Σκέψεις
Σημείο στροφής και αλλαγής πορείας η μεταπολίτευση. Το γύρισμα της σελίδας και η απαρχή μετασχηματισμού της φυσιογνωμίας της χώρας.
Μέχρι τότε την ξέραμε από τα σχολικά βιβλία της Γεωγραφίας, κυρίως, ως γεωργική χώρα που παρήγαγε ελιές, καπνό και κρασί ! Την βιοτεχνία της την αποτελούσαν, ως επί το πλείστον, οι οικιακές συσκευές της ΙΖΟΛΑ, οι γκαζιέρες του Πίτσου και κλωστές «Πεταλούδα» (η ατσάλινη κλωστή, των διαφημίσεων !) και κάτι τέτοια ψιλοπράματα. Και ο τουρισμός, που απεκλήθη, κατόπιν, "τουριστική βιομηχανία" (sic).
Οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεκίνησαν το τόπο από το μηδέν. Γύρισαν σελίδα.
Ανέστησαν την, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 αίτηση της Ελλάδος για ένταξη στην Ε.Ε που λεγόταν τότε ΕΟΚ και ενεργοποίησαν, με ταχείς ρυθμούς, την παγωμένη, λόγω της προηγούμενης ανώμαλης περιόδου πολιτικής αστάθειας και δικτατορίας, διαδικασία.
Το προσωπικό κύρος του Έλληνα ηγέτη και οι ισχυροί δεσμοί φιλίας που διατηρούσε με τους τότε εκπροσώπους των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών έκαμψε τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των μικρότερων και η αρχή της δεκαετίας του’80 βρήκε την Ελλάδα ισότιμο μέλος της ΕΟΚ. Δημιουργουμένων, έτσι, νέων προϋποθέσεων οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και σταθεροποίησης του δημοκρατικού της πολιτεύματος. Κι αυτό παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Κάθε παράταξη, γιά τους δικούς της ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς, πολέμησε το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα της χώρας στην νεώτερη Ιστορία της.
Η πολιτική κόπωση αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής. Από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή του Αριστείδη του Δίκαιου, η παρατεταμένη διοίκηση από τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια κόμματα, τις ίδιες αντιλήψεις και τους ίδιους μηχανισμούς κουράζει, δημιουργεί πλήξη, τελματώνει και, γιατί όχι, γιγαντώνει τη διοικητική διαφθορά (η παρατεταμένη κατοχή του δημόσιου μελιού ξυπνάει πειρασμούς, όχι μόνο βουτήγματος του δακτύλου σ’ αυτό, αλλά ολόκληρης βουτιάς !). Το γεγονός κρίνεται ως φυσιολογικό και, απολύτως, λογικό. Η «αλλαγή», ένα σύνθημα στο οποίο, πανέξυπνα, ποντάρισε ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ο κινητήριος μοχλός που εξέφρασε και πραγματοποίησε τη νομοτελειακή αναγκαιότητα γιά θεσμικές αλλαγές. Ο λαός μπαϊλντισμένος από το «σφίξιμο» δεκαετιών αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. Ο Καραμανλής είχε αποχωρήσει από τη μάχιμη πολιτική και η Δεξιά συρρικνώθηκε από εξάντληση ιδεών και μετριότητα ηγεσίας. Ότι είχε να δώσει το έδωσε.
Η «αλλαγή» ήταν μιά ιστορική αναγκαιότης. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε επελαύνοντας. Οι οιωνοί ήσαν άριστοι και οι προοπτικές λαμπρές. Οι πακτωλοί ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας, ούτως ώστε να αλλάξει βηματισμό και να συντονιστεί με αυτόν της ενωμένης Ευρώπης, πλημμύρισαν τη χώρα. Λεφτά με ουρά !
Ο Α. Παπανδρέου, ιδρυτής του νεοελληνικού λαϊκισμού και μαιτρ της δημαγωγίας, παρ’ όλα τα αρχικά του, ως αντιπολίτευση, τσαλίμια «δούλεψε» με το καλύτερο τρόπο τους «κουτόφραγκους» και μεγιστοποίησε, όντως, τις προς την Ελλάδα παροχές και ενισχύσεις, μακραίνοντας και τους χρόνους χάρητος ενισχύσεων και επιδοτήσεων.
Κάπου εκεί, όμως, χάθηκε και το τρένο για την αναμόρφωση της Ελλάδος.
Μέχρι τότε η οικονομία, καθυστερημένη μεν, έβραζε, γενικώς, σε χαμηλή φωτιά. Μικροί προϋπολογισμοί, μικρός δημόσιος τομέας, λίγα ελλείμματα, χαμηλό δημόσιο χρέος. Αλλά και στο προφίλ των πολιτικών συντελούνται σοβαρές αλλαγές. Η τυπική φυσιογνωμία πολιτικού όπου ο «σοβαρός» που, μιά ζωή στη πολιτική, ζούσε με μέσα εισοδήματα και μέσες περιουσίες. (ακόμα και τα λεγόμενα πολιτικά «τζάκια») και, το «ψώνιο» που σπαταλούσε στο στίβο της πολιτικής, συνήθως άσκοπα κι ανεπιτυχώς, τεράστια ποσά και, συνηθέστατα επίσης, πέθαινε στη ψάθα, εξαφανίζονται, σιγά σιγά, από τη πολιτική «πιάτσα»..
Η κατάσταση αλλάζει κι εδώ. Διακηρύσσεται, επισήμως, η ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών «τζακιών». Ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά νέα πρόσωπα και νέες απόψεις περί της πολιτικής και του τρόπου ασκήσεώς της και θεσμοποιείται η ουσιαστική μετατροπή της ιδιότητος του «πολιτικού» από ευγενές λειτούργημα σε , αναξιοπρεπές ως απεδείχθη στη πορεία, επάγγελμα
Υπεράνω η πάρτη και μετά…. βλέπουμε !
(Απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού η ομοφωνία των βουλευτών όταν ψηφίζουν ιδιοτελή διατάγματα, συντεχνιακού ενδιαφέροντος και οι σχετικές δημοσκοπήσεις που το επισημαίνουν).
Σήμερα το πλείστον των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, εκφράζονται απαξιωτικά, με αηδία και περιφρόνηση, στον όρο αλλά και το πρόσωπο, «πολιτικός» !
(Εδώ, εννοείται, αναφέρεται ο κανόνας, γιατί υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, απλώς τον επιβεβαιώνουν και, δυστυχώς, χάνονται διυλιζόμενες στον ωκεανό του).
Βρισκόμαστε στην εποχή πού οι νέοι (σε θέση, άποψη και ηλικία) βουλευτές προσέρχονται, στην Βουλή, αρχικά, με «παπάκια» η πεζή, με ζιβάγκο και τζιν, με μούσια και γένια. Φέρνοντας, τάχα, νέο ύφος και ήθος. Δήθεν «λαϊκό» και , κατά συνέπειαν, φιλολαϊκό ! Μπατίρηδες και με αντιστασιακούς τίτλους και περγαμηνές (οι περισσότεροι πλαστοί η της πλάκας) και απαιτήσεις άμεσης εξαργύρωσης.
Η συνέχεια στο επόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου