Η "σπάνις" της εμβληματικότητος και ο πληθωρισμός των "μορφωμάτων"

Επικαιρότης

Στη κυριακάτικη έκδοση σοβαρής εφημερίδας υπήρξε απαντητική επιστολή εμβληματικού στελέχους της Αριστεράς σε κάποιες προδημοσιευθείσες αιτιάσεις του διευθυντού της.
Η ουσία και το πνεύμα της επιστολής απολύτως κατανοητά και συμβατά με τη πολιτική ιδεολογία και τη στάση ζωής του καθ’ όλα σεβαστού, σοβαρού αγωνιστού και έντιμου ανθρώπου.
Η πιό εντυπωσιακή είδηση που βγήκε από την επιστολή αυτή είναι η αναφορά και παραδοχή, από τον ίδιο, της ύπαρξης «39 πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς»!
Από τα οποία, όπως γράφει, τα 11 συνέπηξαν, συνεργαζόμενα, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρατηρώντας κανείς τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, αθροίζοντας τα ποσοστά όλων των αριστερών «μορφωμάτων» (όρος του εμβληματικού στελέχους) και διαιρώντας τα διά του 39 θα βγάλει, κατά μέσον όρο, ποσοστά μικρότερα του Β. Λεβέντη και περίπου όμοια με του οικολόγου Βεργή !
Το χάλι αυτό που απεικονίζει, ανάγλυφα, την λαϊκή απήχηση των διαφόρων «μορφωμάτων» αντί να τους συνετίσει και να τους καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου, της λογικής και της συναίνεσης ώστε να δημιουργήσουν έναν ισχυρό αριστερό φορέα προάσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων και διείσδυσης στη κοινωνία και το λαό, όλως αντιθέτως, δείχνει να μην τους απασχολεί καθόλου ! Όλοι θεωρούν εαυτούς Πάπες του Μαρξισμού διεκδικώντας και το αλάθητο. Στην ουσία κουβαλούν μέσα τους το μικρόβιο του imperium χωρίς να το καταλαβαίνουν. Και το πάθος γιά τη «καρέκλα» και τα κομματικά οφίτσια !
Γι’ αυτό τα περί «άλλης πολιτικής» του Αλαβάνου (χωρίς να έχει κατονομαστεί αυτή ποτέ) και όλες οι πολιτικές ασκήσεις επί χάρτου (επιπέδου «Μονόπολης») ομού με τις επαναστατικές γυμναστικές και τις τρομοκρατικές καταστροφικές επιθέσεις όχι μόνο δεν επιφέρουν ουσιαστική προώθηση των λαϊκών συμφερόντων αλλά, αντιθέτως, βάζουν βούτυρο στο ψωμί όσων απεργάζονται τη, περαιτέρω, φαλκίδευσή τους.
Πολιτική σημαίνει, πάνω απ’ όλα, ουσιαστικές προτάσεις. Και σωστή πολιτική δράση σημαίνει δημιουργία και όχι καταστροφή. Στη κατεύθυνση που χρειάζεται σήμερα η χώρα. Να μην τυρβάζουμε μόνο για τη μοιρασιά της πίτας αλλά να φροντίζουμε και γιά τη παρασκευή της.
Όμως όλα αυτά προϋποθέτουν σύνεση, σοβαρότητα κι ευθυκρισία, που όμως απουσιάζουν απελπιστικά σήμερα από τα διάφορα «μορφώματα». Και αυτές οι απουσίες οδηγούν την Αριστερά στο τέλμα. Δυστυχώς, οι Κύρκοι κι οι Φλωράκηδες μας τελείωσαν και μας λείπουν αφόρητα. Γιατί, ακόμη δυστυχέστερα, άνθισαν και μαράθηκαν νωρίτερα απ’ όταν έπρεπε, προηγούμενοι της εποχής τους. Σήμερα και η απήχηση και η χρησιμότητά τους θα ήταν απείρως μεγαλύτερη.
Εννοείται ότι οι «μύστες», οι κάτοχοι του «αλάθητου» θα με βρίσουν πάλι. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι δικαιώνουν τις θέσεις μου. Κάτι που, πολύ φοβάμαι, δεν θα αντιληφθούν ποτέ. Και εκεί είναι το πρόβλημα !

Τα "γκάζια" της οργής και το "φρένο" της σύνεσης.

Συζητώντας μ' ένα "χαζοπούλι"

Φίλος/η που διάβασε τις σκέψεις μου στις αναρτήσεις με τίτλο «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα» είχε τη καλοσύνη να τις σχολιάσει και να μου δώσει, έτσι, το ερέθισμα γιά περαιτέρω προβληματισμό σε μιά υπόθεση που, κατά τη προσωπική μου άποψη, από υποβόσκουσα θα γιγαντωθεί ραγδαία, θ’ αλλάξει το ρου της Ιστορίας και θα μεταμορφώσει την ελληνική κοινωνία παρασύροντας δίκαιους και αδίκους .
Γι’ αυτό και το θέμα απαιτεί ιδιαίτατη φροντίδα και περίσκεψη ώστε αυτό το «νέο» που θα προκύψει να βγει καλύτερο από το «παλιό» που, σαφώς, πρέπει να φύγει.

Φίλτατο «Χαζοπούλι». (και όσοι σκέπτεστε όμοια)
Εκτιμώ ότι είσαι νέος/α, (οσμίζομαι άρωμα γυναίκας). Το συμπεραίνω από το θυμό και την αγανάκτηση που, δικαιολογημένα, βγάζουν τα λόγια και οι θέσεις σου. Αλίμονο αν οι νέοι δεν διέθεταν ορμή και οι παλιοί φρόνηση.
Όμως ο καλύτερος τρόπος γιά να χάσει κάποιος το δίκιο του είναι να το διεκδικήσει με λάθος τρόπο ! Και στα γραφόμενά σου βλέπω να μπερδεύεται το λογικό με το παράλογο και το δίκιο με τ’ άδικο.
Με τη, κατά το δυνατόν, σύντομη απεικόνιση της παρελθούσης 30/ετίας, την οποία εβίωσα, προσπάθησα να περιγράψω απλώς τα γεγονότα. Εντελώς αποστασιοποιημένος απ’ αυτά, με το μάτι ενός, σχεδόν, τρίτου παρατηρητή. Γιατί, όσο κι αν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό στη σημερινή υπερπολιτικοποιημένη εποχή μας, υπήρχαν καιροί που πολλοί άνθρωποι δεν ησχολούντο και δεν έδιναν δεκάρα γιά τα πολιτικά δρώμενα, (πιθανότατα λάθος). Και παραμένουν έτσι, ακόμα και τώρα όπου και η «κουτσή Μαριά» διεκδικεί θέση λέκτορα των πολιτικών επιστημών. Όμως αυτή η αποστασιοποίηση τους δίνει, αυτομάτως, το προνόμιο της αντικειμενικότητος.
Ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ που επιμένω, φανατικά, να μη κρατάω κομματικά φλάμπουρα και να μην «τσιμπάω» από δημοσκοπήσεις, όπως ισχυρίζεσαι στο σχόλιό σου, αλλά να τοποθετούμαι (στη κάλπη μόνο) κατά περίπτωση και κατά συνείδηση. Τα γεγονότα της 30/ετίας τα απεικόνισα, δεν τα αποδέχτηκα. Άλλο "αιτιολογώ" και άλλο "δικαιολογώ".
Όμως εννοείται ότι κάθε ιστορικός αλλά και κάθε απλός άνθρωπος, όπως εγώ, που καταπιάνεται με γεγονότα της εποχής του, όσο αντικειμενικός κι αν θέλει να κρατηθεί, είναι αδύνατον να μην επηρεαστεί, έστω κατ’ ελάχιστον, από προσωπικές εκτιμήσεις και βιώματα. Φυσικό και ανθρώπινο. Γι’ αυτό και η Ιστορία θεωρείται ίζημα που απαιτεί πάρα πολλά χρόνια γιά να κατακαθίσει (και αν).
Απ’ όσο κατάλαβα δεν διαφωνείς με το μπλαμπλά μου, το οποίο χαρακτηρίζεις έτσι γιατί θέλεις να το ξεπεράσεις στα γρήγορα και να φτάσεις στο οργισμένο σου «διά ταύτα».
Τα γεγονότα όμως , ότι κι αν γίνει, δεν γυρίζουν πίσω. Μαζί με το χρόνο που πέρασε και τα λόγια που ειπώθηκαν. Το ζητούμενο πρέπει να είναι : «τι κάνουμε τώρα, τι γίνεται αύριο» ;
Μιλάς για δ ι κ α ι ο σ ύ ν η και στ’ αυτιά μου ακούγεται ε κ δ ί κ η σ η. Θεωρώ ότι κάπου μπερδεύεις τις έννοιες, με μεγάλα ελαφρυντικά σου την οργή και την αγανάκτηση. Που σε κάνουν να μη συνεκτιμάς σωστά τη σχέση αιτίου και αιτιατού.
Όλα τα γεγονότα κρίνονται και αναλύονται με τα δεδομένα της στιγμής που συμβαίνουν. Μετά η κριτική είναι εύκολη και το «ανάθεμα» ευκολότερο. Στο «μετά», που κατά τη γνώμη μου πάντα εστιάζεται το ενδιαφέρον, θα αρκούσαν οι διαπιστώσεις (γιά το παρελθόν) και ο παραδειγματισμός (γιά το μέλλον).
Η παρατηρηθείσα, μεταπολεμικά, αστυφιλία, η μετανάστευση, η ερήμωση της υπαίθρου, η ανάπτυξη του νεοπλουτισμού, οι επενδύσεις της αρπαχτής, η γιγάντωση της διαφθοράς και τόσες άλλες κακές η νοσηρές στρεβλώσεις που χαρακτήρισαν εκείνες τις εποχές και διαμόρφωσαν τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα έχουν, σαφώς, τις ρίζες και τις εξηγήσεις τους. Ο Κόσμος και η Ζωή προχωρεί με λάθη και με χαμένες ευκαιρίες. Νομοτέλεια !
Όμως η ενασχόληση μ’ αυτά, ο προσδιορισμός και, ενδεχομένως, ο κολασμός τους δεν αλλάζει ουσιαστικά, το ζοφερό σήμερα και το χειρότερο αύριο.
Έτσι και κρεμάσεις απ’ τη γλώσσα χίλιους υπαίτιους, ας πούμε, θα σωθείς ; Θα κερδίσεις τίποτα ; Ένα άχτι θα βγάλεις και ύστερα θα πρέπει να λύσεις τα ίδια προβλήματα που παραμένουν αμείλικτα !
Γι’ αυτό, νομίζω, ότι εκείνο που χρειάζεται, πρωτίστως, σήμερα είναι μιά καινούρια αρχή. Με ψυχραιμία και σύνεση. Με γνώση του παρελθόντος και αποφυγή επανάληψης των ίδιων λαθών.
Αλλά χωρίς αλαλαγμούς και ακρότητες που δεν ωφελούν ουσιαστικά.
Ας μην ξεχνάμε ότι τη μεγάλη αλλαγή στις σύγχρονες κοινωνίες δεν την έφερε η φούρια της Γαλλικής επανάστασης με τη γκιλοτίνα της που οδήγησε στη Τρομοκρατία, την Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα και τη παλιννόστηση των Βουρβόνων αλλά ο «Διαφωτισμός» με την νηφάλια σκέψη και τις μεγάλες, πανανθρώπινες, αλήθειες του.

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Επίλογος

Σκέψεις

Αυτή η συνοπτική πολιτική ανάλυση της μεταπολιτευτικής περιόδου αφιερώνεται στο νεαρό φίλο μου και σε όλη τη γενιά του. Προς γνώση και σκέψη.

Μαζί με μιά αίτηση συγγνώμης, σαν εκπροσώπου παλαιότερης γενιάς. ( Συμβολικά, κατά το αναμφισβήτητο ποσοστό ευθύνης που τον βαρύνει). Μιάς γενιάς από τις, κατά τεκμήριον, ευτυχέστερες που πέρασαν από το κόσμο τα ιστορικά χρόνια. Μιάς γενιάς που δεν γνώρισε τη φρίκη ενός παγκόσμιου και ολοκληρωτικού πολέμου, δεν στραμπουλίχτηκε από μιζέριες και πείνες, ούτε αντιμετώπισε εκτεταμένες φυσικές καταστροφές. Αντιθέτως, εξελίχτηκε αδιατάρακτα, γνώρισε και γεύτηκε, άκριτα, άπληστα, αχόρταγα κι αλαζονικά, όλα τα ραγδαίως αναπτυχθέντα, μεταπολεμικά, επιτεύγματα της επιστήμης, της τέχνης και τεχνολογίας. Έπαιξε το παιχνίδι της ζωής με καλούς όρους και αντιμετωπίσιμες δυσκολίες. Και, σε γενικές γραμμές, συγκριτικά με το παρελθόν, έζησε καλά. Αντί, όμως, αυτό το μεγαλείο της Ζωής που γεύτηκε να το διαχειριστεί συνετά και με σεβασμό και να παραδώσει τη σκυτάλη της στα παιδιά της σ’ ένα κόσμο κι ένα φυσικό περιβάλλον καλύτερο, τους παραδίδει μιά χώρα μισοκατεστραμένη και χρεοκοπημένη, χωρίς τύχη, χωρίς προοπτική και ένα μέλλον αβέβαιο. Και, το χειρότερο, ρίχνει όλη την ευθύνη γιά λύσεις απάνω τους.
- Πάρτε ερείπια και κόψτε το σβέρκο σας !
Εμείς αρχίσαμε τη ζωή μας με άριστες προϋποθέσεις, ελεύθερους ορίζοντες και καθαρούς ουρανούς. Με ανοιχτές δουλειές και χώρους γιά δημιουργία. Και παίξαμε το παιχνίδι της χωρίς χάντικαπ, κρατούμενα και τροχοπέδες. Όμως τι καταφέραμε ; Να διαλύσουμε τα πάντα, χάνοντας, πρώτα απ’ όλα, τη ψυχή και τον ιδεαλισμό μας καταστρέφοντας και το περιβάλλον γύρω μας. Και παραδίδουμε στους νέους ένα υψηλής τεχνολογίας μεν αλλά αγωνιώδες και ανασφαλές αύριο !
Η τύχη υπήρξε γενναιόδωρη γιά τη γενιά μου. Και με τίποτε δεν θα ήθελα να την ξεκίναγα πάλι με τις σημερινές συνθήκες ! Αλίμονο στους νέους ! Που με μικρόμυαλες και κοντόφθαλμες πολιτικές τους ψαλιδίσαμε τα φτερά, τους περιορίσαμε τα όνειρα ώστε να φτάνουν μέχρι κρατικοδίαιτοι ψωμοζήτουλες των 700 ευρώ και τους κατευθύναμε τα ιδανικά στα ναρκωτικά γιά τη φυγή, το μηδενισμό γιά την αλλαγή και το ποδόσφαιρο γιά την εκτόνωση.
Και τελειώνω με μιά, από βάθος καρδιάς, ευχή. Να βρουν οι νέοι τη δύναμη να παραδειγματισθούν από τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις των προγόνων τους. Και να μην τα επαναλάβουν. Παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους να αναστρέψουν τη καθοδική φορά της μοίρας τους δίνοντας στα δικά τους παιδιά ότι δεν μπορέσαμε εμείς να δώσουμε σ’ αυτούς. Ελπίδα, ιδανικά και δυνατότητα γιά μιά καλύτερη ζωή

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VIII

Σκέψεις

Ο Καραμανλής, σε μιά πρωτοφανή για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά κίνηση προκαλεί πρόωρες εκλογές, έξη μήνες προ της λήξης της θητείας του, με σταθερή απόφαση να… τις χάσει !
Φρόντισε μάλιστα να τις γαρνίρει με εξαγγελίες φόρων και μερικά αντιλαϊκά μέτρα της τελευταίας στιγμής, όπως π.χ. αύξηση των διοδίων, γιά ν’ αποκλεισθεί και η παραμικρή πιθανότητα της, κατά λάθος, επανεκλογής του.
Το παιχνίδι ήταν, περίπου, στημένο. Όλοι οι πρωταγωνιστές ήξεραν τα δεδομένα του και όλοι στόχευαν κάπου.
Ο ένας λαχταρούσε να φύγει κι ο άλλος λαχταρούσε να’ ρθει ! Καθ’ ένας γιά τους δικούς του λόγους και τις δικές του προτεραιότητες.
Η σοβαρότητα της κατάστασης και η αναγκαιότητα λήψης άμεσων και σκληρών μέτρων γιά την ανάκαμψη της οικονομίας, που θα σταματούσαν τη μακαριότητα, την αμεριμνησία και τον όλβιο βίο των Ελλήνων και θα του άλλαζαν, ριζικά, κακές συνήθειες και τρόπο ζωής είχε επέλθει, απελπιστικά επιτακτική. Όλα θα πρέπει να γίνουν γρήγορα, ει δυνατόν…. χθες !
Πάντοτε μιά κεντροδεξιά κυβέρνηση, στη σκληρή δημοσιονομική πολιτική και την προώθηση καινοτόμων διαρθρωτικών αλλαγών αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και καχυποψία. Δεν πείθει, (ότι σωστό κι αν προτείνει) και ξεσηκώνει πάντοτε οργίλες και βίαιες αντιδράσεις .
Οι λαϊκίστικες, «φιλολαϊκές» Σειρήνες είναι πάντοτε πιό γλυκόλαλες και πιό αρεστές. Όταν ο ένας σου λέει «Θα σου βάλω φόρους» κι ο άλλος διακηρύσσει «Λεφτά υπάρχουν και θα σου δώσω αύξηση», δεν σηκώνει ερώτημα γιά το που θα γείρει η παλάντζα της λαϊκής προτίμησης.
Ανεξάρτητα της ατολμίας και ανικανότητος των κυβερνήσεων Καραμανλή η χαοτική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας μόνο από κεντροαριστερές κυβερνήσεις μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί, αφού αυτές εισακούγονται ευκολότερα και προκαλούν ηπιότερες αντιδράσεις. Η αβάντα των ΜΜΕ και των συνδικάτων γλυκαίνει και στρογγυλεύει και το πικρότερο και πιό αντιλαϊκό μέτρο.(Τριάντα χρόνων πλύση εγκεφάλου, τώρα αποδίδει καρπούς).
Η, από υπερκομματικές και εξωκοινοβουλευτικές ισχυρών προσωπικοτήτων, απαλλαγμένες από τη μέριμνα της επανεκλογής και χωρίς το άγχος του «πολιτικού κόστους». Μόνο τέτοιες κυβερνήσεις μπορούν να σηκώσουν φορτία επώδυνων αντιδημοτικών μέτρων και λαϊκών αντιδράσεων.

Ο Καραμανλής έπεσε, ουσιαστικά τα παράτησε λίγο πριν το σκάσιμο της βόμβας, αποποιούμενος ένα αξίωμα που είχε εξελιχθεί σε μαρτύριο γι’ αυτόν. Και η συντετριμμένη ΝΔ μουδιασμένη και παράλυτη, τραβήχτηκε στη γωνιά να παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις ενός προβλήματος στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε κι αυτή. Όχι τόσο με όσα έκανε αλλά με όσα δεν έκανε και κυρίως με όσα απέκρυψε και όσα πλαστογράφησε. Έχει, δε, τέτοιο μούδιασμα από το χτύπημα που δεν βρίσκει, καν, το κουράγιο να υπερασπιστεί τον εαυτό της, γιά ότι καλό έκανε. Ακόμη και γιά το υπερβάλλον και άδικο τμήμα των κατηγοριών που της αποδίδεται.
Δυστυχώς για την Ανθρωπότητα, (και η Ελλάδα ανήκει σ’ αυτή), δεν γεννώνται συχνά σπουδαίες προσωπικότητες και χαρισματικοί ηγέτες, ικανοί να αλλάξουν τη μοίρα της, να τη σηκώσουν στις πλάτες τους και να την βγάλουν από στενωπούς στη λεωφόρο. Από το σκοτάδι να την οδηγήσουν στο φως.
Βιώνουμε, σήμερα, ένα νέο Μεσαίωνα περισσότερο σκοταδιστικό, πιό άγριο και πιό επικίνδυνο. Οι εξελίξεις ρευστές και το αποτέλεσμα αβέβαιο.
Ειδικά στη χώρα μας η απουσία ικανών ταγών και ηγετών είναι, πέρα για πέρα, εμφανής. Και η μετριότητα έως ασημαντότητα κυριαρχεί, απ’ άκρου εις άκρο, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Ίσως το ανθυγιεινό του χώρου να απωθεί κάθε ικανό και έντιμο στοιχείο να προσέλθει στο πολιτικό στίβο και ν' ανακατευτεί με τα κοινά. Η "ιδιωτία", μέ όλες τις ερμηνείες του όρου κυριαρχεί.
Έτσι η χώρα, στη κρισιμότερη στιγμή της νεώτερης Ιστορίας της, προσέρχεται ν’ αντιμετωπίσει θηρία και τέρατα γυμνή, άοπλη κι απροστάτευτη.

Η σημερινή κυβέρνηση είναι νωρίς για να κριθεί συνολικά. Δείγματα υπάρχουν μόνο.
Όταν, όμως, η οικονομική πολιτική μας συνεχώς ταλαντεύεται και τροποποιείται ανά τέταρτο της ώρας, μιά μπρος και μιά πίσω, και το οικονομικό της επιτελείο δίνει εικόνα «αλαλούμ», όταν στο ασφαλιστικό εκτοξεύονται κουταμάρες τύπου «κουπόνια για τις καθαρίστριες»», παρά την ύπαρξη στο Υπουργείο του ικανού και έξυπνου κ. Λοβέρδου, όταν την εξωτερική μας πολιτική τη χειρίζονται στομφώδεις τζιτζιφιόγκοι που μιλούν πολύ χωρίς να λένε τίποτα και όταν το περιβάλλον το παλεύουν κοριτσόπουλα αιθεροβατούντα με τη σχολική τσάντα στη πλάτη, ( ίσως μασώντας και τσιχλόφουσκα !), τότε τα προμηνύματα δεν είναι αίσια. Μην ελπίζετε και μη περιμένετε πολλά. Δεν υπάρχει πλοίο, δεν υπάρχει οδός......

Αν, παρ’ όλο το φετινό οικονομικό ξεζούμισμα του κοσμάκη, απαιτούνται και 55 δισεκατομμύρια δάνειο γιά να τα βγάλουμε πέρα και αν αναλογιστούμε ότι θα χρειαστούν περίπου άλλα τόσα του χρόνου, που γιά να μας δοθούν θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερο σφίξιμο της θηλειάς και παρ’ όλα αυτά, το δημόσιο χρέος, αντί να μειώνεται, θα σκαρφαλώσει στα 400 και, δισεκατομμύρια τότε τι κάνουμε. Που πάμε ! Τι προσδοκούμε !
Φοβάμαι ότι ούτε σε 100 χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση ορθοποδίσματος και οικονομικής εξυγίανσης. Όποιος έχει στοιχειώδη νου και σκαμπάζει από νούμερα ας τα βάλει κάτω κι ας σκεφτεί.
Οπότε, ότι κι αν κάνουμε «είν’ η προσπάθειές μας των συφοριασμένων….», μαζί με των Τρώων του Καβάφη ! Το μέλλον, όχι μόνο το προσεχές αλλά και το απώτατο, προβλέπεται ζοφερό και το πρόβλημα άλυτο. Οπότε….

(συνεχίζεται)

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος IV

Σκέψεις

Γιά άγνωστους στη στήλη λόγους, πιθανότατα λόγω απειρίας και ατζαμωσύνης περί τα ηλεκτρονικά, παρελήφθη το Μέρος IV, της σειράς. Η στήλη εκφράζοντας τη λύπη της για το λάθος το αναρτά σήμερα και παρακαλεί τους αναγνώστες να το καταχωρίσουν στη σωστή θέση, γιά να γίνει κατανοητή η ροή των γεγονότων.

Μέρος IV

Η ελληνική οικονομία αρχίζει τη ξέφρενη πορεία της προς τη καταστροφή, σαν τρελό φορτηγό με σπασμένα φρένα στη κατηφόρα.
Η ελληνική κοινωνία εκμαυλίζεται. Ποτέ δεν υπήρξε κοινωνία αγγέλων αλλά η διαφθορά, που αναμφισβήτητα υπήρχε, πάντα και παντού, είχε την ανάλογη κλίμακα που είχαν όλα τα μεγέθη και οι παράμετροί της. Όλα έβραζαν σε χαμηλή φωτιά.
Οι πακτωλοί της ΕΟΚ, άλλαξαν, αιφνιδίως, τη κλίμακα και τα μεγέθη.
Οι βίλες αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυτελή αυτοκίνητα να πληθαίνουν στους δρόμους. Τα αυθαίρετα πολλαπλασιάζονται με τη βοήθεια λαδωμάτων. Τα φακελάκια στην ιατρική γίνονται, πλέον, θεσμός σε βαθμό που οι ιδιωτικές ασφάλειες να τα προβλέπουν στις προσφερόμενες υπηρεσίες τους. Η φοροδιαφυγή, εξελισσόμενη σε εθνικό σπορ , παίρνει αστρονομικές διαστάσεις και ασκείται με επιστημονικό τρόπο ουτως ώστε να παραμένει, πρακτικά, ασύλληπτη. Οι διωκτικοί μηχανισμοί αδυνατούν (δεν μπορούν η δεν θέλουν) να την περιορίσουν. Και όλα πάνε πρίμα, με τη χώρα προς το …. γκρεμό !
Τότε, Γάλλος φίλος μου, μου είπε :
- Εσείς οι Έλληνες είσαστε καταπληκτικός λαός. Πλούσιοι πολίτες ενός φτωχού κράτους ! Σας θαυμάζω, που τα καταφέρνετε !
Η ώρα του λογαριασμού αργούσε ακόμη.
Στο μεταξύ, η χώρα βρισκόταν μονίμως στον αστερισμό του πολιτικού κόστους. Ο συνδικαλισμός, αρχίζοντας από τα νηπιαγωγεία, γιγαντωνόταν και οι συντεχνιακές απαιτήσεις και πιέσεις συνεχώς ηύξαναν. Με τους διάφορους εργατοπατέρες να τον χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο γιά μελλοντική πολιτική σταδιοδρομία.
Οι διορισμοί στο Δημόσιο δημιούργησαν ένα κρατικό μηχανισμό – τέρας. Πολυπληθέστατο, αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό που λειτουργούσε πιό πολύ σαν τροχοπέδη παρά σαν δημιουργική μηχανή. Όλοι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα της θέσης και του ρόλου τους, αντί να προωθούν τα υπηρεσιακά θέματα τα μπουρδούκλωναν και τα καθυστερούσαν. Τότε εδραιώθηκε ο μύθος της εξασφαλισμένης σταδιοδρομίας, μέσω της «θεσούλας» στο Δημόσιο. Καλά λεφτά, σίγουρο πόστο και μπόλικο αραλίκι. Γεγονός που κάνει τον όρο «δημόσιος υπάλληλος» να αποτελεί σήμερα το απώτατο όνειρο κάθε νέου. Μέσα σε τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα ολοκλήρωσε τη πολιτική και βιολογική του πορεία ο Α. Παπανδρέου. Ένας ιδιαίτατα προικισμένος άνθρωπος και χαρισματικός πολιτικός.
Με μεγάλη αποδοχή και απήχηση στις μάζες, των οποίων υπήρξε το «χαϊδεμένο» παιδί. Θα μπορούσε να κάνει πολλά γιά το τόπο και ν’ αφήσει το πολιτικό του στίγμα ανεξίτηλα χαραγμένο στη πολιτική του ιστορία. Με τη γοητεία και πειθώ, την οξυμένη ευφυΐα και το πολιτικό αισθητήριο που διέθετε. Όμως, δυστυχώς γιά όλους, όλα του τα προσόντα τα ανάλωσε στην υπηρεσία του εαυτού του και όχι γιά το καλό της χώρας, δέσμιος προσωπικών επιθυμιών και παθών. Οπωσδήποτε είχε και θετική προσφορά στη Ελλάδα, κυρίως γιατί απελευθέρωσε καταπιεσμένα λαϊκά απωθημένα και αποδέσμευσε κρυμμένη ενέργεια.
Όμως έχασε μοναδική ευκαιρία να γράψει το όνομά του σαν ένας από τους μέγιστους ηγέτες της. Η ζωή υπήρξε πολύ γενναιόδωρη μαζί του, η Ιστορία όμως σίγουρα θα σταθεί αυστηρή απέναντί του.

Μικρή παρένθεση, λίγο πριν τελειώσει η αυτοκρατορία του Α. Παπανδρέου, απετέλεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κοινοβουλευτικά αδύναμη ήταν πρακτικά αδύνατο να αλλάξει τον ρουν των γεγονότων που έτρεχαν με ταχύτητα στη κατηφόρα. Ο Μητσοτάκης, κλασσικό παράδειγμα παλαιοκομματικής νοοτροπίας πολιτικός, (κουμπαριές, γαλιφιές, κλπ) αν και έξυπνος άνθρωπος και πονηρός πολιτικάντης, δεν διόρθωσε ούτε κατά χιλιοστό της μοίρας τη πορεία της διακυβέρνησης της χώρας. Άφησε τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος να διογκωθούν κατά τη δρομολογημένη φορά τους. Και τελικά έπεσε από το γνωστό, εγγενές, σύνδρομο της ελληνικής δεξιάς. Το καπετανάτο και την αλαζονεία των προσωπικών φιλοδοξιών. Τον έριξε ο σημερινός Πρόεδρος της ΝΔ, ο Α. Σαμαράς, εξ ου και το άσβεστο μίσος της οικογένειας Μητσοτάκη εναντίον του. (Παρά την εμφανιζόμενη λυκοφιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, σήμερα).
Μπορεί να μην έκανε τίποτε θετικό σημαντικό έργο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πρόλαβε όμως να κάνει δύο σημαντικές γκάφες.
Άνοιξε, πρώτον, τα σύνορα με την Αλβανία και άρχισαν να συρρέουν στη χώρα οι πρώτες ορδές πεινασμένων λαθρομεταναστών και, δεύτερον, πέρασε από δίκη τον Α. Παπανδρέου, κατά παράβαση βασικού πολιτικού κανόνα που θέλει τους Πρωθυπουργούς να μην τους δικάζεις γιά πολιτικούς λόγους, αλλά ν’ αφήνεις το λαό να τους στέλνει στο σπίτι τους και στη λήθη. Το μεν πρώτο λάθος είχε και οφέλη, βραχυπρόθεσμα, γιατί εξασφάλισε γιά αρκετά χρόνια φτηνότερα εργατικά χέρια και ανθρώπους πρόθυμους να δουλέψουν σε βαριές χειρονακτικές δουλειές, κάτι που οι «χορτάτοι» ημέτεροι σνομπάριζαν, όμως το δεύτερο «ανέστησε» πολιτικά τον ετοιμόρροπο Α. Παπανδρέου.

Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VII

Σκέψεις

Η πενταετής διακυβέρνηση της χώρας εγένετο από μιά αδύναμη και επισφαλή κυβέρνηση με επικεφαλής έναν άτολμο και ανασφαλή Πρωθυπουργό που, σίγουρα, προσπάθησε να κάνει
κάπως σωστή διαχείριση αλλά η απουσία άξιου επιτελείου και η ομόθυμη και μαζική αντίδραση από το σύνολο του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου που, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ήταν υπερβολική, άδικη και υποβολιμαία, σε συνδυασμό με το μέγεθος των προβλημάτων, δεν του άφηναν και πολλά περιθώρια για δημιουργικό και αποτελεσματικό έργο. Έχοντας, απέναντι, μιά πολύ κακόπιστη, εριστική και καθολικά αρνητική αξιωματική αντιπολίτευση που στα πάντα έλεγε «όχι», δεν υπήρχε γι’ αυτόν κανένα περιθώριο επιτυχίας ! Το κακό χειροτέρευε και από την μη σωστή προβολή του όποιου καλού κομματιού του κυβερνητικού έργου, αν τύχαινε να γίνει και κάτι σωστό.
Ένα βασικό σημείο που απέτυχε παταγωδώς ο Καραμανλής ήταν η επιλογή κυβερνητικού εκπροσώπου. Δηλαδή του ανθρώπου εκείνου που θα εξηγούσε και θα ανέλυε στο λαό, με απλά και κατανοητά λόγια, το κυβερνητικό έργο και τους στόχους της κυβέρνησης. Κινήθηκε μεταξύ του απόμακρου, ψυχρού και «κουλτουριάρη» Ρουσόπουλου και του απωθητικού, σε φυσική παρουσία, ύφος και στυλ Αντώναρου.
Τελικά το μόνο που κατάφερνε ο Καραμανλής ήταν να παρακολουθεί, άβουλος κι αμήχανος, το κατήφορο της χώρας και τη καταβαράθρωση της οικονομίας. Όντας απελπιστικά μόνος. (Με συμβούλους τύπου Λούλη, δουλειά δε γίνεται)
Ζώντας η χώρα, μονίμως, στον αστερισμό των σκανδάλων η διακυβέρνηση της ΝΔ δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει, κι αυτή, την εμπλοκή της σε κάποια από δαύτα. Δικαίως η αδίκως.
Τρία μεγάλα σκάνδαλα κυριάρχησαν επί εποχής της. Τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι και η υπόθεση Siemens.

Η αλήθεια γιά το πρώτο, όπου πράγματι φαγώθηκαν με ταχυδακτυλουργίες, ανατιμήσεις και μίζες λεφτά ασφαλιστικών Ταμείων, είναι διαφορετική απ΄ όπως παρουσιάζεται. Την υπόθεση έφερε στη δημοσιότητα ο Τσιτουρίδης ( που τη χρεώθηκε άδικα ) αλλά τη κομπίνα την έστησαν οι διοικήσεις των Ταμείων, γιά να εισπράξουν τη μίζα τους, σε συνεργασία με την χρηματιστηριακή εταιρεία που τους πούλαγε τα ομόλογα. Εννοείται ότι στη πλειοψηφία τους οι διοικήσεις των Ταμείων αυτών ήσαν πασοκικές και κάποιοι εκ των μελών τους, σήμερα που μιλάμε, είναι ήδη στη φυλακή γιά την υπόθεση. Η ευθύνη που βαρύνει τους αρμόδιους της ΝΔ είναι ότι δεν πρόλαβαν και δεν απέτρεψαν τη κομπίνα. Δεν την έστησαν όμως ! Και, πολύ περισσότερο δεν επωφελήθηκαν απ’ αυτήν.
Γι’ αυτό και το σκάνδαλο αυτό πέρασε σαν κομήτης και δεν «έπαιξε» πολύ ! Ούτε στα κανάλια ούτε στο οπλοστάσιο της αντιπολίτευσης. Ίσα γιά να κάνει τη ζημιά του με το θόρυβο που προκάλεσε, όπως και έγινε. Και μάλιστα κοροϊδίστικα.


Το Βατοπέδι είναι ένα πολύ περίεργο σκάνδαλο. Εφεύρεση και «στήσιμο» ενός πανέξυπνου επιχειρηματία – ηγούμενου. Του αξιότιμου κ. Εφραίμ. Το θέμα ξεκίνησε επί υπουργίας Φωτιάδη (ΠΑΣΟΚ) και έκλεισε επί ΝΔ ( Μπασιάκος– Δούκας ) στην οποία φορτώθηκε τελικά, με το έτσι θέλω, (φωνή ΜΜΕ, οργή Θεού), η υπόθεση εξ ολοκλήρου.
Στο σκάνδαλο αυτό, ανεξαρτήτως πολιτικής ευθύνης, δεν φαγώθηκαν λεφτά. Δεν τζιραρίστηκαν καν.
Και η ζημιά του Δημοσίου ήταν έμμεση, από διαφυγόντα κέρδη, και όχι από άνομη διαρροή και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος.
Μετά από μακροσκελείς εισηγήσεις πολλών αρμοδίων οικονομικών και νομικών υπηρεσιών του Δημοσίου, και με όλους τους εμπλεκόμενους υπουργούς να προσυπογράφουν τελευταίοι, αποφασίστηκε κάποια ανταλλαγή γαιών μεταξύ Μονής Βατοπεδίου και Ελληνικού Δημοσίου.
Μόνο που το Κράτος πήρε κόκαλα, μεταξύ των οποίων και μιά λίμνη (!), τη Βιστωνίδα, ενώ έδωσε ψαχνό, δηλαδή αξιοποιήσιμα οικόπεδα, τα οποία, εν συνεχεία, άρχισε να πουλάει η να χτίζει η Μονή γεμίζοντας το ταμείο της και , πιθανόν - Κύριος, οίδε - και τη τσέπη του Εφραίμ με ζεστό χρήμα !

Το τρίτο σκάνδαλο είναι, ασφαλώς, πολυσυλλεκτικό και χαρακτηριστικό. Δηλαδή κλασσικό στην μακραίωνα ελληνική ιστορία του λαδώματος, της μίζας και της διαφθοράς. Ιστορία προφανής και προβλέψιμη.
Μία μεγάλη εταιρεία, προκειμένου να παίρνει δουλειές του Δημοσίου, έκανε το αυτονόητο. Μπούκωνε αυτούς που μοίραζαν τις δουλειές, ( κυβερνητικούς ), με τα πιό χοντρά, έδινε και στους απέναντι, ( αντιπολιτευόμενους ) το κάτι τις τους, γιά τη περίπτωση που θα έρθουν αυτοί στα πράγματα, (να έχουμε πόρτες επικοινωνίας ανοιχτές), έριχνε και κάτι ψίχουλα στους μικρούς να μασουλάνε κι αυτοί γιά να’ χουν το στόμα τους απασχολημένο και να μη φωνάζουν και όλα καλά και νοικοκυρεμένα ! Η μηχανή δούλευε ρολόι και οι δουλειές πήγαιναν πρίμα, μέχρι που έσπασε το απόστημα στη Γερμανία κι άρχισε το ξήλωμα !
Οι λεπτομέρειες και η κατανομή των ποσών και των ευθυνών ( ποιός λαδώθηκε περισσότερο ! ) είναι πανεύκολο να προσδιοριστεί. Αρκεί να προσεχτούν οι ημερομηνίες.
Όμως μη περιμένετε να προκύψει τίποτε από Εξεταστικές και κουροφέξαλα. Όλα είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου μέχρι να κρυώσει το θέμα και να ξεχαστεί. Κόρακας, κοράκου μάτι δε βγάζει ποτέ !

Σχετικά με τα πάσης φύσεως οικονομικά σκάνδαλα και τις Εξεταστικές επιτροπές, της πλάκας, που συγκροτούνται γιά να τα ερευνήσουν, δήθεν, ένα μακροβούτι στη μνήμη μου αποκαλύπτει ότι ΠΟΤΕ δε βγήκε άκρη απ’ αυτές ! Κάθε κόμμα βγάζει το δικό του πόρισμα και η ιστορία καταχωνιάζεται στη λήθη και τη παραγραφή. Όλα γίνονται για την εφήμερη σπίλωση του αντιπάλου, τα προσωρινά πολιτικά οφέλη στις επόμενες εκλογές και τα κάμποσα χιλιάρικα στις τσέπες των μετεχόντων βουλευτών, που, τάχα, διερευνούν και εξετάζουν. Τρίχες. Το φαύλο πολιτικό σύστημα ξέρει να βγαίνει λάδι και να βγάζει κέρδη από παντού !

Με το αδιέξοδο να πλησιάζει με ταχύτητα ανεμοστρόβιλου, καθώς οι δημοσιονομικές δαπάνες διογκώνονταν αναπόφευκτα, η κυβέρνηση Καραμανλή χρειαζόταν όλο και περισσότερα δάνεια, που έπρεπε όμως να δικαιολογηθούν με «μπαλαμούτιασμα» των βιβλίων, αλλοίωση των αριθμών και παραπλάνηση των αγορών και των εταίρων μας που ακόμη μας εμπιστευόντουσαν ανύποπτοι. Μη μπορώντας να φαντασθούν πόσο μπαγάσηδες κι απατεώνες είμαστε !
Εν τω μεταξύ, η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε, ορμητικά, να κάνει την εμφάνισή της έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα γιά την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική οικονομία. Το καμπανάκι του κινδύνου άρχισε να χτυπάει δαιμονισμένα, το πάρτι τελείωνε και ο γκρεμός πλησίαζε με ταχύτητα. Τα φούμαρα περί «θωράκισης της ελληνικής οικονομίας» ακούγονταν, πλέον, σαν ποντιακό ανέκδοτο ! Η φούσκα θα έσκαγε, οσονούπω !
Η κατάσταση θύμιζε τις τελευταίες ημέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με τη διαφθορά και τη σήψη μέσα και το Μωάμεθ έξω από τα Τείχη !

(Συνεχίζεται)

Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VI

Σκέψεις

Παρ’ όλες τις λεκτικές φιοριτούρες και τις πολιτικές απεραντολογίες στη προσπάθεια ξορκίσματος του δικομματισμού στην Ελλάδα και το υποκριτικό ανερώτημα «γιατί, άραγε, να έχει τέτοια συντριπτικά μεγέθη», η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή κι ας καμώνονται οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί» ότι δεν το καταλαβαίνουν.
Όταν το ΚΚΕ βρίσκεται καθηλωμένο σε θεωρίες του 19ου αιώνα και πρακτικές του Στάλιν και του Μάο δεν έχει καμία πιθανότητα απήχησης στη σύγχρονη Ελλάδα και κυρίως στους νέους. Μόνο στη διανοητική καθυστέρηση μπορεί να ελπίζει. Η χειμαρρώδης κ. Κανέλλη δεν επαρκεί όταν καλείται να συμπλεύσει με το ξύλινο και ανιαρό Ριζοσπάστη που καθημερινά τσαμπουνάει τα ίδια και τα ίδια, καλώντας τους εργαζόμενους σε επανάσταση !

Ο ΣΥΡΙΖΑ, απορεί γιά τα ασήμαντα ποσοστά του, γύρω στο 3%, όταν κάθε ψήφος του αποτελεί, σχεδόν, και μία από τις «συνιστώσες» του ! Με τέτοια εσωτερική φαγωμάρα και ασυνεννοησία πως να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να δημιουργήσει ρεύμα στο λαό και τη κοινωνία.
Ο προηγούμενος αρχηγός του, ο κ. Αλαβάνος, ζητούσε, μονότονα κι αόριστα, «μιά άλλη πολιτική». Χωρίς να κατονομάσει ποτέ, ποιά θα πρέπει να είναι αυτή η πολιτική ! Τι θέλει, τι ζητά και τι προτείνει.
Όταν διατυμπανίζεις προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν θα συνεργαστείς ποτέ και με κανένα, τι προσδοκάς ; Να υπερψηφιστείς τόσο που να κάνεις αυτοδύναμη κυβέρνηση ; Αυτές οι ουτοπικές θέσεις διώχνουν τον κόσμο και με τη λογική της «χαμένης ψήφου» τον σπρώχνουν στα μεγάλα κόμματα από τα οποία προσδοκά κυβερνητικά προγράμματα και όχι απλές φωνές διαμαρτυρίας.
Όταν αγκαλιάζεις τους πάσης φύσεως περιθωριακούς, ιδιόμορφους και αλλόκοτους τύπους, τους κουκουλοφόρους, τους τρομοκράτες, τους αναρχικούς και τους, πάσης φύσεως ανατροπείς και «μπαχαλάκηδες» χρειάζεται πολύ μεγάλη αφέλεια γιά να προσδοκάς, ταυτοχρόνως, διείσδυση στο φυσιολογικό τμήμα της κοινωνίας. Περιορίζεσαι σε αμελητέα δύναμη διαμαρτυρίας.
Τώρα με το νεαρό κ. Τσίπρα στο τιμόνι, κάτι δείχνει ότι αρχίζει να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χρόνος θα δείξει, γιατί οι εποχές απαιτούν και ο τόπος χρειάζεται μιά σώφρονα και δημιουργική Αριστερά και όχι ένα περιθωριακό καταφύγιο στείρας άρνησης και ένα κρησφύγετο έκνομων δραστηριοτήτων

Ο, προβλέψιμα, παμπόνηρος κ. Καρατζαφέρης προσφέρει καταφύγιο στο πλέον συντηρητικό και απογοητευμένο τμήμα των οπαδών της ΝΔ, εκμεταλλευόμενος έως καπηλευόμενος, τις δίκαιες ανησυχίες του, λογικά σκεπτόμενου, μέσου πολίτη στα εθνικά θέματα και σε θέματα ασφαλείας και καθημερινότητος με τις εθνικές κορώνες, τα «υπονοούμενα» και τις φραστικές «εξυπνάδες» του σε στυλ ρητού η παροιμίας. Η επιρροή του στο εκλογικό σώμα μπορεί να φτάσει μόνο μέχρι τη δημιουργία κάποιας ζημιάς στη ΝΔ.
Με αυτό το πολιτικό φάσμα είναι και λογικό και φυσικό ο δικομματισμός να συγκεντρώνει τεράστια ποσοστά, αφού μόνο σ’ αυτόν προσβλέπει, σοβαρά, ο ψηφοφόρος.

Μέσα σ’ αυτό το, σε γενικές γραμμές, πολιτικό σκηνικό στις εκλογές του 2004 θριαμβεύει ο Καραμανλής και καταποντίζεται το ΠΑΣΟΚ.
Πολύ σύντομα, αρχίζει να λιγοστεύει την «επανίδρυση του κράτους». Ένα σλόγκαν και μιά πρακτική που συνεχώς απομακρύνεται, μέχρι που μόλις ακούγεται αραιά και αχνά, αντικαθιστάμενο προοδευτικά, από άλλο σλόγκαν. Το, «ήπια προσαρμογή» !
Γιά όσους μπορούν να διαβάσουν πέρα και πίσω από τις λέξεις αυτό σημαίνει ότι :
«Είδαμε το χάλι, τρομάξαμε, ξέρουμε πως δε γίνεται τίποτε, κάνουμε γαργάρα ότι είπαμε και θα προσπαθήσουμε, στο λάου λάου, μπας και κάνουμε κάτι πασαλείβοντας» !
Στη πράξη, τρέχα, γύρευε. Μιά από τα ίδια ! Διαχείριση των προβλημάτων και της εξουσίας στα ίδια χνάρια, στο ίδιο μοτίβο με τα ίδια κόλπα και…. όπου βγει ! Ο καιρός να περνάει !
Μόνη αλλαγή , η αλλαγή προσώπων. Να βολευτούν και οι δικοί μας ! Τόσα χρόνια στη δίαιτα και την απ’ έξω, αμαρτία είναι !

Ο Καραμανλής, αν και έξυπνος και έντιμος άνθρωπος, από ατολμία και έλλειψη πολιτικού σθένους, ίσως και διορατικότητος, έχασε κι αυτός με τη σειρά του μοναδική ευκαιρία να γραφτεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα, σαν αντάξιος διάδοχος του μεγάλου θείου του.
Μετά τη τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνουν αφού είχαν αναληφθεί ως εθνική υποχρέωση, θα έπρεπε, εκμεταλλευόμενος και την ευνοϊκή συγκυρία της πρόσκαιρης αίγλης που είχε δημιουργηθεί τότε γιά τη χώρα μας, να βγάλει στα φόρα, αιφνιδιάζοντας εχθρούς και φίλους, τη πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδος. Να αποκαλύψει τη πραγματικότητα και το μέγεθος των προβλημάτων μαζί με το ιστορικό της δημιουργίας τους, βασιζόμενος σε αμερόληπτη και αδιάψευστη σύνταξη εκθέσεων ειδικών της Ε.Ε., αποκλειστικά μετακαλουμένων προς τούτο.
Να κάνει γνωστή στους πάντες τη πραγματική οικονομική θέση της χώρας. Όλα στο φως ! Αντικειμενικά και αμάχητα.
Τότε, μάλιστα, που η θέση της χώρας ήταν λιγότερο δεινή από όσο είναι τώρα. Και να έθετε τον ελληνικό λαό, αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους μας, προ των ευθυνών τους.
Με την αποκάλυψη να εισηγείτο και τα δέοντα μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος.
Μαζί με τη διάγνωση της αρρώστιας και προτάσεις για τη θεραπεία ! Τα απαιτούμενα μέτρα !
Και να διοργάνωνε δημοψήφισμα η εκλογές για την έγκρισή τους.
Εννοείται ότι η κυβέρνησή του θα έπεφτε ακαριαία και με συντριπτική πλειοψηφία εις βάρος της, αφού τα δύσκολα και αντιδημοτικά μέτρα, έστω και ορθά, τα απολακτίζει η ιδιοτέλεια και το βραχυπρόθεσμο όφελος. Το γνωστό λαϊκίστικο ρεύμα και ο ορυμαγδός που θα ξεσήκωνε η αντιπολίτευση και σύσσωμος ο τύπος θα τον συνέτριβε.
Όμως θα παρέμενε στη συνείδηση του υγιώς σκεπτόμενου πολίτη ως ο μόνος χρήσιμος ηγέτης που τόλμησε να πει την αλήθεια στο λαό. Και θα αποτελούσε μιά άφθαρτη και χρυσή εφεδρεία, που σύντομα θα τον ανακαλούσε στο τιμόνι, ομόθυμα, η καθολική λαϊκή επιταγή.
Αλλά, δυστυχώς γιά τον ίδιο και τη χώρα, ο Καραμανλής δεν διέθετε τη διορατικότητα, τη πολιτική τόλμη και αποφασιστικότητα του μεγάλου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι απλώς ένας ανιψιός του από άλλη, ευτελέστερη, στόφα. Ένας μικρός Κώστας Καραμανλής ! Και σαν τέτοιος λειτούργησε.
Θεωρείται βέβαιο ότι η πιό λυσσαλέα αντίδραση, σε μιά τέτοια υποθετική στάση, θα προερχόταν από το ίδιο το κόμμα του που περίμενε διψασμένο επί χρόνια να πάρει κι αυτό, επί τέλους, τη καρέκλα της εξουσίας και τη κουτάλα μαζί ! Αλλά οι μεγάλοι στα μεγάλα δείχνουν τη μεγαλοσύνη τους. Στις γενναίες και ριζοσπαστικές αποφάσεις, στις ρηξικέλευθες τομές. Στην αλλαγή του ιστορικού ρου και της μοίρας μιάς χώρας. Στα μικρά όλοι είμαστε μάγκες !
Και αυτός ο Καραμανλής θα παραμείνει στην Ιστορία σαν ένας απλός και μικρός, συμβιβασμένος διαχειριστής που κράτησε για λίγο το τιμόνι της Ελλάδας, μιά δρασκελιά δρόμο πριν από το γκρεμό, χωρίς να κάνει τίποτε για την αποφυγή του μοιραίου.

Βεβαίως όλα αυτά αποτελούν αιθεροβασίες του γράφοντος στο τι θα έπρεπε να γίνει. Σημασία έχει το τι έγινε !

(συνεχίζεται)

Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος V

Σκέψεις

Η πολιτική «ανάσταση» του Α. Παπανδρέου δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη βιολογική και σύντομα οι τύχες της Ελλάδας πέρασαν στα χέρια του Κ. Σημίτη, ο οποίος επελέγη μετά τη μοναδική αξιοκρατική εσωκομματική εκλογή στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κ. Σημίτης απετέλεσε το καλύτερο πολιτικό στέλεχος και το πιό εξέχον πνεύμα που ανέδειξε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος.
Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, (αρχίζω από τα θετικά), ήταν η είσοδος της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ. Με όποιο τρόπο και όποια κόλπα κι αν προετοιμάστηκε και πραγματοποιήθηκε αυτή. (Δημιουργική λογιστική, και άλλα ακαταλαβίστικα, σε μένα, τερτίπια). Υπήρξε το δεύτερο, μετά την είσοδό μας στην Ε.Ε. κατόρθωμα. Και το γεγονός πιστώνεται αποκλειστικά στο Σημίτη. Αλίμονό μας αν, σήμερα, αντί ευρώ είχαμε δραχμούλα. Κύριος οίδε με πόσες χιλιάδες δραχμές θα αγόραζες ένα ευρώ και που θα πήγαινε το κόστος της καθημερινής ζωής όταν τα σκόρδα που τρώμε έρχονται απ’ τη Κίνα, οι πατάτες από τη Γαλλία, τα μήλα απ’ τη Χιλή και τα φθηνότερα μακαρόνια απ’ την Ιταλία !
Η περίοδος διακυβέρνησης Σημίτη ανέδειξε, - σε αντίθεση με τον Α. Παπανδρέου που όποιο κεφάλι πήγαινε να ξεπεταχτεί το «κούρευε» ακαριαία - και μερικούς αξιόλογους, έντιμους και ικανούς συνεργάτες. Όπως ο Αλ. Παπαδόπουλος, ο Τ. Γιαννίτσης κι ο Ν. Χριστοδουλάκης. Επίσης η διορατικότης του Σημίτη έφερε ανοίγματα, προσχωρήσεις και συνεργασίες, καθ’ όσον ανοιχτό μυαλό ο ίδιος, στελεχών του κεντροδεξιού χώρου, όπως ο Στ. Μάνος και ο Α. Ανδριανόπουλος και του αριστερού, όπως ο, μάλλον, «κουζουλoκουλτουριάρης» Μ. Ανδρουλάκης.
Με τα στελέχη αυτά, και γνωρίζοντας τη κατάσταση και το γκρεμό στο απώτερο βάθος, προσπάθησε να φρενάρει τα πράγματα. Χαρακτηριστική η προσπάθεια επέμβασης στο ασφαλιστικό πρόβλημα, με το σχέδιο νόμου Γιαννίτση.
Όμως ο άκρατος λαϊκισμός και αυτό που λέμε, «βαθύ» ΠΑΣΟΚ (τύπου Πρωτόπαπα, Παπουτσή, Ρέππα, κλπ) σαμποτάρισαν κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια και το συγκεκριμένο ρηξικέλευθο ασφαλιστικό σχέδιο το έπνιξαν επί τη εμφανίσει του. Καθ’ όσον τους φαινόταν αντιλαϊκό και έδιωχνε ψήφους. Κι ας ήταν μελετημένο και λυσιτελές, γιά αρκετό βάθος χρόνου. Και εξοστράκισαν ακαριαία το Γιαννίτση. Τον πέταξαν σαν τη τρίχα απ’ το ζυμάρι.

Δυστυχώς ο Σημίτης, έντιμος άνθρωπος, σώφρων και θαυμάσιος μάνατζερ, δεν είναι φτιαγμένος από τη στόφα του δυναμικού πολιτικού, του «μπαλκονάτου» ηγέτη. Δεν μπορούσε να επιβληθεί στο εσωτερικό του κόμματος και δεν μαγνήτιζε τα πλήθη απ’ το μπαλκόνι, με τα ατέλειωτα "σαρδάμ" και την απουσία ρητορείας. Τέλειος τεχνοκράτης και κατάλληλος για υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Γιά αθόρυβη και δημιουργική δουλειά, πρώτος. Στο στίβο όμως της μαχόμενης και «βρώμικης» πολιτικής, λίγα πράγματα.
Γι’ αυτό, όταν κατάλαβε που κατευθύνεται η κατάσταση της χώρας, ανεφώνησε το γνωστό
- Αυτή είναι η Ελλάδα ! Και περιορίστηκε στη διαχείριση της εξουσίας, περιμένοντας μοιρολατρικά το πλήρωμα του χρόνου (την εξάντληση της τετραετίας) γιά να παραδώσει τη σκυτάλη της εξουσίας και ανεχόμενος, επίσης μοιρολατρικά, την αποσύνθεση της κυβέρνησής του.
Κυριότερο αμάρτημα της κυβέρνησης Σημίτη, σε βαθμό κακουργήματος μάλιστα, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Επέτρεψε σε ένα μεγάλο μέρος αφελών συμπολιτών μας να πιστέψουν ότι τα χιλιάρικα φυτρώνουν όπως τα μαρούλια και οι κολοκύθες. Σαν κι αυτές που είχαν στους ώμους, αντί γιά κεφάλι, οι αιφνιδίως προκύψαντες «οικονομολόγοι» ! Που νόμιζαν ότι αρκεί να κάνεις μιά έτσι, και να τα μαζέψεις ! Οι σύγχρονοι χρυσοθήρες του σύγχρονου Ελντοράντο της οδού Σοφοκλέους.
Θυμάμαι, σαν τώρα, το ντόρο, την έξαψη του άφρονος πλήθους και τις κυβερνητικές προτροπές και διαφημίσεις γιά ισόποσα δάνεια από τις Τράπεζες, σύμφωνα με τα ποσά που θα έριχνε (τότε τα έλεγαν «επένδυε») ο κάθε τζογαδόρος (τότε το έλεγαν «επενδυτή») στη καταβόθρα του Χρηματιστηρίου !
Και, μοιραία, « πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…».
Ειλικρινά απορώ πως επέτρεψε ο Σημίτης αυτή την ιλαροτραγωδία και δεν προστάτεψε τον απλό, αδαή, αλλά άπληστο κοσμάκη από την απόλυτη οικονομική καταστροφή αλλά, τουναντίον, τον ενεθάρρυνε και τον έσπρωξε στην οδό της «απωλείας» !!
Άλλο μεγάλο πολιτικό σφάλμα, ως απεδείχθη, (μιά και στη πολιτική, όπως και στη ζωή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος) ήταν η ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πολύ ντόρος, πολλή γκλαμουριά και μιά πρόσκαιρη αίγλη που, δυστυχώς, έσβησε μαζί με τα πυροτεχνήματα της τελετής λήξεως των αγώνων. Πέρα και έξω από τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας. Και η μόνη κληρονομιά που μας απέμεινε από όλο αυτό το πανηγύρι είναι τα τεράστια φέσια και ελλείμματα, τα αναξιοποίητα και ρημάζοντα ολυμπιακά κτίρια που καταρρέουν, μελαγχολικά, έρημα και χορταριασμένα, χρησιμοποιούμενα μόνο σαν καταφύγιο περιθωριακών τοξικομανών, τα τεράστια κέρδη των εργολάβων και οι διάφορες μίζες των επιτήδειων μεσαζόντων.

Η σήψη προχωράει ακάθεκτη και η συνεχής γιγάντωση των κρατικών δαπανών, με τις ρουσφετολογικές προσλήψεις ημετέρων, τις συνεχείς υποχωρήσεις στις οργανωμένες συντεχνίες, τις ρεμούλες των τρωκτικών, τις αγορές πανάκριβων και άχρηστων οπλικών συστημάτων και πλήθος άλλων αμαρτωλών δαπανών οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερους δανεισμούς και παραποιήσεις των λογιστικών στοιχείων ώστε να αποκρύπτεται το πραγματικό δημοσιονομικό χάλι. Η κατάσταση, γιά όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, αρχίζει να γκριζάρει επικίνδυνα. Τα σύννεφα μαζεύονται ραγδαία και γίνονται, προϊόντος του χρόνου, επικινδύνως απειλητικά.
Με τις κρατικές μηχανές σπατάλης να δουλεύουν στο φουλ και να οδηγούν τη χώρα, πάνω στο κατηφορικό και αδιέξοδο δρόμο, κατ' ευθείαν στο γκρεμό, ο Σημίτης, σε μιά τελευταία, απέλπιδα, προσπάθεια αποφυγής της επερχόμενης εκλογικής ήττας παραδίδει το δαχτυλίδι της διαδοχής στη «φίρμα» Παπανδρέου, ποντάροντας στο λαϊκό συναίσθημα και τους συνειρμούς που γεννά το όνομα. Και αυτός το αποδέχεται, τάχα, αιδημόνως και εν ονόματι, επίσης τάχα, του χρέους και του καθήκοντος !
Όμως ο Καραμανλής επελαύνει δρομαίως ! Σαν νέος Γάλβας στη σύγχρονη παραπαίουσα από τη διαφθορά Ρώμη !
Εκμεταλλευόμενος την αδράνεια, τη κόπωση και τη φυσιολογική φθορά του ΠΑΣΟΚ, που κυβερνούσε τόσα χρόνια αλλά, κυρίως, τη προχωρημένη σήψη ένεκα γενικής παραλυσίας , απόλυτου φαβοριτισμού και ηθικής διάβρωσης των πάντων από τη αλαζονική κομματοκρατία, ρίχνει στο τραπέζι ένα καινούριο σύνθημα. Τα συνθήματα πλασάρονται και στοχεύουν το υποσυνείδητο του λαού, το απωθημένο. Και, κατά κανόνα, πιάνουν όταν ο λαός είναι απελπισμένος γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πάντοτε !
«Επανίδρυση του Κράτους» ! Ωραιότατο σλόγκαν ! Κούφιο όπως όλα τα πομπώδη συνθήματα, αλλά....πολύ δελεαστικό !
Ένα σύνθημα αντίστοιχης λαμπρότητος με το μοσχοπουλημένο, και μηδέποτε εξαργυρωμένο στη πράξη, σύνθημα του Α. Παπανδρέου, το περίφημο : «Αλλαγή» !
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός, πολύ αρέσκεται στα συνθήματα που τον συγκινούν, τον συνεγείρουν και που πολύ θα ήθελε να πραγματοποιούνται, να γίνονται πράξη, λειτουργεί, πάντοτε, σαν χάνος. Ανοίγει το στόμα και τα χάφτει !

(συνεχίζεται)

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος III

Σκέψεις

Ο Πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου, ενδιαφερόμενος κατά βάση, να περνάει ο ίδιος καλά, να μην ενοχλείται στις εξωσυζυγικές του ασχολίες και να επανεκλέγεται, εγκαθιστά ένα αυστηρό και συγκεντρωτικό καθεστώς με απόλυτη κομματική πειθαρχία και υποταγή. Την ενός ανδρός αρχή, η, σε σύγχρονη απόδοση το one man show. Καρατομώντας πάραυτα όποιο αξιόλογο στέλεχος του αντιλέγει, αφήνει να περιστοιχίζεται από, νέους κυρίως, πραιτοριανούς που οικοδομούν ένα μοντέλο κράτους με πρότυπα από το Μπααθικό κόμμα του Σαντάμ Χουσείν και τη Κανταφική δημοκρατία.
Τότε ιδρύονται οι περίφημες κλαδικές, οι πρασινοφρουροί, τότε καταργείται η αξιοκρατία στο Δημόσιο μαζί με το θεσμό των γενικών γραμματέων και προωθούνται οι τοποθετήσεις ημετέρων σε θέσεις κλειδιά και ρόλο «γκαουλάϊτερ».
Κι όταν γίνεται καμιά στραβή και αποκαλύπτεται η δικαιολογία άμεση.
- Εγώ απλώς προεδρεύω !
Ο ηγέτης στο απυρόβλητο. Και αν χρειαστεί και καμιά αυτοκριτική πετάμε ένα « Mea culpa», που λίγοι το πιάνουν !

Τότε μπαίνουν τα θεμέλια της μεγαλύτερης καταστροφής που μπορεί να γίνει σ’ ένα λαό. Της διάλυσης της Παιδείας του.
Ο Κίσινγκερ, και πολύ σωστά, είχε πει. «Αν θέλεις να διαλύσεις ένα λαό χτύπα τη Παιδεία και τη Θρησκεία του».
Στα πλαίσια της λοβοτομής του ελληνικού λαού και της μετατροπής του σε εύπλαστη ρυμουλκούμενη αγέλη ψηφοφόρων άρχισαν να εφαρμόζονται σειρά μέτρων που οδηγούσαν στην αγραμματοσύνη και την αμάθεια.
Σειρά συστηματικά στοχευμένων μέτρων δημιούργησαν τις στρατιές των αμόρφωτων επομένων γενεών που σήμερα διδάσκουν στα σχολεία και που απολαμβάνουμε στα κανάλια. Είτε υπό μορφήν αναλφάβητων «παντογνωστών» δημοσιογράφων, είτε ημιμαθών «ειδικών» των παραθύρων.
Από τα πιο μικρά αλλά ουσιώδους σημασίας, όπως τη κατάργηση της ποδιάς που σε φτάνει σήμερα να μη ξεχωρίζεις τελειόφοιτη Λυκείου από τοπ-μόντελ, μέχρι το περίφημο ακαδημαϊκό «πεντάρι» που ενστάλαξε και παγίωσε στη συνείδηση του κάθε σπουδαστή την «αρχή της ήσσονος προσπαθείας» και άνοιξε διάπλατα τη πόρτα της ανυπακοής, της αμφισβήτησης, των καταλήψεων και των βανδαλισμών στα σχολεία.
Κομματισμός από το νηπιαγωγείο, συμμετοχή φοιτητών στις εκλογές πρυτανικών αρχών, άρα διαπλοκή, εγκατάσταση της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης στο χώρο της Παιδείας , του, τάχα, ασύλου (επ’ αυτού θα ασχοληθούμε ειδικότερα και αυτοτελώς, στο προσεχές μέλλον) και πλήθος άλλων μέτρων που γέννησε και γαλούχησε τη σημερινή αλογία και διάλυση.

Ταυτόχρονα εισρέουν στη χώρα τεράστια ποσά. Απίθανα ποσά σε σχέση με τους μέχρι τότε δημόσιους τζίρους. Η Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της κολύμπησε σε τόσο χρήμα !
Ο κρατικός μηχανισμός αιφνιδιασμένος, σε πολλές περιπτώσεις αδυνατούσε, μέσω προγραμμάτων, ν’ απορροφήσει τα κοινοτικά κονδύλια και πλείστα επεστρέφοντο και εδίδοντο σε άλλες χώρες !
Οι επιτήδειοι, μετά το πρώτο αιφνιδιασμό, οργανώθηκαν και το τσιμπούσι άρχισε !
Το μέγιστο μέρος των επιδοτήσεων κατασπαταλήθηκε και φαγώθηκε άσκοπα. Πολύ μικρό μέρος των κοινοτικών χρημάτων πήγαν προς τη σωστή κατεύθυνση και ακόμη λιγότερα αξιοποιήθηκαν παραγωγικά.
Καμιά στροφή στις γεωργικές καλλιέργειες και στην εναρμόνιση προς στις οδηγίες της Ε. Ευρώπης. Καμιά σοβαρή βιομηχανική επένδυση και καμία βιώσιμη επενδυτική προσπάθεια.
Αντίθετα υπήρξε πλήρης ενεργοποίηση όλων των κακών χαρακτηριστικών της φυλής και, ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, όποιος μπορούσε έμπαινε με τον τρόπο του στο παιχνίδι της διαφθοράς, της ρεμούλας και της διασπάθησης του δημόσιου χρήματος.
Η αδηφαγία και απληστία οδήγησε τα πράγματα στην ανάγκη περαιτέρω δανεισμού προκειμένου να καλυφθούν οι ολοένα αυξανόμενες δημόσιες δαπάνες. Όλα στη λογική του «δος ημίν σήμερον και …. βλέπουμε !». Με τη λογική και την ηθική του ¨Τσοβόλα, δώστα όλα" !
Κάπου εκεί ανακαλύπτεται και η πρακτική των πλαστών στοιχείων !
Εισάγουμε καλαμπόκι, το βαφτίζουμε ελληνικό και εισπράττουμε επιδότηση ! (Υπόθεση Αθανασόπουλου). Δηλώνουμε ψεύτικο πλήθος ελαιόδεντρων και παίρνουμε επιδότηση, με αριθμούς δέντρων τέτοιους που αν αλήθευαν η Ελλάδα θα πρέπει να έφτανε ως το Ζάγκρεμπ ! Αφήνουμε τα φρούτα στα δέντρα να σαπίσουν, αντί να τα μαζεύουμε, γιά να παίρνουμε, άκοπα, αποζημιώσεις ! Κουβαλάμε με φορτηγά, τις νύχτες, κοπάδια προβάτων από νομό σε νομό, τα καταμετρούμε επανειλημμένα και παίρνουμε επιδότηση, με αριθμούς ζώων ίσων με της Παταγονίας ! Και πλήθος άλλων περιπτώσεων κομπίνας που είτε δεν θυμάμαι τώρα, είτε αγνοώ. Το ξεγέλασμα των αφελών και ανύποπτων «κουτόφραγκων» οργιάζει. Οι περιουσίες αρχίζουν σιγά σιγά να χτίζονται. Τα ξένα λεφτά, μαζί με τα δανεικά, πέφτουν στη κατανάλωση και διαχέονται διασκορπιζόμενα. Ο κόσμος περνάει καλά. Ζει, όμως, σε ένα επίπεδο που δεν το δικαιούται και δεν το αξίζει, βάσει των παραγωγικών του επιδόσεων, τρώγοντας και σπαταλώντας σήμερα χρήματα προσεχών δεκαετιών.
- Ε, ρε, γλέντια, που θα’ λεγε κι ο Καραγκιόζης !
Ενδεικτικά αναφέρω, σε κάποιο γκρουπ που συνόδευα σαν αρχηγός στη Σινγκαπούρη, κάποιος ηλικιωμένος κύριος, σε γνωστό κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών - στέκι όλων των Ελλήνων ταξιδιωτών και πληρωμάτων της Ολυμπιακής – ρωτούσε με αγωνία :
- Τι καινούριο έχει βγει στην αγορά, να αγοράσουμε ; ! ! !
Δεν νοιαζόταν να καλύψει κάποια συγκεκριμένη του ανάγκη, αλλά απλώς να αγοράσει ! Οτιδήποτε ! Χωρίς να το χρειάζεται ! Η σπατάλη για τη σπατάλη, στο μεγαλείο της !

(συνεχίζεται)

"Η σιωπή των αμνών", σε ελληνική version !

Επικαιρότης

Εκπληκτική απόφαση ! Αυτό κι αν είναι φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.
Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας συμμετέχοντας στο γενικό πνεύμα οικονομίας που διέπει , πλέον, ολόκληρο το Δημόσιο τομέα της χώρας απεφάσισε το περιορισμό του πασχαλιάτικου εορτασμού στα στρατόπεδα. Του λοιπού, στο πατροπαράδοτο γλέντι θα μετέχουν μόνον οι εν υπηρεσία ένοπλοι και οι οικογένειές τους ! Αυστηρά και μόνον ! Κανείς άλλος.
Με τον τρόπο αυτό θα εξοικονομηθούν μερικές χιλιάδες αρνιά και κάμποσες χιλιάδες αυγών. (Συν το κόστος από τις βαφές τους, κάρβουνα, σούβλες, κλπ !)
Και έτσι θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε ένα σημαντικό μέρος, αν όχι όλη, της δαπάνης των δύο νέων υποβρυχίων, που μόλις παραγγείλαμε (βάσει του προγράμματος προικοδότησης απόρων κορασίδων) στα υπό νέα Διεύθυνση λειτουργούντα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, γιά να κυνηγάμε τους Τούρκους που πήραν αέρα και βολτάρουν στο Σούνιο. Τα καθίκια !!
Αυτό θα πει «πνεύμα οικονομίας» και «σοφοί οικονομικοί εγκέφαλοι» !
Στρατός και Λα (ϊκισμ) ός, χέρι, χέρι γιά τη σωτηρία της φιλτάτης πατρίδος.
Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει ! Ζήτω η Ελλάς ! (Κουφ…. κερδοσκόποι !)

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος II

Σκέψεις

Σημείο στροφής και αλλαγής πορείας η μεταπολίτευση. Το γύρισμα της σελίδας και η απαρχή μετασχηματισμού της φυσιογνωμίας της χώρας.
Μέχρι τότε την ξέραμε από τα σχολικά βιβλία της Γεωγραφίας, κυρίως, ως γεωργική χώρα που παρήγαγε ελιές, καπνό και κρασί ! Την βιοτεχνία της την αποτελούσαν, ως επί το πλείστον, οι οικιακές συσκευές της ΙΖΟΛΑ, οι γκαζιέρες του Πίτσου και κλωστές «Πεταλούδα» (η ατσάλινη κλωστή, των διαφημίσεων !) και κάτι τέτοια ψιλοπράματα. Και ο τουρισμός, που απεκλήθη, κατόπιν, "τουριστική βιομηχανία" (sic).
Οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεκίνησαν το τόπο από το μηδέν. Γύρισαν σελίδα.
Ανέστησαν την, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 αίτηση της Ελλάδος για ένταξη στην Ε.Ε που λεγόταν τότε ΕΟΚ και ενεργοποίησαν, με ταχείς ρυθμούς, την παγωμένη, λόγω της προηγούμενης ανώμαλης περιόδου πολιτικής αστάθειας και δικτατορίας, διαδικασία.
Το προσωπικό κύρος του Έλληνα ηγέτη και οι ισχυροί δεσμοί φιλίας που διατηρούσε με τους τότε εκπροσώπους των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών έκαμψε τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των μικρότερων και η αρχή της δεκαετίας του’80 βρήκε την Ελλάδα ισότιμο μέλος της ΕΟΚ. Δημιουργουμένων, έτσι, νέων προϋποθέσεων οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και σταθεροποίησης του δημοκρατικού της πολιτεύματος. Κι αυτό παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Κάθε παράταξη, γιά τους δικούς της ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς, πολέμησε το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα της χώρας στην νεώτερη Ιστορία της.

Η πολιτική κόπωση αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής. Από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή του Αριστείδη του Δίκαιου, η παρατεταμένη διοίκηση από τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια κόμματα, τις ίδιες αντιλήψεις και τους ίδιους μηχανισμούς κουράζει, δημιουργεί πλήξη, τελματώνει και, γιατί όχι, γιγαντώνει τη διοικητική διαφθορά (η παρατεταμένη κατοχή του δημόσιου μελιού ξυπνάει πειρασμούς, όχι μόνο βουτήγματος του δακτύλου σ’ αυτό, αλλά ολόκληρης βουτιάς !). Το γεγονός κρίνεται ως φυσιολογικό και, απολύτως, λογικό. Η «αλλαγή», ένα σύνθημα στο οποίο, πανέξυπνα, ποντάρισε ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ο κινητήριος μοχλός που εξέφρασε και πραγματοποίησε τη νομοτελειακή αναγκαιότητα γιά θεσμικές αλλαγές. Ο λαός μπαϊλντισμένος από το «σφίξιμο» δεκαετιών αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. Ο Καραμανλής είχε αποχωρήσει από τη μάχιμη πολιτική και η Δεξιά συρρικνώθηκε από εξάντληση ιδεών και μετριότητα ηγεσίας. Ότι είχε να δώσει το έδωσε.
Η «αλλαγή» ήταν μιά ιστορική αναγκαιότης. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε επελαύνοντας. Οι οιωνοί ήσαν άριστοι και οι προοπτικές λαμπρές. Οι πακτωλοί ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας, ούτως ώστε να αλλάξει βηματισμό και να συντονιστεί με αυτόν της ενωμένης Ευρώπης, πλημμύρισαν τη χώρα. Λεφτά με ουρά !
Ο Α. Παπανδρέου, ιδρυτής του νεοελληνικού λαϊκισμού και μαιτρ της δημαγωγίας, παρ’ όλα τα αρχικά του, ως αντιπολίτευση, τσαλίμια «δούλεψε» με το καλύτερο τρόπο τους «κουτόφραγκους» και μεγιστοποίησε, όντως, τις προς την Ελλάδα παροχές και ενισχύσεις, μακραίνοντας και τους χρόνους χάρητος ενισχύσεων και επιδοτήσεων.
Κάπου εκεί, όμως, χάθηκε και το τρένο για την αναμόρφωση της Ελλάδος.

Μέχρι τότε η οικονομία, καθυστερημένη μεν, έβραζε, γενικώς, σε χαμηλή φωτιά. Μικροί προϋπολογισμοί, μικρός δημόσιος τομέας, λίγα ελλείμματα, χαμηλό δημόσιο χρέος. Αλλά και στο προφίλ των πολιτικών συντελούνται σοβαρές αλλαγές. Η τυπική φυσιογνωμία πολιτικού όπου ο «σοβαρός» που, μιά ζωή στη πολιτική, ζούσε με μέσα εισοδήματα και μέσες περιουσίες. (ακόμα και τα λεγόμενα πολιτικά «τζάκια») και, το «ψώνιο» που σπαταλούσε στο στίβο της πολιτικής, συνήθως άσκοπα κι ανεπιτυχώς, τεράστια ποσά και, συνηθέστατα επίσης, πέθαινε στη ψάθα, εξαφανίζονται, σιγά σιγά, από τη πολιτική «πιάτσα»..
Η κατάσταση αλλάζει κι εδώ. Διακηρύσσεται, επισήμως, η ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών «τζακιών». Ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά νέα πρόσωπα και νέες απόψεις περί της πολιτικής και του τρόπου ασκήσεώς της και θεσμοποιείται η ουσιαστική μετατροπή της ιδιότητος του «πολιτικού» από ευγενές λειτούργημα σε , αναξιοπρεπές ως απεδείχθη στη πορεία, επάγγελμα
Υπεράνω η πάρτη και μετά…. βλέπουμε !
(Απόδειξη του ανωτέρω ισχυρισμού η ομοφωνία των βουλευτών όταν ψηφίζουν ιδιοτελή διατάγματα, συντεχνιακού ενδιαφέροντος και οι σχετικές δημοσκοπήσεις που το επισημαίνουν).
Σήμερα το πλείστον των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, εκφράζονται απαξιωτικά, με αηδία και περιφρόνηση, στον όρο αλλά και το πρόσωπο, «πολιτικός» !
(Εδώ, εννοείται, αναφέρεται ο κανόνας, γιατί υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, οι οποίες, όμως, απλώς τον επιβεβαιώνουν και, δυστυχώς, χάνονται διυλιζόμενες στον ωκεανό του).
Βρισκόμαστε στην εποχή πού οι νέοι (σε θέση, άποψη και ηλικία) βουλευτές προσέρχονται, στην Βουλή, αρχικά, με «παπάκια» η πεζή, με ζιβάγκο και τζιν, με μούσια και γένια. Φέρνοντας, τάχα, νέο ύφος και ήθος. Δήθεν «λαϊκό» και , κατά συνέπειαν, φιλολαϊκό ! Μπατίρηδες και με αντιστασιακούς τίτλους και περγαμηνές (οι περισσότεροι πλαστοί η της πλάκας) και απαιτήσεις άμεσης εξαργύρωσης.

Η συνέχεια στο επόμενο.

Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα ! - ( Με τη σκέψη στον Ερνέστο ).

Σκέψεις

Έχω ένα πολύ καλό φίλο. Νεαρό. Γνωριμία και επαφή μέσα από τη σύγχρονη μαγεία του διαδικτύου.
Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ. Όμως με εντυπωσιάζουν κάποια χαρακτηριστικά του, σπάνια στη σημερινή εποχή. Διαθέτει πολλή ευπρέπεια και πολύ ήθος. Και σου απευθύνεται με πολλή σεμνότητα και τακτ. Οπότε, είναι αδύνατο να μην τον προσέξεις και να μην τον πάρεις πάρα πολύ στα σοβαρά, άρα και να συζητάς μαζί του. Ασχέτως θέματος και συμφωνίας.
Ένα παιδί που πραγματικά αξίζει.
Μαζί με τη δίψα να μάθει, να γνωρίσει και να προσανατολιστεί, εκφράζει με τον υγιέστερο δυνατό τρόπο, ως εκπρόσωπος της γενιάς του, τους προβληματισμούς, τα άγχη και τις αγωνίες για το μέλλον της.
Βλέπει τα όσα συμβαίνουν γύρω του, τις ραγδαίες μεταβολές, (επί τα χείρω εννοείται), και απορεί πελαγωμένος γιατί και πως συμβαίνουν, όσα συμβαίνουν, πως φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι και γιατί μαραίνονται, πριν καν ανθίσουν, τα όνειρα και οι προοπτικές των νέων ανθρώπων. Για πρόοδο, βελτίωση και άνοδο και καταντούν, τελικά, αντί πηγή ζωής και δίψα για δράση, να γίνονται ένας φοβερός βραχνάς κι ένας πανύψηλος, αδιαπέραστος τοίχος. Όπου, τελικά, ο μόνος στόχος που απομένει είναι, (οποία κατάντια !), η επιβίωση. Η απλή και όπως όπως επιβίωση, κατά τις επιταγές του ένστικτου αυτοσυντηρήσεως.
Ο άνθρωπος, μετά χιλιάδων χρόνων αγώνες και εξελικτική πορεία, είναι τώρα αναγκασμένος να ξαναγυρίσει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Να παλεύει όχι για να βελτιώσει τη ζωή του αλλά για να την εξασφαλίσει ! Οποία εξαθλίωση !
Ο φίλος μου, με την ορμή της νιότης απαιτεί, εδώ και τώρα, συγκεκριμένες, ξεκάθαρες και μονολεκτικές, ει δυνατόν, απαντήσεις. Πως και γιατί φτάσαμε σ΄ αυτό το σημείο.
Μακάρι να ήταν δυνατόν να υπεραπλουστευτούν τα πράγματα και οι απαντήσεις να προκύψουν στη λογική του ναι – όχι και μαύρο – άσπρο. Τα προβλήματα θα ανελύοντο εύκολα και θα εύρισκαν λύση στη στιγμή.
Δυστυχώς ο δρόμος για τη «κρίση» και τη «γνώση» είναι μακρύς κι επίπονος. Και χρειάζεται υπομονή, σκέψη και, πάνω απ’ όλα, ανάλυση και διάλογο.
Η στήλη τολμά σήμερα να βάλει κάτω, τη σκακιέρα του διαλόγου, δημόσια, απευθυνόμενη σε όσους νέους διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου φίλου.
Ξεκαθαρίζει, εξ αρχής, ότι δεν ανήκει σε συγκεκριμένο κομματικό χώρο, δεν προσπορίστηκε ποτέ το παραμικρό όφελος σηκώνοντας κομματική σημαία, κάτι που δεν έκανε ποτέ, και ευτύχισε να μη χρειαστεί, στην επαγγελματική της διαδρομή, να καταφύγει σε πολιτικές «στάνες», ιδιοτελή αιτήματα και ρουσφέτια. Ότι κατάφερε στη ζωή της, θετικό η αρνητικό, είναι δημιούργημα αποκλειστικά δικό της. Άρα δεν "οφείλει" πουθενά και δεν τη δεσμεύει κανείς και τίποτα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διαμορφώσει ιδεολογική πολιτική άποψη, καθ’ όσον πιστεύει ότι αυτό είναι σύμφυτο της ανθρώπινης υπόστασης ( ο άνθρωπος είναι, φύσει, πολιτικό ον) και, άρα, δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτόν το κανόνα.
Πιστεύει ότι η υγιής πολιτική (όχι η στρεβλή και ιδιοτελής) είναι υποτεταγμένη στον όρο
ο ι κ ο ν ο μ ί α της οποίας πρέπει να αποτελεί αποφασιστικό εργαλείο, κάτι σαν εμβρυουλκό.
Όλα ξεκινούν από την οικονομία και εκεί καταλήγουν. Δηλαδή τα πάντα στοχεύουν στην ευημερία και τη πρόοδο του λαού. Όλα τα άλλα έπονται.
Λαός που ευημερεί εξυπονοείται ότι αναπτύσσει δημοκρατικούς θεσμούς, εθνική συνείδηση και ακεραιότητα, παιδεία, ελευθερία, χρηστή διοίκηση, διαφάνεια παντού, αξιοκρατία, ευσυνείδητη εργασία κρατικού μηχανισμού, διανόηση, ασφάλεια, υγιή αθλητισμό, κλπ, κλπ.
Η έλλειψη κάποιου από τα συστατικά αυτά αίρει τον όρο ευημερία !
Τα διάφορα πολιτικά ιδεολογήματα αποτελούν, στην ουσία, εργαλεία για την επίτευξη του πιο πάνω στόχου και αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, διεκδικώντας έκαστο για λογαριασμό του, την υπεροχή και καλύτερη αποτελεσματικότητα των πολιτικών τους μεθόδων. Και συγκρούονται μεταξύ τους δημιουργώντας, τελικά, ζύμωση, μετασχηματισμούς, εξέλιξη και ομαλό πολιτικό βίο.
Στη δημοκρατία η αντιπαράθεση γίνεται στα Κοινοβούλια και απ’ αυτήν προκύπτει, συνθετικά, η ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.
Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν το δέον γενέσθαι. Αυτά που θα έ π ρ ε π ε να συμβαίνουν και στη χώρα μας, ιδίως από την εποχή που συνέδεσε τη τύχη της με τα υπόλοιπα προηγμένα κράτη της Ευρώπης.
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως θα έπρεπε και θα ήθελε ο λαός. Η στρέβλωση που δημιουργήθηκε, συνεχώς γιγαντωνόμενη, έφερε τα σημερινά αδιέξοδα.

Για την οικονομία της υπομονής των αναγνωστών η συνέχεια στο επόμενο.

Γυρτά υποβρύχια και θολά νερά !

Επικαιρότης

Το υποβρύχιο «Παπανικολής» και η κακοδαιμονία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά

Κάποτε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά αποτελούσαν μιά ανθούσα επιχείρηση. Ανήκαν, τότε, στις επιχειρήσεις Νιάρχου.
Σε μία περίοδο ύφεσης και αναδουλειάς οι αλόγιστα υπερβολικές απαιτήσεις των εργαζομένων, κατάλληλα υποδαυλισμένες από το γνωστό πολιτικό χώρο, που θέλει, μεν, βιομηχανία αλλά μισεί θανάσιμα τους βιομηχάνους, οδήγησαν το Νιάρχο στο να πουλήσει τα Ναυπηγεία στο κράτος έναντι συμβολικού τιμήματος 1 δραχμής !
Οι συνδικαλιστάδες νίκησαν ! Ο μισητός εχθρός εξοντώθηκε ! Ζήτω !
Γιά αρκετά χρόνια η επιχείρηση φυτοζωούσε κατασκευάζοντας ακόμη και κούνιες γιά τη Παιδική Χαρά του Δήμου Χαϊδαρίου !
( Σημ. Ας μη προσπαθήσει κανείς να με διαψεύσει, καθ’ όσον συγγενικό μου πρόσωπο εργαζόταν στην επιχείρηση και μετέσχε σε όλες τις, τότε, σχετικές συνελεύσεις, όπου το πρώτο ζητούμενο ήταν η, πάση θυσία, εκδίωξη του Νιάρχου !). Τελικά τα Ναυπηγεία, αρκετά χρόνια μετά τη κρατικοποίηση και τη μιζέρια τους, πουλήθηκαν στη Γερμανική εταιρεία ΤhyssenKrupp ως πολύφερνος νύφη η οποία, γιά να γίνει ελκυστικότερη, προικοδοτήθηκε με παραγγελία του Πολεμικού μας Ναυτικού 6 υποβρυχίων. Και το προξενιό έκλεισε.
Όμως το πρώτο κατασκευασθέν υποβρύχιο, ο "Παπανικολής", κατά το δοκιμαστικό του πλου, κουπαστάριζε προσομοιάζον περισσότερο με ιστιοπλοϊκό σκάφος παρά με υποβρύχιο ! Και εύλογα κανείς υπεύθυνος και καμιά κυβέρνηση δεν τολμούσε να το παραλάβει και, φυσικά, να το εξοφλήσει. Και το πράγμα, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, σερνόταν επί χρόνια, χωρίς κανείς να τολμήσει αποφασιστική εκκαθάριση και λύση του αδιεξόδου. Γερμανία, γαρ !
Οι Γερμανοί προέβησαν σε διορθώσεις και βελτίωσαν, αρκετά, τη κατάσταση ισορροπίας και πλευστότητος του σκάφους, όμως η αμφιβολία και οι επιφυλάξεις παρέμεναν. Το γυαλί ήταν σπασμένο και κολλημένο ! Άρα αναξιόπιστο.
Η σημερινή συγκυρία δεν επιτρέπει κόλπα και τσαλίμια με τους Γερμανούς οι οποίοι αποφάσισαν να πουλήσουν το 75% των μετοχών τους σε μιά ναυπηγική εταιρεία του Αμπού Ντάμπι, την Abu Dhabi Mar.
H κυβέρνηση, σε χρόνο μηδέν, άφησε κάθε λεονταρισμό και κάθε αντίρρηση στην άκρη και όχι μόνο έδωσε τη συγκατάθεσή της γιά τη μεταβίβαση, όχι μόνο παραλαμβάνει το ιστιοπλοϊκό – υποβρύχιο αλλά ξαναπροικίζει τη πολύφερνη νύφη με παραγγελία 2 , ακόμη, νέων υποβρυχίων. Αβάντα στα Ναυπηγεία ! Λες και ετοιμαζόμαστε γιά νέα Ναυμαχία Σαλαμίνας και χτίζουμε στόλους!
Συνολικό «καπέλο», περίπου 1,5 δις ευρώ.
Παρά τη λιγούρα μας, πετάμε 1,5 δις γιά περιττούς εξοπλισμούς ! Ψωμί, τυρί δεν έχουμε, ραπανάκια γιά την όρεξη ! Και κανείς από τα λαλίστατα παπαγαλάκια των καναλιών δε λέει κουβέντα !
Το κουτσό υποβρύχιο, επειδή αναγνωρίζουν την αναπηρία του κι επειδή μας αγαπάν, οι Γερμανοί μας το χρεώνουν κοψοχρονιά. Μόνο 300 εκατομμύρια ευρώ. Τζάμπα πράμα !
Και από δω και πέρα αρχίζει το κλασσικό πασοκικό δούλεμα.
Θα το πουλήσουμε, λέει, 350 εκατομμύρια και θα βγάλουμε και κέρδος ! Πενήντα ολόκληρα εκατομμύρια ! Ποιός τη χάρη μας ! Θα τα «κονομήσουμε», λέει !
Λες και υπάρχουν, τέτοια και τόσο, κοροΐδα-κράτη στο κόσμο που ν’ αγοράζουν υποβρύχια γιά να τα τρέχουν, πλαγιαρισμένα, σε ιστιοπλοϊκούς αγώνες. Κουπασταρισμένα ! Και όχι μόνο, αλλά ξέροντας ότι εμείς, οι μάγκες, τ’ αγοράσαμε 300 και θα τους τα «φεσώσουμε» σ' αυτούς, τα κορόιδα, 350 !
Καλά υπάρχει ένας, έστω ένας, Έλληνας τόσο ηλίθιος που να χάφτει τέτοια παραμύθια !
Πες, ρε φίλε, επί τέλους, την αλήθεια στο λαό ! Τώρα που πέσαν οι μάσκες και όλα έχουν βγει στα φόρα, μαζί με τη γύμνια μας. Ποιόν δουλεύεις με λεονταρισμούς, χειρισμούς και, τάχα, επιτυχείς διαπραγματεύσεις !
Ξεβράκωτοι επαίτες ανά τας οδούς και τας ρούγας του πλανήτη είμαστε. Μέχρι σε Κίνα και Ινδία βγήκαμε γιά δανεικά. Ρεζίληδες των Ευρωπαίων εταίρων μας γίναμε.
Που εκλιπαρούμε γιά θαλασσοδάνεια, τα οποία στο τέλος θα χρυσοπληρώσουμε, γιατί στη ζωή επικρατεί ο αμείλικτος νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Και όταν σου προσφέρουν λέγονται "επενδυτές" και τους παίζεις όπως θέλεις εσύ, ενώ όταν τους ζητάς σε χορεύουν όπως θέλουν εκείνοι. Όμως τότε λέγονται "κερδοσκόποι" !
Και καθόμαστε, κορδακιζόμενοι, και πλασσάρουμε στο κοσμάκη περηφάνειες, αλληλεγγύες και άλλα φούμαρα ! Μέσα στο σημερινό παγκόσμιο μπάχαλο όλοι κοιτάν τη πάρτη τους. Εσένα θα σώσουν ;
Αφού τα κάναμε σκ… επί 30 χρόνια, κοροϊδεύοντας εαυτούς και αλλήλους, βολεύοντας το λαό με ευδαιμονισμό και καλοπέραση που δεν άξιζε, λόγω κακής παραγωγής και χαμηλής παραγωγικότητος και βολευόμενοι οι ίδιοι με την εξουσία και το μέλι της ας αποφασίσουμε, από δω και πέρα, να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας. Γιά να μπει, επί τέλους, μιά τάξη στον έρμο τούτο το τόπο.
Πότε θα καταλάβουμε ότι με κολπάκια, λαϊκισμούς, πολιτικαντιδισμούς και τη μανία της καρέκλας και της εξουσίας δεν μπορούμε να πάμε μπροστά.
Πως θα ζητήσουμε υπομονή και θυσίες από έναν λαό που, στη ακραία περίπτωση, υπήρξε ακούσιος συμμέτοχος, άρα ανεύθυνος, στο αχαλίνωτο τσιμπούσι της 30/ετίας και τώρα καλείται να πληρώσει, μόνος αυτός, το λογαριασμό !
Ζητείται, επειγόντως, σύνεση, εντιμότης και ειλικρίνεια. Υπάρχει ; Μπά… !
Σ' αυτή τη χώρα όλα αλλάζουν κι όλα ίδια θα μένουν !

Πολιτικές ιδεολογίες και πρακτικές εφαρμογές

Επικαιρότης

Ακούσαμε κατά κόρον το τελευταίο καιρό από υψηλόβαθμα στελέχη της Κυβέρνησης ( Πάγκαλος, Βενιζέλος, Λοβέρδος κλπ.) ότι τα λαμβανόμενα οικονομικά μέτρα είναι έξω και πέραν από την ιδεολογία και πολιτική φιλοσοφία του κόμματός τους (ΠΑΣΟΚ), πλην όμως είναι αναγκαία στη παρούσα συγκυρία γιά τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας. «Ανάγκα και θεοί πείθονται».
( Σιμωνίδης, και γιά την αντιγραφή…. Πάγκαλος ! )

Η κοινή λογική απαντά.

1) Αν μιά ιδεολογία δεν είναι ικανή ν’ αντιμετωπίσει, με μέτρα εντός των τειχών της, μία σοβαρή κρίση και καταφεύγει σε άλλους ιδεολογικούς χώρους γιά την αντιμετώπισή της, τότε πρόκειται γιά κακή, ατελή και κοινωνικά επικίνδυνη ιδεολογία. Άρα απορριπτέα.
2) Αν η ιδεολογία διαθέτει λύσεις και συνταγές αντιμετώπισης ( ως οφείλει να έχει κάθε ολοκληρωμένη και χρήσιμη πολιτική ιδεολογία ) της κρίσεως αλλά οι εκφραστές της και ηγέτες μας αδυνατούν να την εξεύρουν και εφαρμόσουν, τότε πρόκειται περί κακών και ακατάλληλων πολιτικών οι οποίοι πρέπει να απομακρυνθούν αμέσως, γιατί η παραμονή τους στην εξουσία, έστω επ' ολίγον, προκαλεί περαιτέρω ανυπολόγιστες ζημιές στη χώρα.

Διαλέγετε και παίρνετε !

Ο Λεβιάθαν του Δημοσίου και η φενάκη των "μέτρων"

Θέσεις - Απόψεις

Η μελαγχολία απλώνεται σαν βαρύ πέπλο πάνω στη χώρα λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανασφάλειας που δημιουργεί. Το ακριβές μέγεθος της κρίσης προέκυψεν αιφνιδίως, μιά και η αλογία της όλβιας διαβίωσης των Ελλήνων (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και τόσα άλλα….θαλασσοδάνεια) τους εμπόδιζε να δουν πέρα από τη μύτη τους την ενσκύπτουσα αποκάλυψη της πλαστής τους και πρόσκαιρης ευδαιμονίας.
Η κυβέρνηση σπεύδει τώρα, με σπασμωδικά μέτρα, να μαζέψει τη κατάσταση, εκλιπαρώντας δεξιά κι αριστερά. Παρ’ όλες τις προσπάθειες στρογγυλέματος του προβλήματος και της ανάδειξης του Πρωθυπουργού σε νέο Άγιο Γεώργιο που μάχεται το καταραμένο φίδι !
Δυστυχώς ο άκρατος λαϊκισμός και η «πισινή» του κομματικού συμφέροντος εμποδίζουν και πάλι τη σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Όλα στη λογική του «φαίνεσθαι» και τη πρόταξη της επανεκλογής. Και το δούλεμα πέφτει σύννεφο, μέσω κατευθυνόμενων ανακοινώσεων και ειδήσεων οι οποίες προβάλλονται και επεξεργάζονται κατάλληλα από τα ΜΜΕ.
Όμως η αλήθεια είναι μία και αμείλικτη.
Το δημόσιο χρέος ξεπερνά τα 300 δις ευρώ και οι προσπάθειες με τα πάσης φύσεως «μέτρα» στοχεύουν στο να περιορισθεί το φετινό έλλειμμα στο 8%. Δηλαδή να περιορισθεί η αύξηση του χρέους τον επόμενο χρόνο ! Όχι να μειωθεί αυτό, απλώς να μη μεγαλώσει πάρα πολύ !
Δηλαδή ματαιότης ματαιοτήτων.....
Το πλείστον των δημοσίων δαπανών είναι οι μισθοί και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Ο αριθμός των οποίων, διά μέσου δεκαετιών και κομματικών σκοπιμοτήτων όλων των κυβερνήσεων, έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη αποτελώντας έτσι τη κυριότερη αιτία σπατάλης και κακοδιοίκησης του κράτους.
Όλα τα κράτη της Ευρώπης λειτουργούν με ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων, σε σχέση με τον αριθμό των αντιστοίχων Ελλήνων. Και όμως λειτουργούν μια χαρά. Ενδεικτικά αναφέρεται η Αυστρία, χώρα ισοδύναμη, περίπου, σε πληθυσμό μ’ εμάς η οποία διαθέτει μόνον 100.000 δημ. υπαλλήλους !
Επίσης τα Κοινοβούλιά τους έχουν σημαντικά μικρότερο αριθμό βουλευτών.
Η Πορτογαλία, λ.χ. διαθέτει μόνο 230 έδρες.
Επειδή το ζητούμενο είναι η περικοπή των δαπανών σε μόνιμη και γενναία βάση, η οποιαδήποτε περικοπή μισθών δεν αποτελεί λύση αλλά πρόσκαιρη ταμειακή ανακούφιση χωρίς βάθος αποτελέματος.
Λύση ριζική αποτελεί η δραστική περικοπή του δημόσιου τομέα που γαγγραινιάζει το κορμό της ελληνικής οικονομίας
Δυστυχώς κανείς πολιτικός δεν τολμά να αναφέρει τη λέξη α π ο λ ύ σ ε ι ς !
Και, πολύ περισσότερο, να τις κάνει, αναπροσαρμόζοντας και αναμορφώνοντας το δημόσιο τομέα.
Γιατί, απλούστατα, έχει πολιτικό κόστος.
Κι όμως αυτό είναι το μόνο φάρμακο. Λιγότερο κράτος, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότεροι υπάλληλοι, οι οποίοι και καλύτερα θα μπορούν να αμείβονται και το κράτος να κάνει οικονομία.
Βεβαίως αυτό έχει κοινωνικό κόστος. Όπως κόστος έχει και ο ακρωτηριασμός ενός γαγγραινιασμένου ποδιού.
Τέτοιες αποφάσεις σίγουρα θα δημιουργήσουν προβλήματα. Όμως είναι γενναίες και λύνουν ακαριαία το γόρδιο δεσμό των τεραστίων ελλειμμάτων. Και όχι μόνο.
Βάζουν τέλος στη νοσηρή ελληνική νοοτροπία όπου το μόνο ζητούμενο στην επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού μας είναι μιά θέση στο Δημόσιο !
Να βολευτούμε, να απασχολούμεθα ( όχι να δουλεύουμε ! ), να παίρνουμε το μισθουλάκο μας, (με όλα τα τυχερά), και γαία πυρί μιχθήτω !
Δεν μπορεί η Αυστρία να δουλεύει με 100.000 υπαλλήλους και η Ελλάδα με 1.200.000 ( τόσοι εκτιμώνται στο περίπου γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους ! ).
Μια σύγχρονη χώρα, γιά να επιβιώσει θα πρέπει να είναι, πάνω απ’ όλα, παραγωγική. Να παράγει, να καταναλίσκει και να εξάγει. Για να φέρνει και χρήματα μέσα.
Όταν βλέπεις να πωλούνται στα σούπερ μάρκετ σκόρδα και κάστανα Κίνας και πατάτες Γαλλίας η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον !
Αφήσαμε, σαν λαός, στην άκρη και στους μετανάστες, κάθε παραγωγικό και χειρωνακτικό επάγγελμα και στραφήκαμε σύσσωμοι στη κρατικοδίαιτη μισθοδοτούμενη (συχνάκις αργομισθία) σιγουριά. Που ναρκώνει το σώμα και το μυαλό. Και σκοτώνει τη πρωτοβουλία και τη δραστηριότητα !
Αν δεν αλλάξουμε, έστω βιαίως, νοοτροπία μαζί με τη γενιά που ήδη χάθηκε, μπουρδουκλωμένη στις πτυχές του δημοσιοϋπαλληλικού ευδαιμονισμού, του ραχατιού, των άκριτων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων (μέχρι επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στο γραφείο έχει εφευρεθεί !) και των «κεκτημένων» δικαιωμάτων θα χαθούν και πολλές επόμενες. Αφού τους σκοτώσαμε τη Παιδεία.
Και είναι αμαρτία και άδικο γιά την Ιστορία του τόπου και του λαού. Ο οποίος, κάποτε, διέθετε φιλότιμο. Η μάλλον γέννησε τον όρο. Και τώρα συνωστίζεται στα περίπτερα γιά ν' αγοράσει το βίντεο της Τζούλιας !
Με μισόλογα, παλινδρομήσεις και πολιτικές φυσιογνωμίες σαν του τζιτζιφιόγκου, που το παίζει κάτι σαν Υπουργός Εξωτερικών, που και μόνο ανοίγοντας το στόμα του καταλαβαίνεις τί σαχλαμάρας είναι, ο τόπος δεν πάει μπροστά.
Σήμερα διάβασα σε κύριο τίτλο μεγάλης εφημερίδας ότι ο κ. Παπανδρέου «δεσμεύεται», λέει….. Και κατάλαβα ότι, τουλάχιστον, το χιούμορ δεν εξέλειψεν από το τόπον αυτόν. Έστω και μαύρο, ασορτί με τη κατάσταση !
Αν δεν συστρατευθούν στο τιμόνι της χώρας σοβαροί άνθρωποι, πολιτικοί και μη, (ενδεικτικά αναφέρω τον κ. Σημίτη) γιά ν' αντιμετωπίσουν τα προβλήματα σθεναρά και χωρίς υπολογισμό πολιτικού κόστους, μην ελπίζετε... !

Η στραβός είν' ο γιαλός.....

Θέσεις - Απόψεις

Σίγουρα το δημοσιονομικό χάλι της χώρας επισκιάζει κάθε άλλη παράμετρο της ζωής μας και καλύπτει, με βαριά σκιά ακεφιάς κάθε σκέψη και ενέργειά μας.
Όμως η ζωή τρέχει.
Σίγουρα ζούμε σε εποχές κατεδάφισης και αναδόμησης. Κρίσιμες εποχές. Η ευκαιρία είναι μοναδική και, ιστορικά, αποδεδειγμένη για προϋποθέσεις στησίματος ενός δικαιότερου κράτους και μιας καλύτερης κοινωνίας.
Όμως πως είναι δυνατόν να προκύψει πραγματική αλλαγή προσανατολισμού όταν παραμένουν φαινόμενα όπως, σταχυολογώ ενδεικτικά, τα επόμενα.
1) Ταλαιπωρείται πολίτης που προσκομίζει πιστοποιητικό θανάτου του πατρός του, για κάποια υπόθεσή του, με το αιτιολογικό ότι το πιστοποιητικό δεν είναι πρόσφατο !
Λες και υπήρχε περίπτωση να νεκραναστηθεί ο αποθανών, άρα χρειάζεται φρέσκο πιστοποιητικό θανάτου.
Γραφειοκρατία !
2) Κάποια ταλαίπωρη καθαρίστρια έπεσε θύμα ληστείας. Την δείρανε και της βούτηξαν τη τσάντα. Μέσα είχε, μεταξύ άλλων, και ένα μπλόκ αποδείξεων που έδινε στους πελάτες της. Η γυναίκα κατήγγειλε το γεγονός στην Αστυνομία, η οποία κατέγραψε το γεγονός και ψάχνει το δράστη.Πηγαίνοντας η κυρία στην Εφορία για να αντικαταστήσει το κλεμένο μπλοκ με έκπληξη άκουσε ότι της επιβάλλεται πρόστιμο για ..... την απώλεια.
Ανοησία !
3) Συλλαμβάνεται και κρατείται φύλακας εργοστασίου επειδή ξυλοκόπησε διαρρήκτη που μπήκε να κλέψει στο εργοστάσιο όπου εργαζόταν ο φύλακας. Δηλαδή επειδή έκανε τη δουλειά του.
Παραλογισμός !
4) Τα ανώτατα πανεπιστημιακά ιδρύματα μετατρέπονται σε κέντρα διασκεδάσεως, δηλαδή σε «πολιτιστικούς χώρους», κατά τη Γιαννοπούλειο θεωρία. Και όχι μόνο.
Προσέρχονται άσχετοι με τη φοιτητική ιδιότητα κάφροι, οι οποίοι σπάνε και λεηλατούν τη δημόσια περιουσία καλυπτόμενοι πίσω από τη θεότρελη φενάκη του «ασύλου».
Πολιτικαντιδισμός !
5) Μετά το προπηλακισμό του προέδρου της ΓΣΕΕ στο Σύνταγμα, το κατάβρεγμα και γιαούρτωμα, μπροστά στις κάμερες ο ίδιος ομίλησε για «δολοφονική επίθεση» με στόχο τη ζωή του ! Σκοτώστε τον με λουκουμόσκονη, που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά ! Σιγά τα αίματα.
Υπερβολές και ψευτοηρωισμοί !
6) Στα χνάρια του πατροπαράδοτου λαϊκού ήρωα του θεάτρου σκιών, αντιπροσωπευτικό είδος ψευτοπαλικαριάς και κουτοπονηριάς, σύγχρονο κυβερνητικό μεγαλοστέλεχος κορδακίζεται στη Βουλή, κοπτόμενο για τις λαϊκές κατακτήσεις.
Κατακεραυνώνει ταλαίπωρο υφυπουργό που ακούει αποσβολωμένος και αμίλητος τη κατσάδα και μετά περιφέρεται στα κανάλια προσπαθώντας να μαζέψει τα αμάζευτα γλείφοντας εμετικά τον αρχηγό για να γλιτώσει (αν) την αποπομπή.
Λαϊκισμός και αμετροέπεια !

Με τέτοια νομικά πλαίσια, τέτοια πνευματική ηγεσία, τέτοια στελέχωση και τέτοια ηγεσία, μην ελπίζετε….