Μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του…
Θα ήταν περί τα τέλη του περασμένου αιώνα. Ένα υπερτριάκοντα ατόμων γκρουπ βολόδερνε στην Παταγονία. Εκείνη την ημέρα το πρόγραμμα προέβλεπε επίσκεψη στον παγετώνα Γκραίη στην ομώνυμη λίμνη σε χιλιάνικο έδαφος από τη δυτική πλευρά των Άνδεων. Κάπου μεταξύ Τόρρες ντελ Πάινε και Πουέρτο Νατάλες.
Η χαριτωμένη Χιλιάνα ξεναγός, μας πήρε από ένα λιμανάκι της λίμνης σ΄ ένα άλλο, κοντά στον παγετώνα. Μετά από σύντομη ανάβαση σε απότομη πλαγιά αντικρύσαμε ένα ακόμη μεγαλείο της φύσεως, το Παγετώνα Γκραίη. Ένας μικρός μίσχος γης μας χώριζε απ΄αυτόν. Όμως τί μίσχος! Στενή λωρίδα γης όπου δεξιά, σε βάθος 30-40 μέτρων το βάραθρο της παγωμένης λίμνης και αριστερά ένα κατακόρυφο τείχος πλαγιάς, ίσα που άφηνε ένα μονοπατάκι περίπου 30 εκατοστών, το οποίο, μετά 20 περίπου μέτρα, σε οδηγούσε στον παγετώνα,… Αν, βέβαια, κατάφερνες να το διαβείς!
Το δίλημμα τεράστιο και τα ενδεχόμενα δύο. Ή προσπαθείς να περάσεις, με περισσότερες πιθανότητες να γκρεμοτσακιστείς αφήνοντας τα κόκκαλά σου σε… "ξένη γη", ή να κάνεις… την πάπια θαυμάζοντας τον παγετώνα… Εξ αποστάσεως μεν, αλλά… ολοζώντανος. Η ξεναγός συμβούλεψε να μείνουμε στη θέση μας, αναφέροντας και την τελευταία φορά που κάποιος άφρων «ετελεύτησε εκεί τον βίον του».
Προφανώς το γκρουπ «κώλωσε» και στριμωγμένοι θαυμάζαμε από μακριά τον παγετώνα. Με την αίσθηση που έχει όποιος διψασμένος φθάνει σε πηγή, αλλά δεν μπορεί να σκύψει και να πιεί νερό.
Ξαφνικά, από το τέλος του συνωστισμού, μιά φωνή -«Γιά μπαρδόν, γιά μπαρδόν»- και ο Κάρολος, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στους αποσβολωμένους συνταξιδιώτες, πέρασε απέναντι με πολλή άνεση και χάρη, λες και βολτάριζε σε πάρκο!
Κατάπληξη και μούγκα στο γκρουπ απ΄αυτήν την αποκοτιά, που με έφερε σε πολύ δύσκολη θέση! Σε κλάσματα δευτερολέπτου ένοιωσα να κονταροχτυπιούνται μέσα μου, από τη μία η αξιοπρέπεια, η τόλμη, το παράδειγμα Κάρολου και το prestige του αρχηγού και από την άλλη το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μαζί με την ξεφτίλα του φόβου και της λιποταξίας. Αναζήτησα το βλέμμα της συζύγου μου Άλκης, πίσω μου. Εκείνη, ξέροντάς με, με ένα αχνό και μελαγχολικό υποχαμόγελο έκανε μιά μικρή, αργή κι αδιόρατη κίνηση του κεφαλιού προς τα κάτω. Κατάλαβα. Βαθειά ανάσα και καθώς ο χρόνος είχε σταματήσει γιά μένα, ούτε και κατάλαβα πώς και πότε βρέθηκα απέναντι, στον παγετώνα! Εννοείται πως κανείς άλλος δεν ακολούθησε.
Βολτάραμε γιά λίγο στην ασταθή επιφάνειά του πάγου και γυρίσαμε με μεγαλύτερη σιγουριά κι αυτοπεποίθηση πίσω.
Σ΄ ευχαριστώ «δάσκαλε» Κάρολε -άλλη μιά φορά τώρα- γιατί μου δίδαξες λεβεντιά, περηφάνεια και ανένδοτη υποταγή στο καθήκον και την συνείδηση των υποχρεώσεων του εκάστοτε ρόλου. Θα προσπαθώ πάντα σ΄ αυτά τα διδάγματα…
Και κάτι ακόμη. Προ πέντε, περίπου, χρόνων, όταν έχτιζα στο κτήμα το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Σκέπης στη μνήμη της Άλκης, στο τέλος μου έλειψαν γύρω στα 2-3 χιλιάρικα. Απευθυνόμενος στο οικογενειακό περιβάλλον γιά βραχυπρόθεσμο δάνειο συνάντησα… κλειστές πόρτες. (-«Ποιόν ρώτησες γιά να χτίσεις εκκλησία; Βγάλ΄ τα πέρα μόνος σου!).
Ο Κάρολος, δεν ξέρω πώς και από πού, το έμαθε και μιά μέρα ήρθε σπίτι κρατώντας έναν φάκελο: –«Πάρε αυτά και όταν μπορέσεις μου τα επιστρέφεις». Ο φάκελος είχε μέσα πέντε χιλιάρικα!!!
Δεν ξέρω πόσοι δικαιούνται να φέρουν τον τίτλο του… «Μαχάτμα». Όμως ξέρω καλά πως ο Κάρολος είναι ένας απ΄ αυτούς. Ο Κάρολος… Ο φίλος μου που «έφυγε» και θα μου λείψει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου