Ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα επωάζεται και, οσονούπω, θα σκάσει μύτη αναζητώντας -επί τέλους- λύση. Η διχασμένη, ήδη, ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη στις επάλξεις γιά την τελική μάχη. Πλην όμως το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και απαιτεί ανάλογη αντιμετώπιση και όχι λαϊκισμούς και υστερίες.
Πριν ανάψουν γιά τα καλά τα αίματα από την αψίκορη συμπεριφορά των συμπολιτών μας στη σύγχρονη «εικονομαχία», (εικονολάτρες και εικονοκλάστες, όπου ελπίζω κι ο Στέφανος ν΄ αρχίσει να καταλαβαίνει από μεταφορές), σπεύδω να τοποθετηθώ, ψύχραιμα και νηφάλια.
Οι δύο αντιδιαμετρικές απόψεις, αφ΄ ενός η επί αιώνες καταπιεσμένη και υπαρκτή κοινωνική ομάδα των ομοφυλοφίλων και αφ΄ ετέρου οι συντασσόμενοι με τον κλασσικό συντηρητισμό και τους σχετικούς κανόνες της Εκκλησίας, ετοιμάζονται γιά γενική σύρραξη και μάχη μέχρις εσχάτων. Κλασσική ελληνική νοοτροπία και πρακτική.
Το θέμα, όπως όλα, έχει πάρει και πολιτική διάσταση ένεκα και του πολιτικά «στεφανωμένου» αρσενοκοίτη αρχηγού του Σύριζα.
Το θέμα, πίσω από την υστερία, το θεωρώ, μάλλον, απλό. Και με λίγα λόγια φτάνω στο… «διά ταύτα»:
-Η σεξουαλική επιλογή και συμπεριφορά αποτελεί αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα.
-Ομοίως και το να «συζεί» κανείς με όποιον θέλει.
-Η σχέση συμβιώσεως ομοφύλων, επ΄ουδενί δεν πρέπει να αποκαλείται «γάμος», καθ΄ όσον η λέξη, επί αιώνες, έχει κατοχυρωθεί μόνο γιά σύζευξη ετεροφύλων. Η αντίστοιχη κατάσταση μεταξύ ομοφύλων θα μπορεί -κάλλιστα- να ονομαστεί «σύζευξη», «συζυγία», «συμβίωση», ή κάπως αλλοιώς, που δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό. Όμως, οπωσδήποτε, όχι «γάμος».
-Η νομοθεσία περί κληρονομικών δικαιωμάτων θα πρέπει να ισχύει γενικώς και αδιακρίτως φύλου συζύγων.
-Η Εκκλησία θα πρέπει να βάλει και λίγο κρασί στο κρασί της, αναγνωρίζοντας την σύγχρονη και αντικειμενική εξέλιξη που έχει δημιουργήσει άλλη… πραγματικότητα. Διαφορετική της εποχής που γράφτηκαν τα Ιερά κείμενα και διατυπώθηκαν οι σχετικοί Κανόνες. Ενδεικτικά αναφέρω πως στην γαμήλια τελετή ο ιερέας, μεταξύ άλλων, λέει: «…και ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω»! Και όμως τα Δικαστήρια βγάζουν διαζύγια αβέρτα, με την Ορθοδοξία να τα έχει αποδεχτεί προ πολλού και τον Πάπα πρό όχι πολλών χρόνων, επί τέλους. Εννοείται πως δεν γίνεται να ευλογήσει η Εκκλησία τέτοιου είδους «σύζευξη», όμως δεν πρέπει και να μνησικακεί γιά το φαινόμενο. Όπως θα πρέπει να αλλάξει την στενοκέφαλη στάση της και σε πολλά άλλα, όπου αντιδρά πεισματικά. Π.χ. πολιτικός γάμος, αυτοχειρία και καύση νεκρών.
-Το μόνο, πραγματικά, δύσκολο ζήτημα βρίσκεται στα παιδιά. Στην «τεκνοθεσία», («Θού Κύριε φυλακή…» γιά τον ανοίκειο «συνειρμό» που με… γαργαλάει), και την «υιοθεσία». Εκεί απαιτείται βαθειά έρευνα και ενδελεχής μελέτη ειδικών επιστημόνων, καθώς η διαμόρφωση χαρακτήρα ενός παιδιού ομοφύλων, η κοινωνική του αποδοχή στην νεαρά ηλικία και τα πιθανά ανίατα ψυχικά τραύματα που ενδεχομένως αποκτήσει, μαζί με τη γενική περαιτέρω συμπεριφορά του, ως ολοκληρωμένος άνθρωπος, αποτελούν δυσεπίλυτα ενδεχόμενα.
Όσο γιά την «χρησιμοποίηση» παρένθετης μητέρας, ως εργαλείο παρασκευής… «ανθρωπίνου προϊόντος», το ενδεχόμενο με βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετο. Τόσο γιά τις πιθανές δολερές οικονομικές προεκτάσεις τέτοιας συναλλαγής, όσο και γιά την απάνθρωπη αντιμετώπιση και παρασιώπηση του μητρικού φίλτρου του… «εργαλείου». Διαδικασία εντελώς ανήθικη….
εντελώς ανήθικη….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου