Όπου το αβοήθητο κατέβασμα δύο ορόφων ισοδυναμεί με ηράκλειον άθλο!

 (Γιά το ανέβασμα… ίδωμεν!!!)

Στις δύσκολες τις ώρες, όταν σε κυκλώνουν πόνοι και μοναξιά. Σε στιγμές που κρατάς την ανάσα σου σε χαμηλούς… «ρυθμούς» γιά ν΄ απαλύνεις τον άγριο «σφάχτη» που αναδύεται κάθε φορά που το στήθος σου το φουσκώνει το αναγκαίο οξυγόνο, μόνη σου καταφυγή είναι το μυαλό. Και οι γρήγορες στροφές του. Με πατημένο -τέρμα- το πνευματικό γκάζι στις ανάσες και… ανάποδο τιμόνι φαντασίας και λογικής, ξεφεύγεις από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες που καραδοκούν στις γωνίες της αναπνοής. Τρέχεις να ξεφύγεις από μιά... Μοίρα που σε καταδιώκει απηνής. Σκληρή, ψυχρή, αδιάφορη και… τυπολάτρισσα! Ό, τι γράφει, δεν ξεγράφει, σου φωνάζει, και μάταια προσπαθείς να ξεφύγεις από τη ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ της. Μιά νομοτέλεια σκιτσαρισμένη κάπως… έτσι. Με μπόλικο γκρίζο και το υπόλοιπο… μαύρο.

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ

-Πολύβουο το μελίσσι στις πλατείες,

σαν σκόρπιο εκκρεμές παλινδρομεί.

Ποτάμι μέσα τους κυλάει η ζωή,

μ΄ ιδρώτα κι αίμα αγκομαχώντας προχωρεί.

-Κραυγές πνιχτές κι απελπισμένα ουρλιαχτά,

ζυμώνουνε της Γης τον κουρνιαχτό,

στις φάμπρικες του Σύμπαντος χαλκεύουν,

-μόχθος του μεροκάματου- του Χάρου φυλαχτά.

-Στης ουτοπίας το μοιραίο χωνευτήρι,

κρυφογελά χαιρέκακα και καιροφυλαχτεί,

με του μεγάλου Θεριστή το κλαδευτήρι

και το χαλύβδινό της πέπλο, η σιωπή.

-Κι αφού τη λήθη ακολουθεί η ανυπαρξία,

με κάποια σπέρματα και ίχνη αναφοράς,

μοναδική -ως μέριμνα- η… υστεροφημία,

γιά το κενό που, κάποτε, μοιραία θα κλειστεί.

Και τώρα… «Αλεξάνδρου Ανάβασις»!