«Συμφέρον» vs «Δίκαιο». Μέρος ΙΙ.

Η βολική και συμφέρουσα λογική του «Averta paga». Και στο βάθος λαϊκισμός, πασπαλισμένος με μπόλικη βλακεία.

 

   Προ ημερών η στήλη προσπάθησε να κάνει μοκρή επεξηγηματική ανάλυση σχετικά με το πώς λειτουργεί το ελληνικό θυμικό όταν κληθεί να σταθμίσει μεταξύ των δύο εννοιών του σημερινού τίτλου. 

   Οι δημοσκοπήσεις φανερώνουν μάλλον απογοητευτική και καθόλου κολακευτική εικόνα για το πλέγμα των ηθικών αξιών του λαού μας, πέραν από πολιτικές, προσωρινές ή μόνιμες, εντάξεις και συμπορεύσεις. 

   Περίμενα όμως πως ένας βαρύγδουπος τίτλος: «Καθηγητής», π.χ. Οικονομίας, Φιλοσοφίας και κάτι σχετικό,  θα έβαζε τα πράγματα, τουλάχιστον, σε λογικότερη βάση. 

   Έτσι, με χθεσινή εμφάνιση σε τηλεοπτικό παράθυρο, κάποιος «Καθηγητής» Πανεπιστημίου του εξωτερικού, έδωσε κι αυτός το απογοητευτικό ρεσιτάλ του στον λαϊκισμό. (Την φρασεολογία, κατά λέξη, δεν συγκράτησα, μόνο το νόημα της άποψης). Είπε λοιπόν ο σοφός καθηγητής:

   - Σιγά τα λεφτά που πήραμε με τα μνημόνια! Το 92% απ’ αυτά πήγαν στην πληρωμή δόσεων προηγουμένων δανείων, δημιουργώντας σπιράλ χρέους, και μόνο ένα 8% έπεσε στην αγορά και την ανάπτυξη. Ασήμαντα πράγματα!

   Την απορία της στήλης γιά το μέγεθος της αφέλειας του επιχειρήματος την έλυσε το μετέπειτα συνεχές γαρνίρισμα του περισπούδαστου λογύδριού του με: «Γενάρης», «Φλεβάρης» και κάτι τέτοια κουλτουριάρικα και προοδευτικά. Τότε κατάλαβα πλήρως πως, τελικά, το πράγμα ανάγεται στο DNA κάποιας μερίδας ανθρώπων. Αυτοί, λόγω παγιωμένης ιδεοληψίας, πιάνουν το νήμα του χρήματος μετά τη γέννησή του και με δεδομένο τη συνεχή και μόνιμη ύπαρξή του. Την θεωρούν θέσφατο, προϋπόθεση και, πιθανότατα, γεγονός ουρανόπεμπτο. Κάτι σαν το νερό του Νείλου, όπου έρεε, ρέει και θα ρέει εσαεί και μόνο πρόβλημα είναι η διαχείρισή του.

   Ο κ. Καθηγητής, στην ανάλυση-ποταμό που έκανε σχετικά με τη διένεξη της Ελλάδος με τους δανειστές, δεν αναφέρθηκε καθόλου σε κάτι απλό, αλλά βασικό. Πιθανώς να το έκρινε ως επουσιώδη λεπτομέρεια. Δεν σκέφτηκε πως στο «πακέτο» των αναγκών και πληρωμών της χώρας, ανά πάσα στιγμή, είναι και οι δανειακές της υποχρεώσεις. Και δεν αναρωτήθηκε τί θα γινόταν αν η χώρα δεν πλήρωνε, έστω με νέα δάνεια, τα… παλαιά. Προφανώς θα πτώχευε! Άρα τα χρήματα του  μνημονίου της έδωσαν -έστω με δυσμενείς και δυσβάσταχτους όρους-  φιλί ζωής. Όμως αυτό το προσπέρασε ασυζητητί.
   Προφανώς ο κ. Καθηγητής θα ήταν πολύ ευχαριστημένος αν οι δανειστές χάριζαν τα χρέη μας. Η άποψη αυτή υποστηρίζεται ένθερμα από όλους τους ομοϊδεάτες του στην κατεύθυνση του «εθνικού δίκιου». Και βεβαίως της στήλης, στη κατεύθυνση όμως του: «έτσι μας συμφέρει». Αν μάλιστα, μαζί με το μηδενισμό του κοντέρ των χρεών, μας έδιναν και κατιτίς τζάμπα, γιά να χτυπήσουμε τη λιτότητα και την ανθρωπιστική κρίση, ακόμα καλύτερα! Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, πιάνει το νήμα της επίλυσης της οικονομικής κρίσης της χώρας η σοσιαλιστική λογική. Άκοπα, αμέριμνα, αμνήμονα και ατιμώρητα. Τί καλά!!!!  

   Ερώτημα, ρητορικό και κατόπιν εορτής βέβαια, το γιατί η χώρα, από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν, θα πρέπει να δανείζεται συνεχώς και υπέρογκα; Και χωρίς ξένα δάνεια-δεκανίκια να μην μπορεί να ζήσει. Και μάλιστα να καλοζήσει! (-«Όπα! Averta paga! Φέρε μισθούς, φέρε συντάξεις, φέρε διορισμούς, κι… ας κλαίει που τα ’χει»!). Όμως η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δεν αποτελούσε το  πρωτεύον και το μείζον, τότε που μπήκαμε -κακήν κακώς- στο μνημόνιο, κατά το 2010. Μείζον ήταν η επιβίωση της χώρας. 

   Όπως φαίνεται πλέον, καθαρά και δυστυχώς, αυτή η αναγκαιότητα δεν εξέλειψε μέχρι και σήμερα, και δεν θα εκλείψει αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο ζωής. Ένας τρίτος, ψυχρός παρατηρητής του ελληνικού προβλήματος, θα έλεγε -και θα είχε απόλυτο δίκιο να μας πει:

   - Ρε λεβέντες, αφού πήρατε τα δάνεια και τα κατασπαταλήσατε, γιατί τώρα σας κακοφαίνεται το ότι πρέπει να τα αποπληρώσετε, επιμένοντας μάλιστα σε τρόπο ζωής με το ίδιο βιολί; Αν οι κυβερνήσεις σας κακοδιαχειρίστηκαν τα ξένα λεφτά, βολεύοντας εαυτούς κι εσάς, οι δανειστές σας τί φταίνε να πληρώνουν την νύφη και την συνεχή καλοπέρασή σας;

   Όμως αυτό το λογικό επιχείρημα που εκφράζει «δίκαιη» απορία της απέναντι πλευράς, αντιστρατεύεται το λαϊκό αίσθημα και το... «συμφέρον» της δικής μας. Και εκεί ακριβώς εστιάζεται το πρόβλημα. Μιά παμπάλαια λαϊκή ρήση θέλει τα δανεικά, όταν τα παίρνεις να φαίνονται μαρούλια και όταν τα επιστρέφεις να γίνονται αγγούρια!

   Η ιστορία θυμίζει κάποιον που λειτουργούσε αιρ κοντίσιον συνεχώς το χειμώνα -λογικό κατ’ αυτόν, αφού κρύωνε- και όταν ήρθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ, δυστροπούσε και δεν ήθελε να τον πληρώσει. Μα αφού τα κιλοβάτ τα «έκαψε», ποιός του φταίει;

   Αναμφίβολα, κακοδιοίκηση χρόνων μας έριξε στο γκρεμό και είναι κατανοητό το «συμφέρον» μας να θέλει να την «σκαπουλάρουμε» όσο φτηνότερα γίνεται. Κατανοητό και επιθυμητό από όλους. Όσο γιά το αν αυτό αποτελεί και «δίκαιο», ας μη γίνεται συζήτηση. Εδώ μπαίνει το: -«'Ντάξει, μωρέ! Και τί έγινε; Αέρα θα πάρουν»! Κουτοπόνηρος λαϊκισμός, αλλά... βολικός.         

   Όμως όποιος αντέχει να βλέπει πέρα από τη μύτη του, ας ρίξει μιά ματιά στο πώς ζουν οι άνθρωποι σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, Εσθονία και σε πλήθος άλλων Ευρωπαϊκών χωρών -οι οποίοι παράγουν κι εξάγουν κιόλας- και ας κάνουν το σταυρό τους, φτύνοντας τον κόρφο τους, γιατί το δικό μας χάλι, είναι πολύ καλύτερο από το δικό τους. Και ας υποκλιθούν στη μνήμη του Καραμανλή που μας έβαλε στην ΕΟΚ και ας ευχηθούν μακροημέρευση στον Σημίτη που μας ενέταξε στην Ευρωζώνη. Γιατί και οι δύο, παρά τα όποια λάθη τους και τις όποιες αντιρρήσεις σε επί μέρους ενέργειές τους, προσέφεραν τεράστια υπηρεσία στη χώρα, προσδένοντας την Ελλάδα στο καλύτερο άρμα του πλανήτη. Κάτι που πολεμούν τώρα με μανία τα… «τρία γουρουνάκια».

   Τελειώνοντας, όποια λύση κι αν προταθεί στις διαπραγματεύσεις, πέρα από τις αριστερές βλακείες με τις... κόκκινες γραμμές και τη σαχλαμάρα του: «εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους», (όλοι τα ίδια σκατά είσαστε!), ας την δεχθούμε. «Το μη χείρον βέλτιστον». Οι μαγκιές και οι κορδακισμοί ας μείνουν γιά τους... περήφανους χαχόλους. Και ας μας γίνει μάθημα πως γιά να βρυχηθείς, θα πρέπει πρώτα να γίνεις... λέοντας. Αλλιώς δεν τρομάζεις. Σε παίρνουν στη πλάκα και σε δουλεύουν ψιλό γαζί.