Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα ! - ( Με τη σκέψη στον Ερνέστο ).

Σκέψεις

Έχω ένα πολύ καλό φίλο. Νεαρό. Γνωριμία και επαφή μέσα από τη σύγχρονη μαγεία του διαδικτύου.
Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ. Όμως με εντυπωσιάζουν κάποια χαρακτηριστικά του, σπάνια στη σημερινή εποχή. Διαθέτει πολλή ευπρέπεια και πολύ ήθος. Και σου απευθύνεται με πολλή σεμνότητα και τακτ. Οπότε, είναι αδύνατο να μην τον προσέξεις και να μην τον πάρεις πάρα πολύ στα σοβαρά, άρα και να συζητάς μαζί του. Ασχέτως θέματος και συμφωνίας.
Ένα παιδί που πραγματικά αξίζει.
Μαζί με τη δίψα να μάθει, να γνωρίσει και να προσανατολιστεί, εκφράζει με τον υγιέστερο δυνατό τρόπο, ως εκπρόσωπος της γενιάς του, τους προβληματισμούς, τα άγχη και τις αγωνίες για το μέλλον της.
Βλέπει τα όσα συμβαίνουν γύρω του, τις ραγδαίες μεταβολές, (επί τα χείρω εννοείται), και απορεί πελαγωμένος γιατί και πως συμβαίνουν, όσα συμβαίνουν, πως φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι και γιατί μαραίνονται, πριν καν ανθίσουν, τα όνειρα και οι προοπτικές των νέων ανθρώπων. Για πρόοδο, βελτίωση και άνοδο και καταντούν, τελικά, αντί πηγή ζωής και δίψα για δράση, να γίνονται ένας φοβερός βραχνάς κι ένας πανύψηλος, αδιαπέραστος τοίχος. Όπου, τελικά, ο μόνος στόχος που απομένει είναι, (οποία κατάντια !), η επιβίωση. Η απλή και όπως όπως επιβίωση, κατά τις επιταγές του ένστικτου αυτοσυντηρήσεως.
Ο άνθρωπος, μετά χιλιάδων χρόνων αγώνες και εξελικτική πορεία, είναι τώρα αναγκασμένος να ξαναγυρίσει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Να παλεύει όχι για να βελτιώσει τη ζωή του αλλά για να την εξασφαλίσει ! Οποία εξαθλίωση !
Ο φίλος μου, με την ορμή της νιότης απαιτεί, εδώ και τώρα, συγκεκριμένες, ξεκάθαρες και μονολεκτικές, ει δυνατόν, απαντήσεις. Πως και γιατί φτάσαμε σ΄ αυτό το σημείο.
Μακάρι να ήταν δυνατόν να υπεραπλουστευτούν τα πράγματα και οι απαντήσεις να προκύψουν στη λογική του ναι – όχι και μαύρο – άσπρο. Τα προβλήματα θα ανελύοντο εύκολα και θα εύρισκαν λύση στη στιγμή.
Δυστυχώς ο δρόμος για τη «κρίση» και τη «γνώση» είναι μακρύς κι επίπονος. Και χρειάζεται υπομονή, σκέψη και, πάνω απ’ όλα, ανάλυση και διάλογο.
Η στήλη τολμά σήμερα να βάλει κάτω, τη σκακιέρα του διαλόγου, δημόσια, απευθυνόμενη σε όσους νέους διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου φίλου.
Ξεκαθαρίζει, εξ αρχής, ότι δεν ανήκει σε συγκεκριμένο κομματικό χώρο, δεν προσπορίστηκε ποτέ το παραμικρό όφελος σηκώνοντας κομματική σημαία, κάτι που δεν έκανε ποτέ, και ευτύχισε να μη χρειαστεί, στην επαγγελματική της διαδρομή, να καταφύγει σε πολιτικές «στάνες», ιδιοτελή αιτήματα και ρουσφέτια. Ότι κατάφερε στη ζωή της, θετικό η αρνητικό, είναι δημιούργημα αποκλειστικά δικό της. Άρα δεν "οφείλει" πουθενά και δεν τη δεσμεύει κανείς και τίποτα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διαμορφώσει ιδεολογική πολιτική άποψη, καθ’ όσον πιστεύει ότι αυτό είναι σύμφυτο της ανθρώπινης υπόστασης ( ο άνθρωπος είναι, φύσει, πολιτικό ον) και, άρα, δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτόν το κανόνα.
Πιστεύει ότι η υγιής πολιτική (όχι η στρεβλή και ιδιοτελής) είναι υποτεταγμένη στον όρο
ο ι κ ο ν ο μ ί α της οποίας πρέπει να αποτελεί αποφασιστικό εργαλείο, κάτι σαν εμβρυουλκό.
Όλα ξεκινούν από την οικονομία και εκεί καταλήγουν. Δηλαδή τα πάντα στοχεύουν στην ευημερία και τη πρόοδο του λαού. Όλα τα άλλα έπονται.
Λαός που ευημερεί εξυπονοείται ότι αναπτύσσει δημοκρατικούς θεσμούς, εθνική συνείδηση και ακεραιότητα, παιδεία, ελευθερία, χρηστή διοίκηση, διαφάνεια παντού, αξιοκρατία, ευσυνείδητη εργασία κρατικού μηχανισμού, διανόηση, ασφάλεια, υγιή αθλητισμό, κλπ, κλπ.
Η έλλειψη κάποιου από τα συστατικά αυτά αίρει τον όρο ευημερία !
Τα διάφορα πολιτικά ιδεολογήματα αποτελούν, στην ουσία, εργαλεία για την επίτευξη του πιο πάνω στόχου και αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, διεκδικώντας έκαστο για λογαριασμό του, την υπεροχή και καλύτερη αποτελεσματικότητα των πολιτικών τους μεθόδων. Και συγκρούονται μεταξύ τους δημιουργώντας, τελικά, ζύμωση, μετασχηματισμούς, εξέλιξη και ομαλό πολιτικό βίο.
Στη δημοκρατία η αντιπαράθεση γίνεται στα Κοινοβούλια και απ’ αυτήν προκύπτει, συνθετικά, η ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.
Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν το δέον γενέσθαι. Αυτά που θα έ π ρ ε π ε να συμβαίνουν και στη χώρα μας, ιδίως από την εποχή που συνέδεσε τη τύχη της με τα υπόλοιπα προηγμένα κράτη της Ευρώπης.
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως θα έπρεπε και θα ήθελε ο λαός. Η στρέβλωση που δημιουργήθηκε, συνεχώς γιγαντωνόμενη, έφερε τα σημερινά αδιέξοδα.

Για την οικονομία της υπομονής των αναγνωστών η συνέχεια στο επόμενο.