Αναδρομές
Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VI
Σκέψεις
Παρ’ όλες τις λεκτικές φιοριτούρες και τις πολιτικές απεραντολογίες στη προσπάθεια ξορκίσματος του δικομματισμού στην Ελλάδα και το υποκριτικό ανερώτημα «γιατί, άραγε, να έχει τέτοια συντριπτικά μεγέθη», η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή κι ας καμώνονται οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί» ότι δεν το καταλαβαίνουν. Όταν το ΚΚΕ βρίσκεται καθηλωμένο σε θεωρίες του 19ου αιώνα και πρακτικές του Στάλιν και του Μάο δεν έχει καμία πιθανότητα απήχησης στη σύγχρονη Ελλάδα και κυρίως στους νέους. Μόνο στη διανοητική καθυστέρηση μπορεί να ελπίζει. Η χειμαρρώδης κ. Κανέλλη δεν επαρκεί όταν καλείται να συμπλεύσει με το ξύλινο και ανιαρό Ριζοσπάστη που καθημερινά τσαμπουνάει τα ίδια και τα ίδια, καλώντας τους εργαζόμενους σε επανάσταση!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, απορεί γιά τα ασήμαντα ποσοστά του, γύρω στο 3%, όταν κάθε ψήφος του αποτελεί, σχεδόν, και μία από τις «συνιστώσες» του! Με τέτοια εσωτερική φαγωμάρα και ασυνεννοησία πως να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να δημιουργήσει ρεύμα στο λαό και τη κοινωνία. Ο προηγούμενος αρχηγός του, ο κ. Αλαβάνος, ζητούσε, μονότονα κι αόριστα, «μιά άλλη πολιτική». Χωρίς να κατονομάσει ποτέ, ποιά θα πρέπει να είναι αυτή η πολιτική! Τι θέλει, τι ζητά και τι προτείνει. Όταν διατυμπανίζεις προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν θα συνεργαστείς ποτέ και με κανένα, τι προσδοκάς; Να υπερψηφιστείς τόσο που να κάνεις αυτοδύναμη κυβέρνηση; Αυτές οι ουτοπικές θέσεις διώχνουν τον κόσμο και με τη λογική της «χαμένης ψήφου» τον σπρώχνουν στα μεγάλα κόμματα από τα οποία προσδοκά κυβερνητικά προγράμματα και όχι απλές φωνές διαμαρτυρίας.
Όταν αγκαλιάζεις τους πάσης φύσεως περιθωριακούς, ιδιόμορφους και αλλόκοτους τύπους, τους κουκουλοφόρους, τους τρομοκράτες, τους αναρχικούς και τους, πάσης φύσεως ανατροπείς και «μπαχαλάκηδες» χρειάζεται πολύ μεγάλη αφέλεια γιά να προσδοκάς, ταυτοχρόνως, διείσδυση στο φυσιολογικό τμήμα της κοινωνίας. Περιορίζεσαι σε αμελητέα δύναμη διαμαρτυρίας. Τώρα με το νεαρό κ. Τσίπρα στο τιμόνι, κάτι δείχνει ότι αρχίζει να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χρόνος θα δείξει, γιατί οι εποχές απαιτούν και ο τόπος χρειάζεται μιά σώφρονα και δημιουργική Αριστερά και όχι ένα περιθωριακό καταφύγιο στείρας άρνησης και ένα κρησφύγετο έκνομων δραστηριοτήτων
Ο, προβλέψιμα, παμπόνηρος κ. Καρατζαφέρης προσφέρει καταφύγιο στο πλέον συντηρητικό και απογοητευμένο τμήμα των οπαδών της ΝΔ, εκμεταλλευόμενος έως καπηλευόμενος, τις δίκαιες ανησυχίες του, λογικά σκεπτόμενου, μέσου πολίτη στα εθνικά θέματα και σε θέματα ασφαλείας και καθημερινότητος με τις εθνικές κορώνες, τα «υπονοούμενα» και τις φραστικές «εξυπνάδες» του σε στυλ ρητού ή παροιμίας. Η επιρροή του στο εκλογικό σώμα μπορεί να φτάσει μόνο μέχρι τη δημιουργία κάποιας ζημιάς στη ΝΔ. Με αυτό το πολιτικό φάσμα είναι και λογικό και φυσικό ο δικομματισμός να συγκεντρώνει τεράστια ποσοστά, αφού μόνο σ’ αυτόν προσβλέπει, σοβαρά, ο ψηφοφόρος.
Μέσα σ’ αυτό το, σε γενικές γραμμές, πολιτικό σκηνικό στις εκλογές του 2004 θριαμβεύει ο Καραμανλής και καταποντίζεται το ΠΑΣΟΚ. Πολύ σύντομα, αρχίζει να λιγοστεύει την «επανίδρυση του κράτους». Ένα σλόγκαν και μιά πρακτική που συνεχώς απομακρύνεται, μέχρι που μόλις ακούγεται αραιά και αχνά, αντικαθιστάμενο προοδευτικά, από άλλο σλόγκαν. Το, «ήπια προσαρμογή»!
Γιά όσους μπορούν να διαβάσουν πέρα και πίσω από τις λέξεις αυτό σημαίνει ότι :
-«Είδαμε το χάλι, τρομάξαμε, ξέρουμε πως δε γίνεται τίποτε, κάνουμε γαργάρα ότι είπαμε και θα προσπαθήσουμε, στο λάου-λάου, μπας και κάνουμε κάτι πασαλείβοντας»!
Στη πράξη, τρέχα, γύρευε. Μιά από τα ίδια! Διαχείριση των προβλημάτων και της εξουσίας στα ίδια χνάρια, στο ίδιο μοτίβο με τα ίδια κόλπα και…. όπου βγει! Ο καιρός να περνάει! Μόνη αλλαγή, η αλλαγή προσώπων. Να βολευτούν και οι δικοί μας! Τόσα χρόνια στη δίαιτα και την απ’ έξω, αμαρτία είναι!
Ο Καραμανλής, αν και έξυπνος και έντιμος άνθρωπος, από ατολμία και έλλειψη πολιτικού σθένους, ίσως και διορατικότητος, έχασε κι αυτός με τη σειρά του μοναδική ευκαιρία να γραφτεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα, σαν αντάξιος διάδοχος του μεγάλου θείου του. Μετά τη τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνουν αφού είχαν αναληφθεί ως εθνική υποχρέωση, θα έπρεπε, εκμεταλλευόμενος και την ευνοϊκή συγκυρία της πρόσκαιρης αίγλης που είχε δημιουργηθεί τότε γιά τη χώρα μας, να βγάλει στα φόρα, αιφνιδιάζοντας εχθρούς και φίλους, την πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδος. Να αποκαλύψει τη πραγματικότητα και το μέγεθος των προβλημάτων μαζί με το ιστορικό της δημιουργίας τους, βασιζόμενος σε αμερόληπτη και αδιάψευστη σύνταξη εκθέσεων ειδικών της Ε.Ε., αποκλειστικά μετακαλουμένων προς τούτο. Να κάνει γνωστή στους πάντες τη πραγματική οικονομική θέση της χώρας. Όλα στο φως! Αντικειμενικά και αμάχητα. Τότε, μάλιστα, που η θέση της χώρας ήταν λιγότερο δεινή από όσο είναι τώρα. Και να έθετε τον ελληνικό λαό, αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους μας, προ των ευθυνών τους. Με την αποκάλυψη να εισηγείτο και τα δέοντα μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος. Μαζί με τη διάγνωση της αρρώστιας και προτάσεις γιά τη θεραπεία της! Τα απαιτούμενα μέτρα! Και να διοργάνωνε δημοψήφισμα ή εκλογές γιά την έγκρισή τους.
Εννοείται ότι η κυβέρνησή του θα έπεφτε ακαριαία και με συντριπτική πλειοψηφία εις βάρος της, αφού τα δύσκολα και αντιδημοτικά μέτρα, έστω και ορθά, τα απολακτίζει η ιδιοτέλεια και το βραχυπρόθεσμο όφελος. Το γνωστό λαϊκίστικο ρεύμα και ο ορυμαγδός που θα ξεσήκωνε η αντιπολίτευση και σύσσωμος ο τύπος θα τον συνέτριβε. Όμως θα παρέμενε στη συνείδηση του υγιώς σκεπτόμενου πολίτη ως ο μόνος χρήσιμος ηγέτης που τόλμησε να πει την αλήθεια στο λαό. Και θα αποτελούσε μιά άφθαρτη και χρυσή εφεδρεία, που σύντομα θα τον ανακαλούσε στο τιμόνι, ομόθυμα, η καθολική λαϊκή επιταγή. Αλλά, δυστυχώς γιά τον ίδιο και τη χώρα, ο Καραμανλής δεν διέθετε τη διορατικότητα, τη πολιτική τόλμη και αποφασιστικότητα του μεγάλου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι απλώς ένας ανιψιός του από άλλη, ευτελέστερη, στόφα. Ένας μικρός Κώστας Καραμανλής! Και σαν τέτοιος λειτούργησε. Θεωρείται βέβαιο ότι η πιό λυσσαλέα αντίδραση, σε μιά τέτοια υποθετική στάση, θα προερχόταν από το ίδιο το κόμμα του που περίμενε διψασμένο επί χρόνια να πάρει κι αυτό, επί τέλους, την καρέκλα της εξουσίας και την κουτάλα μαζί! Αλλά οι μεγάλοι στα μεγάλα δείχνουν τη μεγαλοσύνη τους. Στις γενναίες και ριζοσπαστικές αποφάσεις, στις ρηξικέλευθες τομές. Στην αλλαγή του ιστορικού ρου και της μοίρας μιάς χώρας. Στα μικρά όλοι είμαστε μάγκες! Και αυτός ο Καραμανλής θα παραμείνει στην Ιστορία σαν ένας απλός και μικρός, συμβιβασμένος διαχειριστής που κράτησε γιά λίγο το τιμόνι της Ελλάδας, μιά δρασκελιά δρόμο πριν από το γκρεμό, χωρίς να κάνει τίποτε γιά την αποφυγή του μοιραίου.
Βεβαίως όλα αυτά αποτελούν αιθεροβασίες του γράφοντος στο τι θα έπρεπε να γίνει. Σημασία έχει το τι έγινε!
(συνεχίζεται)
Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος VI
Σκέψεις
Παρ’ όλες τις λεκτικές φιοριτούρες και τις πολιτικές απεραντολογίες στη προσπάθεια ξορκίσματος του δικομματισμού στην Ελλάδα και το υποκριτικό ανερώτημα «γιατί, άραγε, να έχει τέτοια συντριπτικά μεγέθη», η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή κι ας καμώνονται οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί» ότι δεν το καταλαβαίνουν. Όταν το ΚΚΕ βρίσκεται καθηλωμένο σε θεωρίες του 19ου αιώνα και πρακτικές του Στάλιν και του Μάο δεν έχει καμία πιθανότητα απήχησης στη σύγχρονη Ελλάδα και κυρίως στους νέους. Μόνο στη διανοητική καθυστέρηση μπορεί να ελπίζει. Η χειμαρρώδης κ. Κανέλλη δεν επαρκεί όταν καλείται να συμπλεύσει με το ξύλινο και ανιαρό Ριζοσπάστη που καθημερινά τσαμπουνάει τα ίδια και τα ίδια, καλώντας τους εργαζόμενους σε επανάσταση!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, απορεί γιά τα ασήμαντα ποσοστά του, γύρω στο 3%, όταν κάθε ψήφος του αποτελεί, σχεδόν, και μία από τις «συνιστώσες» του! Με τέτοια εσωτερική φαγωμάρα και ασυνεννοησία πως να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να δημιουργήσει ρεύμα στο λαό και τη κοινωνία. Ο προηγούμενος αρχηγός του, ο κ. Αλαβάνος, ζητούσε, μονότονα κι αόριστα, «μιά άλλη πολιτική». Χωρίς να κατονομάσει ποτέ, ποιά θα πρέπει να είναι αυτή η πολιτική! Τι θέλει, τι ζητά και τι προτείνει. Όταν διατυμπανίζεις προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν θα συνεργαστείς ποτέ και με κανένα, τι προσδοκάς; Να υπερψηφιστείς τόσο που να κάνεις αυτοδύναμη κυβέρνηση; Αυτές οι ουτοπικές θέσεις διώχνουν τον κόσμο και με τη λογική της «χαμένης ψήφου» τον σπρώχνουν στα μεγάλα κόμματα από τα οποία προσδοκά κυβερνητικά προγράμματα και όχι απλές φωνές διαμαρτυρίας.
Όταν αγκαλιάζεις τους πάσης φύσεως περιθωριακούς, ιδιόμορφους και αλλόκοτους τύπους, τους κουκουλοφόρους, τους τρομοκράτες, τους αναρχικούς και τους, πάσης φύσεως ανατροπείς και «μπαχαλάκηδες» χρειάζεται πολύ μεγάλη αφέλεια γιά να προσδοκάς, ταυτοχρόνως, διείσδυση στο φυσιολογικό τμήμα της κοινωνίας. Περιορίζεσαι σε αμελητέα δύναμη διαμαρτυρίας. Τώρα με το νεαρό κ. Τσίπρα στο τιμόνι, κάτι δείχνει ότι αρχίζει να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χρόνος θα δείξει, γιατί οι εποχές απαιτούν και ο τόπος χρειάζεται μιά σώφρονα και δημιουργική Αριστερά και όχι ένα περιθωριακό καταφύγιο στείρας άρνησης και ένα κρησφύγετο έκνομων δραστηριοτήτων
Ο, προβλέψιμα, παμπόνηρος κ. Καρατζαφέρης προσφέρει καταφύγιο στο πλέον συντηρητικό και απογοητευμένο τμήμα των οπαδών της ΝΔ, εκμεταλλευόμενος έως καπηλευόμενος, τις δίκαιες ανησυχίες του, λογικά σκεπτόμενου, μέσου πολίτη στα εθνικά θέματα και σε θέματα ασφαλείας και καθημερινότητος με τις εθνικές κορώνες, τα «υπονοούμενα» και τις φραστικές «εξυπνάδες» του σε στυλ ρητού ή παροιμίας. Η επιρροή του στο εκλογικό σώμα μπορεί να φτάσει μόνο μέχρι τη δημιουργία κάποιας ζημιάς στη ΝΔ. Με αυτό το πολιτικό φάσμα είναι και λογικό και φυσικό ο δικομματισμός να συγκεντρώνει τεράστια ποσοστά, αφού μόνο σ’ αυτόν προσβλέπει, σοβαρά, ο ψηφοφόρος.
Μέσα σ’ αυτό το, σε γενικές γραμμές, πολιτικό σκηνικό στις εκλογές του 2004 θριαμβεύει ο Καραμανλής και καταποντίζεται το ΠΑΣΟΚ. Πολύ σύντομα, αρχίζει να λιγοστεύει την «επανίδρυση του κράτους». Ένα σλόγκαν και μιά πρακτική που συνεχώς απομακρύνεται, μέχρι που μόλις ακούγεται αραιά και αχνά, αντικαθιστάμενο προοδευτικά, από άλλο σλόγκαν. Το, «ήπια προσαρμογή»!
Γιά όσους μπορούν να διαβάσουν πέρα και πίσω από τις λέξεις αυτό σημαίνει ότι :
-«Είδαμε το χάλι, τρομάξαμε, ξέρουμε πως δε γίνεται τίποτε, κάνουμε γαργάρα ότι είπαμε και θα προσπαθήσουμε, στο λάου-λάου, μπας και κάνουμε κάτι πασαλείβοντας»!
Στη πράξη, τρέχα, γύρευε. Μιά από τα ίδια! Διαχείριση των προβλημάτων και της εξουσίας στα ίδια χνάρια, στο ίδιο μοτίβο με τα ίδια κόλπα και…. όπου βγει! Ο καιρός να περνάει! Μόνη αλλαγή, η αλλαγή προσώπων. Να βολευτούν και οι δικοί μας! Τόσα χρόνια στη δίαιτα και την απ’ έξω, αμαρτία είναι!
Ο Καραμανλής, αν και έξυπνος και έντιμος άνθρωπος, από ατολμία και έλλειψη πολιτικού σθένους, ίσως και διορατικότητος, έχασε κι αυτός με τη σειρά του μοναδική ευκαιρία να γραφτεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα, σαν αντάξιος διάδοχος του μεγάλου θείου του. Μετά τη τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνουν αφού είχαν αναληφθεί ως εθνική υποχρέωση, θα έπρεπε, εκμεταλλευόμενος και την ευνοϊκή συγκυρία της πρόσκαιρης αίγλης που είχε δημιουργηθεί τότε γιά τη χώρα μας, να βγάλει στα φόρα, αιφνιδιάζοντας εχθρούς και φίλους, την πραγματική δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδος. Να αποκαλύψει τη πραγματικότητα και το μέγεθος των προβλημάτων μαζί με το ιστορικό της δημιουργίας τους, βασιζόμενος σε αμερόληπτη και αδιάψευστη σύνταξη εκθέσεων ειδικών της Ε.Ε., αποκλειστικά μετακαλουμένων προς τούτο. Να κάνει γνωστή στους πάντες τη πραγματική οικονομική θέση της χώρας. Όλα στο φως! Αντικειμενικά και αμάχητα. Τότε, μάλιστα, που η θέση της χώρας ήταν λιγότερο δεινή από όσο είναι τώρα. Και να έθετε τον ελληνικό λαό, αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους μας, προ των ευθυνών τους. Με την αποκάλυψη να εισηγείτο και τα δέοντα μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος. Μαζί με τη διάγνωση της αρρώστιας και προτάσεις γιά τη θεραπεία της! Τα απαιτούμενα μέτρα! Και να διοργάνωνε δημοψήφισμα ή εκλογές γιά την έγκρισή τους.
Εννοείται ότι η κυβέρνησή του θα έπεφτε ακαριαία και με συντριπτική πλειοψηφία εις βάρος της, αφού τα δύσκολα και αντιδημοτικά μέτρα, έστω και ορθά, τα απολακτίζει η ιδιοτέλεια και το βραχυπρόθεσμο όφελος. Το γνωστό λαϊκίστικο ρεύμα και ο ορυμαγδός που θα ξεσήκωνε η αντιπολίτευση και σύσσωμος ο τύπος θα τον συνέτριβε. Όμως θα παρέμενε στη συνείδηση του υγιώς σκεπτόμενου πολίτη ως ο μόνος χρήσιμος ηγέτης που τόλμησε να πει την αλήθεια στο λαό. Και θα αποτελούσε μιά άφθαρτη και χρυσή εφεδρεία, που σύντομα θα τον ανακαλούσε στο τιμόνι, ομόθυμα, η καθολική λαϊκή επιταγή. Αλλά, δυστυχώς γιά τον ίδιο και τη χώρα, ο Καραμανλής δεν διέθετε τη διορατικότητα, τη πολιτική τόλμη και αποφασιστικότητα του μεγάλου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι απλώς ένας ανιψιός του από άλλη, ευτελέστερη, στόφα. Ένας μικρός Κώστας Καραμανλής! Και σαν τέτοιος λειτούργησε. Θεωρείται βέβαιο ότι η πιό λυσσαλέα αντίδραση, σε μιά τέτοια υποθετική στάση, θα προερχόταν από το ίδιο το κόμμα του που περίμενε διψασμένο επί χρόνια να πάρει κι αυτό, επί τέλους, την καρέκλα της εξουσίας και την κουτάλα μαζί! Αλλά οι μεγάλοι στα μεγάλα δείχνουν τη μεγαλοσύνη τους. Στις γενναίες και ριζοσπαστικές αποφάσεις, στις ρηξικέλευθες τομές. Στην αλλαγή του ιστορικού ρου και της μοίρας μιάς χώρας. Στα μικρά όλοι είμαστε μάγκες! Και αυτός ο Καραμανλής θα παραμείνει στην Ιστορία σαν ένας απλός και μικρός, συμβιβασμένος διαχειριστής που κράτησε γιά λίγο το τιμόνι της Ελλάδας, μιά δρασκελιά δρόμο πριν από το γκρεμό, χωρίς να κάνει τίποτε γιά την αποφυγή του μοιραίου.
Βεβαίως όλα αυτά αποτελούν αιθεροβασίες του γράφοντος στο τι θα έπρεπε να γίνει. Σημασία έχει το τι έγινε!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου