Καθώς ο χρόνος προχωρεί, οι πόνοι υποχωρούν και η συνειδητοποίηση του ατυχούς γεγονότος επανέρχεται....

Κατ΄αρχήν, τις πιό θερμές μου ευχαριστίες σε όλους όσοι συμπαρεστάθησαν -και συμπαρίστανται- στην περιπέτειά μου.

Όμως -χθές μόλις το πληροφορήθηκα- θέλω να σταθώ με ιδιαίτερη συγκίνηση και ευγνωμοσύνη σε ένα γεγονός κορυφαίας, γιά μένα, ανθρωπιάς κι ευαισθησίας.

Στην, περίπου, μιάμιση ώρα που βρισκόμουν κατάκοιτος μεταξύ δρόμου και χωραφιών περιμένοντας ασθενοφόρο, που αργούσε λόγω... πληθώρας "πελατείας", με πλήθος ανθρώπων γύρω μου, οι οποίοι -πολύ ορθώς- δεν έπρεπε να με μετακινήσουν, ένας νεαρός οδηγός μικρού επαγγελματικού φορτηγού, είχε την έμπνευση να φέρει το αυτοκίνητό του μέσα στα χωράφια και κόντρα στον δύοντα ήλιο, προκειμένου να μου εξασφαλίσει σκίαση!

Την έμπνευση αυτής της ιδέας και την ενέργεια τις θεωρώ ως κορυφαίας σημασίας ανθρωπιστική πράξη.

Δεν έμαθα -τουλάχιστον ακόμη- το όνομα του εξαίρετου αυτού νεαρού. Θα το μάθω όμως και μόλις πατήσω γερά στα πόδια μου και μπορέσω να κυκλοφορήσω, πρώτη μου έννοια θα είναι να τον γνωρίσω, κατ΄ αρχήν, να τον συγχαρώ γιά αυτό το σπάνιο ήθος που επέδειξε και να τον ευχαριστήσω, ευγνωμόνως,... εκ βαθέων.

Επί του παρόντος, η αναφορά ας θεωρηθεί παρακίνηση και παρότρυνση γιά ανάλογες συμπεριφορές σε - ό μη γένοιτο- ανάλογες περιπτώσεις.

Όπου το αβοήθητο κατέβασμα δύο ορόφων ισοδυναμεί με ηράκλειον άθλο!

 (Γιά το ανέβασμα… ίδωμεν!!!)

Στις δύσκολες τις ώρες, όταν σε κυκλώνουν πόνοι και μοναξιά. Σε στιγμές που κρατάς την ανάσα σου σε χαμηλούς… «ρυθμούς» γιά ν΄ απαλύνεις τον άγριο «σφάχτη» που αναδύεται κάθε φορά που το στήθος σου το φουσκώνει το αναγκαίο οξυγόνο, μόνη σου καταφυγή είναι το μυαλό. Και οι γρήγορες στροφές του. Με πατημένο -τέρμα- το πνευματικό γκάζι στις ανάσες και… ανάποδο τιμόνι φαντασίας και λογικής, ξεφεύγεις από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες που καραδοκούν στις γωνίες της αναπνοής. Τρέχεις να ξεφύγεις από μιά... Μοίρα που σε καταδιώκει απηνής. Σκληρή, ψυχρή, αδιάφορη και… τυπολάτρισσα! Ό, τι γράφει, δεν ξεγράφει, σου φωνάζει, και μάταια προσπαθείς να ξεφύγεις από τη ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ της. Μιά νομοτέλεια σκιτσαρισμένη κάπως… έτσι. Με μπόλικο γκρίζο και το υπόλοιπο… μαύρο.

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ

-Πολύβουο το μελίσσι στις πλατείες,

σαν σκόρπιο εκκρεμές παλινδρομεί.

Ποτάμι μέσα τους κυλάει η ζωή,

μ΄ ιδρώτα κι αίμα αγκομαχώντας προχωρεί.

-Κραυγές πνιχτές κι απελπισμένα ουρλιαχτά,

ζυμώνουνε της Γης τον κουρνιαχτό,

στις φάμπρικες του Σύμπαντος χαλκεύουν,

-μόχθος του μεροκάματου- του Χάρου φυλαχτά.

-Στης ουτοπίας το μοιραίο χωνευτήρι,

κρυφογελά χαιρέκακα και καιροφυλαχτεί,

με του μεγάλου Θεριστή το κλαδευτήρι

και το χαλύβδινό της πέπλο, η σιωπή.

-Κι αφού τη λήθη ακολουθεί η ανυπαρξία,

με κάποια σπέρματα και ίχνη αναφοράς,

μοναδική -ως μέριμνα- η… υστεροφημία,

γιά το κενό που, κάποτε, μοιραία θα κλειστεί.

Και τώρα… «Αλεξάνδρου Ανάβασις»!

Τελικά τί είμαι;

Ποιό πολιτικό στίγμα με χαρακτηρίζει;

Κατ΄ αρχήν δηλώνω… «δημοκράτης»! Και αναμφίβολα είμαι. Όπως όλοι. Τουλάχιστον όπως -απαξάπαντες- δηλώνουν. Από Κουτσούμπα μέχρι… Κασιδιάρη. (όνομα που βρήκε κι αυτός!). Οπότε η δημοκρατικότητα, ως κοινός παρονομαστής, απλοποιούμενος παραλείπεται. Πάμε παρακάτω.

Ως τρίτη γενιά αγρότη παππού –με παρεμβολή πατρός βιβλιοεκδότου- κατάφερα να γίνω, κατά τίτλον τουλάχιστον επιστήμων. Πολιτικός μηχανικός του Πολυτεχνείου, πολλά μηχανευόμενος. Πολυτεχνίτης, αλλά -ευτυχώς- όχι ερημοσπίτης. Ανήκω, λοιπόν, στην μεγάλη λαϊκή πλειονότητα που λέγεται… «μεσαία τάξις», στερούμενος παντελώς οιουδήποτε τίτλου ευγενείας, δεδομένου ότι -καθ΄ α ακούω από την πατρογονική κρητική ρίζα- ο τίτλος «κατσικοκλέφτης» ουδέποτε συμπεριελήφθη εις το «libro d΄oro» της ενετικής κατοχικής αριστοκρατίας, που γιά 500 περίπου χρόνια η Κάντια ήταν αποικία της Γαληνοτάτης Ενετικής Δημοκρατίας. Έτσι, παρέμεινα -και παραμένω- sine nobilitate, χωρίς, εν τούτοις, να υπάρξω ποτέ… snob!

Aν και κατά την ρωμαϊκή κατηγοριοποίηση… «πληβείος» -λόγω αντιδιαστολής με το «πατρίκιος», κάτι που δεν υπήρξα ποτέ, και κατά προέκτασιν… «προλετάριος», ουδέποτε αισθάνθηκα τέτοιος. Οπότε κάπου εκεί διερράγησαν οι σχέσεις μου με την κομμουνιστική ιδεολογία.

Πιστεύοντας στην πολυπλοκότητα, το πολυσχιδές και τις ατομικές ιδιαιτερότητες του Ανθρώπου θεωρώ απολύτως απαραίτητη την οργάνωσή του σε κοινωνικά σύνολα, προκειμένου να επιβιώσει, να εξελιχθεί και να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του. Και επειδή η λέξη «σόσιαλ» σημαίνει κοινωνία, κανονικά θα πρέπει να είμαι… «σοσιαλιστής», ως φανατικός υποστηρικτής της κοινωνικής αναγκαιότητος. Βλέποντας όμως πώς εννοούν οι… «σοσιαλιστές» την κοινωνική πρόοδο και πως εννοούν την «αλλαγή» διά της… αγκυλώσεως και της αντίδρασης, λέω… να μου λείπει και δηλώνω «ιδιοσοσιαλιστής».

Αγαπώ την πατρίδα μου, ως γενέθλιο τόπο. Αγαπώ τον χώρο και την Ιστορία του και αισθάνομαι εθνική υπερηφάνεια οσάκις το όνομά της τιμάται. Άρα νοιώθω… «εθνικιστής»! Και επειδή έχω δηλώσει και… «σοσιαλιστής», νάτη η παρεξήγηση και η μαγεία της γλώσσας και των μαγειρεμάτων της. Γιατί «εθνικοσοσιαλιστής» δεν είμαι!

Αντιπαθώ τις βιαιότητες και τις πάσης φύσεως αλλαγές… «επαναστατικώ δικαίω» και ερήμην της λαϊκής συναινέσεως, υπό την προϋπόθεση ελεύθερης και σώφρονος κρίσεως και όχι δημαγωγικής και άκριτης γιούργας. Π.χ. το πρόσφατο «κίνημα των αγανακτισμένων της πλατείας», ή το τελευταίο αψυχολόγητο και ανόητο… δημοψήφισμα της συριζαρέικης παρόρμησης.

Ανιχνεύοντας, ιστορικά, διάφορες επαναστάσεις κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτές δεν έδωσαν ΠΟΤΕ οριστική λύση στα κοινωνικά προβλήματα, αλλά τουναντίον καθυστέρησαν τις λύσεις τους, οι οποίες έρχονται μόνον όταν ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες. Π.χ. η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, η οποία αφού ξεθύμανε το μίσος κάποιων κατά κάποιων -όλοι αστοί- καρατομώντας δίκαιους και άδικους… έφερε σύντομα τον Ναπολέοντα Αυτοκράτορα και μετά την παλιννόστηση των Βουρβώνων στον θρόνο. Όσο γιά την περίφημη Ρωσική, την κατάληξή της την είδαμε. Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος -από μόνη της- αφού ξεθέωσε στην πείνα και την εξαθλίωση ολόκληρο τον ρώσικο λαό, γιά ¾ του αιώνα, περίπου. Από όλες, λοιπόν, τις επαναστάσεις, μόνο οι εθνικοαπελευθερωτικές δικαιώνονται και νομιμοποιούνται, εκ του αποτελέσματος, αφού τώρα ουδαμού της Γης υπάρχει λαός υπόδουλος. Τις πραγματικές κοινωνικές αλλαγές τις φέρνουν η παιδεία και οι πάσης φύσεως «διαφωτισμοί» που ξεστραβώνουν τους λαούς και τους ωριμάζουν.

Τελικά, κάποιοι θα με πουν… δεξιό και καπιταλίστα! Λάθος. Δύο επιχειρηματικές, αρχικές, προσπάθειες έχω στο καρνέ μου, που στέφτηκαν με τεράστια… αποτυχία. Συμπαθώ όμως το κεφάλαιο, αφού αυτό μου έδωσε δουλειά, καριέρα «αρετσίνωτη» και ζωή άνετη. Υπό την προϋπόθεση να τηρεί τους κανόνες της Πολιτείας. Αλλοιώς… την τύχη του Αλ Καπόνε. Μέσα και γρήγορα!

Οπότε, κάποιοι άλλοι θα με πουν… κεντροδεξιό. Πάλι λάθος θα κάνουν! Γιατί οι απόψεις μου δεν ακολουθούν πολιτικές ρετσέτες και ετικέτες, αλλά οικονομικές. Ελευθερία κινήσεων, επιχειρηματικότητα, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες, δουλειά, αγώνας και θέση ανάλογη και αντάξια των ατομικών ικανοτήτων στην «κλίμακα της ζωής». Κοινωνική και οικονομική. Από την κορυφή έως τον πάτο. Χωρίς να παραγνωρίζεται και ο παράγων τύχη, η οποία δεν είναι ποτέ… μονοσήμαντη. Άλλοτε «γελά» και άλλοτε «κλαίει». Σαν τον άνεμο που ο καλός ιστιοπλόος τον «πιάνει» στ΄ αυτί και αρμενίζει καλά, ενώ ο κακός μπερδεύεται, πάει φούντο και καταριέται την… «κακούργα κενωνία». Ένας μαραθώνιος είναι η ζωή και όλοι τερματίζουν με σειρά και κατάταξη. Ένας πρώτος, ένας δεύτερος, ένας στη μέση και κάποιος… τελευταίος.

Ίσως, μετά όλα αυτά, κάποιος αποφανθεί: -Άρα είσαι με τον Μητσοτάκη! Λάθος θα απαντήσω. Ο Μητσοτάκης είναι με μένα… Εγώ είμαι μόνος μου. Μόνος κι ανεξάρτητος…

"Έπεα πτερόεντα..."

Μιά εξαιρετική φίλη μου έδωσε το έναυσμα. Ανήρτησε κάποιο ποίημα φίλου της. Από τα σούπερ κουλτουριάρικα. Εκείνα που χρειάζονται πολλές αναγνώσεις και πολύ στύψιμο, γιά να βγάλεις -και αν- μάλλον λιγοστό... ζουμί! Λόγια γιά τα λόγια, ερριμμένα γιά τον εντυπωσιασμό περισσότερο, ενός -τάχα- βαθυστόχαστου νοήματος, αδιαφορώντας γιά την ίδια την συγκρότηση του νοήματος.

Βαθύτατα προσκολλημένος στα γήινα "σχήματα", στο σμίλεμα της γλώσσας και το "ξύσιμο" της ψυχής, ανέσυρα κάποια "γρατζουνίσματα" ενός... "φίλου" ερασιτέχνη. Έτσι γιά... αντιπερισπασμό. Σαν το μικρό παιδί στο γνωστό παραμύθι του Χ. Κ. Άντερσεν με τον ματαιόδοξο γυμνό βασιλιά!

ΣΥΧΩΡΑ ΜΕ...

Συχώρα με...

Όχι γιά ό,τι σου πήρα,

αλλά γιά όσα δεν σου έδωσα.

Συχώρα με...

Όχι γι’ αυτά που σου στέρησα

αλλά γι’ αυτά που άξιζες να πάρεις.

Συχώρα με...

Όχι γιά τη λύπη που σου πρόσφερα,

αλλά γιά τη χαρά που έπρεπε να σε γεμίσω.

Συχώρα με...

Όχι γιά τις ψεύτικες αναλαμπές που έζησες

αλλά γιά το φως που με την απουσία μου στερήθηκες.

Συχώρα με...

Εσύ που σού ’πρεπε χρυσός,

αλλά εξ αιτίας μου χόρτασες μπρούτζο.

Συχώρα με...

Όχι γιά τους έρωτες που γεύτηκες,

αλλά γιατί τους έζησες λειψούς.

Συχώρα με...

Όχι γιά τις μικροχαρές που δοκίμασες,

αλλά γιατί δεν χόρτασες πραγματικές σιμά μου.

Συχώρα με...

Όχι γιατί έμεινες εκεί,

αλλά γιά «εκεί» που δεν σε πήγα.

Συχώρα...

Που δεν σ’ αγαπώ, μ’ αγάπη πιό μεγάλη,

μα η καρδιά μου είναι μικρή και δεν χωράει άλλη.

SOS. "Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες"!

Η καινούργια απάτη που συμβαίνει, συστηματικά, στη Γαλλία.

   Επειδή οι μέθοδοι εξαπάτησης δεν γνωρίζουν σύνορα και καθώς  η αφέλεια των ανθρώπων δεν έχει όρια, αυτές εξαπλώνονται παντού, σαν μεγάλη πυρκαγιά. Πληροφορήθηκα, λοιπόν, και σας ενημερώνω… «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν»! Και σας γνωρίζω, επιπροσθέτως, πως το κόλπο αυτό έχει ήδη συμβεί -με απόλυτη επιτυχία- πολλές φορές.

   Παραθέτω αναλυτική περιγραφή του συμβάντος. 

   "Μία κυρία, ένα πρωί, λαμβάνει τηλεφώνημα, ότι πρόκειται να της φέρουν ένα δώρο σε μιά ώρα περίπου. Πράγματι μετά από μία ώρα δέχεται στο σπίτι της ένα ωραίο περιποιημένο πακέτο με ποτά, αλλά χωρίς κάρτα αποστολέα. Η κυρία εκπλήσσεται μεν, αλλά εικάζει πως θα πρόκειται γιά δώρο-έκπληξη κάποιου γνωστού της προσώπου και δεν δίνει συνέχεια. Επειδή όμως το δέμα περιέχει αλκοολούχα ποτά, ο μεταφορέας της ζητεί ευγενικά ταυτότητα, ώστε να βεβαιώσει πως δεν τα παρέλαβε κάποιος ανήλικος. Η κυρία, πρόθυμη κι ανύποπτη, φέρνει την ταυτότητά της και ζητεί να πληρώσει μετρητοίς τα μικροέξοδα της αποστολής του δώρου. Όμως ο μεταφορέας δηλώνει πως δεν του επιτρέπεται να παίρνει μετρητά, γιά λόγους ασφαλείας, και παρακαλεί να χρεώσει τα έξοδα σε κάποια κάρτα της. Πιστωτική ή χρεωστική, αδιάφορο.  Η κυρία προθυμοποιείται και φέρει μία κάρτα, όπου ο μεταφορέας χρεώνει -στο φορητό μηχανηματάκι του γιά κάρτες- το μικροποσό, μαζί με το απαραίτητο PIN.  Μετά, εισπράττοντας και το σχετικό πουρμπουάρ του, ευχαριστεί και φεύγει." 

    Την επόμενη μέρα η κυρία διαπιστώνει, έκπληκτη και έντρομη, πως έλειπαν αρκετές χιλιάδες ευρώ από τον λογαριασμό της! Τί είχε συμβεί;; Απλούστατα, όλη αυτή η ιστορία ήταν μία καλοστημένη έξυπνη απάτη και ο "μεταφορέας" ήταν ένας απλός  απατεώνας! Με ένα «πειραγμένο» ειδικό μηχάνημα γιά κάρτες υπέκλεψε όλους τους απαραίτητους χρήσιμους αριθμούς και κωδικούς της κυρίας και με το τέχνασμα αυτό της «ξαλάφρωσε» τον λογαριασμό.

   Επιμύθιον:

   α) Μη δέχεστε ποτέ από αγνώστους αντικείμενα, που δεν παραγγείλατε εσείς οι ίδιοι, ως δώρα ανώνυμα, ιδίως αν απαιτείται αντικαταβολή χρημάτων. Και, κυρίως, μην πληρώνετε με κάρτα. Η κάρτα, σε τέτοια περίπτωση αγνώστου, είναι ιδιαιτέρως ύποπτη και να την χρησιμοποιείται με φειδώ και καχυποψία.

   β) Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, όταν δίνετε -όπου και σε ποιόν- στοιχεία σας. Να το αποφεύγετε όπως ο διάβολος το λιβάνι, (όπου, όσο και  όταν αυτό είναι δυνατόν).

   γ) Αν μετά από κάποια συναλλαγή, εκ των υστέρων σας φανεί κάτι ύποπτο, ακυρώσατε αμέσως την κάρτα και σφραγίσατε τον τραπεζικό σας λογαριασμό. 

Το άνοιγμα του τουρισμού, οι ατσιδισμοί του «Σπίθα» και ο γίγας της… εκατονταετίας!

(Χιλιετίας  -και βάλε- συμπληρώνω) !!!

Η ευφυία... αυτοπροσώπως!

   Η χώρα, σαν διψασμένη γη μετά δίχρονη ξηρασία, περίμενε, πώς και πώς, να ανοίξει η κάνουλα του μεγαλύτερου  ζωοφόρου οικονομικού κρουνού μας, που είναι ο τουρισμός, αλλά οι τσιπραίοι εκεί, το στείρο και ανόητο αντιπολιτευτικό βιολί τους.  Όχι σε όλα!

   Ευτυχώς, όμως, που έχουν… σπόκμαν ένα χαζό παιδί που φροντίζει με τις ανοησίες του να διασκεδάζει τη αγανάκτηση όλων ημών των υπολοίπων και νουνεχών, την οποία προκαλεί ο τρόπος που αντιπολιτεύονται. Ενδεικτικά καταθέτω τις δηλώσεις του ατσίδα. Και μετά -για να μην ξεχνιόμαστε-  ξαναδείτε για να ξαναφρεσκάρετε και τις τηλεοπτικές δηλώσεις του γίγαντα αρχηγού του, ο οποίος, αν ήταν πρωθυπουργός -και φτύστε στον κόρφο σας- θα επέτρεπε την είσοδο στη χώρα μόνο σε όσους τουρίστες είχαν κάνει τεστ κορωνοϊού και το δείγμα ήταν… θετικό!!!

   « Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης λειτουργεί σαν τουρίστας και χωρίς κανένα σχέδιο περιμένει να έρθει το καλοκαίρι, για να του λύσει ο καλός καιρός το πρόβλημα της πανδημίας", τόνισε ο Ν. Ηλιόπουλος, ασκώντας δριμεία κριτική στη ΝΔ …..κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ … μπλα, μπλα»!

   Και τώρα το γνωστό βίντεο… Γιά να μην ξεχνιόμαστε, είπαμε!

Υπόθεση "Καρολάιν"

 Μακάρι Θεέ μου... όχι!

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ειδεχθής δολοφονία της νεαρής γυναίκας στα Γλυκά Νερά έχει συνταράξει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τόσο με τον τρόπο δολοφονίας της κοπέλας, όσο και από ολόκληρο το σκηνικό της.

Σήμερα, τώρα, σε λίγο το άμοιρο θύμα θα ταφεί στην πατρογονική γη, ενώ η Αστυνομία συνεχίζει τις αναζητήσεις γιά την διαλεύκανση της στυγερής δολοφονίας.

Δεν ξέρω, αλλά μιά ενοχλητική διαίσθηση, συνοδευμένη από κάποιες σκέψεις και μερικές μικρές και αδιόρατες, αλλά πολύ χαρακτηριστικές, ενδείξεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Φοβάμαι πολύ πως η αποκάλυψη της αλήθειας θα είναι αναπάντεχη και συνταρακτική. Κάτι που με τρομάζει και με φρικιά. Και σφοδρώς απεύχομαι... Ευτυχώς που -όπως είπε κάποτε ο Ντοστογιέφσκυ- "Εκατό υπόνοιες δεν αξίζουν όσο μία απόδειξη".

Στ΄ αλήθεια, τί κόλπα σου παίζει, κάποιες φορές, το μυαλό και σε τί διαβολικούς λαβυρίνθους σε κατευθύνει... Ίδωμεν.

Ὁ μεταχουντικὸς ἐμφύλιος της αριστεράς.

...γιά να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!

   Η ἐθνικὴ ὁμοψυχία, ποὺ ἦταν τὸ πολιτικὸ ποθούμενο σὲ ὅλη τὴν μετακατοχικὴ περίοδο καὶ ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ ἑδραιώνεται μέσα στὶς στυγνὲς καταπιεστικὲς συνθῆκες τῆς Δικτατορίας, ἄρχισε σὰν γυαλὶ νὰ ραγίζει καὶ νὰ θραύεται ἀμέσως μετὰ τὴν πτῶση της. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια λίγους μῆνες μετὰ, ὅταν ἦλθαν ἀπέξω οἱ ἀντιστασιακοὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦσαν τὴ Χούντα ἀπὸ τὰ «μπιστρὼ» τοῦ Παρισιοῦ! Ἡ πολιτικὴ ἀτμόσφαιρα ἄρχισε νὰ δηλητηριάζεται. Τὸ νομιμοποιημένο ΚΚΕ χωρίστηκε στὰ δύο καὶ ἄρχισε νέος ἐμφύλιος πόλεμος, τούτη τὴ φορὰ στὶς τάξεις τῆς Ἀριστερᾶς. Στὸν ἐμφύλιο αὐτὸ μετεῖχαν, καθένα μὲ δικὸ του μετερίζι, καὶ πολλὰ ἀριστερογενῆ κόμματα (ὅπως ἡ κάποτε κραταιὰ ΕΔΑ) ἤ κομματίδια. Οὐδὲποτε στὸ παρελθὸν ἀντηλλάγησαν τόσες ὕβρεις ἀπὸ Ἀριστεροὺς ἐναντίον ἄλλων Ἀριστερῶν ὅσες στὸν θλιβερὸ ἐκεῖνο καιρό. Ἡ διάσπαση ἔφθασε ὥς μέσα στὶς οἰκογένειες. Ἀδελφὸς δὲν μιλοῦσε σὲ ἀδελφὸ καὶ πατέρας σὲ γυιό. Τὰ «ἀναθεωρητὴς» ἤ «ρεβιζιονιστὴς», ἤ «ρεφορμιστὴς» ἤ «λικβινταριστὴς» πήγαιναν σύννεφο! Μέχρι καὶ τὰ μωρὰ παιδιὰ εἶχαν μάθει τὰ «καλιαρντά τῆς Ἀριστερᾶς». Κι ὅσοι συνιστοῦσαν ἑνότητα, δέχονταν πλήγματα ἀπ’ ὅλες τὶς μεριές.   Ἡ νεολαία, ποὺ ὄντως ἤθελε νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπὸ τὰ πολιτικὰ σχήματα τῆς Δεξιᾶς καὶ γι’ αὐτὸ εἶχε ἔντονα πολιτικοποιηθεῖ, παραζαλισμένη ἀπὸ τὸν ὀρυμαγδὸ τῶν ὕβρεων, κινδύνευε νὰ ἀπολωλαθεῖ. Ἕνα πλῆθος «γρουπούσκουλα», ποὺ εἶχαν λεηλατήσει τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, ἐμφανίζονταν σὰν κληρονόμοι τῶν ἰδεῶν τοῦ Τρότσκυ καὶ τοῦ Τσὲ Γκεβάρα! Καὶ πιὸ πολὺ τοῦ Μάο καὶ τῆς χήρας τοῦ Μάο! Κυριολεκτικὰ, ἕνας ἰδεολογικὸς καὶ λεκτικὸς κυκεώνας. Ὁ ἕνας Ἀριστερὸς κατηγοροῦσε τὸν ἄλλο σὰν «οὐρὰ τῆς Δεξιᾶς» καὶ ὁ ἄλλος τοῦ ἀπαντοῦσε ὅτι στρώνει τὸ χαλὶ γιὰ νὰ περάσει ἡ Δεξιά. Μοιραῖα οἱ τότε πολιτικοποιημένοι νεαροὶ ἔτρεχαν ἐδῶ κι ἐκεῖ σὰν φρενήρεις μαριονέτες.

   Εἰλικρινὰ, ἀφοῦ πλέον ἔπεσε ἡ Δικτατορία, δὲν εἶχα πρόθεση νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν πολιτικὴ, παρὰ τὶς ἑλκυστικὲς προτάσεις ἀπὸ διάφορες παρατάξεις ποὺ εἶχα δεχθεῖ. Λόγῳ νοοτροπίας ἀπεχθανόμουν καὶ ἀπεχθάνομαι τὴν ἔνταξη. Ἀλλ’ εἰδικὰ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀπεχθανόμουν καὶ τὴν πολιτικὴ διαμάχη στὴν παλαιὰ της μορφή. Τὰ πολιτικὰ φαντάσματα τοῦ παρελθόντος εἶχαν σαρκωθεῖ καὶ ἀποσάρκωναν τὴν καινούργια ζωή. Μετὰ τὸν ἐξευτελισμὸ μας στὴν Κύπρο, εἶχα μέσα στὸ μυαλὸ μου συγκροτήσει μιὰ δικὴ μου πολιτική, μιὰ πολιτικὴ εὐρείας ἐθνικῆς συνοχῆς, ποὺ πολλοὶ μαζὶ, ξεχνώντας τις πολιτικὲς ψυχώσεις τοῦ χθὲς, νὰ ξεκινήσουμε μιὰ νὲα πορεία ἐθνικῆς ἀνορθώσεως. Μὲ λιτότητα, σκληρὴ ἐργασία, μεθοδικότητα καὶ αὐστηρὴ ἐπανεκπαίδευση νὰ ἐπιδιώξουμε τὴν ἀναδιοργάνωση τοῦ στρατοῦ, ὥστε σὲ περίπτωση νέων προκλήσεων (κι εἴχαμε ἔκτοτε πάνω ἀπὸ 2.000) νὰ προσφέρουμε ὡς ἀντίδωρο στὴν Τουρκία ἕνα ἀνταποδοτικὸ κτύπημα, νὰ ἐλευθερώσουμε τὴ Β. Κύπρο, νὰ διαμορφώσουμε νέο καθεστὼς, βάσει ὑπαρχουσῶν συνθηκῶν, γιὰ τὴν Ἴμβρο καὶ τὴν Τένεδο, νὰ ἐπιβάλουμε ἕνα καθεστὼς ἐλευθερίας γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ γιὰ τὰ λείψανα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ποὺ εἶχαν μείνει στὴν Πόλη, νὰ διεκδικήσουμε καὶ νὰ ἐπιβάλουμε τὸ νόμιμο δικαίωμά μας ἐπὶ τῶν 12 μιλίων κι ἔτσι νὰ κλείσουμε τοὺς Τούρκους στὴ φάκα. Ἄν εἴχαμε πετύχει τὸ τελευταῖο αὐτὸ, δὲν θὰ εἴχαμε τώρα τὸν κατακλυσμὸ τῶν προσφύγων.

   Δυστυχῶς, ὁ δυναμισμὸς τοῦ λαοῦ μας, ποὺ τότε ἦταν ἀκόμη σφριγηλὸς, διοχετεύτηκε στὴν κομματικὴ ἀντιπαράθεση, ἔλειωσε μέσα στὴ σκέψη τοῦ διχασμοῦ καὶ τοῦ καταναλωτισμοῦ. Ὁ καταναλωτισμὸς ἔγινε ἡ νέα Μεγάλη Ἰδέα. Τότε εἶναι ποὺ ἐμφανίστηκαν καὶ οἱ «Ἀριστεροὶ» μὲ ποῦρο! Ἔτσι νόμιζαν πὼς γίνονταν Τσὲ Γκεβάρα...!

ΚΟΝΤΡΑ  6/2/2016

Π. Ιγκλέσιας και Αλ. Τσίπρας: Από το βάθρο στο βάραθρο…

 Όταν έχεις τέτοιους φίλους...

 Δηλώσεις Παναγιώτη Λαφαζάνη. 05/05/2021.

                     Τότε... "Vinceremos", τώρα... "πάμος, (την κάνουμε), απ΄ τα πλάγια"

   Ο Αλ. Τσίπρας είδε το άστρο του να ανατέλλει σχεδόν παράλληλα με το άστρο του Πάμπλο Ιγκλέσιας στην Ισπανία.

   Υπήρξαν τότε και οι δύο, Τσίπρας και Ιγκλέσιας, ελπιδοφόροι ηγέτες μιάς καινούργιας ριζοσπαστικής Αριστεράς που άφηνε πίσω της τα δογματικά στερεότυπα και χωρίς να εγκαταλείπει το μεγάλο όραμα της κοινωνικής αλλαγής, έμοιαζε γειωμένη σε επίκαιρους ριζοσπαστικούς στόχους ανατροπής που θα διασφάλιζαν άμεσα ένα γόνιμο συνδυασμό της ανάπτυξης με ένα ουσιαστικό αξιοκρατικό κόμμα κοινωνικό και οικολογικό  πρόσωπο, τα οποία θα συνοδεύοντο, ως απαραίτητη προϋπόθεση, με εμβάθυνση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας την λαών και των χωρών τους.

   Όσοι εξαρχής διέβλεπαν, όπως ο υπογράφων, από θέσεις μή δογματικής Αριστεράς και από τη σκοπιά ενός μεγάλου δημοκρατικού, πατριωτικού, λαϊκού μετώπου που θα ένωνε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τις ισχυρές δόσεις αναξιοπιστίας των δύο τότε ανερχόμενων αστέρων και την αδυναμία τους να υπηρετήσουν πειστικά τους στόχους των μεγάλων ανατροπών με σχεδιασμένη αμφισβήτηση των αντιδραστικών ολιγαρχικών δομών οικονομικής εξουσίας και του παρωχημένου ευρωατλαντικού μονόδρομου, περίπου καταγγέλοντο τότε ως άνθρωποι των σπηλαίων που αρνούντο να δούν  τις σύγχρονες εξελίξεις!

   Τσίπρας και Ιγκλέσιας, τότε, θαμπωμένοι από τις επιτυχίες τους και την ενθουσιώδη λαϊκή στήριξη, προχωρούσαν πανηγυρικά χέρι-χέρι, απολαμβάνοντας τις πολλαπλές συναντήσεις και τις κοινές μεγάλες συγκεντρώσεις τους στην Αθήνα, στην Μαδρίτη και στις Βρυξέλλες. Ουδέποτε μπορούσαν να φανταστούν ότι θα ήταν καπετάνιοι ενός νέου πολιτικού Τιτανικού που έφερε το όνομα της Αριστεράς και τον οποίο, με τις κωλοτούμπες τους και την αφομοίωση τους στο σύστημα που είχαν υποσχεθεί ότι θα αλλάξουν, οδηγούσαν απευθείας στο παγόβουνο.

   Σήμερα ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, μετά την οδυνηρή εκλογική ήττα των Ποδέμος, που μόνο η “Αυγή” την κατέγραψε ως νίκη του, υποχρεώθηκε να επικυρώσει με τον πιό ταπεινωτικό τρόπο την παραίτησή του από την ηγεσία των Ποδέμος και την πολιτική.

   Ας μην έχουμε καμμιά αμφιβολία ότι την επιλογή του Ιγκλέσιας γρήγορα, ίσως πιό γρήγορα απ΄ ότι φανταζόμεθα, θα υποχρεωθεί να την ακολουθήσει με εκείνο ή τον άλλο τρόπο, με εκείνη ή την άλλη μορφή, ο Αλ. Τσίπρας. Απλώς, όσο ο τελευταίος, μαζί με την σκληρή ηγετική ομάδα του, παραμένει προσκολλημένος στην καρέκλα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, καρέκλα που τόσο λάτρεψε και λατρεύει, τόσο θα ευτελίζει ακόμα περισσότερο την έννοια της Αριστεράς, την οποία συνεχίζει ακούραστος να κακοποιεί και το πολύ χειρότερο τόσο περισσότερο θα βλάπτει τον τόπο ως το πιο ανέλπιστο δώρο στον Κυρ. Μητσοτάκη, την καταστρεπτική πολιτική του και την κάκιστη “ επικυριαρχία“ του τελευταίου στην πολιτική ζωή.

   Είναι, νομίζω, κάτι που δεν αξίζουν οι φίλοι και κυρίως οι απλοί πολίτες που ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ευρύτερα ο κόσμος που έχει απογοητευθεί βάναυσα από την πολιτική της ΝΔ και του Κυρ. Μητσοτάκη και αναζητά πολιτική στέγη και ελπίδα.

 Π. Λαφαζάνης

 

Από την σπανακόπιττα της γιαγιάς στο εμβόλιο κατά COVID-19!

Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.

 

  Τσανγκ σά. Μπροστά στο σπίτι του Μάο. Οκτώβριος 1979

   Η αριστερούλικη αφέλεια, συνδεδεμένη άρρηκτα  με τη κρατικίστικη νοοτροπία, την ασχετοσύνη περί  τον «πραγματικό κόσμο» στον οποίον ζούμε και την πίστη της στην ύπαρξη ενός απέραντου «λεφτοδάσους», που χρηματοδοτεί την κάθε ανάγκη, την πάσα δαπάνη και παν καπρίτσιο συνεπών αριστερών συντρόφων, εις βάρος -εννοείται- των μισητών καπιταλιστών τους οποίους  οφείλουμε να εξαφανίσουμε από προσώπου γης, το διέπραξε πάλι! Με τον χαρακτηριστικά αστείο τρόπο -τρά,λα,λα, τί καλά- απεφάνθη, διά του αρχιάσχετου και αμετροεπούς «ηγέτου» της γνωστής αριστερής ανευθυνότητος, παραποιώντας κουτοπόνηρα την πρόταση Μπάιντεν:

   - «Το είπα πρώτος! Τούκα πρώ-»! Και εννοεί πως η κατασκευή ενός εμβολίου είναι απλό πράγμα. Αρκεί η συνταγή-πατέντα και μία κατσαρόλα φθάνει γιά την παρασκευή του. Τρέξε κόσμε, πάρε εμβόλιο τζάμπα και τρέμε κορωνοϊέ !

   Γιά τις όποιες σοβαρές αντιρρήσεις στο απλοϊκό και ευχερές μιάς τέτοιας κοσμοσωτήριας ιδέας έχουν διατυπωθεί ήδη -και δημοσιευθεί αρμοδίως- πλήθος απόψεων. Προσωπικά, καταθέτω -από προσωπική εμπειρία- κάποια σχετική αριστερή  μεγαλόσχημη ανοησία, από τις πολλές που εφήρμοσε στην καμπούρα του ταλαίπωρου, τότε, κινέζικου λαού ο αιμοσταγής, αλλά και φαιδρός, ηγέτης του, ο πολύς Μάο.  Και ο συσχετισμός προφανής και ευχερής  διά πάντα νοήμονα.

   Ο  διαβόητος Μάο τσετούνγκ, στις 19 Ιουνίου 1958, καθώς λιαζόταν στην πισίνα του στο Τζουνγκ-νανχάϊ, ξαφνικά του κατέβηκε η ιδέα να παράξει η Κίνα διπλάσια ποσότητα χάλυβα, από όση παρήγαγε την προηγούμενη χρονιά, (ήταν 5,3 εκατομμύρια τόνοι).  Έτσι, έβγαλε φιρμάνι και στην κάθε αυλή σπιτιού στήθηκε αμέσως από ένα μικρό καμίνι, όπου οι ταλαίπωροι υπήκοοί του υποχρεώθηκαν να λιώνουν ό,τι σιδερένιο αντικείμενο είχαν στην κατοχή τους. Στα 90 εκατομμύρια μικρά χυτήρια που φτιάχτηκαν -τσάτρα-πάτρα- οικοδομήθηκε η… πρώτη βιομηχανική μαοϊκή Κίνα. Δεν έμεινε στην Κίνα, ούτε τσάπα, ούτε ποδήλατο, ούτε κάρο, ούτε κατσαρόλα, ούτε, καν, πηρούνι! Ούτε καρφί στον τοίχο, μήτε τσιμπιδάκι  μαλλιών!  Σύνθημα, καθώς  οι αριστεροί αρέσκονται στα συνθήματα, («τσιτάτα» τα λένε):  «Όποιος παραδίδει μία σκαπάνη, εξολοθρεύει έναν ιμπεριαλιστή, ενώ όποιος κρύβει ένα καρφί, κρύβει έναν αντεπαναστάτη»!!!

   Αποτέλεσμα: Αυξήθηκε μεν η ετήσια παραγωγή χάλυβα, σε 10,7 εκατομμύρια τόνους, αλλά  απ΄ αυτήν  μόνο το 40% αυτών  προέκυψε ως καλής ποιότητος προϊόν, ενώ 3 εκατομμύρια τόνοι βγήκαν τελείως άχρηστοι, όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε! Εάν, δε, προστεθούν οι τεράστιες  ζημιές  που δημιουργήθηκαν από την αποψίλωση των δασών, ώστε να υπάρξει καύσιμη ύλη γιά τις… χαλυβουργίες(!), και η σιτοδεία, (μάλλον «ριζοδεία»), από την υποχρεωτική ομαδική εγκατάλειψη των αγρών από τους ταλαίπωρους όψιμους… χαλυβουργούς, καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της επιπολαιότητος, της ασυναρτησίας, της δημαγωγίας, του λαϊκισμού και -τελικά- της επικινδυνότητος  αυτού του ανόητου ηγέτου και των ανοησιών του.

   Έτσι κι οι δικοί μας ανόητοι, αμόρφωτοι και ανεύθυνοι ηγετίσκοι -όψιμοι μιμητές στη μπουρδολογία- πετάμε μιά παρόλα, που ακούγεται όμορφη στ΄ αυτιά του κάθε αφελούς ψεκασμένου και «μειονεκτικού», κερδίζουμε ρούμπους ασχετοσύνης και ψήφους ανωριμότητος στην κάλπη.

   Σημειώσεις:  α) Στο πρώτο μου ταξίδι  στην Κίνα, Οκτώβριος 1979, είχα την τύχη να γνωρίσω τον τότε αρχηγό -και μετέπειτα φίλο και Μέντορά μου στις αρχηγίες- τον Αλέξη Παντελίδη, και να δω, ιδίοις όμμασι, κάποια κατάλοιπα ενός τέτοιου άθλιου… χυτηρίου, σε μιά λιμοκτονούσα «κομμούνα», λίγο έξω από την Καντώνα, όπου μας πήγαν γιά να μας δείξουν -με μπόλικη υπερηφάνεια- τα κατορθώματα του… κινέζικου σοσιαλισμού!!! (Ένας πομπός στην κεντρική πλατεία, δύο καλώδια που ενώνονταν μπροστά από ένα σκουριασμένο ηχείο-μεγάφωνο σε κάθε σπίτι, ώστε να ακούγεται, νυχθημερόν, η… «σκέψη του σύντροφου Μάο»).

   β) Όλα τα αναφερόμενα στοιχεία είναι γραμμένα στο βιβλίο των Γιούνγκ Τσανγκ και Τζον Χαλλινταίϋ: «Μάο. Η άγνωστη ιστορία», Αθήνα 2007, Βιβλιοπωλείον της «ΕΣΤΙΑΣ», το οποίο συνιστώ να διαβάσετε. 

Σαν σήμερα, πριν τρία χρόνια...

 Μία "αναχώρηση" κι ένα μεγάλο κενό πίσω...

   Σαν σήμερα, προ 3 χρόνων, στις 7.57΄ το απόγευμα, μιά μεγάλη Κυρία έκανε την τελευταία της υπόκλιση στο  Θέατρο της Ζωής και... απεσύρθη πίσω από την σκοτεινή επίγεια αυλαία, εγκαθιστάμενη -μόνιμα πλέον- στην αιωνιότητα του Παραδείσου. Ήρεμα, γαλήνια και, κυρίως, διακριτικά. Ακριβώς όπως έζησε γιά 71 χρόνια. Με υπομονή, κατανόηση, αγάπη και, προ πάντων, άφεση. Προς όλους και προς όλα.

   Όσοι είχαν τη χαρά και την τύχη να την γνωρίσουν, είμαι βέβαιος πως θα κουβαλούν μέσα τους τη μνήμη της μέχρι να την... συναντήσουν.

Άλλο πίττες, άλλο… πίπες!

   Κανονικά η λέξη «πίττα» γράφεται με δύο «τ». Όμως έχω προσέξει εσχάτως να την γράφουν με ένα…. Δηλαδή… «πίτα». Ανεζήτησα τον λόγο. Έψαξα τήδε κακείσε, μέχρι… Μπαμπινιώτη έφτασα, πλην ματαίως. Καμμία ετυμολογική εξήγηση!                   Τελικά -και όλως τυχαίως- έφτασα στη λύση της απορίας μου. Σε ένα εργαστήριο  αρτοσκευασμάτων, κάπου στη Χαλκίδα, είδα ανηρτημένη επιγραφή που έγραφε, μεταξύ άλλων, με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: "ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΙΤΕΣ"!  Μπήκα μέσα  και από περιέργεια, ρώτησα τον φούρναρη:                                                                            -Γιατί φϊλε μου γράφεις το ΠΙΤΕΣ με ένα «Τ»; Δεν ξέρεις πως το σωστό θέλει δύο;                                                                                                                          -Κύριε μου το ξέρω. Με δύο το έγραφα, αλλά γινόντουσαν συνέχεια παρεξηγήσεις. Τα δύο «ΤΤ» μοιάζουν με «Π», οπότε έμπαιναν διάφοροι τύποι στον φούρνο και ζητούσαν από την κοπέλα του ταμείου… Ξέρετε τώρα!!!

  

Όταν το "άκρον" μιάς δηλώσεως, ξεπερνά το "άωτον" του θράσους.

Άλα της η μόρφωση...

   Μετά το "μεγαλοβδομαδιάτικο" θρησκευτικό, φιλοσοφικό και φιλολογικό διάλειμμα. Μετά τις ύστατες ευχές μου, επ΄ ευκαιρία της ήδη συντελεσθείσης, πρώιμης λόγω ειδικών συνθηκών, Αναστάσεως του Κυρίου μας και Θεανθρώπου Χριστού, καιρός γιά επιστροφή στα τρέχοντα και... ζέοντα της καθημερινότητος.

   Ο εικονιζόμενος κύριος υπήρξε κάποτε... ένας αποτυχημένος Υπουργός Παιδείας. Ενώ κάποια χρόνια πριν, προσπαθούσε απεγνωσμένα -αλλά ανεπιτυχώς-  να περάσει, ως φοιτητής, από το α΄ έτος της Νομικής στο β΄, στερώντας, λόγω... ευρείας περιφερείας, δύο έδρανα από τους υπόλοιπους συμφοιτητές του. Μέχρι που, απογοητευμένος, βαρέθηκε και παραιτούμενος το έριξε -γιά παρηγοριά- στις μακαρονάδες, (με κιμά; ερώτημα)! Και επειδή δεν τα κατάφερε με τις σπουδές, αποφάσισε να τιμωρήσει αμφότερα. Και τη Νομική και την Παιδεία... γενικότερα, ως... υπουργός της, (ευτυχώς επ΄ ολίγον).

   Αφού, λοιπόν, τα κατάφερε τόσο όμορφα και καλά με τους ντόπιους -bingo- επεκτείνει τώρα τις επιτυχημένες του προσπάθειες και στα προσφυγόπουλα. Προφανώς γιά να τα μορφώσει κι αυτά σαν τα μούτρα του!

   Το μπουρλέσκ στην αποθέωσή του και το μυαλό να τρέχει στην αλήστου μνήμης Γαβριέλα,  πρόδρομο του κ. Θάνου Ασκητή στην σεξουαλική, (πρακτική όμως), καθοδήγηση των ελληνοπαίδων, στα πρώιμα νιάτα τους. Με την φαντασίωση να την θέλει να δίνει διάλεξη περί παρθενίας, στην Ακαδημία των Αθηνών!!!

   Και γιά να σοβαρευτούμε. Είναι δυνατόν εκτοπλασματικοί -ψυχή τε και σώματι- τύποι να μην βρίθουν συμπλεγμάτων, ένεκα σωματικής δυσμορφίας και πνευματικής καχεξίας, που τους καθιστούν ανίκανους να μπορούν να προσφέρουν δημιουργικό κοινωνικό έργο, να ζητούν κοινωνική ρεβάνς και "επιβεβαίωση" από την ζωή και να επιμένουν -εκδικούμενοι γιά την ασημαντότητά τους- να μας κυβερνήσουν; Και μάλιστα από αριστερό μετερίζι που αυτοδιαφημίζεται ως... "προοδευτικό", ενώ στην ουσία αποτελεί ό,τι σκοτεινότερο ιδεολογικό σκουπίδι έχει αποδείξει η Ιστορία και απορρίψει η πραγματικότητα. 

   Όμως το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι όλοι αυτοί οι συσπειρωμένοι απίθανοι μειονεκτικοί τύποι που "ξεφουρνίζουν" -συστηματικά και ανερυθρίαστα- ό,τι τους κατεβάσει ανεύθυνα η κούφια τους γκλάβα, αλλά όλοι εκείνοι -δυστυχώς αντιστοίχου μειονεξίας- που τους πιστεύουν και τους ακολουθούν, θεωρούντες πως έτσι εκδικούνται την... κακούργα και άδικη "κενωνία". Η επανάσταση της ανικανότητος. Ο αγώνας του "μείον" κατά του "συν", του "κακού" κατά του "καλού", του "ανεύθυνου" κατά του "υπεύθυνου", του "ασόβαρου" κατά του "σοβαρού"! Τσίπρας κατά Μητσοτάκη, να πούμε!

   Και όποιος πιστεύει στην τελική επικράτηση του πρώτου έναντι του δεύτερου... "πλανάται πλάνην οικτρά".

 

Μεγ. Σάββατο. Σκέψεις, με την αυλαία να πέφτει…

 

Καθώς το πλήθος των δεκαετιών που βαραίνει τις πλάτες μου αυξάνεται ενοχλητικά -φέτος κλείνει άλλη μία- και το βάρος τους τείνει να γίνει αφόρητο, η αναπόληση και αναψηλάφηση του Θείου Δράματος, που το βράδυ βρίσκει τη λύση του με την αποθέωση του Ανθρώπου, παίρνει στο νου μου –γιά πρώτη φορά- αλλιώτικες διαστάσεις .

Από μικρό παιδί η Ιστορία του Χριστού είχε ενταχθεί, επαναλαμβανόμενη κατ΄ έτος ίδια και μονότονη, στα πλαίσια σχολικών διακοπών και ανεμπόδιστων, από τον αποχωρούντα χειμώνα, παιχνιδιών στις Παιδικές Χαρές των Αγίων Κωνσταντίνου και Γεωργίου. Με τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και τις, εν πολλοίς ακατάληπτες ψαλμωδίες, να αποτελούν απλά τόπο συνάντησης των γαβριάδων του Βούθουλα και αφετηρία ημερήσιου αγωνιστικού σχεδιασμού και προγραμματισμού.

Περνώντας τα χρόνια, η βιοτική μέριμνα, οι ποικίλλες υποχρεώσεις και οι σκοτούρες της καθημερινότητος «καρφίτσωσαν» τα Άγια Πάθη σαν ένα ακόμη στοιχείο της ημερολογιακής ρουτίνας. Μια ευχάριστη και ανακουφιστική παρένθεση στα επαγγελματικά τρεξίματα.

Τα χρόνια έτρεξαν και η ζωή κύλησε σαν νερό μέσα από τη χούφτα μου, αφήνοντας μιά μικρή αίσθηση υγρασίας, που κι αυτή, σιγά-σιγά, στέγνωνε με τα χρόνια.

Χρειάστηκε φτάσω στην εσχατιά του βίου γιά να με καταξιώσει ο Πλάστης να συνειδητοποιήσω την έκταση, (διαχρονικά απέραντη), και το μέγεθος, (αστρονομικά δυσθεώρητο), εκείνης της διορθωτικής Θεϊκής Επέμβασης και υπόμνησης στο, κατά την ανθρώπινη μέτρηση, γύρισμα των αιώνων, (από το αρνητικό πεδίο στο θετικό), και να καταλάβω τα βαθύτερα νοήματα της Θείας νουθεσίας.

Γιά πρώτη μου φορά συνειδητοποιώ, τώρα, το πώς η Θεϊκή Σοφία έστησε αυτό το μεγαλειώδες Δράμα γιά να καταδείξει -και υποδεικνύει συνεχώς και αιωνίως- με παραδείγματα, αλληγορίες και υποθήκες, τους τρόπους που θα πρέπει ο Άνθρωπος, το πιό αγαπημένο από τα δημιουργήματά Του, να πορεύεται στο δρόμο που οδηγεί στην επίγεια γαλήνη και την ευδαιμονία της Αιώνιας Ζωής. Μιά ουράνια τελειότητα που, δυστυχώς, φαντάζει ουτοπική ματαιοπονία μέσα στην κραυγαλέα αντίθεση που δημιουργείται από την επικρατούσα υπέρτατη χυδαιότητα των σημερινών καιρών.

Αυτά που καταθέτω αποτελούν, εκ βαθέων, προσωπικές απόψεις κατασταλαγμένες όψιμα, χωρίς ίχνος «δασκαλίστικης» διαθέσεως, ή παντοίας προτροπής.

Και βεβαίως, δεν υπάρχει ιδανικότερη ηχητική συνοδεία, αντάξια της τελειότητος της Θείας Παραστάσεως, που έλαβε χώρα τότε στα Άγια χώματα της Παλαιστίνης και γιορτάζουμε σήμερα, από την άρια Casta Diva, της Νόρμα του Μπελλίνι, που ερμηνεύεται θεϊκά από -ποιάν άλλη;- την μοναδική Μαρία Κάλλας.