαγχολικά όπως απεδείχθη- το δήθεν τέλος των μνημονίων και της εξάρτησης της χώρας από τα κέντρα βούλησης των δανειστών μας, (κούνια που τον κούναγε!).

   Όμως η περίπτωση «Ιθάκη και Οδυσσεύς» δεν είναι ούτε τόσο απλή, ούτε τόσο επιτυχής, ούτε τόσο ρομαντική, ούτε τόσο διδακτική, όπως παρουσιάζεται στην έξοχη ποιητική δημιουργία του Καβάφη. Γιά όσους γνωρίζουν -ή μπορούν να πληροφορηθούν- ο ομηρικός Οδυσσέας ήταν ένα πολύ αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Εγωκεντρικός ηδονιστής, αδίστακτος δολοφόνος και παμπόνηρος δολοπλόκος, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό. Κατ’ αρχήν, προσπάθησε να «λουφάρει» τη συμμετοχή του στην Τρωική εκστρατεία, η οποία αποτελούσε πράξη αποκαταστάσεως της τρωθείσης τιμής των Ελλήνων, από το «γκομενιλίκι» της άπιστης Ελένης με τον βάρβαρο παίδαρο Πάρι. Έτσι, λειτούργησε σαν κάτι γνωστούς σύγχρονους κουραμπιέδες, π.χ. Καρανίκες, Λαζόπουλους κ.λπ., που παρέστησαν τους τρελούς, ή τους... «αντιρρησίες -τάχα- συνείδησης», προκειμένου ν’ αποφύγουν τη στράτευση. Αντίστοιχα, ο Οδυσσέας το «έπαιξε» τρελός, οργώνοντας και σπέρνοντας τα βασιλικά κτήματα με... αλάτι, προκειμένου -ως τρελός-  να αποφύγει τη συμμετοχή του στην εκστρατεία, καθώς ο μάντης Αλιθέρσης είχε προφητεύσει πως αν πήγαινε σ’ αυτόν τον πόλεμο, θα έκανε 20 χρόνια να γυρίσει! Όμως ο σοφός Παλαμήδης, τον ξεμπρόστιασε και τον ανάγκασε να συμμετάσχει, γεγονός που ο ραδιούργος Οδυσσέας δεν συγχώρεσε ποτέ, αλλά του την φύλαγε. Έτσι, του έστησε μία ωραία πλεκτάνη περί δήθεν προδοσίας, και με τη συμβολική μαρτυρία του Διομήδη, το... «έκτακτο στρατοδικείο των Αχαιών» τον καταδίκασε σε θάνατο, και μάλιστα διά λιθοβολισμού!

   Γυρνώντας στον Οδυσσέα, τώρα, και χωρίς πολλά λόγια: Ξεκίνησε γιά την Τροία με έναν στόλο 12 πλοίων και γύρισε με... ένα, πριν φουντάρει κι αυτό και ξεμείνει σε μιά σχεδία. Είχε μαζί του ένα τσούρμο άντρες πολεμιστές -άγνωστος σ’ εμένα ο ακριβής αριθμός- και επέστρεψε... μόνος.  Γκομενίζοντας γιά χρόνια με Κίρκη και Ναυσικά σε διάφορα νησιά -προσωπικά καλοβολεμένος- είδε τα πληρώματά του να αποδεκατίζονται μέχρις ενός, ώσπου να φτάσει -ναυαγός- στην πατρίδα του.

   Η όλη αινιγματική του προσωπικότητα -φονιάς του Διομήδη, που τον βοήθησε να «φαγωθεί» ο Παλαμήδης, του Αμφικτύονα και κάμποσων άλλων- και σκληρός με τους άντρες του, απετέλεσε αντικείμενο και πηγή εμπνεύσεως πολλών μεταγενέστερων δραματουργών, (τραγωδών, ποιητών, συγγραφέων), με ποικίλους «χρωματισμούς» του χαρακτήρα του. Άλλοι τον παρουσιάζουν με ζωηρά χρώματα, (Σοφοκλής, Ευριπίδης, Οράτιος, Οβίδιος) και άλλοι με σκοτεινά, (Βιργίλιος).

   Κλείνοντας, προσωπικά πιστεύω πως ο εμπνευστής της σύγχρονης ιλαροτραγωδίας που παίχτηκε στα βοσκοτόπια Καλογρίτσα, σαφώς εν αγνοία του συνολικού συμβολισμού της όλης ιστορίας: «Ιθάκη - Οδυσσέας», τελικά έπεσε μέσα. Θέλοντας να τονίσει το... ηρωικό πρόσωπο του σύγχρονου πολυμήχανου Οδυσσέα-Τσίπρα, έδωσε λαμπρή ευκαιρία στο να αποκαλυφθεί και το σκοτεινό του. Εκείνο του αδίστακτου ιδιοτελούς δολοπλόκου, ο οποίος θυσίασε όλους -μέχρις ενός- τους συντρόφους του, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος. Απήλαυσε το γλυκόλαλο τραγούδι των Σειρήνων -οι άλλοι βουλοκέρι στ΄αυτιά- καλόφαγε, καλοήπιε, καλοπήδηξε και... επιβίωσε, πατώντας στα πτώματά τους. Όλοι οι άλλοι χάθηκαν. Είτε μεταμορφωμένοι σε γουρουνόπουλα σούβλας από την Κίρκη, είτε πήγαν φούντο στον πάτο της θάλασσας.

   Αν αυτό σας λέει τίποτε, κρατήστε το, αν όχι... θα το καταλάβετε αργότερα. Προς το παρόν αρκεστείτε στο μηνιαίο επίδομα του «κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος», (ελέω σφαγής των.... «πλούούούσιων»), την προσδοκία ελαχίστης σύνταξης, ακόμη και σε χαραμοφάιδες, που ποτέ τους δεν κατέβαλαν φράγκο εισφορών- και την χορήγηση του ημερήσιου...«πινακίου σανού». Όσο γιά το μέλλον των παιδιών μας... «χεστ....με»! Δος ημίν σήμερον, αφέντη.  

"Αμάν, Ανάσταση"! Επί τέλους!

Ζήτω η πολυπόθητη έξοδος από τα μνημόνια!

Μελαγχολική άποψη, γενικώς, από τα βοσκοτόπια Καλογρίτσα

    Η χθεσινή ιστορική ημέρα ξημέρωσε κανονικά και από το πρωί αποφάσισα να ξαναμπώ στον παλιό, γνώριμο και καλό ρυθμό που είχα συνηθίσει να ζω, εξ απαλών ονύχων, εκεί στην Ακαδημία Πλάτωνος, κοινώς Βούθουλα, και που συνέχισα όταν από βέρος Κολωνιώτης μετεξελίχθηκα σε μέτοικο Κολωνακιώτη, χάριν σε ένα σαράι που προικοδότησε ο αείμνηστος πεθερός μου στις δύο κόρες του και οι γαμπροί του μετουσίωσαν σε πολυκατοικία, οπότε οι αρχικές μου αριστοκρατικές συνήθειες απέκτησαν νέα δυναμική, προφανώς επί τα βελτίω.

   Πρώτη μου δουλειά -και έκπληξη γιά εκείνη- ήταν να αναπροσαρμόσω τον μισθό της Σόνιας κατά 50%, τερματίζοντας και την δική της λιτότητα. Η Σόνια είναι μιά νεαρή νταρντάνα Αλβανίδα, 32 ετών, η οποία ανέλαβε το καθήκον να ξεγλιτσιάζει το σπίτι κι εμένα τον μαγκούφη, αφ΄ ης η κακοτυχία έστειλε στους ουρανούς την αυθεντική κυρά μας. Μαζί με την αποκοπριτοποίηση όλου του γατοσκυλολογιού που με περιβάλλει. Βασική μου πρόθεση, εν όψει της αφθονίας που πρόκειται να συρρεύσει στο σπιτικό μου, με το «κέρατο της Αμάλθειας» που επέρχεται δρομαίως να στρογγυλοκαθήσει στη χώρα, ήταν να της διπλασιάσω τον μισθό, όμως με κράτησε η ασφαλής υποψία πως υπήρχε ενδεχόμενο η ήδη παχουλή Σόνια, από την υπερβολική καλοπέραση και το άφθονο φαγητό που θα της δημιουργούσα να «ξεχείλωνε», οπότε και θα καθίστατο δυσκίνητη και αντιπαραγωγική, χώρια την ανθυγιεινή διάσταση του θέματος. Έτσι συγκρατήθηκα στη λελογισμένη μέση λύση.

   Στη συνέχεια, αποφάσισα -σαν πρώτο μέτρο- να επαναφέρω το μενού μου στα παλιά καλά πρότυπα. Έτσι, τιμώντας τις δεκάδες ξύλινες κουτάλες που έσπασαν στα παιδικά πισινά μου, προκειμένου να συνηθίσω το μαύρο χαβιάρι, με το οποίο με μπούκωνε καθημερινά η μάνα μου κι εγώ κρατούσα πεισματικά στο στόμα: -Κατάπιε το γρήγορα γιατί θα σε τσακίσω! Και τσαφ! η κουτάλα, μέχρι που αναγκάστηκα να το συνηθίσω! (Το μαύρο χαβιάρι εννοείται). Παρήγγειλα, λοιπόν, μέσω παλιού καλού φίλου, μερικά πεντόκιλα πέρσικο. Η αλήθεια είναι πως -όντως- δέκα χρόνια τώρα, μου έλειψε. Το πρωινό μού έμοιαζε λειψό χωρίς μαύρο χαβιάρι, χωρίς σολομό φυμέ -Νορβηγίας μόνο, παρακαλώ- ένεκα μιάς ανεξήγητης γαστριμαργικής ιδιοτροπίας.    
   Δυστυχώς εδώ στην επαρχία οι... «σωμελιέδες», αιφνιδιασμένοι, δεν πρόλαβαν να εφοδιάσουν τις κάβες τους εγκαίρως, οπότε αναγκάζομαι να ψάχνω στην Αθήνα γιά τις απαραίτητες -καμμιά δεκαριά μπουκάλες, αρχικά-  Chandon Dom Perignon. H brut γεύση αυτής της σαμπάνιας ανέκαθεν με εξιτάριζε, αλλά η καταραμένη λιτότητα των Σαμαροβενιζελέων μου την στερούσε γιά οκτώ (!) ολόκληρα χρόνια. Σκέψου!!! Τώρα όμως θα πάρω εκδίκηση, αλλά με αυστηρή προϋπόθεση η σοδειά να είναι του 1961, καθ’ ότι όλες οι άλλες μου μοιάζουν με ρετσίνα γκαζάτη. Οπωσδήποτε 1961, αλλοιώς -παρήγγειλα- να κοιτάξω αλλού!

   Ως προς τα σαλατικά, ήδη ενημέρωσα τον ανιψιό μου Πέτρο στο Λουξεμβούργο να κινητοποιήσει τις επαφές του στις Βρυξέλλες και να μου στέλνει - τακτικά κάθε μήνα με DHL- ένα μικρό τσουβαλάκι λαχανάκια Βρυξελλών. Όχι πολλά γιατί μαραίνονται στο ψυγείο, καμμιά εικοσαριά κιλά τη φορά. Θυμάμαι πως ωφελούν και στην χοληστερίνη.

   Τέλος, έδωσα αυστηρές εντολές στην Σόνια να καταργήσει- εντελώς- την τριμμένη  κεφαλογραβιέρα στην αγαπημένη μου μακαρονάδα και να την αντικαταστήσει με λευκή τρούφα magnatus, η οποία προσεχώς θα αφθονεί σε όλα τα καλά super markets.

   Επί τέλους, ο μεγάλος μας ηγέτης, ο Αλέκσις, μας έφερε την ελπίδα, μας έβγαλε από τα μνημόνια, μας έβγαλε από την λιτότητα, μας έφερε την αφθονία! Κι ας τον έλεγαν... «αρχιψεύτη», δημαγωγό και απατεώνα. Ζήτω ο Αλέκσισ μας, ζήτω ο λεβέντης μας, ζήτω ο κουβαλητής μας. «Ήταν δίκιο, το έκανε πράξη»!

   Ένα χτύπημα στην πόρτα με ξύπνησε. Ήταν η Σόνια. Η φόνισσα των ονείρων μου. Πάνω που πήγαινα να βάλλω στο στόμα μου μιά γερή πιρουνιά ταλιατέλες, πασπαλισμένες με μικρά κομματάκια σολομό Νορβηγίας και απάνω ψιλοτριμμένη λευκή τρούφα Κροατίας!

   - Το ψωμί του τοστ τέλειωσε, τί θα φας γιά πρωινό;

   - Αν έχει κανένα αυγό κάνε αυγοφέτες κι έρχομαι. Αλλοιώς... ψωμί και φέτα.

   Ά, ρε μπαγάσα παραμυθατζή, τουλάχιστον ας έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα. Κάποτε ζούσαμε γιά να κάνουμε όνειρα, τώρα -όπως μας κατάντησες- ζούμε μόνο στα όνειρά μας! Πάντως -όλα κι όλα- τα όνειρα που μας εξασφάλισε η συριζανελέητη λαίλαπα είναι άφθαστης πολυτέλειας και καλοζωίας.