Από το κάτω ράφι της βιβλιοθήκης της καταχωνιασμένης μνήμης, αναδύονται ξαφνικά και επιβάλλονται επιτακτικά μιά αναβίωση, μιά επανάληψη, μιά αναδρομή. Κάτι σαν rewind παλιού ασπρόμαυρου φιλμ. Ένας παλιός έρωτας, μιά χαμένη ευκαιρία, μιά ουτοπία, μιά αστοχία, μιά επιτυχία… ίσως. Ψάχνοντας κάτι που –έστω ασθενικά- μπορεί να ζεστάνει κρύες νύχτες, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι, μετατρέποντάς το σε μισοσκόταδο.
Ώρες μικρών αποφάσεων, μεγάλων συμβιβασμών και μιάς σιωπηλής οδυνηρής διαμαρτυρίας γιά ό,τι πήγε στραβά. Γιά κάτι που στέκει ανολοκλήρωτο να σε βασανίζει αφόρητα, με τις προσωπικές σου Ερινύες επί τω έργω.
Τελικά, η γκρίνια του ανικανοποίητου -δίκαιη, άδικη, λογική, παράλογη, σημαντική, ασήμαντη- επικρατεί κάθε αναπαυτικού και βολικού συνειδησιακού κουκουλώματος και αποτελεί την πιό βασική παράμετρο στάθμισης, κατά την ώρα του απολογισμού.
Η αναζήτηση της αυτογνωσίας, ανέφικτο κάθε πισωγύρισμα και ανώφελη την μεταμέλεια γιά τις όποιες επιλογές στα μεγάλα διλήμματα του τότε.
Τί είναι, στ΄ αλήθεια, προτιμότερο; Τί πονάει πιό πολύ; Η γνώση, ή η άγνοια; Η επίγνωση, ή η άφεση στο τυχαίο; Το πολύ, ή το λίγο; Η εμμονή στο λάθος, ή η μεταμέλεια; Μιά «γεμάτη» νοσταλγία γιά τα χαμένα όνειρα, ή το άδειο -μα ασφαλές και σίγουρο- τρίγωνο... «δουλειά, σπίτι, καφενείο»; Η παρακμή μιάς ακμής, ή η κατάργηση κάθε ακμής; Ο εύκολος, στρωτός δρόμος του βολέματος και του συμβιβασμού, ή η δύσβατη ανηφοριά του καθήκοντος;
Αν ξαναγύριζες, ειλικρινά δεν ξέρεις ποιόν δρόμο θα τραβούσες… Κι αυτό που φοβάσαι, δεν θα το μάθεις ποτέ……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου