Ὁ μεταχουντικὸς ἐμφύλιος της αριστεράς.

...γιά να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!

   Η ἐθνικὴ ὁμοψυχία, ποὺ ἦταν τὸ πολιτικὸ ποθούμενο σὲ ὅλη τὴν μετακατοχικὴ περίοδο καὶ ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ ἑδραιώνεται μέσα στὶς στυγνὲς καταπιεστικὲς συνθῆκες τῆς Δικτατορίας, ἄρχισε σὰν γυαλὶ νὰ ραγίζει καὶ νὰ θραύεται ἀμέσως μετὰ τὴν πτῶση της. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια λίγους μῆνες μετὰ, ὅταν ἦλθαν ἀπέξω οἱ ἀντιστασιακοὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦσαν τὴ Χούντα ἀπὸ τὰ «μπιστρὼ» τοῦ Παρισιοῦ! Ἡ πολιτικὴ ἀτμόσφαιρα ἄρχισε νὰ δηλητηριάζεται. Τὸ νομιμοποιημένο ΚΚΕ χωρίστηκε στὰ δύο καὶ ἄρχισε νέος ἐμφύλιος πόλεμος, τούτη τὴ φορὰ στὶς τάξεις τῆς Ἀριστερᾶς. Στὸν ἐμφύλιο αὐτὸ μετεῖχαν, καθένα μὲ δικὸ του μετερίζι, καὶ πολλὰ ἀριστερογενῆ κόμματα (ὅπως ἡ κάποτε κραταιὰ ΕΔΑ) ἤ κομματίδια. Οὐδὲποτε στὸ παρελθὸν ἀντηλλάγησαν τόσες ὕβρεις ἀπὸ Ἀριστεροὺς ἐναντίον ἄλλων Ἀριστερῶν ὅσες στὸν θλιβερὸ ἐκεῖνο καιρό. Ἡ διάσπαση ἔφθασε ὥς μέσα στὶς οἰκογένειες. Ἀδελφὸς δὲν μιλοῦσε σὲ ἀδελφὸ καὶ πατέρας σὲ γυιό. Τὰ «ἀναθεωρητὴς» ἤ «ρεβιζιονιστὴς», ἤ «ρεφορμιστὴς» ἤ «λικβινταριστὴς» πήγαιναν σύννεφο! Μέχρι καὶ τὰ μωρὰ παιδιὰ εἶχαν μάθει τὰ «καλιαρντά τῆς Ἀριστερᾶς». Κι ὅσοι συνιστοῦσαν ἑνότητα, δέχονταν πλήγματα ἀπ’ ὅλες τὶς μεριές.   Ἡ νεολαία, ποὺ ὄντως ἤθελε νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπὸ τὰ πολιτικὰ σχήματα τῆς Δεξιᾶς καὶ γι’ αὐτὸ εἶχε ἔντονα πολιτικοποιηθεῖ, παραζαλισμένη ἀπὸ τὸν ὀρυμαγδὸ τῶν ὕβρεων, κινδύνευε νὰ ἀπολωλαθεῖ. Ἕνα πλῆθος «γρουπούσκουλα», ποὺ εἶχαν λεηλατήσει τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, ἐμφανίζονταν σὰν κληρονόμοι τῶν ἰδεῶν τοῦ Τρότσκυ καὶ τοῦ Τσὲ Γκεβάρα! Καὶ πιὸ πολὺ τοῦ Μάο καὶ τῆς χήρας τοῦ Μάο! Κυριολεκτικὰ, ἕνας ἰδεολογικὸς καὶ λεκτικὸς κυκεώνας. Ὁ ἕνας Ἀριστερὸς κατηγοροῦσε τὸν ἄλλο σὰν «οὐρὰ τῆς Δεξιᾶς» καὶ ὁ ἄλλος τοῦ ἀπαντοῦσε ὅτι στρώνει τὸ χαλὶ γιὰ νὰ περάσει ἡ Δεξιά. Μοιραῖα οἱ τότε πολιτικοποιημένοι νεαροὶ ἔτρεχαν ἐδῶ κι ἐκεῖ σὰν φρενήρεις μαριονέτες.

   Εἰλικρινὰ, ἀφοῦ πλέον ἔπεσε ἡ Δικτατορία, δὲν εἶχα πρόθεση νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν πολιτικὴ, παρὰ τὶς ἑλκυστικὲς προτάσεις ἀπὸ διάφορες παρατάξεις ποὺ εἶχα δεχθεῖ. Λόγῳ νοοτροπίας ἀπεχθανόμουν καὶ ἀπεχθάνομαι τὴν ἔνταξη. Ἀλλ’ εἰδικὰ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀπεχθανόμουν καὶ τὴν πολιτικὴ διαμάχη στὴν παλαιὰ της μορφή. Τὰ πολιτικὰ φαντάσματα τοῦ παρελθόντος εἶχαν σαρκωθεῖ καὶ ἀποσάρκωναν τὴν καινούργια ζωή. Μετὰ τὸν ἐξευτελισμὸ μας στὴν Κύπρο, εἶχα μέσα στὸ μυαλὸ μου συγκροτήσει μιὰ δικὴ μου πολιτική, μιὰ πολιτικὴ εὐρείας ἐθνικῆς συνοχῆς, ποὺ πολλοὶ μαζὶ, ξεχνώντας τις πολιτικὲς ψυχώσεις τοῦ χθὲς, νὰ ξεκινήσουμε μιὰ νὲα πορεία ἐθνικῆς ἀνορθώσεως. Μὲ λιτότητα, σκληρὴ ἐργασία, μεθοδικότητα καὶ αὐστηρὴ ἐπανεκπαίδευση νὰ ἐπιδιώξουμε τὴν ἀναδιοργάνωση τοῦ στρατοῦ, ὥστε σὲ περίπτωση νέων προκλήσεων (κι εἴχαμε ἔκτοτε πάνω ἀπὸ 2.000) νὰ προσφέρουμε ὡς ἀντίδωρο στὴν Τουρκία ἕνα ἀνταποδοτικὸ κτύπημα, νὰ ἐλευθερώσουμε τὴ Β. Κύπρο, νὰ διαμορφώσουμε νέο καθεστὼς, βάσει ὑπαρχουσῶν συνθηκῶν, γιὰ τὴν Ἴμβρο καὶ τὴν Τένεδο, νὰ ἐπιβάλουμε ἕνα καθεστὼς ἐλευθερίας γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ γιὰ τὰ λείψανα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ποὺ εἶχαν μείνει στὴν Πόλη, νὰ διεκδικήσουμε καὶ νὰ ἐπιβάλουμε τὸ νόμιμο δικαίωμά μας ἐπὶ τῶν 12 μιλίων κι ἔτσι νὰ κλείσουμε τοὺς Τούρκους στὴ φάκα. Ἄν εἴχαμε πετύχει τὸ τελευταῖο αὐτὸ, δὲν θὰ εἴχαμε τώρα τὸν κατακλυσμὸ τῶν προσφύγων.

   Δυστυχῶς, ὁ δυναμισμὸς τοῦ λαοῦ μας, ποὺ τότε ἦταν ἀκόμη σφριγηλὸς, διοχετεύτηκε στὴν κομματικὴ ἀντιπαράθεση, ἔλειωσε μέσα στὴ σκέψη τοῦ διχασμοῦ καὶ τοῦ καταναλωτισμοῦ. Ὁ καταναλωτισμὸς ἔγινε ἡ νέα Μεγάλη Ἰδέα. Τότε εἶναι ποὺ ἐμφανίστηκαν καὶ οἱ «Ἀριστεροὶ» μὲ ποῦρο! Ἔτσι νόμιζαν πὼς γίνονταν Τσὲ Γκεβάρα...!

ΚΟΝΤΡΑ  6/2/2016