Επικαιρότης
Καταλαβαίνω την οργή των Αμερικανών κατά του Τζούλιαν Άσαντζ και την μετά μανίας καταδίωξή του. Όμως γιά τη διαρροή των απορρήτων τους ας πρόσεχαν κι ας τα προστάτευαν καλύτερα. Η τεχνολογία τους είναι κολοσσιαία και το επιτρέπει.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι την απροκάλυπτη συνέργια διαφόρων, τάχα «προοδευτικών» χωρών, όπως η Σουηδία κι η Βρετανία, στο «μπαγλάρωμά» του.
Η πρώτη, πρώτη διδάξασα τη σεξουαλική ασυδοσία, να εφευρίσκει σεξουαλικά αδικήματα γιά να τον γραπώσει και τον πασάρει στους Αμερικανούς και η δεύτερη να αγνοεί τα διεθνώς κρατούντα νόμιμα, περί πολιτικού ασύλου και να κρατάει όμηρο και μαντρωμένο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, τον καταζητούμενο από τις ΗΠΑ, Αυστραλό χάκερ.
Κι αυτό γιά κάτι που έχει ήδη συντελεστεί και η οποιαδήποτε περαιτέρω δικαστική περιπέτεια θα μοιάζει πιό πολύ με εκδίκηση παρά με τιμωρία. Στο κάτω-κάτω δεν είπε ψέματα, υπερβολές ή ανακρίβειες και δεν συκοφάντησε κανένα, απλώς αποκάλυψε αλήθειες, φώτισε παρασκήνια, έβγαλε άπλυτα στη φόρα και ξεσκέπασε βρωμιές. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι Τζούλιαν! Ίσως τότε τα πολιτικά παιχνίδια να γίνονταν καθαρότερα, αφού ο φόβος φυλάει τα έρημα.
Πάντως η όλη ιστορία δηλώνει πεντακάθαρα και κάτι ακόμα. Η υψηλότερη πολιτική και η ευφυέστερη διπλωματία «ξεμπροστιάζονται» και μετατρέπονται σε μικρόψυχες, κουτοπόνηρες και δουλοπρεπείς, όταν οι συνθήκες και το «μεγάλο αφεντικό» το απαιτήσουν. Αμοραλισμός πλήρης. Έτσι πλέον, «η γυναίκα του Καίσαρα όχι μόνο είναι άτιμη, αλλά και φαίνεται τέτοια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου