Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.
Η αριστερούλικη αφέλεια, συνδεδεμένη άρρηκτα με τη κρατικίστικη νοοτροπία, την ασχετοσύνη
περί τον «πραγματικό κόσμο» στον οποίον ζούμε
και την πίστη της στην ύπαρξη ενός απέραντου «λεφτοδάσους», που χρηματοδοτεί την κάθε ανάγκη, την πάσα δαπάνη
και παν καπρίτσιο συνεπών αριστερών συντρόφων, εις βάρος -εννοείται- των
μισητών καπιταλιστών τους οποίους οφείλουμε
να εξαφανίσουμε από προσώπου γης, το διέπραξε πάλι! Με τον χαρακτηριστικά
αστείο τρόπο -τρά,λα,λα, τί καλά- απεφάνθη, διά του αρχιάσχετου και αμετροεπούς
«ηγέτου» της γνωστής αριστερής ανευθυνότητος, παραποιώντας κουτοπόνηρα την
πρόταση Μπάιντεν:
- «Το είπα πρώτος! Τούκα πρώ-»! Και εννοεί πως η κατασκευή ενός
εμβολίου είναι απλό πράγμα. Αρκεί η συνταγή-πατέντα και μία κατσαρόλα φθάνει γιά την παρασκευή του. Τρέξε κόσμε, πάρε εμβόλιο
τζάμπα και τρέμε κορωνοϊέ !
Γιά τις όποιες σοβαρές
αντιρρήσεις στο απλοϊκό και ευχερές μιάς τέτοιας κοσμοσωτήριας ιδέας έχουν διατυπωθεί ήδη -και δημοσιευθεί αρμοδίως- πλήθος απόψεων. Προσωπικά, καταθέτω -από προσωπική εμπειρία- κάποια σχετική αριστερή μεγαλόσχημη ανοησία, από τις πολλές που
εφήρμοσε στην καμπούρα του ταλαίπωρου, τότε, κινέζικου λαού ο αιμοσταγής, αλλά
και φαιδρός, ηγέτης του, ο πολύς Μάο. Και
ο συσχετισμός προφανής και ευχερής διά
πάντα νοήμονα.
Ο διαβόητος Μάο τσετούνγκ,
στις 19 Ιουνίου 1958, καθώς λιαζόταν στην πισίνα του στο Τζουνγκ-νανχάϊ,
ξαφνικά του κατέβηκε η ιδέα να παράξει η
Κίνα διπλάσια ποσότητα χάλυβα, από όση παρήγαγε την προηγούμενη χρονιά, (ήταν
5,3 εκατομμύρια τόνοι). Έτσι, έβγαλε
φιρμάνι και στην κάθε αυλή σπιτιού στήθηκε αμέσως από ένα μικρό καμίνι, όπου οι ταλαίπωροι
υπήκοοί του υποχρεώθηκαν να λιώνουν ό,τι σιδερένιο αντικείμενο είχαν στην κατοχή τους. Στα
90 εκατομμύρια μικρά χυτήρια που φτιάχτηκαν -τσάτρα-πάτρα- οικοδομήθηκε η…
πρώτη βιομηχανική μαοϊκή Κίνα. Δεν έμεινε στην Κίνα, ούτε τσάπα, ούτε ποδήλατο, ούτε κάρο,
ούτε κατσαρόλα, ούτε, καν, πηρούνι! Ούτε καρφί στον τοίχο, μήτε τσιμπιδάκι μαλλιών! Σύνθημα, καθώς
οι αριστεροί αρέσκονται στα συνθήματα, («τσιτάτα» τα λένε): «Όποιος παραδίδει μία σκαπάνη, εξολοθρεύει
έναν ιμπεριαλιστή, ενώ όποιος κρύβει ένα καρφί, κρύβει έναν αντεπαναστάτη»!!!
Αποτέλεσμα: Αυξήθηκε μεν η ετήσια παραγωγή χάλυβα, σε 10,7 εκατομμύρια τόνους, αλλά απ΄ αυτήν
μόνο το 40% αυτών προέκυψε ως καλής
ποιότητος προϊόν, ενώ 3 εκατομμύρια τόνοι βγήκαν τελείως άχρηστοι, όπως και ο ίδιος
παραδέχτηκε! Εάν, δε, προστεθούν οι τεράστιες
ζημιές που δημιουργήθηκαν από την
αποψίλωση των δασών, ώστε να υπάρξει καύσιμη ύλη γιά τις… χαλυβουργίες(!), και η σιτοδεία, (μάλλον «ριζοδεία»), από την
υποχρεωτική ομαδική εγκατάλειψη των αγρών από τους ταλαίπωρους όψιμους…
χαλυβουργούς, καταλαβαίνει κανείς το
μέγεθος της επιπολαιότητος, της ασυναρτησίας, της δημαγωγίας, του λαϊκισμού και
-τελικά- της επικινδυνότητος αυτού του ανόητου ηγέτου και των ανοησιών του.
Έτσι κι οι δικοί μας ανόητοι, αμόρφωτοι και ανεύθυνοι ηγετίσκοι -όψιμοι μιμητές στη μπουρδολογία- πετάμε μιά παρόλα, που ακούγεται όμορφη στ΄ αυτιά του κάθε
αφελούς ψεκασμένου και «μειονεκτικού», κερδίζουμε ρούμπους ασχετοσύνης και ψήφους ανωριμότητος στην
κάλπη.
Σημειώσεις: α) Στο
πρώτο μου ταξίδι στην Κίνα, Οκτώβριος
1979, είχα την τύχη να γνωρίσω τον τότε αρχηγό -και μετέπειτα φίλο και Μέντορά μου στις αρχηγίες-
τον Αλέξη Παντελίδη, και να δω, ιδίοις όμμασι, κάποια κατάλοιπα ενός τέτοιου
άθλιου… χυτηρίου, σε μιά λιμοκτονούσα «κομμούνα», λίγο έξω από την Καντώνα, όπου
μας πήγαν γιά να μας δείξουν -με μπόλικη υπερηφάνεια- τα κατορθώματα του… κινέζικου
σοσιαλισμού!!! (Ένας πομπός στην κεντρική πλατεία, δύο καλώδια που
ενώνονταν μπροστά από ένα σκουριασμένο ηχείο-μεγάφωνο σε κάθε σπίτι, ώστε να ακούγεται, νυχθημερόν, η… «σκέψη του σύντροφου Μάο»).
β) Όλα τα αναφερόμενα στοιχεία είναι γραμμένα στο βιβλίο των Γιούνγκ Τσανγκ και Τζον Χαλλινταίϋ: «Μάο. Η άγνωστη ιστορία», Αθήνα 2007, Βιβλιοπωλείον της «ΕΣΤΙΑΣ», το οποίο συνιστώ να διαβάσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου