ORPHEAS

Σχολιασμοί

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
( Η το «πέναλτι» του ΚΚΕ )

Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδος και η γενεσιουργός αιτία όλων των επακόλουθων προβλημάτων, η πηγή όλων, είναι το περίφημο «πολιτικό κόστος».
Η κυριότερη, και πρώτη στο κατάλογο, μέριμνα κάθε κυβέρνησης είναι η επανεκλογή της. Και, αντίστοιχα, της κάθε αντιπολίτευσης να εκλεγεί εκείνη κυβέρνηση, αντί της τωρινής, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. «Χαλίφης, στη θέση του χαλίφη», που έλεγε κι ο Ισνογκούντ !
Πίσω απ’ αυτή τη συλλογιστική κρύβεται όλο το πολιτικό παιχνίδι γιά την εξουσία.
Στα περιθώρια αυτής της διελκυνστίνδος και φιλοσοφίας άσκησής της, αν προκύψει και κάτι ουσιαστικά καλό γιά τη χώρα και τους πολίτες, τόσο το καλύτερο γιά όλους! Κάθε χώρα είναι μιά μεγάλη οικογένεια. Και όπως σε όλες τις οικογένειες ο κηδεμόνας, συχνότατα, λέει «όχι», «μη», «δεν», γιά το καλό των μελών της. Αντίστοιχα και στο κράτος, πάρα πολλές φορές πρέπει η εκάστοτε κυβέρνηση να πει κάποιο «όχι» η «μη». Αυτό λέγεται «αντιλαϊκό μέτρο». Όμως, ως γνωστόν, τα αντιλαϊκά μέτρα, κατά κανόνα και σε βάθος χρόνου, στοχεύουν στο καλό του πολίτη. Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά, αλλά ο φόβος της μη επανεκλογής τους εμποδίζει να προχωρήσουν σε θαρραλέα, χρήσιμα και ωφέλιμα βήματα και προτιμούν τα στρογγυλέματα, τα πλάγια, τα μισόλογα, τα ημίμετρα και τη κοροϊδία. Αυτό που άλλοι ονομάζουν «ήπια προσαρμογή» και άλλοι πολιτική ατολμία. Που αυξάνει, όμως, τις πιθανότητες νίκης στις επόμενες εκλογές.
Λειτουργώντας με αυτή τη λογική, σε πάρα πολλά θέματα, όλες οι μεταχουντικές κυβερνήσεις (δεδομένου ότι έκτοτε οι αλλαγές και μεταλλάξεις, άρα και οι απαιτήσεις, της κοινωνίας υπήρξαν ραγδαίες), αντί γενναίων ρυθμιστικών παρεμβάσεων προς θέσπιση υγιών συνθηκών και ορθής κατεύθυνσης της χώρας, με μακρόχρονη προοπτική, έκαναν απλή διαχείριση. Με ψευτομπαλώματα, μερεμέτια και πρόχειρα φτιασιδώματα, σε κάθε φλέγον πρόβλημα, πασάροντάς το, μαζί με την επίλυσή του στην επόμενη !
Η εθελοτυφλία και ατολμία όλων των κυβερνήσεων, με αποκλειστικό αίτιο το πολιτικό κόστος, εξέθρεψε και γιγάντωσε όλα τα σημερινά τεράστια προβλήματα της χώρας, κυρίως τα οικονομικά. Κάθε μία έβαλε το λιθάρι της στην οικοδόμηση όλων των ανυπέρβλητων, σήμερα, τειχών. Άλλες, λαϊκίζουσες και υπερακοντίζουσες στο χαΐδεμα αυτιών περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Όμως όλες έβλαψαν το τόπο και «κακόμαθαν» τους Έλληνες εθίζοντάς τους στο «δος ημίν σήμερον», στην αρχή της ήσσονος προσπαθείας, στη φενάκη των «κεκτημένων δικαιωμάτων», στη ραστώνη της αναβλητικότητος, στην άκριτη ανυπακοή στο Νόμο και τη Λογική και τον αχαλίνωτο συνδικαλισμό. Που από «ευχή» και όργανο προόδου έχει, πλέον, μετατραπεί σε «κατάρα» και τροχοπέδη της.
Τελικά, η τακτική αυτή, δηλαδή το κρύψιμο κάτω απ’ το χαλί της σκόνης και ο στρουθοκαμηλισμός των υπευθύνων, δεν ήταν δυνατόν να κρατήσει γιά πάντα. Το χαλί ανασηκώθηκε πολύ και δεν μπορεί να καλύψει άλλα σκουπίδια. Το μπαλόνι που τόσα χρόνια φούσκωνε με δικαιολογίες και πασαλείμματα έσκασε ! Η ώρα της απομυθοποίησης και της αλήθειας ήρθε και η πραγματικότητα προβάλλει αμείλικτη για το κοινωνικό ιστό ο οποίος απειλείται, πλέον, με πλήρη αποδόμηση.
Το περίεργο, και ίσως κατά βάθος θετικό, είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουμε το είδος και την έκταση των προβλημάτων αλλά εθισμένοι στη ρύμη της μακαριότητος και του «δε βαριέσαι» του παρελθόντος αρνούμεθα να δούμε, κατάματα, τη πραγματικότητα και περιοριζόμαστε σε πλάγιες λοξές ματιές και στις μεταβιβάσεις ευθυνών.
Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε, κι αυτοί καλούνται, αορίστως, να πληρώσουν. Όχι εμείς
- Τη κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι , αναφωνεί το ΚΚΕ και νομίζει ότι καθάρισε από τις ευθύνες του !
Που ήταν το ΚΚΕ, όταν ο Παπανδρέου κουβάλαγε ένα σωρό μετανάστες, κυρίως Ρωσοπόντιους και τους έριχνε, αν και τζαμπαζήδες στο ΝΑΤ. Δεν καταλάβαινε ότι, κάποια μέρα, το Ταμείο θα κατέρρεε ;
Το μπαϊράκι των άκρατων απαιτήσεων, του λαϊκισμού και της παρωπιδιασμένης η τυφλής υπακοής στο ξεπερασμένο σλόγκαν «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» δεν συμβάλλει, πάντα και εποικοδομητικά, στη λύση των προβλημάτων, όταν τα βλέπεις κοντόφθαλμα.
Η άκριτη υιοθέτηση κάθε λαϊκίστικου οικονομικού αιτήματος και, πολύ περισσότερο, η ικανοποίησή του μπορεί βραχυπρόθεσμα να είναι ευχάριστη, δεν σημαίνει όμως ότι σε επίπεδο μακροχρόνιας πολιτικής είναι και ωφέλιμο. Μια παλιά παροιμία έλεγε. «Όποιος με κάνει και γελάω, θέλει το κακό μου κι όποιος με κάνει και κλαίω θέλει το καλό μου» !
Κι’ έτσι, με μιά, συλλογικά λανθασμένη πολιτική δεκαετιών, φτάσαμε σήμερα στη ταυτόχρονη αποκάλυψη όλων των αδυναμιών και στρεβλώσεων της κοινωνικής και οικονομικής ζωής που, κακοφορμισμένες, αδυνατούν να κρύψουν άλλο το εντελώς γαγγραινιασμένο τους σώμα και τις καταφαγωμένες, από το χρόνιο σαράκι της κακοδιαχείρισης, σάρκες τους. Μιά αποκάλυψη που με χαρακτηριστικά έκρηξης και ρυθμό εξέλιξης χιονοστιβάδας σαρώνει τα πάντα.
Κορυφαία θέση στην ατζέντα των προβλημάτων, που αναζητούν απεγνωσμένα λύση, κατέχει το Ασφαλιστικό. Και δικαίως η Κυβέρνηση προτάσσει τη συζήτησή του.
Προσωπική άποψη της στήλης είναι ότι αποκλείεται να εξευρεθεί λύση. Τουλάχιστον που να ικανοποιεί όλους τους ενδιαφερομένους. Αποκλείεται ! Απαιτούνται μεγάλες υποχωρήσεις και σοβαρότατοι συμβιβασμοί. Κάτι που οι «καλομαθημένοι» και καλοβολεμένοι συνδικαλιστάδες, και όχι μόνον, αποκλείεται να δεχθούν. Όποιος δεν βλέπει τα αδιέξοδα εθελοτυφλεί η είναι αμετανόητα αισιόδοξος αιθεροβάμων.
Πιθανότερος φαντάζει ο τετραγωνισμός του κύκλου, παρά η λύση του Ασφαλιστικού.
Όταν καμία χώρα στο κόσμο, από τις πλέον πλούσιες και καλοοργανωμένες, δεν το κατάφερε αναίμακτα, (από πλευράς ικανοποιήσεως όλων), πως είναι δυνατόν να το πετύχει ένας λαός υπερχρεωμένος, αντιπαραγωγικός αλλά και «κακομαθημένος» μέχρις αλλεργικότητος στην ιδέα της δουλειάς. ( Κάθε φορά που δεν μας αρέσει κάτι επικαλούμεθα τις, τάχα, «ιδιαιτερότητες» του Έλληνα και της Ελληνίδας. Λες κι αυτό δημιουργεί ασφαλές «άλλοθι», όπως π.χ. η τακτική μας στα μέτρα κατά του καπνίσματος, τα όρια συνταξιοδότησης, κλπ).
Παρ’ όλα αυτά, σε επίπεδο πολιτισμένης κοινωνίας και όχι ατάκτων βαρβαρικών ορδών, πριν από κάθε πόλεμο επιβάλλεται ο διάλογος.
Ο πόλεμος ήταν και θα παραμένει πάντοτε στοιχείο συνυφασμένο με την ύπαρξη και το βίο όλων των όντων του Πλανήτη. Και ένας τρόπος επίλυσης διαφορών. Ίσως ο πλέον κατανοητός και πιό αποτελεσματικός. Όμως το πέρασμα χιλιάδων χρόνων που κατεργάζονται και λαξεύουν τον ακατέργαστο λίθο της ψυχής και των ενστίκτων των ανθρώπων έχει επιβάλλει, στη σύγχρονη εποχή, τη πρόταξη του διαλόγου ως πεισματική και εξαντλητική διαδικασία πριν, τελικά, λάβουν το λόγο τα όπλα.
Η άρνηση προσέλευσης σε διάλογο αποτελεί, από χέρι, αδικοπραξία. Ισοδυναμεί με ομολογία απουσίας επιχειρημάτων η και αδυναμία υποστήριξής τους, λόγω σαθρότητος. Σημαίνει προκατάληψη, κακοπιστία, δογματισμό και μισαλλοδοξία.
Αυτά, ως προς την άρνηση συμμετοχής σ’ ένα διάλογο.
Εκεί όμως που το πράγμα ξεπερνάει κάθε όριο λογικής, κάθε ελάχιστο επίπεδο πολιτισμού και που, απο πλευράς δημοκρατικής συμπεριφοράς γυρίζει το χρόνο πολύ πίσω, είναι η βίαια παρεμπόδιση κάποιων άλλων να συζητήσουν γιά κάτι που, απλώς, εσύ ….δεν συμφωνείς. Σε ενοχλεί όμως, αφάνταστα και δίκαια, όταν οι άλλοι κάνουν το ίδιο σ’ εσένα. Τι υποκρισία !
Πολύ περισσότερο όταν αυτό το «κάτι», που εσύ δεν επιτρέπεις είναι νόμιμο δικαίωμά τους. Και, εν τούτοις, το παρεμποδίζεις παράνομα και βάρβαρα !
Κι όσο θυμάμαι το «νεκραναστημένο» σύνθημα της Λούξενμπουργκ «σοσιαλισμός η βαρβαρότης» μου έρχεται να γελάσω κλαίγοντας και να κλάψω γελώντας !
Το καταπατούν πρώτοι, αυτοί που, κάποτε, το είχαν έμβλημα και σημαία τους !
Για τη στήλη, το ΚΚΕ, παρά της όποιες ιδεολογικές αντιρρήσεις και πολιτικές αντιπαλότητες αποτελούσε πάντοτε μιά συμπαθή πολιτική παράταξη. Τόσο γιά τη σταθερότητα, μέχρις απολιθώσεως, των απόψεών του, όσο και την καθαρότητα των ενεργειών του. Ήταν ένας αντίπαλος, αλλά ένας έντιμος αντίπαλος. Χωρίς μπαμπεσιές, αντιαθλητικά μαρκαρίσματα και βρώμικα χτυπήματα, κάτω απ’ τη μέση.
Γι’ αυτό η απότομη σκλήρυνση της στάσης του , το τελευταίο καιρό, προκαλεί εντύπωση. Έχει τρελαθεί στα φάουλ με τις προτροπές του γι’ ανυπακοή στους νόμους της Ε.Ε., πράγμα αδιανόητο με δεδομένη τη υπαγωγή της χώρας στην Ένωση. ( Σαν να ζητάει από τη Θεσσαλονίκη να μην υπακούει στη Κυβέρνηση της Αθήνας !).
Προχθές, ξεπερνώντας όλα τα ρεκόρ παράλογης αντίδρασης και άκριτης άρνησης έκανε και ένα πεντακάθαρο πέναλτι.
Παρεμπόδισε, με φράγμα εντός περιοχής, και χωρίς κανένα δικαίωμα όλους τους αρμόδιους ενδιαφερόμενους να προσέλθουν στο τραπέζι των συζητήσεων γιά το Ασφαλιστικό.
Πέναλτι εκούσιο και καταφανέστατο που σφυρίχτηκε, αμέσως, από όλους.
Πιστεύω, στο προσεχές μέλλον, να πρυτανεύσει η λογική και το ΚΚΕ, όχι μόνο να μη παρεμποδίζει με αντιδημοκρατικές και τραμπούκικες ενέργειες τους δύσκολους, και εγγενώς προβληματικούς διαλόγους, που θα ακολουθήσουν στα μέτωπα που θ’ ανοίξουν, αλλά να προσέρχεται σ’ αυτούς με προτάσεις και θέσεις. Τηρώντας, τουλάχιστον, τα προσχήματα αφού είναι δεδηλωμένη η θέση του σε τι είδους Δημοκρατία πιστεύει και πως εννοεί τις λαϊκές ελευθερίες και τα «δικαιώματα» των εργαζομένων προλεταρίων !
Το λάδι δεν σβήνει φωτιές, τις φουντώνει !

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε χθες. Με κατάπληξη πληροφορήθηκα μετά ότι η Κυβέρνηση κρατάει μυστικό τον τόπο και τον χρόνο της νέας συνόδου συζήτησης του Ασφαλιστικού, γιά το φόβο των Ιουδαίων ! ! Οποία ξεφτίλα, οποία κατάντια !
Θαυμάστε κράτος ! Θαυμάστε Κυβέρνηση ! Θαυμάστε κοινωνία !
Τελικά δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι, ούτε τελευταίο σκαλί στη «κλίμακα του κακού». Πάντα θα υπάρχουν περιθώρια για πιό κάτω ! !