Επικαιρότης
Οι Ολυμπιακοί αγώνες πέρασαν, πλέον, στην Ιστορία και από σήμερα αρχίζει να τρέχει η 31η Ολυμπιάδα, που θα συμπληρωθεί σε 4 χρόνια, (αν θέλει ο Θεός!), στο Ρίο της Βραζιλίας.
Όσοι αγαπούν πραγματικά τον αθλητισμό, σίγουρα θα μελαγχολήσουν και θα νοσταλγήσουν και κάποιοι απ’ αυτούς περισσότερο, αφού θα φοβούνται πως ίσως και να μην προλάβουν την επόμενη ολυμπιακή σύναξη!
Οι αγώνες που μόλις τέλειωσαν, με όση κατάντια τους συνοδεύει, (όπως και όλους τους αγώνες πλέον), λόγω της άκρατης εμπορευματοποίησης που προσπαθεί να τους εκτρέψει του σκοπού τους, δεν παύουν ν’ αποτελούν το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του Πλανήτη, ιδίως γιά όσους, πραγματικούς λάτρεις της ευγενικής άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού, μπορούν ν’ απομονώσουν και απομυζήσουν το πραγματικό νέκταρ που προσφέρουν οι αγώνες αυτοί. Τους αθεράπευτα ρομαντικούς εραστές του αθάνατου αρχαίου πνεύματος του ολυμπισμού. Αυτούς που μπορούν ακόμη, πιστεύοντας στην ολυμπιακή εκεχειρία να χειροκροτήσουν αγωνιζόμενους τους Σύρους αθλητές, παραβλέποντας το μακελειό στο Χαλέπι, και τους φανατικούς πιστούς του άδολου ανταγωνισμού που μπορούν να ενθουσιαστούν με τις διαστημικές επιδόσεις του Μπόλτ, του Φελπς και της 15/χρονης Κινεζούλας πρωταθλήτριας της κολύμβησης, (αυτής με την προπέλα!), απολακτίζοντας από τη σκέψη τα διαβολικά…. αναβολικά.
Επιχειρώντας μιά υποκειμενική επιτομή των τελευταίων ολυμπιακών αγώνων στέκομαι, κατ’ αρχήν, στις τελετές έναρξης και λήξης τις οποίες θεωρώ, επιεικώς, ξένο σώμα ως προς κάθε ερμηνεία του ολυμπισμού, ακόμη και με την πιό διασταλτική και περιεκτική του όρου, αφού παραπέμπουν ευθέως σε άλλου είδους εκδηλώσεις, και ως εκ τούτου τις απορρίπτω συνολικά. Ποία η σχέση της συνταρακτικής ολυμπιακής μελωδίας του Σαμάρα και του λιτού, δωρικού στίχου του Παλαμά με τα κουνήματα και τα τραγούδια των «Πικάντικων κοριτσιών» (της κ. Βικτωρίας Μπέκαμ και τις «άσπονδες» φίλες της), καθ’ όλα άξιες να διαπρέψουν σε οιοδήποτε μουσικό φεστιβάλ, οι οποίες ξαναενώθηκαν γιά την περίσταση, αγνοώντας πλήρως, (όπως και οι διοργανωτές), τι εκφράζει και τι απαιτεί αυτή η περίσταση!
Επίδειξη χλιδάτης και κακόγουστης γκλαμουριάς με νεοπλουτίστικη σπατάλη γιά το θεαθήναι. Εικόνες που θα σβήσουν από τη μνήμη μαζί με το σβήσιμο του ακαλαίσθητου και τερατώδους σε μέγεθος, εμβληματικού των αγώνων, πυρσού που, πλην των άλλων, απεδείχθη και προβληματικός, έτσι ασούμπαλος όπως ήταν, στην αμελέτητη τοποθέτησή του μέσα στο στάδιο!
Από οργανωτικής άποψης οι αγώνες χαρακτηρίστηκαν από ανεπίτρεπτα λάθη, προχειρότητα και τσαπατσουλιά σε αρκετές περιπτώσεις, γεγονός αρκετά περίεργο σε σχέση με τις γνωστές βρετανικές αρετές στα θέματα μελέτης και οργάνωσης.
Στα θετικά τώρα, η διαχείριση της «επόμενης ημέρας» και η πρόβλεψη αξιοποίησης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Πολλές απ’ αυτές θα ξηλωθούν, θα πακεταριστούν και, ήδη πουλημένες, θα μεταφερθούν στη Βραζιλία γιά να χρησιμοποιηθούν και στους επόμενους αγώνες και δεν θ’ αποτελέσουν θλιβερά κουφάρια παλιάς δόξας και σκουπιδότοπους, όπως -καλή ώρα- όλοι ξέρουμε κάτι αντίστοιχα!
Άφησα τελευταίο αυτό που με συγκλόνισε και που, δυστυχώς, δεν τονίστηκε αρκούντως. Την περίπτωση του Όσκαρ Πιστόριους, του Νοτιαφρικανού αθλητή, που αν και χωρίς πόδια, από τη γάμπα και κάτω, έτρεχε (μάλλον πετούσε) στα 400 μέτρα!
Ασύλληπτο και μοναδικό δείγμα αδάμαστης θέλησης, τιτάνιας προσπάθειας και εσωτερικής ανθρώπινης δύναμης! Μετά από πολλή σκέψη, θεωρώ την περίπτωση Πιστόριους και το κατόρθωμά του, ως ανθρώπινο επίτευγμα μεγαλύτερης αξίας και σημασίας από την, όντως εντυπωσιακή, προσεδάφιση διαστημόπλοιου στον Άρη!
Αν ήταν στο χέρι μου θα βάφτιζα τους 30ους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως «Ολυμπιακοί Αγώνες Πιστόριους», κάτι που είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως θα γίνει στο μέλλον. Σε κάποιες εποχές που οι συνειδήσεις αφυπνιζόμενες και οι άνθρωποι συνεγειρόμενοι, θα τιμούν τέτοιου είδους ανθρώπινες περιπτώσεις και επιδόσεις και δεν θα απαιτούνται δικαστικές αποφάσεις γιά τη συμμετοχή ανάλογων «γιγάντων» σε αγώνες, όπως έγινε με τον Πιτόριους, τον οποίο η σημερινή στενότητα πνεύματος είχα αρχικά αποκλείσει, λόγω της συμπτωματικής ατυχίας ή της φυσικής αδικίας που τον έχουν πλήξει και τις οποίες κατενίκησε.
Τουλάχιστον, αυτό θέλω να πιστεύω πως θα συμβεί κάποτε!
ΥΓ. Και, εννοείται, κορυφαία στιγμή των αγώνων, στιγμή ανθρώπινου μεγαλείου, ανώτερου φρονήματος και ιπποτισμού, όταν ο νικητής της ημιτελικής σειράς που έτρεξε ο Πιτόριους και μετέπειτα ολυμπιονίκης του αγωνίσματος ζήτησε με ταπεινοφροσύνη από τον γίγαντα της ανθρώπινης θέλησης Πιτόριους τον αυτοκόλλητο αριθμό που φορούν στο στήθος οι αθλητές, δηλωτικό της ταυτότητός τους. Ένας μεγάλος αθλητής σε μιά μεγάλης σημασίας χειρονομία σεβασμού και αναγνώρισης!
Είμαι σίγουρος πως μαζί με το μετάλλιο θα κρεμάσει σε περίοπτη θέση κι αυτό το ταπεινό κομμάτι υφάσματος, ως ίσης αξίας, με το χρυσό μετάλλιο, σύμβολο.
Κάτι τέτοιες ενέργειες σε κάποιες ξεχωριστές στιγμές μόνο ο αθλητισμός μπορεί να δώσει. Ευτυχώς κάτι μένει ακόμη όρθιο στη ζωή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου