Επί τέλους, κάτι… ευχάριστο!

Χθες ο εγγονός μου, ο Αριστείδης, μου επιφύλαξε μιά πολύ χαρούμενη έκπληξη. Αν και του υπολείπονται αποτελέσματα δύο τελευταίων μαθημάτων γιά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στη μεγάλη χαρά που μου χάρισε, το μόνο που μπορώ να του ανταποδώσω, σαν μικρό αντίδωρο, είναι… αυτό.

-Βγές απ΄ τ΄ αυγό σου αητέ

κι άπλωσε τα φτερά σου,

τα βλέφαρα τρεμόπαιξε,

έφτασε η σειρά σου.

-Οι ουρανοί σε καρτερούν,

να δουν το πέταγμά σου,

κι εμείς, μικροί κι ασήμαντοι

εκστατικοί μπροστά σου.

-Αυτόφωτος με θέληση,

με όραμα και πείσμα,

άδραξε, ζήσε τ΄ όνειρο

που χτίζεις δίχως «βύσμα».

-Το μέλλον μπρος σου ανοίγεται

χρόνους να το παλεύεις,

ανάσα πάρε μιά βαθιά

κι άρχισε να δουλεύεις.

-Στο νου σου να ΄χεις το καλό

το πρέπον και το δίκιο

και να κοιμάσαι πάντοτε

στης λεβεντιάς τον ίσκιο.

-Γιαγιά, μητέρα και παππούς,

θα σε γλυκοθωρούμε

κι από ψηλά περήφανοι

πάντα θα σ΄ ευλογούμε.

Άντε να τελειώνουμε…!

Μέρα που είναι, μ΄έπιασε το ηρωικό μου.

Το κρυφτούλι με την είσοδο του ισραηλινού στρατού στη Γάζα τραβάει επικινδύνως, με κίνδυνο να ξεφυτρώνουν διάφορες «ανθρωπιστικές» θεωρίες. Η αλήθεια είναι μία. Ο πόλεμος είναι πάντα πόλεμος. Με αίμα, πόνο, δάκρυ. Όμως η ευθύνη κάθε πολέμου βαρύνει την… πρώτη ντουφεκιά. Μετά… όλα παίζουν και παίζονται. Με τις απώλειες των αμάχων να «παίζουν» κι αυτές. Σκληρό να «παίζονται» ανθρώπινες ζωές, όμως αυτό, στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να το είχαν σκεφτεί οι ανεγκέφαλοι της Χαμάς. Αυτοί που συλλαμβάνουν αθώους αιχμαλώτους γιά να τους κάνουν ασπίδες και μαξιλαράκια κατά των δικαίως αντεπιτιθέμενων Ισραηλινών. Και όχι μόνον αυτό. Κρύβονται οι ίδιοι, οι άθλιοι, κάτω από νοσοκομεία, ναούς, ιδρύματα. Επαφιέμενοι στην μεγαλοψυχία και τον σεβασμό των Ισραηλινών!

Σε όσους γνωρίζουν Ιστορία θυμίζω πως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η πολωνική Βαρσοβία ισοπεδώθηκε από τους Γερμανούς, η Δρέσδη από τους Συμμάχους, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι από τους Αμερικανούς. Και μάλιστα οι γιαπωνέζικες πόλεις με ατομικές βόμβες!

Όλες οι ανωτέρω -πρόχειρα ανασυρμένες στη μνήμη- εξανδραποδίστηκαν εντελώς. Δίκαιοι και άδικοι, μαχητές και άμαχοι. Ο νόμος του πολέμου είναι πάντα δίκαιος με τους μάχιμους και άδικος με τους άμαχους. “Dura lex, sed lex”, έλεγαν οι Λατίνοι.

Αυτοί τη στιγμή η Γάζα αποτελεί μιά μεγάλη γάγγραινα της ανθρωπότητος. Κι αν δεν ξεκαθαριστεί ριζικά, θα την μολύνει εσαεί. Στο επιχείρημα περί ρεμβασισμού και λοιπών θεωριών, η απάντηση είναι: Κοτζάμ Γερμανία και Ιαπωνία, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, σήμερα είναι πολύ καλοί φίλοι με τους τότε θύτες τους.

Όντως η αθλιότητα, η βαρβαρότητα και η βλακεία των απανταχού διεσπαρμένων -πολύ κακώς- ανά τις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες φανατικών μουσουλμάνων, πιθανότατα θα δημιουργήσει ορισμένες αντιδράσεις, τουλάχιστον στην αρχή. Όμως η εξαιρετικά αυστηρή αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, με θέσπιση ιδιωνύμου και ποινές που -τολμώ να εισηγηθώ- θα φθάνουν μέχρις αυτήν του θανάτου, φρονώ πως, σε κάποιο βάθος χρόνου, θα καταλαγιάσουν τα πάθη. Ιδίως, αν οι νικηταί Ισραηλινοί, μαζί με τους Δυτικούς και κάποιους λογικούς Άραβες, φροντίσουν ν΄ αποκτήσουν και οι Παλαιστίνιοι πατρίδα. Χώρος υπάρχει άφθονος και αραιοκατοικημένος. Αν όλα αυτά τα αφιονισμένα «τούβλα» αποστούν από την μόνιμη και εδραία τους απόφαση: «Να εξαφανιστεί το Ισραήλ», και αυτοί που τα υποδαυλίζουν τώρα βάλλουν ένα λιθαράκι λογικής, τότε θα βρεθεί λύση. Προϋπόθεση όμως να εξολοθρευθούν εντελώς Χαμάδες, Μαμάδες, Χεζπολάχ, Χεζιλιγβάχ και όλα τα σχετικά μιάσματα.

Αυτό που βλέπετε είναι η Δρέσδη, το 1945

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Το θράσος… αυτοπροσώπως!

α) Ο μέγας ηγέτης της… 100/ετίας, ο οποίος ερχόμενος με… φόρα κατάντησε να περάσει στα αζήτητα, αντικαθιστάμενος άδοξα από άλλον, λαμπερότερο και γραβατοφορεμένο ηγέτη, τον Κασσελάκη (!), Όμως, επειδή το χούι δεν κρύβεται, απέδειξε πώς δεν ξέχασε τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία που, ανέκαθεν, τον διακατείχαν. Κα έτσι το… «διέπραξε», δηλώνοντας: «Μπορεί οι της Χαμάς και να μην είναι τρομοκράτες. Αφού δεν τους αναγνώρισαν, ως τέτοιους, η Ελβετία και η Νορβηγία»!!!

Δηλαδή ο τύπος δεν πιστεύει τα μάτια του και δεν έχει προσωπική άποψη, αλλά πιστεύει το τί λένε οι… άλλοι!

β) Ιδιαιτέρως αντιπαθής και φαύλος συριζάριος βουλευτής και δημοσιογράφος, ο οποίος κάποτε -προεκλογικά- δήλωνε πως σε περίπτωση νίκης Μητσοτάκη θα έπαιρνε τα παιδιά του και θα έφευγε από την Ελλάδα, κάτι που -δυστυχώς- δεν έπραξε ακόμη, ερμηνεύει το σημερινό μπάχαλο του κόμματός του ως… δείγμα υγιούς ζύμωσης, από την οποία θα προκύψει… νέα δυναμική του κόμματός του!

Αυτή η τοποθέτηση μου φέρνει στο νου τον διαβόητο Ρασπούτιν, τον γνωστό Ρώσσο διαβολοκαλόγερο, που έσερνε απ΄ τη μύτη την τελευταία Τσαρίνα, την Αλεξάνδρα, ως τάχα θεραπευτής του αιμορροφιλικού υιού της, του Τσάρεβιτς, (μάλλον την «τακτοποιούσε» και ερωτικά ο ερωτύλος), ο οποίος είχε γιά… σλόγκαν το εξής: «Αμαρτάνετε! Αμαρτάνετε όσο μπορείτε περισσότερο! Γιατί όσο μεγαλύτερο το μέγεθος και το πλήθος των αμαρτιών σας, τόσο μεγαλύτερη και η αξία της αιτουμένης εξιλέωσης!

Νομίζω πως στον Σύριζα χρειάζεται -εσπευσμένα μάλιστα- ένας νέος … Γιουσούπωφ!

Ο επιμένων... νικά!

Ελπίζω σε μή ανατροπή κατά τις 3 εναπομένουσες ημέρες. 

Ο Γολγοθάς των Παλαιστινίων.

Είναι πολύ υποκριτικό αυτοί που -γνωρίζοντας τις συνέπειες μιάς αιφνίδιας και άνανδρης επίθεσης κατά αθώων αμάχων- να κατηγορούν τους δικαιολογημένους εκδικητές γιά αναίτιες σφαγές. Και να εκλιπαρούν την παγκόσμιο κοινότητα γιά συμπαράσταση, επειδή οι Ισραηλινοί σκοτώνουν… αμάχους στη Γάζα!

Η υπόθεση μου θυμίζει εκείνον το νεαρό που σκότωσε τους γονείς του και στο δικαστήριο εκλιπαρούσε τους δικαστές για επιείκεια, επειδή, λέει, ήταν… πεντάρφανος!

Σταθερές μου απόψεις: α) Την ευθύνη κάθε πολέμου -σε μέγιστο ποσοστό- την έχει όποιος ρίχνει την πρώτη ντουφεκιά και β) Οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν. (Ίδε περίπτωση... Κασσελάκη!!!).

Γιά να περνά η ώρα!

Μέσα στο γενικό χάλι μου -κι επειδή το χούι δεν κρύβεται κι επειδή όλα τά΄χει η Μαριορή- βρήκα τον χρόνο να διώχνω τις έννοιες "τρίβοντας" το μυαλό μου με λίγο SYDOKU.

Και ιδού τα αποτελέσματα σε παγκόσμια κλίμακα, (κοντά 100.000 παίκτες).

Σκοτωμός στο ίσιωμα…

 

Το εκπληκτικό -και αποκαλυπτικό- φέρσιμο της σύγχρονης και… «προοδευτικής» αριστεράς, ιδίως μετά την δοκιμασθείσα και απολεσθείσα «γλύκα της εξουσίας», είναι πλέον χαρακτηριστικό. Τόσον από πλευράς ηγετικής ελίτ, όσο και από πλευράς αφελών οπαδών. Ήρκεσεν ένας ανόητος, άπειρος, τυχάρπαστος και american life style νεαρός καραγκιοζάκος, ο οποίος ξαναεντυπωσίασε -πρώτος διδάξας ο νάρκισσος με το ένα «ν»- το αιώνια χαζούλικο «αριστερεπώνυμο» πλήρωμα της χώρας. Αυτό διψασμένο γιά εξουσία, έψαχνε απελπισμένα τον χαμένο… Μεσσία του. Και στο πρόσωπο του εγκάθετου (από κάποιους που ήθελαν να εξευτελίσουν την άφρονα αριστερά), κουνιστού νεαρούλη -του μετανοημένου αρνητού όλων των προηγουμένων φρονημάτων και συνηθειών του -μηδέ των σεξουαλικών εξαιρουμένων- ανεκάλυψε τον νέον ηγέτη του! Και… βουρ όλα τα άνοα «πρόβατα», συντεταγμένα, πίσω του!

Αποτέλεσμα… αυτό που βλέπουμε σήμερα. Και δίδαγμα γιά εχέφρονες: Ας παρατηρήσουμε τί και ποίου διαμετρήματος ανθρωπάκια κυβέρνησαν -και θέλουν να κυβερνήσουν πάλι- τη χώρα και τη μοίρα μας! Και μάλιστα σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς, όπου -περισσότερον από ποτέ- «αρχή άνδρας δείκνυσι»… Και ας λάβουμε τα μέτρα μας.

Παιδικά καμώματα και αταξίες.

Η βέρα μπήκε στο δεξί και κρίνοντας απ΄την έκφραση... τσούζει! 

Διάβασα ότι κάτι παλιές δηλώσεις που είχε κάνει στην Αμερική ο νέος, «πολύς» και πολύ «κινητικός», (κατ΄ άλλους «κουνιστός»), αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, (παραλείπω το… «προοδευτική συμμαχία» γιά ευνόητους λόγους, αφού το φραστικό αυτό κολαούζο αντικαθίσταται πλέον με το… «προοδευτικό μαλλιοτράβηγμα»), και οι οποίες αποκηρύχτηκαν από τον ίδιο, ως παιδικές και ανώριμες απόψεις!

Αναγνωρίζοντας τη θαρραλέα παραδοχή και βλέποντας τα σημερινά του καμώματα, εύχομαι στους φίλους συριζαρέους, «καλά κουράγιο», μέχρις ότου ωριμάσει και σοβαρευτεί ο αρχηγός, τον οποίον με περίσσεια ωριμότητα οι ίδιοι επέλεξαν γιά μπροστάρη τους! Και, κατά το παλιό χαριτωμένο ανέκδοτο… να περιμένουν να σταθεροποιηθεί το… «πουλί» της κουμπάρας, γιά να μπορέσουν -επί τέλους- να φάνε ψάρι! Κάτι που ελπίζω να γίνει σύντομα, τώρα που παντρεύτηκε το παιδί και, οπωσδήποτε, θα συμμαζευτεί, θα νοικοκυρευτεί και θα... φρονιμεύσει.

Επί του παρόντος, ας αφήσουμε τα… νεονύφια να χαρούν την ευτυχία τους. Μετά τον… γάμο του με τον… Τάϋλερ και το ηρωικό τηλεοπτικό του ξέσπασμα… («Όστις βούλεται… οπίσω μου… ελθείν»), τα ξαναλέμε!!!

Τελικά νομίζω πως εκεί στον Σύριζα και… την «προοδευτική -τρομάρα μας- συμμαχία», δεν κάνουν πολιτική… Πεντόβολα παίζουν! Αυτοκοροϊδεύονται και μας κοροϊδεύουν....

Πώς χτίζονται τα εθνικά μίση.

(Αλλά και πώς μπορούν να γκρεμιστούν).

Αρχίζω με λίγη Ιστορία, συνοπτικά κατά το δυνατόν, έχοντας μελετήσει αρκετά. Η Παλαιστίνη ουδέποτε απετέλεσε κρατική οντότητα., αλλά οι Παλαιστίνιοι ήσαν ντόπια φυλετική ομάδα, οι γνωστοί Φιλισταίοι, συγγενική με τους Εβραίους. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η στενή συγγενική σχέση Εβραίων και Αράβων, καθ΄ όσον έχουν τον ίδιο γενάρχη, τον Αβραάμ! Οι μεν προέρχονται από τον Ισαάκ, τον γιό του με την Σάρα, οι δε από τον Ισμαήλ, τον γιό του με την δούλα Αγάρ, (εξ ου και Αγαρηνοί).

Ξεπερνώντας την πολύ παλιά κατάσταση, από εκατοντάδες -σχετικά πρόσφατα- χρόνια υπήρξαν στην περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης, (γεωγραφικός όρος), διάφοροι λαοί -αραβικοί και εβραϊκοί- οι οποίοι ζούσαν, άλλοτε ειρηνικά κι άλλοτε με μικροσυγκρούσεις.

Ερχόμενοι στην σημερινή κατάσταση, όλα ξεκινούν από τις απόφαση του ΟΗΕ να δοθεί μία πατρίδα στον πολύπαθο και πολυκατατρεγμένο εβραϊκό λαό. Έτσι, στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευσή του ΟΗΕ αποφάσισε κατά πλειοψηφία, (33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές), τη σύσταση δύο κρατών, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, στον χώρο της Παλαιστίνης. Η Ιερουσαλήμ, ως ιερή πόλη και για τους δύο λαούς, θα ετίθετο υπό διεθνή έλεγχο. Η εβραϊκή πλευρά αποδέχθηκε την πρόταση της πλειοψηφίας, ενώ οι Άραβες απέρριψαν κάθε τέτοιο σχέδιο. Λίγους μήνες αργότερα, στις 14 Μαΐου 1948, ανακοινώθηκε η ίδρυση του Ισραήλ με πρόεδρο τον Χαΐμ Βάισμαν και πρωθυπουργό τον Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Ο αραβικός κόσμος, όμως, δεν ήταν διατεθειμένος να δεχθεί τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ σε μιά περιοχή που πίστευε ότι του ανήκε, μεν, αλλά είχε δοθεί στους Εβραίους από τη Δύση ως «αποζημίωση» γιά το Ολοκαύτωμα των Ναζί.

Στις 15 Μαΐου 1948, μία μόλις ημέρα μετά την ανακήρυξη της ίδρυσης του Ισραήλ, στρατιωτικές δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, του Ιράκ και της Συρίας επετέθησαν στο νεοσύστατο κράτος. Αυτός απετέλεσε τον πρώτο Αραβοϊσραηλινό πόλεμο, στον οποίον οι Ισραηλίτες νίκησαν τους Άραβες κατά κράτος. Όπως και στους δύο μεγάλους πολέμους που επακολούθησαν. Του 1967, (Πόλεμος των 6 ημερών) και του 1973, με τους οποίους το Ισραήλ, ως νικητής, μεγάλωσε στο σημερινό του μέγεθος.

Σε όλο αυτό το διάστημα, το φανατισμένο τμήμα του αραβικού κόσμου συνέπηξε διάφορες οργανώσεις, (Αλ Φατάχ, Χαμάς, Αλ Κάιντα, Χεζμπολάχ και πλήθος άλλων), οι οποίοι με άνανδρες τρομοκρατικές ενέργειες -εφευρέτες της «αεροπειρατείας»- προσπαθούν να επιτύχουν το σκοπό τους, ο οποίος είναι ένας και μοναδικός. Και ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΣ. Να εξαφανιστεί το Ισραήλ από προσώπου Γης!!!

Και άντε μετά να συζητήσεις σε τέτοια βάση και με τέτοιους απέναντι. Εννοείται, πως στο πλευρό των Αραβοπαλαιστινίων συντάσσονται -μονίμως και αναφανδόν- όλοι οι αριστεροί του κόσμου, οι αναρχικοί, οι ψευτοφιλόσοφοι της ειρήνης όλοι οι παγκόσμιοι ρωποπερπερήθρες προφανώς για να αντιταχθούν σε ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους πολιτισμένους λαούς της Δύσης, αποδεχόμενοι την τρομοκρατία και βία της μίας πλευράς -έστω και αν «άρχεται χειρών αδίκων»- και καταγγέλλοντες την βία της άλλης, έστω και δικαιολογημένη αντίδραση επιβίωσης.

Ενθυμούμενος μία -σοφή και μελαγχολική- αποστροφή του Αϊνστάιν:

«Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί από αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που παρακολουθούν και δεν κάνουν τίποτα»!

θεωρώ, υπό το κράτος των νυν συνθηκών, ως μοναδική ευκαιρία επιβολής οριστικής λύσης και γενικής εκκαθάρισης όλων εκείνων των παράλογων και αδιάλλακτων στοιχείων, που υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο… «μαχητές», εγκληματούν αδιακρίτως και πρωτίστως κατά του λαού τους.

Εν προκειμένω, οι παρανοϊκοί ηγέτες της Χαμάς, αδιαφορώντας για τους εγκλωβισμένους στη Γάζα αθώους αμάχους, τους χρησιμοποιεί ως «αμνούς εν θυσιαστηρίω» και… «καύσιμο», προκειμένου -μέσω νέων ποταμών αίματος- που θα γιγαντώσει τη φωτιά του μίσους που είχε αρχίσει να τρεμοπαίζει καθώς το Ισραήλ -δειλά, δειλά και υπομονετικά- έχτιζε καλές σχέσεις με τα διάφορα γειτονικά κράτη. Αναπόφευκτη και επιβεβλημένη η «γιούργια» στα υπόγεια άδυτα της Γάζας και η πλήρης εκκαθάριση άψυχου και έμψυχου μηχανισμού της Χαμάς. Αναπόφευκτη η θυσία αθώων -μοιραία και παράπλευρη απώλεια- η οποία θα δικαιωθεί αν συντελέσει στη δημιουργία ενός καλύτερου και ξεκάθαρου «αύριο» των δύο λαών.

Και ένα απλοϊκό ερώτημα: Ο γενικότερος χώρος, αραιοκατοικημένος και γεμάτος ερήμους, θα μπορούσε άνετα να χωρέσει όλους τους λαούς, που σφάζονται βάρβαρα και ανοήτως. Με την εβραϊκή διαολιά και τεχνολογία θα μπορούσαν, συνεργαζόμενοι, να τον κάνουν… παράδεισο. Αληθινή «Γη Χαναάν», ποτίζοντάς την με την «σταγόνα νερού» που καρπίζει ζωή, αντί -κοκορομαχώντας συνέχεια- με τον «κουβά αίματος» που σκορπά θάνατο.

Εμπρός ηρωικά Εβραιόπουλα. Ξεκληρίστε τη φύτρα της Χαμάς και όλων των σχετικών ύπουλων και άνανδρων οργανώσεων. Όμως κάντε το πλήρως. Χωρίς να μείνει ούτε κόκκος από δαύτους. Μετά, όταν καταλαγιάσει ο πόνος, κοπάσουν οι λυγμοί και καθώς η «Ζωή» θα μιλήσει αναγκαστικά, τότε θα τα βρείτε με τους γείτονές σας, στα πλαίσια της λογικής, των αναπόφευκτων συμβιβασμών και μιάς αναγκαστικής ειρηνικής συνύπαρξης. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, η Ζωή συνεχίζεται και μπορεί να γίνει καλύτερη, αν παραμερίσουμε τα εμπόδια που, μόνοι μας, βάζουμε μπροστά της.

Επίλογος: Πιθανότατα κάποιοι να διαφωνήσουν με την πιό πάνω «συνταγή». Ας σκεφτούν το προαιώνιο μίσος και τους πολέμους μεταξύ Άγγλων και Γάλλων. Τόνοι αίματος… τότε. Σήμερα φίλοι και σύμμαχο! Ακόμη κι εμείς με τους Τούρκους. Εκατοντάδες έτη αλληλοσφαξίματα. Σήμερα… σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ. Έστω με λυκοφιλία, αλλά και τις μνήμες -τελευταίοι οι διωγμοί του 1922- καταχωνιασμένες στα βάθη του χρονοντούλαπου της μνήμης 

Μετεκλογικά… έπεα πτερόεντα.

 

α) Αναμφίβολα, η κυβερνητική παράταξη υπέστη ήττα. Ήττα ως προς τους επίσημους κομματικούς της στόχους.

β) Σχετικά με το επιδιωκόμενο 13 – 0 στις περιφέρειες, όντως είναι ήττα από πλευράς προταθέντων προσώπων. Όμως η ήττα δεν αλλάζει την πολιτική φυσιογνωμία της χώρας, καθ΄ όσον στο μεγάλο μέρος των απολεσθεισών περιφερειών οι εκλεγέντες τέσσερις περιφερειάρχες είναι δεξιών πολιτικών φρονημάτων. Άρα ο πολιτικός προσανατολισμός της Ελλάδος είναι σταθερός, καθώς στις 11 από τις 13 περιφέρειες εξελέγη δεξιών φρονημάτων περιφερειάρχης. Και αφήστε τον θηλυκό συριζάριο… Γκμόχ -με τον Ιώβ στη κοιλιά του ψαριού- να λέει ότι θέλει κι όπως θέλει!

γ) Κυκλοφορεί μία λανθασμένη και βλακώδης άποψη, την οποία δεν επεσήμαναν έγκυροι δημοσκόποι και δεν προστάτευσαν τους αφελείς, ή ράθυμους, ψηφοφόρους. Υποστηρίζεται κακώς πως η αποχή ευνοεί τον πρώτο, (κόμμα ή υποψήφιο δήμαρχο). Σωστό μεν, αλλά υπό μία προϋπόθεση. Η δεύτερη εκλογή να διεξαχθεί με την ίδια διάταξη και ανεξαρτησία των πολιτικών αντιπάλων. Όμως όταν συνασπιστούν όλοι οι χαμένοι της πρώτης Κυριακής -όλοι τους και μόνος μου!- τότε αλλάζουν οι συσχετισμοί και ο πρώτος, έναντι όλων, γίνεται δεύτερος και τότε η αποχή ευνοεί εκείνον!

δ) Στην περίπτωση Μπακογιάννη υπάρχει όντως… αλαζονεία, έστω κεκαλυμμένη πίσω από μία ευγενική και πολιτισμένη παρουσία και συμπεριφορά. Και τούτο φαίνεται από το debate με τον -παντάπασι- άγνωστον αντίπαλό του. Αισθανόμενος αδιαφιλονίκητη -και αλαζονική- υπεροχή και ασφαλή επανεκλογή, του έδωσε την ευκαιρία να γίνει γνωστός και τον έχρισε υπολογίσιμον ανταγωνιστή. Με δεδομένο το «μαλακό υπογάστριο» του απερχόμενου δημάρχου, δηλαδή το φαραωνικό όραμα του άχρηστου, αμελέτητου επαρκώς και αποτυχημένου «μεγάλου περιπάτου», έδωσε τροφή κι επιχειρήματα στους συνασπισμένους αντιπάλους του, οι οποίοι ψήφισαν περισσότερο αρνητικά γιά Μπακογιάννη, παρά θετικά γιά Δούκα. Και οι μεν αριστεροί συσπειρωμένοι προσήλθαν στην κάλπη με φανατισμό, οι δε νεοδημοκράτες, απλά, απείχαν. Ίσως ναρκωμένοι από την ρευστή -και έωλη όπως απεδείχθη- σιγουριά ενός θετικού αποτελέσματος.

Ανηφόρι δύσκολο...

 

Μερικοί φίλοι, παρατηρητικοί αναγνώστες, επεσήμαναν την απουσία μου εν μέσω σημαντικών γεγονότων, όπου -υπό διαφορετικές συνθήκες- θα ήμουν… λαλίστατος.

Όμως στην πορεία των ανθρώπων, ιδίως όταν αυτή είναι σχετικά μακρόχρονη, έρχονται -αναπόφευκτα και μοιραία- καταστάσεις που επιβάλλουν την δική τους δυναμική με τη βούληση του Υψίστου, που συντρίβει πάντα τα ανθρώπινα.

Θέλω να πιστεύω πως αυτή η ανάρτηση δεν θα είναι η τελευταία. Στην χειρότερη περίπτωση, ας είναι η πρότελευταία.

Ευχηθείτε να διαψευστούν. Τόσον εγώ, όσο και κάποιοι άλλοι… Καθ΄ύλην αρμοδιότεροι.

«Άλα της! Όταν συμβεί στα πέριξ…»!

 

Επιστρατεύοντας την εγνωσμένη ιώβειον υπομονή μου, άντεξα την παρακολούθηση, τόσον της παρθενικής ομιλίας του «τσαγκού» νεοείσακτου ηγέτη του Σύριζα, όσο και της βραδυνής συνέντευξής του στον δημοσιογράφο Θεοδωράκη. Ναι, αυτού του λεβέντη, "πολλά βαρύ" … Κρητίκαρου Κασσελάκη.

Στην μεν πρώτη, τα πλέον ενδιαφέροντα σημεία ήσαν τα εξής: Πρώτη του έννοια η νομοθέτηση γιά την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφύλων!

Αμέσως μετά, η προώθηση του γραφικού, «μπρουτάλ» Βεληγκέκα σε θέση κομματικού και προσωπικού μαντρόσκυλου, (Πιθανόν γιά την αναπλήρωση του «αντρουά» ελλείμματος του ηγέτη).

Τέλος, εμφανής η χλιαρή υποδοχή από την κοινοβουλευτική ομάδα του new look που εισαγάγει ο… στιβαρός ηγέτης. Το 28 έναντι 16 σκορ αποδοχής των πρώτων αποφάσεών του από την διαμορφωθείσα νέα εσωκομματική αντιπολίτευση, την Σ.Υ.Κ.Α. (Συσπείρωση. Υπέρ. Κασσελάκη. Αντίδρασης.), είναι χαρακτηριστική, ως πολιτική θέσις.

Όσο γιά το… ανθρώπινο εσώψυχο που έβγαλε στον δημοσιογράφο, με την «αυτοαγιοποίησή» του, ουδέν σχόλιο. Μακάρι με τα πολλά χρήματα που απέκτησε -και όπως ο ίδιος δήλωσε του καλύπτουν την ισόβιο επιβίωση- ως… «πούρος» αριστερός, να ζήσει και να ευτυχήσει με τον σύζυγό του, αποκτώντας και άρρενες απογόνους!

Εννοείται, μεγαλουργώντας ως ηγέτης αρχιαριστερού κόμματος και λαύρος υποστηρικτής των… «δίκιων του λαού».

Όλες οι αντιδράσεις

Δοξάστε με!

Παρακολούθησα στην TV την επίσκεψη του νέου «ηγέτη» του Σύριζα στην δεινοπαθημένη από τις πλημμύρες Μαγνησία. Ομολογώ πως με συγκίνησε η θερμή του προσπάθεια να ξυποληθεί, αρπάξει το φτυάρι και να προσπαθήσει φιλότιμα ν΄ απομακρύνει τις λάσπες που είχαν πλημμυρίσει το ισόγειο του σπιτιού.

-Μπράβο, χίλιες φορές μπράβο, σκέφτηκα, μολονότι σε κανένα πλάνο δεν παρατήρησα, προστρέχουσα, την ηθική συμπαράσταση του συζύγου του, ούτε το ενθαρρυντικό κούνημα της ουράς της σκυλίτσας του.

-Τελικά, πάλι από την TV, πληροφορήθηκα πως η όλη ιστορία δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ένα ακόμη κακόγουστα επινοημένο λαϊκό «Άρλεκιν» επικοινωνιακής σκοπιμότητος, τύπου… «Δοξάστε με», καθ΄ ότι το πλημμυρισμένο σπίτι ανήκει σε στενή συγγενή ενός συριζαρέου βουλευτή της περιοχής. Δηλαδή, όχι τυχαία επιλογή πλημμυροπαθούς αλλά μελετημένη σκηνοθεσία. Απ΄ αυτές που σμιλεύουν και φιλοτεχνούν γοητευτικό προφίλ. Δηλαδή…. «σικέ»!

Επομένως… γνωρίζοντας πρόσωπα, πράγματα και de profundis εξομολογήσεις, είπα στον εαυτό μου: «Έτσι όλα εξηγούνται! Τί περίμενες από «τοιούτους» τύπους;» Οπότε -και να το περιμένετε- μας περιμένουν μόνο… «συκέ» ενέργειες 

Αυτοδιοικητικές εκλογές.

 Απλά πράγματα

Ξεκαθαρίζω. Δεν ψηφίζω στην Ερέτρεια καθ΄ όσον δεν μετέφερα εδώ τα εκλογικά μου δικαιώματα. Αν όμως εψήφιζα, θα προτιμούσα από το σύνολο των υποψηφίων Δημάρχων, εκείνον του οποίου το πρόγραμμα θα περιείχε την μονοδρόμηση του κεντρικού δρόμου, της οδού Φιλοσόφου Μενεδήμου. Είσοδος από Χαλκίδα αυτός και είσοδος από Αμάρυνθο ο κεντρικός περιφερειακός της Ερέτρειας, ή η οδός Τιμοκράτους Φανοκλέους.

Η απλή αυτή λύση -απλή σαν το αυγό του Κολόμβου- θα έλυνε, ιδίως τους θερινούς μήνες, το κυκλοφοριακό πήξιμο με το παρκάρισμα και στα δύο πεζοδρόμια της Φ. Μενεδήμου και την αδυναμία διασταυρώσεων αντιθέτως ερχομένων οχημάτων στο υπόλοιπο πλάτος της οδού. Αυτή η, προφανώς, εύκολη και απλή λύση, αποτρέπει την κυκλοφοριακή ασφυξία που επέρχεται από την διασταύρωση των αντιθέτων τροχιών, ιδίως με την έλευση μεγάλων οχημάτων και λεωφορείων καθώς αποφεύγονται και πλείστες μικροσυγκρούσεις, με κύρια θύματα τους καθρέφτες των αυτοκινήτων.

Η διατήρηση αυτής της αλαλούμ κατάστασης, όπως θρυλείται, οφείλεται, δήθεν, στην αντίδραση των παρόδιων εμπόρων, οι οποίοι πιστεύουν πως με την μονοδρόμηση χάνουν τον αδυνατούντα να διέλθει υποψήφιο πελάτη. Όμως το επιχείρημα αυτό είναι έωλον καθ΄ όσον ο πελάτης που δεν μπορεί να παρκάρει είναι, εξ ορισμού, χαμένος, γιατί περνώντας δύσκολα, με κίνδυνο ζημιάς και μη βρίσκοντας θέση να παρκάρει… φεύγει. Ενώ με την μονοδρόμηση -είσοδος από Χαλκίδα προς Αμάρυνθο- θα έχει δύο πεζοδρόμια να σταθμεύσει γιά να ψωνίσει και άνετο δρόμο να κινηθεί. Άνετα και με ασφάλεια.

Κοινός νους ζητείται. Αν υπάρξει τέτοιος υποψήφιος Δήμαρχος, ανεξάρτητα πολιτικών φρονημάτων, τον συνιστώ και τον στηρίζω. Γιατί, προφανώς, διαθέτει μυαλό, άρα θα είναι όντως χρήσιμος στην πόλη.

Νικολό Μακιαβέλι και Ιούλιος Μαζαρέν.

Ο πρώτος γεννήθηκε στην Φλωρεντία το 1469 και υπήρξε μυστικοσύμβουλος του περίφημου Σαβοναρόλα. Ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Κατ΄ άλλους κυνικό και απάνθρωπο τέρας και κατ΄ άλλους ο πατέρας της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης. Επηρεάστηκε από τον Καίσαρα Βοργία και διατύπωσε απόψεις που επηρέασαν -και επηρεάζουν ακόμη- πολλούς ηγέτες με με το έργο του, ο «Ηγεμών», που του χάρισε την αθανασία.

Ο δεύτερος γεννήθηκε το 1602 στην ιταλική Πεσίνα , υπήρξε καρδινάλιος -διαδέχθηκε τον περίφημο Ρισελιέ- και έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας, επί εποχής Λουδοβίκου ΙΓ ΄και Λουδοβίκου ΙΔ΄, από το 1642 μέχρι τον θάνατό του, το 1661.

Ο Μαζαρέν, μελετώντας τις κυνικές απόψεις του Μακιαβέλι διατύπωσε ρεαλιστικότερες, "στρογγυλότερες" και πολιτικότερες θέσεις σχετικά με θέματα διακυβέρνησης μιάς χώρας και συμπεριφορές του ηγέτου της.

Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά σε μιά παραζάλη λόγω έντονων πόνων στη μέση και την ψυχή, ήρθαν στο νου, σχετικά πάντα με τα καμώματα του… ηγέτη «Λωλοστεφανή», κάποιες απόψεις του Μαζαρέν, χωρίς να θυμάμαι από πού τις… «μάζεψα».

Συνιστούσε, λοιπόν, ο ευφυής Μαζαρέν στον βασιλιά του: «Δίνε δώρα στον λαό. Όμως δώρα που δεν θα σου στοιχίζουν τίποτα. Λ.χ. προνόμια, τίτλους, αξιώματα. Κι αν δεν μπορείς να τα δώσεις κατ΄ευθείαν, δίνε… υποσχέσεις! Γιατί η «υπόσχεση» είναι ένα άδειο είδος, ένα τίποτα με το οποίο, όμως, εξαγοράζεις αφελείς και βλάκες, μόνο με ωραία λόγια»!

Βλέποντας τις περιοδείες του Στέφανου τα θυμήθηκα.

Α΄, και μιά παρατήρηση. Χθες στο Βόλο, δεν πρόσεξα ούτε τον… σύζυγο, ούτε τη σκυλίτσα. Η απουσία τους αισθητή....

Υπόθεση ΟΑΚΑ.

«Καλά τα φαρδομάνικα, μα… γιά τους Δεσποτάδες»!

 

Πέρα από την αηδή, ανόητη και ανούσια πολιτική κοκορομαχία σχετικά με το φαραωνικό κατασκεύασμα-στέγαστρο Καλατράβα του Ολυμπιακού Σταδίου, που κατασκευάστηκε γιά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, υπάρχει η πραγματική… σκληρή «πραγματικότητα».

Ορώμενο το ζήτημα ως δεδομένο πλέον και με χρονική απόσταση 20/ετίας από της κατασκευής του, η όποια αξία της συζήτησης είναι, ίσως, μηδενική. Γιά το θεαθήναι.

Θυμάμαι όμως, σε σχετικές συζητήσεις με συναδέλφους μηχανικούς -όντας τότε στο κατώφλι της συνταξιοδοτήσεως- με ολοκληρωμένη την προσωπική επαγγελματική μου εικόνα κι εμπειρία περί των οικοδομικών κατασκευών- είχα εκφράσει κάθετη αντίθεση σε ένα τέτοιο έργο.

Οι λόγοι ήσαν δύο. Πρώτος η γνωστή ελληνική πρακτική της ελαχίστης μέριμνας -έως μηδενικής- γιά συντήρηση οιουδήποτε κατασκευασμένου έργου. Δημόσιου ή ιδιωτικού και δεύτερος, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση παραβιάσεως του προμνησθέντος κανόνος, το τεράστιο και επαχθές οικονομικό κόστος της απαιτούμενης συντηρήσεως, μοιραίως θα την σταματούσε και η κατασκευή θα έφθανε στο σημερινό χάλι.

Βασικό αίτιο υψηλού κόστους και μεγάλης απαιτήσεως γιά συχνή, συστηματική κι ενδελεχή συντήρηση είναι το υλικό. Η σιδερένια κατασκευή, η οποία λέγεται πως ζυγίζει 20.000 τόνους.

Υπεραπλουστεύω -γιά τους μη ειδικούς- τις βασικές αιτίες της ιδιαιτέρας προσοχής των σιδηρών κατασκευών. Μία η οξείδωση, δηλαδή η κοινώς λεγόμενη «σκουριά» και άλλη η γραμμική αυξομείωση των διαφόρων ράβδων, σωληνώσεων, συρματόσκοινων και λοιπών σιδερένιων εξαρτημάτων, λόγω της μεταβολής της θερμοκρασίας του χώρου όπου βρίσκονται. (Κάτω από το 0 τον χειμώνα, και μέχρι 80 βαθμούς το καλοκαίρι).

Η σκουριά προσβάλλει κυρίως τις συγκολλήσεις των σιδηρών στοιχείων, που είναι πολλές χιλιάδες, και τις στηρίξεις στο έδαφος, ενώ η θερμική γραμμική επιμήκυνση κάθε σιδηράς ράβδου μήκους, π.χ. 200 μέτρων, όπως είναι οι δύο μεγάλοι και βασικοί σωλήνες που στηρίζουν την όλη κατασκευή με 30 βαθμούς, μόνο, μεταβολή θερμοκρασίας, ένεκα του συντελεστού θερμικής διαστολής του σιδήρου, θα είναι 7,2 εκατοστά. Φανταστείτε τί γινόταν, με το -απλοϊκά το λέω- «τέντωσε-λασκάρησε», συνεχώς επί 20/ετία. Ράβδοι σπάζουν, μπουλόνια λασκάρουν και πέφτουν, συρματόσκοινα κόβονται κι αδυνατίζουν. Η κατάρρευση μοιραία και αναμενόμενη!

Δεν διστάζω να υποστηρίξω πως η καλύτερη -και οικονομικότερη- λυσιτελής αντιμετώπιση του όλου θέματος θα ήταν η διάλυση του στεγάστρου!!! Ανέκαθεν πίστευα πως η καλύτερη λύση παντός προβλήματος είναι… η κατάργηση του προβλήματος, οπότε εν προκειμένω η αναζήτηση, ει δυνατόν, άλλου τρόπου στεγάσεως. Σταθερότερου, ευκολότερου και οικονομικότερου στη συντήρηση. (Ο Κασσελάκης να ΄ναι καλά. Θα βρει κι εδώ λύση, στο "άψε-σβήσε"!). Οι 20.000 τόνοι σιδήρου είναι μιά αρκετά καλή μαγιά. Έστω και ως… «σκράπ»!

Η φιγούρα μας μάρανε κι ο... Καλατράβα. Κουπί θα τραβάμε τώρα... Και μάλιστα..."σκιφ". Όλοι μας κι ο καθένας μόνος του. Με την πολιτική ευθύνη να διαχέεται σε όλο το κομματικό φάσμα που μας κυβέρνησε κατά τον 21ο αιώνα.

Μπροστά στο «λιόγερμα»…

 

Από το κάτω ράφι της βιβλιοθήκης της καταχωνιασμένης μνήμης, αναδύονται ξαφνικά και επιβάλλονται επιτακτικά μιά αναβίωση, μιά επανάληψη, μιά αναδρομή. Κάτι σαν rewind παλιού ασπρόμαυρου φιλμ. Ένας παλιός έρωτας, μιά χαμένη ευκαιρία, μιά ουτοπία, μιά αστοχία, μιά επιτυχία… ίσως. Ψάχνοντας κάτι που –έστω ασθενικά- μπορεί να ζεστάνει κρύες νύχτες, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι, μετατρέποντάς το σε μισοσκόταδο.

Ώρες μικρών αποφάσεων, μεγάλων συμβιβασμών και μιάς σιωπηλής οδυνηρής διαμαρτυρίας γιά ό,τι πήγε στραβά. Γιά κάτι που στέκει ανολοκλήρωτο να σε βασανίζει αφόρητα, με τις προσωπικές σου Ερινύες επί τω έργω.

Τελικά, η γκρίνια του ανικανοποίητου -δίκαιη, άδικη, λογική, παράλογη, σημαντική, ασήμαντη- επικρατεί κάθε αναπαυτικού και βολικού συνειδησιακού κουκουλώματος και αποτελεί την πιό βασική παράμετρο στάθμισης, κατά την ώρα του απολογισμού.

Η αναζήτηση της αυτογνωσίας, ανέφικτο κάθε πισωγύρισμα και ανώφελη την μεταμέλεια γιά τις όποιες επιλογές στα μεγάλα διλήμματα του τότε.

Τί είναι, στ΄ αλήθεια, προτιμότερο; Τί πονάει πιό πολύ; Η γνώση, ή η άγνοια; Η επίγνωση, ή η άφεση στο τυχαίο; Το πολύ, ή το λίγο; Η εμμονή στο λάθος, ή η μεταμέλεια; Μιά «γεμάτη» νοσταλγία γιά τα χαμένα όνειρα, ή το άδειο -μα ασφαλές και σίγουρο- τρίγωνο... «δουλειά, σπίτι, καφενείο»; Η παρακμή μιάς ακμής, ή η κατάργηση κάθε ακμής; Ο εύκολος, στρωτός δρόμος του βολέματος και του συμβιβασμού, ή η δύσβατη ανηφοριά του καθήκοντος;

Αν ξαναγύριζες, ειλικρινά δεν ξέρεις ποιόν δρόμο θα τραβούσες… Κι αυτό που φοβάσαι, δεν θα το μάθεις ποτέ……

«Η Εφούλα τώρα… δικαιώνεται!

Κάποτε «έφη» η... Έφη, η κουρασμένη και παρ΄ ολίγον ηγερία του Σύριζα ότι: «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία γιά την Αριστερά»! Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις… με το… «Φαινόμενο… Κασσελάκης», επαληθεύτηκε πανηγυρικά! (Καθώς όλοι τους εκεί στην «Κουμουντούρου», είναι … γιά τα πανηγύρια!!!).

Μετράω … «κανονικότητες» που αντίκεινται στην -κατά Έφην- Αριστερά:

α) Επιλογή αρχηγού, γνωστού στον χώρο σε χρόνο… dt. «Ήρθε, είδε, νίκησε»! Χωρίς σκέψη και προβληματισμό, αλλά με μόνη την καταλυτική υπόσχεση που έγινε αριστερή σημαία και ψύχωση: «Εγώ θα κερδίσω τον Μητσοτάκη»!

β) Γεννημένος στην Εκάλη και με εξοχικό αρχοντικό στις Σπέτσες, «έχτιζε» καπιταλιστική καριέρα στην Αμερική και τώρα σοσιαλιστική στην Ελλάδα.

γ) Δηλώνει όψιμα… «αριστερός», αλλά με σπουδές στο Αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών και, στη συνέχεια, στο Κολλέγιο Wharton. των ΗΠΑ, απασχόληση σε διάφορες εταιρείες με αντικείμενο το -κατά την Αριστερά- ξορκισμένο «κεφάλαιο», (δούλεψε στην Goldman Sachs) δεν πείθει γενικώς. Μόνο χαζούς και… κολλημένους συριζαρέους.

δ) Πέφτει με… αλεξίπτωτο -αλά Μπαρουφάκη- στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο τον Μάιο και θαμπώνει με τη σειρά του τους ιθαγενείς συριζαρέους -τους διψασμένους γιά εξουσία- με φιγούρες, life style, tik tok, φρου-φρού κι αρώματα και σαχλά βιντεάκια, κατάλληλα γιά ανόητα πρωινάδικα και ανεγκέφαλα μεσημεριανάδικα της TV. Αντιαριστερά όλα δαύτα!

ε) Αυτοπροσδιοριζόμενος υπερήφανα ως… gay, περιφέρεται σαν πραγματικά… «εύθυμος τύπος» στους δρόμους με τον… «σύζυγό» του και τη σκυλίτσα τους, μετατρέποντας τις πολιτικές εμφανίσεις ενός αρχηγού αξιωματικής αντιπολιτεύσεως σε… pride parade. Επιδεικνύοντας μεγάλους, καλογυμνασμένους «μύες» αλλά ελάχιστο «πνεύμα». Προφανώς, το τσούρμο των κακών «image makers» που διαθέτει, τον παρασύρουν σε αλλεπάλληλα φάουλς.

στ) Πρωτοφανώς γιά τα παγκόσμια κρατούντα, πολιτικός ηγέτης κυκλοφορεί ασόβαρα στους δρόμους συνοδευόμενος μονίμως από τον «σύζυγο» και την… σκυλίτσα του. Με τον … «σύζυγο» να κάνει και πολιτικές δηλώσεις.

ζ) Λογιζομένων ως «αντικανονικών», άρα συμβατών με τα αριστερά πρότυπα, των συνθημάτων: «ΝΔ… παιδεραστές» και «Μητσοτάκη γ… σαι», πώς θα αντιμετωπίσει τώρα η «αντικανονική « συριζαρέικη νομενκλατούρα την αφοπλιστική ομολογία του αρχηγού τους: «Είμαι gay»! Θα συνεχίσει να κραυγάζει τέτοιου είδους συνθήματα που «λούζουν» και τον αυτοπροσδιορισμένον «τοιούτον» αρχηγό τους;

η) Με την ελαφρότητα της πολιτικής ασχετοσύνης, το μπρίο ενός gay και την αφελή επιπολαιότητα ενός… «πάρτα όλα», που «τάζει και μοιράζει» πανεύκολα, δεν σκέφτεται κανείς από τους ενθουσιώδεις ανεγκέφαλους συμβούλους του, πως μετά την εκφώνηση ενός «δίνω», και μάλιστα στο… «πιτς φυτίλι» και σε χρόνο μηδέν, επακολουθεί η ανάγκη εκπλήρωσης του κάθε ταξίματος, ή η γελοιοποίηση λόγω ασυνέπειας στο τάξιμο; Από το «ωσαννά» στο «σταύρωσον»… 3 μέρες δρόμος μόνο!

Τον πρόλογο της «Ρομαντικής Κασσελακειάδας» τον ζήσαμε όλοι, το τέλος αυτής της ιλαροτραγωδίας -τον επίλογο δηλαδή- τον μαντεύω εκ του ασφαλούς και τον περιμένω. Τα ενδιάμεσα κεφάλαια μου λείπουν. Θα τα παρακολουθώ, όπως τα γράφει ο απίθανος πρωταγωνιστής, και θα τα δημοσιεύω. Να ΄χουμε ν΄ ασχολούμεθα!

Καθώς τώρα κάνει το «αγροτικό» του στην πολιτική και την ταχύρρυθμη εκπαίδευση στην γελοιότητα -όπου όντως αποδεικνύεται επιδεκτικότατος μαθήσεως- μετά τη στρατιωτική του θητεία θα έχουμε πολύ «υλικό» γιά ενασχόληση. Με μπόλικη… «ενσυναίσθηση». (Μιά τελευταία λέξη που οι αριστεροί λανσάρισαν και χρησιμοποιούν τελευταίως κατά κόρον. Ωραίο πράμα!!!!).

Και επί του πιεστηρίου: Μόλις πληροφορήθηκα την τελευταία βαρύγδουπη δήλωση Κασσελάκη, από το αρχοντικό του στις Σπέτσες, σχετικά με την ανάγκη συντηρήσεως του στεγάστρου του ΟΑΚΑ: «Η παρακμή τελειώνει. Θα είμαστε εδώ γιά να στηρίξουμε την σύγχρονη Ελλάδα». Και αμέσως… ησύχασα!!! Πρώτο πρόχειρο διαγώνισμα… 10 με τόνο!