Δημοψήφισμα. Ίντριγκα, απάτη και παραπλάνηση στο φουλ!

Μερικές σκηνές του έργου… «προσεχώς»!

Η πολυπόθητη αυγή ξημερώνει!

   Όπως ήταν αναμενόμενο, οι κοκορομαχίες στα ΜΜΕ έχουν κουράσει τον λαό, ο οποίος -αν προσθέσουμε μέσα στα άλλα και την καθημερινή του ταλαιπωρία στο κυνήγι  «ζωντανών» ΑΤΜ- είναι πλέον εντελώς εξουθενωμένος. Ψυχικά ράκος, πνευματικά ευνουχισμένος και σωματικά εξαντλημένος. 

   Απέχων, κατά το δυνατόν, από την παρακολούθηση των διαφόρων τηλεοπτικών… σόου -δήθεν ενημέρωσης- σταχυολογώ δύο πράγματα που μου έπεσαν στην αντίληψη:

   - Ο ανοίκειος, ανήθικος και εντελώς χυδαίος υπαινιγμός  -καθ’ όλα αναμενόμενος από το επίπεδο και την εν γένει διαγωγή μέχρι τώρα του επιτηδευμένα και απύθμενα προκλητικού θηλυκού ταραχοποιού- της αμετροεπούς καλαμοκαβαλημένης, (ελλείψει άλλου… "καλάμου"), τσαρίνας πάντων και πασών των ελληνικών χαχόλων. Η αχαρακτήριστη αυτή μούμια του Βιρακότσα, πολέμιος -κατά τα άλλα- του… σεξισμού στη δημόσια ζωή, που μας έχει κάνει ένεκα φαυλότητος να σιχαθούμε ιερές λέξεις, όπως π. χ. «αξιοπρέπεια» και «δημοκρατία», με τον τρόπο που αυτό το "πράμα" τις εννοεί και μεταχειρίζεται, έκανε αλήτικα υπονοούμενα σε μιά παρουσιάστρια-πρότυπο ευγενικής και αμερόληπτης συμπεριφοράς και εγνωσμένης ποιότητος στη δουλειά της. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να θεωρείται από πολλούς… συριζάρια. 

   - Η πεισματικά μονότονη και ενορχηστρωμένη στάση, πίσω από μερικές κλισέ εκφράσεις, επιχειρήματα και υπεκφυγές, όλων των συριζαρέων θιασωτών του «όχι» και της δραχμής, προσβάλλει την νοημοσύνη, όσων διαθέτουν τέτοια. Δεν απαντούν, καθόλου και επί της ουσίας, στο εύλογο ερώτημα: "Τί θα γίνει την επόμενη ημέρα, αν επικρατήσει το «όχι»"; Αοριστία, μπουρδολογία, μπόλικος λαϊκισμός και… άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!

Ελλάδα, μιά χώρα στον αστερισμό της ουράς.

Η ελπίδα έ- έ- έρχεται!

Περιμένοντας το ξημέρωμα μιάς όμορφης ημέρας, όπως προανήγγειλε ο σύντροφος Παππάς!

   Επείγουσα και μεγάλη αναγκαιότητα μου επέβαλε μετάβαση αστραπή στην Αθήνα χθες βράδυ. Έτσι είχα μιά θαυμάσια ευκαιρία να αναπολήσω τα νεανικά μου χρόνια, όπου σε επισκέψεις μου σε ανατολικές χώρες, (Βουλγαρία, Ουγγαρία, κ.λπ.), παρατηρούσα με πολύ σκεπτικισμό γιά την φιλοσοφία, την προοδευτικότητα και τον ανθρωπισμό του συστήματος -στυγνός κομμουνισμός τότε- κάτι πελώριες ουρές. Άλλες -σ’ ένα χωριό έξω από τη Βάρνα- γιά την αγορά, κι αυτή με το δελτίο, ψωμιού, άλλες σ’ ένα προάστιο της Βουδαπέστης, γιά την προμήθεια… κοκάλων, (κάνουν βραζόμενα, ως γνωστόν,  θαυμάσια νερόσουπα γιά σκυλίσια ζωή!) και κάποια άλλη -την πιό μεγάλη, την πιό αλλόκοτη και πιό ακατανόητη- σε κάποια υπηρεσία, στην πλευρά της Πέστης, που χορηγούσε άδειες στους ντόπιους γιά ψάρεμα με καλάμι στον Δούναβη! 

   Στις κλειστές Τράπεζες της Αθήνας γινόταν ο κακός χαμός. Ένα θλιβερό πρελούντιο του έργου που θα βιώσουμε προσεχώς. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκα, νομίζω από δηλώσεις του Γιουνκέρ, πως οργανώνεται η προετοιμασία «ανθρωπιστικής βοήθειας» γιά την Ελλάδα, δάκρυσα από συγκίνηση! 

   Όπως τότε, παιδί, που η UNRRA μας έστελνε οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, κάτι καραμέλλες μαστιχωτές με απαίσια γεύση που θύμιζε νέφτι και κάτι θαυμάσιες αρωματικές τσιχλόφουσκες. Και όταν ανοίγαμε τα δέματα και ανακαλύπταμε τον... θησαυρό, χτυπούσαμε τα χεράκια μας από χαρά.    

Δημοψήφισμα. Θεσμός, προϋποθέσεις, συνέπειες

...και η "αλά ελληνικά" εκδοχή του! Μιά χώρα στο "μπαρμπούτι"!

"ΙΖΟΛΑ, ο πολιτισμός στο σπίτι...!

   Το δημοψήφισμα αποτελεί τη γνησιότερη έκφραση της άμεσης δημοκρατίας και το αποτέλεσμά του εκφράζει διαυγέστατα τη βούληση του λαού. Με το αποτέλεσμά του να συνιστά υπέρτατο και αναγκαστικό νόμο που δεσμεύει απόλυτα την κυβέρνηση. Κατά τη διεξαγωγή του,  ο πολίτης εξυψώνεται σε "μικρό βουλευτή" και αποφασίζει αυτοπροσώπως γιά την τύχη του.

   Η προσφυγή, όμως, σε δημοψήφισμα προϋποθέτει πολίτες με υψηλές προδιαγραφές από πλευράς υπευθυνότητος, γνώσεως και πολιτικής κρίσεως. Τους θέλει μορφωμένους, σώφρονες, ελευθερόφρονες και με απόλυτη εθνική συνείδηση. Γι' αυτό και ως θεσμός ανθεί κατά κόρον σε χώρες με υψηλό πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο, όπου οι πολίτες διαθέτουν υψηλό αίσθημα ευθύνης, ψυχρό αίμα και βαθύτατη συναίσθηση των συνεπειών της απόφασης. Π. χ. η Ελβετία, όπου κάθε λίγο και λιγάκι, και γιά ψύλλου πήδημα, διεξάγουν δημοψήφισμα.

   Στα δημοψηφίσματα ο λαός ερωτάται με σαφή ολιγόλογα ερωτήματα και απαντά μ' ένα ξερό "ναι" ή "όχι". Καθαρά ερωτήματα, ξεκάθαρες απαντήσεις. Και έτσι προχωρεί, δημοκρατικά και πολιτισμένα, η κοινωνία με την μειοψηφία να υποτάσσεται στη θέληση της πλειοψηφίας και την κυβέρνηση να την εφαρμόζει.

   Και τώρα ερχόμαστε στην περίπτωσή μας. Η νυν κυβέρνηση, συγκροτημένη από ετερόκλητα στοιχεία, περίεργα, γραφικά και ποικίλης διαβάθμισης γελοιότητος άτομα, μέχρι βαθμού εξωγήινης λογικής, εμφάνισης και συμπεριφοράς, (κοινώς UFO), ήταν αναποφεύκτως αναμενόμενο πως η απόφαση περί δημοψηφίσματος, ομού με την οργάνωση της διεξαγωγής του, να κινούνται στην ανάλογη γραμμή και την ίδια φιλοσοφία.  Με πρώτο απ' όλα το ερώτημα-διακύβευμα.

   Κατ' αρχήν, η αναγγελία, η οποία έγινε αιφνιδιαστικά και πρόωρα, πριν ακόμη λήξει η διαπραγμάτευση. Μετά το ερώτημα: Ένα μακροσκελές κατεβατό γαρνιρισμένο με μπόλικες αγγλικές εκφράσεις. Εντελώς ακαταλαβίστικο σε ανθρώπους με περιορισμένη μόρφωση και ελλειμματικό IQ, μπερδεμένο γιά άτομα με μέση μόρφωση και κοινό νου και αρκετά δυσνόητο σε πολίτες με ανώτερη παιδεία και αυξημένη ευφυία. Κατά βάση γίνεται αντιληπτό από τον ντόρο που έγινε και τις συζητήσεις περί αυτό. Χωρίς όμως να ξεκαθαρίζονται και εξηγούνται σαφώς οι συνέπειες της κάθε επιλογής. Μύλος! Αφού η ενημέρωση επαφίεται στα θολά νερά και τις εκατέρωθεν φωνασκίες.

   Και το τρελότερο από όλα τα τρελά. Ενώ η έκβαση του -τίρα βίρα- προσεχούς δημοψηφίσματος διακυβεύει, καθαρά και ουσιαστικά, την παραμονή της χώρας στο ευρώ και -πιθανότατα- και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κυβέρνηση -τάχα αφελώς και με πολύπλοκη σκέψη,  όπως είναι ολόκληρη η διαδρομή της άλλωστε- θεωρεί με μπόλικη ασάφεια και κουτοπονηριά διατυπωμένο, πως ένα ενδεχόμενο "όχι" θα σημάνει... συνέχιση των διαπραγματεύσεων! Με νέα ορμή και νέα... νωπή εντολή, λες κι η παλιά μπαγιάτεψε σε μόλις πέντε μήνες! 

   Όλο αυτό το τζέρτελο και οι... θεωρίες εκφράζονται ερήμην της απέναντι πλευράς, που άλλο δεν θέλει από το να μας ξεφορτωθεί... εύσχημα! Και τρίβει τα χέρια της ικανοποιημένη με το αναπάντεχο επιχείρημα που της δώσαμε. "Εσείς αποφασίσατε να... μας διώξετε, από εταίρους"!!!

   Όντας, αναμφίβολα, τσιμπούρι στο σβέρκο τους και με την σοβαρότητα, τη μεθοδικότητα, την ισχύ, την πείρα και την ευφυία που τους διακρίνει, (Μέρκελ vs Τσίπρα, Σόιμπλε vs Βαρουφάκης, Γιουνκέρ vs ... "Μέντωρ", Ντάισερμπλουμ vs ... Λεουτζίκος), μόνο κάποιοι πολύ ηλίθιοι συριζάριοι μπορεί να πιστέψουν πως θα... πτοηθούν οι... θεσμοί από τυχόν απόλυτη υπερψήφιση του προτεινόμενου κυβερνητικού "όχι". Απλώς, εκείνοι με την ξύλινη διπλωματική γλώσσα του "ήξεις, αφίξεις", θα μας πετάξουν τελικά με το γάντι και με ανακούφιση, έξω από την πόρτα.

   Άλλο χαρακτηριστικό της ατσαλιάς, της επιπολαιότητος και της τρικυμίας εν κρανίω, που τους διακατέχει εκεί στο Μινίμου, είναι η δήλωση του "πρωτομάστορα" της μπλόφας, της παραπλάνησης και της ασάφειας, πως δεν αποκλείεται -κάπου στον δρόμο και αν έλθει κάποια νέα πρόταση που θα κριθεί συμφέρουσα- η εντολή γιά "όχι" να γίνει... εντολή γιά "ναι"! Και χωρίς ν' αποκλείεται τελείως -μιά εβδομάδα πριν- το "παύσατε πυρ"! Το "μας συγχωρείτε λάθος" και το "...'Ντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα"! Τόσο σοβαρά, τόσο μελετημένα, τόσο υπεύθυνα. Δοξάστε τους! (ή φτύστε τους, ...αναλόγως).   

Μεγάλες αγάπες, μεγάλοι καϋμοί...

Η μπάλα χάθηκε απ' το γήπεδο, αλλά η αγάπη μένει.

Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο... κοντός!

    Στους δύσκολους καιρούς ανθίζουν οι μεγάλοι έρωτες. Γιά να μαλακώσω κάπως τη σκληρότητα και αντιπαλότητα που αρχίζει να κάνει τη χώρα να μυρίζει μπαρούτι, καλοκαιριάτικα και παρά τη θερινή ραστώνη που χαλαρώνει τα μέλη και παραλύει το πνεύμα, σκέφτομαι κάτι γλυκύτερο, κάτι προς το ερωτικό, κάτι προς το αταίριαστο, κάτι αριστερούλικο, τέλος πάντων. Έστω υποφώσκων, έστω και μελό. Π.χ. το βουλγάρικο αριστούργημα του, πάλαι ποτέ, σοσιαλιστικού νεορεαλισμού:  "Ο κλέφτης των ροδακίνων", την Συλβάνα Μάνγκανο, στο "Πικρό ρύζι" (ελληνικός τίτλος: "Πόθοι στους βάλτους") και γιά καταλληλότερο - και καλυτερότερο γιά την περίπτωσή μας-  το... αριστούργημα της Ναργκίς: "Γη ποτισμένη με ιδρώτα". 

   Όσο γιά τα ορόσημα του ελληνικού κινηματογράφου με το παιδί του λαού, τον Νίκο τον Ξανθόπουλο, αυτά τα αφήνω γι' αργότερα. Όταν θα έχει δέσει γιά τα καλά το γλυκό της ... "διά πρώτην φοράν...κ.λπ." . Τότε που δεν θα υπάρχει άρτος και θα στρεφόμαστε αποκλειστικά στα θεάματα.

O θίασος στήθηκε, η παράσταση αρχίζει....

Dum spiro spero!

- Δυό κιλά μακαρόνια ένα δεκάρικο. Πάρε κόσμε, τζάμπα πράμα !

       Οι αριστεροί "Μέτερνιχ" της συμφοράς και της ανεμορριπής, γιά όσους δεν το πήραν χαμπάρι ακόμη, έχουν κατά νου την ακόλουθη σκέψη, την οποία και πλασάρουν κι επικοινωνούν καταλλήλως, βέβαιοι όντες πως απευθύνονται σε χάνους:

   "Το δημοψήφισμα δεν στοχεύει στην παραμονή, ή όχι, της χώρας στο ευρώ, αυτό είναι... αδιαπραγμάτευτο!!! Απλώς ερωτάται ο ελληνικός λαός αν συμφωνεί με την πρόταση των δανειστών, ή όχι; Η κυβέρνηση θα ακούσει τον λαό και θα κάνει ό,τι την... διατάξει. Και αν μεν συμφωνεί με τους δανειστές ψηφίζοντας "ναι", λέει τώρα κουτοπόνηρα η κυβέρνηση, αυτή θα συναινέσει και η ευθύνη δική του. (Καλά να πάθει ο... λαός!). Αν όμως ο λαός απαντήσει με ένα... βροντερό "όχι", όπως αυτή εισηγείται και πιστεύει, τότε αυτή θα ξαναπάει στις Βρυξέλλες και τα Βερολίνα με νέα -νωπότερη της νωπής- εντολή και νέα φόρα, οπότε... αλίμονό τους!!! Οι... θεσμοί, έντρομοι, κάθιδροι και καταπτοημένοι, δεν μπορεί παρά να σκύψουν πλέον ντροπιασμένοι το κεφάλι, να υποκλιθούν σ' αυτή την εντολή και να μας γεμίσουν -εις ένδειξη υποταγής και μεταμέλειας- πεντακοσάευρα! Δανεικά κι αγύριστα -εννοείται- με τα οποία θ' ακοχαιρετίσουμε τη μισητή λιτότητα, που μας κατατρύχει επί πενταετία, και θα γυρίσουμε στην μακαριότητα και την ευδαιμονία της ευμάρειας! Ε', ρε ψυχή μου μεγαλεία. Γουστάρω!!! Θα τρώμε, θα πίνουμε και νηστικοί θα κοιμώμαστε!"

    Όσοι, λοιπόν, πιστοί χαχόλοι, προσέλθετε γιά να χάψετε και το τελευταίο δόλωμα. Αυτό που θα δώσει -ντααααν, στο δοξαπατρί- τη χαριστική βολή στη λιτότητα.

   Μα, τέλος πάντων, τόση αφέλεια υπάρχει στο παιδικό μυαλό του γουρλομάτη Σαλιάριν και των άλλων νηπίων που αναζητούν επενδυτές στην... Βενεζουέλα, ή όντως είναι πεπεισμένοι πως ο ελληνικός λαός έχει αποβλακωθεί τελείως και του πασάρουν ό,τι τους κατέβει;

   ΥΓ. Μετά την εμπέδωση της υπόθεσης σήμερα, καλό θα είναι οι νευρικοί, οι εχέφρονες, οι καρδιακοί και λοιπές ευπαθείς ομάδες να αποφεύγουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, μέχρι την επόμενη Κυριακή. Το τί σούργελο και παρτσακλιό θα παρελάσει από τα παράθυρα γιά να μας πείσει με απίθανα επιχειρήματα να ψηφίσουμε "όχι", δεν λέγεται! Αυτή η αποχή θα προστατεύσει όχι μόνο εμάς και το νευρικό μας σύστημα, αλλά και τις ηλεκτρικές μας συσκευές από τυχόν σπασίματα εκτοξευόμενων ποτηριών, κ.λπ. βαριά αντικείμενα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά -καθ' ότι εισαγόμενα-  προβλέπεται σύντομα να γίνουν σπάνια και πανάκριβα συλλεκτικά κομμάτια. Ουσιώδη εν ανεπαρκεία. "Προσέχουμε γιά να έχουμε"!  

Δάσκαλε που δίδασκες....

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

   Παρ' όλα αυτά -θες με λίγα, θες με πολλά λόγια- η φτώχεια έρχεται. Μας την εξασφαλίζει η ανευθυνότητα του "Αλέξη του Τσίπρα" και του "τσούρμου" του. Αυτός ο ερασιτεχνικός θίασος  της... "διά πρώτη φορά αριστερά" που ανέλαβε εργολαβικά την καταστροφή της χώρας. Η παρακολούθηση της πιό πάνω βιντεοσκοπημένης συνέντευξης είναι χαρακτηριστική της... συνέπειας και εντιμότητος του ανθρώπου. 
   Αλλάζοντας ονόματα, αλλά διατηρώντας τίτλους κι αξιώματα, προκύπτει ανάγλυφα πως η Ιστορία, όταν δεν διδάσκει, επαναλαμβάνεται! Η πρώτη, κωμικοτραγική φιγούρα δεν πέτυχε την διάλυση της Ελλάδος και πνίγηκε ήδη στην αφάνεια και τη χλεύη. Το τραγικό του κακέκτυπο, όμως, το πέτυχε. Και μάλιστα με πολύ εύκολο τρόπο! 

    Δυστυχώς, ο Θεός που προστάτευε διαχρονικά την Ελλάδα φαίνεται πως τελικά μας βαρέθηκε και μας σιχάθηκε. Αφού μέχρι και στο ποδόσφαιρο -από πρωταθλητές Ευρώπης- μας άφησε στην κατάντια να χάσουμε, και μάλιστα δύο φορές, από τα Νησιά Φερόες!

   Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω -ποτέ μου δεν το κατάλαβα- είναι το πως γίνεται ένας λαός -αγράμματες κυράτσες με τσεμπέρι, ανώριμα παιδάρια, ανεπρόκοποι, αποτυχημένοι και κομπλεξικοί γέροι που μισούν την κοινωνία, ανήμποροι να χωρίσουν δυό γαϊδουριών άχερα-  αφήνεται να καθορίζουν την μοίρα του τόσο επιπόλαια. Και φανατιζόμενος από διαβολική προπαγάνδα να βαδίζει... περήφανα στην αυτοχειρία του! 

   Η άμεση δημοκρατία των δημοψηφισμάτων προϋποθέτει ωριμότητα, μόρφωση, κουλτούρα, σοβαρότητα και περίσκεψη. Όχι βουρ πίσω από κενά και ύποπτης σκοπιμότητος παραπλανητικά συνθήματα λαοπλάνων δημαγωγών. Γι' αυτό και η δημοκρατία ασκείται αντιπροσωπευτικά, δι' εκλογής αντιπροσώπων. Αυτοί -υποτίθεται- πως κάτι περισσότερο σκαμπάζουν από το κάθε ξύλο απελέκητο που αντιπροσωπεύουν και μπορούν -κατά τεκμήριον- ν' αποφασίζουν καλύτερα γιά το κοινό συμφέρον. Βέβαια, στον τόπο που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, κι αυτό καταφέραμε να το ξεφτιλίσουμε, ως σύστημα. Αρκεί να ρίξουμε μιά ματιά στο πάνελ των... τριακοσίων που μας εκφράζουν, σήμερα, ως λαό και αποφασίζουν γιά το... καλό και τη μοίρα μας.

   Οι πραγματικά μεγάλοι ηγέτες δεν κρύβονται πίσω από τον λαό, στον οποίο φορτώνουν τις ευθύνες, αλλά βγαίνουν μπροστά, ιδίως στα ζόρια. Τον παίρνουν απ' το χέρι και τον οδηγούν με διορατικότητα κι ευθικρισία στον σωστό δρόμο. Το κρυφτούλι με την ευθύνη το παίζουν τα μικρομέγαλα μορμολύκια όταν σφίξουν οι....! 

   Μεγάλος υπήρξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που μας "γράπωσε" και με το τεράστιο ειδικό του βάρος μας "έχωσε" στο κλαμπ της ανεπτυγμένης Ευρώπης. Παρά τις αντιρρήσεις των μετέπειτα εταίρων, στους οποίους επεβλήθη κατά κράτος λόγω κύρους, και την μικρότητα του άλλου -τότε- πράσινου θρασιμιού που ζητούσε... δημοψήφισμα και ακύρωση της ένταξης. Δυστυχώς, ο Δεκαπενταετής πλοίαρχος που ανοήτως και επιπολαίως επιλέξαμε γιά να φέρει... ελπίδα, αποδεικνύεται όχι μόνο μικρός, αλλά σπιθαμιαίος. Έτσι, "δειλός, μοιραίος και άβουλος", μας σέρνει σ' ένα χορό Ζαλόγγου, στον οποίον όμως θα πέσουμε μόνον εμείς. Ο ίδιος και οι διάφοροι Μαδράδες, Βαλαβάνηδες, Τσακαλώτοι και Καϋμένοι, έχουν καλά και ανεξέλεγκτα κρυμμένη τη μπάζα τους στα ασφαλή λιμάνια των μη ελληνικών θαλασσών. 

   Εμπρός λοιπόν, "περήφανα" κι "αξιοπρεπή" κορόϊδα, πέστε την επόμενη Κυριακή, σαν τα μαραπούντα στο ποτάμι, γιά να περάσουν πάνω από τα πτώματά σας οι επιτήδειοι εραστές της δραχμής. Όπως, π.χ. ο γιός του σανοπώλη και ο πρώην "αυριανός" που τώρα... "κοντράρει", ώστε σε λίγο να φέρουν τα ευρουδάκια τους -πολλαπλασιασμένα- και να καθαρίσουν οφειλές και ανομίες μ' ένα πιάτο φακές!  

   

     

"Στερνή μου γνώση....."

 Και τώρα, τί γίνεται;    "Εν τω Άδη, ουκ έστι μετάνοια"!

   Η Ελλάδα μπήκε τελικά στον Λαβύρινθο και καλείται ν' αντιμετωπίσει τον Μινώταυρο! Χωρίς να διαθέτει τον μίτο της Αριάνδης, αλλά με... όπλο τον γαμψό μύτο του Βαρουφάκη. Πέντε μήνες της... "διά πρώτη φορά αριστερά" άρκεσαν γιά να μας κάνουν, χώρα και λαό, μαλλιά κουβάρια.

   Ο Δεκαπενταετής πλοίαρχος, αφού καταταλαιπώρησε εχθρούς και φίλους με μιά, τάχα, διαπραγμάτευση της πλάκας, της δημιουργικής ασάφειας, της μπλόφας και της στρατηγικής της μπουρδολογίας, έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της καταστροφής. Αποφάσισε... δημοψήφισμα! Καλεί τον λαό να πάρει, όψιμα, τις τύχες του στην πλάτη του. Να επωμιστεί, ουσιαστικά, την ευθύνη και τις συνέπειες μιάς αιθεροβάμονος, ανερμάτιστης και τυχοδιωκτικής πολιτικής που αεροβατούσε και ακροβατούσε επί ανεφάρμοστων υποσχέσεων και παροχών.

   Τέσσερεις μήνες τώρα σαχλαμάριζε και έναν διαπραγματεύτηκε σοβαρά, γνωρίζοντας τη... "γλύκα" και προσγειωνόμενος ανώμαλα, καθώς οι... θεσμοί δεν ήσαν γυμνασιάρχες γιά να τους χτίσει στα γραφεία και να τους επιβάλει τις θελήσεις του, όπως πίστευε. Η αλεπού εκατό και τ' αλεπουδάκι εκατόν δέκα, δεν γίνεται! Έτσι, τώρα που σφίξαν τα... γάλατα και ήρθε η ώρα της μεγάλης ευθύνης και της μεγάλης απόφασης, κουτοπόνηρα, ευθυνόφοβα και σαν βρεγμένη γάτα, την "κάνει"... περήφανα! Με τη δημαγωγία στο κόκκινο, (η μόνη κόκκινη γραμμή που ισχύει σ' αυτό το κόμμα), ρίχνει το βάρος της απόφασης στον λαό, βάζει το "τσούρμο" του να προπαγανδίζει -σπάζοντας όλα τα ρεκόρ λαϊκισμού-  και να κάνει όλη τη "βρώμικη" δουλειά. Δηλαδή να διαλαλεί  το... περήφανο "όχι" της απόλυτης, αλλά περήφανης και απόλυτα συμβατής με την κομμουνιστική ιδεοληψία του, εξαθλίωσης, παρασύροντας τον λαό γιά άλλη μιά φορά. Ενώ ο ίδιος διαλέγει το απυρόβλητο με μία μεσοβέζικη και σιβυλλική τοποθέτηση.

   Όσο γιά τον... αφέντη λαό, αυτά τα κοκοράκια της... περήφανης στάσης προς τους δανειστές και  εκείνες οι τσαπερδόνες που ήθελαν μόνο... "μπροστά"....., "εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα"!!! Γιά να δούμε, τώρα που οι συντάξεις του Αυγούστου, αν πουν το μεγάλο "όχι",  θα πρέπει να πληρωθούν από φόρους που στα σίγουρα δεν θα μαζευτούν, (και μάλιστα σε δραχμές), και τα μπάνια του λαού θα γίνουν, όχι στις ζεστές ελληνικές θάλασσες, αλλά στον κρύο ιδρώτα της αγωνίας τους, πόσο αξιοπρεπείς και περήφανοι θα νιώσουν; Τώρα θα πληρωθεί το τίμημα της άφρονος επιλογής της 25ης Ιανουαρίου και θα διαλυθούν τα πέπλα της έωλης, υπέρμετρης κι υπερφίαλης αισιοδοξίας.

   Ας μην γελιόμαστε, το αύρο προβάλλει μαύρο. Σαν το φίδι που θα μας φάει, σε κάθε περίπτωση. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμμα. Αυτοπαγιδευτήκαμε στο "τρυπάκι" που μας οδήγησε η κουτοπονηριά, η ανευθυνότητα, η εξουσιολαγνεία και η ανικανότητα των νυν κυβερνώντων, σε συνδυασμό με την ανωριμότητα και  αφροσύνη ημών των κυβερνωμένων που τους επιλέξαμε. 

   Το "όχι" στην λιτότητα και τους... τοκογλύφους θ' ανοίξει τους κρουνούς της αφθονίας; Πώς και από πού; Υπάρχει ακόμη αφελής που φαντάζεται πακτωλούς να εισρέουν στη χώρα; Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι πάνω από βέβαιη, ό,τι κι αν λέν οι κεκράχτες-προπαγανδιστές της κομμουνιστικής απομόνωσης. Με άμεση συνέπεια την στενότητα συναλλάγματος, τον περιορισμό στις εισαγωγές, τον ξέφρενο πληθωρισμό, το δελτίο στην κατανάλωση, τη μαύρη αγορά.

   Το "ναι" θα σημάνει πλήρες και απόλυτο χειροδέσιμο στην εκδικητική πλέον διάθεση και το έλεος των δανειστών και σε διαρκή αγριότερη λιτότητα, στα όρια μιάς αμφίβολης επιβίωσης. 

   Όπου κι αν γείρει η πλάστιγγα, η φτώχεια κι η μιζέρια είναι δεδομένη. Και, ως γνωστόν αυτές δεν συμπορεύονται ούτε με την αξιοπρέπεια, ούτε με την περηφάνεια. Πάνε με τον οίκτο και την καταφρόνια, αλλά και την πάντοια εκμετάλλευση και διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Κρίμα.

   Τα θέλαμε, τα πάθαμε! Μπλέξαμε άσχημα και μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ

Ευτυχώς, έφυγαν οι δεξιοί. Δυστυχώς, ήρθαν οι… αδέξιοι!

Μάλιστα... Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!!!

   ΠΡΙΝ: (Γιά να φρεσκάρουμε μνήμες και να μην ξεχνιόμαστε) 

    - Λύσσαξαν να πάρουν την εξουσία, εκβιάζοντας εκλογές με το θέμα του Προέδρου, γιά να… σώσουν την Ελλάδα.
    - Απειλούσαν την προηγούμενη κυβέρνηση με ειδικά δικαστήρια, αν… δεσμεύσουν τη χώρα  συμφωνώντας με τους… τοκογλύφους-δανειστές.   
   - Προειδοποιούσαν τους πιθανούς υποψήφιους επενδυτές πως αν τολμήσουν να… επενδύσουν στη χώρα, θα χάσουν τα λεφτά τους.   
   - Πολέμησαν κάθε εγκατεστημένο επενδυτή, («Ελληνικός χρυσός». Σκουριές Χαλκιδικής), προσπαθώντας να απογοητευτεί. Να τα μαζέψει και να φύγει.   
   - Πολέμησαν τις συμφωνίες γιά αξιοποίηση του Ελληνικού και παραχώρηση του Αστέρα Βουλιαγμένης.   
   - Λοιδορούσαν τους  Ευρωπαίους εταίρους και διαδήλωναν κατά της ηγεσίας των. (Μέρκελ, go home!).   
   - Αποκαλούσαν περιφρονητικά… «μερκελιστές» όλους εκείνους που διαπραγματεύονταν σοβαρά και συνετά, μέσα στα πλαίσια και τα όρια των δυνατοτήτων, του μεγέθους, του ειδικού βάρους και των αναγκών μιας -ουσιαστικά- χρεοκοπημένης, άρα ήδη ταπεινωμένης χώρας που βγήκε στη ζητιανιά. (Σημ. Περηφάνια και χρεοκοπία δεν συμβιβάζονται! Νόμος απαράβατος).

   ΤΩΡΑ:

    - Συγκρότησαν κυβερνητικό θίασο από ένα «αριστερό τσούρμο», (Βαρουφάκειος ρήση), με κάτι απίθανους τύπους που ανέσυρε η εκλογική κουτάλα από τον πάτο του βαρελιού και… εφόρμησαν ν’ αλλάξουν τη χώρα, την Ευρώπη και… τον κόσμο ολάκερο! Το μόνο που κατάφεραν είναι να της αλλάξουν τα... φώτα και να την καταποντίσουν τελείως. Εξευτελίζοντας, με το παρδαλό τους ντύσιμο και την ακατανόητη συμπεριφορά τους στα διεθνή fora κάθε έννοια ευπρέπειας και αξιοπρέπειας, κατάφεραν να εξανεμίσουν και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και σοβαρότητος που μας είχαν απομείνει, δημιουργώντας, ταυτοχρόνως, και ένα κύμα σφοδρής αντιπάθειας γιά την Ελλάδα -στα όρια της απέχθειας- και το πραγματικό ελληνικό πρόβλημα. Με λίγα λόγια, συρθήκαμε στο τέλμα της ανυποληψίας και της ευτέλειας. Και το μόνο που πέτυχαν είναι να ξεπουπουλιάσουν και το τελευταίο ψυχικό όπλο που μας είχε απομείνει -κι αυτό υπερτροφικά φουσκωμένο από την αλόγιστη δημαγωγία τους- την ελπίδα.  
  - Ένας μάτσο από αμόρφωτους, ανόητους,  γραφικούς αγκυλωμένους παλαιοσταλινικούς γεροντάκους, ανάκατα με  νεοκομμουνιστικά νούμερα της συμφοράς και της πλάκας, γαρνιρισμένο με διάφορα έξαλλα θηλυκά «νούμερα» της συνομοταξίας των σούργελων, έχουν αρχίσει την παρέλαση από τα κανάλια -βούτυρο στο ψωμί τους- και ωρύονται άναρθρα κατά των…  τοκογλύφων εκβιαστών, του Σαμαρά και του -προφανώς πανίσχυρου!!!- λόμπυ του, που δεν αφήνουν τον Αλέξη τον Τσίπρα να… προκόψει και τη χώρα να ξελασπώσει με τους όρους που θέλουν εκείνοι.   
   - Με κάθε τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων, ο λογαριασμός έρχεται οπωσδήποτε. Αλμυρός και παραφουσκωμένος. Αφού φούσκωσαν τον λαό με φούμαρα υπεραισιοδοξίας, (-Θα χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι κι οι δανειστές-τοκογλύφοι θα τα κάνουν πάνω τους!), και απογείωσαν τις προσδοκίες του με υπερφίαλα νταηλίκια και ψευτοκοκορέματα που θύμιζαν… Μουσολίνι στις δόξες του, τον ανέβασαν στα ουράνια της ουτοπίας και τώρα τον αφήνουν να σκάσει κάτω, σαν καρπούζι, πάνω στη λαμαρίνα των φόρων που του… εξασφάλισαν. Κάτι σαν τον άμυαλο Ίκαρο που θέλησε να φτάσει στον Ήλιο. Και πλήρωσε με τη ζωή του την υπερφίαλη κι ασυλλόγιστη Βλασφημία του! 

   Το έργο αυτό, ο… σοφός ελληνικός λαός το έχει δει κατ’ επανάληψη, χωρίς όμως και να συνετίζεται από προηγούμενα παθήματα. Γι’ αυτό, αντί να ψάχνει γιά συνετούς και μετρημένους ηγέτες, που θα τον κυβερνήσουν στο χώρο του εφικτού και το μέτρο του αποτυπώματός μας στον παγκόσμιο χάρτη, αναζητεί… σωτήρες και… «μεγαλουργίες»! Έτσι, ενδίδει αφελώς και συστηματικά στα γλυκόλαλα κελαϊδίσματα του κάθε επιτήδειου δημαγωγού! Αυτό γινόταν ανέκαθεν. Από την εποχή του Κλέωνα, κι ακόμη πάρα πίσω. Με τα ίδια συμπτώματα και τα πανομοιότυπα επακόλουθα. Άλλωστε, το επίθετο «δημαγωγός» είναι πανάρχαια ελληνική λέξη. Όμως το ποντίκι, όσο κι αν βρυχάται, παραμένει ποντίκι και γάτες δεν τρομάζει. Και ο «ψυχρολουσμένος» στις συναντήσεις κορυφής, (και πάτου!), ο αλαζών Δεκαπενταετής πλοίαρχος, αν δεν ήταν… «άθεος» θα γνώριζε την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται», αφού στο δεύτερο σκέλος της εμπίπτει. Οπωσδήποτε και αυτούσια!

   Συμπέρασμα: Οι παλιοί αριστεροί που βίωσα και με πολλή συγκίνηση θυμάμαι, (και τιμώ), είχαν αυθεντική λεβεντιά και ανυπόκριτη περηφάνια. Επωμίστηκαν την ευθύνη των αποφάσεων και του αγώνα τους και ανέλαβαν, αγόγγυστα, να πληρώσουν τα επίχειρα και τις συνέπειες της ήττας τους. Χωρίς να ψάχνουν ψευτοδικαιολογίες ανευθυνότητος. Γι’ αυτό τιμήθηκαν και τιμώνται από φίλους και αντιπάλους.