Τελικά τί είμαι;

Ποιό πολιτικό στίγμα με χαρακτηρίζει;

Κατ΄ αρχήν δηλώνω… «δημοκράτης»! Και αναμφίβολα είμαι. Όπως όλοι. Τουλάχιστον όπως -απαξάπαντες- δηλώνουν. Από Κουτσούμπα μέχρι… Κασιδιάρη. (όνομα που βρήκε κι αυτός!). Οπότε η δημοκρατικότητα, ως κοινός παρονομαστής, απλοποιούμενος παραλείπεται. Πάμε παρακάτω.

Ως τρίτη γενιά αγρότη παππού –με παρεμβολή πατρός βιβλιοεκδότου- κατάφερα να γίνω, κατά τίτλον τουλάχιστον επιστήμων. Πολιτικός μηχανικός του Πολυτεχνείου, πολλά μηχανευόμενος. Πολυτεχνίτης, αλλά -ευτυχώς- όχι ερημοσπίτης. Ανήκω, λοιπόν, στην μεγάλη λαϊκή πλειονότητα που λέγεται… «μεσαία τάξις», στερούμενος παντελώς οιουδήποτε τίτλου ευγενείας, δεδομένου ότι -καθ΄ α ακούω από την πατρογονική κρητική ρίζα- ο τίτλος «κατσικοκλέφτης» ουδέποτε συμπεριελήφθη εις το «libro d΄oro» της ενετικής κατοχικής αριστοκρατίας, που γιά 500 περίπου χρόνια η Κάντια ήταν αποικία της Γαληνοτάτης Ενετικής Δημοκρατίας. Έτσι, παρέμεινα -και παραμένω- sine nobilitate, χωρίς, εν τούτοις, να υπάρξω ποτέ… snob!

Aν και κατά την ρωμαϊκή κατηγοριοποίηση… «πληβείος» -λόγω αντιδιαστολής με το «πατρίκιος», κάτι που δεν υπήρξα ποτέ, και κατά προέκτασιν… «προλετάριος», ουδέποτε αισθάνθηκα τέτοιος. Οπότε κάπου εκεί διερράγησαν οι σχέσεις μου με την κομμουνιστική ιδεολογία.

Πιστεύοντας στην πολυπλοκότητα, το πολυσχιδές και τις ατομικές ιδιαιτερότητες του Ανθρώπου θεωρώ απολύτως απαραίτητη την οργάνωσή του σε κοινωνικά σύνολα, προκειμένου να επιβιώσει, να εξελιχθεί και να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του. Και επειδή η λέξη «σόσιαλ» σημαίνει κοινωνία, κανονικά θα πρέπει να είμαι… «σοσιαλιστής», ως φανατικός υποστηρικτής της κοινωνικής αναγκαιότητος. Βλέποντας όμως πώς εννοούν οι… «σοσιαλιστές» την κοινωνική πρόοδο και πως εννοούν την «αλλαγή» διά της… αγκυλώσεως και της αντίδρασης, λέω… να μου λείπει και δηλώνω «ιδιοσοσιαλιστής».

Αγαπώ την πατρίδα μου, ως γενέθλιο τόπο. Αγαπώ τον χώρο και την Ιστορία του και αισθάνομαι εθνική υπερηφάνεια οσάκις το όνομά της τιμάται. Άρα νοιώθω… «εθνικιστής»! Και επειδή έχω δηλώσει και… «σοσιαλιστής», νάτη η παρεξήγηση και η μαγεία της γλώσσας και των μαγειρεμάτων της. Γιατί «εθνικοσοσιαλιστής» δεν είμαι!

Αντιπαθώ τις βιαιότητες και τις πάσης φύσεως αλλαγές… «επαναστατικώ δικαίω» και ερήμην της λαϊκής συναινέσεως, υπό την προϋπόθεση ελεύθερης και σώφρονος κρίσεως και όχι δημαγωγικής και άκριτης γιούργας. Π.χ. το πρόσφατο «κίνημα των αγανακτισμένων της πλατείας», ή το τελευταίο αψυχολόγητο και ανόητο… δημοψήφισμα της συριζαρέικης παρόρμησης.

Ανιχνεύοντας, ιστορικά, διάφορες επαναστάσεις κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτές δεν έδωσαν ΠΟΤΕ οριστική λύση στα κοινωνικά προβλήματα, αλλά τουναντίον καθυστέρησαν τις λύσεις τους, οι οποίες έρχονται μόνον όταν ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες. Π.χ. η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, η οποία αφού ξεθύμανε το μίσος κάποιων κατά κάποιων -όλοι αστοί- καρατομώντας δίκαιους και άδικους… έφερε σύντομα τον Ναπολέοντα Αυτοκράτορα και μετά την παλιννόστηση των Βουρβώνων στον θρόνο. Όσο γιά την περίφημη Ρωσική, την κατάληξή της την είδαμε. Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος -από μόνη της- αφού ξεθέωσε στην πείνα και την εξαθλίωση ολόκληρο τον ρώσικο λαό, γιά ¾ του αιώνα, περίπου. Από όλες, λοιπόν, τις επαναστάσεις, μόνο οι εθνικοαπελευθερωτικές δικαιώνονται και νομιμοποιούνται, εκ του αποτελέσματος, αφού τώρα ουδαμού της Γης υπάρχει λαός υπόδουλος. Τις πραγματικές κοινωνικές αλλαγές τις φέρνουν η παιδεία και οι πάσης φύσεως «διαφωτισμοί» που ξεστραβώνουν τους λαούς και τους ωριμάζουν.

Τελικά, κάποιοι θα με πουν… δεξιό και καπιταλίστα! Λάθος. Δύο επιχειρηματικές, αρχικές, προσπάθειες έχω στο καρνέ μου, που στέφτηκαν με τεράστια… αποτυχία. Συμπαθώ όμως το κεφάλαιο, αφού αυτό μου έδωσε δουλειά, καριέρα «αρετσίνωτη» και ζωή άνετη. Υπό την προϋπόθεση να τηρεί τους κανόνες της Πολιτείας. Αλλοιώς… την τύχη του Αλ Καπόνε. Μέσα και γρήγορα!

Οπότε, κάποιοι άλλοι θα με πουν… κεντροδεξιό. Πάλι λάθος θα κάνουν! Γιατί οι απόψεις μου δεν ακολουθούν πολιτικές ρετσέτες και ετικέτες, αλλά οικονομικές. Ελευθερία κινήσεων, επιχειρηματικότητα, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες, δουλειά, αγώνας και θέση ανάλογη και αντάξια των ατομικών ικανοτήτων στην «κλίμακα της ζωής». Κοινωνική και οικονομική. Από την κορυφή έως τον πάτο. Χωρίς να παραγνωρίζεται και ο παράγων τύχη, η οποία δεν είναι ποτέ… μονοσήμαντη. Άλλοτε «γελά» και άλλοτε «κλαίει». Σαν τον άνεμο που ο καλός ιστιοπλόος τον «πιάνει» στ΄ αυτί και αρμενίζει καλά, ενώ ο κακός μπερδεύεται, πάει φούντο και καταριέται την… «κακούργα κενωνία». Ένας μαραθώνιος είναι η ζωή και όλοι τερματίζουν με σειρά και κατάταξη. Ένας πρώτος, ένας δεύτερος, ένας στη μέση και κάποιος… τελευταίος.

Ίσως, μετά όλα αυτά, κάποιος αποφανθεί: -Άρα είσαι με τον Μητσοτάκη! Λάθος θα απαντήσω. Ο Μητσοτάκης είναι με μένα… Εγώ είμαι μόνος μου. Μόνος κι ανεξάρτητος…