Αναδρομές
Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος V
Σκέψεις
Η πολιτική «ανάσταση» του Α. Παπανδρέου δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη βιολογική και σύντομα οι τύχες της Ελλάδας πέρασαν στα χέρια του Κ. Σημίτη, ο οποίος επελέγη μετά τη μοναδική αξιοκρατική εσωκομματική εκλογή στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κ. Σημίτης απετέλεσε το καλύτερο πολιτικό στέλεχος και το πιό εξέχον πνεύμα που ανέδειξε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, (αρχίζω από τα θετικά), ήταν η είσοδος της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ. Με όποιο τρόπο και όποια κόλπα κι αν προετοιμάστηκε και πραγματοποιήθηκε αυτή. (Δημιουργική λογιστική, και άλλα ακαταλαβίστικα, σε μένα, τερτίπια). Υπήρξε το δεύτερο, μετά την είσοδό μας στην Ε.Ε. κατόρθωμα. Και το γεγονός πιστώνεται αποκλειστικά στον Σημίτη. Αλίμονό μας αν, σήμερα, αντί ευρώ είχαμε δραχμούλα. Κύριος οίδε με πόσες χιλιάδες δραχμές θα αγόραζες ένα ευρώ και που θα πήγαινε το κόστος της καθημερινής ζωής όταν τα σκόρδα που τρώμε έρχονται απ’ την Κίνα, οι πατάτες από τη Γαλλία, τα μήλα απ’ τη Χιλή και τα φθηνότερα μακαρόνια απ’ την Ιταλία!
Η περίοδος διακυβέρνησης Σημίτη ανέδειξε -σε αντίθεση με τον Α. Παπανδρέου, που όποιο κεφάλι πήγαινε να ξεπεταχτεί το «κούρευε» ακαριαία- και μερικούς αξιόλογους, έντιμους και ικανούς συνεργάτες. Όπως ο Αλ. Παπαδόπουλος, ο Τ. Γιαννίτσης κι ο Ν. Χριστοδουλάκης. Επίσης η διορατικότης του Σημίτη έφερε ανοίγματα, προσχωρήσεις και συνεργασίες, καθ’ όσον ανοιχτό μυαλό ο ίδιος, στελεχών του κεντροδεξιού χώρου, όπως ο Στ. Μάνος και ο Α. Ανδριανόπουλος και του αριστερού, όπως ο, μάλλον, «κουζουλoκουλτουριάρης» Μ. Ανδρουλάκης. Με τα στελέχη αυτά, και γνωρίζοντας την κατάσταση και τον γκρεμό στο απώτερο βάθος, προσπάθησε να φρενάρει τα πράγματα. Χαρακτηριστική η προσπάθεια επέμβασης στο ασφαλιστικό πρόβλημα, με το σχέδιο νόμου Γιαννίτση. Όμως ο άκρατος λαϊκισμός και αυτό που λέμε, «βαθύ» ΠΑΣΟΚ (τύπου Πρωτόπαπα, Παπουτσή, Ρέππα, κ.λπ.) σαμποτάρισαν κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια και το συγκεκριμένο ρηξικέλευθο ασφαλιστικό σχέδιο το έπνιξαν επί τη εμφανίσει του. Καθ’ όσον τους φαινόταν αντιλαϊκό και έδιωχνε ψήφους. Κι ας ήταν μελετημένο και λυσιτελές, γιά αρκετό βάθος χρόνου. Και εξοστράκισαν ακαριαία τον Γιαννίτση. Τον πέταξαν σαν τη τρίχα απ’ το ζυμάρι.
Δυστυχώς ο Σημίτης, έντιμος άνθρωπος, σώφρων και θαυμάσιος μάνατζερ, δεν είναι φτιαγμένος από τη στόφα του δυναμικού πολιτικού, του «μπαλκονάτου» ηγέτη. Δεν μπορούσε να επιβληθεί στο εσωτερικό του κόμματος και δεν μαγνήτιζε τα πλήθη απ’ το μπαλκόνι, με τα ατέλειωτα "σαρδάμ" και την απουσία ρητορείας. Τέλειος τεχνοκράτης και κατάλληλος γιά υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Γιά αθόρυβη και δημιουργική δουλειά, πρώτος. Στον στίβο όμως της μαχόμενης και «βρώμικης» πολιτικής, λίγα πράγματα. Γι’ αυτό, όταν κατάλαβε που κατευθύνεται η κατάσταση της χώρας, ανεφώνησε το γνωστό
- Αυτή είναι η Ελλάδα! Και περιορίστηκε στη διαχείριση της εξουσίας, περιμένοντας μοιρολατρικά το πλήρωμα του χρόνου, (την εξάντληση της τετραετίας), γιά να παραδώσει τη σκυτάλη της εξουσίας και ανεχόμενος, επίσης μοιρολατρικά, την αποσύνθεση της κυβέρνησής του. Κυριότερο αμάρτημα της κυβέρνησης Σημίτη, σε βαθμό κακουργήματος μάλιστα, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Επέτρεψε σε ένα μεγάλο μέρος αφελών συμπολιτών μας να πιστέψουν ότι τα χιλιάρικα φυτρώνουν όπως τα μαρούλια και οι κολοκύθες. Σαν κι αυτές που είχαν στους ώμους, αντί γιά κεφάλι, οι αιφνιδίως προκύψαντες «οικονομολόγοι»! Που νόμιζαν ότι αρκεί να κάνεις μιά έτσι, και να τα μαζέψεις! Οι σύγχρονοι χρυσοθήρες του σύγχρονου Ελντοράντο της οδού Σοφοκλέους!
Θυμάμαι, σαν τώρα, το ντόρο, την έξαψη του άφρονος πλήθους και τις κυβερνητικές προτροπές και διαφημίσεις γιά ισόποσα δάνεια από τις Τράπεζες, σύμφωνα με τα ποσά που θα έριχνε, (τότε τα έλεγαν «επένδυε»), ο κάθε τζογαδόρος, (τότε το έλεγαν «επενδυτή»), στη καταβόθρα του Χρηματιστηρίου! Και, μοιραία, « πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…».
Ειλικρινά απορώ πως επέτρεψε ο Σημίτης αυτή την ιλαροτραγωδία και δεν προστάτεψε τον απλό, αδαή, αλλά άπληστο κοσμάκη από την απόλυτη οικονομική καταστροφή αλλά, τουναντίον, τον ενεθάρρυνε και τον έσπρωξε στην οδό της «απωλείας»!!
Άλλο μεγάλο πολιτικό σφάλμα, ως απεδείχθη, (μιά και στη πολιτική, όπως και στη ζωή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος), ήταν η ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πολύς ντόρος, πολλή γκλαμουριά και μιά πρόσκαιρη αίγλη που, δυστυχώς, έσβησε μαζί με τα πυροτεχνήματα της τελετής λήξεως των αγώνων. Πέρα και έξω από τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας. Και η μόνη κληρονομιά που μας απέμεινε από όλο αυτό το πανηγύρι είναι τα τεράστια φέσια και ελλείμματα, τα αναξιοποίητα και ρημάζοντα ολυμπιακά κτίρια που καταρρέουν, μελαγχολικά, έρημα και χορταριασμένα, χρησιμοποιούμενα μόνο σαν καταφύγιο περιθωριακών τοξικομανών, τα τεράστια κέρδη των εργολάβων και οι διάφορες μίζες των επιτήδειων μεσαζόντων.
Η σήψη προχωράει ακάθεκτη και η συνεχής γιγάντωση των κρατικών δαπανών, με τις ρουσφετολογικές προσλήψεις ημετέρων, τις συνεχείς υποχωρήσεις στις οργανωμένες συντεχνίες, τις ρεμούλες των τρωκτικών, τις αγορές πανάκριβων και άχρηστων οπλικών συστημάτων και πλήθος άλλων αμαρτωλών δαπανών οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερους δανεισμούς και παραποιήσεις των λογιστικών στοιχείων ώστε να αποκρύπτεται το πραγματικό δημοσιονομικό χάλι. Η κατάσταση, γιά όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, αρχίζει να γκριζάρει επικίνδυνα. Τα σύννεφα μαζεύονται ραγδαία και γίνονται, προϊόντος του χρόνου, επικινδύνως απειλητικά. Με τις κρατικές μηχανές σπατάλης να δουλεύουν στο φουλ και να οδηγούν τη χώρα, πάνω στο κατηφορικό και αδιέξοδο δρόμο, κατ' ευθείαν στο γκρεμό, ο Σημίτης, σε μιά τελευταία, απέλπιδα, προσπάθεια αποφυγής της επερχόμενης εκλογικής ήττας παραδίδει το δαχτυλίδι της διαδοχής στη «φίρμα» Παπανδρέου, ποντάροντας στο λαϊκό συναίσθημα και τους συνειρμούς που γεννά το όνομα. Και αυτός το αποδέχεται, τάχα, αιδημόνως και εν ονόματι, επίσης τάχα, του χρέους και του καθήκοντος!
Όμως ο Καραμανλής επελαύνει δρομαίως! Σαν νέος Γάλβας στη σύγχρονη παραπαίουσα από τη διαφθορά Ρώμη του Νέρωνα! Εκμεταλλευόμενος την αδράνεια, την κόπωση και τη φυσιολογική φθορά του ΠΑΣΟΚ, που κυβερνούσε τόσα χρόνια αλλά, κυρίως, την προχωρημένη σήψη ένεκα γενικής παραλυσίας , απόλυτου φαβοριτισμού και ηθικής διάβρωσης των πάντων από τη αλαζονική κομματοκρατία, ρίχνει στο τραπέζι ένα καινούριο σύνθημα. Τα συνθήματα πλασάρονται και στοχεύουν το υποσυνείδητο του λαού, το απωθημένο. Και, κατά κανόνα, πιάνουν όταν ο λαός είναι απελπισμένος γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πάντοτε!
- «Επανίδρυση του Κράτους»! Ωραιότατο σλόγκαν! Κούφιο όπως όλα τα πομπώδη συνθήματα, αλλά....πολύ δελεαστικό! Ένα σύνθημα αντίστοιχης λαμπρότητος με το μοσχοπουλημένο, και μηδέποτε εξαργυρωμένο στη πράξη, σύνθημα του Α. Παπανδρέου, το περίφημο: «Αλλαγή»!
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός, πολύ αρέσκεται στα συνθήματα που τον συγκινούν, τον συνεγείρουν και που πολύ θα ήθελε να πραγματοποιούνται και να γίνονται πράξη, λειτουργεί, πάντοτε, σαν χάνος. Ανοίγει το στόμα και τα χάφτει!
(συνεχίζεται)
Γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Μέρος V
Σκέψεις
Η πολιτική «ανάσταση» του Α. Παπανδρέου δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη βιολογική και σύντομα οι τύχες της Ελλάδας πέρασαν στα χέρια του Κ. Σημίτη, ο οποίος επελέγη μετά τη μοναδική αξιοκρατική εσωκομματική εκλογή στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κ. Σημίτης απετέλεσε το καλύτερο πολιτικό στέλεχος και το πιό εξέχον πνεύμα που ανέδειξε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, (αρχίζω από τα θετικά), ήταν η είσοδος της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ. Με όποιο τρόπο και όποια κόλπα κι αν προετοιμάστηκε και πραγματοποιήθηκε αυτή. (Δημιουργική λογιστική, και άλλα ακαταλαβίστικα, σε μένα, τερτίπια). Υπήρξε το δεύτερο, μετά την είσοδό μας στην Ε.Ε. κατόρθωμα. Και το γεγονός πιστώνεται αποκλειστικά στον Σημίτη. Αλίμονό μας αν, σήμερα, αντί ευρώ είχαμε δραχμούλα. Κύριος οίδε με πόσες χιλιάδες δραχμές θα αγόραζες ένα ευρώ και που θα πήγαινε το κόστος της καθημερινής ζωής όταν τα σκόρδα που τρώμε έρχονται απ’ την Κίνα, οι πατάτες από τη Γαλλία, τα μήλα απ’ τη Χιλή και τα φθηνότερα μακαρόνια απ’ την Ιταλία!
Η περίοδος διακυβέρνησης Σημίτη ανέδειξε -σε αντίθεση με τον Α. Παπανδρέου, που όποιο κεφάλι πήγαινε να ξεπεταχτεί το «κούρευε» ακαριαία- και μερικούς αξιόλογους, έντιμους και ικανούς συνεργάτες. Όπως ο Αλ. Παπαδόπουλος, ο Τ. Γιαννίτσης κι ο Ν. Χριστοδουλάκης. Επίσης η διορατικότης του Σημίτη έφερε ανοίγματα, προσχωρήσεις και συνεργασίες, καθ’ όσον ανοιχτό μυαλό ο ίδιος, στελεχών του κεντροδεξιού χώρου, όπως ο Στ. Μάνος και ο Α. Ανδριανόπουλος και του αριστερού, όπως ο, μάλλον, «κουζουλoκουλτουριάρης» Μ. Ανδρουλάκης. Με τα στελέχη αυτά, και γνωρίζοντας την κατάσταση και τον γκρεμό στο απώτερο βάθος, προσπάθησε να φρενάρει τα πράγματα. Χαρακτηριστική η προσπάθεια επέμβασης στο ασφαλιστικό πρόβλημα, με το σχέδιο νόμου Γιαννίτση. Όμως ο άκρατος λαϊκισμός και αυτό που λέμε, «βαθύ» ΠΑΣΟΚ (τύπου Πρωτόπαπα, Παπουτσή, Ρέππα, κ.λπ.) σαμποτάρισαν κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια και το συγκεκριμένο ρηξικέλευθο ασφαλιστικό σχέδιο το έπνιξαν επί τη εμφανίσει του. Καθ’ όσον τους φαινόταν αντιλαϊκό και έδιωχνε ψήφους. Κι ας ήταν μελετημένο και λυσιτελές, γιά αρκετό βάθος χρόνου. Και εξοστράκισαν ακαριαία τον Γιαννίτση. Τον πέταξαν σαν τη τρίχα απ’ το ζυμάρι.
Δυστυχώς ο Σημίτης, έντιμος άνθρωπος, σώφρων και θαυμάσιος μάνατζερ, δεν είναι φτιαγμένος από τη στόφα του δυναμικού πολιτικού, του «μπαλκονάτου» ηγέτη. Δεν μπορούσε να επιβληθεί στο εσωτερικό του κόμματος και δεν μαγνήτιζε τα πλήθη απ’ το μπαλκόνι, με τα ατέλειωτα "σαρδάμ" και την απουσία ρητορείας. Τέλειος τεχνοκράτης και κατάλληλος γιά υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Γιά αθόρυβη και δημιουργική δουλειά, πρώτος. Στον στίβο όμως της μαχόμενης και «βρώμικης» πολιτικής, λίγα πράγματα. Γι’ αυτό, όταν κατάλαβε που κατευθύνεται η κατάσταση της χώρας, ανεφώνησε το γνωστό
- Αυτή είναι η Ελλάδα! Και περιορίστηκε στη διαχείριση της εξουσίας, περιμένοντας μοιρολατρικά το πλήρωμα του χρόνου, (την εξάντληση της τετραετίας), γιά να παραδώσει τη σκυτάλη της εξουσίας και ανεχόμενος, επίσης μοιρολατρικά, την αποσύνθεση της κυβέρνησής του. Κυριότερο αμάρτημα της κυβέρνησης Σημίτη, σε βαθμό κακουργήματος μάλιστα, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Επέτρεψε σε ένα μεγάλο μέρος αφελών συμπολιτών μας να πιστέψουν ότι τα χιλιάρικα φυτρώνουν όπως τα μαρούλια και οι κολοκύθες. Σαν κι αυτές που είχαν στους ώμους, αντί γιά κεφάλι, οι αιφνιδίως προκύψαντες «οικονομολόγοι»! Που νόμιζαν ότι αρκεί να κάνεις μιά έτσι, και να τα μαζέψεις! Οι σύγχρονοι χρυσοθήρες του σύγχρονου Ελντοράντο της οδού Σοφοκλέους!
Θυμάμαι, σαν τώρα, το ντόρο, την έξαψη του άφρονος πλήθους και τις κυβερνητικές προτροπές και διαφημίσεις γιά ισόποσα δάνεια από τις Τράπεζες, σύμφωνα με τα ποσά που θα έριχνε, (τότε τα έλεγαν «επένδυε»), ο κάθε τζογαδόρος, (τότε το έλεγαν «επενδυτή»), στη καταβόθρα του Χρηματιστηρίου! Και, μοιραία, « πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν…».
Ειλικρινά απορώ πως επέτρεψε ο Σημίτης αυτή την ιλαροτραγωδία και δεν προστάτεψε τον απλό, αδαή, αλλά άπληστο κοσμάκη από την απόλυτη οικονομική καταστροφή αλλά, τουναντίον, τον ενεθάρρυνε και τον έσπρωξε στην οδό της «απωλείας»!!
Άλλο μεγάλο πολιτικό σφάλμα, ως απεδείχθη, (μιά και στη πολιτική, όπως και στη ζωή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος), ήταν η ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πολύς ντόρος, πολλή γκλαμουριά και μιά πρόσκαιρη αίγλη που, δυστυχώς, έσβησε μαζί με τα πυροτεχνήματα της τελετής λήξεως των αγώνων. Πέρα και έξω από τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας. Και η μόνη κληρονομιά που μας απέμεινε από όλο αυτό το πανηγύρι είναι τα τεράστια φέσια και ελλείμματα, τα αναξιοποίητα και ρημάζοντα ολυμπιακά κτίρια που καταρρέουν, μελαγχολικά, έρημα και χορταριασμένα, χρησιμοποιούμενα μόνο σαν καταφύγιο περιθωριακών τοξικομανών, τα τεράστια κέρδη των εργολάβων και οι διάφορες μίζες των επιτήδειων μεσαζόντων.
Η σήψη προχωράει ακάθεκτη και η συνεχής γιγάντωση των κρατικών δαπανών, με τις ρουσφετολογικές προσλήψεις ημετέρων, τις συνεχείς υποχωρήσεις στις οργανωμένες συντεχνίες, τις ρεμούλες των τρωκτικών, τις αγορές πανάκριβων και άχρηστων οπλικών συστημάτων και πλήθος άλλων αμαρτωλών δαπανών οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερους δανεισμούς και παραποιήσεις των λογιστικών στοιχείων ώστε να αποκρύπτεται το πραγματικό δημοσιονομικό χάλι. Η κατάσταση, γιά όσους γνωρίζουν τα πράγματα από μέσα, αρχίζει να γκριζάρει επικίνδυνα. Τα σύννεφα μαζεύονται ραγδαία και γίνονται, προϊόντος του χρόνου, επικινδύνως απειλητικά. Με τις κρατικές μηχανές σπατάλης να δουλεύουν στο φουλ και να οδηγούν τη χώρα, πάνω στο κατηφορικό και αδιέξοδο δρόμο, κατ' ευθείαν στο γκρεμό, ο Σημίτης, σε μιά τελευταία, απέλπιδα, προσπάθεια αποφυγής της επερχόμενης εκλογικής ήττας παραδίδει το δαχτυλίδι της διαδοχής στη «φίρμα» Παπανδρέου, ποντάροντας στο λαϊκό συναίσθημα και τους συνειρμούς που γεννά το όνομα. Και αυτός το αποδέχεται, τάχα, αιδημόνως και εν ονόματι, επίσης τάχα, του χρέους και του καθήκοντος!
Όμως ο Καραμανλής επελαύνει δρομαίως! Σαν νέος Γάλβας στη σύγχρονη παραπαίουσα από τη διαφθορά Ρώμη του Νέρωνα! Εκμεταλλευόμενος την αδράνεια, την κόπωση και τη φυσιολογική φθορά του ΠΑΣΟΚ, που κυβερνούσε τόσα χρόνια αλλά, κυρίως, την προχωρημένη σήψη ένεκα γενικής παραλυσίας , απόλυτου φαβοριτισμού και ηθικής διάβρωσης των πάντων από τη αλαζονική κομματοκρατία, ρίχνει στο τραπέζι ένα καινούριο σύνθημα. Τα συνθήματα πλασάρονται και στοχεύουν το υποσυνείδητο του λαού, το απωθημένο. Και, κατά κανόνα, πιάνουν όταν ο λαός είναι απελπισμένος γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πάντοτε!
- «Επανίδρυση του Κράτους»! Ωραιότατο σλόγκαν! Κούφιο όπως όλα τα πομπώδη συνθήματα, αλλά....πολύ δελεαστικό! Ένα σύνθημα αντίστοιχης λαμπρότητος με το μοσχοπουλημένο, και μηδέποτε εξαργυρωμένο στη πράξη, σύνθημα του Α. Παπανδρέου, το περίφημο: «Αλλαγή»!
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός, πολύ αρέσκεται στα συνθήματα που τον συγκινούν, τον συνεγείρουν και που πολύ θα ήθελε να πραγματοποιούνται και να γίνονται πράξη, λειτουργεί, πάντοτε, σαν χάνος. Ανοίγει το στόμα και τα χάφτει!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου