ORPHEAS

Προτάσεις

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ
( Η, έκθεση πολιτικών ιδεών )

Τελείωσε, επί τέλους, κι η ιστορία για την εκλογή αρχηγού στη ΝΔ και φαίνεται ότι η πολιτική ζωή του τόπου θα μπορέσει να ξαναβρεί τους κανονικούς της ρυθμούς.
Κάθε κατεργάρης στο πόστο του.
Ο καιρός που πέρασε, ας μην αυταπατώμεθα, δεν χάθηκε και δεν δικαιολογεί πρόσθετες ανησυχίες. Τα προβλήματα του τόπου έχουν ξεπεράσει εκείνα τα κρίσιμα κι ευαίσθητα όρια που απαιτούν αποφασιστικές και ακαριαίες διορθωτικές κινήσεις ….«προς αποφυγήν…». Μας έχει, ήδη, πάρει η από κάτω και τώρα πιά χρειάζονται ψύχραιμες, μελετημένες και, φευ, οδυνηρές αποφάσεις και εφαρμογές. Απαιτούνται «μέτρα» ! Όχι με λόγια, κρυφτούλια, μισόλογα και πολιτικάντικες παλινδρομήσεις, του τύπου «σε απειλώ με δέκα, σου βάζω, στο τέλος τα έξη, άρα μένεις κι ευχαριστημένος !» Και κάτι τέτοιους πολιτικάντικους ατσιδισμούς !
Απαιτούνται αποφάσεις και πράξεις, αλλά, κυρίως, γενναιότητα στη λήψη τους.
Αυτά, δηλαδή, που όλοι αναγνωρίζουν σαν αναγκαιότητα αλλά ο καθένας τα καταλαβαίνει αλλιώς. Με υποκρισία, κουτοπονηριά και ευθυνοαποφυγή !
Όλα ν’ αρχίζουν και να τελειώνουν…. στους άλλους. Γιά μας να ισχύουν μόνο… τα «κεκτημένα». Να πληρώσουν, όχι εμείς, …. οι άλλοι. Οι «υπεύθυνοι», αορίστως
Τέτοια υπευθυνότης και τέτοια ευθυκρισία ! Στο «πάρε» κι εμείς μέσα, στο «δώσε» μόνο οι άλλοι ! Κάποιοι …. άλλοι, πάντως όχι εμείς !
Αλλά τι περιμένει κανείς, όταν ολόκληρο κόμμα, αλλά και ολόκληρος ο αριστερός χώρος σου πετάει ένα παράλογο, αόριστο κι ανεύθυνο : « Τη κρίση να την πληρώσουν οι πλούσιοι !», και νομίζουν ότι καθάρισαν ! Χωρίς να προσδιορίζουν το ποιοί και το πώς. Εμείς πετάμε τη παρόλα και άντε μετά εσύ να καταλάβεις ! Κούφια λόγια !
Νομίζω, όμως, λύσεις υπάρχουν και μπορούν να εφαρμοσθούν. Γιά το λαό θα είναι επώδυνες και, μάλλον, μακροχρόνιας διάρκειας. Οι συνθήκες είναι εξόχως ιδιαίτερες και γι’ αυτό απαιτούνται και ιδιαίτερες λύσεις. Πολιτική βούληση χρειάζεται και συναίνεση. Πραγματική κι όχι η ψευτοκαραμέλα που όλοι πιπιλίζουν χωρίς να τη καταπίνει κανείς. Ένα τολμηρό πολιτικό «όραμα». ( Να και μιά φορά που μπορεί ο όρος να αποκτήσει νόημα και ουσία και να μην εκστομίζεται μόνο ως πολιτική σαχλαμάρα !)
Οι συσσωρευθείσες δυσχέρειες υπερβαίνουν τις πολιτικές αντοχές ενός κόμματος και μιάς μονοκομματικής κυβέρνησης. Οι παλινωδίες της παρούσης το αποδεικνύουν. Στην σημερινή κυβέρνηση αυτό αποτυπώνεται στη διαμάχη «ιδανικών αυτόχειρων» της πολιτικής, αφ’ ενός, δηλαδή κάποιων που θέλουν πραγματικά την εξυγίανση, έστω κι αν τους φάει η πολιτική μαρμάγκα και, αφ’ ετέρου, εκείνων που το μυαλό τους βλέπει μόνο την επανεκλογή τους. Δηλαδή, το καταραμένο πολιτικό κόστος !
Ο κ. Γ. Παπανδρέου πέτυχε το βασικό του απωθημένο. Έγινε πρωθυπουργός κι απετίναξε από πάνω του το στίγμα του «looser». Θα μπορούσε πλέον, αν το θελήσει, να συνδέσει το όνομά του και με κάτι το μοναδικό στην Ιστορία του τόπου. Κάτι που θα του προσέδιδε, τελικά, τη μεγαλύτερη υστεροφημία και αίγλη, απ’ όλους τους κυβερνήτες της νεώτερης Ελλάδος και θα ξεπερνούσε πατέρα και παππού σε δόξα και χρησιμότητα.
Αν θελήσει να χωρέσει στους οραματισμούς του και κάτι πιο πρακτικό. Περισσότερο από αυτά τα περί «πράσινης ανάπτυξης», κλπ καλαμπούρια που λέει αλλά ούτε κι ο ίδιος πιστεύει κατά βάθος !
Ας συγκαλέσει όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, τέως και νυν, και ας συζητήσουν, ( για το ΚΚΕ και κάποια ανερμάτιστα γκρουπούσκουλα της ευρύτερης Αριστεράς πολύ αμφιβάλλω αν μπορούν να συμμετάσχουν, λόγω διαφορετικών βασικών κατευθύνσεων ) ψυχρά τεχνοκρατικά και αντικειμενικά, εφ’ όλων των μέτρων και αποφάσεων που θεωρητικά απαιτούνται γιά τον πραγματικό (και όχι τη «μαϊμού» του κ. Κ. Καραμανλή ) σχεδιασμό ενός «νέου» κράτους. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Από το άλφα μέχρι το ωμέγα.
Σαν να βρισκόντουσαν ξαφνικά, ας πούμε, σε μιά νέα ήπειρο,(φέρ’ ειπείν την Ατλαντίδα), κι έπρεπε να οργανώσουν, από μηδενική βάση, ένα κράτος.
Τι θα έπρεπε να κάνουν, τι να θεσπίσουν. Γιά να επιβιώσουν και ευημερήσουν σαν πολιτισμένη κοινωνία ελεύθερων και δημοκρατικών πολιτών.
Ας συμφωνήσουν, σε ένα θεωρητικό ξαναχτίσιμο του κράτους. Ενός κράτους σύγχρονου, δίκαιου, ευέλικτου και λειτουργικού. Ας βάλουν κάτω γνώσεις, πείρα, απόψεις, προτάσεις. Κι ας τις επεξεργαστούν όλες, χρησιμοποιώντας και ειδικούς διεθνείς, εμπειρογνώμονες. Ας μελετήσουν πρότυπα του εξωτερικού. Ξενόφερτες, έστω, αλλά επιτυχημένες συνταγές και ας φτιάξουν τις δομές, μορφές, νόμους και μηχανισμούς που θα θεμελιώνουν ένα κράτος σύγχρονο, δίκαιο και αξιόπιστο. Εντεταγμένο και συμβατό με τον γεωπολιτικό του χώρο. Με ορθολογιστικές παραγωγικές διαδικασίες, χωρίς παράλογους εξωτερικούς δανεισμούς, με δίκαιο και υποφερτό φορολογικό σύστημα και αναλογική κατανομή πλούτου. Χωρίς περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες, χωρίς φαβοριτισμούς, χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς και χωρίς διεφθαρμένη διοίκηση. Με ισονομία και ισοπολιτεία.
Και να επεξεργαστούν όλα τα χρονοδιαγράμματα που χρειάζονται γιά τη πλήρη εφαρμογή τους.
Κατόπιν, αφού συμφωνηθεί το πρακτέον ας παραμερίσουν προσωπικές μωροφιλοδοξίες και ας σχηματίσουν οικουμενική κυβέρνηση, γιά όσο χρονικό διάστημα απαιτείται η πλήρης και πιστή ανοικοδόμηση της νέας Ελλάδος. Με συμπεφωνημένους, συλλογικούς, και ικανοποιούντες προσωπικές φιλοδοξίες, ρόλους. Και ας προχωρήσουν αταλάντευτα, απαρέγκλιτα και χωρίς το άγχος του πολιτικού κόστους. Μιά και αυτό θα είναι ισομοιρασμένο και ισοκατανεμημένο, άρα ανύπαρκτο.
Ας κάνουν ότι έκανε ο Ουάσινγκτον όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποκόπηκαν από την Αγγλία και έγιναν ανεξάρτητο κράτος
Η διαδικασία θα πάρει χρόνο. Ας πάρει ! Θα πάρει κεφάλια. Ας πάρει !
Όμως, όταν κάποτε τελειώσει, θα μπορούμε να μιλάμε γιά μιά πραγματικά νέα αρχή. Χωρίς τα βαρίδια και το βραχνά του παρελθόντος και τη διελκυνστίδα του «εσύ φταις», όχι «εσύ»και τις θεωρίες της «καμένης γης» και της παραλαβής του «χάους».
Όλοι μαζί, συνυπεύθυνοι, δημιούργησαν τα αδιέξοδα και μόνο όλοι μαζί μπορούν να τα καταργήσουν. Γιά να λυτρωθεί η χώρα και ν’ ανασάνει ο λαός. Ο οποίος θα κατανοήσει ότι θα πληρώσει, μεν, βαρύ τίμημα αλλά θα ξέρει ότι είναι και το τελευταίο. Και τότε, σίγουρα, θα δείξει κατανόηση κι υπομονή.
Και μετά, ας ξαναστήσουν τα κομματικά τους μαγαζιά κι ας ξαναρχίσουν πάλι να τρώγονται.
Δεν ξέρω πόσο ουτοπιστικό φαντάζει ένα τέτοιο «όραμα». Σίγουρα όμως, αν παραμεριστούν μερικά «εγώ» μπορεί να γίνει πραγματικότητα ! Τόλμη θέλει και αγάπη γιά τον τόπο. Και το ατομικό πολιτικό όφελος, από τη συμμετοχή και μόνο,έστω και σε ρόλο κομπάρσου, σε μιά τέτοια γιγαντιαία προσπάθεια θα είναι πολύ μεγαλύτερο, από όσο γιά ένα πρωταγωνιστή της σημερινής εξαθλίωσης.
Ο λόγος στον «οραματιστή» κ. Γ. Παπανδρέου. Θαρσείν χρει !

ΥΓ. Τα ανωτέρω αποτελούν πρωτόλεια πρόταση της στήλης, προϊόν κοινού νοός ενός απλού ανθρώπου. Μπορεί όμως, αυτά τα πολιτικά σκίτσα, ν’ ανάψουν λάμπα σε κάποια πιο φωτεινά και "υπεύθυνα" μυαλά και ν’ αποτελέσουν αφετηρία μιάς νέας αντιμετώπισης κι επεξεργασίας του ελληνικού προβλήματος. Και μαγιά για το ζύμωμα ενός καινούργιου κράτους. Σίγουρα καλύτερου από το τωρινό.