Αναδρομές
Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VIII
Σκέψεις
Ο Καραμανλής, σε μιά πρωτοφανή γιά τα ελληνικά πολιτικά χρονικά κίνηση, προκαλεί πρόωρες εκλογές, έξη μήνες προ της λήξης της θητείας του, με σταθερή απόφαση να… τις χάσει! Φρόντισε μάλιστα να τις γαρνίρει με εξαγγελίες φόρων και μερικά αντιλαϊκά μέτρα της τελευταίας στιγμής, όπως π.χ. αύξηση των διοδίων, γιά ν’ αποκλεισθεί και η παραμικρή πιθανότητα της, κατά λάθος, επανεκλογής του. Το παιχνίδι ήταν, περίπου, στημένο. Όλοι οι πρωταγωνιστές ήξεραν τα δεδομένα του και όλοι στόχευαν κάπου. Ο ένας λαχταρούσε να φύγει κι ο άλλος λαχταρούσε να έρθει! Καθ’ ένας γιά τους δικούς του λόγους και τις δικές του προτεραιότητες.
Η σοβαρότητα της κατάστασης και η αναγκαιότητα λήψης άμεσων και σκληρών μέτρων γιά την ανάκαμψη της οικονομίας, που θα σταματούσαν τη μακαριότητα, την αμεριμνησία και τον όλβιο βίο των Ελλήνων και θα του άλλαζαν, ριζικά, κακές συνήθειες και τρόπο ζωής είχε επέλθει, απελπιστικά επιτακτική. Όλα θα πρέπει να γίνουν γρήγορα, ει δυνατόν…. χθες!
Πάντοτε μιά κεντροδεξιά κυβέρνηση, στη σκληρή δημοσιονομική πολιτική και την προώθηση καινοτόμων διαρθρωτικών αλλαγών αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και καχυποψία. Δεν πείθει, (ό,τι σωστό κι αν προτείνει) και ξεσηκώνει πάντοτε οργίλες και βίαιες αντιδράσεις. Οι λαϊκίστικες, «φιλολαϊκές» Σειρήνες είναι πάντοτε πιό γλυκόλαλες και πιό αρεστές. Όταν ο ένας σου λέει «Θα σου βάλω φόρους» κι ο άλλος διακηρύσσει «Λεφτά υπάρχουν και θα σου δώσω αύξηση», δεν σηκώνει ερώτημα γιά το που θα γείρει η παλάντζα της λαϊκής προτίμησης.
Ανεξάρτητα της ατολμίας και ανικανότητος των κυβερνήσεων Καραμανλή η χαοτική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας μόνο από κεντροαριστερές κυβερνήσεις μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί, αφού αυτές εισακούγονται ευκολότερα και προκαλούν ηπιότερες αντιδράσεις. Η αβάντα των ΜΜΕ και των συνδικάτων γλυκαίνει και στρογγυλεύει και το πικρότερο και πιό αντιλαϊκό μέτρο. (Τριάντα χρόνων πλύση εγκεφάλου, τώρα αποδίδει καρπούς). Ή, από υπερκομματικές και εξωκοινοβουλευτικές ισχυρών προσωπικοτήτων, απαλλαγμένες από τη μέριμνα της επανεκλογής και χωρίς το άγχος του «πολιτικού κόστους». Μόνο τέτοιες κυβερνήσεις μπορούν να σηκώσουν φορτία επώδυνων αντιδημοτικών μέτρων και λαϊκών αντιδράσεων.
Ο Καραμανλής έπεσε, ουσιαστικά τα παράτησε, λίγο πριν το σκάσιμο της βόμβας, αποποιούμενος ένα αξίωμα που είχε εξελιχθεί σε μαρτύριο γι’ αυτόν. Και η συντετριμμένη ΝΔ μουδιασμένη και παράλυτη, τραβήχτηκε στη γωνιά να παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις ενός προβλήματος στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε κι αυτή. Όχι τόσο με όσα έκανε αλλά με όσα δεν έκανε και κυρίως με όσα απέκρυψε και όσα πλαστογράφησε. Έχει, δε, τέτοιο μούδιασμα από το χτύπημα που δεν βρίσκει, καν, το κουράγιο να υπερασπιστεί τον εαυτό της, γιά ότι καλό έκανε. Ακόμη και γιά το υπερβάλλον και άδικο τμήμα των κατηγοριών που της αποδίδεται.
Δυστυχώς γιά την Ανθρωπότητα, (και η Ελλάδα ανήκει σ’ αυτή), δεν γεννώνται συχνά σπουδαίες προσωπικότητες και χαρισματικοί ηγέτες, ικανοί να αλλάξουν τη μοίρα της, να τη σηκώσουν στις πλάτες τους και να την βγάλουν από στενωπούς στη λεωφόρο. Από το σκοτάδι να την οδηγήσουν στο φως. Βιώνουμε, σήμερα, ένα νέο Μεσαίωνα περισσότερο σκοταδιστικό, πιό άγριο και πιό επικίνδυνο. Οι εξελίξεις ρευστές και το αποτέλεσμα αβέβαιο. Ειδικά στη χώρα μας η απουσία ικανών ταγών και ηγετών είναι, πέρα γιά πέρα, εμφανής. Και η μετριότητα έως ασημαντότητα κυριαρχεί, απ’ άκρου εις άκρο, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Ίσως το ανθυγιεινό του χώρου να απωθεί κάθε ικανό και έντιμο στοιχείο να προσέλθει στο πολιτικό στίβο και ν' ανακατευτεί με τα κοινά. Η "ιδιωτία", μέ όλες τις ερμηνείες του όρου κυριαρχεί. Έτσι η χώρα, στη κρισιμότερη στιγμή της νεώτερης Ιστορίας της, προσέρχεται ν’ αντιμετωπίσει θηρία και τέρατα γυμνή, άοπλη κι απροστάτευτη. Η σημερινή κυβέρνηση είναι νωρίς γιά να κριθεί συνολικά. Δείγματα υπάρχουν μόνο. Όταν, όμως, η οικονομική πολιτική μας συνεχώς ταλαντεύεται και τροποποιείται ανά τέταρτο της ώρας, μιά μπρος και μιά πίσω, και το οικονομικό της επιτελείο δίνει εικόνα «αλαλούμ», όταν στο ασφαλιστικό εκτοξεύονται κουταμάρες τύπου «κουπόνια γιά τις καθαρίστριες»», παρά την ύπαρξη στο Υπουργείο του ικανού και έξυπνου κ. Λοβέρδου, όταν την εξωτερική μας πολιτική τη χειρίζονται στομφώδεις τζιτζιφιόγκοι που μιλούν πολύ χωρίς να λένε τίποτα και όταν το περιβάλλον το παλεύουν κοριτσόπουλα αιθεροβατούντα με τη σχολική τσάντα στη πλάτη, (ίσως μασώντας και τσιχλόφουσκα!), τότε τα προμηνύματα δεν είναι αίσια. Μην ελπίζετε και μη περιμένετε πολλά. Δεν υπάρχει πλοίο, δεν υπάρχει οδός......
Αν, παρ’ όλο το φετινό οικονομικό ξεζούμισμα του κοσμάκη, απαιτούνται και 55 δισεκατομμύρια δάνειο γιά να τα βγάλουμε πέρα και αν αναλογιστούμε ότι θα χρειαστούν περίπου άλλα τόσα του χρόνου, που γιά να μας δοθούν θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερο σφίξιμο της θηλειάς και παρ’ όλα αυτά, το δημόσιο χρέος, αντί να μειώνεται, θα σκαρφαλώσει στα 400 και, δισεκατομμύρια τότε τί κάνουμε. Που πάμε! Τί προσδοκούμε!
Φοβάμαι ότι ούτε σε 100 χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση ορθοποδίσματος και οικονομικής εξυγίανσης. Όποιος έχει στοιχειώδη νου και σκαμπάζει από νούμερα ας τα βάλει κάτω κι ας σκεφτεί. Οπότε, ότι κι αν κάνουμε «είν’ η προσπάθειές μας των συφοριασμένων….», μαζί με των Τρώων του Καβάφη! Το μέλλον, όχι μόνο το προσεχές αλλά και το απώτατο, προβλέπεται ζοφερό και το πρόβλημα άλυτο. Οπότε….
(συνεχίζεται)
Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VIII
Σκέψεις
Ο Καραμανλής, σε μιά πρωτοφανή γιά τα ελληνικά πολιτικά χρονικά κίνηση, προκαλεί πρόωρες εκλογές, έξη μήνες προ της λήξης της θητείας του, με σταθερή απόφαση να… τις χάσει! Φρόντισε μάλιστα να τις γαρνίρει με εξαγγελίες φόρων και μερικά αντιλαϊκά μέτρα της τελευταίας στιγμής, όπως π.χ. αύξηση των διοδίων, γιά ν’ αποκλεισθεί και η παραμικρή πιθανότητα της, κατά λάθος, επανεκλογής του. Το παιχνίδι ήταν, περίπου, στημένο. Όλοι οι πρωταγωνιστές ήξεραν τα δεδομένα του και όλοι στόχευαν κάπου. Ο ένας λαχταρούσε να φύγει κι ο άλλος λαχταρούσε να έρθει! Καθ’ ένας γιά τους δικούς του λόγους και τις δικές του προτεραιότητες.
Η σοβαρότητα της κατάστασης και η αναγκαιότητα λήψης άμεσων και σκληρών μέτρων γιά την ανάκαμψη της οικονομίας, που θα σταματούσαν τη μακαριότητα, την αμεριμνησία και τον όλβιο βίο των Ελλήνων και θα του άλλαζαν, ριζικά, κακές συνήθειες και τρόπο ζωής είχε επέλθει, απελπιστικά επιτακτική. Όλα θα πρέπει να γίνουν γρήγορα, ει δυνατόν…. χθες!
Πάντοτε μιά κεντροδεξιά κυβέρνηση, στη σκληρή δημοσιονομική πολιτική και την προώθηση καινοτόμων διαρθρωτικών αλλαγών αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και καχυποψία. Δεν πείθει, (ό,τι σωστό κι αν προτείνει) και ξεσηκώνει πάντοτε οργίλες και βίαιες αντιδράσεις. Οι λαϊκίστικες, «φιλολαϊκές» Σειρήνες είναι πάντοτε πιό γλυκόλαλες και πιό αρεστές. Όταν ο ένας σου λέει «Θα σου βάλω φόρους» κι ο άλλος διακηρύσσει «Λεφτά υπάρχουν και θα σου δώσω αύξηση», δεν σηκώνει ερώτημα γιά το που θα γείρει η παλάντζα της λαϊκής προτίμησης.
Ανεξάρτητα της ατολμίας και ανικανότητος των κυβερνήσεων Καραμανλή η χαοτική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας μόνο από κεντροαριστερές κυβερνήσεις μπορεί ν’ αντιμετωπισθεί, αφού αυτές εισακούγονται ευκολότερα και προκαλούν ηπιότερες αντιδράσεις. Η αβάντα των ΜΜΕ και των συνδικάτων γλυκαίνει και στρογγυλεύει και το πικρότερο και πιό αντιλαϊκό μέτρο. (Τριάντα χρόνων πλύση εγκεφάλου, τώρα αποδίδει καρπούς). Ή, από υπερκομματικές και εξωκοινοβουλευτικές ισχυρών προσωπικοτήτων, απαλλαγμένες από τη μέριμνα της επανεκλογής και χωρίς το άγχος του «πολιτικού κόστους». Μόνο τέτοιες κυβερνήσεις μπορούν να σηκώσουν φορτία επώδυνων αντιδημοτικών μέτρων και λαϊκών αντιδράσεων.
Ο Καραμανλής έπεσε, ουσιαστικά τα παράτησε, λίγο πριν το σκάσιμο της βόμβας, αποποιούμενος ένα αξίωμα που είχε εξελιχθεί σε μαρτύριο γι’ αυτόν. Και η συντετριμμένη ΝΔ μουδιασμένη και παράλυτη, τραβήχτηκε στη γωνιά να παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις ενός προβλήματος στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε κι αυτή. Όχι τόσο με όσα έκανε αλλά με όσα δεν έκανε και κυρίως με όσα απέκρυψε και όσα πλαστογράφησε. Έχει, δε, τέτοιο μούδιασμα από το χτύπημα που δεν βρίσκει, καν, το κουράγιο να υπερασπιστεί τον εαυτό της, γιά ότι καλό έκανε. Ακόμη και γιά το υπερβάλλον και άδικο τμήμα των κατηγοριών που της αποδίδεται.
Δυστυχώς γιά την Ανθρωπότητα, (και η Ελλάδα ανήκει σ’ αυτή), δεν γεννώνται συχνά σπουδαίες προσωπικότητες και χαρισματικοί ηγέτες, ικανοί να αλλάξουν τη μοίρα της, να τη σηκώσουν στις πλάτες τους και να την βγάλουν από στενωπούς στη λεωφόρο. Από το σκοτάδι να την οδηγήσουν στο φως. Βιώνουμε, σήμερα, ένα νέο Μεσαίωνα περισσότερο σκοταδιστικό, πιό άγριο και πιό επικίνδυνο. Οι εξελίξεις ρευστές και το αποτέλεσμα αβέβαιο. Ειδικά στη χώρα μας η απουσία ικανών ταγών και ηγετών είναι, πέρα γιά πέρα, εμφανής. Και η μετριότητα έως ασημαντότητα κυριαρχεί, απ’ άκρου εις άκρο, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Ίσως το ανθυγιεινό του χώρου να απωθεί κάθε ικανό και έντιμο στοιχείο να προσέλθει στο πολιτικό στίβο και ν' ανακατευτεί με τα κοινά. Η "ιδιωτία", μέ όλες τις ερμηνείες του όρου κυριαρχεί. Έτσι η χώρα, στη κρισιμότερη στιγμή της νεώτερης Ιστορίας της, προσέρχεται ν’ αντιμετωπίσει θηρία και τέρατα γυμνή, άοπλη κι απροστάτευτη. Η σημερινή κυβέρνηση είναι νωρίς γιά να κριθεί συνολικά. Δείγματα υπάρχουν μόνο. Όταν, όμως, η οικονομική πολιτική μας συνεχώς ταλαντεύεται και τροποποιείται ανά τέταρτο της ώρας, μιά μπρος και μιά πίσω, και το οικονομικό της επιτελείο δίνει εικόνα «αλαλούμ», όταν στο ασφαλιστικό εκτοξεύονται κουταμάρες τύπου «κουπόνια γιά τις καθαρίστριες»», παρά την ύπαρξη στο Υπουργείο του ικανού και έξυπνου κ. Λοβέρδου, όταν την εξωτερική μας πολιτική τη χειρίζονται στομφώδεις τζιτζιφιόγκοι που μιλούν πολύ χωρίς να λένε τίποτα και όταν το περιβάλλον το παλεύουν κοριτσόπουλα αιθεροβατούντα με τη σχολική τσάντα στη πλάτη, (ίσως μασώντας και τσιχλόφουσκα!), τότε τα προμηνύματα δεν είναι αίσια. Μην ελπίζετε και μη περιμένετε πολλά. Δεν υπάρχει πλοίο, δεν υπάρχει οδός......
Αν, παρ’ όλο το φετινό οικονομικό ξεζούμισμα του κοσμάκη, απαιτούνται και 55 δισεκατομμύρια δάνειο γιά να τα βγάλουμε πέρα και αν αναλογιστούμε ότι θα χρειαστούν περίπου άλλα τόσα του χρόνου, που γιά να μας δοθούν θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερο σφίξιμο της θηλειάς και παρ’ όλα αυτά, το δημόσιο χρέος, αντί να μειώνεται, θα σκαρφαλώσει στα 400 και, δισεκατομμύρια τότε τί κάνουμε. Που πάμε! Τί προσδοκούμε!
Φοβάμαι ότι ούτε σε 100 χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση ορθοποδίσματος και οικονομικής εξυγίανσης. Όποιος έχει στοιχειώδη νου και σκαμπάζει από νούμερα ας τα βάλει κάτω κι ας σκεφτεί. Οπότε, ότι κι αν κάνουμε «είν’ η προσπάθειές μας των συφοριασμένων….», μαζί με των Τρώων του Καβάφη! Το μέλλον, όχι μόνο το προσεχές αλλά και το απώτατο, προβλέπεται ζοφερό και το πρόβλημα άλυτο. Οπότε….
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου