ORPHEAS

Επικαιρότης

ΠΑΙΔΕΙΑ
( Η, ένα εντελώς εκτροχιασμένο όχημα ).

Μετά την υγεία που, ως υπέρτατο αγαθό και προϋπόθεση ζωής, τίθεται εκτός πάσης συζήτησης και πάσης αναμέτρησης πιστεύω ότι η ελευθερία και η παιδεία, σφιχταγκαλιασμένες και αλληλένδετες, αποτελούν τα μεγαλύτερα ανθρώπινα αγαθά και τα πολυτιμότερα εργαλεία για κάθε περαιτέρω ανάπτυξη μιάς κοινωνίας.
Η, μεν, παιδεία δημιουργεί τον πολιτισμό, τις τέχνες ,τις επιστήμες και, γενικά, τις «αξίες» που διαχωρίζουν έμπρακτα τον άνθρωπο, ως βιολογικό όν, από τις υπόλοιπες συνομοταξίες των εμβίων.
Η δε, ελευθερία, είναι η προϋπόθεση σποράς και καρποφορίας της παιδείας.
Γι’ αυτό και σε όλους τους κατακτητικούς πολέμους, οι κατακτητές πλήττουν τα δύο αυτά στοιχεία των λαών που κατακτούν. Και έτσι τους παραλύουν και τους υποτάσσουν.
Η χώρα μας, δυστυχώς, διαθέτει μακραίωνα ιστορία στέρησης και των δύο αυτών υπερπολύτιμων αγαθών και γι’ αυτό, μοιραία και δίκαια, παρουσιάζει στρεβλώσεις, παρανοήσεις και παρερμηνείες στην εφαρμογή των παραπάνω βασικών εννοιών.
Το σπουδαιότερο λάθος που γίνεται ως προς την συνειδητοποίηση του όρου «Παιδεία» είναι η, σε μεγάλο βαθμό αν όχι πλήρως, ταύτιση της πραγματικής και σε βάθος μόρφωσης με το ασφαλές διαβατήριο για μιά άνετη και ξεκούραστη δουλειά που παρέχει ένα πτυχίο. Δηλαδή η μετατροπή της σε επαγγελματικό εργαλείο.
Έτσι, κατά τη μαθηματική ερμηνεία, η συνθήκη από «ικανή» μετατρέπεται σε «ικανή και αναγκαία».
Ταυτοποιήθηκε άδικα και παρανοημένα η Παιδεία με την Εκπαίδευση.
Η πρώτη μορφώνει, καλλιεργεί και εξυψώνει το νου και τη σκέψη του ανθρώπου και συντελεί στην πνευματική του αναβάπτιση και ανέλιξη, αποκόπτοντάς τον, ως έλλογον ον, από την υποταγή και λειτουργία αποκλειστικά στη βάση των ενστίκτων. Τον μεταφέρει πλησιέστερα στο χώρο των συναισθημάτων, της ηθικής και της συνείδησης.
Η δεύτερη τον εφοδιάζει με εχέγγυα γιά μία επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα, κάτι που πιστοποιείται και αποδεικνύεται με το πολυπόθητο «πτυχίο».
Η Παιδεία, αυτή καθ’ αυτή, δεν χρειάζεται κανένα απολύτως πτυχίο. Ούτε τίτλους !
Ο ενδιαφερόμενος να μορφωθεί επιζητεί από μόνος του τη καλλιέργεια σαν μία εσωτερική ανάγκη. Και την αποκτά με μελέτη, προσπάθεια, συγκέντρωση και κόπο. Και όταν την αποκτήσει την ακτινοβολεί. Χωρίς να τον ενδιαφέρει να πείσει κανένα και γιά τίποτα Μορφώνεται, δεν εκπαιδεύεται. Βασικά, για τον εαυτό του. Εκούσια και αβίαστα. Και από άδολη αγάπη και ενδιαφέρον γιά τη μάθηση και τη επιστήμη. Χωρίς καμία διάθεση εξαργύρωσης. Η μόρφωση, γι’ αυτόν, είναι αυτοσκοπός. Και αν θέλει να δημιουργήσει και αφήσει πίσω του πνευματικό έργο που μπορεί, με προβολή και εξωτερίκευση, να φωτίσει και οδηγήσει και άλλους, τόσο το καλύτερο. Αλλά αυτό υπακούει σε άλλες λογικές, άλλες ανάγκες και άλλες φιλοδοξίες, χωρίς ν’ αλλάζει την ουσία του πράγματος και χωρίς να σημαίνει απολύτως τίποτα.
Η Εκπαίδευση, τώρα, ακολουθεί τελείως άλλους δρόμους. Ενέχει σκοπιμότητες και καταναγκασμό. Κόλπα , φυγοπονία, «ήσσονες προσπάθειες», αντιγραφές, κλπ. Με μοναδικό στόχο το «πτυχίο», ως αναγκαίο πιστοποιητικό προσόντων, δήθεν η και πραγματικών, αλλά και απαραίτητο εφαλτήριο επαγγελματικής αποκατάστασης.
Η οποία σε καιρούς χαλεπούς εκφράζεται με διορισμό στο ασφαλές καταφύγιο του Δημοσίου.
Η ελληνική κοινωνία, με το μακροχρόνιο σύνδρομο της μιζέριας, της υπανάπτυξης και της σκληρής χειρωνακτικής εργασίας, επί δεκαετίες εξέθρεψε το όνειρο της καλύτερης ζωής και της πιο άνετης εργασίας εδράζοντάς το, αποκλειστικά, στη λήψη «πτυχίου» ! Πτυχίο να ‘ ναι, κι ότι να’ ναι. Και οπωσδήποτε και οποθενδήποτε αποκτημένο ! Πραγματικό, κάλπικο η αγορασμένο. Ντόπιο η και εισαγόμενο, κι ευλογημένο από κάποιο ΔΙΚΑΤΣΑ !
Αποτέλεσμα αυτής της φρενήρους «πτυχιολαγνείας» και «πτυχιομανίας», με εξωτερικό μανδύα την, τάχα, μόρφωση ήταν η δημιουργία της σημερινής εκρηκτικής και απαράδεκτης αντιεκπαιδευτικής κατάστασης. Και του ταλαίπωρου «πτυχιακού προλεταριάτου», των stage και της γενιάς των 700 ευρώ.
Το κράτος μεταπολεμικά, όταν και ως όφειλε, δεν προγραμμάτισε σωστά, βάσει του πληθυσμού και των αναγκών του, και δεν ανέπτυξε κατάλληλες πολιτικές, ώστε να κατευθύνει το λαό και να του περάσει το μήνυμα, μέσω μηχανισμών επαγγελματικού προσανατολισμού, προς μία ισόρροπη επαγγελματική κατανομή, αλλά τον έσπρωξε ακριβώς στο αντίθετο. Στη, μετά μανίας και πάση θυσία, απόκτηση «πτυχίου».
Η προσέλευση των υποψηφίων φοιτητών τεράστια, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ανεπαρκή και η φυγή των πλεοναζόντων και οικονομικά δυναμένων να σπουδάσουν στο εξωτερικό μεγάλη. Με όλα τα επακόλουθα. Και σαν να μην έφτανε μόνον αυτό.
Οι κυβερνήσεις, για λόγους δημοφιλίας και ψηφοθηρίας, ολοένα διεύρυναν το κύκλο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και των άλλων αναφυέντων, στο μεταξύ, απίθανων τεχνολογικών ινστιτούτων. Μηχανισμοί παραγωγής αμόρφωτων και ημιαγράμματων «πτυχιούχων». Άσχετα με τη χρησιμότητα των σπουδών και τις ανάγκες της αγοράς.
Υπάρχουν, σήμερα, ινστιτούτα που βγάζουν επιστήμονες ειδικούς στην….. ιχθυοκαλλιέργεια ! Πανεπιστήμια της πλάκας, διεσπαρμένα ανά την ελληνική επικράτεια, στεγασμένα κομματιαστά σε διαμερίσματα πολυκατοικιών. Με πλημμελή και ανεπαρκή στελέχωση διδακτικού προσωπικού. Και τόσο σοβαρής οργάνωσης, που σε κάποια απ’ αυτά η ΔΕΗ κόβει, συχνά, το ρεύμα λόγω απλήρωτων λογαριασμών !
Τεχνολογικά Ινστιτούτα της ξεφτίλας, με ελάχιστους φοιτητές και άχρηστα διπλώματα. Που λειτουργούν με το, μοναδικά, αδιάντροπο επιχείρημα της οικονομικής στήριξης των επαρχιακών κοινωνιών, όπου εδρεύουν αυτές οι σχολές, από το τζίρο που κάνουν οι φοιτητές στην αγορά τους.(Νοίκια, καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ, κλπ). Αίσχος!
Αυτή η εγκληματική και στρουθοκαμηλική πολιτική της αφειδούς παραγωγής …
...«παιδείας» ( Και δώσ’ του κοντύλια γιά τη Παιδεία ! ) έχει οδηγήσει στη πλήρη διάλυση και απαξίωσή της εκπαίδευσης. Ακόμη κι ότι απέμεινε να λειτουργεί σωστά αποδυναμώνεται από τα μελαγχολικά μηνύματα που έρχονται απ’ έξω. Από την αγορά εργασίας. Ένα πελώριο «προς τι» γεννιέται δικαιολογημένα στους φοιτώντες οι οποίοι το ρίχνουν στο σορολόπ αδιαφορώντας γιά μάθηση και εκτρεπόμενοι στη πολιτική, τη βία και το ποδόσφαιρο ! Βλέποντας και τις στρατιές των ανέργων πτυχιούχων που είτε υποαπασχολούνται (οι πιο τυχεροί ) είτε στρέφονται σε άλλο επαγγελματικό αντικείμενο, εκτός τομέα των σπουδών τους, αφήνονται έρμαιοι στη τύχη και την αδιαφορία. Ότι κάτσει !
Σήμερα η κυβέρνηση, αδιαφορώντας γιά τη συσσώρευση «πτυχίων» και την αδυναμία απορρόφησής τους απ’ το επαγγελματικό γίγνεσθαι και τον κοινωνικό ιστό, στη προσπάθειά της να δημιουργήσει θετικά αντίβαρα στη δυσαρέσκεια που, μοιραία, θα δημιουργήσει ο καταιγισμός των αναγκαίων οικονομικών μέτρων, σκέφτεται και προσανατολίζεται στη κατάργηση της βάσης του 10 ! !
Δηλαδή μπείτε αβέρτα !
Ήτανε στραβό το κλίμα, το’ φαγε κι ο γάιδαρος !
Νομίζω, μιά και ο κόσμος το έχει πάρει απόφαση, ότι μόνο με σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα ίσως να διορθωθεί η κατάσταση, καλό θα ήταν να γίνουν και στην εκπαίδευση όλες εκείνες οι τομές και εγχειρήσεις που, τουλάχιστον, θα περιορίσουν το κακό και τον πληθωρισμό των κίβδηλων «πτυχίων» και θα μάθουν τους μαθητές να κάθονται στα θρανία γιά να μαθαίνουν γράμματα κι όχι να στέκονται πίσω από σφραγισμένες πόρτες σχολείων κάνοντας, λέει, «κατάληψη» και άλλες τέτοιες αηδίες. Λες και το σχολείο τους είναι ύψωμα στη Κορυτσά κι όχι το «σπίτι» τους !
Ας επαναφέρει το νόμο, τη τάξη και τη σοβαρότητα, πάνω απ’ όλα, στη Παιδεία.
Σε όλες τις βαθμίδες της. Ας τη ξανακάνει λειτούργημα και Εθνική Ανάγκη.
Ας κλείσουν όλα τα απίθανα και περιττά ΤΕΙ της σαχλαμάρας και της άχρηστης χρησιμότητας, που το μόνο που εξασφαλίζουν είναι αναβολή από το στρατό και ας ξεριζωθούν, επί τέλους, ότι «πανεπιστημιακές» τσουκνίδες έχουν φυτρώσει, μόνο και μόνο για να δικαιολογούν καθηγητάδες, «λέκτορες», «υφηγητές» και άλλους πομπώδεις τίτλους που, στη πράξη, εισπράττουν αντί σεβασμού και εκτίμησης από την «πανεπιστημιακή κοινότητα» ( sic ), παχυλούς μισθούς από το κράτος και λοιδορίες από τους «φοιτητές». Και, όχι σπανίως, και κανένα …γιαούρτωμα !
Όσο για τη πραγματική παιδεία και μόρφωση, θα μπορούσε το σχετικό Υπουργείο, επαληθεύοντας το «διά βίου» του τίτλου του, να θεσπίσει ελεύθερα Πανεπιστήμια ουμανιστικών, και όχι μόνον, σπουδών απηλλαγμένων εξαργυρώσιμων πτυχίων γιά την ελεύθερη φοίτηση όσων, πραγματικά, θέλουν να μορφωθούν. Έστω και δι’ αλληλογραφίας η μέσω διαδικτύου.Θα ήταν και μιά καλή ευκαιρία να χωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια και να αποκαλυφθούν ποίοι ενδιαφέρονται γιά μάθηση και ποίοι γιά καριέρα.