ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

ΣΤΑΡΑΤΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ.

Η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε πλούσια χώρα. Ούτε καν αυτάρκης. Και η οικονομία της ήταν πάντοτε προβληματική και ελλειμματική δεδομένου και του χαρακτήρα των Ελλήνων.
Ορόσημο και αφετηρία της σύγχρονης ευρωπαϊκής ανάπτυξης υπήρξε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η χώρα μας, άτυχη και σ’ αυτό λόγω του εμφυλίου, ξεκίνησε, χάνοντας κάμποσα κρίσιμα και αποφασιστικά χρόνια, τη δική της ανοικοδόμηση. Πάντα καθυστερημένη και πάντα ουραγός.
Μαζί με όλες τις άλλες ανασχετικές παραμέτρους, τη βρήκε και η δικτατορία που την έριξε, μοιραία, ακόμη πιό πίσω.
Έτσι, απόλυτα δικαιολογημένη, έπρεπε καταβάλλοντας υπερπροσπάθεια, να διατρέξει, σε μικρό χρονικό διάστημα, μεγάλη απόσταση ώστε να κερδηθεί το χαμένο έδαφος και ν’ ακολουθήσει τη προπορευόμενη Ευρώπη.
Η προσωπικότητα του Κ. Καραμανλή και η εκτίμηση προς αυτόν της ηγεσίας κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έφερε τη χώρα στην ΕΟΚ και της δημιούργησε, με την ένταξη αυτή, άριστες προϋποθέσεις και προοπτικές γιά την σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Το συντονισμό μ’ αυτές και το άνοιγμα πλατειάς λεωφόρου ευημερίας, ειρήνης και ασφάλειας. Μάλιστα γιά το σκοπό αυτό η Ευρωπαϊκή Κοινότητα προσέφερε στη χώρα μας πακτωλό οικονομικών ενισχύσεων. Οι οιωνοί, τότε, προδιεγράφοντο άριστοι και η ευκαιρία γιά ν’ αλλάξει η μορφή και η μοίρα της Ελλάδος μοναδική. Αλλά……
Η σύγχρονη κακοδαιμονία της χώρας αρχίζει το 1981, με την ανάληψη της εξουσίας από το, τότε, ΠΑΣΟΚ.
Η χώρα κουρασμένη και βαριεστημένη από μιά μακροχρόνια δεξιά διακυβέρνηση επεζήτησε, και δικαίως, μιά αλλαγή. Μιά μαγική λέξη που χρησιμοποιήθηκε σοφά και εύστοχα από τον Α.Παπανδρέου και την οποία ο κάθε Έλληνας οραματίστηκε κατά το δοκούν και τον ακολούθησε.
Ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ένας πανέξυπνος άνθρωπος, και ένας χαρισματικός πολιτικός. Και πάνω απ’ όλα γνώστης της ιστορίας και της ψυχολογίας των ανθρώπων. Όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων ανεξαιρέτως που του έδινε το δικαίωμα, έτσι, να τους χειριστεί άνετα. Με ένα μόνο κακό χαρακτηριστικό. Ήθελε τα πάντα να γυρίζουν γύρω από τον εαυτό του και να εξυπηρετούν, κατ’ αρχήν, τα προσωπικά συμφέροντα και καπρίτσια του. Και αυτό το πέτυχε απολύτως !
Δεν δίστασε να μετέλθει κάθε μέσον και δεν άφησε αναξιοποίητα ανθρώπους, ιδεολογίες, συνθήματα τα οποία καπηλεύτηκε έξυπνα και έντεχνα ώστε και στις κακές στιγμές να επικυριαρχεί μένοντας στο απυρόβλητο. ( Γνωστόν το « Εγώ, απλώς, προεδρεύω» !). Ακόμη και τη, σε σπάνιες φορές, ομολογία κάποιου λάθους του τη κάλυπτε πίσω από στρυφνές, δυσνόητες και ακαταλαβίστικες γιά τους πολλούς φράσεις ούτως ώστε να περνούν, κατά το δυνατόν, απαρατήρητες.
Θυμάμαι το αμίμητο «Μea culpa», που είπε και κάποιος αγράμματος φίλος μου και ακραιφνής πασόκος ερμήνευσε καμαρώνοντας.
- Είδες ο μπαγάσας ο Αντρέας, κόλπα τους κάνει !
Κατάφερε, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, με κύριο όπλο του τον λαϊκισμό, να δημιουργήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης απόλυτα υποτεταγμένο στις προσωπικές του επιδιώξεις. Με άτεγκτη εσωκομματική πειθαρχία επέβαλε τις προσωπικές του θελήσεις και απόψεις μέσω τυφλών, καλοταϊσμένων, οργάνων τα οποία δεν δίσταζε να καρατομήσει, όταν και αν, έκρινε ότι το συμφέρον του το απαιτούσε η ότι εγένοντο επικίνδυνοι για τη μονοκρατορία του.
Προς τα έξω, το λαό, εκμεταλλευόμενος την αφειδή εισροή ενισχυτικών, για την ανάπτυξη της οικονομίας, ευρωπαϊκών κεφαλαίων, ενίσχυσε τη δημοφιλία του με το να ρίξει στην αγορά τα λεφτά αυτά, αντί να τα χρησιμοποιήσει γιά τον σκοπό που προορίζοντο. Δηλαδή αντί να επενδυθούν σε υποδομές και παραγωγικές επενδύσεις κατασπαταλήθηκαν σε πλούσιες παροχές, άκριτες αυξήσεις μισθών και συντάξεων και γενικά σε μιά πρόσκαιρη επίφαση λαϊκής ευμάρειας που του εξασφάλιζε πολιτική κυριαρχία και πρωθυπουργική μακροημέρευση. ( Θυμηθείτε το περίφημο "Τσοβόλα, δώστα όλα" !). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκειμένου ν’ αυξήσει την εκλογική του πελατεία μάζεψε όσους κουβαλήθηκαν εδώ, απ’ έξω, και αδιακρίτως τους έριξε στα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία που, είτε ήσαν υγιή και εύρωστα, οπότε, αυτομάτως, γονάτισαν (π.χ. Το υγιέστατο ταμείο των ναυτικών, το ΝΑΤ, που με την είσοδο των Ρωσοπόντιων μπατίρισε ) η ήσαν προβληματικά και κατέστησαν προβληματικότερα και ετοιμόρροπα !
Το εγκληματικό της υπόθεσης είναι στο ότι ο ίδιος, μεγάλη γάτα, γνώριζε που οδηγούσαν μακροπρόθεσμα τέτοιες πολιτικές. Όμως λειτουργούσε με τη λογική κάποιου που καλεί σε τραπέζι ομάδα φίλων του, τους τραπεζώνει πλουσιοπάροχα, περνάνε όλοι φίνα, αλλά την ώρα του λογαριασμού αυτός την έχει κοπανήσει !
Ο Α. Παπανδρέου είχε μελετήσει, απόλυτα, τη κατάσταση και ενδιαφερόταν αποκλειστικά για το διάστημα που θα βρισκόταν αυτός στα πράγματα και, γιατί όχι, και στη ζωή. «Μετά από μένα το χάος», και «γαία πυρί μιχθήτω». Δύο παλιές και πασίγνωστες ρήσεις - συνταγές που και γνώριζε και εφάρμοσε άψογα, αφού οι συνθήκες του το επέτρεψαν.
Ταυτόχρονα με τον εκμαυλισμό των ενήλικων πολιτών, φρόντισε και για την «προετοιμασία» της επερχόμενης γενιάς για εδραίωση της κυριαρχίας του. Κατεδάφισε τη Παιδεία με χίλια δυό αντιπαιδαγωγικά μέτρα.
Κατήργησε τις προαγωγικές εξετάσεις, επέβαλε το «ακαδημαϊκό πεντάρι» που σήμαινε ότι όλοι οι «κουμπούρες» προάγονται αδιακρίτως, ελαχιστοποίησε το γνωστικό αντικείμενο και τη διδακτέα ύλη θεσπίζοντας, έτσι, στη Παιδεία την «αρχή της ήσσονος προσπαθείας» ( κάτι που, ήδη, είχε εφαρμόσει και στη κοινωνία με τις αργομισθίες, τις κομματικές προσλήψεις, το φαβοριτισμό, τις πρακτικές των «κλαδικών» και τη κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων ). Εισήγαγε στα σχολεία το συνδικαλισμό με αποτέλεσμα τη διάλυση κάθε σεβασμού και διάκρισης μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων με τελική κατάληξη το σημερινό εκπαιδευτικό χάλι . Δεδομένου ότι οι, τότε, αμόρφωτοι διδασκόμενοι είναι σήμερα αμόρφωτοι διδάσκοντες γενικεύτηκε το μπάχαλο και διαιωνίζεται και επαυξάνεται η αμορφωσιά ! ( Ολιγόλεπτη παρακολούθηση πρωϊνάδικων η δελτίου ειδήσεων πιστοποιεί του λόγου το αληθές ).
Ίδρυσε πλήθος απίθανων, ανυπόληπτων και άχρηστων, τάχα πανεπιστημίων, διάσπαρτων σε όλη την επικράτεια (κάποιες «αίθουσες» (sic) στεγάζονται σε τεσσάρια ορόφων πολυκατοικιών !) δημιουργώντας πλήθη αγράμματων «πτυχιούχων» οι οποίοι, με το δίκιο τους απαιτούν την εξαργύρωση των κίβδηλων πτυχίων τους, εν ονόματι δήθεν των επιστημονικών τους τίτλων , οδηγώντας τη χώρα σε «πτυχιακό πληθωρισμό» αποστερώντας την, ταυτόχρονα, από πλήθος πρακτικών και χειρονακτικών επαγγελμάτων τα οποία, πλέον, ασκούν με μεγάλη επιτυχία στρατιές εισρεόντων μεταναστών. Και η Ελλάδα, σήμερα , βρίθει από άνεργους πτυχιούχους αμφιβόλου επιστημονικής κατάρτισης και παραγωγικής ικανότητος. Ένα σκέτο «πτυχιακό προλεταριάτο» κακομαθημένο, απελπισμένο και άνεργο. Με μοναδικό όραμα και στόχο, μιά θέση στο Δημόσιο !
Όλη αυτή η παράλογη και καταστροφική πορεία του λαού και της χώρας γέννησε και γιγάντωσε έναν άλλο παράλογο μύθο. Το μύθο των «κεκτημένων δικαιωμάτων».
( Ο παππούς μου έλεγε «όχι όπως ήξερες αλλά όπως βρήκες» )
Ο λαός μεθυσμένος από το βόλεμα της καλοπέρασης, της σπατάλης, του πλαστικού χρήματος και των δανεικών, κάτω από την ασφαλή ομπρέλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη, φυσιολογική, πίεση των αριστερών κομμάτων για αυξήσεις μισθών και παροχών συνέχισε, και μετά τον Α. Παπανδρέου, τη φρενήρη κατωφερική πορεία της «αμεριμνησίας» και της εθελοτυφλίας, ως προς τη μπόρα που έρχεται, παρά τα εμφανέστατα χαρακτηριστικά της σκληρής καθημερινότητας που έδειχνε ότι :
Η χώρα έχει χαμηλή παραγωγικότητα, υπερπληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, ασήμαντη παραγωγή, ελάχιστες εξαγωγές, τεράστιες εισαγωγές, ακριβές υπηρεσίες, άφθονο αεριτζίδικο πλαστικό χρήμα, συνεχώς αυξανόμενους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, με γεωμετρική πρόοδο διογκούμενο εξωτερικό χρέος λόγω των συνεχών δανεισμών και…. παχυδερμική αδιαφορία όλων των κυβερνήσεων γι’ αυτή τη κατάσταση, τη σταθερά προσκολλημένη στη εύκολη κατεύθυνση του δανεικού ευδαιμονισμού ! Με τις κυβερνήσεις να διαχειρίζονται, απλώς, τη κατάσταση και να ξεγελούν τους «κουτόφραγκους» εταίρους στη λογική του «δε βαριέσαι» και τη πρακτική του «δος ημίν σήμερον» !
Ο Κ. Σημίτης, άνθρωπος σώφρων και γνώστης των οικονομικών, είχε σαφέστατη εικόνα της πραγματικότητας και προσπάθησε να αναχαιτίσει τη ξέφρενη κατηφορική πορεία του τόπου επιτυγχάνοντας την ένταξή μας στη ζώνη του Ευρώ, κάτι που εξασφάλιζε, τουλάχιστον, τη σταθερότητα του ντόπιου νομίσματος. Φανταστείτε τι ξεφτίλα περίμενε τη δραχμούλα μας και τι εξαθλίωση θα είχαμε, ήδη, αν νόμισμά μας σήμερα ήταν η δραχμή !
Θα πρέπει να θυμόσαστε τη κινέζικη παροιμία που είπε (και που του έδωσε τη προσωνυμία «Κινέζος») με το τύπο που, αντί να του χαρίσεις ένα ψάρι, είναι χρησιμότερο να τον μάθεις να ψαρεύει ! Σοφή παροιμία, αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Επίσης θα θυμόσαστε την απεγνωσμένη και αγανακτισμένη του φράση.
- «Επί τέλους, αυτή είναι η Ελλάδα»!
Δεν ήταν κακός ο Σημίτης. Και ήταν, προσωπικά, έντιμος και αξιοπρεπής άνθρωπος. Γι’ αυτό και ακατάλληλος για τον ελληνικό πολιτικό στίβο. Όμως απ’ τη μιά το καταραμένο «πολιτικό κόστος» και απ’ την άλλη τα προβλήματα που έπαιρναν μορφή χιονοστιβάδας και ήταν αδύνατον ν’ αντιμετωπιστούν με πολιτικά και δημοκρατικά μέσα τον έκαναν να τα παρατήσει, δίνοντας το «δακτυλίδι» της διαδοχής στον Γ. Παπανδρέου, παραιτούμενος μιάς, χαμένης από χέρι, μάχης και εκμεταλλευόμενος την σφοδρή επιθυμία εκείνου να φανεί αντάξιος της οικογενειακής του λαχτάρας και παράδοσης γιά πρωθυπουργία.
Ο Κ. Καραμανλής που ακολούθησε τον Κ. Σημίτη δεν ήταν κακός σαν πολιτικός. Και, ίσως, σε κάποια άλλη χώρα η και στην Ελλάδα μιάς άλλης, ευτυχέστερης στιγμής, να μπορούσε να προσφέρει κάτι. Όμως, λίγο ο ήπιος χαρακτήρας του, λίγο η ισχνή κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, λίγο οι κακοί και ανίκανοι συνεργάτες του, λίγο η απόλυτα αρνητικά και , εν πολλοίς άδικη, αντιμετώπιση των ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την μη αναστρέψιμη κατάσταση που βρισκόταν η χώρα, ( όχημα με σπασμένα φρένα να τρέχει με χίλια σε μεγάλη κατηφόρα ), τον έφεραν μπροστά σε μεγάλα αδιέξοδα και τον έτρεψαν σε πρόωρη και άτακτη φυγή. Αποποιούμενος, μάλιστα, και κάθε περαιτέρω πολιτική δράση. Δηλαδή, χειρότερα από το Σημίτη !
- Φτου, κακά, τζίζζζζ !
Ο Γ. Παπανδρέου, γιά τους δικούς του λόγους θέλησε να μπει, και μπήκε, στο παιχνίδι.
Προσωπικά τον θεωρώ ακέραιο άνθρωπο, καμία σχέση με το πατέρα του, ούτε στα θετικά ούτε στ’ αρνητικά του, αλλά δέσμιο των παραδόσεων και της απελπιστικής θέσης της χώρας.
Η συγκυρία που αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας είναι κάκιστη. Χειρότερα δεν γίνεται. Προσωπικά πιστεύω ότι θα αποτύχει πλήρως, ανεξαρτήτως πολιτικών και άλλων ικανοτήτων, εκ του λόγου και μόνο ότι το οικονομικό τσουνάμι που πλήττει το τόπο δεν είναι ανθρωπίνως αντιμετωπίσιμο. Και επειδή ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και η αλήθεια, πλέον δε κρύβεται, άρα δεν θα μπορέσει να κάνει πολιτικάντικη διαχείριση, όπως οι προηγούμενοι, κρύβοντας τη σκόνη κάτω απ’ το χαλί, μέχρι να παραδώσει στον επόμενο, όπως έκαναν Σημίτης και Καραμανλής, και να ικανοποιήσει κι αυτός τη κάψα του να γίνει πρωθυπουργός και να φύγει αξιοπρεπώς.
Αυτός θα πληρώσει τη νύφη και απάνω του θα ξεσπάσει όλη η μπόρα !
Θύμα της εξουσιολαγνείας του θα βρεθεί με τη μπόμπα στο χέρι, όταν αυτή θα σκάσει !
Να μου το θυμηθείτε. Το «ζήτω» απ’ το «ανάθεμα» είναι μιά δρασκελιά δρόμος και ο λαός, ήδη, απελπισμένος και στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Ήδη η εκδηλουμένη απειρία και ακαταστασία στην νεαρή του κυβέρνηση δίνει ασφαλή μηνύματα ασυναρτησίας. Πάμε στο άγνωστο, αυτοσχεδιάζοντας και χωρίς μπούσουλα. Μαθητευόμενοι μάγοι στου κασίδη το κεφάλι.
Μακάρι να διαψευστώ !
Κατά τη γνώμη μου, κανονικά, τη σημερινή εποχή κανείς σώφρων πολιτικός δεν θα έπρεπε να θέλει την ανάμιξή του στη πολιτική. Λόγω του υψηλού ρίσκου και της, μετά βεβαιότητος, αποτυχίας. Η επιμονή σ’ αυτήν μόνο σε δύο λόγους μπορεί ν’ αποδοθεί. Η σε καιροσκοπική υστεροβουλία «κονόμας» η στη ματαιοδοξία της προβολής και κοινωνικής καταξίωσης. Δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, σε προσωπικό συμφέρον. Οικονομικό όφελος η πολιτικό βίτσιο. Αυτό που, κοινώς, αποκαλούμε «ψώνιο» !
Όλες οι παλιές απόψεις περί «ανιδιοτελούς προσφοράς» στα κοινά και άλλα τέτοια «κουλά» αλτρουιστικά δεν περνάνε πιά και κανείς δεν τα χάφτει ! Όλοι για τη πάρτη τους πάνε και γιά κάποιο κέρδος ! Υλικό η άυλο.
Αυτή τη στιγμή η μόνη ενδεδειγμένη διέξοδος ( δεν λέω λύση, μιά και δεν είναι λύση, αλλά ανάγκη !) είναι η επέμβαση της Κομισιόν και η επιτήρηση κι επιτροπία της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς «πολιτικά κόστη» και παλινδρομήσεις.! ( Σου παίρνω τρία, σου δίνω ένα πίσω γιά να σε ξεγελάσω !).
Γιά να υπάρξει ανάσα στη μεθεπόμενη γενιά, θα πρέπει να πέσει μαύρη πείνα σ’ ετούτες τις προηγούμενες.
Τα πράγματα θα πρέπει να λειτουργήσουν όπως στη περίπτωση του άρρωστου, γαγγραινιασμένου ποδιού που πρέπει να κοπεί γιά να σωθεί ο ασθενής.
Αυτά τα περί «κεκτημένων» και οι άλλες αηδίες περί «κάτω του ορίου της φτώχειας», όταν είσαι με δύο αυτοκίνητα, ιδιόκτητο σπίτι και δύο εξοχικά θα ακούγονται, πλέον, σαν αστεία. Απαιτούνται μέτρα σκληρά. Και μέτρα, πραγματικά σκληρά, καμιά ελληνική, εκλεγμένη, κυβέρνηση δε θα τολμήσει από μόνη της να εφαρμόσει.
Να ξέρετε μας περιμένει πείνα πραγματική και μιζέρια.
Περικοπές μισθών και συντάξεων, ανεργία και φορολογικό στίψιμο είναι αναπόφευκτα. Μέχρι και στο φαγητό θα πρέπει να γίνουν οικονομίες. Και ποσοτικά και ποιοτικά. Και η κοινωνική έκρηξη θα είναι αναπόφευκτη. Η ασυδοσία τόσων προηγουμένων χρόνων δεν συμμαζεύεται εύκολα, ιδίως όταν θα υποδαυλίζεται και υποστηρίζεται, ανεύθυνα, από αριστερά.
Ο ελιγμός Καραμανλή να μεταφέρει τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και ευθύνες αριστερότερα, για μεγαλύτερη αποδοχή από το λαό, δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τις εξαθλιωμένες μάζες. Η κατάσταση πλησιάζει σε οριακό σημείο και ο Θεός να βάλει το χέρι του !
Όμως όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε. Δυστυχώς !

ΥΓ. Σήμερα Παρασκευή και 13, δεν φαντάζομαι να περιμένατε να διαβάσετε κάτι καλό και αισιόδοξο !