Χαράτσι πάνω στο χαράτσι!

Επικαιρότης (επώδυνη)

   Επειδή δεν βλέπω να γίνεται λόγος σχετικά, σπεύδω να ανακοινώσω, προς αποφυγή αιφνιδιασμού όσων διαβάζουν τη στήλη, (έχοντας, ταυτόχρονα, την ατυχία να διαθέτουν και κάποιο σπίτι), πως το περίφημο χαράτσι των ακινήτων που έρχεται οσονούπω με τον προσεχή λογαριασμό της ΔΕΗ, πρόκειται να εκπλήξει ευχάριστα όσους τον λάβουν.

   Θα διαπιστώσουν με ικανοποίηση μιά σημαντικότατη αύξηση στο ζητούμενο ποσό, (από 20 έως 25%), γεγονός που οφείλεται στη σιωπηρή αύξηση της τιμής ζώνης.

   Τα περίεργα της υπόθεσης είναι, αφ’ ενός, το γεγονός πως αυτή η αύξηση έγινε τελείως στα μουγκά και τα μουλωχτά και, αφ’ ετέρου, πως ουδείς πολίτης βγήκε να «τσινήσει» από το νέο οδυνηρό «δάγκωμα» που επέφερε στα καπούλια του η ανάλγητη εξουσία!

   Επίσης οι λαλίστατοι και περινούστατοι δημοσιογραφοδιανοούμενοι αναλυτές των καναλιών, τηρούν σιγήν ιχθύος επί του θέματος, ενώ οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» λένε βλακείες, οι Συριζαρέοι ασχολούνται με τον Γιουνκέρ που «έφτυσε» τον Τσίπρα, οι Χρυσαυγίτες με τον ποιόν θα πλακώσουν στο ξύλο και το παλαιολιθικό ΚΚΕ ξορκίζει ακόμα την πλουτοκρατία και το κεφάλαιο, ετοιμαζόμενο γιά το…φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Η αποκαθήλωση των ειδώλων

Θέσεις - Απόψεις

   Η αποκαθήλωση ενός ειδώλου πάντα προκαλεί θλίψη. Και σ’ αυτούς που το πιστεύουν και σ’ αυτούς που το αποδέχονται, ή έστω, το ανέχονται ως είδωλο κάποιων άλλων.

   Όπως κι αν έχει το πράγμα, ο Μανώλης Γλέζος αποτελεί ένα πραγματικό σύμβολο αντίστασης στην περίοδο της γερμανικής κατοχής. Έτσι τον καθιέρωσε μιά ηρωική του πράξη, (το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη), το μήνυμα της οποίας θα έπρεπε να διαφυλάττει πρώτος ο ίδιος, μαζί με το προσωπικό κύρος που προσδίδει η κάθε σπουδαία ενέργεια.

   Όμως, ήδη στη μικρή του θητεία ως βουλευτής, πρόλαβε να κάνει αρκετές γκέλες,

μεγαλύτερη των οποίων η πρόσφατη, που δίνουν το δικαίωμα σε κάθε εχέφρονα πολίτη να κάνει…. κακές σκέψεις και ν’ αμφισβητήσει τη συνδρομή του συνειδότος σ’ εκείνο το παλιό, το όντως μεγαλειώδες κατόρθωμα.

   - Μήπως ο τότε πελώριος ηρωισμός δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μιά παιδιάστικη τρέλα, του τύπου: « Ρε συ, πας στοίχημα πως μπορώ να πηδήξω απ’ αυτή την ταράτσα στην απέναντι»; Και απλώς πέσαμε στην περίπτωση, μιά νεανική αποκοτιά να πάρει την ηρωική της διάσταση, χωρίς την πλήρη συνειδητοποίηση εκείνου που την πραγματοποιεί;

   Οι πραγματικοί ήρωες, ανεξαρτήτως ηλικίας, διαθέτουν ώριμη σκέψη και έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεών τους, κάτι που διαφαίνεται στην μετέπειτα πορεία τους. Παραμένουν σεμνοί, συγκροτημένοι και μετρημένοι. Και συνδέουν πάντα το μυαλό με τη γλώσσα. Πολύ περισσότερο όταν η πείρα της ζωής και η ηλικία, έρχονται να συμμαχήσουν μαζί τους. Κάτι που δυστυχώς δεν αποδεικνύουν τα λόγια και η στάση του κ. Μ. Γλέζου στη Βουλή.

   Οι άφρονες κουβέντες αποδυναμώνουν την εκτίμηση στην κρίση του κάθε «ήρωα», πολλώ δε μάλλον, όταν αυτές πηγάζουν από άκρατη σκοπιμότητα. Επιπροσθέτως και ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης και κομματικής ένταξης, η σοβαρότητα κάθε μέλους του κοινοβουλίου είναι προαπαιτούμενο και η απόδειξη αυτής συνεχές ζητούμενο.

   Ο βουλευτής, πλέον, Μ. Γλέζος, ανταγωνιζόμενος σε μωρία τους ιδεολογικά αντιδιαμετρικούς του Χρυσαυγίτες, σε ομιλία του σχετικά με το αναπτυσσόμενο νέο κύμα φυγής των Ελλήνων προς τα έξω, (προφανώς εις αναζήτηση καλύτερης τύχης), τους πέταξε, μεταξύ άλλων, και το εξής αμίμητο:

   - «Θα ήθελα να ξέρω τι θα κάνετε. Θα στείλετε εντολή στους ομοϊδεάτες σας στις άλλες χώρες να τσακίσουν τους Έλληνες»;

   Προσπάθησε, δηλαδή, ο σύντροφος Μανώλης να συγκρίνει ανόμοια πράγματα, αφού οι Έλληνες μετανάστες, (παλαιάς και νέας κοπής), ποτέ δεν υπήρξαν «λαθρομετανάστες» και δεν έχουν κανένα από τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά που έχουν τα εξαθλιωμένα ασκέρια που ήρθαν, με το έτσι θέλω, και μας κάθισαν στο σβέρκο.

   Οι δικοί μας, όπου πήγαν, πήγαν νόμιμα, σεμνά και με τη σύμφωνη γνώμη των χωρών υποδοχής. Δούλεψαν σε συγκεκριμένες εργασίες, γιά τις οποίες διέθεταν τα ζητούμενα προσόντα που απαιτούσαν οι υποψήφιοι εργοδότες τους και η διαγωγή τους υπήρξε «κοσμιωτάτη»!

   Δεν κοπροσκύλαγαν ποτέ άσκοπα σε δρόμους και πλατείες, δεν ασχημόνησαν, δεν έκλεψαν, δεν λήστεψαν, δεν γέμισαν φυλακές, αλλά και δεν αλλοίωσαν την κοινωνική και πολιτιστική φυσιογνωμία των χωρών και των λαών που τους «φιλοξένησαν». Δούλεψαν και πρόκοψαν, νομοταγείς και φιλήσυχοι. Δεν έβλαψαν, ωφέλησαν.

   Ποία λοιπόν η σχέση τους με τις τριτοκοσμικές μουσουλμανικές ορδές που ενέσκηψαν και ενσκήπτουν σαν ακρίδες στη χώρα, που αν κυβερνιόταν από Φαραώ, σήμερα θα μιλούσαμε γιά μιά ακόμη «πληγή» του;

   Το ξεσήκωμα των τοπικών κοινωνιών, επί τω ακούσματι οργανωμένης και ελεγχόμενης προσέγγισης λαθρομεταναστών στη γειτονιά τους, που προκαλεί θύελλες, (όχι βέβαια ενθουσιασμού!), δεν το βλέπει ο κ. Γλέζος; Αυτός ο λίαν ευαισθητοποιημένος στη «θέληση του λαού», δεν ακούει τίποτα; Έτσι μεταναστεύουν κι οι Έλληνες;

   Κρίμα γιά τον παλιό ήρωα, που με τα χέρια του μουτζουρώνει την εικόνα του, προδίδοντας τους πατριώτες του γιά χάρη Αφγανών, Πακιστανών, Νιγηριανών και πάει λέγοντας, και μετατρεπόμενος σε σύγχρονο Δημάρατο.

   Βέβαια, γιά το «φαινόμενο Γλέζος», υπάρχει και η εξήγηση της βιολογικής αλλοίωσης που επιφέρει ο «πανδαμάτωρ». Όμως στην περίπτωση αυτή κάθεσαι σπίτι σου, αναπαυμένος στις δόξες της ακμής σου και δεν δέχεσαι να σε περιφέρουν σε «πολιτικές λιτανείες» σαν «άγιο λείψανο». (Πρόσφατα είδα τον Κάσιους Κλαίυ στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων και μελαγχόλησα). Γιατί πιστεύω πως είναι προτιμότερο να σε θυμούνται και να σε θαυμάζουν, παρά να σε βλέπουν και να σε λυπούνται.

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Τυχαία, από κάποια φίλη, έπεσε στα χέρια μου η κάτωθι ιστορία αλληλογραφίας κάποιας ευαίσθητης Καναδής κυρίας, με έντονες «δημοκρατικές» ανησυχίες, (ίσως κι οπαδού του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το ξέρει), και του Καναδού υπουργού Εθνικής Αμύνης. 

   Εγώ απλώς σπεύδω να την κοινοποιήσω στους φίλους μου τους «συριζαρέους», ιδίως εκείνης της συνιστώσας της Ρόζας της ναζιάρας. Της αγαπημένης μου!

  

   Ο Καναδός υπουργός Αμύνης έδωσε λαμπρό παράδειγμα δράσης, περιγράφοντας ένα σκαρίφημα συμπεριφοράς γιά την  αντιμετώπιση των "δικών" μας λαθρομεταναστών, τόσο προς τον εξοχότατο ομόλογό του κ. Π. Παναγιωτόπουλο και τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Ν. Δένδια, όσον και προς τους αξιότιμους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Εννοείται και γενικότερα προς τους, απανταχού της χώρας ευρισκομένους, «πονοψυχιάρηδες δημοκράταρους», που τάσσονται στο πλευρό των λαθρομεταναστών και την διαιώνιση αυτής της μπαχαλώδους κατάστασης της χώρας μας.

   Εμπρός λοιπόν κύριοι «αλληλέγγυοι». Θαρσείν χρη!

    Ίσως στην κάτωθι ιστορία να κρύβεται και η λύση στο ακανθώδες πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί που διαδηλώνουν και συμπαραστέκονται στους παρανόμως εισερχομένους και παραμένοντες εδώ μετανάστες, θα πρέπει να αποδείξουν, ενεργά και στην πράξη, το ενδιαφέρον τους γι' αυτούς. Η λύση έρχεται από τον Καναδά και δείτε γιατί.

  

   Μία ελευθερόφρων Καναδή κυρία, έγραψε πολλές επιστολές προς την Καναδική κυβέρνηση, διαμαρτυρόμενη γιά την αντιμετώπιση των αιχμάλωτων ανταρτών (τρομοκρατών) που κρατούνται στις εγκαταστάσεις του Εθνικού Σωφρονιστικού Συστήματος στο Αφγανιστάν. Απαίτησε δε μία απάντηση στις επιστολές της και, τελικά, έλαβε την ακόλουθη από τον ίδιο τον Υπουργό Άμυνας του Καναδά:

National Defence Headquarters

M Gen George R. Pearkes Bldg., 15 NT

101 Colonel By Drive

Ottawa, ON K1A 0K2

Canada

   Αγαπητή ενδιαφερόμενη συμπολίτισσα,

   Σας ευχαριστούμε γιά την πρόσφατη επιστολή σας, στην οποία εκφράζετε την έντονη ανησυχία σας γιά την αντιμετώπιση των τρομοκρατών Ταλιμπάν της Αλ Κάιντα που συλλαμβάνονται από τις Καναδικές δυνάμεις, και στη συνέχεια παραδίδονται στην Κυβέρνηση του Αφγανιστάν και σήμερα κρατούνται από Αφγανούς υπαλλήλους στις εγκαταστάσεις του Εθνικού Σωφρονιστικού Συστήματος του Αφγανιστάν.

   Η Διοίκηση μας λαμβάνει σοβαρά υπ όψιν αυτά τα θέματα και οι απόψεις σας έχουν ακουστεί δυνατά και ξεκάθαρα εδώ στην Οττάβα. Θα ικανοποιηθείτε όταν πληροφορηθείτε, ότι χάρη στις ανησυχίες πολιτών, όπως εσείς, δημιουργήσαμε ένα νέο τμήμα, εδώ στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το οποίο ονομάζεται πρόγραμμα «Προοδευτικών Αποδεχόμενων την Ευθύνη γιά Δολοφόνους», ή ΠΑΕΔ για συντομία.

   Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές του νέου αυτού προγράμματος, έχουμε αποφασίσει να μεταφέρουμε έναν τρομοκράτη και να τον θέσουμε υπό την προσωπική σας φροντίδα. Ο προσωπικός σας κρατούμενος έχει επιλεγεί και έχει προγραμματιστεί γιά μεταφορά, υπό την συνοδεία βαριά οπλισμένου φρουρού, στην κατοικία σας στο Τορόντο την ερχόμενη Δευτέρα.

   Ο Ali Mohammed Ahmed bin Mahmud (μπορείτε απλά να τον φωνάζετε Ahmed) πρέπει να τύχει φροντίδας, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που απαιτείτε στην προσωπική σας επιστολή διαμαρτυρίας! Είναι πιθανόν να χρειαστεί να προσλάβετε κάποιους βοηθούς επιβλέποντες.

   Εμείς θα διενεργούμε εβδομαδιαίες επιθεωρήσεις ώστε να εξασφαλιστεί ότι τα πρότυπα φροντίδας σας γιά τον Ahmed είναι ανάλογα με αυτά που τόσο έντονα συνιστάτε στην επιστολή σας.

   Αν και ο Ahmed είναι αντικοινωνική προσωπικότητα και εξαιρετικά βίαιος, ελπίζουμε ότι η ευαισθησία σας σε αυτό που περιγράφεται ως "πρόβλημα συμπεριφοράς" θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει αυτά τα ελαττώματα του χαρακτήρα του. Ίσως έχετε δίκιο στην περιγραφή των προβλημάτων αυτών ως "απλές πολιτιστικές διαφορές".

   Αντιλαμβανόμαστε ότι σχεδιάζετε να του προσφέρετε συμβουλευτικές υπηρεσίες και εκπαίδευση στο σπίτι. Ο τρομοκράτης που υιοθετήσατε είναι εξαιρετικά ικανός στην μάχη σώμα με σώμα και μπορεί να αφαιρέσει μιά ανθρώπινη ζωή με τόσο απλά αντικείμενα όπως ένα μολύβι ή ένας νυχοκόπτης. Σας συμβουλεύουμε να μην του ζητήσετε να επιδείξει αυτές τις δεξιότητες στην επόμενη συνεδρίαση της ομάδας σας γιόγκα. Παρακαλείστε να ενημερώσετε τυχόν φίλους, γείτονες ή συγγενείς για τον φιλοξενούμενό σας, εφόσον θα μπορούσε να ταραχθεί ή ακόμα και να καταστεί βίαιος. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι μπορείτε να τον κατανοήσετε. Είναι επίσης ειδικός στο να κατασκευάζει μία ευρεία ποικιλία εκρηκτικών μηχανισμών από κοινά προϊόντα οικιακής χρήσης, οπότε μπορείτε, αν θέλετε, να διατηρήσετε τα στοιχεία αυτά κλειδωμένα, εκτός αν (κατά τη γνώμη σας) αυτό μπορεί να προσβάλει την προσωπικότητά του.

   Ο Ahmed δεν θα επιθυμούσε πολλά πάρε-δώσε με εσάς ή τις κόρες σας (εκτός από τη σεξουαλική εκμετάλλευση) από τη στιγμή που βλέπει τις γυναίκες ως υπανθρώπους, μορφή ιδιοκτησίας που ως εκ τούτου δεν έχουν δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης στις σεξουαλικές του απαιτήσεις. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα γιά τον ίδιο και έχει το χαρακτηριστικό γνώρισμα να δείχνει βίαιες τάσεις γύρω από τις γυναίκες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν με το νέο ενδυματολογικό κώδικα που θα "συστήσει" ως πιό κατάλληλη ενδυμασία.

   Είμαστε βέβαιοι ότι με αυτή την συγκυρία και με την πάροδο του χρόνου θα απολαύσετε την ανωνυμία που προσφέρει η μπούρκα.

   Απλά θυμηθείτε ότι όλα είναι μέρος της «κουλτούρας του σεβασμού των θρησκευτικών του πεποιθήσεων», όπως περιγράφεται στην επιστολή σας.

   Εκτιμούμε πραγματικά όταν οι πολίτες μας ενημερώνουν με τον κατάλληλο τρόπο γιά να κάνουμε τη δουλειά μας και να παρέχουμε φροντίδα γιά τους συνανθρώπους μας.

   Παρακαλούμε να προσέχετε τον Ahmed και να θυμάστε ότι θα σας παρακολουθούμε.

   Καλή τύχη.

   Φιλικά,

Gordon O'Connor,

Υπουργός Εθνικής Άμυνας

«Όμορφος κόσμος, ηθικός….»

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Διαβάζω, μεταξύ άλλων, στο υπόμνημα που υπέβαλε στο Συμβούλιο Πλημ/κών Λαρίσης ο διαβόητος ισοβίτης πολυφονιάς, ληστής, δραπέτης, κ.λπ., Μ. Μακρυγιάννης, προκειμένου να συγκινήσει τους Πλημμελειοδίκες, να πάρει την 5/ήμερη άδεια και να γίνει…. Πουλόπουλος, και τα εξής θαυμαστά!

   «Ως γνωστόν, έχω επιδείξει αρίστη διαγωγή με καθημερινή ποιότητα και υπευθυνότητα, πηγάζουσα από τα εσωτερικά υπόβαθρά μου, (sic), κι από τα μύχια της συνείδησής μου, (double sic), από την οποία συνεπάγεται η ηθική βελτίωση…..(εδώ τρελαίνομαι!)» και παρακάτω: «Ευρίσκομαι στο ύψιστο στάδιο της ηθικής ανύψωσης….». Και αλλού: «Σήμερα έχω μνηστή, τα δύο παιδιά της που με θεωρούν πρότυπο…», κ.λπ, κ.λπ.!

   Και βεβαίως οι καλοί άνθρωποι που αποφασίζουν σχετικά…. επείσθησαν!

   Η ιστορία αυτή, μου έβγαλε από τα βάθη της μνήμης μία άλλη, την εξής ανάλογη και αμίμητη.

   Ήταν καλοκαίρι του 1963 στο Πταισματοδικείο της Τροχαίας, κάπου στο τέρμα της οδού Φειδίου. Ζέστη και ασφυξία σε μιά μικρή αίθουσα, τίγκα από μικροπαραβάτες μεταξύ αυτών κι εγώ, οι οποίοι στοιβάζονταν ιδροκοπώντας και περιμένοντας τη σειρά τους να δικαστούν.

   Ο πρόεδρος, ένα καλόκαρδο μικροσκοπικό ανθρωπάκι, με καραφλίτσα, γυαλάκια και λιγδιασμένο κουστούμι ντάλα καλοκαίρι, (αμφίβολο αν είχε κι άλλο),  μέσα στο οποίο έβγαζε τη μπέμπελη, ίδρωνε-ξίδρωνε και συνεχώς αεριζόταν με τους φακέλους των δικογραφιών, (πού κλιματισμοί εκείνη την εποχή), ήταν ένας άγγελος. Ή, μπορεί να εκδικιόταν το κατεστημένο που τέτοια εποχή, αντί να ξαπλώνει κάτω από κανένα δροσερό πλατάνι στο καφενείο του χωριού του, ήταν υποχρεωμένος να μαζεύει πρόστιμα, σαν κοινός κρατικός φοροεισπράκτορας.

   - Γιατί περάσατε με κόκκινο κύριε;

   - Ξέρετε κύριε Πρόεδρε, μου φάνηκε λιγάκι πορτοκαλί και νόμισα….

   - Καλά, καλά, αθώος! Ο επόμενος.

   Ο επόμενος είχε παρκάρει στην Πανεπιστημίου και έτρωγε στο «Ιντεάλ», κατά το όργανο της Τροχαίας που τον έγραψε!

   - Γιατί παρκάρατε παρανόμως κύριε;

   - Ξέρετε κύριε Πρόεδρε, μιά στιγμούλα πετάχτηκα και πήρα φαγητό σε πακέτο και ο κύριος πόλισμαν….

   - Καλά, καλά, αθώος! Ο επόμενος

   Ο επόμενος ήταν ένας που πήγαινε ανάποδα στη Σόλωνος!

   - Ξέρετε κύριε Πρόεδρε, 5 μέτρα μόνο, μου τέλειωνε η βενζίνη και πήγα στο βενζινάδικο που ήταν δίπλα και …!

   - Εντάξει, εντάξει, αθώος! Ο επόμενος.

   Μετά την εκδίκαση 5-6 υποθέσεων, με καραμπινάτες παραβάσεις και αθωωτικές αποφάσεις, το ακροατήριο αντιλήφθηκε την αγαθότητα του Προέδρου και όλοι επιστράτευαν ό,τι απίθανη δικαιολογία μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους και την σκαπουλάριζαν, προς μεγάλη δυσφορία τόσο των τροχονόμων-μαρτύρων, αλλά κι ενός υψηλόβαθμου Αστυνομικού που έπαιζε ρόλο δημόσιου κατήγορου και τον οποίο ο καλός Πρόεδρος … έγραφε δεόντως, αθωώνοντας τους πάντες!

   Ώσπου έφτασε η σειρά ενός τύπου, λαϊκού και καθόλου ξύπνιου, ο οποίος βαρυνόταν με παραβάσεις του μισού ΚΟΚ.

   - Εδώ το όργανο σας κατηγορεί ότι περάσατε με κόκκινο!

   - Μάλιστα, κύριε Πρόεδρε, αλλά ξέρετε…

   - Να ξέρω τι; (πάει να βοηθήσει ο αγαθός Πρόεδρος). Μήπως δεν το είδατε;

   - Όχιιιι, τον είδα, κύριε Πρόεδρε, αλλά να….

   - Τέλος πάντων, όταν σας σφύριξε να σταματήσετε, γιατί πατήσατε γκάζι και πήγατε να την κοπανήσετε; Μήπως δεν ακούσατε το σφύριγμα; (πετάει ασίστ ο πρόεδρος).

   - Όχι, το άκουσα, αλλά να ….

   - Και μετά, όταν σας κυνήγησε με τη μηχανή, γιατί περάσατε με κόκκινο 5 διαδοχικά φανάρια, γιατί μπήκατε ανάποδα σε μονόδρομο, γιατί ανεβήκατε στο πεζοδρόμιο; Τα κάνατε όλα αυτά; Γιατί, γιατί , γιατί;

   - Μάλιστα, τα έκανα, κύριε Πρόεδρε, αλλά ξέρετε…..

   - Ξεράδια! Τι να ξέρω ρε παιδί μου, τι να ξέρω;

   Ο Πρόεδρος φύσαγε και ξεφύσαγε. (Σκεπτόμενος προφανώς, «Αυτός ο κόπανος θα μου χαλάσει το αγαθό σερί»!)

   - Εγώ είμαι καλός άνθρωπος και θέλω να βοηθήσω, αλλά δεν με βοηθάς κι εσύ…

   - Ξέρετε, κύριε Πρόεδρε, κι εγώ είμαι καλός άνθρωπος, αλλά να, ξέρετε…

   Άστραψε, αμέσως, το πρόσωπο του Προέδρου!

   - Τι είπες! Είσαι καλός άνθρωπος; Και γιατί δεν το λες τόση ώρα, ρε παιδάκι μου και μας έσκασες! Αθώος!!!

   Αυτά, ακριβή 100%, συνέβησαν στην Αθήνα πριν από 50, σχεδόν, χρόνια! Στα χρόνια της αθωότητος. Σήμερα, αν δεν τα έχουν πιάσει χοντρά, όλοι όσοι συναίνεσαν υπογράφοντας στην «κοπάνα» του Μακρυγιάννη, να μου τρυπήσετε τη μύτη!

   Όμορφος κόσμος, ηθικός! Αγγελικά πλασμένος!

Πολιτική και πολιτικοί.

Σχολιασμοί

   Η στήλη ανέκαθεν πίστευε πως η πολιτική αποτελεί το βασικότερο εργαλείο της Οικονομίας, (εμβρυουλκό το αποκαλούσε), η οποία σαν έννοια κυριαρχεί και κατευθύνει τα πάντα στη Φύση. Η σημερινή δύσκολη παγκόσμια συγκυρία δικαιώνει την άποψη.

   Οι πολιτικοί, ως οι κατ εξοχήν θεράποντες της πολιτικής, άρα της οικονομίας, αποτελούν τον αποφασιστικό παράγοντα ευημερίας ή καχεξίας του λαού τους, ανάλογα με τις ικανότητες στη διαχείριση, τη διορατικότητα, τα πάθη και την, εν γένει, συμπεριφορά τους, Τόσο στο δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τους βίο, παρ’ όλη την εκ του πονηρού προσπάθεια διαχωρισμού των δύο ιδιοτήτων από ορισμένους. Αποκλείεται πολιτικός, φαύλος στην προσωπική του ζωή, να αναδειχθεί σε λαμπρό πολιτικό αστέρα. Το πολύ-πολύ να γίνει διάττων!

   Φυσιολογικό και μοιραίο οι πολιτικοί να αναδύονται από τα σπλάχνα του λαού, (σαρξ εκ της σαρκός), και να αποτελούν δείγμα των χαρακτηριστικών και καθρέφτη των ιδιοτήτων του.

Ο Τσώρτσιλ έλεγε, και πολύ σωστά, ότι κάθε λαός κυβερνιέται κατά πώς το αξίζει.

   Απλώς, αν ένας λαός ευτυχήσει ν’ αναδυθεί σε δεδομένη στιγμή ηγέτης με τα καλά χαρακτηριστικά της φυλής του, ο λαός ευημερεί, καλοδιοικείται και προκόφτει. Αν όχι….

   Η πρόσφατη ελληνική ιστορία παρουσιάζει όλο το ποιοτικό φάσμα στην ηγεσία της χώρας και όλοι αντιλαμβάνονται, βιώνουν και δρέπουν τους καρπούς της δράσης και των συμπεριφορών των πολιτικών μας.

   Τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει τη χειρότερη φουρτούνα από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους και το σκάφος μισομπαταρισμένο παλεύει ν’ αποφύγει τη βύθιση, θα περίμενε κανείς, έστω την υστάτη, την συνέγερση της υπευθυνότητος των ταγών μας, την αφύπνιση της υπνώττουσας συνείδησής τους, τη συγκέντρωση κάθε καλού στοιχείου που κρύβουν μέσα τους, με εξωτερίκευση και διοχέτευση αυτών στον δεινοπαθούντα λαό, τη συσπείρωση στην υπηρεσία του «εμείς» με αντίστοιχο παραμερισμό του «εγώ» και τη συστράτευση στον κοινό αγώνα γιά τη «σωτηρία της πατρίδας».( Η τελευταία φράση μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί είναι τόσο κοινότοπη και πολυφορεμένη, αφού μιά ζωή έχω βαρεθεί να την ακούω να χρησιμοποιείται κατά κόρον και καθ’ υπερβολήν, και μόλις τώρα αποκτά πραγματικό νόημα και χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης).

   Αντ’ αυτών βλέπουμε έκπληκτοι φαινόμενα άκρας ιδιοτέλειας κι ανευθυνότητος. Μικρότητες, πείσματα και «υποθήκες» γιά αύριο, λες και αν βουλιάξει το σκάφος θα υπάρξει αύριο!

   Πώς αλλιώς να ερμηνευθούν συμπεριφορές κάποιων υψηλόβαθμων βουλευτών, περιβεβλημένων με εξέχοντα πρόσθετα αξιώματα και τίτλους, (πρόεδροι, αντιπρόεδροι Βουλής, κ.λπ.), που μέσα στην οικονομική κατρακύλα ενός λαού, σπεύδουν, επιδεικνύοντας άκρατο νεποτισμό, να βολέψουν τα παιδιά, το σόι και την παρέα τους! Και αν το έκαναν στον ιδιωτικό τομέα, ουδείς ψόγος. Όμως το να διορίζεις, τώρα, στη Βουλή -το αμαρτωλό φιλέτο του δημοσίου τομέα με τις απαράδεκτες προνομίες και δυσθεώρητες μισθοδοσίες- τους δικούς σου, η υπόθεση ξεπερνά τα όρια του σκανδάλου και περνάει στη προκλητική χυδαιότητα και απόλυτη ευτέλεια, γεγονός που απάδει γιά πρόσωπα που κρατούν τη μοίρα μας στα χέρια τους και τα οποία με τη συμπεριφορά τους αυτοχειριάζουν κάθε ίχνος «έξωθι καλής μαρτυρίας», κύρους και οφειλόμενης εμπιστοσύνης από τους πολίτες.

   Τέτοιες κατάπτυστες συμπεριφορές, έστω καλυπτόμενες πίσω από πονηρούς και ομοίως κατάπτυστους νόμους, κανονισμούς και άλλες νομικίστικες διατάξεις, και η επίκληση της πανανήθικης ταύτισης του «νόμιμου με το ηθικό», απαιτούν άμεση επανόρθωση και ανάκληση των γενομένων χαριστικών διορισμών, νομοθετική ρύθμιση αποφυγής της περαιτέρω διαιώνισης του κακού και άμεση αποκαθήλωση των ενόχων βουλευτών από πρόσθετα τιμητικά αξιώματα. Με την, επί πλέον, υπόμνηση προς τον, τάχα διαθέτοντα μνήμη, λαό να τους θυμηθεί στις επόμενες εκλογές, οψέποτε γίνουν.

   Επίσης, (άλλο φαινόμενο πολιτικού στρουθοκαμηλισμού και φαυλότητος), μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, τη φούρια και το χαμό της κρισιμότητας των ημερών, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει ως μείζον πολιτικό θέμα, το ότι ο «μεσιέ» (ίσως και «μουσιού» κατά το «μαντάμ» Μέρκελ!) Γιουνγκέρ, αρνήθηκε να συναντηθεί, (και προφανώς να συμβουλευτεί), με τον ηγέτη κ. Τσίπρα! Εδώ ο κόσμος χάνεται κι … ο ΣΥΡΙΖΑ χτενίζεται!

   Άνθρωποι μικροί, μικρόμυαλοι, κουτοπόνηροι που ασκούν μικροπολιτική και εξυπηρετούν ιδιοτέλειες και μικροσυμφέροντα, προσκολλημένοι σε δέντρα κι αψηφούντες δάση,  που όμως μας κυβερνούν.

   Και άντε μετά εσύ να δεις φως στο τούνελ!!!

Τζούλιαν Άσαντζ. Ο έγκλειστος υπερχάκερ.

Επικαιρότης

   Καταλαβαίνω την οργή των Αμερικανών κατά του Τζούλιαν Άσαντζ και την μετά μανίας καταδίωξή του. Όμως γιά τη διαρροή των απορρήτων τους ας πρόσεχαν κι ας τα προστάτευαν καλύτερα. Η τεχνολογία τους είναι κολοσσιαία και το επιτρέπει.

   Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι την απροκάλυπτη συνέργια διαφόρων, τάχα «προοδευτικών» χωρών, όπως η Σουηδία κι η Βρετανία, στο «μπαγλάρωμά» του.

   Η πρώτη, πρώτη διδάξασα τη σεξουαλική ασυδοσία, να εφευρίσκει σεξουαλικά αδικήματα γιά να τον γραπώσει και τον πασάρει στους Αμερικανούς και η δεύτερη να αγνοεί τα διεθνώς κρατούντα νόμιμα, περί πολιτικού ασύλου και να κρατάει όμηρο και μαντρωμένο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, τον καταζητούμενο από τις ΗΠΑ, Αυστραλό χάκερ.

   Κι αυτό γιά κάτι που έχει ήδη συντελεστεί και η οποιαδήποτε περαιτέρω δικαστική περιπέτεια θα μοιάζει πιό πολύ με εκδίκηση παρά με τιμωρία. Στο κάτω-κάτω δεν είπε ψέματα, υπερβολές ή ανακρίβειες και δεν συκοφάντησε κανένα, απλώς αποκάλυψε αλήθειες, φώτισε παρασκήνια, έβγαλε άπλυτα στη φόρα και ξεσκέπασε βρωμιές. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι Τζούλιαν! Ίσως τότε τα πολιτικά παιχνίδια να γίνονταν καθαρότερα, αφού ο φόβος φυλάει τα έρημα.

   Πάντως η όλη ιστορία δηλώνει πεντακάθαρα και κάτι ακόμα. Η υψηλότερη πολιτική και η ευφυέστερη διπλωματία «ξεμπροστιάζονται» και μετατρέπονται σε μικρόψυχες, κουτοπόνηρες και δουλοπρεπείς, όταν οι συνθήκες και το «μεγάλο αφεντικό» το απαιτήσουν. Αμοραλισμός πλήρης. Έτσι πλέον, «η γυναίκα του Καίσαρα όχι μόνο είναι άτιμη, αλλά και φαίνεται τέτοια».

"Πυρήνες της φωτιάς". Οι καλοί μικροί μου φίλοι.

Επικαιρότης

   Διαβάζω κατά καιρούς, κάτι ασυνάρτητα κηρύγματα μίσους που αναρτούν στο διαδίκτυο κάποια ταραγμένα μυαλά που θέλουν να τους αποκαλούν «αντιεξουσιαστές» και φιλοδοξούν να διορθώσουν …. την κοινωνία!

   Δυστυχώς ζούμε στον αστερισμό της υψηλής αναρχικής διανόησης και της θολής επαναστατικής κουλτούρας, όπου εκπρόσωποί τους, (τύποι σαν τον Θεοφίλου και διάφορα ασυνάρτητα παιδάρια που κατά καιρούς γραπώνει η Αντιτρομοκρατική), παίζοντας στα δάκτυλα τον Μπακούνιν και με τα δάκτυλα τον …. «κουκούνην», σκορπούν ασυλλόγιστα τον θάνατο.

   Σαν πόση ψυχαγωγία θα μπορούσαν, αλήθεια, να προσφέρουν στον κόσμο, αν κρατούσαν νεροπίστολα αντί καλάσνικωφ, πετούσαν «χαπαχούπες» αντί σφαίρες και δεν έπαιρναν, αβίαστα κι ασυλλόγιστα, αθώες ζωές. Και πόσο διασκεδαστικές θα ακούγονταν οι ουτοπιστικές και ξεπερασμένες αναρχικές θεωρίες τους, αν δεν ξεπλένονταν στο αίμα αθώων. (Πρόχειρα θυμάμαι το χαριτωμένο τσιτάτο του Προυντόν: «Αν η εργασία ήταν προϋπόθεση πλουτισμού, τότε όλοι οι εργάτες θα ήσαν πλούσιοι»)!

   Αρρωστημένα μυαλά, ανεφάρμοστες θεωρίες, αστείες ή βαρύγδουπες ονομασίες οργανώσεων, (άκου «Πυρήνες της φωτιάς»!) και γελοίες ανακοινώσεις τύπου: «απαλλοτριώσαμε τη ζωή του…. κ.λπ., κ.λπ.), προσπαθούν να δώσουν κύρος, σοβαρότητα και πομπώδη βαρύτητα στις επικίνδυνες, λόγω όπλων, σαχλαμάρες τους. Τα «παιδία παίζει», σε σύγχρονη έκδοση, σφόδρα πιό επικίνδυνη από παλιά.

   Τότε ο κίνδυνος βρίσκονταν στα κουτιά σπίρτα ή τις βελόνες πλεξίματος που έβαζαν τα μικρά στην πρίζα, όμως σήμερα τα πιστόλια, τα καλάσνικωφ και τα διάφορα εκρηκτικά, αλλάζουν τις κλίμακες και χοντραίνουν το παιχνίδι.

   Το λυπηρό είναι πως όλα αυτά τα διεστραμμένα κοινωνικά απόβλητα βρίσκουν ερείσματα, έστω μικρά, στην κοινωνία και συνηγόρους στα δικαστήρια. (π.χ. το γνωστό και μη εξαιρετέο κοντοκουρεμένο θηλυκό υστερικό νευρόσπαστο).

Ο καλός μου φίλος Ρούσντι Σαλμάν.

Θέσεις - Απόψεις

   Επ’ ευκαιρία της περίπτωσης του συγκροτήματος άτακτων κοριτσιών Pussy Riot, που στα καλά του καθουμένου και γιά γίνουν παγκοσμίως διάσημες, έκαναν «ούρδου», (τσιφορικός όρος της λέξης «μπάχαλο»), σε μιά εκκλησία της Μόσχας και τώρα κλαψουρίζουν αλυσοδεμένες με δυό χρόνια στην πλάτη, ανεσύρθη από τα βάθη της μνήμης μου ο διάσημος Ρούσντι Σάλμαν και το περιβόητο «αριστούργημά» του, οι «Σατανικοί Στίχοι». Ό,τι ανιαρότερο ανάγνωσμα έπεσε ποτέ στα χέρια μου, (μετά, εννοείται, από το best seller της ανίας, το «Κεφάλαιο» του Μαρξ).

   Τελειώνοντάς το, μετά κόπων και βασάνων, (και είναι πάνω από 600 σελίδες το αφιλότιμο!), κινούμενος από περιέργεια και μόνο, γιά να βρω πού στο διάλο προσέβαλε τόσο βλάσφημα τον Προφήτη των μουσουλμάνων και προκάλεσε αυτή τη φρενίτιδα οργής του αφιονισμένου ισλαμικού παπαδαριού, τον αφορισμό και την επικήρυξη της «κουνημένης» κεφαλής του. Ομολογώ δεν βρήκα κάτι, μέσα στον παρδαλό κυκεώνα της φλύαρης ασυναρτησίας και μπουρδολογίας του βιβλίου που να την δικαιολογεί.

   Έτσι το κατέταξα κι’ αυτό, μαζί με το πολυτελές δερματόδετο αντίτυπο του «Κεφαλαίου», που διαθέτω, (δώρο ενός υποκρίταρου κουκουέ θείου, οικοπεδοφάγου, με σπίτι στο Ψυχικό και "μερσεντέ" είκοσι μέτρα), στα ειδικού σκοπού αναγνώσματα, που φυλάω σε, επίσης ειδικό, κουτί γιά ειδική περίπτωση.

   Συνήθως ο Μαρξ κοσμεί, μαζί με διάφορους άλλους σημαντικούς, επίσης δερματόδετους και λαμπερούς καφέ ή κόκκινους τόμους, (ο Μαρξ υποχρεωτικά μαύρος), ηχηρών και περισπούδαστων τίτλων, (π.χ. «Οι προφητείες του Νοστράδαμου», «Ο Ναστραδίν Χότζας», «Ο Τσελεμεντές», «Ο Μπερτόλδος και ο υιός αυτού Μπερτολδίνος», «Τσακιντζής, ο εφές του Αϊδινίου» και ανάμεσά τους η Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου, η Δομή, τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και διάφορα άλλα τέτοια, χρήσιμα και διδακτικά), τη μεγαλόπρεπη δρύινη ή καρυδένια βιβλιοθήκη πολλών νεόπλουτων μαυραγοριτών, μεγαλοεργολάβων, λαδέμπορων, μεγαλομιζαδόρων και λοιπών αμόρφωτων, πλην ευυπόληπτων στελεχών της νεοελληνικής μεταπρατικής κοινωνίας. Ένα «συνολάκι» γιά το οποίον καμαρώνουν σα φουσκωμένοι διάνοι, αλλά δεν πλησιάζουν ποτέ σε απόσταση κάτω του μέτρου, μπας και τους «πιάσει» το μελάνι! Όμως το επιδεικνύουν υπερηφάνως στους ομοειδείς προσκεκλημένους. Όπως με μπόλικο καμάρι διακοσμούν τα σαλόνια τους διάφοροι ζάπλουτοι μεγαλομαιευτήρες, (πηδάει ο κόσμος φίλε μου και γεννάει. Ή, το συνηθέστερο σήμερα, κάνει αμβλώσεις, αλλά το ίδιο είναι και καλύτερο, μπορώ να πω), με όλη τη πλαστοσαβούρα της νεοελληνικής ζωγραφικής.

   Η περίπτωση που προανέφερα ως ειδική, αφορά εκείνη που απεύχομαι σφόδρα, δηλαδή τον εγκλεισμό μου, κάποτε, σε κάποια φυλακή! Τότε όλα αυτά τα ανιαρά θα μου φανούν απολύτως χρήσιμα, καθώς θα διευκολύνουν το πέρασμα του χρόνου και θα δώσουν τη δυνατότητα, σ’ εμένα τον στούρνο, (ουδέν κακόν αμιγές καλού), ν’ αποκτήσω μιά, τέλος πάντων, «ανώτερη κουλτούρα». Κάτι που θα με οδηγήσει, τσιφ και αριστείνδην, στα ανώτερα ηγετικά αξιώματα κάποιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ. (Κατά προτίμηση της Ρόζας, της….. ναζιάρας. Γουστάρω!).

   Η κυρία «Ευρυδίκη» έχει ειδικές, σχετικά, εντολές αριθμημένης προσκόμισης!

   Ξέρω πως, αναφέροντας τέτοια, θα χαρακτηριστώ «άσχετος», στενοκέφαλος και καθυστερημένος από την «υψηλή διανόηση» των θαυμαστών του Ρούσντι που, κόβω το κεφάλι μου, κινούνται στη λογική του παραμυθιού του Άντερσεν με τον ματαιόδοξο γυμνό βασιλιά που, δήθεν, φορούσε ρούχα που μόνο οι έξυπνοι μπορούσαν να διακρίνουν. Οπότε όλοι καμωνόντουσαν ό,τι έβλεπαν μετάξια, χρυσοκλωστές και περίτεχνα διαμαντοποίκιλτα κεντήματα, ενώ το μόνο που έβλεπαν ήταν το... πουλί και τον πισινό του βασιλιά!

   Συνεπώς, τέτοιοι χαρακτηρισμοί με τιμούν και με ικανοποιούν, γιατί μοιάζω με το παιδάκι που φώναξε.

- Τι λέτε, ρε βλάκες, ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος!

   Γι' αυτό μη ξεγελιέστε από κυκλοφορίες τίτλων που οφείλονται στην προβολή και τη διαφήμιση. Ούτε στα διάφορα βραβεία. Αφήστε το μυαλό σας να επιλέξει και την ψυχή σας ν' απολαύσει ένα ανάγνωσμα, ανάλογα με το τι σας ταιριάζει. Κυκλοφορίες, διαφήμηση και βραβεία αποτελούν συγκοινωνούντα και αλληλοτροφοδοτούμενα δοχεία.

   Πολλές φορές, μαζί με τους σοβαρούς και άξιους συγγραφείς που ξεχωρίζουν, π.χ. ο εξαίρετος Περουβιανός νομπελίστας Μάριο Βάργκα Γιόσα, («Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες», ασύλληπτο χιούμορ), επιπλέει και κάποιος φελλός, όπως ο Ρούσντι!

   Όσο το σκέπτομαι, καταλήγω σε δύο ενδεχόμενα που μπορεί να έκαναν έξαλλο τον Χομεϊνί και τον οδήγησαν στην απηνή καταδίωξη του τύπου. Είτε, διαβάζοντας το αλλοπρόσαλλο βιβλίο, ξεσαγωνιάστηκε από το αδιάκοπο χασμουρητό που του προκάλεσε η αφόρητη πλήξη και από αγιατολάχ του έμεινε μόνο το «αχ, αχ», είτε τακιμιάσανε με τον συγγραφέα και τα βάλανε κάτω:

   - Τόσος ο πληθυσμός της Γης, τόσοι οι παγκόσμιοι αναγνώστες. Γράφεις το βιβλίο εσύ, χαλάω τον κόσμο εγώ και γίνεται παγκόσμιο τζέρτζελο. Μετά, «τσιμπώντας» αυτό το ποσοστό των αναγνωστών, που θα τσιμπήσουνε με το ντόρο που θα γίνει και μ’ αυτή τη τιμή ανά κομμάτι, πιάνουμε τόσα. Μείον το μερτικό του εκδότη, μας μένουν τόσα! Τα μοιραζόμαστε και πλουτίζουμε! Φίνα! Δεκατριάρι μετά από πολλά πολλά τζακ ποτ!

   Και μη μου πείτε πως αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά, θα αντιτάξω πως ούτε αυτό το βιβλίο είναι. Τολμήστε να το ανοίξετε και τα ξαναλέμε! Αν καταφέρετε και φτάσετε άυπνοι στη 50η σελίδα, μπράβο σας. Πάτε για εγγραφή στο Γκίνες.

Pussy Riot. Η υπόθεση από μιά άλλη σκοπιά.

Επικαιρότης

   Σήμερα, πρωί πρωί, το ενδιαφέρον μου κέντρισε η απόφαση ρωσικού δικαστηρίου σχετικά με τα τρία ανόητα μέλη του ρωσικού πανκ-ροκ συγκροτήματος, που ξαφνικά τους κατέβηκε η ιδέα να μπουκάρουν σε μιά εκκλησία της Μόσχας, να διακόψουν τη Θεία Λειτουργία και, μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων πιστών, ν’ αρχίσουν δική τους παράσταση σκαρφαλώνοντας στην Αγία Τράπεζα, χοροπηδώντας, χυδαιολογώντας, βωμολοχώντας και, γενικά, ασχημονώντας ποικιλοτρόπως με τα θορυβώδη τους κλαπατσίμπανα, εις ένδειξη διαμαρτυρίας, όπως είπαν αργότερα, κατά….. του Πούτιν! Φυσικά τις «μπουζούριασαν» και τις παρέπεμψαν αρμοδίως.

   Χθες το δικαστήριο επέβαλε στο ασεβές…. διαμαρτυρόμενο ροκ συγκρότημα ποινή φυλάκισης δύο ετών. Νομίζω είναι εξαιρετικά επιεικής και προϊόν συναλλαγής και σκοπιμότητος, (άλλωστε οι πολιτικές ίντριγκες στη Ρωσία ενδημούσαν ανέκαθεν), σε σχέση με το αδίκημα, και αποτελεί κίνητρο γιά παρόμοιες απαράδεκτες ενέργειες στο μέλλον, από όποιον του κατεβάσει η γκλάβα οτιδήποτε σχετικό, στα πλαίσια της ανεξέλεγκτης παγκόσμιας ασυδοσίας.

   Εννοείται πως η άποψή μου αυτή ουδόλως αντιστρατεύεται την κάθε ελευθερία έκφρασης και ανεξαρτησία κίνησης και συμπεριφοράς του ατόμου, γεγονός που θεωρούσα ανέκαθεν αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Όλοι οι χώροι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, και όλα τα μέσα αποτελούν, (και πρέπει ν’ αποτελούν), βήμα εξωτερίκευσης και προβολής της ανθρώπινης δημιουργίας και έκφρασης καθώς και πεδίο άσκησης του δικαιώματος της γνώμης και της άποψης. Αρκεί κάθε τέτοια «άσκηση δικαιώματος» να μην εισχωρεί, να μην προσβάλει και να μη παραβλάπτει τα αντίστοιχα δικαιώματα άλλων ή άλλου συνανθρώπου.

   Π.χ. ο τοίχος του σπιτιού μου δεν αποτελεί τον ενδεδειγμένο χώρο γιά να αναγράψει κανείς θέσεις, απόψεις και συνθήματα, να προβάλει διαμαρτυρία ή να … διακινήσει ιδέες. Αν αισθάνεσαι την ανάγκη γιά κάτι τέτοιο, να πας να τις «διακινήσεις» στον δικό σου τοίχο, στον τοίχο των γονιών σου, ή σε κάποιον που ο ιδιοκτήτης του στο επιτρέπει! (Ευτυχώς και παραδόξως οι σταθμοί του Μετρό έχουν, επί του παρόντος, διαφύγει από τη μανία…. διακίνησης ιδεών!).

   Όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί ή να «εκφράσει» κάτι, μπορεί να το κάνει ελεύθερα σε πεζοδρόμια, πλατείες και πάσης φύσεως δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, με πορείες, διαδηλώσεις, με πανό, ντουντούκες και κάθε είδους κινητοποίηση, και δράση, όπως αυτός κρίνει, υπό τον απαράβατο όρο του σεβασμού του «πλησίον». Δηλαδή χωρίς να παρενοχλεί το δικαίωμα κυκλοφορίας, λειτουργίας και αισθητικής του άλλου, τα οποία είναι εξ ίσου σεβαστά και απαιτούν και εκείνα αποδοχή και άμεση «εξαργύρωση», στα πλαίσια της δημοκρατίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας.

   Ακόμη και σε εσωτερικούς χώρους θα είναι θεμιτή κάθε ακραία … «εκδήλωση», υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της έγκρισης των αρμοδίων υπευθύνων του χώρου. Οι …. «Διαμαρτυρόμενες Γατούλες» θα μπορούσαν να δώσουν τη συναυλία τους και στην εκκλησία ακόμη, υπό τον όρο να τους το είχε επιτρέψει …. ο παπάς της! Κι αυτό δεν έγινε.

   Έτσι, το να διακόψουν αυθαίρετα την Θεία Λειτουργία, ασεβώντας, ασχημονώντας και βωμολοχώντας, προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα. Όχι γιά την προσβολή και βλασφημία που έγινε στα Θεία, αυτό αποτελεί προσωπική τους υπόθεση και επιλογή, γιά την οποία θα λογαριαστούν κάποτε…. αρμοδίως. (Εξ άλλου, είμαι απόλυτα εξοικειωμένος με την βλαστήμια, με τόσες Χριστοπαναγίες που ακούω καθημερινά). Όμως με ενοχλεί αφάνταστα το να μου στερείς τη μέθεξη, σε επιλογές που δικαιούμαι να κάνω, μπουκάροντας βάναυσα και χυδαία, την ώρα που εκτελώ ένα, κατ’ εμέ, ύψιστο δικαίωμα σε χώρο που εκφράζει τα ιερά και όσιά μου. Να με διακόπτεις και να μου επιβάλλεις να παρακολουθήσω κάτι που προσβάλλει συγκεκριμένες πεποιθήσεις μου. Αυτή την ασέβεια και προσβολή προσωπικότητος των παρευρισκόμενων στην εκκλησία πιστών την θεωρώ ως το κυρίαρχο και βαρύτερο ατόπημα. Η προσβολή των Θείων απλά επιβαρύνει το αδίκημα. Έναντι αυτής της απρέπειας, του μη σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, θα συμφωνούσα σε βαριά και παραδειγματική τιμωρία. Όσο γιά την προσβολή στο Θεό, ο Ίδιος ας «καθαρίσει» μόνος Του, όταν έρθει η ώρα. Ξέρει Αυτός!

   Έχω διαβάσει τους περίφημους «Σατανικούς στίχους» του Ρούσντι Σαλμάν, ο οποίος καταδικάστηκε γι’ αυτούς από τον… «προοδευτικό» Πέρση Αγιατολάχ Χομεϊνί σε ισόβια επικήρυξη γιά θανάτωση, επί τη εμφανίσει, από τους απανταχού της Γης φανατικούς μουσουλμάνους, χριζόμενους, εν δυνάμει, ευλογημένο «εκτελεστικό απόσπασμα». Και έκτοτε ζει, ο δύστυχος, τρέμοντας τη σκιά του και κρυπτόμενος συνεχώς, υπό το άγχος του ελλοχεύοντος θανάτου, που τον περιζώνει συνεχώς και αόριστα. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα γρι από την … σατανικότητα των στίχων του (τί θέλει να πει ο ποιητής;) αλλά, πολύ περισσότερο, δεν αντιλήφθηκα πού και πώς προσβάλλεται ο Μωάμεθ!

   Κατ’ αναλογία, προσπαθώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε στις ανόητες Pussy Riot, (γιά τις οποίες πιστεύω απόλυτα πως στόχευαν σε διαφήμιση και όχι διαμαρτυρία), αν η έμπνευσή τους ήταν φαεινότερη και τολμούσαν να την υλοποιήσουν, αντί σε χριστιανική εκκλησία, μέσα σε μουσουλμανικό τζαμί! Αναλογίζομαι σε πόσα δεύτερα θα είχαν λιντσαριστεί και διαμελιστεί, αφού προηγουμένως, βέβαια, είχαν βιαστεί επανειλημμένα και μέχρι θανάτου, από τους οργισμένους πιστούς.

   Κατά συνέπειαν, ας αφήσουν στην άκρη τις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τις πανκ «καλλιτέχνιδες» (sic) οι πάσης φύσεως άθεοι θολοκουλτουριαρέοι, τύπου Μαντόνας, (που βαρύνεται κι αυτή, παλιά, με κάποια παρεμφερή ασέβεια, αλλά τη γλίτωσε φτηνά, χάριν της χριστιανικής αδιαφορίας), οι εραστές της μηδενιστικής ασυδοσίας και οι «δημοκράτες» αντικαθεστωτικοί του Πούτιν. Κάτι τέτοιες συμπεριφορές και η ανοχή σ’ αυτές των πολλών, έφεραν την παγκόσμια κοινότητα στoν σημερινό αμοραλισμό.

   { Σημ. Κάθε διάσημος «διασκεδαστής» που γίνεται ίνδαλμα της νεολαίας, (και όχι μόνο), δεν σημαίνει υποχρεωτικά πρότυπο και παράδειγμα. Π.χ. ο Μαραντόνα, ο Μάικλ Τζάκσον, η Μαντόνα , ο δικός μας Λαζόπουλος, κ.α., των οποίων ο θετικός ρόλος στην κοινωνία τελειώνει με το πέσιμο της αυλαίας της «παράστασής» τους και καλό θα ήταν η λάμψη κι η επιρροή τους να σταματά εκεί, αφού η γενικότερη στάση ζωής και τα «καμώματά» τους αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή μάλλον παρά προς μίμηση}

   Έτσι με τέτοιο παγκόσμιο «ξεχαρβάλωμα», καταντήσαμε να βλέπουμε κατάπληκτοι να διαπληκτίζονται, «ξεκατινιαζόμενες» δημόσια, η πρώην σύζυγος του Γάλλου Προέδρου με την αμετροεπή νυν «Πρώτη Κυρία», την φέρουσα επισήμως τον τίτλο «σύντροφος του Προέδρου», (σωστότερα διάβαζε «γκόμενα»!), κάτω από την ανοχή του γαλλικού λαού και το πονηρό βλέμμα του διαπρεπούς μπιρμπάντη και κρονόληρου «αρχιπηδήκουλα», τέως επί κεφαλής του ΔΝΤ, του εξοχότατου κ. Στρος-(Όλο το) Κάν, που δεν προλαβαίνει να μαζεύει τα σάλια του και να κουμπώνει τα παντελόνια του!

   Αιδώς Αργείοι!

Κατευόδιο στον Μήτσο Δ.

   Μόλις πληροφορήθηκα το «φευγιό» ενός φίλου. Ενός μεγάλου και πανάκριβου φίλου. Λεβέντη, μεγαλόψυχου, φιλότιμου, μπεσαλή και «ντρίτου». Ενός τύπου γνήσια λαϊκού και αυθεντικά «ντζέρντερμαν», όπως ο ίδιος έλεγε.

   Συνεργάτης χρόνια, ολόκληρη καριέρα, ένας εργολάβος της παλιάς σχολής. Από κείνους που έπιαναν το σκεπάρνι κι έκαναν τη πρόκα να πετάει σπίθες! Και από κείνους που και την τελευταία του δραχμή την έβγαζε έντιμα,  με κουβάδες ιδρώτα και απόλυτη ακρίβεια στους λογαριασμούς. Χωρίς αμάκες και κλεψίματα, χωρίς νοθείες και κολπάκια.

   Μιά ζωή αξιοπρέπεια και γενναιοδωρία. Ό,τι πιό γάργαρο γέννησε το «σινάφι» μας. Τον πέρναγες από τη λάσπη της βιοπάλης κι έβγαινε πιό άσπρος κι από κρίνο. Ένας άνθρωπος βαθιά φιλοσοφημένος, με μιά αγκαλιά στοργική σαν μάνα, ένα γέλιο πλατύ σαν θάλασσα και μιά καρδιά απέραντη σαν ουρανός, γεμάτη καλοσύνη.

   Λεβέντης στη δουλειά, την παρέα, την πλάκα, το γλέντι. Κέρβερος στο σπίτι και την οικογένεια, μεγάλωσε και σπούδασε τρία παιδιά κι ευτύχησε να κανακέψει πλήθος από εγγόνια. Βράχος και στην αρρώστια, που γιά χρόνια του κατέτρωγε τα σωθικά, (όπως το σαράκι τρώει το ξύλο από μέσα), αντιμετώπιζε την ταλαιπωρία του με εγκαρτέρηση, χιούμορ κι αισιοδοξία. Παρέμεινε λεβέντης μέχρι τέλους κι έτσι, λεβέντικα, αντάμωσε το θάνατο και πήγε να συναντήσει την Ουρανίτσα του, που από χρόνια περιμένει να τον υποδεχθεί.

   Τώρα σίγουρα, στο καπηλειό της Κυρά Βαγγελιώς, σε κάποιαν άκρη τ’ ουρανού, θα βρίσκονται μαζεμένοι όλοι. Μπροστά σε μιά αχνιστή τηγανιά αρνίσιας συκωταριάς, μιά ντομάτα κομμένη «τριαντάφυλλο» και φέτα κατσικίσια, θα περιμένουν κι εμένα, τον πιό αργοπορημένο της παρέας, να τσουγκρίσουμε τα μικρά «μπικιερίνια» με τη χρυσή βαρελίσια της ταβερνιάρισσας.

   Μητσάρα μου, αυτό το χώμα που μιά ζωή έσκαβες γιά να χτίσεις πάνω του, έρχεται τώρα να σε σκεπάσει. Φρέσκο, αφράτο κι απαλό, υπακούοντας στην αμείλικτη θεϊκή νομοτέλεια. Και όπως πιστεύω, πανάλαφρο, αφού έτσι γίνεται πάντοτε γιά τους καλούς. Γιά να μην κρυώνεις τους παγωμένους χειμώνες και να σε δροσίζει τα πυρωμένα καλοκαίρια.

   Έχε γειά, φίλε! Θα σε θυμάμαι γιά πάντα. (Τι πάντα δηλαδή. Σ’ αυτό το λίγο που μ’ απόμεινε).

Ολυμπιακοί αγώνες. Λήξη και θλίψη.

Επικαιρότης

   Οι Ολυμπιακοί αγώνες πέρασαν, πλέον, στην Ιστορία και από σήμερα αρχίζει να τρέχει η 31η Ολυμπιάδα, που θα συμπληρωθεί σε 4 χρόνια, (αν θέλει ο Θεός!), στο Ρίο της Βραζιλίας.

   Όσοι αγαπούν πραγματικά τον αθλητισμό, σίγουρα θα μελαγχολήσουν και θα νοσταλγήσουν και κάποιοι απ’ αυτούς περισσότερο, αφού θα φοβούνται πως ίσως και να μην προλάβουν την επόμενη ολυμπιακή σύναξη!

   Οι αγώνες που μόλις τέλειωσαν, με όση κατάντια τους συνοδεύει, (όπως και όλους τους αγώνες πλέον), λόγω της άκρατης εμπορευματοποίησης που προσπαθεί να τους εκτρέψει του σκοπού τους, δεν παύουν ν’ αποτελούν το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του Πλανήτη, ιδίως γιά όσους, πραγματικούς λάτρεις της ευγενικής άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού, μπορούν ν’ απομονώσουν και απομυζήσουν το πραγματικό νέκταρ που προσφέρουν οι αγώνες αυτοί. Τους αθεράπευτα ρομαντικούς εραστές του αθάνατου αρχαίου πνεύματος του ολυμπισμού. Αυτούς που μπορούν ακόμη, πιστεύοντας στην ολυμπιακή εκεχειρία να χειροκροτήσουν αγωνιζόμενους τους Σύρους αθλητές, παραβλέποντας το μακελειό στο Χαλέπι, και τους φανατικούς πιστούς του άδολου ανταγωνισμού που μπορούν να ενθουσιαστούν με τις διαστημικές επιδόσεις του Μπόλτ, του Φελπς και της 15/χρονης Κινεζούλας πρωταθλήτριας της κολύμβησης, (αυτής με την προπέλα!), απολακτίζοντας από τη σκέψη τα διαβολικά…. αναβολικά.

   Επιχειρώντας μιά υποκειμενική επιτομή των τελευταίων ολυμπιακών αγώνων στέκομαι, κατ’ αρχήν, στις τελετές έναρξης και λήξης τις οποίες θεωρώ, επιεικώς, ξένο σώμα ως προς κάθε ερμηνεία του ολυμπισμού, ακόμη και με την πιό διασταλτική και περιεκτική του όρου, αφού παραπέμπουν ευθέως σε άλλου είδους εκδηλώσεις, και ως εκ τούτου τις απορρίπτω συνολικά. Ποία η σχέση της συνταρακτικής ολυμπιακής μελωδίας του Σαμάρα και του λιτού, δωρικού στίχου του Παλαμά με τα κουνήματα και τα τραγούδια των «Πικάντικων κοριτσιών» (της κ. Βικτωρίας Μπέκαμ και τις «άσπονδες» φίλες της), καθ’ όλα άξιες να διαπρέψουν σε οιοδήποτε μουσικό φεστιβάλ, οι οποίες ξαναενώθηκαν γιά την περίσταση, αγνοώντας πλήρως, (όπως και οι διοργανωτές), τι εκφράζει και τι απαιτεί αυτή η περίσταση!

   Επίδειξη χλιδάτης και κακόγουστης γκλαμουριάς με νεοπλουτίστικη σπατάλη γιά το θεαθήναι. Εικόνες που θα σβήσουν από τη μνήμη μαζί με το σβήσιμο του ακαλαίσθητου και τερατώδους σε μέγεθος, εμβληματικού των αγώνων, πυρσού που, πλην των άλλων, απεδείχθη και προβληματικός, έτσι ασούμπαλος όπως ήταν, στην αμελέτητη τοποθέτησή του μέσα στο στάδιο!

   Από οργανωτικής άποψης οι αγώνες χαρακτηρίστηκαν από ανεπίτρεπτα λάθη, προχειρότητα και τσαπατσουλιά σε αρκετές περιπτώσεις, γεγονός αρκετά περίεργο σε σχέση με τις γνωστές βρετανικές αρετές στα θέματα μελέτης και οργάνωσης.

   Στα θετικά τώρα, η διαχείριση της «επόμενης ημέρας» και η πρόβλεψη αξιοποίησης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Πολλές απ’ αυτές θα ξηλωθούν, θα πακεταριστούν και, ήδη πουλημένες, θα μεταφερθούν στη Βραζιλία γιά να χρησιμοποιηθούν και στους επόμενους αγώνες και δεν θ’ αποτελέσουν θλιβερά κουφάρια παλιάς δόξας και σκουπιδότοπους, όπως -καλή ώρα- όλοι ξέρουμε κάτι αντίστοιχα!

   Άφησα τελευταίο αυτό που με συγκλόνισε και που, δυστυχώς, δεν τονίστηκε αρκούντως. Την περίπτωση του Όσκαρ Πιστόριους, του Νοτιαφρικανού αθλητή, που αν και χωρίς πόδια, από τη γάμπα και κάτω, έτρεχε (μάλλον πετούσε) στα 400 μέτρα!

   Ασύλληπτο και μοναδικό δείγμα αδάμαστης θέλησης, τιτάνιας προσπάθειας και εσωτερικής ανθρώπινης δύναμης! Μετά από πολλή σκέψη, θεωρώ την περίπτωση Πιστόριους και το κατόρθωμά του, ως ανθρώπινο επίτευγμα μεγαλύτερης αξίας και σημασίας από την, όντως εντυπωσιακή, προσεδάφιση διαστημόπλοιου στον Άρη!

   Αν ήταν στο χέρι μου θα βάφτιζα τους 30ους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως «Ολυμπιακοί Αγώνες Πιστόριους», κάτι που είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως θα γίνει στο μέλλον. Σε κάποιες εποχές που οι συνειδήσεις αφυπνιζόμενες και οι άνθρωποι συνεγειρόμενοι, θα τιμούν τέτοιου είδους ανθρώπινες περιπτώσεις και επιδόσεις και δεν θα απαιτούνται δικαστικές αποφάσεις γιά τη συμμετοχή ανάλογων «γιγάντων» σε αγώνες, όπως έγινε με τον Πιτόριους, τον οποίο η σημερινή στενότητα πνεύματος είχα αρχικά αποκλείσει, λόγω της συμπτωματικής ατυχίας ή της φυσικής αδικίας που τον έχουν πλήξει και τις οποίες κατενίκησε.

   Τουλάχιστον, αυτό θέλω να πιστεύω πως θα συμβεί κάποτε!

   ΥΓ.   Και, εννοείται, κορυφαία στιγμή των αγώνων, στιγμή ανθρώπινου μεγαλείου, ανώτερου φρονήματος και ιπποτισμού, όταν ο νικητής της ημιτελικής σειράς που έτρεξε ο Πιτόριους και μετέπειτα ολυμπιονίκης του αγωνίσματος ζήτησε με  ταπεινοφροσύνη από τον γίγαντα της ανθρώπινης θέλησης Πιτόριους τον αυτοκόλλητο αριθμό που φορούν στο στήθος οι αθλητές, δηλωτικό της ταυτότητός τους. Ένας μεγάλος αθλητής σε μιά μεγάλης σημασίας χειρονομία σεβασμού και αναγνώρισης!

   Είμαι σίγουρος πως μαζί με το μετάλλιο θα κρεμάσει σε περίοπτη θέση κι αυτό το ταπεινό κομμάτι υφάσματος, ως ίσης αξίας, με το χρυσό μετάλλιο, σύμβολο.

   Κάτι τέτοιες ενέργειες σε κάποιες ξεχωριστές στιγμές μόνο ο αθλητισμός μπορεί να δώσει. Ευτυχώς κάτι μένει ακόμη όρθιο στη ζωή μας!

 

Εκδίκηση. Ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Επικαιρότης

   Κάπου 2350 χρόνια πριν, οι Έλληνες με επί κεφαλής τον Μεγαλέξανδρο, εκστρατεύοντας σε Αφρική και Ασία εκπολίτισαν τους ντόπιους βαρβάρους.

   Σήμερα, οι μακρινοί τους απόγονοι, με τη συνδρομή ντόπιων γραικύλων, παίρνουν πανηγυρική ρεβάνς εκβαρβαρίζοντας την Ελλάδα!

Γραικοί και γραικύλοι.

Θέσεις - Απόψεις

   Το φαινόμενο παλιό, παμπάλαιο, πανάρχαιο. Ίσως φταίει γι’ αυτό το κλίμα και οι φυσικές ομορφιές, με τα οποία προίκισε ο Δημιουργός αυτόν εδώ τον τόπο. Ίσως να φταίει και το… νερό!

   Η συμπεριφορά είναι πιστοποιημένη πολύ πριν την επισημάνουν οι Ρωμαίοι και την καθιερώσουν με τον σχετικό όρο.

   Ίσως κι ο Πλάστης, θεωρώντας όψιμα πως χαρίστηκε στον τόπο, δίνοντάς του τόσο πολλά καλά, σκέφτηκε να ρίξει στο παιχνίδι, τελευταία στιγμή, και κάποιο αντίβαρο, έτσι γιά να φέρει τη «βάρκα» της Ελλάδος και του ελληνισμού λιγάκι πιό στα ίσια! Και μας έδωσε το «χάρισμα» του τυφλού πάθους και της εμφύλιας αντιπαλότητος που μπορεί να φτάσει στα άκρα. Μέχρι του σημείου της αυτοχειρίας και της αυτοκαταστροφής.

   Η μεταφορά του όρου «γραικύλος» στη σύγχρονη πραγματικότητα απεικονίζει εκείνον τον Έλληνα ο οποίος επιδιώκει την εξαθλίωση των ομοεθνών του και τον αφανισμό των προαιώνιων πολιτιστικών χαρακτηριστικών της φυλής μας, προς χάριν ορδών απρόσκλητων αλλοδαπών εισβολέων, ανεξαρτήτως ράτσας και χρώματος και καθοδηγείται από τις, αρρωστημένα εκφραζόμενες, πολιτικές του πεποιθήσεις. Πολλώ δε μάλλον, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων, με την επίδειξη ανοχής και αδράνειας στην παρατηρούμενη αθλιότητα που προκαλεί η λαθρομετανάστευση, όχι μόνο δεν εξασφαλίζεται ούτε ίχνος βελτίωσης στη θέση των εξαθλιωμένων δυστυχισμένων αλλοδαπών, γιά τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των οποίων, τάχα κόπτονται οι γραικύλοι, αλλά τουναντίον, η ανεξέλεγκτη επιμήκυνση της παραμονής τους στη χώρα, πλην της παρατεινόμενης μιζέριας κι ανεργίας, αυξάνει και τις πιθανότητες εκτροπής τους στην παραβατικότητα. Γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο αφού η πείνα αποτελεί τον χειρότερο σύμβουλο όλων των όντων. Ενώ μιά σοβαρή επιχείρηση της Αστυνομίας τους εξασφαλίζει, μέσω των νομίμων διαδικασιών, αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης, διαβίωσης και πλήρη εγκληματική αδρανοποίηση, μέχρι τον τελικό τους επαναπατρισμό.

   Ιστορικά παραδείγματα γραικυλισμού, προ της καθιερώσεως του όρου, υπάρχουν πολλά. Ενδεικτικά αναφέρονται οι περιπτώσεις του Σπαρτιάτη βασιλιά Δημάρατου και του Αθηναίου πλαίυ μπόι Αλκιβιάδη. Σήμερα αυτά βρίθουν!

   Στην εξυπηρέτηση αυτής της, τυφλά εγωιστικής και ανεξήγητης με την κοινή λογική, συμπεριφοράς σύγχρονου γραικυλισμού, επιστρατεύεται κάθε παράλογο επιχείρημα, ακόμη και το πλέον οφθαλμοφανώς τέτοιο, προκειμένου να μετατραπεί ένα πραγματικό «άσπρο» σε ψευδές «κατάμαυρο». Αρκεί αυτό να επιτάσσει το άμετρο πολιτικό πάθος και η κατευθυντήρια πολιτική γραμμή. Το εθνικό συμφέρον και η υποστήριξη των αντίστοιχων του ελληνικού λαού πάνε περίπατο και όλα υποτάσσονται στη διεθνιστική μπουρδολογία της αριστερής μαρξιστικής φιλοσοφίας. Μιάς ιδεολογίας που, αν και διαρκώς συρρικνούμενη, επιβιώνει και στηρίζεται στην παγκόσμια εξάπλωση της μιζέριας κι εξαθλίωσης. Τις βασικές δεξαμενές άντλησης πολιτικής της δύναμης.

   Γιά την δικαιολόγηση των αδικαιολογήτων, η αναφορά στην αρχαιότητα και τα τότε κρατούντα γίνεται υπό μερικών «δημοκρατικών» κονδυλοφόρων θολής κουλτούρας και άκρας προοδευτικότητος, με αντιδραστική αναφορά στην προφανούς εθνικής ωφέλειας επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», που πρόσφατα καταβάλλει ύστατη προσπάθεια περιστολής του κακού.   

   Λοιδορούν την ονομασία της επιχείρησης και διαστρεβλώνουν την αρχαία έννοια του επιθέτου, ερμηνεύοντάς το όπως τους βολεύει. Αδυνατώ να διανοηθώ την ευαρέσκεια του Διός να περνάει μέσα από την διάλυση των ελληνικών πόλεων και των κοινωνιών τους και την επωνυμία του, (Ξένιος), να προκύπτει από ανοχή σε περιπτώσεις και συνθήκες σαν αυτές που βιώνουμε σήμερα. Άλλωστε, δεν υπάρχει σύγχρονη σαχλαμάρα που να μην μπορεί να αντιστοιχηθεί, παραφραζόμενη ή διαστρεβλωμένη κατάλληλα, με κάποια αρχαία αναφορά.

   Αφού θέλουν να παίξουν «εν ου παικτοίς» και πριν επιστρατεύσουν ως αρωγούς στην έωλη προσπάθεια δικαιολόγησης των αδικαιολογήτων, αρχαίους συγγραφείς, ιστορικούς και φιλοσόφους, καλό θα ήταν να εντρυφήσουν λιγάκι στα αρχαία κοινωνικά συστήματα και τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των διαφόρων μετοίκων, περιοίκων, δούλων, ειλώτων και… γυναικών στην αρχαιότητα! Καλές οι αναφορές στον Αντιφάνη (!), που ουδέποτε υπήρξε φιλόσοφος ο άνθρωπος και μάλιστα… κυνικός, (προφανώς ο σοφολογιότατος προοδευτικάριος κονδυλοφόρος, σοβαρής εφημερίδας, που τον επικαλείται, εννοεί τον Αντισθένη), στον Μεγαλέξαντρο, τα βυζαντινά λάβαρα και τον χουντικό «ελληνορθόδοξο πολιτισμό», αλλά το χαρμάνι που προκύπτει δεν πείθει και καλόν είναι να αποφεύγονται τέτοιες αναφορές και συγκρίσεις. Καθώς και το αλά καρτ δοκούν και οι κατά το εκάστοτε κομματικό συμφέρον ερμηνείες.

   Ας αφήσουν κατά μέρος επιχειρήματα που οδηγούν συνειρμικά στο συμπέρασμα πως, επειδή μέχρι προ 10/τίας κάποιοι ξένοι λαθρομετανάστες εργάτες δούλεψαν στα ολυμπιακά έργα, αμειβόμενοι γι’ αυτό, δημιουργείται πλέον η υποχρέωση στη χώρα να ανέχεται τη συρροή, ανεξέλεγκτα, αφειδώς και στο διηνεκές, καραβανιών με πεινασμένους και άνεργους «ντεσπεράντος» , από τα πέρατα της Οικουμένης!

   Όσο γιά τα περί «πογκρόμ» και τις λοιπές φραστικές αηδίες, ρώσικη είναι η λέξη, ας καθίσουν να διαβάσουν τι εννοεί και, κυρίως, πως και από ποιούς εμφανίστηκαν στην Ανθρωπότητα και ας αφήσουν τις μεγαλόστομες κουταμάρες. Είπαμε οι καιροί άλλαξαν και τέτοια δολώματα δεν πιάνουν περισσότερα «ψάρια», πέραν από εκείνα που, ούτως ή άλλως, θέλουν να πιαστούν. Έστω και χωρίς δόλωμα! Οπότε ας μη ματαιοπονούν. Περιττεύει.

Η Παιδεία, το χάλι της και οι ρίζες αυτού.

Επικαιρότης

   Η σημερινή ανάρτηση γίνεται προς χάριν εκλεκτού φίλου, ο οποίος με παρεκάλεσε να δημοσιοποιήσω στοιχεία ιδιωτικής μας συνομιλίας, βασισμένα σε μία εξαιρετική ανάλυση του Καθηγητού Φυσικής του Λυκείου Αγριάς κ. Θρασ. Μαχαίρα, ο οποίος φωτογραφίζει με φοβερή οξυδέρκεια, ευθυκρισία και πιστότητα το σημερινό κατάντημα της Ελληνικής Παιδείας.

   «Η ανάλυση του κ. Μαχαίρα είναι εκπληκτικά εύστοχη, με εκφράζει απόλυτα και θα μπορούσα να την έχω κάνει κι εγώ, αφού αισθάνομαι ακριβώς έτσι. (Εννοείται λοιδωρούμενος και υβριζόμενος από τους πάσης φύσεως θολοκουλτουριαρέους προοδευτικάριους, τύπου Δραγώνα και Ρεπούση και των περί αυτών).

   Η σημερινή κατάντια στην ελληνική παιδεία είναι η αναπόφευκτη συνέπεια μιάς συστηματικής και επιτυχούς (!) προσπάθειας κατεδάφισης ολοκλήρου του οικοδομήματός της, η οποία άρχισε πριν 30 χρόνια, με σκοπό την λοβοτόμηση και, άρα, την ευχερή δημαγωγική ρυμούλκηση της νέας γενιάς, όπου δει. Χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, χωρίς προσπάθεια, χωρίς μόχθο! Σαν τον Πινόκιο στη Χώρα της Ουτοπίας. (Γιά όποιον ξέρει το σχετικό παραμύθι, όπου στο τέλος ο Πινόκιο έγινε... γάιδαρος).

   Θα σου εξιστορήσω τώρα μιά συζήτηση που είχα, παλιά, στο βιβλιοπωλείο των αδελφών μου με κάποιον τύπο, αρχιπασόκο του κερατά, υπεύθυνο γιά την επιλογή θεμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων.( Που δεν γουστάριζαν να τις αποκαλούν έτσι και τις βάφτισαν "Πανελλαδικές", επί το λαϊκότερον).

   Θεωρώντας ανέκαθεν τις εισαγωγικές εξετάσεις ως εξετάσεις μέτρησης, όπου τα θέματα θα πρέπει να είναι μάλλον δύσκολα, ώστε ο εξεταστής να μπορεί να κατατάξει τα γραπτά, αφού στο ερώτημα: 1 και 1 πόσο κάνουν; όλοι θα πάρουν άριστα και άντε μετά να βρεις τους καλύτερους, παρετήρησα στον "θεματάρχη" πως εκείνη τη χρονιά έβαλαν πάρα πολύ εύκολα θέματα, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει ο τόπος αριστούχους και τον ρώτησα:

   - Γιατί το κάνατε αυτό;

   Θαύμασε απάντηση.

   - Γιά να γράψει και του φτωχού το παιδί!!!!

   Συνεπώς δεν πρέπει ν' απορούμε σήμερα γιά την κατάντια της παιδείας μας, αφού οι σημερινοί δάσκαλοι, (άσχετοι, αμόρφωτοι, αδιάφοροι, ανίκανοι κι επιλήσμονες καθηκόντων), είναι κάποια από εκείνα τα "παιδιά των φτωχών" που "αρίστευσαν" τότε!

   Όταν ο ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής οντότητος και το πολυτιμότερο εφόδιο της ουσιαστικής προκοπής κάθε μέλλουσας γενεάς στην ιστορική πορεία ενός λαού, που είναι η μόρφωση, (θεωρητική, πρακτική, εφηρμοσμένη), προκειμένου να ανταγωνιστεί τους εξελισσόμενους λαούς στον παγκόσμιο στίβο, υποτάσσεται σε πολιτικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες, με ακραίους λαϊκισμούς που δημιουργούν τα "ακαδημαϊκά πεντάρια", τα πανεπιστήμια της πλάκας, (διάσπαρτα, τήδε κακείσε, και στεγαζόμενα σε τριάρια και τεσσάρια πολυκατοικιών) και τα ανυπόληπτα ΤΕΙ που διδάσκουν την "ιχθυοκαλλιέργεια της σαρδέλας" και των οποίων μόνη χρησιμότητα είναι να δημιουργούν τζίρους στα ενοικιαζόμενα δυάρια και τις καφετέριες, π.χ. της Άμφισσας, μαζί με τη σεξουαλική εκτόνωση της νεολαίας, τότε μην ελπίζεις και μην προσδοκάς!

   "Δεν υπάρχει πλοίον δι εσέ...", που λέει κι ο Καβάφης, τον οποίον πολύ αμφιβάλλω γιά το πόσοι "μορφωμένοι" γνωρίζουν σήμερα! ( Γιά κάτι μαρκουτσοφόρα «φιντανάκια» της TV είμαι απόλυτα σίγουρος πως όχι).

   Δυστυχώς, ουδέποτε έχασαν τόσο πολλά, τόσοι πολλοί, γιά χατίρι τόσο λίγων.

   Δυστυχώς η αναξιοκρατία, ο λαϊκισμός και η αρχή της ήσσονος προσπαθείας που σημαδεύει, έκτοτε, όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου έπληξαν καίρια και το πολυτιμότερο κύτταρο που διαθέτει ο κάθε λαός, τη νεολαία μας.

   Εσύ, που ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα, (έχοντας σπουδάσει έξω), τις συνθήκες λειτουργίας ενός σύγχρονου πανεπιστημίου, τον πολιτισμό, την αξιοπρέπεια και την αντικειμενική αξιολόγηση και αξιοκρατία που επικρατεί σ' αυτά, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα.

   Δυστυχώς η προς τα κάτω ισοπέδωση των πάντων, εν ονόματι, δήθεν, των δημοκρατικών αρχών και αξιών και της, τάχα, ίσης δημοκρατικής συμπεριφοράς, κάνει πιό επίκαιρο από ποτέ το απόφθεγμα του Αριστοτέλη:

   "Δεν υπάρχει πιό άνισο πράγμα από την ίση μεταχείριση των ανίσων".

   Και μη χειρότερα! »

H λαθρομετανάστευση και οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι.

Επικαιρότης

   Γιά μιά ακόμη φορά έρχεται στην επικαιρότητα το πρόβλημα των λαθρομεταναστών. Με χαρακτηριστικά που «μυρίζουν» σοβαρότητα, ως προς την αντιμετώπιση και περιστολή του, αφού οριστική θεραπεία είναι αδύνατον να υπάρξει και ας μην αυταπατώμεθα. Τουλάχιστον ας «συμμαζέψουμε» το κακό και, κυρίως, ας ακουστεί στα πέρατα της Γης η αλλαγή κυβερνητικής νοοτροπίας, ως προς την αντιμετώπιση του θέματος και την άρση της ασυδοσίας εισόδου στη χώρα. Ώστε να διακοπεί η έλξη προς τα εδώ και να αναχαιτιστεί η ροή εισόδου.

   Αμέσως, με την εμφάνιση των πρώτων σοβαρών και στιβαρών μέτρων, αντί γι’ αναστεναγμούς ανακούφισης, άρχισαν οι αντιπολιτευτικές κορώνες εκ μέρους των γνωστών θολοκουλτουριαρέικων προοδευτικών κύκλων.

   Επιστρατεύτηκαν οι γνωστές σαπουνόφουσκες, τύπου «αποθήκες ανθρώπινων ψυχών», «πογκρόμ» και διάφορες άλλες σαχλαμάρες, προκειμένου να υποστηριχτεί η διατήρηση, διά της αδράνειας, της απαράδεκτης κατάστασης που μετατρέπει, (ασύδοτη, ανεξέλεγκτη, αποκρουστική και επικίνδυνη), τη χώρα μας σε απολύτως τριτοκοσμική και την ωθεί ταχύτατα, μαζί με την οικονομική κρίση, στην κατηγορία των «ανεπτυγμένων» χωρών της… Αφρικής. (π.χ. Ζιμπάμπουε, Μποτσουάνα, Μάλι και Δημοκρατία του Νίγηρα). Φτάνουν μάλιστα κάποιοι δημοσιογράφοι, βεντέτες των καναλιών, γνωστοί γιά την δηλωμένη αθεΐα τους να κόπτονται και να μάχονται λυσσαλέα γιά τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων!

   Μιά πολύ χαρακτηριστική συνήθεια, που θα ήταν διασκεδαστική αν δεν γινόταν σημαία εκνευριστικής αμορφωσιάς, είναι η μετά μανίας αποφυγή χρήσεως της λέξης «λαθρομετανάστης», η οποία έχει διαγραφεί, μετά βδελυγμίας, από κάθε «προοδευτικό» λεξιλόγιο. Η χρησιμοποιούμενη δικαιολογία, (την άκουσα από ξανθιά «γλάστρα» εκπομπής του αρχιερέα του πρωινάδικου λαϊκισμού) είναι πως … «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, παρά μόνο λαθραία εμπορεύματα»! Παρατηρώ επίσης, από κάποιους, προφανώς «προοδευτικών» αντιλήψεων δευτεροκλασσάτους τοπικούς μαρκουτσοφόρους, την μετά ιδιαιτάτης σπουδής αποφυγή χρήσης της λέξης «λαθρομετανάστες» και την επιμελημένη αντικατάστασή της με την περίφραση «παράνομοι μετανάστες» ή την, (ακόμη πιό προχωρημένη προοδευτικά), «μη νόμιμοι μετανάστες»! Βεβαίως το κράμα ανοησίας, «προδευτικότητος» και αμορφωσιάς της μοιραίας ξανθιάς γόησσας, (και όλων των ομοιοφρόνων της), δεν τους επιτρέπει να γνωρίζουν πως οι λέξεις «λαθραίος,-α, -ο» χαρακτηρίζουν τρόπο συμπεριφοράς κι ενέργειας σε συγκεκριμένη στιγμή και δεν είναι, υποχρεωτικά, σοβαρά επιλήψιμη ρετσινιά. Προφανώς κανείς άνθρωπος δεν έρχεται «λάθρα» στον κόσμο, κάποιοι όμως απ' αυτούς έρχονται λάθρα στην Ελλάδα! Άρα, όπως και να το πούμε, είναι «λαθρομετανάστες», αφού μεταναστεύουν λαθραία. Όπως όποιος ταξιδεύει τζαμπατζίδικα, (χωρίς να πληρώνει εισιτήριο), δεν είναι μεν «λαθραίος άνθρωπος», είναι όμως «λαθρεπιβάτης». Όποιος στα περίπτερα ξεφυλλίζει τις μέσα σελίδες των ανηρτημένων εφημερίδων χαρακτηρίζεται, και σωστά, «λαθραναγνώστης» και όποιος κυνηγάει χωρίς άδεια κυνηγίου είναι «λαθροκυνηγός»! Τόσο απλά και τόσο ελληνικά.

   Στο αντιπολιτευτικό του μένος και τον έρωτά του γιά εκείνους που  -λες και δεν μας φτάνουν τα δικά μας προβλήματα-  έρχονται εδώ απρόσκλητοι και μας φορτώνουν, (με το έτσι θέλω), και τα δικά τους γιά να τους τα λύσουμε εμείς, ο γνωστός «μικρός Λένιν» πρωινάδικης εκπομπής επιστράτευσε το επιχείρημα της άρνησης των «τοπικών κοινωνιών» (sic) να δεχθούν στην «επικράτειά» τους την ίδρυση χώρων «κράτησης», (ή όπως αλλιώς τη βαφτίσουμε -παίζοντας με τις λέξεις- προκειμένου να μη θίξουμε τα υποκριτικά ιδεολογικά ταμπού των προοδευτικάριων θολοκουλτουριαρέων), λαθρομεταναστών. Και δεν καταλαβαίνει, (ή κάνει πως), ότι οι αντιδράσεις αυτές δεν οφείλονται στην αγάπη και το ενδιαφέρον προς τους, κατά τα λοιπά, αξιολύπητους και ταλαίπωρους λαθρομετανάστες, αλλά αντιθέτως στην θυελλώδη και κατηγορηματική άρνηση να τους δεχτούν δίπλα τους, έστω και μαντρωμένους! Μία άρνηση απόλυτα δικαιολογημένη από τη συμπεριφορά των λαθρομεταναστών που η πείνα και η ανέχεια τους εκτρέπει, μοιραία κι αναπόφευκτα, σε ποικίλης διαβάθμισης παραβατικότητα. Όπότε, φοβισμένοι, αντιδρούν (απόλυτα δικαιολογημένοι) στη λογική του λαϊκού ρητού.

   - Μια πιθαμή απ’ τον κ…. μας κι όπου αλλού θέλει, ας μπει!

   Επομένως στόχος απόλυτης προτεραιότητος είναι να πεισθούν, (οι τοπικές κοινωνίες), στο να συμβάλουν μετέχουσες στη λύση του προβλήματος, κάτι που γίνεται με διάλογο και καλή πίστη και όχι με εξαλλότητες και στείρα αντίδραση στα πάντα.

   Κατά συνέπεια, ας σταματήσει αυτή η ανεύθυνη ηροστράτειος καταστροφική τακτική των ΜΜΕ, ας πέσουν οι αντιπολιτευτικοί τόνοι σε ένα εθνικό και επείγον θέμα κι ας καταλάβουν, επί τέλους, πως παίζουν «εν ου παικτοίς». Όλοι, πλέον, ζούμε την διαλυτική γιά τη χώρα, την κοινωνία, τις παραδόσεις και τον μακραίωνα πολιτισμό μας, (τον οποίο θυμόμαστε επιλεκτικά μόνο), κατάσταση και επέστη ο καιρός να αντισταθούμε στην πρωτοφανή, σε μέγεθος και σφοδρότητα, εισαγόμενη λαίλαπα και το τέλμα της σήψης που οδηγεί ο αφελληνισμός του ελλαδικού χώρου και ας προσπαθήσουμε να την αποκρούσουμε. Γιά να μην επιδεινώσουμε περισσότερο το σημερινό μας χάλι, να μην καταστρέψουμε τελείως το μέλλον των παιδιών μας, να μην ξεχαρβαλώσουμε εντελώς τον κοινωνικό μας ιστό και να μην δικαιώσουμε όψιμα τον Φαλμεράιερ και τους ομοϊδεάτες του, αλλοιώνοντας μόνοι μας την πληθυσμιακή μας σύνθεση και νοθεύοντας εκούσια την ελληνικότητα της φυλής μας.

   Και ας μην παραγνωρίζουμε πως οι συριακές ορδές αστέγων, πεινασμένων, κυνηγημένων και απελπισμένων, βρίσκονται, ήδη, επί θύραις! Μήπως και γιά τις αμαρτίες του Άσαντ θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς; Πάλι εμείς; Γιατί;

   ΥΓ. Εννοείται πως τα ανωτέρω γραφόμενα δεν περιέχουν ίχνος ρατσιστικής προκατάληψης και θα ίσχυαν στο ακέραιο ακόμη και αν τα συρρεύσαντα στην Ελλάδα στίφη και οι προς είσοδον ορδές αποτελούνταν από Ελβετούς, Καναδούς, Αυστριακούς ή Αμερικάνους. (Όμως, όπως έχω δηλώσει κατά κόρον, Σουηδέζες, Δανέζες και λοιπές κουκλάρες εξαιρούνται σαφώς. Είναι και θα είναι πάντα ευπρόσδεκτες και ανεξαρτήτως ποσοτήτων και ποσόστωσης).  

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η 4η Αυγούστου!

Επικαιρότης

   Ουδέποτε διατηρούσα αμφιβολίες, ούτε την παραμικρή, σχετικά με το πνευματικό επίπεδο της ηγεσίας των Συριζαίων. Και το ευκαιριακό φούσκωμα των ποσοστών του στις τελευταίες εκλογές ουδόλως μου άλλαξε άποψη.

   Από πολύ παλιά, θέλεις οι διακηρυγμένες θέσεις του περί άρνησης συνεργασίας με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, θέλεις οι πολλές συνιστώσες του με τη μηδενική… συνισταμένη, θέλεις κάποιες μικρολεπτομέρειες απόψεων που δεν με εύρισκαν καθόλου σύμφωνο και δεν μου χτύπαγαν καλά στ’ αυτί, από τότε που «αποστρατεύτηκε» ο Κύρκος, είχα πάντα σοβαρές επιφυλάξεις γι’ αυτό το πολιτικό «μαγαζί». Ακούγοντας τον Αλαβάνο να ζητεί την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα γιά τους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, όντας Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών, οι υποψίες μου, περί ηλιθιότητος, απέκτησαν βάση και ακούγοντας, μεταγενέστερα, τον Τσίπρα να προτείνει την πρόσληψη στο Δημόσιο όλων των…. ανέργων (!), μου εδραιώθηκε πλήρως η πεποίθηση πως ΣΥΡΙΖΑ και σοβαρότητα είναι δύο πολύ διακριτές έννοιες και, μάλιστα, απέχουσες μεταξύ τους παρασάγγες!

   Σήμερα όμως, ίσως επηρεασμένοι κι από το κλίμα της αγωνιστικής άμιλλας που δημιουργεί το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, η ηγεσία του με τις τελευταίες της δηλώσεις, κατέκτησεν επάξια το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της γελοιότητος. Με αφορμή την, επί τέλους, σοβαρή προσπάθεια που άρχισε να γίνεται γιά την απαλλαγή του κέντρου της Αθήνας από το όνειδος και τη μάστιγα των περιφερόμενων ασκόπως και, εν πολλοίς, επικίνδυνων λόγω πείνας και ένδειας στιφών λαθρομεταναστών, οι σοφοί πολιτικοί, και επιλεκτικά «ψυχοπονιάρηδες», εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησαν γιά «πογκρόμ» και, το άκρως άωτον, αναρωτήθηκαν αν το γεγονός της έναρξης αυτού του, οπωσδήποτε αναγκαίου και ανακουφιστικού γιά την πρωτεύουσα, αστυνομικού εγχειρήματος την 4η Αυγούστου αποτελεί σύμπτωση ή σκόπιμη επιλογή ημερομηνίας προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη του …. Μεταξά! Τοιαύτη και τοσαύτη βλακεία!!

   Δεν ξέρω γιατί, πέσ’ το διαίσθηση, δεν μου ξεκολλά από το μυαλό πως η ιδέα αποτελεί ένα ακόμη ευφυές εφεύρημα του πονοψυχιάρη ατσίδα και πολιτικού γίγαντα κ. Στράτα-Στρατούλη. Γιατί ποιός άλλος δημοκρατικός κολοσσός μπορεί να κάνει τέτοιους μεγαλοφυείς συνειρμούς με πρόσωπα και ημερομηνίες, που το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού είτε αγνοεί, είτε έχει διαγράψει από τη μνήμη του.

   Μετά ας μην ψάχνονται γιά το πώς «αυγατίζει» η Χρυσή Αυγή και ποίοι φροντίζουν να συντηρούν κακές μνήμες.