Στο κατώφλι του νέου χρόνου...

Σε όλους τους φίλους της στήλης -γνωστούς και άγνωστους- θα ήθελα να στείλω μιά επίκαιρη ευχή. Όχι τετριμμένη, όχι κοινότοπη, όχι μαξιμαλιστική, όχι ουτοπική, όχι «επιθετική». Απλή, γήινη και «αμυντική».

Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να μην τους φέρει άλλες… απογοητεύσεις. Αρκούν οι υπάρχουσες!

Σεισμοί, σεισμολόγοι και μη…

Χθες, στις 2.24΄ακριβώς -τυχαία βρισκόμουν μπροστά σε ρολόι- το δωμάτιο ταρακουνήθηκε αρκετά. Αμέσως θυμήθηκα κάποιες παγιωμένες απόψεις σχετικά με την αλληλουχία αυτού του φοβερού φαινομένου, που σε κάνει να νοιώθεις αδύναμος κι απροστάτευτος και οι οποίες επαληθεύτηκαν πάλι.

Το σεισμικό «ντόμινο» έρχεται κινούμενο -κατά μυστηριώδη διαδικασία και διεργασία- πάντοτε εξ ανατολών προς δυσμάς, (τώρα Ψαχνά, προηγούμενος στους Ζάρακες, πρό-προηγούμενος Τουρκία).

Κατά την πορεία του, κάθε -ενδεχόμενο- διεγειρόμενο ρήγμα που βρίσκεται ανατολικότερα του προηγουμένου, μαζί με την έκλυση σεισμικής ενέργειας η οποία ταρακουνάει την επιφάνεια μπορεί να δημιουργήσει και νέο ρήγμα στην ποικίλλης αντοχής στερεοποιημένη εξωτερική κρούστα της Γής. Έτσι -σε επόμενο σεισμικό γύρο- θα προστίθενται και νέοι «παίκτες» στο σεισμικό γαϊτανάκι!

Όπως, εκ του αποτελέσματος, προκύπτει η γηραιά Ευρώπη μάλλον αντέχει σ΄ αυτό το κακό παιχνίδι της Φύσης, έχοντας -σε γενικές γραμμές- καταστασταλαγμένους συμπαγείς όγκους στο κέντρο της και «ψιλοχορεύει» στην περιφέρεια, όπου Ελλάδα και Ιταλία. Νεότεροι γεωλογικοί σχηματισμοί –Ιαπωνία και, ιδίως, οροσειρά των Άνδεων- «χτυπάν» κάτι οχτάρια κι εφτάρια που συντρίβουν κτήρια και τρελαίνουν κόσμο!

Όσο γιά τους σεισμολόγους… «παρατηρούν το φαινόμενο». Εμβριθώς, ως συνήθως, συστήνοντας αναμονή και ψυχραιμία! Οπότε, το βάρος πέφτει στους μηχανικούς που καλούνται να διαπιστώσουν το μέγεθος της επικινδυνότητος των πληγέντων κτιρίων.

Τέλος, καταρρίπτοντας άλλον ένα διάχυτο μύθο, τα πετρόκτιστα και πλινθόκτιστα σπίτια είναι άκρως επικίνδυνα, καθ΄ όσον δεν διαθέτουν συνοχή μεταξύ λίθων και πλίνθων, οι οποίοι αποσυναρμολογούνται μεταξύ τους με το ταρακούνημα.

Κατά τα λοιπά... "καλή χρονιά". Και, προ πάντων, ΤΥΧΕΡΗ!

Μελαγχολική χριστουγεννιάτικη αναπόληση.

 

Αναπόφευκτες οικογενειακές υποχρεώσεις με έφεραν για 2-3 ημέρες στην Αθήνα, φιλοξενούμενο στο… σπίτι μου, που τώρα άλλαξε ιδιοκτήτη!

Έχοντας απουσιάσει γιά πάρα πολλά χρόνια απ΄ αυτό επωφελήθηκα της ευκαιρίας να κάνω μιά γύρα στα παλιά μου στέκια. Να ξύσω τη μνήμη, να στοχαστώ και -κοιτάζοντας βιτρίνες γκαλερί και αντικάδικων- να αναπολήσω άλλες εποχές της πρώτης, δεύτερης και τρίτης νιότης μου. Στέκια όπου, λειτουργώντας σαν ιεροί βωμοί, «τελούσα» εκεί ατέλειωτες σπονδές στη μεγάλη και αγιάτρευτη αγάπη μου γιά το παλιό, το σπάνιο, το καλόγουστο, υποδαυλίζοντας, ταυτόχρονα, με το περιεχόμενό τους ένα ακόρεστο πάθος γιά την τέχνη, την ομορφιά, την καλαισθησία, την ποιότητα του χειροποίητου, την μαστοριά της φινέτσας και την ευγένεια του παλαιού. Όλα αυτά, μπερδεμένα μεταξύ τους, συντηρούσαν και ανακύκλωναν παλιά, αρχέγονα χούγια που ανεδύθησαν από τα βάθη της ψυχοσύνθεσής μου και «έχτισαν» ως σκοπό ζωής την διεκδίκηση και απόκτηση όποιου αντικειμένου τέχνης βρισκόταν στο βεληνεκές της αισθητικής μου προτιμήσεως και της οικονομικής μου δυνατότητος. Μια στάση ζωής, που -ορώμενη από την τωρινή ηλικιακή απόσταση καταδεικνύει την ματαιότητα των εγκοσμίων και την τελική κατίσχυση του αμείλικτου πανδαμάτορα- τότε μονοπωλούσαν, ως στόχος, κάθε ενδιαφέρον κατατρώγοντας, συνάμα, το περιεχόμενο του πορτοφολιού μου, το οποίο δεν προλάμβανε να φουσκώσει από κάποια επαγγελματική αμοιβή, γιατί όλο και κάποιο συλλεκτικό, όμορφο και σπάνιο… «κομμάτι» φρόντιζε να το ξαλαφρώσει.

Με τις πιό πάνω νοσταλγικές αναπολήσεις να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, κάθε βήμα, κάθε γωνιά και κάθε βιτρίνα αποτελούσε γιά μένα και μιά απογοήτευση. Τα πλείστα άδεια, με βρώμικα δάπεδα, σκονισμένα τζάμια και κρύα αίσθηση εγκατάλειψης

Ξεκίνησα από το πρώτο μου γραφείο -Καρνεάδου 37- το λίκνο μιάς επαγγελματικής σταδιοδρομίας σε χαμηλής πτήσεως καριέρρα. Στο ισόγειο μιάς από τις πολλές πολυκατοικίες που έχτισαν στην περιοχή οι αδελφοί Ιωακείμογλου. Θυμήθηκα, με πολλή συγκίνηση και τρυφερότητα την ιδιοκτήτριά του, την γλυκιά γριούλα Δανάη Τσουκαλά, ευαίσθητη συγγραφέα παιδικών παραμυθιών. Από τη θέση των κουδουνιών εικάζω πως σήμερα στεγάζει έναν… ψυχίατρο!

Κατηφόρισα, μετά, την Πατριάρχου Ιωακείμ και η θέα της Πλατείας Κολωνακίου με κατατρόμαξε. Όχι γιά την εικόνα -γιαπί- που παρουσίαζε λόγω της κατασκευής σταθμού μετρό, αλλά γιά τους αρκετούς ανέστιους και άστεγους επαίτες που τα αφημένα κουρελοκλινοσκεπάσματά τους, μαζί με τα σχετικά συμπράγαλα επαιτείας, «στόλιζαν» τα πέριξ πεζοδρόμια.

Στις Αναγνωστοπούλου και Σκουφά παλιές καλές αίθουσες τέχνης έδειχναν στις μισοάδειες προθήκες τους κάτι… «κουτσουλιές» τέχνης. Το βλέμμα μου, αμήχανο και ξεχασμένο, αναζητεί παρκαρισμένο το ασημί «κατσαριδάκι» του αείμνηστου σπουδαίου μαικήνα της κλασσικής μουσικής, του Χρήστου Λαμπράκη, με την συναίσθηση της πραγματικότητος να αυξάνει την μελαγχολία από την απουσία του.

Τριγυρίζοντας στους πέριξ δρόμους ματαίως αναζητώ τους παλιούς γνώριμους -έως φίλους- αντικαίρ. Πάνε ο Αλέκος. Βασιλειάδης, η Οθωναίου, ο Ρόδιος, ο Μπενάκης, ο Μιχαλακάκος, ο Γκούτης, ο Κουρντ, ο κορνιζάς Παζόπουλος και τόσοι άλλοι. Στο 33 της Σόλωνος, το κατάστημα του αγαπημένου μου Φώτη Μαλέα -γιός του περίφημου ζωγράφου- στο νεοκλασσικό διώροφο που, παλιά, του είχα βγάλει άδεια μικροεπισκευής, στεγάζει σήμερα, αγνώριστο, πολυτελείς… σουίτες, προφανώς aibnb! Μόνη γέφυρα με το παρελθόν το κορνιζάδικο Λυμπεράκη κι αυτό αγνώριστο σε εμφάνιση.

Κάποια, υποτιθέμενα, αντικάδικα όζουν γυφταρίλα, εύκολα αναγνωρισμένη από την γκάμα των εκτιθεμένων αλλοπρόσαλλων αντικειμένων.

Πάει ο Μιχαλαριάς, με το νεοκλασσικό του να στεγάζει... εφοπλιστική εταιρεία, πάει κι η Λέσχη Κινηματογράφου στην αρχή της Κανάρη.

Λίγες και μικρές οι οάσεις που απέμειναν στην σημερινή κατάντια της πνευματικής ερήμου. Μεταξύ αυτών η ΣΤΟΑ του Άγγελου Σταυρόπουλου, Δημοκρίτου και Αλ. Σούτσου, ο Τσαγκαράκης, γωνία Καψάλη και Ηροδότου, με το γνωστό πορτραίτο του Τσαρούχη και το ζευγάρι των μεγάλων βάζων Sevres στη βιτρίνα και το ποιοτικό κατάστημα του Γιάννη Κουρτίδη , στις αρχές της Υψηλάντου. Οάσεις που διασώζουν την τιμή και αξιοπρέπεια των έργων τέχνης και των σπανίων συλλεκτικών αντικειμένων.

Η εμφανής και κραυγαλέα χλιδή των λαμπερών βιτρινών των πανάκριβων καταστημάτων της περιοχής ενοχλεί, μάλλον, με την κατάχρηση πλαστικού, παρά εντυπωσιάζει. Χάρτινα πιάτα.

Όμως αυτό που με "χάλασε" περισσότερο ήταν η οδός Μηλιώνη. Εντυπωσιακός και ασφυκτικός πεζόδρομος γεμάτος από πάσης φύσεως μπαρ, καφενεία, αναψυκτήρια και φαγάδικα. Χλιδή, λούσα, μεγάλες μερίδες, συνωστισμός. Κόσμος και ντουνιάς που ικανοποιούσε λαρύγγια και κοιλιές. Δηλαδή τα σημεία όπου έχει καταφύγει, πλέον, το κέντρον βάρους και υπόστασης του ατόμου.

Γύρισα, τριγύρισα και… ξαναγύρισα δρομαίως στη μοναξιά της φωλιάς μου. Εκεί όπου πραγματικά αισθάνομαι πως ανήκω…

Το μαγικό δώρο των Χριστουγέννων.

    Μετά την, σχετικά πρόσφατη, διαφήμιση μπισκότων Παπαδοπούλου, η συνημμένη της Cosmote αποτελεί ό,τι συγκινητικότερο είδα τελευταία. Απολαύστε την...

Μιά εικόνα, χίλιες λέξεις!

"Το μήλο κάτω απ΄τη μηλιά..."

Σε περιόδους κακού moral, ακεφιάς και πνευματικής στειρότητος, οι εικόνες αντικαθιστούν τον νου, την γλώσσα και την γραφίδα... 

Παρακολουθούντες, παρακολουθούμενοι και… παρακολουθήσεις…

 Το σύγχρονο «καλάθι της νοικοκυράς»!

Τελικά, ο κόσμος έχει διαφθαρεί τελείως. Και -κατά περίεργον τρόπο- όλα τα κρούσματα της σαπίλας ανθίζουν στον διαβόητο χώρο της… «αριστεράς και της προόδου». Ναι… τον χώρο που -όπως αυτοδιαλαλεί- μονοπωλεί το… «ηθικό πλεονέκτημα»!

Εννοείται, πως μέσα στον κάλαθο της σαπίλας η υποκρισία κατέχει περίοπτη θέση. Η τελευταία αποκαλυφθείσα ελληνική σοσιαλιστική «αρπαχτή» -με διεθνές πεδίον εφαρμογής- έδωσε την ευκαιρία να γίνει αδιαμφισβητήτως γνωστή. Τα φληναφήματα ολοκλήρου του αριστερού συρφετού το αποδεικνύουν.

Γιά όποιον έχει κοντή μνήμη, ή αγνοεί, θυμίζω -κατά σειράν- μερικά «σοσιαλιστικά» ονόματα, που διέπρεψαν στην μεγαλοκομπίνα της μίζας και της «αρπαχτής»: Μαυράκης της ΔΕΗ, («Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!»), Μένιος, (ο… «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε»), ο… διά λογαριασμόν Τσουκάτος, ο «ωραίος Μπρούμελ» της παράταξης και τώρα, η ωραία… «καταραμένη»! (Κάποια κρυφά λαμόγια φρόντισαν να βγουν από το πολιτικό προσκήνιο, γιά να… μην μπούν στο «κάδρο» και να ξεκοκαλίσουν τα "σοσιαληστρικά"… κόπια τους ήσυχοι).

Όλο αυτό το χάλι -σε παγκόσμια κλίμακα- δικαιολογούν τις μυστικές υπηρεσίες να κάνουν παρακολουθήσεις. Δεν ξέρω ποιούς, πώς και γιατί. Δεν γνωρίζω πώς λειτουργούν οι διάφορες CIA και μια, KGB, Intelligent Service, Μοσάντ, ΕΥΠ, (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), κ.λπ. Όμως, μάλλον θα πρέπει να υπάρχουν. Και είναι λαϊκισμός άκρατος να χύνονται κροκοδείλια… δήθεν «δημοκρατικά» δάκρυα, καθώς… «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Ο αείμνηστος Θεοφάνης Τόμπρας… (κλασσικός πασόκος, διοικητής ΟΤΕ), απειλούσε να βγάλει προς πώληση στην Ομόνοια… κασέτες από παρακολουθήσεις. Ο… θρασύς «προοδευτικούριος» αυριανός πρωθυπουργός, (κατά τον ίδιο και τον αμφίψηστον Ιχθύ), ο οποίος δεν ξέρει μεν τί ψηφίζει στη Βουλή, αλλά έμαθε την λέξη … «ενσυναίσθηση», ακούει το όνομα… «Πιτσιόρλας» κι αλλάζει κουβέντα!

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η προεκλογική περίοδος, όμως ένα είναι βέβαιο. Θα είναι η πρώτη φορά που τα νεύρα μας θα σπάσουν τόσο… διασκεδαστικά.

Όταν η γελοιότητα ξεπερνά κάθε φαντασία"!

 

Παρακολουθήσατε τον "αρρενωπό" αμφίψηστο ιχθύ σε μιά κακόγουστη παράστασή του στην Λαμία.

Όσο γιά την ικανότητα της συριζαρέικης αλητοπαρέας που θέλει να κυβερνήσει... ολόκληρη χώρα, ενώ δεν μπορεί να ξεχωρίσει ανάμεσα σε τρία κουμπιά ψηφοφορίας στη Βουλή, αυτό αφήνεται στην κρίση ενός εκάστου...

Ο "ελληνορομαϊκός" πολιτισμός στην ακμή του!

Είναι κάποιες στιγμές που νοιώθω ιδιαίτατη υπερηφάνεια επειδή είμαι Έλληνας. Και το… «καυχιέμαι», μοιραζόμενος τούτη την όμορφη γη με άλλους εκλεκτούς… συμπατριώτες μου, κόντρα στις ηλίθιες θεωρίες του τρισάθλιου ανθέλληνα Φαλμεράγιερ!

Η συνημμένη εικόνα, αποτελεί ζωντανή απόδειξη τόσο του παροιμιώδους κλασσικού ελληνικού κάλλους, όσο κι εκείνης της απαράμιλλης ελληνικής… «ρόμης» που οδήγησε θριαμβευτικά τις στρατιές του Μεγάλου συνωνύμου στρατηλάτη στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου!

«Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε τσαντίρια, διψούντες γιά… Δικαιοσύνη»! 

Η "Δικαιοσύνη" αλά καρτ!

 

Εξοργίζομαι ακούγοντας την κακοποίηση της υπέρτατης λειτουργίας που θα πρέπει να διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις. της Δικαιοσύνης. Όμως, καθαρά... γεωγραφικά στοιχεία δεν μου επιτρέπουν να εκφράσω επακριβώς την οργή μου!

Όντας ξέφραγο αμπέλι στις διαθέσεις εκλεκτών ομόρων... "συνιδιοκτητών" των αποθηκών του κτήματός μου, όπου δεν απέμεινε μέσα τίποτε μεταλλικό, (ούτε πρόκα), δικαιούμαι να εκφράζομαι... "sotto voce", καθώς τα οριοθετικά συρματοπλέγματα και οι σχετικές κλειδαριές δεν αποτελούν επαρκή εμπόδια προστασίας ιδιοκτησίας απέναντι στους πάσης φύσεως "αγανακτισμένους" ένθερμους θιασώτες της... "Δικαιοσύνης"!

Σε όσους αφελείς εξακολουθούν να αξιολογούν το έγκλημα από το μέγεθος της παρανομίας, θυμίζω ότι τούτο κρίνεται από την Δικαιοσύνη, ενώ η Αστυνομία, απλά, το καταδιώκει. Και την ώρα της καταδιώξεως, δεν υπάρχουν ούτε χρόνος σκέψεως, ούτε ηλικίες, ούτε αξία αντικειμένου παρανομίας. Υπάρχουν μόνον δράστες και ένστικτο αυτοσπροστασίας και αυτοσυντηρήσεως των διωκτών του εγκλήματος. Και εκεί, στη μάχη -γιατί περί μάχης πρόκειται- όλα μπορούν να συμβούν!

Θα πρέπει να γίνει κατανοητόν από όλους: "Ο κάθε πόλεμος αρχίζει από την πρώτη ντουφεκιά". Και μόλις πέσει αυτή... τα πάντα μπορεί να συμβούν. Κι αυτό ας το έχουν υπ΄ όψει τους όλοι οι παράνομοι, πριν παρανομήσουν. Είτε μεγαλέμποροι ναρκωτικών είναι, είτε "φτωχομπιν...ες" του εικοσάρικου. Όταν πέφτεις στα βαθιά νερά, ρισκάρεις και το πνίξιμο.

Και πριν κραυγάσεις το... "Δικαιοσύνη", καλόν θα ήταν να την ερμηνεύεις σωστά και πλήρως. Γιατί... "Dura lex, sed lex"!!!

Η μέση λύση…, η καλύτερη λύση!

Πολύς λόγος και πολλές σαχλαμάρες ακούγονται σχετικά με το τελευταίο κατόρθωμα του νεαρού ρομά, (εγώ θα τον έλεγα αλλοιώς!), και του επίσης νεαρού αστυνομικού.

Κορυφαία αντιαστυνομικά επιχειρήματα το μικροποσό που έκλεψε ο παραβάτης και η… ηλικία του! Λες και σε τέτοιες περιπτώσεις ο κλέφτης δείχνει ταυτότητα, (διαβατήριο, πιστοποιητικό γεννήσεως, δίπλωμα οδήγησης… δεκτά) και ο αστυνομικός θα πρέπει να διερευνά το μέγεθος και την αξία των κλοπιμαίων!

Πάντως, σε ένα συμφωνώ, (που ακούγεται συνεχώς και από πολλούς… κουλτουριαρέους, οι οποίοι δεν είχαν την τύχη να τους κατακλέψουν «ρομάδες»), στη θεωρία της… μέσης λύσης. Άρα οι αστυνομικοί θα πρέπει να στοχεύουν ούτε πάνω, ούτε κάτω… Μόνο στην κοιλιά!

«Αν έχεις τύχη διάβαινε…»!

Απίστευτο κι όμως αληθινό…

Την περασμένη Τρίτη είχα μιά αναπάντεχη… συνάντηση, γυρίζοντας, κατά τις 8.30΄ από μιά δουλειά κοντά στο Βασιλικό. Μαύρη νύχτα, έρημος δρόμος,… μαύρη μου τύχη.

Όπως πήγαινα αμέριμνος και σκεφτικός, με μέση ταχύτητα σε ένα ευθύγραμμο κομμάτι του δρόμου, μιά μαύρη βολίδα -έτσι πρόλαβα να δω- διέσχισε αστραπιαία τον δρόμο και… πρόλαβε να με χτυπήσει στο μπροστινό αριστερό άκρο του αυτοκινήτου!

Το ανατριχιαστικό… «γκουπ» ακολούθησε ένας μικτός θόρυβος από πλαστικοσιδερικά που σέρνονταν στο δρόμο. Ήταν το τσέρκι του τροχού, ο θόλος της αριστερής ρόδας και κάτι διακοσμητικά που ίσα κρατιόντουσαν στο σώμα του αυτοκινήτου.

Η πιθανή εικόνα ενός διαμελισμένου ζώου με απέτρεψε να γυρίσω γιά να δω και με μαυρισμένη καρδιά και μαύρες σκέψεις επέστρεψα σπίτι και, κατά τα συνήθη, βρήκα μιά καλή πρόφαση γιά την αϋπνία της… νύχτας.

Την επομένη, με μπανταρισμένο -όπως, όπως- το αμάξι κίνησα γιά το συνεργείο στην Χαλκίδα. Με μεγάλη προσοχή και… βήμα σημειωτόν εξερεύνησα την ευρύτερη πιθανή περιοχή του ατυχήματος. Ούτε κομμάτια, ούτε πτώμα, ούτε αίματα στον δρόμο, μολονότι ούτε σταγόνα βροχής δεν είχε πέσει στο μεταξύ και να τον ξεπλύνει!

Συζητώντας την ιστορία στο συνεργείο και την απορία μου γιά το… «ούτε γάτα, ούτε ζημιά, (πλην της δικής μου στο αυτοκίνητο), κάποιος ντόπιος και γνώστης μου είπε:

-Φίλε, ξέχασέ το. Σε «τράκαρε» αγριογούρουνο, η περιοχή γέμισε από δαύτα. Τις προάλλες κοπάνησε μιά κοπέλα που πήγαινε με ποδήλατο! Η πείνα τα κατέβασε από τα βουνά! Και σε πληροφορώ πως το ζώο δεν έπαθε τίποτα. Είναι συνηθισμένα να κουτουτουλάνε!

Σκέφτηκα πως, όντως, δεν κτύπησε το αμάξι το ζώο, αλλά το ζώο το αμάξι, άρα είτε εμένα εύρισκε εν κινήσει, ή έναν ακίνητο… τοίχο, οι συνέπειες γιά το ίδιο θα ήταν ίδιες και… ησύχασα!!!

Τελικά, γιά το μόνο που θα πρέπει να λυπάμαι είναι τα τέσσερα κατοστάρικα της ζημιάς! Δεν μου φτάνουν τα ήμερα γουρούνια που με κυκλώνουν, τώρα πλάκωσαν και τα άγρια!

Άκου φίλε μου…!!! 

Ο δικός μου «Ανήφορος»

Εξήντα πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, κυκλοφορεί γιά πρώτη φορά το ήδη ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, με τίτλο: «Ο Ανήφορος».

Ο Καζαντζάκης το έγραψε κατά το 1946, στην Αγγλία, ακριβώς λίγα χρόνια μετά τη συγγραφή και έκδοση του έργου «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».

Το χειρόγραφο από το μυθιστόρημα φυλασσόταν, μέχρι τώρα, στο Μουσείο Καζαντζάκη, στην ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα, την Μυρτιά. Και φέτος αποφασίσθηκε η δημοσίευσή του.

Ο Καζαντζάκης πάντα με συγκινούσε σαν συγγραφέας και με κατατάραζε σαν άνθρωπο. Τόσο γιά τον τρόπο σκέψεως και την σφαιρική θεώρηση των εγκοσμίων, όσο και, εννοείται, του τρόπου γραφής. (Θεματολογία των έργων, φιλοσοφικό παραβάν τους και -κυρίως- κοφτερή ροή του λόγου).

Αυτονόητο πως έσπευσα στο εδώ βιβλιοπωλείο να παραγγείλω αντίτυπο.

Το διαφημιστικό συνοδευτικό της αναγγελίας κυκλοφορίας του βιβλίου, όχι απλά με συγκίνησε… με κατατάραξε. Το απόσπασμα:

-«Δε με νοιάζει ο θάνατος, με νοιάζει η φθορά. Αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…»,

ανέκαθεν αποτελούσε φλάμπουρο ζωής γιά μένα, και τώρα που ήδη βιώνω την επερχόμενη φθορά, αισθάνομαι την ανημποριά να… με συγκλονίζει. Αφού προβλημάτισε έναν παμμέγιστο Καζαντζάκη, πόσο μάλλον θα πρέπει να τρομοκρατεί έναν ελάχιστον σαν κι ελόγου μου.

Η φράση αυτή, που από χρόνια προέβλεπα, ανίχνευα, πίστευα και διακήρυσσα την νομοτελειακή έλευσή της -ίδια γιαπωνέζικη «κατάνα»- τρύπησε μυαλό, σωθικά κι ολόκληρη την ύπαρξή μου. Και τα σμπαράλιασε όλα, σαν ένα θλιβερό «χαρακίρι»! Και αν η… «νίκη», ως έκβασις, προβλημάτιζε έναν Καζαντζάκη, σε μένα φαντάζει κάπως μεταξύ ανυπέρβλητου κατσάβραχου και απόρθητου κάστρου.

Και όποιος νομίσει πως μπορεί να στοχεύσει ματαιόδοξα -αν και εφ΄ όσον- σε κάποια πρόσκαιρη νίκη πάνω στην φθορά -με πλαστικές εγχειρήσεις, ιατρικά τερτίπια, τσαρλατάνικα μαντζούνια- αλλά και βαυκαλίζονται με νεανικές ψευτοερωτικές "ξεπέτες", πλανώνται πλάνην οικτράν. Αυτή στο τέλος θα προκύψει… πύρρειος. Και η απογοήτευση θα μεγιστοποιηθεί. Προστιθεμένης και της γελοιοποίησης.

«Υπόθεση Κιβωτός». Ραψωδία… χψω΄

Σε όλους εμάς που είμαστε γαλουχημένοι με την χριστιανική εκδοχή του Θείου και νοιώθουμε καλοβολεμένοι μέσα στην ορθόδοξη παραλλαγή της, η περίπτωση της Κιβωτού του Κόσμου φέρνει ένα ιδιαίτερο μήνυμα. Κάτι θυμίζει, κάτι υποψιάζει και κάπου οδηγεί την κάθε αγαθή, καλόπιστη και καλοπροαίρετη σκέψη.

Προσωπικά, ανέκαθεν πίστευα πως, κατά καιρούς, ο Θεός -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- επεμβαίνει κάνοντας αισθητή την παρουσία Του. Γιά να υποδείξει στο κορυφαίο και πιό αγαπημένο από τα δημιουργήματά Του πως πορεύεται σε λάθος δρόμο και, άρα, θα πρέπει να διορθώσει το τιμόνι του.

Με προσπίπτουσα παράμετρο τις επερχόμενες σημαδιακού ενδιαφέροντος ημέρες, βλέποντας και ακούγοντας το τί συμβαίνει στην «υπόθεση Κιβωτός», η διαίσθηση με οδηγεί κάπου. Εύχομαι και προσδοκώ να μην διαψευστώ πως ένα νέο… θείο δράμα «μαγειρεύεται»!

ΥΓ. Βρέθηκαν, λέει, στα χέρια της πρεσβυτέρας του παπα-Αντώνη περίπου 300.000 ευρώ και ο ίδιος, λέει, δεν έχει ακουμπήσει επί 8/τία τον μισθό του που καταβάλλεται στην Τράπεζα!

Ως γνωστόν, η «Κιβωτός του Κόσμου» αποτελεί το δημοφιλέστερο ιδιωτικό ίδρυμα που παλιότερα λέγαμε «ορφανοτροφείο» και τώρα στεγάζει και περιθάλπει ορφανά και απροστάτευτα παιδιά, μαζί με πάσης φύσεως παραστρατημένα και αποδιοπομπαία αγρίμια. Είτε εγκαταλελειμμένα, είτε «μπουμπούκια» που του στέλνουν -τσιφ- οι εισαγγελικές εντολές! Χωρίς να ανήκω σε καμιά από τις ανωτέρω κατηγορίες, ως ζωηρό παιδί, έχω χορτάσει στα πλευρά μου, δόξα τω Θεώ, τη μητρική ξύλινη κουτάλα προκειμένου γίνω… «άνθρωπος», όπως έλεγε η συχωρεμένη! Γι΄ αυτό ακούω βερεσέ όλες τις υποτιθέμενες… «κακοποιήσεις». Όσο γιά τα χρήματα που βρέθηκαν, το ότι βρέθηκαν είναι καλό και όχι κακό σημάδι. Η παπαδιά δεν τα έφαγε σε λούσα, πολυτέλειες, κοσμήματα, ταξίδια, μπουζούκια. Απλά τα χρήματα περίμεναν να καταναλωθούν για την κάλυψη των πολύ μεγάλων -λόγω μεγέθους της δομής- εξόδων. Κάτι για το οποίο πιστεύω πως, μετά τους οικονομικούς ελέγχους των λογιστών, θα ισχύσει το ευκλείδειο… «ο.ε.δ.» . Δηλαδή το: «όπερ έδει δείξαι»!

Περί σεισμών και σεισμολογίας … το ανάγνωσμα.

Θα προσπαθήσω, αν και μη απολύτως ειδικός, να εκλαϊκεύσω τον λόγο μου και απλουστεύοντάς τον να δώσω μιά όσο γίνεται- πιό γενικευμένη, και στο περίπου, ακριβή εικόνα του φαινομένου των σεισμών. Κι αυτό γιατί θεωρώ πως η επιστήμη της Σεισμολογίας είναι, περισσότερο, επιστήμη της… πλάκας!

Αφ΄ ενός -και κυριολεκτικά- καθώς ο εξωτερικός φλοιός της Γής -περίπου το 1% του όγκου της- συντίθεται από κομματιασμένες "πλάκες", που μπορεί να θεωρηθούν σαν… το αποξηραμένο μέρος του υπέρθερμου εσωτερικού μανδύα της. Και, αφ ΄ετέρου, γιατί, αν και το κέντρο της Γής βρίσκεται σε βάθος μόλις 6370 χλμ, (περίπου λόγω μη απολύτου σφαιρικότητος), κάτω από τα πόδια μας, δεν υπάρχει δυνατότητα παρατηρήσεως και ελέγχου δι΄ εποπτικών μέσων. Οπότε κάθε πλήρης επιστημονικός έλεγχος είναι αδύνατος. Συνεπώς και η σαφής γνώσις του τί ακριβώς συμβαίνει στα έγκατα της Γης. Έτσι, τα πάντα περί του αντικειμένου αυτής της… «επιστήμης» και οι σχετικές προβλέψεις βασίζονται, κυρίως, στα καταγεγραμμένα στατιστικά στοιχεία παλαιοτέρων σεισμών. Εξ ου και η συνήθης έκφραση: "Οι ειδικοί παρακολουθούν το φαινόμενο". (Σαν τον τερματοφύλακα που παρακολουθεί την πορεία της μπάλας στα δίχτυα)!

Γνωστό μετασεισμικό αποτέλεσμα το… αλαλούμ των αντιφατικών δηλώσεων και οι… «κοκορομαχίες» των σεισμολόγων με τις, πλειστάκις, αντιδιαμετρικές απόψεις, κατά το δοκούν εκάστου εξ αυτών. Και, συχνότατα, η γελοιοποίηση κάποιου προβλέποντα, δηλούντα και διαψευδόμενου… «προφέσορα».

Ενδεικτικά, ακόμη και η Αστρονομία -ως επιστήμη- είναι σταθερότερη και αξιοπιστότερη, λόγω χρήσεως πολύ ισχυρών τηλεσκοπίων. Βλέπεις, παρατηρείς, σκέπτεσαι, αποφαίνεσαι.

Θυμάμαι ένα ευτράπελο, μάλλον κωμικοτραγικό, περιστατικό από το καλοκαίρι του 1979, με τους μεγάλους σεισμούς της Θεσσαλονίκης. Ο αείμνηστος καθηγητής Σεισμολογίας Βασίλης Παπαζάχος, κάτοικος Θεσσαλονίκης τότε, μόλις άρχισε το γαϊτανάκι των προσεισμών, λάθεψε στις προβλέψεις δηλώνοντας πως ο τελευταίος τους ήταν ο κύριος σεισμός και προέτρεψε τους Θεσσαλονικείς να μην εγκαταλείψουν την πόλη και τα σπίτια τους, δίνοντας μάλιστα ο ίδιος το παράδειγμα. Όμως λίγες ημέρες μετά, η Θεσσαλονίκη θύμισε συστατικό κοκτέιλ σε… σέϊκερ στα χέρια μπάρμαν! Ο κόσμος ταρακουνημένος άγρια πλημμύρισε, έντρομος, τους δρόμους και την άλλη μέρα μία εφημερίδα -τα ΝΕΑ νομίζω- έγραψαν:

«… οι Θεσσαλονικείς πανικόβλητοι έτρεχαν αλλόφρονες εις τους δρόμους της πόλεως, εκστομίζοντες ακατονομάστους ύβρεις εις το πρόσωπον του κυρίου Παπαζάχου…»!!!

Και τώρα μερικά απλοποιημένα, αλλά σίγουρα και υπεύθυνα, σεισμολογικά στοιχεία»

-Η Γη, είπαμε, έχει ακτίνα γύρω στα 6370 χλμ.

-Το απόλυτο κέντρο της, (εσωτερικός πυρήνας), ακτίνος περίπου 1200 χλμ είναι απολύτως στερεό και, βάσει πλάγιων μετρήσεων και υπολογισμών, (βαρύτης), των ειδικών βαρών, εκτιμάται ότι αποτελείται από καθαρό σίδηρο.

- Πιό πάνω υπάρχουν, σε ρευστή υπέρθερμη κατάσταση και υπό μεγάλη πίεση, κράματα διαφόρων μετάλλων, υδρογονάνθρακες, αέρια… της κακομοίρας, ο εξωτερικός πυρήνας και ο μανδύας, οι οποίοι έχουν διάφορα στοιχεία σε ρευστή, υπέρθερμη και υπό πίεση κατάσταση, όταν βρουν τον εξωτερικό φλοιό, (που λέγεται λιθόσφαιρα),… μπόσικο, (ηφαίστειο), αναζητώντας διέξοδο, (κρατήρας), αυτά εκτοξεύονται στην ατμόσφαιρα διάπυρα και πέφτουν κατακαίγοντας ό,τι βρουν στο διάβα τους, (λάβα).

-Τα τελευταία -εξώτατα- στρώματα του φλοιού της Γης, με πάχος από 80 έως 140 χλμ, όπως προείπαμε, αποτελούν την λιθόσφαιρα. Αυτήν μπορούμε να την φανταστούμε σαν την κόρα ενός… καρβελιού! Προέκυψε από την ψύξη του πάνω μέρους του τέως θερμού φλοιού, λόγω της εκθέσεώς του στην ψυχρή ατμόσφαιρα.

- Οι διαφορές θερμοκρασίες μεταξύ μανδύα και ατμοσφαίρας, προκαλούν στην λιθόσφαιρα, η οποία «επιπλέει» στον ρευστό πύρινο μανδύα, διάφορα μεγάλα σπασίματα και μικρότερα… «κρακελαρίσματα». Έτσι δημιουργούνται οι διάφορες πλάκες, οι οποίες… «κολυμπώντας» στον μανδύα αλληλοσυγκρούονται δημιουργώντας όλο και νέα κρακελαρίσματα. Αυτά όλα λέγονται… «ρήγματα». Εκεί στα ρήγματα, τα οποία καθώς επιπλέουν πιέζονται, συγκεντρώνεται αυτό που λέγεται… «σεισμική ενέργεια», η οποία όταν καταφέρει και «σπάσει» κάποια κομμάτια, τότε δημιουργείται… «σεισμός».

-Εννοείται πως κάθε σεισμός μπορεί να δημιουργήσει -όχι απαραιτήτως- νέα ρήγματα και… πάει λέγοντας με τον συνεχή κατακερματισμό της λιθόσφαιρας.

- Αυτού του είδους οι σεισμοί λέγονται «τεκτονικοί» και είναι οι σοβαρότεροι και επικινδυνοδέστεροι. Εκείνοι, δε, που σχετίζονται με τις ηφαιστειογενείς διεργασίες και εκρήξεις λέγονται ηφαιστειογενείς. Υπάρχει και κάποιο τρίτο -πολύ σπάνιο, εντελώς απρόβλεπτο και μάλλον επιφανειακό- είδος που οφείλεται σε κατακρημνίσεις στην λιθόσφαιρα. Μεγάλες εσωτερικές οπές και στοές που ευρίσκονται μέσα στο… «μπάχαλο» του εσωτερικού της Γης και κάποτε, διεγειρόμενες από άλλο σεισμό, γεμίζουν από γύρω καταπτώσεις και κάνουν την πέριξ περιοχή να ταρακουνιέται μέχρις ότου βρει νέα θέση ισορροπίας.

Συμπερασματικά, μόνο ο επακριβής προσδιορισμός της θέσεως του κάθε ρήγματος, η πλήρης γνώσις, σε βάθος χρόνου, της σεισμικής συμπεριφοράς του, η πείρα πολλών παρατηρήσεων και η προσωπική διαίσθηση εκάστου σεισμολόγου είναι τα στοιχεία τα οποία μπορούν να τον οδηγήσουν σε όσο το δυνατόν πιό εμπεριστατωμένη άποψη του κάθε σεισμικού φαινομένου και συμπερασματικής γνώμης.! Όμως ποτέ απολύτως ακριβούς και απολύτως τεκμηριωμένης προβλέψεως.

Υ.Γ. Και τώρα μία προσωπική παρατήρηση. Όπως τα μετεωρολογικά φαινόμενα μας έρχονται πάντα από Δυτικά έως Βορειοδυτικά, οι σεισμοί έρχονται πάντα εξ Ανατολών.

Έτσι και ακούσετε γιά σεισμό στην Τουρκία -ιδίως μεγάλο- περιμένετέ τον κι εδώ. Θα έρθει οπωσδήποτε και θα χτυπήσει σε άγνωστο χρόνο και σημείο. Η σεισμική αλληλεπίδραση, το λεγόμενο «ντόμινο», είναι βέβαιον.