Το τραγικό ανερώτημα του σαιξπηρικού Άμλετ ξανάρχεται στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες.
Δύο νεαρά παιδιά, τολμηροί αεροπόροι, έφυγαν. Έπεσαν ηρωικά, «Υπέρ πατρίδος». Διευκρινίζω πως το «ηρωικά» δεν αφορά στο χρόνο, τις περιστάσεις και τις συνθήκες που ο Μαύρος Καβαλλάρης τους πήρε στα δικά του φτερά, αλλά στην ειλημμένη και σταθερή τους απόφαση να βάλλουν την υπεράσπιση της πατρίδας υπεράνω της ζωής τους, προτάσσοντας τη θυσία. Με κάποια κακή στιγμή -ίσως και ένα μοιραίο λάθος- να τους κόβει το νήμα της, δεν αλλάζει τίποτα.
Μιά σκέψη με βασανίζει τώρα. Δυό νέα κι όμορφα παλληκάρια έφυγαν στην ακμή της νιότης, με τους χυμούς της να σφύζουν μέσα τους , οργώνοντας τους ουρανούς. Κι εγώ να έρπω στην ενάτη δεκαετία μου μέσα στη θλίψη της ανημποριάς, μπλεγμένος σε πέπλα της μνήμης, της νοσταλγίας και της μοναξιάς. Αυτοί κοίταζαν βλέποντας φως μπροστά κι εγώ αδυνατώ να διακρίνω σκιές μέσα στο διάχυτο μισοσκόταδο που με περιβάλλει.
Και τί δεν θα ΄δινα να άλλαζα ζωή και μοίρα μαζί τους. Γιατί, «ουκ εν τω πολλώ το ευ»!
Κι αυτού του «ευ», μόνο αν φτάσεις στο… «πολλώ», μπορείς να εκτιμήσεις την αξία του. Και αν τυρβάζεις γιά την υστεροφημία σου, να θέλεις να το ανταλλάξεις με το «ευ»! Δυστυχώς, μόνο θεωρητικά, καθ΄όσον… «μηκέτι καιρός». Φευ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου