"Έπεα πτερόεντα..."

Μιά εξαιρετική φίλη μου έδωσε το έναυσμα. Ανήρτησε κάποιο ποίημα φίλου της. Από τα σούπερ κουλτουριάρικα. Εκείνα που χρειάζονται πολλές αναγνώσεις και πολύ στύψιμο, γιά να βγάλεις -και αν- μάλλον λιγοστό... ζουμί! Λόγια γιά τα λόγια, ερριμμένα γιά τον εντυπωσιασμό περισσότερο, ενός -τάχα- βαθυστόχαστου νοήματος, αδιαφορώντας γιά την ίδια την συγκρότηση του νοήματος.

Βαθύτατα προσκολλημένος στα γήινα "σχήματα", στο σμίλεμα της γλώσσας και το "ξύσιμο" της ψυχής, ανέσυρα κάποια "γρατζουνίσματα" ενός... "φίλου" ερασιτέχνη. Έτσι γιά... αντιπερισπασμό. Σαν το μικρό παιδί στο γνωστό παραμύθι του Χ. Κ. Άντερσεν με τον ματαιόδοξο γυμνό βασιλιά!

ΣΥΧΩΡΑ ΜΕ...

Συχώρα με...

Όχι γιά ό,τι σου πήρα,

αλλά γιά όσα δεν σου έδωσα.

Συχώρα με...

Όχι γι’ αυτά που σου στέρησα

αλλά γι’ αυτά που άξιζες να πάρεις.

Συχώρα με...

Όχι γιά τη λύπη που σου πρόσφερα,

αλλά γιά τη χαρά που έπρεπε να σε γεμίσω.

Συχώρα με...

Όχι γιά τις ψεύτικες αναλαμπές που έζησες

αλλά γιά το φως που με την απουσία μου στερήθηκες.

Συχώρα με...

Εσύ που σού ’πρεπε χρυσός,

αλλά εξ αιτίας μου χόρτασες μπρούτζο.

Συχώρα με...

Όχι γιά τους έρωτες που γεύτηκες,

αλλά γιατί τους έζησες λειψούς.

Συχώρα με...

Όχι γιά τις μικροχαρές που δοκίμασες,

αλλά γιατί δεν χόρτασες πραγματικές σιμά μου.

Συχώρα με...

Όχι γιατί έμεινες εκεί,

αλλά γιά «εκεί» που δεν σε πήγα.

Συχώρα...

Που δεν σ’ αγαπώ, μ’ αγάπη πιό μεγάλη,

μα η καρδιά μου είναι μικρή και δεν χωράει άλλη.