ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ! !
( Η, όπου η υπερβολή συναντά τη πολιτική σκοπιμότητα )

Τα σκοτεινά χρόνια της τελευταίας Δικτατορίας η νεολαία της Ελλάδας, (πάντα τα νιάτα πρωτοπορούν σε ορμή και πάθος), ανέλαβε, μετά από 6 χρόνια ανελευθερίας και καταπίεσης, το έργο της διάσωσης της τιμής και της αξιοπρέπειας του λαού και του έθνους. Τιμώντας τις παραδόσεις και τις ιερές υποθήκες της φυλής.
Μέχρι τότε το σύνολον της πάσης φύσεως «ελίτ», (πολιτικής, πνευματικής, δημοσιογραφικής, κλπ.) παρέμενε ολοκληρωτικά υποτεταγμένο η υποτονικά αντιδρόν, στη θέληση του καθεστώτος. Μεμονωμένες και σποραδικές αντιδράσεις, ρομαντικές και ανοργάνωτες ( π.χ. Παναγούλης ) η οπερετικά αντιπραξικοπήματα ( Βασιλικό, Ναυτικού ) μαζί με τα ειρωνικά μειδιάματα προσέφεραν βούτυρο στο ψωμί των κρατούντων γιά να σφίγγουν, κατά βούληση, τα λουριά της καταπίεσης.
Ιδιαίτερα απεχθής η στάση του, τότε, ημερήσιου τύπου και κυρίως κάποιων ακραιφνώς «δημοκρατικών» σήμερα, εντύπων που έγλειφαν και λιβάνιζαν τη χούντα θησαυρίζοντας επί χρόνια, μιά και όλες οι αξιοπρεπείς και έντιμες εφημερίδες είχαν διακόψει, εκούσια η βιαίως, τη κυκλοφορία τους. Μιά ματιά στα πρωτοσέλιδα της εποχής πιστοποιεί του λόγου το αληθές.
Στις αρχές του 1973, οι φοιτητές ένιωσαν ότι η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο και, σιγά σιγά, άρχισαν να οργανώνουν πραγματική αντίσταση στη χούντα. Πρώτα με τη Νομική και μετά με το Πολυτεχνείο.
Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, ταμπουρώθηκαν στο χώρο του, κλείδωσαν τις πύλες, έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό και άρχισαν, εκδηλώνοντας έτσι την πρώτη σοβαρή λαϊκή αντίσταση στη χούντα, να διατυμπανίζουν και εκφράζουν την λαχτάρα του ελληνικού λαού γιά ελευθερία και επιστροφή στη Δημοκρατία.
Ήταν μιά καθολική παλλαϊκή αντίδραση ολόκληρου του φοιτητικού, και όχι μόνο, κόσμου ανεξαρτήτως των επί μέρους πολιτικών και κομματικών αντιλήψεων και διαφορών.
Για πρώτη φορά το ολοκληρωτικό καθεστώς, κουρασμένο και καταβεβλημένο από τα πολλά συσσωρευμένα προβλήματα, που το ίδιο δημιούργησε, και την εξωτερική του απομόνωση, ταρακουνήθηκε και αντέδρασε σπασμωδικά και αδέξια. Η πολιτική του απειρία, σε χειρισμούς δύσκολων κρίσεων, και η αυταρχική μιλιταριστική παιδεία του το έσπρωξε στην εκκαθάριση της κατάστασης με τη μόνη μέθοδο που γνώριζε καλά. Τη βία! Μπουκάρω και καθαρίζω!
Ήδη όμως, μιά και η εξέγερση κρατούσε ημέρες πριν, μέχρι το τέλος του δράματος στη χώρα επικρατούσε το χάος. Πλήρης διάλυση και αναρχία. Ότι ήθελε ο καθένας έκανε. Όποιος κρατούσε κουμπούρι βάραγε κατά το δοκούν. Δεν υπήρχε κανείς απολύτως έλεγχος και η χώρα έτρεχε στη κατηφόρα με σπασμένα φρένα. Σαν τρελό φορτηγό ! Το κράτος είχε παραλύσει τελείως και καμία δημόσια υπηρεσία δε λειτουργούσε σωστά. Όλοι περίμεναν την έκρηξη !
Τελικά, τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου ένα τανκ γκρέμισε τη κεντρική πύλη του ΕΜΠ. Το Πολυτεχνείο έπεσε, ο Παπαδόπουλος και η δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη παραμερίστηκαν και μετά από μιά μικρή, σκοτεινότερη, περίοδο διακυβέρνησης από τον σκληρό, αφανή και ψυχοπαθή Ιωαννίδη επήλθε η τελική λύτρωση, τον Ιούλιο του ‘ 74. Η Δικτατορία κατέρρευσε. Ώριμο και σαπισμένο φρούτο, κάτω από το βάρος της ανομίας της. Με τη σήψη και τα αδιέξοδα που συσσώρευσε η αυταρχική και ανίκανη επταετής διακυβέρνησή της
Μετά τη πτώση της Δικτατορίας, κατά παγία πρακτική τέτοιων καταστάσεων, άρχισε η πολιτική εκμετάλλευση της όλης υπόθεσης. Από παντού ξεφύτρωναν «αντιστασιακοί» της πλάκας με τις, προς εξόφληση, συναλλαγματικές στο χέρι.
Μέσα σε λίγες ημέρες από εννιά εκατομμύρια χουντικούς, η χώρα απέκτησε ισάριθμους αντιστασιακούς !
Για τους πιό μάγκες από δαύτους, η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Καλοπληρώθηκαν, βολεύτηκαν, σταδιοδρόμησαν και κυκλοφορούν στο κεντροαριστερό χώρο, θρασείς, άνετοι κι ωραίοι, μεταπηδώντας, κατά τα προσωπικά τους συμφέροντα, από το ένα πολιτικό «μαγαζί» στο άλλο.
Μαγκιά τους, αφού γίνονται ανεκτοί και πιστευτοί από κάποιους !
Οι πραγματικοί «ήρωες» και αντιστασιακοί, μάζεψαν την αντρειοσύνη τους και την αξιοπρέπειά τους και γύρισαν σπίτι τους. «Απλήρωτοι» μεν, αλλά με τη συνείδησή τους υπερπλήρη από ικανοποίηση, γιά το χρέος που ξεπλήρωσαν . Προς τη πατρίδα, τους ίδιους και τους απογόνους τους.
Η υπόθεση του Πολυτεχνείου, βεβαίως, ήταν αδύνατον να μείνει έξω από το πολιτικό παιχνίδι της καπηλείας και της εκμετάλλευσης. Κυρίως από την αριστερά, που είναι μανούλα σε τέτοιες υποθέσεις !
Ακόμη και σήμερα ακούμε γιά τις «χιλιάδες νεκρών της εξέγερσης». Γιά τους «δεκάδες» που πάτησε το τανκ, όταν μπουκάρισε στο Πολυτεχνείο εκείνη τη νύχτα και τα γεμάτα με τραυματίες νοσοκομεία ! Ουδέν ψευδέστερον !
Η έγκυρη «Καθημερινή», 36 χρόνια μετά, δημοσίευσε στο τελευταίο κυριακάτικο φύλλο της ονομαστικό κατάλογο 24 νεκρών της ταραγμένης εκείνης περιόδου, από όπου προκύπτουν τα έξής :
Οκτώ (8) σκοτώθηκαν στις 16/11, μία ημέρα προ της μοιραίας νύχτας, δέκα (10) ανήμερα και οι υπόλοιποι έξι (6) σε διαφορετικές ημερομηνίες, μετά τη πτώση του Πολυτεχνείου.
Από αυτούς κανείς δεν έχασε τη ζωή του εκείνη τη νύχτα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Όλοι σκοτώθηκαν, αμέριμνοι και με το φως της ημέρας, από μεμονωμένες σφαίρες που εκτοξεύτηκαν είτε από ηλίθιους φανατισμένους, είτε από σαδιστές, ψυχρούς, δολοφόνους που βρέθηκαν τις ημέρες εκείνες του απόλυτου χάους να κυκλοφορούν μ’ ένα πιστόλι στο χέρι.
Άτυχα κι ανύποπτα θύματα, διάσπαρτα, στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας, πλην ενός που έσβησε στη Πάτρα! Απλοί πολίτες, αδικοχαμένοι περιπατητές.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, ο κατάλογος των νεκρών περιλαμβάνει , μιά γυναίκα που σκοτώθηκε, στις 17 Νοεμβρίου, από σφαίρα στην αυλή του σπιτιού της στους Αγίους Αναργύρους ! Και έναν άνδρα μέσα στ’ αμάξι του στα Νέα Λιόσια, την ίδια ημέρα ! Χιλιόμετρα μακριά από το Πολυτεχνείο !
Οι περγαμηνές του ελληνικού λαού είναι γεμάτες από ηρωικούς αγώνες, θυσίες και αίμα. Δεν του χρειάζονται τέτοιου είδους «ήρωες». Οι νεκροί στις αυλές είναι, απλώς, αδικοχαμένα θύματα μιάς απαράδεκτης, αποκρουστικής και μαύρης ιστορικής περιόδου της χώρας. Μιάς μαύρης σελίδας.
Όμως, επ’ ουδενί, δεν βαφτίζεσαι «ήρωας», αν φας, περπατώντας αμέριμνος, μιά σφαίρα που έρχεται απ’ το πουθενά, κι αποδημήσεις άδοξα κι απορημένος εις Κύριον. Ποιά η ηρωική σου πράξη ; Και ποιά η συμμετοχή σου στον αγώνα ;
Ας αφήσουμε, λοιπόν, κατά μέρος τις υπερβολές και τις ανόητες μεγαλοστομίες.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και μεγαλειώδης ήταν και αποφασιστική στην απελευθέρωση της Ελλάδος από την εσωτερική τυραννία. Ήταν μιά γενναία υπόθεση ολόκληρου του ελληνικού λαού, με μπροστάρη τα άλκιμα νιάτα του Και ως τέτοια θα πρέπει και να γιορτάζεται και να παραμένει στη μνήμη όλων μας. Σαν επέτειος εθνικής υπερηφάνειας, εθνικής ομοψυχίας και εθνικής αναγέννησης. Παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές. Η νόθευσή της με φανταστικά γεγονότα και ψεύτικους ήρωες την αποδυναμώνει και την ευτελίζει. Δείχνει ότι οι εμπευστές της υπερβολής δεν πιστεύουν σ' αυτό καθ' αυτό το γεγονός και κοιτάν να το ενισχύσουν με φαντασίες και μυθεύματα. Ας τους απομονώσουμε. Κι ας κρατήσουμε τα γεγονότα της εποχής στις σωστές τους διαστάσεις. Μας αρκούν ! Κι ας τα γιορτάζουμε με τον προσήκοντα σεβασμό και σοβαρότητα.
Χωρίς σφετερισμούς και μονοπωλήσεις από τους γνωστούς «εργολάβους» των λαϊκών αγώνων. Χωρίς την αγωνία των πέριξ κατοίκων και καταστηματαρχών γιά τη τύχη των περιουσιών τους. Χωρίς βανδαλισμούς, συγκρούσεις και καταστροφές δημόσιας περιουσίας και χωρίς βεβήλωση του ίδιου του ιερού χώρου του Πολυτεχνείου.
Μιά γιορτή που συνοδεύεται από γενική κινητοποίηση ολόκληρου του αμυντικού κρατικού μηχανισμού, γιά τη πρόληψη εκτρόπων, μόνο γιορτή δεν λέγεται. Δεν αποτελεί γιορτή της Δημοκρατίας, είναι μνημόσυνο της Δημοκρατίας. Είναι εμφύλιος πόλεμος !
Ας το καταλάβουν, επί τέλους, οι εμπρηστές αυτής της απαράδεκτης κατάστασης κι ας μαζέψουν τις αδίστακτες κατεδαφιστικές ορδές τους. Αλλά πιό πολύ θα πρέπει να το καταλάβουν όλοι όσοι το αναμιγνύουν, άκριτα και αφελώς, στο πολιτικό παιχνίδι τους.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι τόπος γιά μικροπολιτική, ούτε γιά να ξεπουλάν οι ευκαιριακοί σουβλατζήδες και μικροπωλητές τη πραμάτεια τους. Είναι το ιερότερο σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδος.
Ας μη το μολύνουμε, λοιπόν.