Θέσεις - Απόψεις
Η μελαγχολία απλώνεται σαν βαρύ πέπλο πάνω στη χώρα λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανασφάλειας που δημιουργεί. Το ακριβές μέγεθος της κρίσης προέκυψεν αιφνιδίως, μιά και η αλογία της όλβιας διαβίωσης των Ελλήνων (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και τόσα άλλα….θαλασσοδάνεια) τους εμπόδιζε να δουν πέρα από τη μύτη τους την ενσκύπτουσα αποκάλυψη της πλαστής τους και πρόσκαιρης ευδαιμονίας.
Η κυβέρνηση σπεύδει τώρα, με σπασμωδικά μέτρα, να μαζέψει τη κατάσταση, εκλιπαρώντας δεξιά κι αριστερά. Παρ’ όλες τις προσπάθειες στρογγυλέματος του προβλήματος και της ανάδειξης του Πρωθυπουργού σε νέο Άγιο Γεώργιο που μάχεται το καταραμένο φίδι !
Δυστυχώς ο άκρατος λαϊκισμός και η «πισινή» του κομματικού συμφέροντος εμποδίζουν και πάλι τη σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Όλα στη λογική του «φαίνεσθαι» και τη πρόταξη της επανεκλογής. Και το δούλεμα πέφτει σύννεφο, μέσω κατευθυνόμενων ανακοινώσεων και ειδήσεων οι οποίες προβάλλονται και επεξεργάζονται κατάλληλα από τα ΜΜΕ.
Όμως η αλήθεια είναι μία και αμείλικτη.
Το δημόσιο χρέος ξεπερνά τα 300 δις ευρώ και οι προσπάθειες με τα πάσης φύσεως «μέτρα» στοχεύουν στο να περιορισθεί το φετινό έλλειμμα στο 8%. Δηλαδή να περιορισθεί η αύξηση του χρέους τον επόμενο χρόνο ! Όχι να μειωθεί αυτό, απλώς να μη μεγαλώσει πάρα πολύ !
Δηλαδή ματαιότης ματαιοτήτων.....
Το πλείστον των δημοσίων δαπανών είναι οι μισθοί και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Ο αριθμός των οποίων, διά μέσου δεκαετιών και κομματικών σκοπιμοτήτων όλων των κυβερνήσεων, έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη αποτελώντας έτσι τη κυριότερη αιτία σπατάλης και κακοδιοίκησης του κράτους.
Όλα τα κράτη της Ευρώπης λειτουργούν με ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων, σε σχέση με τον αριθμό των αντιστοίχων Ελλήνων. Και όμως λειτουργούν μια χαρά. Ενδεικτικά αναφέρεται η Αυστρία, χώρα ισοδύναμη, περίπου, σε πληθυσμό μ’ εμάς η οποία διαθέτει μόνον 100.000 δημ. υπαλλήλους !
Επίσης τα Κοινοβούλιά τους έχουν σημαντικά μικρότερο αριθμό βουλευτών.
Η Πορτογαλία, λ.χ. διαθέτει μόνο 230 έδρες.
Επειδή το ζητούμενο είναι η περικοπή των δαπανών σε μόνιμη και γενναία βάση, η οποιαδήποτε περικοπή μισθών δεν αποτελεί λύση αλλά πρόσκαιρη ταμειακή ανακούφιση χωρίς βάθος αποτελέματος.
Λύση ριζική αποτελεί η δραστική περικοπή του δημόσιου τομέα που γαγγραινιάζει το κορμό της ελληνικής οικονομίας
Δυστυχώς κανείς πολιτικός δεν τολμά να αναφέρει τη λέξη α π ο λ ύ σ ε ι ς !
Και, πολύ περισσότερο, να τις κάνει, αναπροσαρμόζοντας και αναμορφώνοντας το δημόσιο τομέα.
Γιατί, απλούστατα, έχει πολιτικό κόστος.
Κι όμως αυτό είναι το μόνο φάρμακο. Λιγότερο κράτος, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότεροι υπάλληλοι, οι οποίοι και καλύτερα θα μπορούν να αμείβονται και το κράτος να κάνει οικονομία.
Βεβαίως αυτό έχει κοινωνικό κόστος. Όπως κόστος έχει και ο ακρωτηριασμός ενός γαγγραινιασμένου ποδιού.
Τέτοιες αποφάσεις σίγουρα θα δημιουργήσουν προβλήματα. Όμως είναι γενναίες και λύνουν ακαριαία το γόρδιο δεσμό των τεραστίων ελλειμμάτων. Και όχι μόνο.
Βάζουν τέλος στη νοσηρή ελληνική νοοτροπία όπου το μόνο ζητούμενο στην επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού μας είναι μιά θέση στο Δημόσιο !
Να βολευτούμε, να απασχολούμεθα ( όχι να δουλεύουμε ! ), να παίρνουμε το μισθουλάκο μας, (με όλα τα τυχερά), και γαία πυρί μιχθήτω !
Δεν μπορεί η Αυστρία να δουλεύει με 100.000 υπαλλήλους και η Ελλάδα με 1.200.000 ( τόσοι εκτιμώνται στο περίπου γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους ! ).
Μια σύγχρονη χώρα, γιά να επιβιώσει θα πρέπει να είναι, πάνω απ’ όλα, παραγωγική. Να παράγει, να καταναλίσκει και να εξάγει. Για να φέρνει και χρήματα μέσα.
Όταν βλέπεις να πωλούνται στα σούπερ μάρκετ σκόρδα και κάστανα Κίνας και πατάτες Γαλλίας η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον !
Αφήσαμε, σαν λαός, στην άκρη και στους μετανάστες, κάθε παραγωγικό και χειρωνακτικό επάγγελμα και στραφήκαμε σύσσωμοι στη κρατικοδίαιτη μισθοδοτούμενη (συχνάκις αργομισθία) σιγουριά. Που ναρκώνει το σώμα και το μυαλό. Και σκοτώνει τη πρωτοβουλία και τη δραστηριότητα !
Αν δεν αλλάξουμε, έστω βιαίως, νοοτροπία μαζί με τη γενιά που ήδη χάθηκε, μπουρδουκλωμένη στις πτυχές του δημοσιοϋπαλληλικού ευδαιμονισμού, του ραχατιού, των άκριτων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων (μέχρι επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στο γραφείο έχει εφευρεθεί !) και των «κεκτημένων» δικαιωμάτων θα χαθούν και πολλές επόμενες. Αφού τους σκοτώσαμε τη Παιδεία.
Και είναι αμαρτία και άδικο γιά την Ιστορία του τόπου και του λαού. Ο οποίος, κάποτε, διέθετε φιλότιμο. Η μάλλον γέννησε τον όρο. Και τώρα συνωστίζεται στα περίπτερα γιά ν' αγοράσει το βίντεο της Τζούλιας !
Με μισόλογα, παλινδρομήσεις και πολιτικές φυσιογνωμίες σαν του τζιτζιφιόγκου, που το παίζει κάτι σαν Υπουργός Εξωτερικών, που και μόνο ανοίγοντας το στόμα του καταλαβαίνεις τί σαχλαμάρας είναι, ο τόπος δεν πάει μπροστά.
Σήμερα διάβασα σε κύριο τίτλο μεγάλης εφημερίδας ότι ο κ. Παπανδρέου «δεσμεύεται», λέει….. Και κατάλαβα ότι, τουλάχιστον, το χιούμορ δεν εξέλειψεν από το τόπον αυτόν. Έστω και μαύρο, ασορτί με τη κατάσταση !
Αν δεν συστρατευθούν στο τιμόνι της χώρας σοβαροί άνθρωποι, πολιτικοί και μη, (ενδεικτικά αναφέρω τον κ. Σημίτη) γιά ν' αντιμετωπίσουν τα προβλήματα σθεναρά και χωρίς υπολογισμό πολιτικού κόστους, μην ελπίζετε... !
Η μελαγχολία απλώνεται σαν βαρύ πέπλο πάνω στη χώρα λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανασφάλειας που δημιουργεί. Το ακριβές μέγεθος της κρίσης προέκυψεν αιφνιδίως, μιά και η αλογία της όλβιας διαβίωσης των Ελλήνων (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και τόσα άλλα….θαλασσοδάνεια) τους εμπόδιζε να δουν πέρα από τη μύτη τους την ενσκύπτουσα αποκάλυψη της πλαστής τους και πρόσκαιρης ευδαιμονίας.
Η κυβέρνηση σπεύδει τώρα, με σπασμωδικά μέτρα, να μαζέψει τη κατάσταση, εκλιπαρώντας δεξιά κι αριστερά. Παρ’ όλες τις προσπάθειες στρογγυλέματος του προβλήματος και της ανάδειξης του Πρωθυπουργού σε νέο Άγιο Γεώργιο που μάχεται το καταραμένο φίδι !
Δυστυχώς ο άκρατος λαϊκισμός και η «πισινή» του κομματικού συμφέροντος εμποδίζουν και πάλι τη σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Όλα στη λογική του «φαίνεσθαι» και τη πρόταξη της επανεκλογής. Και το δούλεμα πέφτει σύννεφο, μέσω κατευθυνόμενων ανακοινώσεων και ειδήσεων οι οποίες προβάλλονται και επεξεργάζονται κατάλληλα από τα ΜΜΕ.
Όμως η αλήθεια είναι μία και αμείλικτη.
Το δημόσιο χρέος ξεπερνά τα 300 δις ευρώ και οι προσπάθειες με τα πάσης φύσεως «μέτρα» στοχεύουν στο να περιορισθεί το φετινό έλλειμμα στο 8%. Δηλαδή να περιορισθεί η αύξηση του χρέους τον επόμενο χρόνο ! Όχι να μειωθεί αυτό, απλώς να μη μεγαλώσει πάρα πολύ !
Δηλαδή ματαιότης ματαιοτήτων.....
Το πλείστον των δημοσίων δαπανών είναι οι μισθοί και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Ο αριθμός των οποίων, διά μέσου δεκαετιών και κομματικών σκοπιμοτήτων όλων των κυβερνήσεων, έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη αποτελώντας έτσι τη κυριότερη αιτία σπατάλης και κακοδιοίκησης του κράτους.
Όλα τα κράτη της Ευρώπης λειτουργούν με ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων, σε σχέση με τον αριθμό των αντιστοίχων Ελλήνων. Και όμως λειτουργούν μια χαρά. Ενδεικτικά αναφέρεται η Αυστρία, χώρα ισοδύναμη, περίπου, σε πληθυσμό μ’ εμάς η οποία διαθέτει μόνον 100.000 δημ. υπαλλήλους !
Επίσης τα Κοινοβούλιά τους έχουν σημαντικά μικρότερο αριθμό βουλευτών.
Η Πορτογαλία, λ.χ. διαθέτει μόνο 230 έδρες.
Επειδή το ζητούμενο είναι η περικοπή των δαπανών σε μόνιμη και γενναία βάση, η οποιαδήποτε περικοπή μισθών δεν αποτελεί λύση αλλά πρόσκαιρη ταμειακή ανακούφιση χωρίς βάθος αποτελέματος.
Λύση ριζική αποτελεί η δραστική περικοπή του δημόσιου τομέα που γαγγραινιάζει το κορμό της ελληνικής οικονομίας
Δυστυχώς κανείς πολιτικός δεν τολμά να αναφέρει τη λέξη α π ο λ ύ σ ε ι ς !
Και, πολύ περισσότερο, να τις κάνει, αναπροσαρμόζοντας και αναμορφώνοντας το δημόσιο τομέα.
Γιατί, απλούστατα, έχει πολιτικό κόστος.
Κι όμως αυτό είναι το μόνο φάρμακο. Λιγότερο κράτος, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότεροι υπάλληλοι, οι οποίοι και καλύτερα θα μπορούν να αμείβονται και το κράτος να κάνει οικονομία.
Βεβαίως αυτό έχει κοινωνικό κόστος. Όπως κόστος έχει και ο ακρωτηριασμός ενός γαγγραινιασμένου ποδιού.
Τέτοιες αποφάσεις σίγουρα θα δημιουργήσουν προβλήματα. Όμως είναι γενναίες και λύνουν ακαριαία το γόρδιο δεσμό των τεραστίων ελλειμμάτων. Και όχι μόνο.
Βάζουν τέλος στη νοσηρή ελληνική νοοτροπία όπου το μόνο ζητούμενο στην επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού μας είναι μιά θέση στο Δημόσιο !
Να βολευτούμε, να απασχολούμεθα ( όχι να δουλεύουμε ! ), να παίρνουμε το μισθουλάκο μας, (με όλα τα τυχερά), και γαία πυρί μιχθήτω !
Δεν μπορεί η Αυστρία να δουλεύει με 100.000 υπαλλήλους και η Ελλάδα με 1.200.000 ( τόσοι εκτιμώνται στο περίπου γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους ! ).
Μια σύγχρονη χώρα, γιά να επιβιώσει θα πρέπει να είναι, πάνω απ’ όλα, παραγωγική. Να παράγει, να καταναλίσκει και να εξάγει. Για να φέρνει και χρήματα μέσα.
Όταν βλέπεις να πωλούνται στα σούπερ μάρκετ σκόρδα και κάστανα Κίνας και πατάτες Γαλλίας η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον !
Αφήσαμε, σαν λαός, στην άκρη και στους μετανάστες, κάθε παραγωγικό και χειρωνακτικό επάγγελμα και στραφήκαμε σύσσωμοι στη κρατικοδίαιτη μισθοδοτούμενη (συχνάκις αργομισθία) σιγουριά. Που ναρκώνει το σώμα και το μυαλό. Και σκοτώνει τη πρωτοβουλία και τη δραστηριότητα !
Αν δεν αλλάξουμε, έστω βιαίως, νοοτροπία μαζί με τη γενιά που ήδη χάθηκε, μπουρδουκλωμένη στις πτυχές του δημοσιοϋπαλληλικού ευδαιμονισμού, του ραχατιού, των άκριτων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων (μέχρι επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στο γραφείο έχει εφευρεθεί !) και των «κεκτημένων» δικαιωμάτων θα χαθούν και πολλές επόμενες. Αφού τους σκοτώσαμε τη Παιδεία.
Και είναι αμαρτία και άδικο γιά την Ιστορία του τόπου και του λαού. Ο οποίος, κάποτε, διέθετε φιλότιμο. Η μάλλον γέννησε τον όρο. Και τώρα συνωστίζεται στα περίπτερα γιά ν' αγοράσει το βίντεο της Τζούλιας !
Με μισόλογα, παλινδρομήσεις και πολιτικές φυσιογνωμίες σαν του τζιτζιφιόγκου, που το παίζει κάτι σαν Υπουργός Εξωτερικών, που και μόνο ανοίγοντας το στόμα του καταλαβαίνεις τί σαχλαμάρας είναι, ο τόπος δεν πάει μπροστά.
Σήμερα διάβασα σε κύριο τίτλο μεγάλης εφημερίδας ότι ο κ. Παπανδρέου «δεσμεύεται», λέει….. Και κατάλαβα ότι, τουλάχιστον, το χιούμορ δεν εξέλειψεν από το τόπον αυτόν. Έστω και μαύρο, ασορτί με τη κατάσταση !
Αν δεν συστρατευθούν στο τιμόνι της χώρας σοβαροί άνθρωποι, πολιτικοί και μη, (ενδεικτικά αναφέρω τον κ. Σημίτη) γιά ν' αντιμετωπίσουν τα προβλήματα σθεναρά και χωρίς υπολογισμό πολιτικού κόστους, μην ελπίζετε... !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου