Η απόλυτη μοναξιά του διασώστη.

Σκέψεις

Το βράδυ της Τετάρτης ξενύχτησα παρακολουθώντας το έπος των Χιλιάνων μεταλλωρύχων και την αποθέωση της ανθρώπινης συνεργασίας, αλληλεγγύης και συναδέλφωσης. Και της συλλογικής προσπάθειας που μπορεί να κάνει θαύματα!
Χρειαζόμουν να γεμίσω τις μπαταρίες μου με «Ανθρωπιά». Το απλό και αυτονόητο. Την πεμπτουσία και ομορφιά της Ζωής που αρχίζει, απελπιστικά, να εκλείπει στις ημέρες μας. Σαν είδος «ουσιώδες εν ανεπαρκεία».
Και περίμενα, υπομονετικά, να δω τον τελευταίο άνθρωπο, τον γιατρό-διασώστη, μόνο του στα έγκατα της γης, για το τελευταίο ημίωρο, της μοναξιάς του.
Προσπάθησα να τον φανταστώ, αυτόν και τα συναισθήματά του, από την στιγμή που είδε τον μοναδικό του σύντροφο ν’ ανεβαίνει με την κάψουλα κι αυτός θα έπρεπε να παραμείνει ΜΟΝΟΣ για μισή ώρα, μέχρι να ξανακατέβει η κάψουλα και να έρθει η σειρά του για την ανάβαση στον «επάνω κόσμο»!
Ότι κι αν λέμε για εκπαίδευση, εμπειρία, ψυχραιμία και άλλα τέτοια, θεωρητικά και βολικά, η ψυχή του κι ο Θεός μόνο θα ξέρουν τι ένοιωθε εκείνη την ατέλειωτη ΜΙΣΗ ώρα. Την πιό μακριά «μισή ώρα» που θα έζησε. Την ώρα της απόλυτης μοναξιάς!
Σε κάποιους, ίσως, να φαίνεται απλό! Μα πόσο λάθος κάνουν! 
Προσπάθησα να τον «προσεγγίσω» νοερά. Έφτασα μέχρι τα μισά, τρόμαξα και γύρισα πίσω. Στη σιγουριά του δωματίου μου και περίμενα με την ίδια αγωνία, πλην εκ του ασφαλούς, πρώτα να δω την κάψουλα να προβάλει από την τρύπα στο υπόγειο λαγούμι και μετά τον ίδιο να βγαίνει, ζωντανός, ακμαίος και τροπαιούχος, στη γη και ν’ απολαμβάνει, σεμνά, το θρίαμβό του. Μαζί με την ανακούφιση και τις ευχαριστίες της Οικουμένης.
Απλοί άνθρωποι, σπουδαία έργα, μεγάλες στιγμές!