Συζητώντας μ' ένα "χαζοπούλι"
Φίλος/η που διάβασε τις σκέψεις μου στις αναρτήσεις με τίτλο «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα» είχε τη καλοσύνη να τις σχολιάσει και να μου δώσει, έτσι, το ερέθισμα γιά περαιτέρω προβληματισμό σε μιά υπόθεση που, κατά τη προσωπική μου άποψη, από υποβόσκουσα θα γιγαντωθεί ραγδαία, θ’ αλλάξει το ρου της Ιστορίας και θα μεταμορφώσει την ελληνική κοινωνία παρασύροντας δίκαιους και αδίκους .
Γι’ αυτό και το θέμα απαιτεί ιδιαίτατη φροντίδα και περίσκεψη ώστε αυτό το «νέο» που θα προκύψει να βγει καλύτερο από το «παλιό» που, σαφώς, πρέπει να φύγει.
Φίλτατο «Χαζοπούλι». (και όσοι σκέπτεστε όμοια)
Εκτιμώ ότι είσαι νέος/α, (οσμίζομαι άρωμα γυναίκας). Το συμπεραίνω από το θυμό και την αγανάκτηση που, δικαιολογημένα, βγάζουν τα λόγια και οι θέσεις σου. Αλίμονο αν οι νέοι δεν διέθεταν ορμή και οι παλιοί φρόνηση.
Όμως ο καλύτερος τρόπος γιά να χάσει κάποιος το δίκιο του είναι να το διεκδικήσει με λάθος τρόπο ! Και στα γραφόμενά σου βλέπω να μπερδεύεται το λογικό με το παράλογο και το δίκιο με τ’ άδικο.
Με τη, κατά το δυνατόν, σύντομη απεικόνιση της παρελθούσης 30/ετίας, την οποία εβίωσα, προσπάθησα να περιγράψω απλώς τα γεγονότα. Εντελώς αποστασιοποιημένος απ’ αυτά, με το μάτι ενός, σχεδόν, τρίτου παρατηρητή. Γιατί, όσο κι αν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό στη σημερινή υπερπολιτικοποιημένη εποχή μας, υπήρχαν καιροί που πολλοί άνθρωποι δεν ησχολούντο και δεν έδιναν δεκάρα γιά τα πολιτικά δρώμενα, (πιθανότατα λάθος). Και παραμένουν έτσι, ακόμα και τώρα όπου και η «κουτσή Μαριά» διεκδικεί θέση λέκτορα των πολιτικών επιστημών. Όμως αυτή η αποστασιοποίηση τους δίνει, αυτομάτως, το προνόμιο της αντικειμενικότητος.
Ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ που επιμένω, φανατικά, να μη κρατάω κομματικά φλάμπουρα και να μην «τσιμπάω» από δημοσκοπήσεις, όπως ισχυρίζεσαι στο σχόλιό σου, αλλά να τοποθετούμαι (στη κάλπη μόνο) κατά περίπτωση και κατά συνείδηση. Τα γεγονότα της 30/ετίας τα απεικόνισα, δεν τα αποδέχτηκα. Άλλο "αιτιολογώ" και άλλο "δικαιολογώ".
Όμως εννοείται ότι κάθε ιστορικός αλλά και κάθε απλός άνθρωπος, όπως εγώ, που καταπιάνεται με γεγονότα της εποχής του, όσο αντικειμενικός κι αν θέλει να κρατηθεί, είναι αδύνατον να μην επηρεαστεί, έστω κατ’ ελάχιστον, από προσωπικές εκτιμήσεις και βιώματα. Φυσικό και ανθρώπινο. Γι’ αυτό και η Ιστορία θεωρείται ίζημα που απαιτεί πάρα πολλά χρόνια γιά να κατακαθίσει (και αν).
Απ’ όσο κατάλαβα δεν διαφωνείς με το μπλαμπλά μου, το οποίο χαρακτηρίζεις έτσι γιατί θέλεις να το ξεπεράσεις στα γρήγορα και να φτάσεις στο οργισμένο σου «διά ταύτα».
Τα γεγονότα όμως , ότι κι αν γίνει, δεν γυρίζουν πίσω. Μαζί με το χρόνο που πέρασε και τα λόγια που ειπώθηκαν. Το ζητούμενο πρέπει να είναι : «τι κάνουμε τώρα, τι γίνεται αύριο» ;
Μιλάς για δ ι κ α ι ο σ ύ ν η και στ’ αυτιά μου ακούγεται ε κ δ ί κ η σ η. Θεωρώ ότι κάπου μπερδεύεις τις έννοιες, με μεγάλα ελαφρυντικά σου την οργή και την αγανάκτηση. Που σε κάνουν να μη συνεκτιμάς σωστά τη σχέση αιτίου και αιτιατού.
Όλα τα γεγονότα κρίνονται και αναλύονται με τα δεδομένα της στιγμής που συμβαίνουν. Μετά η κριτική είναι εύκολη και το «ανάθεμα» ευκολότερο. Στο «μετά», που κατά τη γνώμη μου πάντα εστιάζεται το ενδιαφέρον, θα αρκούσαν οι διαπιστώσεις (γιά το παρελθόν) και ο παραδειγματισμός (γιά το μέλλον).
Η παρατηρηθείσα, μεταπολεμικά, αστυφιλία, η μετανάστευση, η ερήμωση της υπαίθρου, η ανάπτυξη του νεοπλουτισμού, οι επενδύσεις της αρπαχτής, η γιγάντωση της διαφθοράς και τόσες άλλες κακές η νοσηρές στρεβλώσεις που χαρακτήρισαν εκείνες τις εποχές και διαμόρφωσαν τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα έχουν, σαφώς, τις ρίζες και τις εξηγήσεις τους. Ο Κόσμος και η Ζωή προχωρεί με λάθη και με χαμένες ευκαιρίες. Νομοτέλεια !
Όμως η ενασχόληση μ’ αυτά, ο προσδιορισμός και, ενδεχομένως, ο κολασμός τους δεν αλλάζει ουσιαστικά, το ζοφερό σήμερα και το χειρότερο αύριο.
Έτσι και κρεμάσεις απ’ τη γλώσσα χίλιους υπαίτιους, ας πούμε, θα σωθείς ; Θα κερδίσεις τίποτα ; Ένα άχτι θα βγάλεις και ύστερα θα πρέπει να λύσεις τα ίδια προβλήματα που παραμένουν αμείλικτα !
Γι’ αυτό, νομίζω, ότι εκείνο που χρειάζεται, πρωτίστως, σήμερα είναι μιά καινούρια αρχή. Με ψυχραιμία και σύνεση. Με γνώση του παρελθόντος και αποφυγή επανάληψης των ίδιων λαθών.
Αλλά χωρίς αλαλαγμούς και ακρότητες που δεν ωφελούν ουσιαστικά.
Ας μην ξεχνάμε ότι τη μεγάλη αλλαγή στις σύγχρονες κοινωνίες δεν την έφερε η φούρια της Γαλλικής επανάστασης με τη γκιλοτίνα της που οδήγησε στη Τρομοκρατία, την Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα και τη παλιννόστηση των Βουρβόνων αλλά ο «Διαφωτισμός» με την νηφάλια σκέψη και τις μεγάλες, πανανθρώπινες, αλήθειες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου