Το αθώον «έσχες» και το πονηρόν «πόθεν».

Επικαιρότης

   Γιά χρόνια παίζεται ένα κουτοπόνηρο παιχνίδι στην ελληνική κοινωνία, από το «έχον το μαχαίρι και το πεπόνι», πολιτικό κατεστημένο της χώρας.
   Στα πλαίσια της επιδιωκόμενης και πολυπόθητης διαφάνειας, η οποία εσαεί θα παραμένει άπιαστο ζητούμενο, κατάφεραν οι παμπόνηροι ταγοί μας, αντί να ρίχνουν άπλετο φως στα περιουσιακά τους στοιχεία, (ως όφειλαν, αφού διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα), να σκορπίζουν μπόλικο…. σκοτάδι!
   Εμφανίζουν μεν, διά γραπτής δήλωσης, το «βιός» τους, αλλά παρασιωπούν τελείως, το: «Και που τα βρήκες, ρε φίλε»;
   Το κόλπο είναι απόλυτα μελετημένο, αριστοτεχνικά εφαρμοσμένο και απόλυτα επιτυχημένο! Αποκοιμίζει τους καλοπροαίρετους και αφελείς και αποπροσανατολίζει όλους όσοι είναι ενάντιοι στην απόκτηση ιδιωτικής περιουσίας. (Ιδίως …. από τους άλλους!).
   Και τούτο, γιατί ο αφελής και καλοπροαίρετος θα πει:
   - Να', τα δηλώνει ο άνθρωπος! Τι άλλο να κάνει!
   Και όποιος ερεθίζεται και βγάζει σπυράκια, επί τω ακούσματι και μόνο, της απεικόνισης της περιουσιακής κατάστασης των υπόχρεων εθνοπατέρων, που είναι, συνήθως, στερημένοι, αποτυχημένοι ή ιδεολογικά τοποθετημένοι ενάντια στην απόκτηση περιουσίας, (…από τους άλλους, εννοείται), «τσιμπάνε» με το «έσχες» και αρκούμενοι σ’ αυτό επιτίθενται αδιακρίτως, επί δικαίων και αδίκων! Γι’ αυτούς, το «πόθεν» περιττεύει και, άρα, παραλείπεται. Δεν το χρειάζονται, δεν το προσέχουν, δεν τους απασχολεί. Τους αρκεί η αλλεργική τους αντίδραση στην ύπαρξη της όποιας περιουσίας.
   Εκεί ακριβώς στήριξαν οι «πονηροί» ταγοί μας το colpo grosso τους με το αναποτελεσματικό, όπως θεσπίστηκε και εφαρμόζεται, «πόθεν έσχες»!
   Σου λένε τώρα, οι μάγκες. Ο αφελής θα ξεγελαστεί, αλλά ο άλλος που θα ζηλέψει και θα φθονήσει, όντας από χέρι αντίθετος, ούτως ή άλλως, θα μου επιτεθεί! Άρα αυτόν χ…ον! Πέτα του ένα «έσχες» κι ας τον να φωνάζει! Ποιός τον ακούει, αφού είναι γνωστή η προδιάθεσή του.
   Έτσι, κάνοντας τον χαζό, εμφανίζουν την περιουσιακή τους κατάσταση, (το νόμιμον) και κρύβουν το πώς την απέκτησαν, (το ηθικόν)!
   Οπότε, (ω’ τι ηθικός κόσμος, μπαμπά!), τα πράγματα τραβούν το δρόμο τους με κόλπα, παραλήψεις, μπρος-πίσω, πέρυσι-φέτος και άλλα τέτοια ωραία και παραπλανητικά. (Ω, με συγχωρείτε, ξέχασα κι ένα μικρό….. εκατομμυριάκι! Sorry, sorry! Μυαλό είναι αυτό, ξεχνάει! Τι να κάνουμε!). Και ο χορός καλά κρατεί.

   Κι όμως υπάρχει τρόπος, απλός, ασφαλής και σίγουρος να ελέγχεται οικονομικά, επακριβώς, ο βίος κι η πολιτεία όσων καταπιάνονται, (από αγαθή προαίρεση και μόνο ! και άδολη αγάπη γιά τον συνάνθρωπο !!!), με τα κοινά. Γενικώς, όσων περνάει απ’ το χέρι τους …μέλι. (π.χ. βουλευτές, υπουργοί, γ. γραμματείς, φαρισαίοι και διάφοροι διοικητικοί παράγοντες).

   Προ αναλήψεως από οποιονδήποτε, οιουδήποτε «πονηρού» και ευεπίφορου σε λαδιά και κομπίνα αξιώματος να δηλώνεται, λεπτομερώς και υπευθύνως, το σύνολον των οικογενειακών του υπαρχόντων και το ίδιο να γίνεται με την αποχώρησή του απ’ αυτό. Έτσι με απλή καταμέτρηση των διαφορών, θα καταμετράται και η ακεραιότης του ανθρώπου. Με προφανή και μοναδική απαίτηση την δικαιολόγηση κάθε «αυγατίσματος» του «έχειν» του. Από ορκωτούς λογιστές και κατόπιν εξονυχιστικού ελέγχου. Χωρίς ετήσιες δηλώσεις και ατέλειωτο γραφειοκρατικό χαρτομάνι που γεμίζει σκονισμένα ράφια αποθηκών και ταΐζει κατσαρίδες και ποντίκια, ξεχασμένο από ανθρώπους και …. ευθύνες. Δηλαδή όλη εκείνη την άχρηστη βαβούρα, που απλώς κουκουλώνει ατασθαλίες και ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού, στοχεύοντας στη λήθη.
   Και σε περίπτωση αποκάλυψης λοβιτούρας, η δήμευση του… «υπέρβαρου», πλην των λοιπών συνεπειών, (π.χ. διαπόμπευση, φτύσιμο, φυλάκιση), ν’ αποτελούν το δίκαιο επιστέγασμα κάθε … λαμπρής και προσοδοφόρου καριέρας.
   Οπότε, οι καλοί λογαριασμοί, θα κάνουν τους καλούς φίλους και η γυναίκα του Καίσαρα και θα είναι και θα φαίνεται τίμια!

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες!

Θέσεις - Απόψεις

   Είναι γνωστόν σε όσους παρακολουθούν και διαβάζουν τη στήλη πως ο κ. Πάγκαλος δεν τυγχάνει και από τους πιό αγαπημένους της πολιτικούς. Μάλλον άπωση της δημιουργεί. Και σαν εξωτερική εμφάνιση, που οπωσδήποτε προϊδεάζει, (έστω και παραπλανητικά, ενίοτε), αλλά και σαν πολιτική προσωπικότητα.

   Πιστεύω πως αποτελεί μιά «μπαναλιτέ» η οποία, οσάκις ανοίγει το στόμα του, ιδίως στο εξωτερικό, γίνεται εκρηκτική και καταστροφική. Κάτι σαν τον Mr Bean!

   Προσωπικά, επί τη εμφανίσει του και μόνο, το πεπτικό μου σύστημα τρελαίνεται και το στομάχι μου, κατά ανεξήγητο τρόπο, διοχετεύει το περιεχόμενό του σε λάθος κατεύθυνση. Το στέλνει από κει που ήρθε!

   Παρ’ όλα αυτά, δεν συνηθίζω να ταυτίζω τα αισθήματα και τα συναισθήματα που τρέφω γιά ένα «δημιουργό» με εκείνα που μου γεννούν τα «δημιουργήματά» του. Κάτι που ένας καλός φίλος δεν μπορεί, (ή δεν θέλει), να δεχθεί. Δηλαδή πως μπορεί απ’ αγκάθι να βγει ρόδο και αντιστρόφως! Κάτι το νομοτελειακά αυτονόητο.

   Συνεπής προς την πάρα πάνω άποψη, όταν ο «Μπαρμπαδεινόσαυρος» κ. Πάγκαλος αναφώνησε τον χρησμό: «Μαζί τα φάγαμε»!, συμφώνησα στο ότι είπε μιά πολύ μεγάλη αλήθεια! Και θυμάμαι ότι κάπου το ανήρτησα τότε, αφού αυτή η άποψη αποτελεί πάγια πεποίθησή μου, πολύ π. Π. (προ Παγκάλου, όπως λέμε π.Χ., προ Χριστού!).

   Όπως δημοσιεύτηκε στον πρόσφατο κυριακάτικο τύπο, στην παρασιτική κρατικοδίαιτη ΕΑΒ, επί μακρόν, συνετελείτο ένα απίθανο όργιο σπατάλης και ρεμούλας. Σύμβουλοι, παρασύμβουλοι και σωφεραίοι ξεκοκάλιζαν αδιάντροπα, στο παρελθόν, τους σημερινούς μισθούς και συντάξεις μας! Με παράνομη και ανεπίτρεπτη χρήση κρατικών αυτοκινήτων, οι μεν, και με χρέωση αναρίθμητων και απραγματοποίητων υπερωριών, οι δε! Ένας μικρός εσμός μικρούλικων τρωκτικών ροκάνιζε κι αυτός τον δημόσιο κορβανά! Με μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ έκαστον, ετησίως.

   Βεβαίως, κάποιος πιθανόν να αναρωτηθεί.

   - Καλά, στο σύνολον της σπατάλης του ελληνικού κράτους, η ΕΑΒ σε μάρανε!

   Όμως στο δημόσιο υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις «μικρών ΕΑΒ» και εκατοντάδες χιλιάδες «ποντικάκια» που του ροκάνιζαν τις σάρκες. Και με το σύνολο αυτών των μικροδαγκωμάτων, η ζημιά που έγινε ήταν μεγαλύτερη από εκείνη που έκαναν κάποιοι καραμπινάτοι αρχικομπιναδόροι υπουργοί και διάφοροι δημοσιοθεσίτες μικρομπιναδόροι.

   Τα πιράνχας, γιά όποιον δεν τα ξέρει, είναι κάτι ψαράκια μιά σταλιά. Σαν σπαράκια! ‘Όταν όμως επιπέσουν, κατά εκατομμύρια, σε μιά παχιά αγελάδα, σε λίγα λεπτά απ’ ολόκληρο το άτυχο ζώο θα έχει μείνει μόνο ο σκελετός!

   Η περίπτωση ΕΑΒ αποτελεί ένα μόνο περιστατικό, που κάνει ντόρο επειδή βγήκε, τώρα, στην επιφάνεια. Σαν κι αυτό υπάρχουν χιλιάδες. Θαμμένα επιμελώς κάτω από την κουβέρτα της ελληνικής «ομερτά» των βολεμένων και των βολευόντων!

   Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, που κάνουν τώρα την Οσία Μαρία, έχουν συμβάλλει με τον τρόπο του στο σημερινό εθνικό μας χάλι. Ο καθένας με τον τρόπο του! Άλλος με φοροδιαφυγή, άλλος με τα λεφτά έξω, άλλος κάνοντας τον ανάπηρο και παίρνοντας, αναίσχυντα, παράνομη σύνταξη και άλλος βάζοντας συνάδελφο να του χτυπά κάρτα στην υπηρεσία, ενώ αυτός την κοπάναγε. Καθείς ό,τι μπορούσε, όπως μπορούσε και όσο μπορούσε! Γι’ αυτό άρχισαν να καταπλέουν τα καραβάνια των ελεγκτών και των επιτρόπων, που θα προσπαθήσουν να βάλουν τάξη σ’ ένα άτακτο, ανίκανο, κουτοπόνηρο και, πάνω απ’ όλα, σπάταλο κράτος. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες!

   Ναι! Ο «μπαρμπαδεινόσαυρος» έχει δίκιο. «Μαζί τα φάγαμε»!

   Με τους αθωότερους εξ ημών να αποτελούμε τους ανύποπτους κλεπταποδόχους μιάς ασύλληπτης, σε βάθος και πλάτος, χρόνιας εθνικά καταστροφικής πολιτικής. Και όποιος δεν βλέπει τον εαυτό του στο κάδρο, απλώς ή αποτελεί την εξαίρεση, άρα είναι «κορόιδο», (κατά τους πονηρούς κλεφταρέους), ή κάνει το κορόιδο!

Όταν χάνεται η επαφή με το περιβάλλον!

Επικαιρότης

   Με τη γνωστή του χαριτωμένη αυτοπεποίθηση, κάτι που επιδεικνύει επί χρόνια, αποδεικνύοντας συνάμα ότι ζει στον κόσμο του, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ξαναχτύπησε!

   Από τον εξωγαλαξιακό πλανήτη όπου βρίσκεται διακηρύσσει πομπωδώς κι υπερηφάνως:

   - Εγώ δεν θα γίνω Καραμαλής! (Το «ν» το έτρωγε πάντα!)

   Με λεβεντιά περίσσεια και καμάρι ζηλευτό, ….. το καμάρι μας! Δικαιώνοντας το αμίμητο πασοκικό σύνθημα που τραγουδούσαν, μεθυσμένοι από ευτυχία, οι πασόκοι τον Οκτώβριο ’09. «Πού ’σαι Αντρέα γιά να δεις, το παιδί της Αλλαγής»!

   Οπότε, αυτόματα, ο νους τρέχει σε μιά παλιά σμυρνέικη παροιμία: “Βράζει η πορδή του και θαρρεί πως είναι δύναμη»!

   Όντας στον κόσμο του, όπως και κάθε «αλλού γι’ αλλού» τύπος, δεν έχει καταλάβει ακόμη που πατάει, που βρίσκεται και τι ζημιά έκανε στη χώρα του! Την οποία, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, διαλαλεί ότι ….. έσωσε από τη χρεοκοπία, ενώ αφικνούνται καραβιές επιτρόπων κι ελεγκτών, ακόμη και γιά τα διόδια!

   Καταβάλλοντας κάθε καλής θέλησης προσπάθεια, να πάρουμε στα σοβαρά το αναφώνημά του, (όσο γίνεται, βέβαια), καταγράφω, πρόχειρα περισυλλεγμένες, μερικές…. ψιλοδιαφορές.

   - Ο Κώστας Καραμανλής είναι έξυπνος. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι κουτός.

   - Ο Κ. Κ. είναι, όπως αρμόζει σε πολιτικό ηγέτη, ρήτορας. Ο Γ. Π. καθόλου. Σχεδόν αυτιστικός και με άπειρα διασκεδαστικά σαρδάμ.

   - Ο Κ. Κ. τους περισσότερους λόγους του τους εκφωνούσε από στήθους. Ο Γ. Π. και το «καλημέρα» θα έπρεπε να το διαβάσει. Κι αν έβλεπε α – β – γ, πιθανότερο να διάβαζε «γαβ», παρά «αβγ»! Τις λίγες φορές που έμοιαζε να ομιλεί από στήθους, με βλέμμα απλανές, στην πραγματικότητα διάβαζε από μεγάλο εκράν, πίσω από την κάμερα!

   - Ο Κ.Κ. την περίοδο πρωθυπουργίας του πολεμήθηκε άγρια από το σύνολο των καναλαρχών και το πλείστον του ελληνικού τύπου. Ο Γ. Π., αφού «έπεσε», ανακάλυψε ότι τον πολέμησε …. η διαπλοκή και το…κατεστημένο του τύπου! Αν είναι δυνατόν!

   - Ο Κ. Κ. πορεύτηκε εν μέσω συνεχών και στοχευμένων αντιδράσεων, (κινητοποιήσεις αγροτών, καταλήψεις σχολείων, απεργίες, διαδηλώσεις, μπαχαλάκιδες, κ.λπ.). Ο Γ. Π., λόγω και της κρίσεως που μούδιασε τον κόσμο, αντιμετώπισε την ελάχιστη διατάραξη της εργασιακής ειρήνης.

   - Ο Κ. Κ. δεν ανακάτεψε το σόι του στα πόδια του, ούτε έβαλε παρέες γυμναστηρίου στην κυβέρνησή του. Η γυναίκα του, εντελώς αφανώς, έχτισε δική της επαγγελματική καριέρα, χωρίς φαβοριτισμούς και πλάγια μέσα. Του Γ. Π. δεν έμεινε συγγενής ή «κολλητός» που να μην «γλείψει» μέλι! Χώρια τα φιάσκα του Κατάρ και του «αφιλοκερδούς» φίλτατου Ασεμπίγιο, που χρυσοπληρώσαμε.

   - Ο Κ. Κ. χρεώθηκε φανταστικά σκάνδαλα, ή του φόρτωσαν άλλα, πασοκικής προέλευσης. (π.χ. δομημένα ομόλογα, SIEMENS, κ.α.), και φορτώθηκε τον γνωστό πασοκικό λαϊκισμό και της άναρθρες κραυγές κάποιων μέθυσων γουρλομάτηδων «δαιμόνιων» ρεπόρτερς.  Ο Γ. Π.  πιστώθηκε αδικαιολόγητα, την δημαγωγική αγανάκτηση και δυσφορία των πολιτών.

   - Ο Κ. Κ. κοντράρισε τους Αμερικανούς, (αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, βέτο γιά Σκόπια), διακινδυνεύοντας ακόμη και τη ζωή του, από τις ίντριγκες της CIA. Ο Γ. Π. , πολύ πριν εκλεγεί είχε κλείσει λογαριασμούς με τον αμερικανικό παράγοντα, προσφέροντας γη και ύδωρ, προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός. Αυτά πιστοποιούν τα σχετικά Wikileaks.

   - Ο Κ. Κ. ούτε ήθελε ν’ ακούσει γιά ΔΝΤ. Ο Γ. Π. μας είχε παραδώσει στα νύχια του, πριν καν εκλεγεί.

   - Ο Κ.Κ. όταν κατάλαβε ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, ψέλλισε στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης κάτι γιά πάγωμα μισθών και όλοι έπεσαν να τον φάνε. Με επί κεφαλής τα … μεγκάλα κανάλια, τις κυρίες που δεν… τρέμουν, τους «υποκριτές» τους και τους συνεχώς απορημένους μεγαλοδημοσιογράφους τους. Ο Γ. Π. απαντούσε με το μεγαλειώδες «Λεφτά υπάρχουν»(!), νικώντας κατά κράτος τον βαρώνο Μυνχάουζεν!

   - Ο Κ. Κ. αποχώρησε από την εξουσία αξιοπρεπώς, προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές και από την ηγεσία του κόμματός του με έντιμη παραίτηση. Ο Γ. Π., αν και κατάπτυστος, μέσα κι έξω από τη χώρα, περίγελος της ευρωπαϊκής ηγεσίας, (Σαρκοζί σε, κατά λάθος, ανοιχτά μικρόφωνα), καταρώμενος από τον ελληνικό λαό και αποδιοπομπαίος από το κόμμα του, δεν ξεκολλά ούτε με βίντζι από την καρέκλα. Μιά καρέκλα που θεωρεί πατρογονική του κληρονομιά.

   - Ο Κ. Κ. αποσυρθείς σιωπά, αποτελώντας παραμένον κεφάλαιο, που θεωρώ ότι μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επανέλθει στο προσκήνιο. Ο Γ. Π. αν και αποτελεί πολιτικά, στυμμένη λεμονόκουπα γιά το κόμμα του και τοξικό απόβλητο γιά τη χώρα και πριν, καλά-καλά, εκπαραθυρωθεί από το ΠΑΣΟΚ, μας … απειλεί, πεισματικά, πως θα …. παραμείνει ενεργός! Ενώ η ανικανότητα και ηγετική του ανεπάρκεια τον αποσύρουν από την πολιτική «κυκλοφορία». Αξιοσημείωτο το πως σε ηλικία που ο πατέρας πρωτοανέλαβε την εξουσία ο γιός την αποχαιρετά οριστικά!

    – «Εγώ δεν θα γίνω Καραμαλής»!

   Και βέβαια ούτε ήταν, ούτε θα γίνει ποτέ! Γιατί αν μπορούσε να γίνει, προς στιγμή και στο ελάχιστο, με τις προϋποθέσεις που του δόθηκαν να κυβερνήσει, δεν θα φτάναμε σήμερα εδώ που φτάσαμε!

   ΥΓ. Άντε, κι αυτή την Καθαρή Δευτέρα, την βγάλαμε… καθαρή! Να δούμε ως πότε!

Και «Καλή χρονιά»! (και όχι «Καλή Σαρακοστή», αφού, ούτως ή άλλως, όλη η χρονιά με  Σαρακοστή θα μοιάζει!) 

Ένας μικρός και πρόχειρος λογαριασμός.

Επικαιρότης

   Το αλάφιασμα του κόσμου έχει χτυπήσει γιά τα καλά κόκκινο. Η απόγνωση από την οικονομική εξαθλίωση και την βέβαιη πλέον επιδείνωση της κατάστασης, έχει ξεπεράσει τα όρια της κατάθλιψης και προχωρεί ακάθεκτη στο σκοτεινό τούνελ του παραλογισμού και της επιθετικότητος.

   Ανθρώπους γνωστούς γιά τη λογική, την πραότητα και την ευγένειά τους, τους βλέπεις και δεν τους αναγνωρίζεις. Μάτι θολό, βλέμμα απλανές και παραμιλητό στο δρόμο, λες και μιλούν σε κρυμμένο κινητό. Η ενστικτώδης τρομαγμένη τους αντίδραση σε κάθε τι μη αναμενόμενο μαρτυρά τεταμένες αντένες και ετοιμότητα άμυνας.

   Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται ταχύτατα μέσα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και καλό θα ήταν να προετοιμαστούμε γιά τα χειρότερα.

   Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση το πολιτικό μας σύστημα ετοιμάζεται, μακάριο κι αμέριμνο, γιά την επόμενη μέρα. Ψηφίζοντας στο άψε-σβήσε, ό,τι του σερβίρει η τρόικα:

   - Φέρε και μένα, μπάρμπα, να ψηφίσω!

   Κατά τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ εξαντλεί την γαλατική του ευγένεια, μέχρι να ξεκολλήσει από την καρέκλα τον μοιραίο κι ανίκανο αρχηγό του, τιμώντας με την επιδεικνυόμενη υπομονή, τον ιδρυτή, παμπόνηρο πατέρα και όχι τον κατεδαφιστή, πανύβλακα υιό. Και κατόπιν με τον χοντρομπαλά κ. Ευφράδεια, ως νέο αρχηγό, θα ετοιμαστεί γιά το μπανάκι στην Κασταλία πηγή που θα το αποδώσει παρθένο κι άσπιλο στην εκλογική μάχη. Γιά νέους άθλους, νέους φόρους, νέες μειώσεις εισοδημάτων, νέες κομπίνες και νέες μάσες.

   Ο Σαμαράς, χωρίς να παραδειγματιστεί από το κάζο του χαζού παιδιού, αν και έξυπνος αυτός, πέφτει στην ίδια λούμπα της εξουσιολαγνείας και του άσβεστου πόθου της «καρέκλας».

   - Να γίνω πρωθυπουργός, γιά μιά μέρα μόνο κι ας πεθάνω!

   Και δείχνει να βλέπει μόνο το τυρί και όχι τη φάκα! Φίδι κολοβό που τον περιμένει κι αυτόν, από την επόμενη κιόλας μέρα που θ’ αναλάβει, αν αναλάβει, την πρωθυπουργία. Μόνο αν είναι φακίρης θ’ αντιμετωπίσει, και γιά λίγο μόνο, τα καρφιά που θα βγάλει ο θρόνος του. Ο Τσίπρας ακονίζει τα νύχια του!

   Ο Κουβέλης, αιφνιδίως ανακάμψας από τα αζήτητα, τρίβει τα χέρια του καθώς δεν προλαβαίνει να μετρά δυσαρεστημένους πασόκους που ενσκήπτουν στο «μαγαζί» του με ρυθμό εισόδου λαθρομεταναστών στον Έβρο! Όμως ας μην σπεύδει κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα από τα τρέχοντα γκάλοπς, αφού ο πασοκισμός, που προηγήθηκε και προηγείται πάντα του ΠΑΣΟΚ, ποτέ δεν πεθαίνει. Κι ας λέει ο Τράγκας ό,τι θέλει! Κοντός ψαλμός αλληλούια.

   Ο πολυσχιδής ΣΥΡΙΖΑ πάλι, απάνω που πάει να τσιμπήσει το κατιτίς του από την δυσαρέσκεια του κοσμάκη, κάποια μύγα τους τσιμπάει, μιά τον Τσίπρα, μιά τον αφελή Στράτα-Στρατούλη, και -τσουπ- δίνουν μιά στραβοκλωτσιά κι αδειάζουν την καρδάρα. Τελευταίο κατόρθωμα η υποστήριξη των μπαχαλάκηδων και οι, δίκην Κλουζώ, πανέξυπνες διαπιστώσεις τους, περί του ποιού των κουκουλοφόρων και την ουσιαστική στήριξη προς αυτούς που τρομάζει τους νοικοκυραίους.

   Όσο γιά το ΚΚΕ, καλύτερα αφήστε στον πόνο και τα βάσανά του. Όσο μπόι λείπει από τη γραμματέα του, άλλο τόσο μυαλό λείπει κι από τη γραμμή του. Μία απέραντη μονολιθική και παλαιολιθική μονοτονία. Όλο νέες ιδέες και ρηξικέλευθες προτάσεις είναι! Όμως, όλα κι όλα, «προοδευτικός» παλαιολιθισμός! Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός, η εργατική τάξη, η πάλη, η αντεπίθεση, κ.λπ. Τα κλασσικά!

   Άφησα τελευταίο τον Καρατζαφέρη, (το γιό του σανοπώλη), γιατί πολύ αμφιβάλλω αν μέχρι τέλους θα βρίσκεται αυτοτελώς στην παλαίστρα! Πιθανότατα, με τις κωλοτούμπες του να πάει γιά βρούβες ή να φάει τον πατρικό σανό.

   Η εκλογική φούρια και η αποπροσανατολιστική ρουκέτα του εκατομμυριούχου βουλευτή, εκτρέπει την προσοχή από ένα μείζον, κατά την ταπεινή γνώμη της στήλης, θέμα. Την στάση των αποστατών, όλων των κομμάτων. Η υπόθεση αναδεικνύει ανάγλυφα την ιδιοτέλεια και την υποκρισία του πολιτικού συστήματος.

   Αρχίζω από την έντιμη και λεβέντικη στάση, που θα έπρεπε να κρατήσει έκαστος:

   - Δεν σας παίζω, ρε! Αρνούμαι! Η ψυχή μου παραμένει στην ιδεολογία του κόμματός μου, αλλά αρνούμαι να συμπράξω σε όσα δεν επιτρέπει η συνείδησή μου! Φεύγω και παίξτε μόνοι σας! Κι εκεί που έφτυσα, δεν γλείφω!

   Κάθε επιστροφή ή ένταξη αλλού, σε άλλο κόμμα, δείχνει ιδιοτέλεια, αρχομανία, ασυνειδησία και φτηνό επαγγελματισμό. Και ο κόσμος θα πρέπει να το προσέξει και τιμωρήσει, αν συμβεί. Γιατί πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθείς έναν που συμπλέει με κάποιον, που πριν από λίγο πλακωνόταν κι έβριζε. Κατάντια που ευτελίζει και μετατρέπει ένα κορυφαίο λειτούργημα σε προσοδοφόρο επάγγελμα. Και μάλιστα σε καιρούς κρίσης.

   Άλλη μεγάλη ξεφτίλα, μαλλιοτράβηγμα με χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, αναμένεται από την υποδοχή των «αποστατών», εκ μέρους των κομματικά «πιστών».

   - Ρε πού…., εγώ έμεινα, ψήφισα «ναι», τρώγοντας τις μούντζες και τα γιαούρτια και τώρα θα ’ρθεις εσύ, ωραίος και καλός, να μου το παίξεις φιλολαϊκός αντιμνημονιακός και να μου πάρεις την προίκα! Σου τρώω το γούργουρα, ρε! Όξω!

   Επίσης, η κουτοπονηριά των ηγεσιών θα δώσει σίγουρα άφεση στα απολωλότα, προκειμένου να μαζέψει ψηφαλάκια κι όλη λεβεντιά κι ο τσαμουκάς περί κομματικής πειθαρχίας, πάει περίπατο! Ιφιγένεια στο θυσιαστήριο, προκειμένου ο ούριος άνεμος που θα φέρει το κόμμα στην εξουσία να φουσκώσει τα πανιά μας! Ο Σαμαράς το ξεκίνησε ήδη κι ο Ευφράδειας, στοιχηματίζω, θα είναι η πρώτη του ενέργεια, όταν έλθει «εν τη βασιλεία» του.

   Γελοιότητες, μικροπρέπειες και ασέβεια προς τον πολίτη, χάριν του οποίου, τάχα, γίνονται όλα. Τρομάρα μας!

ΥΓ. Κι ο φαντομάς εκατομμυριούχος ακόμη αναζητείται! Προσωπικά θα εκπλαγώ αν, τελικά, οι «προνοητικοί» ασφαλειοθήρες που αναζήτησαν τη σιγουριά των ήρεμων νερών γιά τον μπεζαχτά τους, προκύψουν κάτω των εκατό!

Το χάλι μας, τα κάλλη μας και το «syrtaki dance»!

Θέσεις - Απόψεις

   Δευτέρα ξημερώματα υπεγράφη, επί τέλους, η πολυπόθητη συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων-εταίρων και της Ευρωπαίας-εταίρας. Η συμφωνία που της δίνει μιά ανάσα οξυγόνο και μιά μπουκιά ψωμί στους «κακούς», τεμπέληδες και χολεριασμένους, (όποιος βρέθηκε στο εξωτερικό τελευταία, καταλαβαίνει), πολίτες της. Και όταν λέμε «μιά μπουκιά», κυριολεκτούμε, που την εξασφαλίσαμε ποσοτικά σε βάθος αγνώστου χρόνου. Έτσι που να μπορέσουν να καούν όλα τα περιττά λίπη, ιδίως από τα παιδάκια, (ως γνωστόν, τα ελληνόπουλα είναι τα πλέον υπέρβαρα της Ευρώπης), και να γίνουμε όλοι, «στυλάκια»!
   Το πιό ωραίο, από όλη αυτή την φαρσοκωμωδία, είναι η θαυμαστή ακρίβεια στις μαθηματικές προσεγγίσεις! Το χρέος, λέει, στο 2020 θα πέσει στο 120,5 του ΑΕΠ! Προσέξατε το «κόμμα, πέντε», (0,5)! Αυτή η ακρίβεια στους υπολογισμούς, με ξετρελαίνει. Με πεθαίνει! Όπως και όλες οι ασκήσεις επί χάρτου και επί πίνακος!  (Σαν τις στρατιωτικές, που πάντα οι ημέτερες δυνάμεις επικρατούν. Απόλυτα επιτυχημένες, κατά του υποτιθέμενου εχθρού. Ζήτω!).

   Μα ποιός, τέλος πάντων, κοροϊδεύει ποιόν;
   Εδώ, μέρα τη μέρα, αλλάζουν άρδην τα δεδομένα και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο και κάποιοι χαρτογιακάδες της πλάκας και οικονομολόγοι της συμφοράς, προσδιορίζουν, με δεκαδική προσέγγιση το τι θα γίνει και που θα βρίσκεται το δημόσιο χρέος …. 8 χρόνια μετά! Χωρίς να κάνουν το κόπο να ασχοληθούν με το πόσοι Έλληνες, λυμφατικοί και πειναλέοι, θα επιζούν τότε, γιά να το επωμίζονται και το «εξυπηρετούν»!
   Χώρια το «κούρεμα» που, στο άψε-σβήσε, από 50% έγινε μονοκοντυλιά 53,5%. (Μ’ αυτά τα «κόμμα, πέντε», αρχίζω να την βρίσκω απίθανα!).

   Προχθές, λοιπόν, αποφασίστηκαν, ερήμην μας, πλήθος εξευτελισμών και ταπεινώσεων, (μέτρα τα λένε), που κατά το σοφόν «ανάγκαν και θεοί πείθονται», γεμίζουν το ποτήρι που μας δίνουν να καταπιούμε, μονορούφι, εμείς οι άθλιοι παρίες και ακαμάτηδες υποτελείς, πλέον, των αγαπητών μας «εταίρων». Καθηλωμένα πειραματόζωα στο χειρουργικό κρεβάτι των σύγχρονων Μέγκελε, (σημ. Παρανοϊκός χιτλερικός γιατρός), προκειμένου να προκύψουν μέθοδοι θεραπείας της ευρωπαϊκής κρίσης, θα πρέπει να υποστούμε, κερασάκι στην τούρτα, και την ιταμότερη, την αθλιότερη και αναξιοπρεπέστερη απαίτηση. Μιά απαίτηση που κανένας Έλληνας, κι ο ελαχιστότερα σωβινιστής, (το τελείως αντίθετο του όρου «Ελληναράς»), δεν μπορεί να δεχθεί και αντέξει.
   Λένε, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί εισέτι, πως πέραν από τους πάσης φύσεως ατιμωτικούς όρους, παραδοχές, αποδοχές και ανοχές, τα οποία απαιτούν, (μαζί με όλα τα ελεεινά περί επιτροπείας, κηδεμονίας και «στενά μαρκαρίσματα» των εντολοδόχων μαριονετών που θα κληθούν να «κυβερνήσουν» προσεχώς τη χώρα, μαν του μάν, με κάποιο βλοσυρό υπερυπουργό στο κεφάλι τους), υπάρχει και κάτι εντελώς ασύλληπτο γιά κάθε ελευθερόφρονα νου. Πρόκειται να περάσουν στο ελληνικό Σύνταγμα, τον υπέρτατο καταστατικό Χάρτη και Νόμο κάθε χώρας, τις απαιτήσεις εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και την πρόταξή τους, έναντι κάθε άλλης προτεραιότητος!
   Γιά όσους τολμήσουν, όχι να ψηφίσουν, όχι ν’ αποδεχθούν, αλλά και να διανοηθούν κάτι τέτοιο, οι λέξεις «εσχάτη προδοσία» δεν επαρκούν γιά να χαρακτηρίσουν πράξεις και ανθρώπους και θα πρέπει να εφευρεθούν άλλες. (Δόξα τω Θεώ, ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας εγγυάται την δυνατότητα).

   Και μέσα στο γενικό ανθελληνικό ορυμαγδό, κάποια… «παπαδάκια» του λαϊκισμού συνεχίζουν, δημαγωγικά, να χαϊδεύουν τ’ «αυτιά» της κυρά Λενς και του κυρ Παναγιώτ, με τις σαχλαμάρες περί των…. εκατομμυρίων υποστηρικτών του κούφιου κι άσφαιρου, όπως απεδείχθη, συνθήματος : «Είμαστε όλοι Έλληνες»! Δυστυχώς, εν προκειμένω, ο Σαρτζετάκης είχε απόλυτο δίκιο! Έλληνες είμαστε μόνο, εμείς κι εμείς! Και υπήρξαμε, είμαστε και θα είμαστε, εσαεί, μόνοι. Απελπιστικά μόνοι! Και ό,τι κάναμε, όποτε μεγαλουργήσαμε, μόνοι μας το κάναμε!

   Σήμερα, αποσβολωμένοι από τις απανωτές σφαλιάρες, απονευρωμένοι και ναρκωμένοι από την τριαντάχρονη ευωχία του ανδρεϊκού ψευτοσοσιαλισμού με την πλαστή και δανεική ευημερία, υφιστάμεθα, γονατισμένοι, ταπεινωμένοι και αδιαμαρτύρητα τις παγκόσμιες «ροχάλες».
   Που θα πάει όμως, θα έρθει κι η ανάσταση. Μιά ανάσταση που θα συντρίψει όλο το σαθρό κατεστημένο που, αρχίζοντας από το σάπιο κι ιδιοτελές πολιτικό σύστημα, περνάει από τη διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, τους φαύλους συνδικαλισταρέους, τους μουσομαλλιάδες, δήθεν, πανεπιστημιακούς, που με κομματική εμπάθεια και επιστημονική ημιμάθεια κατευθύνουν τους ανόητους νεαρούς, στο να πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, με αποπροσανατολιστικούς, ως προς το σπουδαστικό τους αντικείμενο, σκοπούς και παραδείγματα. Και οπωσδήποτε, χωράει και όλους τους μπαχαλάκηδες, καθώς και τις πάσης φύσεως δυνάμεις του ταξικού μίσους, της τυφλής βίας και της απόλυτης καταστροφής!
   Υγιείς δυνάμεις, ευτυχώς, υπάρχουν και σαν κύτταρα συνεχώς θα πολλαπλασιάζονται διεγερμένες από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αφυπνιζόμενες μετά τον μακρόχρονο ύπνο και την ραστώνη της ψεύτικης ευδαιμονίας.

   Όμως, προς Θεού, όχι με πρότυπα και ετικέτες σαν το «συρτάκι» που χόρεψαν στον Πύργο του Άιφελ οι…. χιλιάδες «υποστηρικτές» μας. Τέτοιο «σήμα κατατεθέν» οδηγεί, συνειρμικά, στην αντίθετη μεριά. Γιατί, όταν ερχόντουσαν οι ξένοι εδώ και γλεντούσαν, χόρευαν, ξενυχτούσαν και διασκέδαζαν με την ψυχή τους, στους ήχους του «Ζορμπά», ευρισκόμενοι όμως σε διακοπές, κάπου στο βάθος του μυαλού τους απορούσαν και θαύμαζαν γιά το πότε οι αιώνιοι γλεντζέδες Έλληνες προλάβαιναν και…. να δουλέψουν!
   Σήμερα η απορία τους λύθηκε, δυστυχώς γιά μας, με την συνειδητοποίηση από μέρους τους, του μύθου του μέρμηγκα και του τζίτζικα. Με φυσικό επακόλουθο την αναδυόμενη, από μέσα τους, φυσιολογική και αγανακτισμένη αντίδραση:
   - Α’, τώρα κατάλαβα. Με τα λεφτά μου, ρε πού…. ς;
   Έστω κι αν η γενίκευση μας αδικεί φοβερά σαν λαό, (προσωπικά, δεν ξέρω συρτάκι), η επιμονή στη χρήση τέτοιων συκοφαντικών, όπως προκύπτει, προτύπων και κλισέ όχι μόνο δεν φέρνει συμπάθειες, αλλά διώχνει κιόλας και τις υπάρχουσες. Τους έτσι κι έτσι, δε, στα σίγουρα!

Εξαθλίωση, Αναξιοπρέπεια, Βλακεία.

Θέσεις - Απόψεις

   Την περασμένη εβδομάδα η κατάθλιψη της στήλης χτύπησε κόκκινο. Δεν ασχολείται, πλέον, με τις μανούβρες της κυβέρνησης, τις απαιτήσεις της τρόικα και όλα τα πολιτικά τερτίπια αυτού του συνεχιζόμενου θεάτρου του παραλόγου, που παίζεται στις πλάτες μας, (γιά…. το καλό και τη σωτηρία μας !). Ένός δράματος που κορυφώνεται σήμερα στις Βρυξέλλες, με νομοτελειακή κατάληξη. Η προσοχή της εστιάστηκε σε τρία άλλα, εξ ίσου απογοητευτικά θέματα.

   - Την Πέμπτη, κατά το ημερολόγιο Τσικνοπέμπτη, οι κρεοπώλες της Κεντρικής Αγοράς, τηρούντες το έθιμο, έψησαν στο δρόμο εκατοντάδες κιλά κρέατος, διαφόρων ειδών, και το μοίρασαν στους διερχόμενους, μαζί με εκατοντάδες, επίσης, κιλά κρασιού. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Οι προσελθόντες, αν έμπαιναν επ’ ευθείας, θα έφταναν στο Σύνταγμα. Θλιβερές ουρές, σαν τα σβηστά κεριά του γνωστού μελαγχολικού ποιήματος του Καβάφη! Εξαθλιωμένοι πειναλέοι, ή εν δυνάμει νεόπτωχοι, υπέστησαν το μαρτύριο της μακρόχρονης αναμονής, γιά να γευτούν κάτι, που πολλοί γνώριζαν ότι, σίγουρα, θα έτρωγαν γιά τελευταία φορά στη ζωή τους!
   Απίθανη εξαθλίωση που θυμίζει στους παλαιότερους τον κατάπλου στον Πειραιά του τουρκικού πλοίου «Κουρτουλούς», την περίοδο της Κατοχής, που κουβάλησε 4-5 φορές όσπρια στην ξελιγουριασμένη πρωτεύουσα κι έγινε το «σώσε». Δώσε και μένα μπάρμπα! Και στους σινεφίλ, τις ατέλειωτες μελαγχολικές ουρές των μελλοθάνατων Εβραίων, στα γκέτος της Βαρσοβίας. Πόνος και θλίψη γιά την κατάντια ενός, πάλαι ποτέ, περήφανου λαού.

   - Την Παρασκευή, μπροστά στο Δημαρχείο του Αιγάλεω, κατερρίφθησαν κάμποσα πανελλήνια, ίσως και παγκόσμια, ρεκόρ αθλιότητος. Όπως της αναξιοπρέπειας, της ανοργανωσιάς, του κωμικοτραγικού θεάματος, αλλά και της κοινής λογικής.
   Μιά μεσήλικη στρουμπουλή κυρία, διευθύντρια κάποιας δημοτικής υπηρεσίας του Δήμου, σκαρφαλωμένη σ’ ένα μεγάλο σκουπιδοτενεκέ που πηγαινοερχόταν από τα στίφη που τον πολιορκούσαν και το ταρακούναγαν, μοίραζε….. χαρτάκια! Ναι, μα το Θεό!, όχι χιλιάρικα, που θα δικαιολογούσε, κάπως, τη γιούργια, αλλά χαρτάκια προτεραιότητος! Σε απελπισμένους και πελαγωμένους πολίτες των δυτικών προαστίων που εδικαιούντο να υποβάλουν αίτηση γιά κάποιο προνοιακό επίδομα-φιλοδώρημα, (όπως κατάντησε). Οι δικαιούχοι, περίπου 13000 χιλιάδες και η δυνατότης εξυπηρέτησης 200 ημερησίως! Δηλαδή ξεμπέρδεμα σε 65 εργάσιμες ημέρες, ήτοι 3 μήνες και βάλε! Γι’ αυτό οι εξαγριωμένοι και εξουθενωμένοι από την αϋπνία πολυήμερης μάταιης αναμονής, οι περισσότεροι, και με μάτι να γυαλίζει ορμούσαν στο σκουπιδοτενεκέ με την ίδια μανία που ορμούσαν οι πλιατσικολόγοι κουκουλοφόροι στα σπασμένα καταστήματα, στο τελευταίο μπάχαλο! Κι ο σκουπιδοτενεκές, ίδια βραχονησίδα του Αιγαίου, ταρακουνούσε την έντρομη διευθύντρια που, σαν ναυαγός γελοιογραφίας, προσπαθούσε να ισορροπήσει και μοίραζε …χαρτάκια στο αλλόφρον πλήθος, περιστοιχισμένη από τα μαρκούτσια των καναλιών! Τρέλα και χάρμα ιδέσθαι!
   Μάλιστα, όταν της τέλειωνε το στοκ των μαγικών χαρτιών προτεραιότητος, τσίριζε κι η ίδια, γιά να της φέρουν από μέσα, όχι ακριβώς έτσι, αλλά στο περίπου:
   - Χαρτάκια, μωρή, χαρτάκιααααα!
   Την όλη σκηνή, ας ελπίσουμε να την απολαύσουμε σε κάποια προσεχή ελληνική ταινία, π.χ. του
Παναγιωτόπουλου.
   Το πιό θλιβερό σημείο της ιστορίας αποτελεί η αποκάλυψη πως όλο αυτό το αλαλούμ θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο Δήμος διέθετε καμιά τριανταριά χιλιάρικα, γιά γραμματόσημα και ταχυδρομική αποστολή των αιτήσεων. Ποσό που, δυστυχώς, τα ταμεία του δεν διέθεταν! Οποία κατάντια.

   - Το Σάββατο, ήταν προγραμματισμένο, λέει, στις 2 το μεσημέρι, να διατρανώσουν οι απανταχού φίλοι της Ελλάδος, σαν σύγχρονοι Βύρωνες, Σατωβριάνδοι και λοιποί φιλέλληνες, την υποστήριξή τους προς τη δεινώς δοκιμαζόμενη και χειμάζουσα ταλαίπωρη πατρίδα μας. Το γεγονός είχε διατυμπανιστεί αρκετά και όλοι περιμέναμε τις ογκώδεις συγκεντρώσεις να «ξεφωνίσουν» και να σαρώσουν σε Βερολίνα, Νέες Υόρκες, Παρίσια, Αμστελόδαμα, (αυτούς τους αλήτες τους έχω στο μάτι!), Λονδίνα και αλλαχού, τους ανθέλληνες (αυτό το πρωτάκουσα επί χούντας!), τύπου Μέρκελ, Σόιμπλε, Σαρκοζί και όλη τη σχετική παγκόσμια ασημαντότητα, που συνασπίστηκε από σύμπλεγμα και φθόνο κατά της εξόχου φυλής μας, η οποία γέννησε τη δημοκρατία και έδωσε στην Υφήλιο τα φώτα του πολιτισμού, (χωρίς να κρατήσει γιά πάρτη της, ούτε σπαρματσέτο), και η οποία, όταν ο πρόπαππος της Μέρκελ κοιμόταν σε σπηλιές, εμείς…κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Να συμπαρασταθούν σ’ εμάς, που όπως είπε η μεγάλη μας ολυμπιονίκης Φανή Χαλκιά, είμαστε φτιαγμένοι γιά να νικάμε πάντα! (Αυτή μην την παρεξηγείτε, όταν τα έλεγε ήταν παραφουσκωμένη, τίγκα, στη ντόπα και δεν ήξερε τί έλεγε).
   Τελικά, διαβάζοντας τίτλους χθεσινών εφημερίδων, ακούγοντας ενθουσιώδεις και κατασυγκινημένους μαρκουτσοφόρους, αυτόπτες μάρτυρες, των "μεγαλειωδών" συγκεντρώσεων αλλά και βλέποντας εικόνες από τα συγκεντρωθέντα…. πλήθη, ανέκραξα:
   - Άει σιχτίρ, παλιοκαραγκιόζηδες! Μα τόση βλακεία, τέλος πάντων!
   Κάτι ψωραλέες συγκεντρώσεις μερικών γηραλέων Ελλήνων μεταναστών, γαρνιρισμένων από μερικούς φοιτητές που κρατούσαν μικρά κομμάτια χασαπόχαρτου με γραμμένα πρόχειρα συνθήματα της πλάκας, μαζί και κάτι παιδάκια, περιβεβλημένα την ελληνική σημαία, που προσπαθούσαν να τεκμηριώσουν τον ενθουσιασμό των δαιμόνιων ρεπόρτερς. Θλίψη, μελαγχολία κι εγκατάλειψη. Και απόλυτη μοναξιά! Όλοι-όλοι, μιά χούφτα, οι μετέχοντες ήσαν Έλληνες που υποδήλωναν το αυτονόητο. Την υποστήριξη στην πατρίδα τους, μιλώντας ελληνικά!  Αυτό, δα έλειπε, να έκαναν το αντίθετο.
   Που είναι οι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, παρδαλοί και διάφοροι σχιστομάτηδες που θα έδιναν με το πλήθος τους τον παλμό, τη γενικότητα και με τη φυλετική ποικιλία τους την οικουμενικότητα του αιτήματος. Θλίψη κι απογοήτευση! Μόνο στο Παρίσι υπήρξε ένα μικρό σύνολο ατόμων που έφτιαξαν μικρή, αλλά υποφερτή συγκέντρωση και με τους Έλληνες φοιτητές να χορεύουν συρτάκι, μπροστά στον Πύργο του Άιφελ.

   Ίσως αυτή η πρωτοβουλία να ήταν πέρα γιά πέρα λάθος. Κακομελετημένη και κακοοργανωμένη, έμπνευση κλασσικής ελληνικής μιζέριας και τσαπατσουλιάς και εντελώς ανώφελη, έως επιζήμια, γιά το ελληνικό ζήτημα, αφού τέτοιες αμελητέες συγκεντρώσεις μπορεί να ερμηνευθούν και αντιστρόφως. Δηλαδή ως εναντίωση του λαού των χωρών, όπου οργανώνονται αυτές, προς τη χώρα μας! Αν σε πόλεις δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων, μαζεύονται μόνο 5-6 χιλιάδες άνθρωποι, συνολικά, και διαδηλώνουν υπέρ της Ελλάδος, ε’ τότε η Ελλάδα θα πρέπει να ανησυχεί!

   Όσο γιά την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, σχετικά με την πραγματική απήχηση του γεγονότος, με τις πομπώδεις μεγαλοστομίες περί «μεγαλειώδους» συγκέντρωσης υποστήριξης και άλλες σαχλαμάρες των ανόητων μαρκουτσοφόρων, γιά εσωτερική κατανάλωση, αυτό εξηγεί γιά άλλη μία φορά τον κακό, έως καταστρεπτικό, ρόλο που έπαιξαν αυτά στην καθίζηση της χώρας. Από ένα μιντιακό σύστημα που ανέβασε και κράτησε στην κορυφή επί τόσο πολύ χρόνο ένα…. Γιωργάκη, τι περιμένεις;

   Όμως μέσα στη γύμνια, από πλευράς υποστήριξης, και την ορφάνια που νιώθει ο σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης, ένα γεγονός με συγκλόνισε.
   Ο δήμαρχος μιάς πόλης 55000 κατοίκων της Νότιας Ιταλίας, της Κάβα ντεϊ Τιρρένι, ονόματι Μάρκο Γκάλντι, (παράκληση ας μην ξεχαστεί το όνομά του και ας μετονομαστούν, σύντομα, όλοι οι δρόμοι, τύπου Ούλαφ Πάλμε και λοιπής σοσιαλιστικής σαχλαμάρας, σε «οδός Μάρκο Γκάλντι»), πέρα από τη συμβολική οικονομική χειρονομία των 1100 ευρώ, την οποία διαγράφω ως απολύτως περιττή, σε σημερινή επικοινωνία του με λαϊκίστικη πρωινή εκπομπή, έβγαλε τόσο μεγαλείο ψυχής και έδωσε τέτοια δείγματα πραγματικής αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών λαών, σε μιά ολιγόλεπτη συνέντευξη που ξεχείλιζε από ευγένεια, καλλιέργεια, ανθρωπιά και σεβασμό κι εκτίμηση στον πραγματικό ελληνικό πολιτισμό και την αρχαία ελληνική κουλτούρα, που άξιζε περισσότερο από όλο το πακέτο στήριξης που ζητιανεύουμε σαν ψοφοδεείς και κατάπτυστοι ψωμοζήτουλες παρίες.

   Όχι! τα μηνύματα που εκπέμπουν τα 3 προηγούμενα δείγματα, δεν μας αξίζουν! Χαρακτηρίζουν κάποιους λίγους, αλλά όχι το μεγάλο σύνολο των Ελλήνων, που σιωπούν σκεπτόμενοι και θλιμμένοι. Πτωχεύσαντες μεν, αλλά πάντα περήφανοι και με απόλυτη επίγνωση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός τους.

ΜΙΖΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Μέσα στη γενική κατάθλιψη, σκάλισα κάτι παλιά τεφτέρια και βρήκα, γραμμένο πριν 3-4 χρόνια, κάτι που ίσως δώσει και κάποια σταγόνα, πικρού έστω, χαμόγελου. Χρονιάρα μέρα που είναι, και με τους μασκαράδες επίκαιρους, η στήλη κάνει ό.τι μπορεί!


              ΜΙΖΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

   Ταξιτζή μου, πάτα μίζα, θα μιλήσουμε γιά μίζα,
   γιά κομπίνες φοβερές και κονομισιές τρελλές.
   Όποιες δεν, χοντρά, τα σκάει, απ’ τη πείνα θα λυσσάει,
   τη δουλειά γιά να τελειώσεις, πρέπει πρώτα να λαδώσεις,
   δεν αρκεί το κατιτίς, κι όλα πρέπει μετρητοίς.
   Στα πολύ μεγάλα «νάμπερς», χρησιμοποιούνται πάμπερς.
   Όλο τάλαρα και γρόσα, όμως μέχρι πεντακόσα,
   φτάνει να μη γίνει σάλος, όπως είπε κι ο «μεγάλος»,
   στα κρυφά, στα μουλωχτά, να μαζεύεις τα λεφτά.
   Αν μιλάς γιά Εφορία, λέμε, Τά! Χρυσωρυχεία!
   Έσοδα και εσοδεία, η καθ’ ύλην αρμοδία.
   Κάτι μούτρα μουλωχτά, σου τα παίρνουνε χοντρά,
   δεν μπορείς να τους ξεφύγεις, φόρους γιά να αποφύγεις.
   Κάποιοι εφοριακοί, μοιάζουν λαδοποντικοί!
   Όσο γιά Πολεοδομία, ούτε σύγκριση καμία,
   είναι το ανφαν γκατέ, μοσχαράκι φρικασέ.
   Μίζα εθνικό τους σπόρ, πανελλήνιο ρεκόρ,
   με τα τμήματα επιλέκτων, ειδικά των αυθαιρέτων,
   γιά να ρίξεις το μπετόν, έφοδος καταδρομών.
   Με σαγόνια δυνατά, σε αρμέγουν φοβερά,
   γι’ άδειες και εκσκαφή, στα μασάν στο πι και φι.
   Γιά να μπεις νοσοκομείο, με Ωνάση, μόνο, θείο,
   Έξι μήνες στην ουρά, περιμένεις τη σειρά,
   μόνο όποιος ασημώνει έχει «μπάρμπα στη Κορώνη»,
   φακελάκι όποιος δεν δίνει, σ’ ένα ράντζο θ’ αργοσβήνει!
   Κι αν δε «πέσεις», κούτσου-κούτσου, ούτε του αγίου π….ου,
   γιά εγχείρηση νεφρών, αναστάσας εκ νεκρών!
   Όσο γιά τα μπάι-πας, αν δεν πέσεις, πάει, πάς!
   Αν δε δώσεις φακελάκι, σε προβλέπω «αγγελάκι»,
   φεύγεις με εθελουσία και περνάς Αχερουσία.
   ΙΚΑ, μίκα, σύκα, ΤΕΒΕ, σε ταράζουνε στο κλέβε.
   Και στο κλάμα να πλαντάξεις, δεν προφταίνεις τις συντάξεις.
   Τη σύνταξή σου, γεγονός, θα εισπράξει ο εγγονός,
   ίσως και η κακομοίρα, η μελλοντική σου χήρα.
   Του Αιγαίου τα νερά, άλλοτε ήσαν καθαρά,
   μα απ’ τα λάδια τα πολλά, τώρα έγιναν θολά,
   όχι τόσο απ’ τις σεντίνες, πιό πολύ απ’ τις κομπίνες.
   Επειδ’ είναι της παρούσης, ο Μανούσης κι ο Μητρούσης,
   αντιστάσεως μη ούσης, όπως λέει κι ο Κοινούσης,
   «Τα παιδάκια, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά»,
   βγαίνει άφθονος μπερντές, απ’ τις άγονες γραμμές.
   Και στο Θίασο Σκιών, Χατζηαβάτης τραγουδών,
   «Δημητρούλα» μου γειά σου, όλ’ η μίζα δικιά σου.
   Όσο γιά Δικαιοσύνη, μόνο η «δίψα» της θα μείνει,
   άκουσα πως κάτι Εφέτες, «πιάνουν» χίλια με εκθέτες,
   και γιά κάποιες δικαστίνες, πως την κοπανάνε μήνες,
   με θρασύτητα περίσσεια, σε Λονδίνα και Παρίσια,
   όταν έμαθ’ όλη η χώρα, πως οι μίζες βγήκαν φόρα
   κι ένας άλλος δικαστής, αν μπορείς να φανταστείς,
   που όσο πιό βαθιά θα χώσει, πιό πολύ θα σ’ αθωώσει,
   φτάνει να ’χεις τα προσόντα, μπόι ένα και ογδόντα!
   Μέσ’ αυτό το μαύρο χάλι, τσουπ!, τα μοναστήρια πάλι,
   θα μας στρίψουνε τη βίδα, με τη λίμνη Βιστωνίδα.
   Να κι ο πονηρός Εφραίμ. –Μία πίτσα, αλά κρεμ!
   Που εξελίχτηκε διά μίας, γκραν επιχειρηματίας
   και γεμίζει μπεζαχτά, τι τα θέλει τα λεφτά;
   Μήπως ράσα θα φοράν, απ’ τον οίκο Σαιν Λωράν;
   Ράσα με μεγάλες τσέπες. – Βάλε μιά μερίδα κρέπες!
   Κι έγινε το Άγιον Όρος, τοκιστής σουλατσαδόρος,
   Ψωροκώσταινα, τσιμπλού, να και η Μονή Τοπλού,
   που ξεπούλαγε το Βάι, συφορά μου, βάι, βάι!
   Κι έγιναν real estate, ήγουν μοναστήρι-gate!
   Δυστυχώς, αυτή η χώρα, ξέφρενη στη κατηφόρα,
   έχει το λαδάκι εμπρός, σαν πολιορκητικός κριός,
   που την πόρτα ξαμπαρώνει και συνείδηση ναρκώνει.
   - Ακουμπήστε τα, φωνάζει, με προμήθειες τη βγάζει,
   της προμήθειας αγωγός, γη ελαιοπαραγωγός,
   όποια πόρτα κι αν χτυπήσεις, μιζαδόρο θ’ αντικρίσεις.
   Γιά να ζήσεις στην πατρίδα, πρέπει να ’χεις «Ελαϊδα»,
   μάθαν και στην Κομισιόν, τις τρελές «κονομισιόν»,
   πονηρές δοσοληψίες, ελληνογερμανικές φιλίες,
   φέρνουν χρήμα με κασέλες και μασάν μ’ εφτά μασέλες,
   πονηρό Ελλαδιστάν, πακτωλός Ζημενιστάν.
   Γύρω-γύρω οι μάγκες όλοι, κάνει η Ζήμενς το Μανώλη,
   γιά να παίρνει τις δουλειές, τους μοιράζει «κουταλιές»,
   στο τραπέζι από κάτω, δίνει κι ένα στον Τσουκάτο!
   Μέσα στης ζωής το ψέμα, μίζα είναι το πρώτο θέμα,
   σαν λαός αναφωνούμε: «Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε»!
   ποντικού ουρά μη στάξει κι ό,τι ο κώ…ς μας αρπάξει!
   Κι από σεξ,…. βρε το ρημάδι. «Φάε λάδι κι έλα βράδυ»!

Το γαϊτανάκι της χρεοκοπίας και τα διαβόητα CDS.

Επικαιρότης

   Χθες βράδυ, σε μιά λαϊκίστικη εκπομπή γνωστού φωνακλά και αμετροεπή δημοσιογράφου, παρουσιάστηκε ένα πολύ σοβαρό θέμα το οποίον, αν αληθεύει, θα πρέπει να χαλάσει κόσμο!
Εμφανίστηκε πολυσέλιδο κείμενο που, υποτίθεται, περιείχε πλήθος ονομάτων τα οποία είχαν επενδύσει-ποντάρει, στην πτώχευση της Ελλάδος. Στα περίφημα CDS.

   Ξεπερνώ τον γνωστό προβληματισμό περί «νομίμου» και «ηθικού», που εγκαινίασε η υπόθεση Βουλγαράκη, αφού η επαλήθευση του παλιού σλόγκαν: «Ο θάνατός σου η ζωή μου», αποτελεί σήμερα ένα ρεαλιστικό δεδομένο της σύγχρονης ζωής και των οικονομικών της παραμέτρων.
  
   Η αναφορά μιλούσε γιά ποντάρισμα γύρω στα 142 δις, με απόδοση, εις περίπτωση χρεοκοπίας της χώρας, γύρω στο 1 τρις!
   Το θέμα, όπως διαφαίνεται, (επαναλαμβάνω αν αληθεύει, αφού σήμερα όλοι θα πρέπει ν’ αμφιβάλουν γιά όλα), παρουσιάζει διττό και μεγάλο ενδιαφέρον γιά μας.
   Κατ’ αρχήν θα πρέπει, οπωσδήποτε, να γίνουν γνωστά όλα τα ονόματα πού είτε κατά μόνας, είτε συμμετέχοντας σε επενδυτικούς ομίλους και μηχανισμούς ποντάρισαν σ’ αυτή την πιθανότητα. Γιά να μάθουμε ποιοί, ψυχρά και υπολογιστικά, περιμένουν να τα «κονομήσουν», πάνω στην δυστυχία και εξαθλίωση ενός λαού 10 εκατομμυρίων λιμοκτονούντων πολιτών, και όχι μόνο! Σπουδαιότερο και πιό κρίσιμο ερώτημα αποτελεί το αν, μεταξύ των απάνθρωπων κερδοσκόπων που παίζουν στα «ζάρια» ζωές και ψυχές, ευρίσκονται και κάποια δικά μας «μπουμπούκια», π.χ. πολιτικοί, ανώτεροι διοικητικοί, τραπεζικοί και λοιποί «ηγέτες», τα οποία ένεκα θέσεως ή αξιώματος που κατείχαν, θα μπορούσαν να «κοντρολάρουν» τη ρουλέτα και να βοηθήσουν τη μπίλια να «κάτσει» εκεί που τους βόλευε! Δηλαδή, στημένο παιχνίδι. Δηλαδή εσχάτη προδοσία. Δηλαδή επαναφορά, ειδικώς γιά την περίπτωση, της θανατικής ποινής και στήσιμο αγχόνης στο Σύνταγμα. Μπροστά στη Βουλή και τον Άγνωστο Στρατιώτη!

   Από την άλλη, (επαναλαμβάνω, αν αληθεύει), δεν υπάρχει καμία περίπτωση να χρεοκοπήσει η χώρα! Αφού στην πτώση της θα παρασύρει πλήθος αμερικανικών Τραπεζών, κάτι που δεν θ’ αφήσει να συμβεί, επ’ ουδενί, το αμερικανικό κεφάλαιο. Στο αληθές του γεγονότος συνηγορεί και το μεγάλο ενδιαφέρον του πλανητάρχη τους Ομπάμα ο οποίος κόπτεται, ιδιαιτέρως και οψίμως, γιά την οικονομική… ευεξία της Ελλάδας και τη σωτηρία της από την χρεοκοπία. Την αγάπησε ξαφνικά!
   Κατά συνέπεια, αν είναι έτσι τα πράγματα, αφήστε να λένε ό,τι θέλουν οι μπλοφαδόροι-εταίροι μας. Ούτε εκατό Μέρκελες και διακόσιοι Σοϊμπρέδες δεν μπορούν υπερτερήσουν ενός Ομπάμα και μιάς πιθανής αμερικανικής χρεοπιστωτικής κατάρρευσης.
   Αρκεί το σενάριο, να μην είναι… σενάριο, αλλά πραγματικό γεγονός!

Ένα reqviem για το «Αττικόν», το καρκίνωμα και η μόνη λύση.

Θέσεις - Απόψεις

   Τον κινηματογράφο «Αττικόν» τον είχα συνδέσει με ένα πλήθος ιστορικών και επικών ταινιών που γαλβάνισαν τη νεανική φαντασία μου. Με πρώτο και καλύτερο τον «Χιτώνα», το πρώτο φιλμ που γυρίστηκε σε σύστημα «Σινεμασκόπ».
   Το «Αττικόν», ας μην αυταπατώμεθα, δεν θα ξαναλειτουργήσει ποτέ. Μεριά τα τεράστια έξοδα επισκευής, μεριά η σημερινή γενική οικονομική κατάσταση, αλλά και η μη αναφερθείσα μέχρι σήμερα, πιθανότατη, ασβεστοποίηση του φέροντος οργανισμού του κτιρίου από τις υψηλές θερμοκρασίες της πυρκαγιάς, (κάτι που θα πρέπει, ήδη να εξετάζεται), καθιστούν την επαναλειτουργία του σχεδόν απίθανη. Κι ας λένε το αντίθετο, με πεισμωμένη θλίψη οι ιδιοκτήτες του, προς τιμή τους.
   Ένα ακόμη στολίδι-σύμβολο της πόλης χάνεται άδικα και κουτά. Θύμα κι αυτό της αβελτηρίας ενός δειλού, κομπλεξικού, αμόρφωτου, αδιάφορου και ανίκανου κράτους. Ενός κράτους που διοικείται από την λαϊκίστικη, τάχα, δημοκρατική, αλλά πλήρως ιδιοτελή κι αδιάφορη γιά τα πραγματικά συμφέροντα του λαού και της χώρας. Πάει, χάθηκε κι αυτό μαζί με τόσα άλλα κτιριακά στολίδια, (δεν πλεόναζαν, δα), που κουτσοκοσμούσαν την παλαντζάρουσα μεταξύ Ανατολής και Δύσης ελληνική πρωτεύουσα.
   Ο, κατά τον Κίμο τον Κουλούρη, Χρηστάκης Παπουτσής, με λογική και νοοτροπία ενός κλασσικού κομματόσκυλου που δήθεν προστατεύει τον πολίτη και την περιουσία του. Που κοκορεύεται και λαϊκίζει αισχρά λέγοντας ότι προτιμά να σώσει μιά ζωή, από την πρόσοψη της «Μεγάλης Βρετάνιας». Που με το άτοπο και άκρως δημαγωγικό αυτό δίλημμα, βιάζει κατάφωρα τη λογική και το δημοκρατικό μας συναίσθημα, το άφησε κι αυτό να χαθεί! Και ψελλίζει λαϊκίστικες σαχλαμάρες.
   Το ίδιο θα έλεγε, ο δημοκράταρος αυτός, αν επρόκειτο γιά τη ζωή ενός Χίτλερ, του Νορβηγού ψυχρού εγκληματία που ξεκλήρισε οικογένειες, δημιουργώντας εκατόμβη αθώων θυμάτων, ενός παιδεραστή που θα βίαζε και ξέκανε την δεκάχρονη κόρη του, (δεν ξέρω αν και τι ηλικίας παιδιά έχει), ή ενός εμπόρου ναρκωτικών που θα παρέσυρε στην εξάρτηση και τον θάνατο τον δεκαπεντάχρονο γιο του; Παρ’ όλο που θα του άξιζε, δεν του το εύχομαι!

   Καιρός να σταματήσει το αστείο. Αν βάλουμε σε μιά ζυγαριά, στο ένα της τάσι τις καταστροφές κτιρίων, τις ατέλειωτες καταστροφές, αρχίζοντας από το κάψιμο του Πολυτεχνείου μέχρι τις πρόσφατες. Τις απροσμέτρητες χαμένες ιδιωτικές περιουσίες των αθώων καταστηματαρχών, που μετά τα πρώτα δημοσιογραφικά φλας, αφήνονται, μόνοι κι έρημοι, στη μοίρα και τη δυστυχία τους. Τις λεηλασίες και τα πλιάτσικα, μαζί με τις καταστροφές υλικών κι εγκαταστάσεων. Τις απώλειες θέσεων εργασίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται, που κανείς δεν μαθαίνει και δεν προσμετρά, αφού όλα χάνονται στην ανωνυμία του πλήθους. Και στο άλλο τάσι αν τοποθετηθούν όλα τα επιχειρήματα των θολοκουλτουριαρέων αναρχοαριστερών, που υποστηρίζονται από τις κλάψες, π.χ. του πονοψυχιάρη ηρακλέα των δημοκρατικών θεσμών Στράτα-Στρατούλη, (στο μυαλό), μαζί με τις απατεωνίστικες προφάσεις της…. διακίνησης των ιδεών, του ακαδημαϊκού -άχρηστου- ασύλου και όλη τη σχετική μπουρδολογία.
   Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία προς τα πού θα γείρει η πλάστιγκα!

   Καιρός να σταματήσει πιά αυτή η φάμπρικα της εκτροφής πέμπτης φάλαγγας και της δημιουργίας καταστρεπτικών μηχανισμών μέσα στα σπλάχνα των ιερών και οσίων της κοινωνίας μας, που είναι τα πνευματικά ιδρύματα. Καιρός να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου, από όλο αυτό το εγκληματικό σκυλολόι που χρησιμοποιεί και καπηλεύεται τα Πανεπιστήμια για να καταστρέψει, να κάψει, να σκοτώσει. Μαζί με τους καραγκιόζηδες και μισοαμόρφωτους μουσομαλλιάδες που υποδύονται τους καθηγητές και πνευματικούς ταγούς. Όξω όλοι, καθίκια! Ουστ!

   Ήδη, έστω με χίλια στανιά, ψηφίστηκε και υπάρχει νόμος που λύνει τα χέρια της Πολιτείας και της Αστυνομίας, και της επιτρέπει να εισβάλει στις φύτρες του κακού και να τις ξεριζώσει. Μία φορά χρειάζεται να γίνει. Αλλά με σταθερότητα και αποφασιστικότητα. Πόλεμος στον πόλεμο της θρασύτητας και της ψευτομαγκιάς. Και αν πέσει και κανένα κουκουλοφορεμένο κεφάλι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, μπροστά στο τεράστιο κοινωνικό όφελος της κάθαρσης. Αυτές οι ψευτοευαισθησίες μας μάραναν. Μη χαθεί κανένας πολεμιστής αναρχικός. Όμως αυτά έχει ο πόλεμος. Είναι γιά πραγματικούς άντρες κι όχι θρασίμια. Και όσοι κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της κοινωνίας ας έχουν το σθένος να μετρήσουν και απώλειες. Η Αστυνομία ας αφεθεί να επιβάλει την τάξη με κάθε θυσία. Τα περιθώρια εξαντλήθηκαν, μαζί με την υπομονή του κόσμου και τα λεφτά του δημόσιου κορβανά που δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίζει, κάθε λίγο και λιγάκι, τέτοιες ζημιές. Κι ας αφήσουν οι χαζοχαρούμενοι μαρκουτσοφόροι των καναλιών, οι λαϊκιστές του κερατά, την Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της απερίσπαστη και να μην την πριονίζουν με ανόητες κριτικές και «ως περί διαγραμμάτου» ευθύνες, από τη σιγουριά του καναπέ!

   Γιά τους τρεις αθώους τραπεζικούς υπαλλήλους και το αγέννητο βρέφος, που οι δημοκράταροι έσπρωχναν να μην βγουν έξω και σωθούν, αλλά να μείνουν μέσα και καούν, όπως κι έγινε, δεν ακούγεται πλέον κιχ! Τα ονόματά τους ξεχάστηκαν. Όλα τα κροκοδείλια δάκρυα εξαντλούνται …. στον Αλέξη! Μαζί με την υποκρισία, αφού κανείς δεν δίνει δεκάρα γιά το αδικοχαμένο παραπλανημένο παιδί, παρά μόνο γιά ό,τι μπορεί να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τον χαμό του.
   Ας μαζέψουν όλους αυτούς τους λεβέντες κουκουλοφόρους κι ας τους κλείσουν δυό μήνες, προφυλακισμένους, χωρίς κατηγορία στη στενή, παρέα με ισάριθμους «στερημένους» και νταβραντισμένους βαρυποινίτες. Να δεις πως οι «σκληροτράχηλοι» παλικαράδες, όταν βγουν έξω, αντί γιά καταλήψεις και επαναστατικές εκπομπές στους ραδιοσταθμούς τους, θα βγάζουν συνταγές γιά σουφλέ με μελιτζάνες, χαλβά της Ρήνας, φανουρόπιτα νηστίσιμη και οδηγίες γιά γκομπελέν και σταυροβελονιά!

   Με κάτι τέτοιες πρακτικές ο αείμνηστος Μπαϊρακτάρης καθάρισε την παλιά Αθήνα από τη μάστιγα των κουτσαβάκηδων!

Η παραβολή των ασώτων. Η Ιστορία με λίγα και απλά λόγια.

Θέσεις - Απόψεις

   Πολύς κόσμος, αγνός κι αθώος, μέσα στην παραζάλη που του δημιουργούν οι αλλεπάλληλες σφαλιάρες που του αποσυναρμολόγησαν την οικογενειακή του οικονομία, του κατέστρεψαν τα όνειρα και του γκρέμισαν παρόν και μέλλον, απορεί αποσβολωμένος:
   - Μα εγώ δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανένα, σαν σκυλί δούλευα μιά ζωή. Γιατί, λοιπόν, να την βλέπω τώρα ερείπια; Σε τι έφταιξα που διάφοροι ανίκανοι και διεφθαρμένοι που με κυβέρνησαν και οι κλέφτες που διαπλέχτηκαν μαζί τους, ρήμαξαν τον τόπο. Γιατί να πληρώνω τώρα εγώ;
   Το ερώτημα, μαζί με το δίκιο που αναβλύζει και την αγανάκτηση που εκπέμπει, κατ’ αρχήν είναι σωστό. Όμως, όπως γιά όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή και τη φύση, υπάρχει κι εδώ εξήγηση. Οι παραβολές, οι μεταφορές, οι αλληγορίες και τα παραδείγματα εξηγούν καλύτερα και τα πιό δύσκολα πράγματα. Επιχειρώ κάτι τέτοιο.

   Ας θεωρήσουμε ότι η ελληνική οικονομία είναι μία τεράστια δεξαμενή νερού. Μιά δεξαμενή που τροφοδοτεί, ας πούμε, 100 κρουνούς, εκατό βρύσες που χρησιμοποιούν το νερό της και την αδειάζουν, θεωρώντας πως αυτές οι βρύσες είμαστε εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας. Αυτή η δεξαμενή, που θα πρέπει να διαθέτει νερό, ας υποθέσουμε πως την γέμιζαν νερά από διάφορες πηγές. Μία κανονική και νόμιμη και διάφορες άλλες παράνομες, που της έριχναν είτε κλεμμένο, είτε δανεικό νερό. Και η δεξαμενή έμενε πάντα γεμάτη και τροφοδοτούσε κανονικά τις βρύσες.
   Από την κάτω μεριά, οι εκατό βρύσες, (εμείς οι καταναλωτές, οι Έλληνες), τραβάγαμε νερό. Κατά τις ανάγκες μας και κατά το κέφι μας. Κάποιες βρύσες, οι άμυαλες, ήσαν ορθάνοιχτες νυχθημερόν και σπαταλούσαν άσκοπα το πολύτιμο νεράκι. Κάποιες ήσαν μισάνοιχτες, κάποιες ανοιγόκλειναν γιά λογική χρήση και κάποιες, ίσα που έσταζαν, συντηρώντας μόλις τους κατόχους τους που ξεροστάλιαζαν.
   Κάποια στιγμή, το κλεμμένο και το δανεικό νερό σταμάτησε να τροφοδοτεί τη δεξαμενή, αφού οι κάτοχοί του πήραν χαμπάρι την κομπίνα κι έκοψαν την παροχή, και οι νόμιμες πηγές άρχισαν να στερεύουν κι αυτές. Σε λίγο, αφού η κατανάλωση δεν έπαυε, και μέχρι να πάρει κανείς χαμπάρι το τι γινόταν, η δεξαμενή στράγγιξε! Δεν της έμεινε ούτε σταγόνα!
   Αποτέλεσμα, το νερό λείπει σε όλους. Και σ’ αυτούς που το σκόρπαγαν άκριτα και άμυαλα, αλλά και σ’ αυτούς που το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους και το απολάμβαναν με το σταγονόμετρο. Η λειψυδρία χτυπά, πλέον, κατακέφαλα επί δικαίων κι αδίκων!
   Όπως είναι προφανές, τη ζημιά δεν την προξένησαν όλοι, την πληρώνουν, όμως, όλοι! Αυτό συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία, που τη νύφη πληρώνουν όλοι, αδιακρίτως ευθύνης και συμμετοχής στη ζημιά.

   Η παραβολή, βεβαίως, έχει και συνέχεια, στο τι μέλλει και τι δέον γενέσθαι εφεξής.
   Η προσοχή και η μέριμνα θα πρέπει να στραφεί, πλέον, στις νόμιμες πηγές νερού. Αυτές θα πρέπει και να αυξηθούν σε πλήθος, αναζητώντας κι άλλες, ανεκμετάλλευτες μέχρι σήμερα, και στις υπάρχουσες να βελτιωθεί η απόδοση. Και να προσεχτούν ως κόρη οφθαλμού. Πρέπει οπωσδήποτε ν’ αυξηθεί το νεράκι που εισρέει στη δεξαμενή!
   Από την άλλη, οι κρουνοί εκροής θα πρέπει να προσαρμόσουν την ροή τους, αφ’ ενός στη δυνατότητα παροχής της δεξαμενής και, αφ’ ετέρου, να επανεξετάσουν τις ανάγκες της κάθε βρύσης, (καταργώντας τις περιττές ή περιορίζοντας κάποιες άλλες), ούτως ώστε να βολευτεί η κατάσταση γιά όλους! Προσδοκώντας και ευχόμενοι στον καλό Θεό να τσοντάρει με το άνοιγμα των δικών του κρουνών, στο γέμισμα των δικών μας ταμιευτήρων.

   Όλα πλέον βρίσκονται στα χέρια του φάσματος, που αρχίζει από τους πολιτικούς και τελειώνει στους πολιτικάντηδες, οι οποίοι θα κληθούν να διαχειριστούν την υπόθεση, αλλά και του λαού που θα τους επιλέγει.
   Αυτό αποτυπώνει, με λίγα και αλληγορικά λόγια, μιά ιστορική διαδρομή που άρχισε τριάντα χρόνια πριν και θα τραβήξει καμιά εκατοστή, μετά. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!

Η επόμενη ημέρα.

Σκέψεις

   Χθες ήταν μιά πραγματικά ιστορική ημέρα γιά τον τόπο. Ημέρα δύσκολων και καθοριστικών αποφάσεων που θα χαράξουν την πορεία και το μέλλον της χώρας γιά αρκετά χρόνια.
   Όλα λειτούργησαν συμβατά με την κρισιμότητα των στιγμών. Όλα στη θέση τους!
   Ο λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, κατέβηκε απελπισμένος στους δρόμους γιά να διαδηλώσει ειρηνικά την αντίθεση, την οργή και την αγανάκτησή του σε όσα πικρά «μαγειρεύονται», γιά χάρη του αλλά ερήμην του, και που, μοιραία, θα γευτεί στο άμεσο μέλλον. Κάποιοι, μεταξύ αυτών κι ο γράφων, παρακολούθησαν με πόνο, αλλά από μακριά τα συμβαίνοντα, γιατί θεωρούσαν τις όποιες αντιδράσεις καθυστερημένες κι ανώφελες, στη λογική του: «Ουκ έστι μετάνοια εν Άδη». Θα είχαν αξία αν είχαν συμβεί αρκετά χρόνια πριν, όταν θα μπορούσαν να προλάβουν δυσμενείς τωρινές αποφάσεις και οδυνηρά τετελεσμένα.
   Στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς πως το ογκώδες χθεσινό συλλαλητήριο μετέτρεψε την απόφαση, έστω και ενός, από τα μέλη του Κοινοβουλίου; Αν ναι, δικαιούται Νόμπελ αφελείας! Απλώς έδωσε βήμα και κάλυψη στους γνωστούς μπαχαλάκηδες, (των όποιων αποχρώσεων, σκοπιμοτήτων και προελεύσεων), να δουλέψουν πάλι υπερωρία με full speed στις μηχανές τους και να καταστρέψουν περιουσίες αθώων, να κάψουν μερικά από τα πιό όμορφα, και λιγοστά εναπομείναντα, κτίρια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στέλνοντας ταυτόχρονα στα συσσίτια του Δήμου και της Αρχιεπισκοπής, μερικές εκατοντάδες ακόμη νεόπτωχους συμπολίτες μας, που θα χάσουν τις δουλειές τους. Όλα και όλοι δούλεψαν ρολόι! «Καθείς εφ' ω ετάχθη»!

   Όπως έδειξε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της Βουλής, αλλά και η φόρτιση που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης, η χθεσινή διαδικασία απετέλεσε την πιό δύσκολη από όσες διεξήχθησαν, τουλάχιστον από την εποχή της μεταπολίτευσης. Έτσι νομίζω κι έτσι πιστεύω, αφού η μνήμη μου αρνείται να ανακαλύψει άλλη δραματικότερη συνεδρίαση Βουλής. Αυτό άλλωστε αποκαλύπτει και το απόλυτο μπέρδεμα των τοποθετήσεων των βουλευτών, γιά τους οποίους πιστεύω πως ουδέποτε στο παρελθόν αντιμετώπισαν τον ρόλο τους με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αυτό αποδεικνύει και η ψήφος τους, που κατήργησε, στην πράξη, τις διαχωριστικές γραμμές όλων των κεντροδεξιών κομμάτων, σε βαθμό που αν δεν γνώριζες την κομματική ταυτότητα του καθενός και έκρινες μόνο από την ψήφο του, δεν θα καταλάβαινες ποιός είναι ποιός και που πραγματικά ανήκει κομματικά. Προϊόν βαθιάς σκέψης και διαφορετικής εκτίμησης, πέραν από κομματικές γραμμές, νουθεσίες και απειλές διαγραφής. Πλην, εννοείται, της Αριστεράς που από παλιά έχει κατασταλαγμένη άποψη, (άσχετα αν είναι σωστή ή λάθος), και που την τηρεί απαρέγκλιτα

   Αυτό το χαοτικό σκεπτικό, με τις εντυπωσιακές αλληλουχίες άποψης που οδήγησαν σε αναπάντεχες αποφάσεις κάποιων, κόντρα στην μέχρι σήμερα πολιτική τους διαδρομή, π.χ. Ξενογιαννακοπούλου, Κεφαλογιάννης, Γεωργιάδης, κ.λπ., τελικά είναι απολύτως εξηγήσιμο! Πολύ κακώς και απόλυτα λανθασμένα θεωρήθηκε το χθεσινό διακύβευμα, ως επιλογή μεταξύ «κακού» και «χειρότερου»! Ουδέν ψευδέστερον, αφού αν ήταν έτσι, η επιλογή θα ήταν και απλή και εύκολη! Προφανώς όλοι θα διάλεγαν το «κακό», ως βέλτιστον!
   Δυστυχώς, το δίλημμα ήταν επιλογή μεταξύ «κακού» και «κακού»! Δύο απόλυτα ισοδύναμα μεγέθη με ακριβώς ισόποσα συν και πλην. Γι’ αυτό και η επιλογή κατέστη φοβερά δύσκολη και το αποτέλεσμα «παρδαλό».

   Εκείνο που διαφαίνεται ζοφερότερο σήμερα είναι το γεγονός πως η υπομονή των Ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας έχει φτάσει πλέον στα όρια της αντοχής της και, αφού σίγουρα έχουν αναπτύξει μηχανισμούς εναλλακτικής πορείας, αντιμετωπίζουν σοβαρά ένα διαζύγιο με την… προσφιλή τους χώρα που το «παίζει» Λούκυ Λουκ και κάνει συνεχώς του κεφαλιού της, παρά τα όσα κατά καιρούς συμφωνεί και υπογράφει. Αυτή η αίσθηση είναι πλέον διάχυτη και αντανακλάται σε ψυχρές έως απρεπείς συμπεριφορές, τον τελευταίο καιρό, προς τους Έλληνες διαπραγματευτές και ομολόγους τους. Με το άγριο κούνημα δακτύλου και τα κοφτά κι απότομα «take or leave it», που μας πετούν τελευταία κατάμουτρα!

   Προσωπικά πιστεύω ότι καλώς ψηφίστηκε ό,τι ψηφίστηκε χθες, παρ’ ότι μέχρι τελευταίας στιγμής ήμουν δίβουλος. Πείστηκα από ένα επιχείρημα του Κρεμαστινού, (αν είναι δυνατόν, γιά έναν συνειδητόν αντιπασόκο!!!), που είπε.
   - Έχουμε έναν ασθενή που είτε του τραβάμε το σωληνάκι και πεθαίνει ακαριαία, είτε του χορηγούμε φάρμακο που θα του παρατείνει τη ζωή γιά λίγο, προσδοκώντας σε κάτι. Έστω σε θαύμα! Στη χειρότερη περίπτωση κερδίζουμε λίγη ζωή παραπάνω. Και γιατί όχι αφού, ούτως ή άλλως, ο ασθενής είναι καταδικασμένος.
   Η ζωή είναι γλυκιά, προσθέτω, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και πειθόμενος τάχθηκα με την ελπίδα και το «ναι»!

   Στη σημερινή επόμενη ημέρα, ζητούμενο πλέον τι κάνουμε τώρα. Θεωρώ πως η παρούσα σύμβαση, (με πολλές αμφιβολίες αν οι Ευρωπαίοι-εταίροι μας θελήσουν, τελικά, να την εφαρμόσουν, αφού κι οι ίδιοι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και εσωτερικές αντιδράσεις), πέραν από τον πρόσθετο σφαγιασμό του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων, θα πρέπει να ξυπνήσει αντανακλαστικά, να κινητοποιήσει μηχανισμούς και να δραστηριοποιήσει κάθε παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Σίγουρα υπάρχουν, αλλά είχαν αποχαυνωθεί από τον τρυφηλό «ωχαδελφισμό» και είχαν παραδοθεί στο εύκολο τρύγισμα του πλαστικού χρήματος, του δανεισμού και της «ήσσονος προσπαθείας». Οι παλιοί τρόποι ζωής μας θα πρέπει να διαγραφούν από τη μνήμη, μαζί με την ουτοπία των «κεκτημένων» και όλα ν’ αρχίσουν πάλι από μηδενική βάση. Να μην επαναπαυτούμε στο νέο δάνειο, που κι αυτό θα πληρωθεί με άφθονο ιδρώτα, μεγάλες στερήσεις και μπόλικο αίμα, αλλά να αντιμετωπιστεί σαν ένα σωσίβιο, το τελευταίο, από το οποίο θα πιαστούμε, μεσοπέλαγα όντες, και αξιοποιώντας τις δικές μας δυνάμεις, που θα αφυπνίσουμε και πολλαπλασιάσουμε, ("ανάγκαν και θεοί πείθονται"), θα προσπαθήσουμε να βγούμε στην ακτή. Μόνοι μας πλέον! Με το μυαλό και τα χέρια μας. Και τις αρετές που, αναμφισβήτητα, διαθέτει η φυλή μας και τις οποίες αφήναμε γιά χρόνια να κοιμούνται στα πίσω καθίσματα ενός Καγιέν, στα μηδενιστικά συνθήματα των τοίχων, στα τραπέζια των μπουζουκομάγαζων, στις φραπεδιές της θολοκουλτούρας στις καφετέριες και στα φρούτα που σάπιζαν, μαζί τους, στα δέντρα.
   Αν τα καταφέρουμε, έχει καλώς, αλλιώς μας περιμένει ο βυθός. Κι αυτός, μέσα στο παιχνίδι είναι. 

Ιστορία και ιστορικές στιγμές.

Στοχασμοί

   Οι μέρες και ώρες που ζούμε είναι πραγματικά ιστορικές, γιά όσους μπορούν να καταλάβουν λίγο πέρα από συντάξεις που κόβονται, μισθούς που μειώνονται, (από όσους έχουν ακόμη δουλειά), οικονομικές αφαιμάξεις που εφαρμόζονται, όνειρα που γκρεμίζονται, ζωές που κατεδαφίζονται. Είναι ιστορικές γιατί τώρα το καράβι μιάς ολόκληρης χώρας αλλάζει πορεία.
   Τώρα γίνεται βίαια και μοιραία, ό,τι δεν κάναμε μόνοι μας, ως οφείλαμε, πριν πολλά- πολλά χρόνια. Και κάθε τέτοια βίαιη, και προς τα κάτω, αλλαγή φέρνει φτώχεια στην τσέπη, μούδιασμα στο σώμα και απόγνωση στην ψυχή.
   Οι όποιες τωρινές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, σπασμωδικές, ανοργάνωτες και ενστικτώδεις, μοιάζουν αλυσιτελείς και ατελέσφορες, ως προς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Και με τέτοιον αντίπαλο απέναντι, φαντάζουν σαν απελπισμένη μάχη οπισθοφυλακών. Ασπιρίνη εναντίον καρκίνου.
   Η στήλη, βαριά προσβεβλημένη από την καθολική και διάχυτη μελαγχολία, σαν διέξοδο από το σημερινό ψυχικό και πνευματικό στρίμωγμα που αισθάνεται, θυμήθηκε ξαφνικά και αυτόματα, κάποιες άλλες ιστορικές στιγμές της πατρίδος.

   Ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Μεσογείων, στο ύψος του Πενταγώνου, δεξιά και απέναντι, υπάρχουν υπηρεσίες του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Μεταξύ της κεντρικής λεωφόρου ανόδου στου Παπάγου και του πίσω δρόμου, της οδού Αναστάσεως. Ανεβαίνοντας την Αναστάσεως, κάμποσα μέτρα μετά το Υπουργείο, υπάρχει δεξιά ένα αλσάκι και αριστερά σπίτια. Στο παρκάκι υπάρχουν δύο μικρές εκκλησίες, της Αναστάσεως και της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Λίγο πριν από την πρώτη, μέσα στο πάρκο, στα ριζά έξι γιγαντιαίων κυπαρισσιών, υπάρχουν έξι, μία ανά δέντρο, μικρές μαρμάρινες πινακίδες που γράφουν. «Γούναρης», «Θεοτόκης», «Πρωτοπαπαδάκης», «Χατζηανέστης», «Στράτος» και «Μπαλτατζής». Πρόκειται γιά τον τόπο εκτελέσεως των καταδικασθέντων, μετά την «Δίκη των Έξι», όπως έμεινε στην Ιστορία. Των θεωρηθέντων ως πρωταιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής.
   Εκεί, στο σημείο εκείνο, οι προαναφερθέντες Έξι, το πρωί της 15ης Νοεμβρίου του 1922, αντάλλαξαν τη ζωή τους, (πιθανότατα άδικα, σίγουρα βιαστικά και χάριν σκοπιμότητος), με τη ζωή 600.000 Μικρασιατών ομοεθνών τους, (ένας γιά κάθε 100.000!), και ξέπλυναν το μεγαλύτερο εθνικό ρεζιλίκι της Νεώτερης Ελλάδος, αυγατίζοντας, ταυτόχρονα, τη χώρα με 1,5 εκατομμύριο ζωντανό και δραστήριο «υλικό», που ξεριζωμένο από τις εστίες του μικρασιατικού ελληνισμού ήρθε στη Μητέρα Πατρίδα, εμπλουτίζοντας και αναζωογονώντας το γηγενές αίμα που μαράζωνε, στενόμυαλο και οπισθοδρομικό, και βάδιζε προς τον εκφυλισμό.

   Ομολογώ πως, αν και βέρος Αθηναίος που πέρασε από το σημείο εκατοντάδες φορές, αγνοούσα αυτή την ξεχασμένη και πεταμένη, λίγα μέτρα από μιά κεντρική λεωφόρο και δυό βήματα από αυλές και μπαλκόνια, τελευταία σελίδα του μεγαλύτερου δράματος που έζησε ο ελληνισμός, κατά τον 19ο αιώνα. Το σημείο το ανακάλυψα τυχαία και, αιφνιδιασμένος, δεν κράτησα τη σειρά αναγραφής των ονομάτων, που υποδηλώνει το ακριβές σημείο που αντιμετώπισε ένας έκαστος το εκτελεστικό απόσπασμα. Όμως ήταν εκεί και οι Έξι.
   Αναρωτιέμαι, σαν πόσοι Αθηναίοι, απ’ αυτούς που ζουν και διασχίζουν την περιοχή, γνωρίζουν τι περιέχει και ποιά η ιστορική σημασία της;

   Θα μου πείτε, τι μας τα λες τώρα αυτά και τι μας μπερδεύεις μ' εκατό χρόνια πριν, εδώ χανόμαστε! Η απάντηση, δοσμένη από κάποιον σοφό, είναι μία.
   - Λαός που ξεχνά, ή αγνοεί την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει!
   Μέχρι να την αποστηθίσει!, συμπληρώνω εγώ.

Την Τετάρτη και….. με τον κηδεμόνα σου! Και μια πρακτική ιδέα.

Επικαιρότης

   Η χώρα, στην παρούσα διαπραγμάτευση με τους εταίρους-αναρροφητάς του αίματός μας, (κοινώς φίλους-βρικόλακες), έχει μείνει «μετεξεταστέα» γιά 325 ψωροεκατομμύρια ευρώ!
   Η στήλη, βεβαίως εκτιμά και υπολήπτεται απείρως, ένα ποσό τόσο μεγάλο σε απόλυτα μεγέθη.
Όμως μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό των δισεκατομμυρίων που κυκλοφορούν και σφυρίζουν
-ζβιννννννν- τριγύρω μας τα τελευταία χρόνια και έχουν δημιουργήσει ένα διάχυτο αίσθημα μιθριδατισμού στο άκουσμα και κοίταγμα κολοσσιαίων αριθμών ευρώ, ομολογεί ότι έχει προσβληθεί βαρύτατα και η ίδια, απ’ αυτήν την επίκαιρη νόσο, που συνδέεται άρρηκτα και με το γνωστό αρχαιοελληνικό ρητό: «Φάτε μάτια ψάρια και…. αυτιά περίδρομο!».
   Συνεπώς, θεωρείται περίπου αστείο, να κολλάει μιά τόσο μεγάλη συναλλαγή σε τέτοια…. ψιλά! Αν, δηλαδή, η υπόθεση δεν αποτελεί άλλη μία πράξη της μαύρης μπλοφαδόρικης φαρσοκωμωδίας των τελευταίων ημερών, που να δικαιολογεί από τους εκδικητές-εταίρους μας, μερικές ακόμη σφαλιάρες νουθεσίας στον ταλαίπωρο σβέρκο μας, ο οποίος, κατά τον παλιό μύθο, «...ζυγόν δεν υποφέρει»! (Βέβαια ο μύθος μιλάει γιά ζυγό, όχι γιά φάπες!).  Κάτι σαν σε παλιές ελληνικές ταινίες, όπου η Ευρώπη είναι ο Βουτσάς και η Ελλάδα ο μακαρίτης Τζαννετάκος!
Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε το πράγμα καθίσταται ύποπτο και μυρίζει αδυναμία κι ανέχεια. Η Ευρώπη, με τις γενικές «κωλοπιλάλες» που την διακατέχουν, ψειρίζει, αναβάλλει, κοσκινίζει συνέχεια και ψάχνει αφορμές και προφάσεις γιά να μας κόψει... το βερεσέ!
   - Α’, φοράτε κοντά σοσόνια! Δεν έχει κοκό!

   Εν πάση περιπτώσει, αν θέλουμε να δούμε το πράγμα πιό σοβαρά από την πλευρά μας, υπάρχουν και ανώδυνες λύσεις στην εξεύρεση ενός τέτοιου ποσού. Πρόχειρα, καταθέτω τρεις απορίες που θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν και πηγές άντλησης κάμποσων εκατομμυρίων, αν τύχαινε και επαναλαμβανόταν καμία νέα επιφοίτηση στις κεφαλές των αρμοδίων ντόπιων αιμοληπτών-συνεργατών της τρόικα.
  
   α) Υπολογίζονται σε τεράστιο νούμερο, όχι επακριβώς καταμετρημένο αλλά με πολλά μηδενικά, οι λαθρομετανάστες που ζουν κι εργάζονται στη χώρα και αποστέλλουν χρήματα στις οικογένειές τους, γιά να ζήσουν κι αυτές. Αναρωτιέμαι, αφού έφτασε κι ο τελευταίος άνεργος Έλληνας να τσοντάρει από εισόδημα που δεν έχει στον μπατιρημένο ελληνικό κορβανά, γιατί να μην προσφέρουν κι οι εργαζόμενοι λαθρομετανάστες το κατιτίς τους. Αφού βγάζουν ένα κομμάτι ψωμί εδώ, (μαύρο, κατάμαυρο, εφ' όσον δεν πληρώνουν φόρους, εισφορές και λοιπά κερατιάτικα που πληρώνουμε εμείς οι ιθαγενείς-υπήκοοι), ας δώσουν κι αυτοί λίγα ψίχουλα, τώρα που υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ας πούμε ένα 10% από τα αποστελλόμενα στο εξωτερικό εμβάσματα. Η κράτηση είναι απλή, εύκολη και άμεσης απόδοσης.

   β) Θα μπορούσε, και θα έπρεπε, η βουλευτική θητεία να αποτελεί παρένθεση μέσα στην γενική επαγγελματική σταδιοδρομία των βουλευτών. Να μην υπάρχουν ταμεία ειδικής βουλευτικής συνταξιοδότησης, να μην υπάρχουν σχετικές κρατήσεις και, απλά, ο κάθε βουλευτής να συνεχίζει, όσο είναι βουλευτής, να πληρώνει κανονικές εισφορές στο ταμείο του βασικού του επαγγέλματος. Ο βουλευτής-γιατρός στο Ταμείο των γιατρών, ο βουλευτής-μηχανικός στο Ταμείο των μηχανικών, ο έμπορος στων εμπόρων, κ.ο.κ. Και όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου να συνταξιοδοτείται από τον φορέα του.
   Είπαμε, μία σύνταξη γιά όλους. Και εννοούμε όλους!
   Ούτως ή άλλως οι «πατεράδες του Έθνους» κορδακίζονται ότι υπηρετούν ασκώντας λειτούργημα και δεν «κονομάν» ασκούντες επάγγελμα, (και μάλιστα πολύ προσοδοφόρο, όπως λέει ο λαός). Ας το αποδείξουν!

   γ) Ανακοινώθηκε πρόσφατα φύρα 1 δις ευρώ, οφειλομένη σε φάρμακα που παραμένουν στα ντουλάπια των σπιτιών αχρησιμοποίητα και καταλήγουν, ληγμένα, στα σκουπίδια! Αιτία η ποσότητα στις συσκευασίες. Πολύ μεγαλύτερη της απαιτούμενης γιά μιά συγκεκριμένη θεραπεία ενός ασθενούντος. Ο γιατρός που συνταγογραφεί και ο φαρμακοποιός που χορηγεί γνωρίζουν πώς, π.χ. ο ασθενής θα χρησιμοποιήσει δέκα χάπια από ένα κουτί που περιέχει είκοσι και τα υπόλοιπα θα παραμείνουν μέχρι να .. ..ξαναρρωστήσει, ή να λήξουν τα φάρμακα και να πεταχτεί το κουτί! Γιατί;
   Δεν θα μπορούσε να προβλεφθούν ποικίλες συσκευασίες φαρμάκων με διαφορετικές ποσότητες και χορηγήσεις αναλόγων με την περίπτωση, ώστε να μην περισσεύει και πετιέται τίποτα; Σε μιά τέτοια περίπτωση, η οικονομία θα ήταν εντυπωσιακή, χωρίς να περικοπεί τίποτα αναγκαίο.

   Μερικές αφελείς απορίες ενός αιθεροβάμονος ρεαλιστή. Σιγά, μην απαντηθούν!

To νέο «Πνιγμόνιο», οι σικέ κοκορομαχίες και η πολυπόθητη ανάκαμψη της…αθώας Κοκκινοσκουφίτσας.

Θέσεις - Απόψεις

   Όπως ήταν αναμενόμενο και η νέα συνταγή-προσταγή της τρόικα πέρασε ατόφια. Παρ’ όλα τα τσαλίμια της γαλαξιακής νεώτερης Πυθίας που ακούει στο όνομα Γ. Καρατζαφέρη, (ο γιός του σανοπώλη), την ψευτομαγκιά του δυσκοίλιου Σαμαρά και την ανυπαρξία του ευρισκόμενου αλλού γι’ αλλού, Κοσταρίκου, ο οποίος ξύπνησε, ξαφνικά, στο τέλος και θυμήθηκε, τελευταία στιγμή, να κονταροχτυπηθεί με τον Σαμαρά, μόνο και μόνο γιά να δηλώσει κι αυτός παρών στην παράσταση, έστω θλιβερός κομπάρσος! (Τσουπ!, Εδώ είμαι κι εγώ!  Αυτό τον συμβούλεψαν να…. διαβάσει, οι σύμβουλοί του!).
   Στην ουσία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μπάλα έχει χαθεί από τα ελληνικά πόδια. Μας έχουν στριμώξει στη μικρή περιοχή και μας αλλάζουν τα φώτα, χτυπώντας συνεχώς πέναλτυ, βάζοντας γκολ και μοιράζοντας σφαλιάρες.
   Δυστυχώς, η εικόνα της χώρας έχει τόσο πολύ μουτζουρωθεί στο εξωτερικό που δεν καθαρίζει με όλα τα απορρυπαντικά του κόσμου. Και κυρίως, με αυτά με τους πράσινους, τους γαλάζιους και τους κόκκινους κόκκους!

   Μέχρι χθες το πρωί παιζόταν στο Μαξίμου το πρώτο μέρος της μαύρης κωμωδίας που είναι μαθηματικά, αλλά κακόγουστα, σκηνοθετημένη. Ενώ από χθες βράδυ η δεύτερη πράξη θα συνεχιζόταν στις Βρυξέλλες.
   Προσωπική γνώμη της στήλης είναι ότι όλο αυτό το θέατρο που παίζεται είναι προγραμματισμένο και προσχεδιασμένο, με μόνο σκοπό και στόχο τον υποβιβασμό του επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων. Το βιοτικό μας επίπεδο, από χρόνια, ήταν πολύ πιό πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οπότε θα έπρεπε να επιστρέψει στο πραγματικό του ύψος. Στόχος σαφής και ξεκάθαρος με σαλαμοποιημένη τη θεραπεία εφαρμογής γιά ομαλότερη εφαρμογή και απορρόφηση. Στάχτη στα μάτια του κόσμου αλλά και διευκόλυνση της πολιτικής επιβίωσης του ανίκανου πολιτικού κατεστημένου και την διατήρησή του στο προσκήνιο του αύριο.
   Οι Ευρωπαίοι, πιστεύω, δεν έχουν σκοπό να μας διώξουν, ούτε από το ευρώ, ούτε από την Ε. Ε. Ποτέ δεν είχαν, όσο αυτό εξυπηρετεί τον δικό τους αμυντικό σχεδιασμό και συμφέρον. Όχι γιατί μας αγαπούν, αλλά γιά ν’ αποφύγουν ξέφτια στην ευρωπαϊκή κουρελού, που θα οδηγούσαν στην ολοκληρωτική της αποδόμηση. Η Ελλάδα δεν θα βγει ποτέ από την ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, εφ’ όσον αυτό δεν συμφέρει τους δανειστές μας. Απλά θα κοντύνει, θα στενέψει, θα ταπεινωθεί και θα τιμωρηθεί γιά το αμαρτωλό της παρελθόν. Και θα υποχρεωθεί να προσαρμοστεί απότομα στις σωστές της διαστάσεις και τις αρμόζουσες οικονομικές της δυνατότητες. Όποιος δεν το βλέπει ξεκάθαρα, απλώς εθελοτυφλεί.
   Όμως αυτό σημαίνει, βασικά, φοβερή ανατροπή της ζωής μας, συρρίκνωση των οικογενειακών προϋπολογισμών, φτώχεια, αίμα, δάκρυ, πόνο και εξαθλίωση. Και όπως σε κάθε άτακτη υποχώρηση, οπουδήποτε, προκαλείται αναστάτωση και χάος, έτσι και στην παρούσα καταβαράθρωση των «κεκτημένων» της διαβίωσής μας προκαλείται φοβερό στρίμωγμα και μπόλικο «τσούξιμο»! Στο καλύτερο, όλοι προσαρμοζόμαστε εύκολα και γρήγορα, στα χειρότερα βρίσκεται το ζόρι!

   Παρ’ όλ’ αυτά η Ελλάδα θα επιβιώσει. Αυτό είναι σίγουρο. Στην μακρόχρονη Ιστορία της αντιμετώπισε πολύ χειρότερα και τα ξεπέρασε. Αυτό θα κάνει και τώρα. Το πρόβλημα εστιάζεται στους Έλληνες, και μάλιστα σ’ εκείνους που καθισμένοι στα περίφημα «κεκτημένα» τους, αρνούνται να κουνηθούν. Όσοι προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα θα διασωθούν, θα προσαρμοστούν και θα το ξεπεράσουν. Οι άλλοι, όμως…
   Νομοτέλεια στη Φύση το ό,τι δεν προσαρμόζεται, δεν επιβιώνει, πεθαίνει! Και εξαφανίζεται σαν είδος, όπως οι δεινόσαυροι!

   Σιγά-σιγά, τα νοίκια θ’ αρχίσουν να πέφτουν και η οδός Τσακάλωφ θα πάψει να φιγουράρει, αδικαιολόγητα, στους ακριβότερους δρόμους της Γης. Ο καφές στις καφετέριες της Ν. Σμύρνης θα πέσει στο 1 ευρώ, όπως σε Μιλάνο και Μόναχο. Οι μεγάλοι μισθοί, όπου υπάρχουν, θα αναπροσαρμοστούν και τα προκλητικά προνόμια θα καταργηθούν, π.χ. στη ΔΕΗ και λοιπά ρετιρέ, μαζί με τα διάφορα κόλπα των πάσης φύσεως «εναεριτών» και λοιπών αιτούντων ειδικές μεταχειρίσεις. Σήμερα, το ζην όλων μας είναι το ίδιο επικίνδυνο γιά όλους και, («καθείς εφ ω ετάχθη»), όλοι θα πρέπει να παλέψουν γιά να επιβιώσουν!
   Τα διάφορα Carrefour και Lidl, προκειμένου να σταθούν στη νέα ελληνική αγορά, θα αναγκαστούν να πωλούν τα προϊόντα τους χαμηλότερα από όσο στη Γαλλία και Γερμανία και όχι διπλάσια και τριπλάσια. Και οι φόροι, σταδιακά και μοιραία, θα πέσουν αφού δεν θα μπορούν να εισπραχθούν αδικαιολόγητα και υπέρογκα ποσά.
   Τα Καγιέν και οι Τζιπάρες θα εξαφανιστούν από τους δρόμους και οι αγρότες θ’ αφήσουν τα καφενεία και θα ξαναγυρίσουν στα χωράφια. Οπότε θα ξαναφάμε πάλι ντόπια σκόρδα και πατάτες Νευροκοπίου.
   Οι συνδικαλισταρέοι θα πάψουν να ζητούν τον ουρανό με τ’ άστρα και να θέλουν βιομηχανίες χωρίς βιομηχάνους, επιχειρήσεις χωρίς επιχειρηματίες και δουλειές χωρίς αφεντικά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ξεσκαρταριστούν από μουργέλες γραφειοκράτες και κηφήνες κοπανατζήδες, προστατευόμενους από κομματικές ομπρέλες, ως σπλάχνα πολιτικής διαπλοκής. Και θ’ αφοσιωθούν στη δουλειά τους και όχι στο αραλίκι και το «ωχ αδερφέ», που έμαθαν να ζουν.
   Οι μαθητές θα γυρίσουν στα θρανία και θα πάψουν να βλέπουν τα σχολειά τους σαν υψώματα προκάλυψης, κατάλληλα για «κατάληψη» και χαβαλέ, λες και είναι η Κορυτσά, ή το Τεπελένι. Και οι φοιτητές θα συνειδητοποιήσουν πως ρόλος τους είναι να σπουδάζουν στα Πανεπιστήμια και όχι να τα διοικούν και να τα λεηλατούν!

   Πιστεύοντας ακράδαντα ότι κάθε αναγέννηση προϋποθέτει προηγούμενη καταστροφή και κάθε ανάταση προηγούμενη καταφρόνια, αλλά και με δεδομένο το ότι όταν πιάσεις πάτο, μόνη σου πορεία είναι η ανοδική, προσδοκώ να το συνειδητοποιήσουμε, ως λαός, το συντομότερο. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, σταματώντας τις μάταιες και λανθασμένης κατεύθυνσης κινητοποιήσεις και πιάσουμε το κουπί προς τη σωστή κατεύθυνση, τόσο γρηγορότερα θα περάσουμε τον κάβο! Ο δρόμος, σίγουρα, είναι ανηφορικός, δύσκολος και σπαρμένος εμπόδια. Αλλά είναι ο μόνος!

   Η ελληνική φυλή καλείται, άλλη μία φορά, να δείξει τις θρυλούμενες αρετές της, γιά τις οποίες αυτοκαμαρώνει επί γενιές και, κυρίως, το περίφημο «ελληνικό δαιμόνιο», το οποίο στα τελευταία χρόνια περιορίστηκε στην επίδειξη νεοπλουτισμού, ψευτομαγκιάς, κομπίνας, ρεμούλας, βολέματος και φυγοπονίας. Ήδη κάποια πρώτα, πολύ ενθαρρυντικά, δείγματα άρχισαν να εμφανίζονται με τις συγκινητικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, ιδίως από φτωχούς και ταπεινούς.

   Στην πολιτική, είναι καιρός να βγουν ένα βήμα μπροστά νέοι άνθρωποι, παραδειγματισμένοι από τον αειθαλή και φλογερό Έλληνα γίγαντα Μίκη και το θαλερό και ρομαντικό πρωτοπαλίκαρο Γλέζο. Με φρέσκα μυαλά, ιδανικά και ικανότητες και με τις ιδεολογικές διαφορές στα σκουπίδια, να διεκδικήσουν και να πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας και να την οδηγήσουν στον πραγματικό δρόμο προς την Ιθάκη. (Όχι αυτόν του ανόητου Κοσταρίκου).  Μέχρι τότε, καλόν θα είναι να πάψουν οι κουτοί παραλληλισμοί, τύπου «μισθοί Κίνας και Βουλγαρίας», άδικοι κι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για σκληρά εργαζόμενους λαούς και χώρες που δεν έφαγαν, άμυαλα, χθες το ψωμί του αύριο και ούτε περιφέρονται σε διεθνείς οργανισμούς με το δισκάκι της επαιτείας, αλλά παλεύουν με αξιοπρέπεια κι αξιοπιστία να καλυτερέψουν τη ζωή τους.
   Όσο γιά τις κοκορομαχίες των πολιτικών μας, όλα γίνονται γιά το θεαθήναι , όχι γιά να περιορίσουν τις ακόρεστες διαθέσεις της τρόικα, αλλά γιά να βελτιώσουν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις. Ακόμη και η αλληλοσπαρασσόμενη αριστερά, το μόνο που κάνει είναι να αοριστολογεί, εν ονόματι μιάς, τάχα, αλλιώτικης πολιτικής, και να σαλπίζει…. επανάσταση! Κοροϊδεύει κι αυτή την κοινωνία, στοχεύοντας στα κουκιά της δυσαρέσκειας, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως η βλάβη που έχει υποστεί η χώρα είναι ανήκεστος, βοήθησε κι αυτή σ’ αυτήν και θεραπεία δεν υπάρχει παρά στην υποστολή των επαναστατικών σημαιών, το σκύψιμο πάνω στα συντρίμμια της χώρας, το ανασήκωμα των μανικιών και τη σκληρή δουλειά. Πολλή δουλειά. Γιατί πρώτα φτιάχνεις την πίτα και μετά την μοιράζεις. Το να πουλάς σήμερα εύκολα επαναστατικά σαλπίσματα γιά αιρετικές συμπεριφορές, με συνθηματολογία του 19ου αιώνα, είναι σαν να τρέχει ο Σπ. Λούης, με τσαρούχια και φουστανέλα, σε σημερινό μαραθώνιο. Και αποτελεί, τουλάχιστον, μεγάλη υποκρισία το να ξορκίζεις μιά κατάσταση που υπέθαλπες επί χρόνια με άκριτες μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ενός αχόρταγου κομματικού συνδικαλισμού. Νωπό παράδειγμα η παρεμπόδιση κατάπλου κρουαζιερόπλοιων στον Πειραιά, που θα έδιναν δουλειά σε δεκάδες επαγγέλματα και η αντίθεσή τους στην εγκατάσταση στο λιμάνι της κινέζικης «συντρόφισσας» COSCO.

   Αλίμονο, αλλά στο άτυχο κορμί της Ελλάδας, που τώρα ψυχορραγεί, ασέλγησαν επί χρόνια, (άλλος λίγο, άλλος πολύ), όλοι οι κοπτόμενοι σήμερα υποψήφιοι «σωτήρες» της. Απύθμενη υποκρισία και κροκοδείλια δάκρυα από ένα άθλιο πολιτικό κατεστημένο που επί χρόνια δούλευε μηχανές στο φουλ, καθένας από το μετερίζι και τη δύναμή του, γιά τη σημερινή κατάντια. Και που ακόμη το ίδιο κάνει και σήμερα, αφού, (προσωπική άποψη), θα υπερψηφίσει το νέο «πνιγμόνιο», με κάποιες φυσιολογικές διαρροές εκείνων που, ήδη, νοιώθουν καμένα χαρτιά και θα επιχειρήσουν ηρωική έξοδο και όψιμη υστεροφημία, παρακούοντες τις κομματικές εντολές.

   Οι εκλογές, οψέποτε διενεργηθούν, (μάλλον σύντομα), αποτελούν τελευταία ελπίδα αφύπνισης, στοχασμού και θεμελίωσης της νέας Ελλάδος. Όσο πιο πολλοί το καταλάβουν , τόσο καλύτερα γιά όλους.