Το "Καλογρίτσας gate" ως αφορμή ανασκόπησης.

 Μιά κατρακύλα χωρίς τέλος!

Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς... αυτοπροσώπως!

   Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο. Η αριστερά μόνο ως αντιπολίτευση και κίνημα διαμαρτυρίας είναι χρήσιμη. Κάτι σαν αλογόμυγα στα καπούλια της κάθε αστικής διακυβέρνησης. Γιά να φωνασκεί, να διαμαρτύρεται και να ζητεί τον «ουρανό με τ’ άστρα», πετυχαίνοντας το εκάστοτε δυνατόν και συντηρώντας μιά μικρή, σταθερή πελατεία.

   Οσάκις η κακή μοίρα μιάς χώρας την έφερε στο τιμόνι της, τα έκανε θάλασσα. Την κατέστρεψε οικονομικά, την «στραμπούλιξε» πολιτιστικά και πολιτισμικά και την έριξε δεκάδες χρόνια πίσω, από πλευράς προόδου και ανάπτυξης.  Άκαμπτη και αγκυλωμένη σε κοινωνικοοικονομικές θεωρίες περασμένων αιώνων, οι οποίες στην σύγχρονη πραγματικότητα φαντάζουν παλαιολιθικές και απολύτως ξεπερασμένες, αυτοαποκαλείται κορδακιζόμενη ως «προοδευτική», ενώ παραμένει προσκολλημένη δογματικά σε θεωρητικά και ουτοπικά ιδεολογήματα, τα οποία -όπου εφαρμόσθηκαν- απέτυχαν παταγωδώς και απερρίφθησαν. Τόσο ως θεωρητική προγραμματική συγκρότηση, όσο και ως πρακτική εφαρμογή.

   Σήμερα, το όλο μαρξιστικό ανεδαφικό φιλοσοφικό οικοδόμημα, διατηρείται μόνο ως εφαλτήριο κατάληψης εξουσίας από κάποιους αιθεροβάμονες κι αμετανόητους θεωρητικούς πολιτικούς -ή πονηρούς και φίλαρχους εραστές του λαϊκισμού και της δημαγωγίας- απευθυνόμενο σαν όχημα ρεβανσισμού και δικαίωσης, σε κάποιους ανίκανους, αφελείς, ανάξιους, συμπλεγματικούς, περιθωριακούς και, εν γένει, σε όλον εκείνον τον κοινωνικό «κατιμά» που θεωρεί εαυτόν αδικημένο από την... «άτιμη κενωνία» και προσπαθεί -παντί τρόπω και πάση θυσία- να την εκδικηθεί.

   Κυρίαρχο στοιχείο κάθε αριστερού ρεύματος, πέραν του χαμηλού πνευματικού επιπέδου των οπαδών του και του μύθου περί του αντιθέτου, είναι η ανικανότητα γιά κάθε μορφής διαχείρισης εξουσίας, η μετριότητα των στελεχών του, η έλλειψη διορατικότητος, η απουσία πολιτικής ευελιξίας, οι μη εύστοχοι χειρισμοί στην εξωτερική πολιτική και η αποτυχημένη προσπάθεια να αποδείξει πως λειτουργεί υπέρ της πραγματικής προόδου και ανάπτυξης του λαού της, μέσα στο ευρύτερο διεθνές γίγνεσθαι.

   Αντί αυτών, κυριαρχούμενη από έναν μονολιθικό κρατικό συγκεντρωτισμό, καταδιώκει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία την οποία νεκρώνει με υπερφορολόγηση, φιμώνει κάθε αντιτιθέμενη φωνή, προσεταιρίζεται ΜΜΕ, ή ιδρύει δικά της φίλια φερέφωνα, απ’ όπου και πλασάρει, μαζί με την άμετρη ανικανότητα, διαπλοκή και φαυλότητα, την δική της αποκλειστική... «αλήθεια».

   Στην προγραμματισμένη σύνθλιψη και καθυπόταξη της ανεξάρτητης και σκεπτόμενης προσωπικότητος στη βούληση της κεντρικής ηγεσίας, τα συντάγματα και οι νόμοι αποκτούν ιδιαίτερη ελαστικότητα, εφαρμοζόμενοι κατά το δοκούν, και κάθε αντίθετη άποψη εξαφανίζεται, ή αλλοιώνεται, μαζί με τον φέροντα. Αν η αλήθεια δεν συμφέρει το «καθεστώς», τόσο το χειρότερο γιά την αλήθεια. Και έτσι, στη βάση ηθελημένης -ή μη- συσκότισης, απέραντης ψευδολογίας και συστηματικής παραπλάνησης, μπουρδουκλώνουν τα λεγόμενά τους, διαστρεβλώνουν γεγονότα, αψηφούν την κοινή λογική κι αμολάν, αδιακρίτως, κοτσάνες προς πάσα κατεύθυνση χωρίς καμία απαίτηση αποδοχής, ή έστω δικαιολόγησης. Οι χαχόλοι είναι έτοιμοι και ώριμοι να δεχθούν το... οτιδήποτε.

   Θέλετε παραδείγματα; Ορίστε:

   - Ο γνωστός μπεκρούλιακας Μέντωρ είπε:  -«Είμαστε κατά των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά υπέρ της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας»! Δηλαδή είμαστε κατά της ζωγραφικής, αλλά υπέρ των ζωγραφικών πινάκων!!!

   Άλλο: Ο γνωστός... «υπερθεματιστής» της μετριότητος, της ομοιογένειας των θρανίων και ρετσινιάς της αριστείας, που λύσσαξε να εμποδίσει την επένδυση του Ελληνικού, δήλωσε υποκριτικά:    «Η επένδυση θα δίνει σωστά μεροκάματα και οκτάωρη εργασία, αυτό διεκδικούμε. Πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό να τη βελτιώσουμε τη σύμβαση, μεταξύ άλλων. Αυτή είναι μιά καθυστέρηση που άξιζε. Πετύχαμε να γίνουν επενδύσεις δημοσίου οφέλους. Θα δώσουν θέσεις εργασίας και επιτέλους ο λαός της περιοχής αρχίζει να βλέπει τα θετικά αποτελέσματα». Και μη μπορώντας να κρύψει το εσώψυχό του: «Οι συσχετισμοί είναι υπέρτεροι και μας αναγκάζουν να κάνουμε πίσω. Αναγνωρίζουμε το γεγονός μιάς ήττας. Κάνουμε τον συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα και συνεχίζουμε τον αγώνα», δήλωσε από το βήμα της Βουλής.

   Όσο γιά τους καταστροφικούς ρόλους του εμετικού Τέρατος της Α-παιδείας και του "κλαψομούνη"  Βελουχιώπληκτου ολετήρα της τάξεως των μηχανικών, ας μην γίνεται κουβέντα. Τα έργα τους μιλούν από μόνα τους.

   Η καθημερινότητα βρίθει από μικρά και μεγάλα δείγματα γραφής της χειρότερης διαπλοκής ενός παρηκμασμένου αλλά δηλητηριώδους αριστερού εσμού, ο οποίος προσπαθεί να μην αφήσει λίθον επί λίθου στον τόπο. Και όμως, η διάχυτη ηλιθιότητα του, δήθεν, ευφυέστερου λαού του κόσμου όχι μόνον παραμένει απαθής, αλλά σε μεγάλο βαθμό «σιγοντάρει» την ολοκλήρωση της διάλυσης.

   Χαλάλι μας!