Αγαπημένη και αξιολογότατη φίλη ανήρτησε το κάτωθι κείμενο.

«Δεν γερνάω.

Τι πάει να πει γερνάω? Αν δεν γεράσω θα έχω πεθάνει.

Όμως δυστυχώς εκτός από τον φυσικό θάνατο υπάρχει και ένας άλλος θάνατος. Ο θάνατος που φέρνει η μιζέρια. Το ανικανοποίητο.

Ζήσαμε. Αγαπήσαμε, αγαπηθήκαμε, μορφωθήκαμε, εργαστήκαμε, αγωνιστήκαμε, δημιουργήσαμε, διασκεδάσαμε, απογοητευτήκαμε, αποτύχαμε, προσπαθήσαμε, βελτιωθήκαμε, προδοθήκαμε, γελάσαμε, γλεντήσαμε, κλάψαμε.

Τα κάναμε σχεδόν όλα. Τα ζήσαμε σχεδόν όλα.

Αλλά δεν γερνάμε. Όχι δεν γερνάμε.

Όταν θες να γεράσεις, γερνάς.

Όταν παραιτείσαι γερνάς. Όταν εγκαταλείπεσαι γερνάς

Χαιρόμαστε με πολλά άλλα που τα απολαμβάνουμε τώρα και που δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε τότε όταν ήμασταν νέοι.

Άλλα τότε. Άλλα τώρα.

Χωρίς τα πολλά θέλω, τα πολλά πρέπει, χωρίς τις πολλές επιδιώξεις. Χορτασμένοι, απελευθερωμένοι, απολαμβάνουμε ήσυχοι και κατασταλαγμένοι την ίδια την ζωή.

Την ουσία της ζωής.

Με νέα ενδιαφέροντα, νέες αναζητήσεις, νέες απολαύσεις, με τους ακριβούς δικούς μας, αυτούς τους αγαπημένους μιάς ζωής με τους όποιους τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας (πολλές φορές πίνοντας τα χάπια μας), αλλά πάντα με μάτια λαμπερά από το κέφι που μας δίνει η ζωή.

Γερνάς όταν πάψεις να την χαίρεσαι. Να την αναζητάς. Να την ζεις.

Τότε γερνάς.

Γιατί σε κάθε ηλικία σε κάθε εποχή είναι πάντα ωραία η ζωή».

 Μετά από πολλή σκέψη και συγκέντρωση της απάντησα. Και η απάντησή μου, ως παρατήρηση:

«Πεισματική αντίδραση σε ένα -το συγκλονιστικότερο ίσως- φυσικό γεγονός της ύπαρξης όλων των θνητών. Και βέβαια γερνάμε! Θεία νομοτέλεια με Θεία απαίτηση υποταγής σ΄ αυτό το φαινόμενο. Απλά ο άνθρωπος, ως το πλέον νοήμον Όν, κατατρύχεται συνειδητά και έντονα από το γήρας. Ζητούμενο δεν είναι ο στείρος... στρουθοκαμηλισμός του "δεν", αλλά η σώφρων προσαρμογή στο "πώς"! Με κύριο γνώμονα και στόχο την, μέχρι τέλους, αξιοπρέπεια και την αποφυγή γελοιοποίησης. Έστω και ως ίχνος!».