Νίκος Καζαντζάκης. Μια άγνωστη λεπτομέρεια της παιδικής του ηλικίας.

Ως γνωστόν, ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν γιός του περίφημου Καπετάν Μιχάλη, του λεβέντη Κρητίκαρου, που του ενέπνευσε στο σχετικό μυθιστόρημα.

Όταν ο μικρός Νικολάκης ήταν μαθητής στο Δημοτικό, ο δάσκαλος συνήθιζε, κατά τη δική του διδακτική τακτική, με το σχόλασμα να δίνει, προς επεξεργασία, στους μαθητές του μία άγνωστη λέξη και την επομένη να του φέρνουν τη σημασία της.

Μιά φορά ο δάσκαλος θέτει το ερώτημα:

-Μάθετε μπρέ ζευζέκια ίντα σημαίνει η λέξη… «πρωτοτόκια» και μου το λέτε αύριο.

Ο μικρός Νικολάκης, στο μεσημεριανό τραπέζι που κάθονταν κι ο θείος του, αδελφός του Σκαπετάν Μιχάλη, τους ρωτά::

-Ίντα ναι Κύρη τα… «πρωτοτόκια», που μας τα ρώτηξε ο κυρ-δάσκαλος;;

Σιγά που κανείς τους θα ήξερε!

Ο μικρός επαναλάμβανε συνέχεια το ερώτημα και όλοι στο τραπέζι δυσφορούσαν, μέχρι που ο θείος του πετάχτηκε:

-Άκου μπρε ζούδι και μη ζαλίζεις τον Κύρη σου. Στολή κυνηγίου είναι!

Την επομένη και όταν ο δάσκαλος ρώτησε τη τάξη:

-Κατέετε μπρε ζουλάπια ίντα ναι τα «πρωτοτόκια» που σας αρώτηξα ψες;

Μούγκα στη τάξη και μόνο ο Νικολάκης, γνωστός ταραξίας και χωρατατζής, σήκωνε περήφανα το χέρι.

-Εγώ, κυρ-δάσκαλε!

Ο δάσκαλος δύσπιστος και υποψιασμένος γιά κάποιο χουνέρι που θα σκαρφίστηκε ο μικρός, ρωτάει;

- ίντά΄ναι μπρε Νικολό;

-Στολή κυνηγίου, κυρ-δάσκαλε!

Ο δάσκαλος γούρλωσε τα μάτια από έκπληξη, άρπαξε τη βίτσα -απαραίτητο σύνεργο για την εύρυθμη λειτουργία της τάξης- και πλησίασε τον έντρομο μικρό, που ξάρωσε μουδιασμένος στο κάθισμα.

-Ντά ποιός διάολος σου τόπενε τούτο δα, και σήκωσε τη βίτσα;

- Ο Κύρης μου, κυρ-δάσκαλε.

Ο δάσκαλος κοκάλωσε με τη βίτσα ψηλά. Κεραυνοβολημένος στην εικόνα και μόνο ενός αγριεμένου Καπετάν Μιχάλη που θα΄ρχόταν να του ζητήσει εξηγήσεις γιά την αμφισβήτηση του λόγου του. Και όταν ξεμαρμάρωσε, μετά λίγα δευτερόλεπτα, λέει στη τάξη:

-Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, υπό κάποια έννοια και κάτω από ορισμένες συνθήκες, τα «πρωτοτόκια» μπορεί να είναι και στολή κυνηγίου!!

Ο φόβος φυλάει τα έρημα!!!