Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VII

Σκέψεις

Η πενταετής διακυβέρνηση της χώρας εγένετο από μιά αδύναμη και επισφαλή κυβέρνηση με επικεφαλής έναν άτολμο και ανασφαλή Πρωθυπουργό που, σίγουρα, προσπάθησε να κάνει
κάπως σωστή διαχείριση αλλά η απουσία άξιου επιτελείου και η ομόθυμη και μαζική αντίδραση από το σύνολο του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου που, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ήταν υπερβολική, άδικη και υποβολιμαία, σε συνδυασμό με το μέγεθος των προβλημάτων, δεν του άφηναν και πολλά περιθώρια για δημιουργικό και αποτελεσματικό έργο. Έχοντας, απέναντι, μιά πολύ κακόπιστη, εριστική και καθολικά αρνητική αξιωματική αντιπολίτευση που στα πάντα έλεγε «όχι», δεν υπήρχε γι’ αυτόν κανένα περιθώριο επιτυχίας ! Το κακό χειροτέρευε και από την μη σωστή προβολή του όποιου καλού κομματιού του κυβερνητικού έργου, αν τύχαινε να γίνει και κάτι σωστό.
Ένα βασικό σημείο που απέτυχε παταγωδώς ο Καραμανλής ήταν η επιλογή κυβερνητικού εκπροσώπου. Δηλαδή του ανθρώπου εκείνου που θα εξηγούσε και θα ανέλυε στο λαό, με απλά και κατανοητά λόγια, το κυβερνητικό έργο και τους στόχους της κυβέρνησης. Κινήθηκε μεταξύ του απόμακρου, ψυχρού και «κουλτουριάρη» Ρουσόπουλου και του απωθητικού, σε φυσική παρουσία, ύφος και στυλ Αντώναρου.
Τελικά το μόνο που κατάφερνε ο Καραμανλής ήταν να παρακολουθεί, άβουλος κι αμήχανος, το κατήφορο της χώρας και τη καταβαράθρωση της οικονομίας. Όντας απελπιστικά μόνος. (Με συμβούλους τύπου Λούλη, δουλειά δε γίνεται)
Ζώντας η χώρα, μονίμως, στον αστερισμό των σκανδάλων η διακυβέρνηση της ΝΔ δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει, κι αυτή, την εμπλοκή της σε κάποια από δαύτα. Δικαίως η αδίκως.
Τρία μεγάλα σκάνδαλα κυριάρχησαν επί εποχής της. Τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι και η υπόθεση Siemens.

Η αλήθεια γιά το πρώτο, όπου πράγματι φαγώθηκαν με ταχυδακτυλουργίες, ανατιμήσεις και μίζες λεφτά ασφαλιστικών Ταμείων, είναι διαφορετική απ΄ όπως παρουσιάζεται. Την υπόθεση έφερε στη δημοσιότητα ο Τσιτουρίδης ( που τη χρεώθηκε άδικα ) αλλά τη κομπίνα την έστησαν οι διοικήσεις των Ταμείων, γιά να εισπράξουν τη μίζα τους, σε συνεργασία με την χρηματιστηριακή εταιρεία που τους πούλαγε τα ομόλογα. Εννοείται ότι στη πλειοψηφία τους οι διοικήσεις των Ταμείων αυτών ήσαν πασοκικές και κάποιοι εκ των μελών τους, σήμερα που μιλάμε, είναι ήδη στη φυλακή γιά την υπόθεση. Η ευθύνη που βαρύνει τους αρμόδιους της ΝΔ είναι ότι δεν πρόλαβαν και δεν απέτρεψαν τη κομπίνα. Δεν την έστησαν όμως ! Και, πολύ περισσότερο δεν επωφελήθηκαν απ’ αυτήν.
Γι’ αυτό και το σκάνδαλο αυτό πέρασε σαν κομήτης και δεν «έπαιξε» πολύ ! Ούτε στα κανάλια ούτε στο οπλοστάσιο της αντιπολίτευσης. Ίσα γιά να κάνει τη ζημιά του με το θόρυβο που προκάλεσε, όπως και έγινε. Και μάλιστα κοροϊδίστικα.


Το Βατοπέδι είναι ένα πολύ περίεργο σκάνδαλο. Εφεύρεση και «στήσιμο» ενός πανέξυπνου επιχειρηματία – ηγούμενου. Του αξιότιμου κ. Εφραίμ. Το θέμα ξεκίνησε επί υπουργίας Φωτιάδη (ΠΑΣΟΚ) και έκλεισε επί ΝΔ ( Μπασιάκος– Δούκας ) στην οποία φορτώθηκε τελικά, με το έτσι θέλω, (φωνή ΜΜΕ, οργή Θεού), η υπόθεση εξ ολοκλήρου.
Στο σκάνδαλο αυτό, ανεξαρτήτως πολιτικής ευθύνης, δεν φαγώθηκαν λεφτά. Δεν τζιραρίστηκαν καν.
Και η ζημιά του Δημοσίου ήταν έμμεση, από διαφυγόντα κέρδη, και όχι από άνομη διαρροή και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος.
Μετά από μακροσκελείς εισηγήσεις πολλών αρμοδίων οικονομικών και νομικών υπηρεσιών του Δημοσίου, και με όλους τους εμπλεκόμενους υπουργούς να προσυπογράφουν τελευταίοι, αποφασίστηκε κάποια ανταλλαγή γαιών μεταξύ Μονής Βατοπεδίου και Ελληνικού Δημοσίου.
Μόνο που το Κράτος πήρε κόκαλα, μεταξύ των οποίων και μιά λίμνη (!), τη Βιστωνίδα, ενώ έδωσε ψαχνό, δηλαδή αξιοποιήσιμα οικόπεδα, τα οποία, εν συνεχεία, άρχισε να πουλάει η να χτίζει η Μονή γεμίζοντας το ταμείο της και , πιθανόν - Κύριος, οίδε - και τη τσέπη του Εφραίμ με ζεστό χρήμα !

Το τρίτο σκάνδαλο είναι, ασφαλώς, πολυσυλλεκτικό και χαρακτηριστικό. Δηλαδή κλασσικό στην μακραίωνα ελληνική ιστορία του λαδώματος, της μίζας και της διαφθοράς. Ιστορία προφανής και προβλέψιμη.
Μία μεγάλη εταιρεία, προκειμένου να παίρνει δουλειές του Δημοσίου, έκανε το αυτονόητο. Μπούκωνε αυτούς που μοίραζαν τις δουλειές, ( κυβερνητικούς ), με τα πιό χοντρά, έδινε και στους απέναντι, ( αντιπολιτευόμενους ) το κάτι τις τους, γιά τη περίπτωση που θα έρθουν αυτοί στα πράγματα, (να έχουμε πόρτες επικοινωνίας ανοιχτές), έριχνε και κάτι ψίχουλα στους μικρούς να μασουλάνε κι αυτοί γιά να’ χουν το στόμα τους απασχολημένο και να μη φωνάζουν και όλα καλά και νοικοκυρεμένα ! Η μηχανή δούλευε ρολόι και οι δουλειές πήγαιναν πρίμα, μέχρι που έσπασε το απόστημα στη Γερμανία κι άρχισε το ξήλωμα !
Οι λεπτομέρειες και η κατανομή των ποσών και των ευθυνών ( ποιός λαδώθηκε περισσότερο ! ) είναι πανεύκολο να προσδιοριστεί. Αρκεί να προσεχτούν οι ημερομηνίες.
Όμως μη περιμένετε να προκύψει τίποτε από Εξεταστικές και κουροφέξαλα. Όλα είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου μέχρι να κρυώσει το θέμα και να ξεχαστεί. Κόρακας, κοράκου μάτι δε βγάζει ποτέ !

Σχετικά με τα πάσης φύσεως οικονομικά σκάνδαλα και τις Εξεταστικές επιτροπές, της πλάκας, που συγκροτούνται γιά να τα ερευνήσουν, δήθεν, ένα μακροβούτι στη μνήμη μου αποκαλύπτει ότι ΠΟΤΕ δε βγήκε άκρη απ’ αυτές ! Κάθε κόμμα βγάζει το δικό του πόρισμα και η ιστορία καταχωνιάζεται στη λήθη και τη παραγραφή. Όλα γίνονται για την εφήμερη σπίλωση του αντιπάλου, τα προσωρινά πολιτικά οφέλη στις επόμενες εκλογές και τα κάμποσα χιλιάρικα στις τσέπες των μετεχόντων βουλευτών, που, τάχα, διερευνούν και εξετάζουν. Τρίχες. Το φαύλο πολιτικό σύστημα ξέρει να βγαίνει λάδι και να βγάζει κέρδη από παντού !

Με το αδιέξοδο να πλησιάζει με ταχύτητα ανεμοστρόβιλου, καθώς οι δημοσιονομικές δαπάνες διογκώνονταν αναπόφευκτα, η κυβέρνηση Καραμανλή χρειαζόταν όλο και περισσότερα δάνεια, που έπρεπε όμως να δικαιολογηθούν με «μπαλαμούτιασμα» των βιβλίων, αλλοίωση των αριθμών και παραπλάνηση των αγορών και των εταίρων μας που ακόμη μας εμπιστευόντουσαν ανύποπτοι. Μη μπορώντας να φαντασθούν πόσο μπαγάσηδες κι απατεώνες είμαστε !
Εν τω μεταξύ, η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε, ορμητικά, να κάνει την εμφάνισή της έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα γιά την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική οικονομία. Το καμπανάκι του κινδύνου άρχισε να χτυπάει δαιμονισμένα, το πάρτι τελείωνε και ο γκρεμός πλησίαζε με ταχύτητα. Τα φούμαρα περί «θωράκισης της ελληνικής οικονομίας» ακούγονταν, πλέον, σαν ποντιακό ανέκδοτο ! Η φούσκα θα έσκαγε, οσονούπω !
Η κατάσταση θύμιζε τις τελευταίες ημέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με τη διαφθορά και τη σήψη μέσα και το Μωάμεθ έξω από τα Τείχη !

(Συνεχίζεται)