Καθώς ο χρόνος προχωρεί, οι πόνοι υποχωρούν και η συνειδητοποίηση του ατυχούς γεγονότος επανέρχεται....

Κατ΄αρχήν, τις πιό θερμές μου ευχαριστίες σε όλους όσοι συμπαρεστάθησαν -και συμπαρίστανται- στην περιπέτειά μου.

Όμως -χθές μόλις το πληροφορήθηκα- θέλω να σταθώ με ιδιαίτερη συγκίνηση και ευγνωμοσύνη σε ένα γεγονός κορυφαίας, γιά μένα, ανθρωπιάς κι ευαισθησίας.

Στην, περίπου, μιάμιση ώρα που βρισκόμουν κατάκοιτος μεταξύ δρόμου και χωραφιών περιμένοντας ασθενοφόρο, που αργούσε λόγω... πληθώρας "πελατείας", με πλήθος ανθρώπων γύρω μου, οι οποίοι -πολύ ορθώς- δεν έπρεπε να με μετακινήσουν, ένας νεαρός οδηγός μικρού επαγγελματικού φορτηγού, είχε την έμπνευση να φέρει το αυτοκίνητό του μέσα στα χωράφια και κόντρα στον δύοντα ήλιο, προκειμένου να μου εξασφαλίσει σκίαση!

Την έμπνευση αυτής της ιδέας και την ενέργεια τις θεωρώ ως κορυφαίας σημασίας ανθρωπιστική πράξη.

Δεν έμαθα -τουλάχιστον ακόμη- το όνομα του εξαίρετου αυτού νεαρού. Θα το μάθω όμως και μόλις πατήσω γερά στα πόδια μου και μπορέσω να κυκλοφορήσω, πρώτη μου έννοια θα είναι να τον γνωρίσω, κατ΄ αρχήν, να τον συγχαρώ γιά αυτό το σπάνιο ήθος που επέδειξε και να τον ευχαριστήσω, ευγνωμόνως,... εκ βαθέων.

Επί του παρόντος, η αναφορά ας θεωρηθεί παρακίνηση και παρότρυνση γιά ανάλογες συμπεριφορές σε - ό μη γένοιτο- ανάλογες περιπτώσεις.