Υπόθεση ΟΑΚΑ.

«Καλά τα φαρδομάνικα, μα… γιά τους Δεσποτάδες»!

 

Πέρα από την αηδή, ανόητη και ανούσια πολιτική κοκορομαχία σχετικά με το φαραωνικό κατασκεύασμα-στέγαστρο Καλατράβα του Ολυμπιακού Σταδίου, που κατασκευάστηκε γιά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, υπάρχει η πραγματική… σκληρή «πραγματικότητα».

Ορώμενο το ζήτημα ως δεδομένο πλέον και με χρονική απόσταση 20/ετίας από της κατασκευής του, η όποια αξία της συζήτησης είναι, ίσως, μηδενική. Γιά το θεαθήναι.

Θυμάμαι όμως, σε σχετικές συζητήσεις με συναδέλφους μηχανικούς -όντας τότε στο κατώφλι της συνταξιοδοτήσεως- με ολοκληρωμένη την προσωπική επαγγελματική μου εικόνα κι εμπειρία περί των οικοδομικών κατασκευών- είχα εκφράσει κάθετη αντίθεση σε ένα τέτοιο έργο.

Οι λόγοι ήσαν δύο. Πρώτος η γνωστή ελληνική πρακτική της ελαχίστης μέριμνας -έως μηδενικής- γιά συντήρηση οιουδήποτε κατασκευασμένου έργου. Δημόσιου ή ιδιωτικού και δεύτερος, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση παραβιάσεως του προμνησθέντος κανόνος, το τεράστιο και επαχθές οικονομικό κόστος της απαιτούμενης συντηρήσεως, μοιραίως θα την σταματούσε και η κατασκευή θα έφθανε στο σημερινό χάλι.

Βασικό αίτιο υψηλού κόστους και μεγάλης απαιτήσεως γιά συχνή, συστηματική κι ενδελεχή συντήρηση είναι το υλικό. Η σιδερένια κατασκευή, η οποία λέγεται πως ζυγίζει 20.000 τόνους.

Υπεραπλουστεύω -γιά τους μη ειδικούς- τις βασικές αιτίες της ιδιαιτέρας προσοχής των σιδηρών κατασκευών. Μία η οξείδωση, δηλαδή η κοινώς λεγόμενη «σκουριά» και άλλη η γραμμική αυξομείωση των διαφόρων ράβδων, σωληνώσεων, συρματόσκοινων και λοιπών σιδερένιων εξαρτημάτων, λόγω της μεταβολής της θερμοκρασίας του χώρου όπου βρίσκονται. (Κάτω από το 0 τον χειμώνα, και μέχρι 80 βαθμούς το καλοκαίρι).

Η σκουριά προσβάλλει κυρίως τις συγκολλήσεις των σιδηρών στοιχείων, που είναι πολλές χιλιάδες, και τις στηρίξεις στο έδαφος, ενώ η θερμική γραμμική επιμήκυνση κάθε σιδηράς ράβδου μήκους, π.χ. 200 μέτρων, όπως είναι οι δύο μεγάλοι και βασικοί σωλήνες που στηρίζουν την όλη κατασκευή με 30 βαθμούς, μόνο, μεταβολή θερμοκρασίας, ένεκα του συντελεστού θερμικής διαστολής του σιδήρου, θα είναι 7,2 εκατοστά. Φανταστείτε τί γινόταν, με το -απλοϊκά το λέω- «τέντωσε-λασκάρησε», συνεχώς επί 20/ετία. Ράβδοι σπάζουν, μπουλόνια λασκάρουν και πέφτουν, συρματόσκοινα κόβονται κι αδυνατίζουν. Η κατάρρευση μοιραία και αναμενόμενη!

Δεν διστάζω να υποστηρίξω πως η καλύτερη -και οικονομικότερη- λυσιτελής αντιμετώπιση του όλου θέματος θα ήταν η διάλυση του στεγάστρου!!! Ανέκαθεν πίστευα πως η καλύτερη λύση παντός προβλήματος είναι… η κατάργηση του προβλήματος, οπότε εν προκειμένω η αναζήτηση, ει δυνατόν, άλλου τρόπου στεγάσεως. Σταθερότερου, ευκολότερου και οικονομικότερου στη συντήρηση. (Ο Κασσελάκης να ΄ναι καλά. Θα βρει κι εδώ λύση, στο "άψε-σβήσε"!). Οι 20.000 τόνοι σιδήρου είναι μιά αρκετά καλή μαγιά. Έστω και ως… «σκράπ»!

Η φιγούρα μας μάρανε κι ο... Καλατράβα. Κουπί θα τραβάμε τώρα... Και μάλιστα..."σκιφ". Όλοι μας κι ο καθένας μόνος του. Με την πολιτική ευθύνη να διαχέεται σε όλο το κομματικό φάσμα που μας κυβέρνησε κατά τον 21ο αιώνα.