Αναδρομές
Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Επίλογος
Σκέψεις
Αυτή η συνοπτική πολιτική ανάλυση της μεταπολιτευτικής περιόδου αφιερώνεται στο νεαρό φίλο μου και σε όλη τη γενιά του. Προς γνώση και σκέψη. Μαζί με μιά αίτηση συγγνώμης, σαν εκπροσώπου παλαιότερης γενιάς. (Συμβολικά και κατά το αναμφισβήτητο ποσοστό ευθύνης που τον βαρύνει). Μιάς γενιάς από τις, κατά τεκμήριον, ευτυχέστερες που πέρασαν από τον κόσμο τα ιστορικά χρόνια. Μιάς γενιάς που δεν γνώρισε τη φρίκη ενός παγκόσμιου και ολοκληρωτικού πολέμου, δεν στραμπουλίχτηκε από μιζέριες και πείνες, ούτε αντιμετώπισε εκτεταμένες φυσικές καταστροφές. Αντιθέτως, εξελίχτηκε αδιατάρακτα, γνώρισε και γεύτηκε, άκριτα, άπληστα, αχόρταγα κι αλαζονικά, όλα τα ραγδαίως αναπτυχθέντα, μεταπολεμικά, επιτεύγματα της επιστήμης, της τέχνης και της τεχνολογίας. Έπαιξε το παιχνίδι της ζωής με καλούς όρους και αντιμετωπίσιμες δυσκολίες. Και, σε γενικές γραμμές συγκριτικά με το παρελθόν, έζησε καλά. Αντί, όμως, αυτό το μεγαλείο της Ζωής που γεύτηκε να το διαχειριστεί συνετά και με σεβασμό και να παραδώσει τη σκυτάλη της στα παιδιά της σ’ ένα κόσμο κι ένα φυσικό περιβάλλον καλύτερο, τους παραδίδει μιά χώρα μισοκατεστραμένη και χρεοκοπημένη, χωρίς τύχη, χωρίς προοπτική και ένα μέλλον αβέβαιο. Και, το χειρότερο, ρίχνει όλη την ευθύνη γιά λύσεις απάνω τους.
- Πάρτε ερείπια και κόψτε το σβέρκο σας!
Εμείς αρχίσαμε τη ζωή μας με άριστες προϋποθέσεις, ελεύθερους ορίζοντες και καθαρούς ουρανούς. Με ανοιχτές δουλειές και χώρους γιά δημιουργία. Και παίξαμε το παιχνίδι της χωρίς χάντικαπ, κρατούμενα και τροχοπέδες. Όμως τι καταφέραμε; Να διαλύσουμε τα πάντα, χάνοντας, πρώτα απ’ όλα, τη ψυχή και τον ιδεαλισμό μας καταστρέφοντας και το περιβάλλον γύρω μας. Και παραδίδουμε στους νέους ένα υψηλής τεχνολογίας μεν αλλά αγωνιώδες και ανασφαλές αύριο! Η τύχη υπήρξε γενναιόδωρη γιά τη γενιά μου. Και με τίποτε δεν θα ήθελα να την ξεκίναγα πάλι με τις σημερινές συνθήκες! Αλίμονο στους νέους! Που με μικρόμυαλες και κοντόφθαλμες πολιτικές τους ψαλιδίσαμε τα φτερά, τους περιορίσαμε τα όνειρα ώστε να φτάνουν μέχρι κρατικοδίαιτοι ψωμοζήτουλες των 700 ευρώ και τους κατευθύναμε τα ιδανικά στα ναρκωτικά γιά τη φυγή, το μηδενισμό γιά την αλλαγή και το ποδόσφαιρο γιά την εκτόνωση.
Και τελειώνω με μιά, από βάθος καρδιάς, ευχή. Να βρουν οι νέοι τη δύναμη να παραδειγματισθούν από τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις των προγόνων τους. Και να μην τα επαναλάβουν. Παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους να αναστρέψουν τη καθοδική φορά της μοίρας τους δίνοντας στα δικά τους παιδιά ότι δεν μπορέσαμε εμείς να δώσουμε σ’ αυτούς. Ελπίδα, ιδανικά και δυνατότητα γιά μιά καλύτερη ζωή.
Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα - Επίλογος
Σκέψεις
Αυτή η συνοπτική πολιτική ανάλυση της μεταπολιτευτικής περιόδου αφιερώνεται στο νεαρό φίλο μου και σε όλη τη γενιά του. Προς γνώση και σκέψη. Μαζί με μιά αίτηση συγγνώμης, σαν εκπροσώπου παλαιότερης γενιάς. (Συμβολικά και κατά το αναμφισβήτητο ποσοστό ευθύνης που τον βαρύνει). Μιάς γενιάς από τις, κατά τεκμήριον, ευτυχέστερες που πέρασαν από τον κόσμο τα ιστορικά χρόνια. Μιάς γενιάς που δεν γνώρισε τη φρίκη ενός παγκόσμιου και ολοκληρωτικού πολέμου, δεν στραμπουλίχτηκε από μιζέριες και πείνες, ούτε αντιμετώπισε εκτεταμένες φυσικές καταστροφές. Αντιθέτως, εξελίχτηκε αδιατάρακτα, γνώρισε και γεύτηκε, άκριτα, άπληστα, αχόρταγα κι αλαζονικά, όλα τα ραγδαίως αναπτυχθέντα, μεταπολεμικά, επιτεύγματα της επιστήμης, της τέχνης και της τεχνολογίας. Έπαιξε το παιχνίδι της ζωής με καλούς όρους και αντιμετωπίσιμες δυσκολίες. Και, σε γενικές γραμμές συγκριτικά με το παρελθόν, έζησε καλά. Αντί, όμως, αυτό το μεγαλείο της Ζωής που γεύτηκε να το διαχειριστεί συνετά και με σεβασμό και να παραδώσει τη σκυτάλη της στα παιδιά της σ’ ένα κόσμο κι ένα φυσικό περιβάλλον καλύτερο, τους παραδίδει μιά χώρα μισοκατεστραμένη και χρεοκοπημένη, χωρίς τύχη, χωρίς προοπτική και ένα μέλλον αβέβαιο. Και, το χειρότερο, ρίχνει όλη την ευθύνη γιά λύσεις απάνω τους.
- Πάρτε ερείπια και κόψτε το σβέρκο σας!
Εμείς αρχίσαμε τη ζωή μας με άριστες προϋποθέσεις, ελεύθερους ορίζοντες και καθαρούς ουρανούς. Με ανοιχτές δουλειές και χώρους γιά δημιουργία. Και παίξαμε το παιχνίδι της χωρίς χάντικαπ, κρατούμενα και τροχοπέδες. Όμως τι καταφέραμε; Να διαλύσουμε τα πάντα, χάνοντας, πρώτα απ’ όλα, τη ψυχή και τον ιδεαλισμό μας καταστρέφοντας και το περιβάλλον γύρω μας. Και παραδίδουμε στους νέους ένα υψηλής τεχνολογίας μεν αλλά αγωνιώδες και ανασφαλές αύριο! Η τύχη υπήρξε γενναιόδωρη γιά τη γενιά μου. Και με τίποτε δεν θα ήθελα να την ξεκίναγα πάλι με τις σημερινές συνθήκες! Αλίμονο στους νέους! Που με μικρόμυαλες και κοντόφθαλμες πολιτικές τους ψαλιδίσαμε τα φτερά, τους περιορίσαμε τα όνειρα ώστε να φτάνουν μέχρι κρατικοδίαιτοι ψωμοζήτουλες των 700 ευρώ και τους κατευθύναμε τα ιδανικά στα ναρκωτικά γιά τη φυγή, το μηδενισμό γιά την αλλαγή και το ποδόσφαιρο γιά την εκτόνωση.
Και τελειώνω με μιά, από βάθος καρδιάς, ευχή. Να βρουν οι νέοι τη δύναμη να παραδειγματισθούν από τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις των προγόνων τους. Και να μην τα επαναλάβουν. Παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους να αναστρέψουν τη καθοδική φορά της μοίρας τους δίνοντας στα δικά τους παιδιά ότι δεν μπορέσαμε εμείς να δώσουμε σ’ αυτούς. Ελπίδα, ιδανικά και δυνατότητα γιά μιά καλύτερη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου