Η επόμενη μέρα, με καθαρή και ψύχραιμη ματιά.

«Δεν έχει πλοίο γιά σε, δεν έχει οδό…»

 

   Τα περισσότερα δημοσιεύματα σοβαρών εφημερίδων, (γιά το γυαλί ας μη γίνεται συζήτηση καλύτερα, αφού ο λαϊκισμός ξεχειλίζει, μαζί με το ναρκισσισμό των παρουσιαστών, οι οποίοι τυρβάζουν γιά την τηλεθέαση και την αυτοπροβολή τους), προσπαθούν να εμπνεύσουν λογική και νουθεσίες προς μία -θεωρητικά- ορθή κατεύθυνση. Και στην προσπάθεια αυτή, γιά το καλό του τόπου, λησμονούν άθελα ή σκόπιμα ορισμένες απαράγραπτες και αντικειμενικές σταθερές, σύμφυτες στο DNA του λαού μας. Έτσι προτείνουν την «μεγάλη συνεργασία» των δύο μεγάλων κομμάτων. 
   Παραβλέπουν τις τεράστιες και αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων και της συμπλεγματικής, φαύλης και ρεβανσιστικής αριστεράς, η οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν και να απεμπλακεί από τις αποτυχημένες δογματικές αγκυλώσεις της -ξεπερασμένες από την πραγματικότητα- που, εν τούτοις, βαφτίζει συνεχώς -ούσα παμπόνηρη και δόλια- κάθε παταγώδη αποτυχία της ως επιτυχία πρώτης γραμμής, εφαρμόζοντας το δόγμα: «καλύτερη άμυνα η επίθεση» και προσπαθώντας να μας τρελάνει όλους!

Μιζέρια

Μοχθηρία

Μίσος

   Πώς να συγκυβερνήσεις με χαρακτηριστικούς «τριαμιστές», (Μιζέρια, Μοχθηρία, Μίσος), οι οποίοι εχθρεύονται την ελεύθερη οικονομία και επιζητούν την περιχαράκωση της κοινωνίας στα στενά και κατευθυνόμενα όρια ενός γραφειοκρατικού κρατισμού; Πώς να συλλειτουργήσεις με παλαιομαρξιστές νεώτερης κοπής που θεωρούν την αριστεία ρετσινιά, εξορκίζουν και διώχνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και εποφθαλμιούν τις ιδιωτικές τράπεζες;

  Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη κάθε σκέψη κυβερνητικής συνεργασίας της ψευτοπροοδευτικής συριζαρέικης κομπανίας με κάθε σοβαρό αστικό κόμμα. Μόνο κανένα προσκυνημένο ρετάλι τύπου ΑΝΕΛ, που ακόμα σταυροκοπιέται δοξάζοντας την θεά τύχη που το έστειλε να γλύψει γιά λίγο ένα κοκαλάκι εξουσίας, παριστάνοντας τον βουβό κομπάρσο, μπορεί να κάνει κολεγιά με τον αριστερό αλαμπουρνέζικο αυταρχισμό κι αλαζονεία. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δηλώνουν και οι ίδιοι οι συριζαρέοι, γνωρίζοντας πολύ καλά πως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι αδύνατη.

   Με δεδομένη την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων, όποιος πιστεύει σε μακροημέρευση κυβερνητικού… «μεγάλου συνασπισμού» πάνω σε συγκλίσεις και προγράμματα και τέτοια ωραία φούμαρα, είναι -τουλάχιστον- αφελής και αιθεροβάμων. Φωτιά και νερό δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Φιλυποψία, αλληλλοϋπόβλεψη, τρικλοποδιές και χτυπήματα κάτω από το τραπέζι, θα διαλύσουν το θνησιγενές σχήμα σε χρόνο ρεκόρ.

   Υπό τις παρούσες συνθήκες συνετότερη επιλογή αποτελεί η υπερψήφιση της ΝΔ και κυβέρνηση με κορμό αυτήν, αν και προσωπικά θεωρώ πως η διαβολική φύση των συμπλεγματικών συριζαρέων θα της κάνει πάλι τη ζωή κόλαση, φορτώνοντάς της και την καταστροφική λαίλαπα της «τσιπρομπαρουφακίστικης» επταμηνίας. Οπότε, ίσως ήταν σκοπιμότερο να αφεθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά αυτός που τα έβαλε, βαλλόμενος σκληρά από το… άλλο του μισό. Τους Λαφαζάνωφ, Στρατούλιν, Ανήσυχο και τον ανταγωνιστή του Μπαμπινιώτη, τον καθηγητή της ελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Σορβώνης, σοφολογιότατο προφέσορα… κ. Λεουτζίκο! Μπας και ο κοσμάκης, μετά λίγους μήνες, ξυπνήσει και, μιμούμενους τους Χιλιάνους επί Αλιέντε, βγει στους δρόμους χτυπώντας κατσαρόλες και τους στείλει στον… εξαποδώ.