Η στρίγκλα που θέλει να γίνει αρνάκι.

Μιά… «ανάρμοστη συνάντηση»

...και στη τούρλα του Σαββάτου, η Υφυπουργός Παιδείας καταπιάνεται με τα Θρησκευτικά!

   Τελικά, το μόνο φρούριο που θα πέσει τελευταίο φαίνεται πως θα είναι η γραβάτα. Οπότε, στην ουσία, τί μένει όρθιο από τον παλιό επαναστάτη-μαλλιά του «δεκαπενταμελέ», των καταλήψεων και της υψωμένης γροθιάς; Και αρκετά αγγλικούλια μάθαμε στο άψε-σβήσε και με τη Μέρκελ φιλιώσαμε και τακιμιάσαμε και με το λίκνο του μισητού καπιταλισμού γίναμε τάτσι-μίτσι-κότσι, αλλά την Ελλάδα -και πολύ περισσότερο την Ευρώπη- δεν την αλλάξαμε ούτε κατά κεραία. Τσού! Ίσα, ίσα το μόνο που της αλλάξαμε είναι τα φώτα, στέλνοντάς την κατά πολλά δις πίσω.

   Έτσι, το μόνο που έμεινε από το φουριόζικο επαναστατικό μας παρελθόν είναι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», οι απορημένοι και απογοητευμένοι χαχόλοι που μας πίστεψαν -μερικοί ελπίζουν ακόμη- και ένα… σκισμένο καλσόν! Ο συμβιβασμός με το κεφάλαιο, και την αναγκαιότητά του, είναι κάτι πολύ οδυνηρό, αλλά αναπόφευκτο, γιά έναν ορκισμένο κομμουνιστή, εμβαπτισμένο στα νάματα του ιδεώδους της ουτοπίας και της καθυστέρησης, που προκαλεί αυτό το ηλίθιο και αντιαναπτυξιακό -όπως απεδείχθη- κοινωνικοοικονομικό σύστημα. 

   Βέβαια, κατά το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», υπάρχει και η πλούσια αντιπαροχή των χαμένων ονείρων του κάθε συνεπούς κομμουνιστή ηγέτη νέας κοπής. Η καρέκλα της εξουσίας με την συνοδευτική κουτάλα της. Παρ’ όλα αυτά, το αίμα νερό δεν γίνεται κι ο αράπης δεν ξεβάφει ούτε με όλες τις χλωρίνες της Γης.

   Χθες θαυμάσαμε ένα πρωτοφανές φιάσκο του Δεκαπενταετούς πλοιάρχου κατά τη συνάντησή του με την παλιά αλεπού του κεφαλαίου, τον γνωστό πηδήκουλα και πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Μπιλ Κλίντον, ο οποίος τον έπαιζε -κούπε,πέ- στα γόνατα, όπως η πολύπειρη αλεπού το νεαρό πετειναράκι. 

   Κατ’ αρχήν, η εγγενής αμετροέπεια του δικού μας τον απέτρεψε από το να χρησιμοποιήσει διερμηνέα, στηριζόμενος σε έωλη αυτοπεποίθηση μιάς ταχύρρυθμης εκμάθησης αγγλικών, τα οποία -και πολύ λογικό- απεδείχθησαν φτωχά στη εξυπηρέτηση ενός τόσο σοβαρού διαλόγου. Ο διερμηνέας, πλην της επακριβούς μετάφρασης, δίνει χρόνο στους συνομιλητές -ακόμη κι αν καταλαβαίνουν άμεσα τα λεγόμενα- να κερδίζουν χρόνο σκέψης γιά την απάντηση. Έτσι, με τον τρόπο που ξετυλίχτηκε ο διάλογος, η αμηχανία και η απαγγελία του ποιήματος της γνωστής τσιπραίικης παπαρολογίας, η οποία πιάνει στη ντόπια αγορά των χαχόλων οπαδών του, προκάλεσε καγχασμό και δυνατά γέλια στο επίπεδο εκείνων που έχουν τα λεφτά κι εσύ, με αοριστολογία και μπαρουφολογία, προσπαθείς να τους πείσεις να τα απιθώσουν στα νεογέννητα γατάκια, που μόλις ανοίγουν τα μάτια τους στον καπιταλισμό. Να σου τα εμπιστευθούν και, βεβαίως, να τα χάσουν! Ως γνωστόν, τέτοιες αφέλειες γυρίζουν μπούμερανγκ και όλοι, στο τέλος, σπάμε πλάκα. 

   Φιλότιμη, αν και λειψή και αφελής, η προσπάθεια προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα, αλλά -στ’ αλήθεια- ο Σκουρλέτης, με τις γυφτιές στις Σκουριές, ο Δρίτσας με τις κόνξες του στα λιμάνια, ο φορορουφήχτρας Αλεξιάδης και τα άλλα παιδιά ρωτήθηκαν… σχετικώς; Γιατί όταν, από τη μία, εκλιπαρείς γιά επενδύσεις και, από την άλλη, οι γυφτοϋπουργοί σου τις σαμποτάρουν, τρικλοποδιάζοντας και καταταλαιπωρώντας τους επενδυτές, δουλειές δεν πρόκειται ν’ ανοίξουν στη χώρα. «Προς κέντρα λακτίζεις», και θα λακτίζεις εσαεί, αν δεν αλλάξεις -πράγματι- μυαλά και δεν απολακτίσεις τα θλιβερά κατάλοιπα του μαρξισμού από το κόμμα και την κυβέρνησή σου. Αν δεν αντιληφθείς πραγματικά τί σημαίνει "πρόοδος" και από πού μπορεί να έρθει.

Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.

Η μεγαλοπρέπεια της ασημαντότητος

Δυστυχώς, η στήλη δεν κατάφερε να λάβει γνώση της κατάθεσης του εικονιζόμενου ειδήμονος

   Η επ’ ολίγον ακόμη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης, καθώς ο βίος και η πολιτεία της, είναι πάνω-κάτω γνωστή υπόθεση. Μαζί και η ιλαρότητα που σκόρπιζε, όταν -βέβαια- δεν ενοχλούσε ποικιλοτρόπως. Δυστυχώς όμως, κρίνοντας από την έλλειψη σχολίων, δεν πλασαρίστηκε αρκούντως στην υπηρεσία ψυχαγωγίας του κοινού το σπουδαιότερο από τα καμώματά της. Η περίφημη «Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους». 

   Προχθές, καταληφθείς πάλι από τη συνηθισμένη πλέον αϋπνία μου, γύρω στις 3 με 4 άγρια χαράματα, προσπάθησα να δημιουργήσω τεχνητή νύστα κάνοντας ζάπινγκ στο γυαλί. Έτσι «πέρασα» κι από το κανάλι της Βουλής και έπεσα πάνω στην τελευταία συνεδρίαση της περιλάλητης Επιτροπής. Καμιά εικοσαριά, βία είκοσι πέντε, πικραμένοι αριστεροί διανοούμενοι χαβαλέδιαζαν διάσπαρτοι στη μεγάλη αίθουσα και έβγαζαν τα εσώψυχα μπουρδολογήματά τους, αερολογώντας και παρλαπιπίζοντας επί παντός επιστητού. Με τη Ζωή στον… θρόνο να παρακολουθεί με το παγωμένο χαμόγελό της και να σχολιάζει με τσαχπίνικες χαριτωμενιές, υπερακοντίζοντας σε αλαμπουρνέζικα. Το τί άρες-μάρες- κουταμάρες ακούγονταν δεν περιγράφεται! Από υγιεινή διατροφή μέχρι ενδελεχή στατιστική καταγραφή αυτοκτονιών διεθνώς. Με επιστέγασμα κάθε περισπούδαστου λογυδρίου την κατακεραύνωση του… κεφαλαίου.

   Μέσα στο πέλαγος μιάς απαράμιλλης βυζαντινολογικής παράθεσης πομπωδών ανοησιών, η απαραίτητη κλισέ φράση κάθε ψευτοσπουδαίου ομιλητού ήταν το: «είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί…», ακολουθούμενη από μιά κοινότοπη ανοησία, ή απλή ασυναρτησία. 

   Απαραιτήτως, μετά την κάθοδο από το βήμα του κάθε… σοβαρού κενολόγου ομιλητή, η Θεά της έδρας, αρχίζοντας με το οικείο και φιλικό: «Ευχαριστώ Κατερίνα», αν επρόκειτο περί Ελληνίδας σαχλαμαρίζουσας, «Merci Jean-Pierre» ή «Thank you Mark», αναλόγως της προέλευσης του… συνέδρου, προχωρούσε σε τριπλάσιας διάρκειας φλύαρη σχολιαστική και προσθετική απεραντολογία, υποτίθεται σχετική -στην πράξη πανάσχετη- με τη… μνημειώδη πάρλα του προλαλήσαντος. Απαραίτητο στοιχείο -σε κάθε… αντιτοποθέτησή της- η αναφορά στο «επονείδιστο χρέος», την… «τεράστια πλεκτάνη εις βάρος των λαών», τη «δημοκρατία», τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και διάφορα τέτοια πρωτότυπα. Και κάθε τόσο ένα μαραμένο χειροκρότημα φιλοδωρούσε με ικανοποίηση τον κάθε ομιλητή -τα μισά, και ζωηρότερα, βεβαίως, γιά τη Ζωή- και η παράσταση συνεχιζόταν μέσα σε μιά απέραντη ανία όσων την ζούσαν και όσων την παρακολουθούσαν. 

   Στο τέλος, ο στόχος επετεύχθη. Νύσταξα και κοιμήθηκα, μονορούφι μέχρι το πρωί, σαν μωρό! Οπότε, μιά καλή ιδέα θα ήταν, αυτές οι συνεδριάσεις να κυκλοφορήσουν σε κασέτες και CD, ως ιδανικό φάρμακο κατά της αϋπνίας! Γιά βαρειές μάλιστα περιπτώσεις, κατόπιν σχετικού μοντάζ, να κοπούν τα ενοχλητικά αφυπνιστικά χειροκροτήματα, ενώ σε ειδική version, γιά σούπερ φανατικούς αριστερούς, θα μπορούν να αναφέρονται μόνο οι μακριοί μονόλογοι σχολιασμοί της Προέδρου Ζωίτσας. Αναμφίβολα, και ο βαρύτερα προσβεβλημένος από το μαρτύριο της αϋπνίας, στο πρώτο δεκάλεπτο εφαρμογής μιάς τέτοιας θεραπευτικής αγωγής, θα ροχαλίζει σαν τον κακό δράκο των παραμυθιών.

   Στην περίπτωσή μου, όχι βαριά ομολογουμένως, πριν γλαρώσω πρόλαβα να αναρωτηθώ πόσο να μας κόστισε άραγε αυτό το βλακώδες πανηγυράκι της ακατάστατης και πανάχρηστης φλυαρίας των αργόσχολων παρακοιμώμενων συνδαιτυμόνων και ποιός πλήρωσε γι’ αυτό. Μόνο και μόνο γιά να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία μιάς sui generis τύπισσας που, κακή τη μοίρα, κάθισε στο τρίτο, κατά σειρά σπουδαιότητος, αξίωμα της χώρας και πρόλαβε σε οκτώ μόλις μήνες να το καταεξευτελίσει με τα ψυχοπαθολογικά της καμώματα και τις αυτοκρατορικού τύπου… φαντασιώσεις της. 

   Πάντως, θα πρέπει, γιά ιστορικούς και μόνο λόγους, να κρατηθούν οι βιντεοσκοπημένες αυτές συνεδριάσεις στο Κινηματογραφικό Αρχείο, μαζί με τις κλασσικές ελληνικές κωμωδίες των αξέχαστων πρωταγωνιστών μας. Των Βέγγου, Χατζηχρήστου, Βασιλειάδου, Αυλωνίτη, κ.λπ. Κάποτε, στο απώτερο μέλλον, όταν περάσει ο εφιάλτης της κρίσης, η πρωταγωνίστρια Ζωίτσα, θα τους ανταγωνίζεται επάξια, με το πηγαίο και αυθόρμητο γέλιο που θα βγάζει!  

Επιτέλους! Το "παλιό" έφυγε, το "καινούριο" ήρθε!

 Η ελπίδα κατέπλευσε!

   Θαυμάστε το χάλι μας. Θαυμάστε την εθνική μας ξεφτίλα, απολαμβάνοντας ένα καταπληκτικό παραλήρημα ανθρώπου, που με το κόμμα του συμμετέχει σήμερα, κατά 3%, στο ελληνικό κοινοβούλιο (300Χ3%=9 έδρες)! 

   Αυτό το άθλιο και γραφικό "νούμερο" θα αποφασίζει πλέον γιά την τύχη μας, των παιδιών και των εγγονιών μας.

   Η στήλη θεωρεί υποχρέωσή της να συγχαρεί τους 186.457 συμπατριώτες της, οι οποίοι μετά σύνεσης περισσής και κατόπιν ωρίμου σκέψεως αποφάσισαν να εμπιστευθούν το μέλλον της χώρας και των απογόνων τους στην... "μαινάδα" που ακούει στο όνομα Βασίλης Λεβέντης!

   Να τον χαιρόμαστε. Αξίζει να τον ακούσετε στο πιό κάτω βίντεο. Έτσι γιά να πάρετε μιά ιδέα και ένα ελάχιστο δείγμα γραφής του τί μας περιμένει από δαύτον. Σε λίγο, Ζωή και Ραχήλ θα ωχριούν μπροστά του. Μιά μικρή... φυτιλίτσα θα αρκεί γιά ένα απολαυστικό... "λεβέντικο" πανηγύρι.
   Η παρθενική του ομιλία στη Βουλή αναμένεται με έξοχο και αδιάπτωτο ενδιαφέρον!

    

«Καμμένος…gate».

Μεγάλα αξιώματα, μικρά ανθρωπάκια

"Η εργασία απελευθερώνει". Και το... υπουργιλίκι εξασφαλίζει τα γεράματα!

   Η υπόθεση γνωστή λεπτομερώς, άρα περιττεύει η παράθεσή της. Το, κατά τη στήλη, κέντρο βάρους της όλης ιστορίας, το «ζουμί» να πούμε, αποτελεί η δομή και συγκρότηση της προσωπικότητας του πρωταγωνιστή της, του κ. Δημ. Καμμένου.

   Πρόκειται, όπως προκύπτει από την εν γένει, αλλά -κυρίως- την τωρινή στάση του, γιά ανθρωπάκι-μπουμπούκι, σπιθαμιαίου πολιτικού και ηθικού αναστήματος. Χωρίς υπευθυνότητα και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, το οποίον επιμένει να πιεί το πικρό ποτήρι της ξεφτίλας μέχρι τον πάτο, θεωρώντας πως καλύπτεται, δήθεν, με όσα φληναφήματα ψελλίζει ως δικαιολογίες των πεπραγμένων του. Και την αλήθεια που στο τέλος… «θα λάμψει», δικαιώνοντάς τον από την… σκευωρία! 

   Δικαίωμα κάθε ανθρώπου να εμφορείται από οιεσδήποτε ιδέες και απόψεις. Να τις υποστηρίζει, τις διαδίδει και να μάχεται γι’ αυτές. Ειδικά γιά τον εν λόγω… «ανεξέλεγκτο Έλληνα» οι απόψεις του καθρεφτίζονται πεντακάθαρα στη σκοτεινή φυσιογνωμία του, η οποία θυμίζει κάτι μεταξύ… Γερμανού γκεσταπίτη και Έλληνα καταδότη. «Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή», έλεγαν πολύ σοφά οι αρχαίοι και αυτό το ρητό ταιριάζει γάντι στον κ. Δ. Καμμένο!
   Όμως το πρόβλημα δεν έγκειται στις απόψεις αλλά στα μετά. Στοιχειώδης λεβεντιά, εντιμότητα και αυτοσεβασμός επιβάλλουν, όταν σου ξεμπροστιάζουν τις, γραπτές και διακηρυγμένες δημόσια, απαράδεκτες ιδέες σου, να σταθείς όρθιος απέναντι στην ευθύνη τους και να τις υπερασπίσεις. Όχι να το βάλεις στα πόδια σαν λαγός και να τις αποκηρύξεις, ρίχνοντας την ευθύνη εδώ κι εκεί.

   -«Δεν φταίω εγώ! Κάποιος… συνεργάτης μου το έκανε. Δεν είδα, δεν ξέρω, δεν με… εκφράζουν! Μπορεί και κάποιος… χάκερ. Θα υποβάλλω... μήνυση»! Τέτοια φληναφήματα ευθυνοαποφυγής ψέλλισε, προκειμένου να κρατήσει τη θεσούλα του,  το ανθρωπάκι! Άει σιχτίρ, παλιοτενεκέ! 

   Δυστυχώς, η πολιτική σκηνή βρίθει σήμερα από ανθρωπάρια αυτού του διαμετρήματος, τα οποία κατάντησαν το ύψιστο λειτούργημα του ταγού σε… «αρπαχτή κονομησιάς». Κουτοπόνηροι αριβίστες, ασήμαντοι καιροσκόποι που υποτίθεται αγωνίζονται γιά το δημόσιο συμφέρον, ενώ τυρβάζουν, αποκλειστικά, γιά την πάρτη τους. 
   Προσωπική άποψη της στήλης:

   Η επιλογή του Δ. Καμμένου αποτελεί συμπαιγνία του εξαδέλφου Πάνου με τον Τσίπρα, στη βάση μιάς, κάπως έτσι, προσυνεννόησης.

   -Τον βάζουμε υφυπουργό και αν περάσει ντούκο και στη ζούλα, έχει καλώς. Αν όμως μας «τσιμπήσουν» και τον «κράξουν», τον… παραιτούμε αμέσως! Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Σε δέκα μέρες ποιός θα θυμάται…  «O tempora, o mores»! 

   Όμως οι πλάκες της νέας κυβέρνησης δεν τελειώνουν εδώ. Προσεχώς, έπεται συνέχεια.