Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος IV

Σκέψεις

Γιά άγνωστους στη στήλη λόγους, πιθανότατα λόγω απειρίας και ατζαμωσύνης περί τα ηλεκτρονικά, παρελήφθη το Μέρος IV, της σειράς. Η στήλη εκφράζοντας τη λύπη της για το λάθος το αναρτά σήμερα και παρακαλεί τους αναγνώστες να το καταχωρίσουν στη σωστή θέση, γιά να γίνει κατανοητή η ροή των γεγονότων.

Μέρος IV

Η ελληνική οικονομία αρχίζει τη ξέφρενη πορεία της προς τη καταστροφή, σαν τρελό φορτηγό με σπασμένα φρένα στη κατηφόρα.
Η ελληνική κοινωνία εκμαυλίζεται. Ποτέ δεν υπήρξε κοινωνία αγγέλων αλλά η διαφθορά, που αναμφισβήτητα υπήρχε, πάντα και παντού, είχε την ανάλογη κλίμακα που είχαν όλα τα μεγέθη και οι παράμετροί της. Όλα έβραζαν σε χαμηλή φωτιά.
Οι πακτωλοί της ΕΟΚ, άλλαξαν, αιφνιδίως, τη κλίμακα και τα μεγέθη.
Οι βίλες αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυτελή αυτοκίνητα να πληθαίνουν στους δρόμους. Τα αυθαίρετα πολλαπλασιάζονται με τη βοήθεια λαδωμάτων. Τα φακελάκια στην ιατρική γίνονται, πλέον, θεσμός σε βαθμό που οι ιδιωτικές ασφάλειες να τα προβλέπουν στις προσφερόμενες υπηρεσίες τους. Η φοροδιαφυγή, εξελισσόμενη σε εθνικό σπορ , παίρνει αστρονομικές διαστάσεις και ασκείται με επιστημονικό τρόπο ουτως ώστε να παραμένει, πρακτικά, ασύλληπτη. Οι διωκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν (δεν μπορούν η δεν θέλουν) να την περιορίσουν. Και όλα πάνε πρίμα, με τη χώρα προς το …. γκρεμό !
Τότε, Γάλλος φίλος μου, μου είπε :
- Εσείς οι Έλληνες είσαστε καταπληκτικός λαός. Πλούσιοι πολίτες ενός φτωχού κράτους ! Σας θαυμάζω, που τα καταφέρνετε !
Η ώρα του λογαριασμού αργούσε ακόμη.
Στο μεταξύ, η χώρα βρισκόταν μονίμως στον αστερισμό του πολιτικού κόστους. Ο συνδικαλισμός, αρχίζοντας από τα νηπιαγωγεία, γιγαντωνόταν και οι συντεχνιακές απαιτήσεις και πιέσεις συνεχώς ηύξαναν. Με τους διάφορους εργατοπατέρες να τον χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο γιά μελλοντική πολιτική σταδιοδρομία.
Οι διορισμοί στο Δημόσιο δημιούργησαν ένα κρατικό μηχανισμό – τέρας. Πολυπληθέστατο, αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό που λειτουργούσε πιό πολύ σαν τροχοπέδη παρά σαν δημιουργική μηχανή. Όλοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα της θέσης και του ρόλου τους, αντί να προωθούν τα υπηρεσιακά θέματα τα μπουρδούκλωναν και τα καθυστερούσαν. Τότε εδραιώθηκε ο μύθος της εξασφαλισμένης σταδιοδρομίας, μέσω της «θεσούλας» στο Δημόσιο. Καλά λεφτά, σίγουρο πόστο και μπόλικο αραλίκι. Γεγονός που κάνει τον όρο «δημόσιος υπάλληλος» να αποτελεί σήμερα το απώτατο όνειρο κάθε νέου. Μέσα σε τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα ολοκλήρωσε τη πολιτική και βιολογική του πορεία ο Α. Παπανδρέου. Ένας ιδιαίτατα προικισμένος άνθρωπος και χαρισματικός πολιτικός.
Με μεγάλη αποδοχή και απήχηση στις μάζες, των οποίων υπήρξε το «χαϊδεμένο» παιδί. Θα μπορούσε να κάνει πολλά γιά το τόπο και ν’ αφήσει το πολιτικό του στίγμα ανεξίτηλα χαραγμένο στη πολιτική του ιστορία. Με τη γοητεία και πειθώ, την οξυμένη ευφυΐα και το πολιτικό αισθητήριο που διέθετε. Όμως, δυστυχώς γιά όλους, όλα του τα προσόντα τα ανάλωσε στην υπηρεσία του εαυτού του και όχι γιά το καλό της χώρας, δέσμιος προσωπικών επιθυμιών και παθών. Οπωσδήποτε είχε και θετική προσφορά στη Ελλάδα, κυρίως γιατί απελευθέρωσε καταπιεσμένα λαϊκά απωθημένα και αποδέσμευσε κρυμμένη ενέργεια.
Όμως έχασε μοναδική ευκαιρία να γράψει το όνομά του σαν ένας από τους μέγιστους ηγέτες της. Η ζωή υπήρξε πολύ γενναιόδωρη μαζί του, η Ιστορία όμως σίγουρα θα σταθεί αυστηρή απέναντί του.

Μικρή παρένθεση, λίγο πριν τελειώσει η αυτοκρατορία του Α. Παπανδρέου, απετέλεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κοινοβουλευτικά αδύναμη ήταν πρακτικά αδύνατο να αλλάξει τον ρουν των γεγονότων που έτρεχαν με ταχύτητα στη κατηφόρα. Ο Μητσοτάκης, κλασσικό παράδειγμα παλαιοκομματικής νοοτροπίας πολιτικός, (κουμπαριές, γαλιφιές, κλπ) αν και έξυπνος άνθρωπος και πονηρός πολιτικάντης, δεν διόρθωσε ούτε κατά χιλιοστό της μοίρας τη πορεία της διακυβέρνησης της χώρας. Άφησε τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος να διογκωθούν κατά τη δρομολογημένη φορά τους. Και τελικά έπεσε από το γνωστό, εγγενές, σύνδρομο της ελληνικής δεξιάς. Το καπετανάτο και την αλαζονεία των προσωπικών φιλοδοξιών. Τον έριξε ο σημερινός Πρόεδρος της ΝΔ, ο Α. Σαμαράς, εξ ου και το άσβεστο μίσος της οικογένειας Μητσοτάκη εναντίον του. (Παρά την εμφανιζόμενη λυκοφιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, σήμερα).
Μπορεί να μην έκανε τίποτε θετικό σημαντικό έργο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πρόλαβε όμως να κάνει δύο σημαντικές γκάφες.
Άνοιξε, πρώτον, τα σύνορα με την Αλβανία και άρχισαν να συρρέουν στη χώρα οι πρώτες ορδές πεινασμένων λαθρομεταναστών και, δεύτερον, πέρασε από δίκη τον Α. Παπανδρέου, κατά παράβαση βασικού πολιτικού κανόνα που θέλει τους Πρωθυπουργούς να μην τους δικάζεις γιά πολιτικούς λόγους, αλλά ν’ αφήνεις το λαό να τους στέλνει στο σπίτι τους και στη λήθη. Το μεν πρώτο λάθος είχε και οφέλη, βραχυπρόθεσμα, γιατί εξασφάλισε γιά αρκετά χρόνια φτηνότερα εργατικά χέρια και ανθρώπους πρόθυμους να δουλέψουν σε βαριές χειρονακτικές δουλειές, κάτι που οι «χορτάτοι» ημέτεροι σνομπάριζαν, όμως το δεύτερο «ανέστησε» πολιτικά τον ετοιμόρροπο Α. Παπανδρέου.