Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Παιδεία, ο μεγάλος ασθενής! (Μέρος IV)

Θέσεις - Απόψεις

   Απότοκο κατάντημα όλης αυτής της ανώμαλης και εξωπαιδαγωγικής λειτουργίας είναι και ο περίφημος θεσμός του «ασύλου»! Εν ονόματι, τάχα, της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών»! Μία παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία που χωρίς να χρειάζεται ειδική επεξήγηση, αφού όλοι βλέπουν πλέον σε τι μπαχαλώδη κατάσταση κατάντησε τα Πανεπιστήμια ο άχρηστος, αναχρονιστικός και εντελώς διαστρεβλωμένος αυτός θεσμός. Αντί να προστατεύει διακίνηση ιδεών, οι οποίες σήμερα ουδεμία προστασία χρειάζονται, αφού διακινούνται το ίδιο ελεύθερα με … τα ναρκωτικά, ενεργεί διαβρωτικά και πλήρως απαξιωτικά γι’ αυτές. Πλην των πάσης φύσεως αναρχικών και μηδενιστικών θεωριών τις οποίες προπαγανδίζει, διδάσκει και εφαρμόζει στην πράξη, με κάθε ευκαιρία! Η εγκληματική πολιτική του, δήθεν, ασύλου εφαρμοσμένη με δημαγωγική, λαϊκίστικη διεστραμμένη έννοια του όρου κατάντησε τα Πανεπιστήμια αχούρια εσωτερικά και ανατολίτικα παζάρια στα Προπύλαια. Αηδή, αποκρουστικά και απεχθή στέκια λαθρομεταναστών και πάσης φύσεως περιθωριακών τύπων, αλλοδαπών και ντόπιων. Άντρα εκπαίδευσης κουκουλοφόρων και ανταρτών πόλεως, κοινώς «μπαχαλάκηδων» και στέκια ναρκομανών. Αληθινό αισχρό κατάντημα γιά κάθε νοσταλγό που είχε την τιμή, τη χαρά και την περηφάνεια να καθίσει, κάποτε, στα έδρανα αμφιθεάτρων πνευματικών ιδρυμάτων, να μοχθήσει στα εργαστήριά τους και να δακρύσει, σήμερα, όταν από περιέργεια ανάμεικτη με μαζοχισμό, τολμά να μπει γιά λίγο στους χώρους τους, σπονδή σε μιά χαμένη νιότη, και να περιπλανηθεί σε αυλές και αίθουσες. Να θυμηθεί, να νοσταλγήσει και τελικά να κλάψει πικρά με το σημερινό χάλι που εμφανίζουν.
   Το «άσυλο» θα πρέπει, όχι μόνο σαν κατάσταση, αλλά και σαν λέξη να εξοβελιστεί τελείως από την πανεπιστημονική ορολογία!
   Όπου στη χώρα συντελούνται έκνομες πράξεις, (σε εκκλησίες, τράπεζες, δημόσια ή ιδιωτικά κτήρια, ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους και, βεβαίως, εκπαιδευτικά ιδρύματα), ο εισαγγελέας και η αστυνομία οφείλουν να επεμβαίνουν αυτεπάγγελτα!

   Εννοείται ότι οι πάσης φύσεως γελοίες «καταλήψεις» και διάφορες άλλες ανταρσίες που επιφέρουν κωλυσιεργίες στην απρόσκοπτη λειτουργία των πνευματικών ιδρυμάτων και καταστροφές σε κτηριακές εγκαταστάσεις και υλικοτεχνικές υποδομές, θα πρέπει να αποτελούν ποινικά αδικήματα που θα τιμωρούνται αυστηρά, κατά τον νόμο, με τους δράστες να υπέχουν και αστικές ευθύνες αποζημιώσεως γι’ αυτές.

   Ένα, επίσης, λογικό μέγιστο όριο σπουδών θα πρέπει να καθορισθεί και να τηρείται απαρεγκλίτως! Τέτοια λογική διάρκεια θεωρείται το ενάμιση του κανονικού χρόνου φοίτησης. Π.χ., σε μία διαδικασία 5/ετούς κανονικής ολοκλήρωσης σπουδών, ένα όριο 7,5 ετών μπορεί να καλύψει κάθε δικαιολογία καθυστέρησης περάτωσής των. Πέραν αυτού ο φοιτητής θα θεωρείται «αιώνιος» και θα διαγράφεται από τα φοιτητικά μητρώα. Με μόνη εξαίρεση την περίπτωση έγκαιρης, δι’ εγγράφου δηλώσεως, διακοπής γιά διάφορους λόγους και, μετά, συνέχισης των σπουδών, οπότε ο χρόνος διακοπής δεν θα συνυπολογίζεται.

   Τέλος θα πρέπει να αλλάξει άρδην ο τρόπος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Είναι αδιανόητο και καταντά κωμικό το να ξεκινάς να σπουδάσεις πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα και να καταντάς σπουδαστής ιχθυοκαλλιέργειας, κάπου στον Αμβρακικό!
   Γελοιότητες, εντεταγμένες στο γενικότερο πλαίσιο μετατροπής του ελεύθερου δημιουργικού πνεύματος και της βούλησης σε ανθρώπινο πνευματικό άθυρμα, υποχείριο και έρμαιο ενός απάνθρωπου και βλακώδους συστήματος εισαγωγής. Η ομαδοποίηση των, παρεμφερούς γνωστικού και επαγγελματικού αντικειμένου, ανωτάτων ή ανωτέρων σχολών και οι ξεχωριστές, ανά τέτοια ομάδα, εξετάσεις (διαφορετικός χρόνος, διαφορετικά θέματα, ενιαία κρίση), θα φέρει τους επιτυγχάνοντες πλησιέστατα στις επιλογές και επιθυμίες τους και τους αποτυγχάνοντες εκτός.
   Εννοείται, πως δεν είναι δυνατόν όλοι να επιτυγχάνουν, όλοι να σπουδάζουν και μετά όλοι να παραπονιούνται γιά την κατάσταση που δημιουργείται με την υπερπληθώρα πτυχίων, την ανεργία, την υποαπασχόληση, το πνευματικό προλεταριάτο και, τέλος, το αφόρητο συναίσθημα της ρετσινιάς του «αποτυχημένου» που θα στιγματίσει ισόβια και θα καταστήσει εχθρούς της κοινωνίας όλους, όσοι… «γι’ αλλού ξεκίνησαν, γι’ αλλού κι αλλού η ζωή τους πήγε»!
   «Πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί»! Δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς!
   Η λειτουργία ενός ιδιωτικού, μη κερδοσκοπικού Πανεπιστημίου, όχι μόνο δεν θα έβλαπτε το παιδαγωγικό σύστημα, αλλά αντιθέτως θα μπορούσε αυτό ν’ αποτελέσει πιλότο και ατμομηχανή για σωστή οργάνωση και λειτουργία και των κρατικών.

   Κλείνοντας το θέμα, αν θέλει πράγματι η κυβέρνηση να «απελευθερώσει» την Παιδεία από το θανατηφόρο αγκάλιασμα του κομματισμού, κάτι που πιστεύω ακράδαντα ότι ουδόλως επιθυμεί, αλλά απλώς, κατά την προσφιλή της τακτική, μπερδεύει και συσκοτίζει το ζήτημα με βυζαντινίστικες μπουρδολογίες και ατέλειωτα παζάρια με τους επίσης ιδιοτελείς συμφεροντολόγους καθηγητάδες, που δεκάρα δεν δίνουν γιά πνευματική προσφορά στους φοιτητάς και την κοινωνία , ενδιαφερόμενοι μόνο για την πάρτη και τη βολή τους, στην λογική του «όλα αλλάζουν κι όλα ίδια μένουν», προκειμένου, η μεν πρώτη, να επικυριαρχεί εκ του ασφαλούς σε χειραγωγούμενες μάζες και όχι ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες και οι δεύτεροι, να τα «οικονομούν», ανεξέλεγκτοι! Και αυτό είναι πάρα πολύ φυσικό αφού το μεγαλύτερο μέρος της «πελατείας» όλων προκύπτει από την διάχυτη πνευματική τύφλωση του ανθρώπινου «χυλού», επί του οποίου επιθυμούν να «βασιλεύουν», συνεχώς και απρόσκοπτα, ως μονόφθαλμη ελίτ.

   Έτσι ήρθε προς συζήτηση και ατέρμονα αερολογία ένα άτολμο, πολύπλοκο, ασαφές και μπαγαπόντικο νομοσχέδιο, τάχα σπουδαίας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Και οι πρυτάνεις το βιολί τους. Ο ατελείωτος δημοκρατικός διάλογος!
   Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, ….. διά βίου κοσκινίζει!





15 σχόλια:

  1. Δεν συμφωνώ σε τίποτα από όλα αυτά, και να σημειώσω πως είμαι φοιτήτρια Νομικής Αθηνών επι πτυχίω και έχω άμεση σχέση με την πανεπιστημιακή κοινότητα. Η κατάργηση του ασύλου είναι ευθέως αντισυνταγματική, προσκρούοντας στο περίφημο αρθρο 16. Διαβάζοντας όλα αυτά τα ατελείωτα κατηγορώ σας, το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ είναι: όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος. Εσείς δεν έχετε να προτείνετε τίποτα για την ποιοτική βελτίωση του πανεπιστημίου, το οποίο πράγματι πάσχει, όχι όμως στους τομείς που υποστηρίζετε. Το πολύ δογματικό, απολύτο και αυστηρό ύφος των γραφομένων σας, καθιστά τις αναρτήσεις και το μπλογκ σας εξαιρετικά αντιπαθητικά, μετά συγχωρήσεως. Δεν συνηθίζω να είμαι αγενής, απαντώ όμως στον τόνο του κειμένου σας, έτσι σας δίνω και μια ευκαιρία να καταλάβετε πως -μάλλον- κάνετε κάτι λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγενής, σίγουρα δεν είσθε. Ίσα, ίσα το αντίθετο! Και χαίρομαι για τον κόσμιο και πολιτισμένο τρόπο διατύπωσης του σχόλιού σας, αφού με ενθαρρύνει, μου δίνει την δυνατότητα απάντησης και μαζί την, τρόπον τινά, έκθεση των αντιθέτων απόψεών μας στην δημόσια «βάσανο», την συγκριτική αναμέτρηση και τελική κρίση.
    Με δεδομένη την αντίθεσή σας στην ουσία των θέσεών μου, πιστεύω ότι το ήθος και το ύφος στην διατύπωση των απόψεών σας, (περίμενα οργή και ύβρεις), σας τιμά και, ταυτόχρονα, με εκπλήσσει, αφού σήμερα η οικογενειακή αγωγή, η ευγένεια στην έκφραση, η ευπρέπεια στην διατύπωση των απόψεων, η αναγνώριση στην άλλη γνώμη και ο σεβασμός στην κάθε ιεραρχία (οικογενειακή, ηλικιακή, κοινωνική, μορφωτική, κ.λπ.), αν δεν έχουν εκλείψει τελείως, τουλάχιστον αποτελούν ουσιώδη εν ανεπαρκεία!
    Αυτά ως πρόλογος και μπαίνω στην ουσία.
    Αρχίζω από ό,τι με εντυπωσίασε περισσότερο. Το βαρύγδουπο και, κάπως, πομπώδες «όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος», με το οποίο συμφωνώ απολύτως! Φοβάμαι όμως πως το ερμηνεύουμε από αντιδιαμετρική γωνία!
    Έχοντας αποφοιτήσει το 1966 από το ΕΜΠ και εσείς ούσα εισέτι στα θρανία, είναι λογικό, εγώ μεν, αποστασιοποιημένος και εξωτερικός παρατηρητής των δρωμένων, να είμαι με τη λύση, ενώ εσείς, ως φοιτήτρια (ακόμη), να αποτελείται μέρος του προβλήματος. Και όποιος είναι έξω από το πρόβλημα, θεωρώ, ότι το αντιμετωπίζει ψυχραιμότερα και αντικειμενικότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προχωρώντας, θεωρώ κατά πολύ φυσικότερο το να διαφωνείτε με τις θέσεις μου παρά να συμφωνείτε μ’ αυτές, αφού ανάμεσά μας ενυπάρχει η νομοτελειακή σύγκρουση της ορμής της νιότης με την πείρα της ωριμότητος.
    Συμφωνώ με τον όρον «αυστηρό» στη διατύπωση των απόψεών μου, αφού έχω βιώσει όλη την εξελικτική πορεία της σημερινής κατάντιας την οποίαν εσείς αποκαλείται «Πανεπιστήμιο». Όμως το παρόν μπάχαλο μου προκαλεί άφατη θλίψη και «θυμόν» ψυχής και πιστεύω ότι θα με δικαιολογούσατε πλήρως αν γνωρίζατε ότι, κάποτε, όλοι οι πανεπιστημιακοί χώροι αντιμετωπίζονταν, περίπου, σαν εκκλησίες και πως σε τέτοια εκκλησία μπαινόβγαινα κι εγώ γιά 5 χρόνια!
    Διαφωνώ όμως, κάθετα, με τους χαρακτηρισμούς «δογματικό» και «απόλυτο», αφού και στην αρχή της σχετικής ανάρτησης αλλά στο άνοιγμα του blog μου (πρώτη ή δεύτερη ανάρτηση, νομίζω), ξεκαθάρισα πως ό,τι γράφω απηχεί προσωπικές και μόνον σκέψεις και απόψεις, χωρίς απαιτήσεις υιοθεσίας ή άρνηση αντιλόγου. Σας διαβεβαιώ δε, ότι οσάκις κάποιος μου αποδεικνύει πειστικά λάθος μου, από στοιχειώδη ευφυΐα σπεύδω ν’ «αλλαξοπιστήσω», συντασσόμενος πάντοτε με τον «ορθόν λόγον». Χωρίς να θεωρώ ότι θίγεται ο εγωισμός ή η ματαιοδοξία μου, αφού δεν διαθέτω παρά ψήγματα τέτοιας. Και, αν χρειαστεί, να ζητήσω συγγνώμην, το κάνω ευχαρίστως! Αν αυτό εσείς το θεωρείται «Δόγμα» μάλλον λανθάνετε και, ανατρέξατε στον Μπαμπινιώτη. Θα με δικαιώσει!
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στην υπόθεση του ασύλου, που ως θέμα αποτελεί λυδία λίθο γιά τη λογική και την ευθυκρισία κάθε νοήμονος ανθρώπου, η επίκληση συνταγματικών επιταγών προς επίρρωση της ορθότητος και, κυρίως, της σκοπιμότητος υπάρξεώς του, δεν αποτελεί στέρεο και σοβαρό επιχείρημα. Ειδικά οι τελευταίες συνταγματικές αναθεωρήσεις αποτελούν μίαν ακόμη πασοκική φαυλότητα, προκειμένου να κατευθυνθούν τα φοιτητικά ζητήματα προς όφελος της «ανδρεϊκής» μονοκρατορίας. Στο κάτω, κάτω, αν μοναδικός λόγος ύπαρξής του ασύλου είναι το άρθρο 16 του Συντάγματος, ας το αλλάξουμε να τελειώνουμε! Αν έχετε κάποιο ουσιαστικό επιχείρημα γιά την διατήρησή του, σας ικετεύω καταθέσατέ το! Μπορεί να με πείσετε.
    Ως, εν δυνάμει πλέον, νομικός θα πρέπει να γνωρίζετε ότι η υποστήριξη των επιχειρημάτων (των όποιων) απαιτεί στοιχειοθετημένη, αναλυτική και διεξοδική αιτιολόγηση και όχι μία συλλήβδην μονοκοντυλιά αναιτιολόγητης και ατεκμηρίωτης άρνησης. Αυτό γιά τη νομική επιστήμη αποτελεί νόμο, που στη συζήτησή μας σας ζητώ να τηρήσετε. Και όπως, κάλλιον εμού γνωρίζετε, «dura lex, sed lex».
    Στη ζωή, οι όποιες εντάξεις μας πρέπει να γίνονται κατόπιν σκέψης και σύγκρισης, πλην, βεβαίως, των ποδοσφαιρικών που γίνονται εξ ενστίκτου!
    Επίσης, ως νομικός, οφείλετε να γνωρίζετε ότι δεν υπάρχουν «συμπαθείς» και «αντιπαθείς» απόψεις. (Γι’ αυτό η Θέμις κρατάει την παλάντζα με μαντήλι στα μάτια!). Απλά υπάρχουν ορθά τεκμηριωμένες και μη ορθά, αντίστοιχες τέτοιες. Μία απόφαση θανατικής καταδίκης, λ.χ. είναι οπωσδήποτε μία «εξαιρετικά αντιπαθής» απόφαση, όμως, συνηθέστατα, είναι ορθή. Αν οι κατατιθέμενες αναρτήσεις μου σας φαίνονται «αντιπαθητικές», ειλικρινά λυπάμαι που σας γίνομαι δυσάρεστος, δεν το κάνω επίτηδες, αλλά και δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο γιά σας. Λύστε το πρόβλημα, όπως νομίζετε!
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ειδικά στο θέμα του ασύλου, η οχύρωσή σας πίσω από ένα κραυγαλέα λανθασμένο, ψυχρό και ατελές γράμμα νόμου δεν αποτελεί λογική τεκμηρίωση!
    Τελειώνοντας, αφού εκφράσω την απορία μου γιά την διαπίστωσή σας περί απουσίας προτάσεων, δεδομένου ότι το κείμενό μου βρίθει από θέσεις-προτάσεις, θα ευχόμουν να επανέλθετε με συγκεκριμένες τοποθετήσεις απέναντι σε κάθε δική μου. Με τη λογική του μία προς μία!
    Ποτέ μου δεν αρνήθηκα τον διάλογο, δεν τον φοβήθηκα, δεν τον απέφυγα. Είτε με «συμπαθείς», είτε με «αντιπαθείς» τοποθετήσεις. Και αντέχω, απεριόριστα, στην άλλη «άποψη»!
    Πολύ θα ήθελα να επανέλθετε, οπλισμένη αυτή τη φορά με σαφή και συγκεκριμένα επιχειρήματα, αλλά πολύ θα εκπλαγώ αν τούτο συμβεί. Η παντογνωσία και η «αυθεντία» των νέων, έχουν, συνήθως, χαμηλό βεληνεκές, περιορισμένο ορίζοντα και μικρές αντοχές. Γι’ αυτό πιθανολογώ (κατά την λογική του βήχοντος ψάλτου) ότι θα προτιμήσετε την αιδήμονα σιωπή και τη δραπέτευση, εξάγοντας, γιά άλλη μία φορά, λανθασμένα συμπεράσματα γιά τη στήλη και τον κάτοχό της.
    Μακάρι να διαψευστώ ώστε να επαληθευτεί η τελευταία σας φράση!

    ΥΓ. Πάντως, «ποτέ μη λες ποτέ», αν παρ’ ελπίδα επανέλθετε μπορεί στο τέλος να σας προκύψω λιγότερο αντιπαθής, από όσο αρχικά με εκλαμβάνετε και ο διάλογος να μην πάει, ολωσδιόλου, στράφι!
    Αν όχι, καλό πτυχίο και, κυρίως, καλή τύχη στο σκληρό κάτεργο της ζωής
    Και κάτι τελευταίο. Μη μου πείτε ότι είσθε της ΠΑΣΠ. Αυτό δεν θα το αντέξω! Έλεος! Βοήθειααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εν πρώτοις, σήμερα είδα τα σχόλια, οπότε η καθυστέρηση μου δεν οφείλεται σε φυγόπονες τάσεις, μάλλον σε αμέλεια.
    Μου ζητάτε έναν τεκμηριωμένο, νομικό λόγο υπέρ του ασύλου. Σας απαντώ και πάλι πως είναι ευθέως αντισυνταγματική η καταργηση του, διότι το Α16 ανήκει στον περίφημο "πυρήνα" των άρθρων που δεν μπορούν να καταργηθούν, ενώ για την αναθεώρηση τους απαιτείται μακρόχρονη διαδικασία και αυξημένες πλειοψηφίες.
    Πιστεύω και θα συνεχίσω να πιστεύω πως ο εκπαιδευτικός χώρος θα πρέπει να δημιουργεί, να συντηρεί, να τρέφει ελεύθερα πνεύματα. Το πνεύμα ελευθερώνεται ωστόσο μέσα απο την κοινωνικοποίηση και την πολιτικοποίηση. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν μιλάω για την κομματικοποίηση. Πράγματι, απο αυτό, και ως κοινωνία και ως πανεπιστήμιο, πάσχουμε. Το άσυλο δίνει βήμα σε όλους όμως να διακινήσουν ιδέες, πολιτικές και μη, και αυτό ειναι αναφαίρετο δικαίωμα. Σε αυτή τη βάση διαφωνώ. Πιστέψτε με, έχω πολλά να πω, και χαίρομαι που δεν παρεξηγήθηκα (περισσότερο μπορώ να πω πως εκτιμήθηκα), θα επανέλθω ωστόσο δριμύτερη σε μέλλοντα χρόνο, και θα απαντήσω σε όσα θέσατε, απλώς όχι απόψε.. Διότι ειναι σχεδόν ξημέρωμα, και το μυαλό μου, μάλλον με προδίδει..
    Θα επανέλθω λοιπόν πολύ σύντομα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κατ’ αρχήν η, εκτός συρμού, ενασχόλησή σας με την κλασσική μουσική μου δημιουργεί ευχάριστη έκπληξη και με προδιαθέτει ευμενώς. Ένα πολύ ευχάριστο σοκ, γι’ αυτή την αποκάλυψη. Μέσα στη διάχυτη χυδαιότητα των ημερών η ανεύρεση νησίδων ποιότητος μοιάζει με «πιάσιμο» στο joker, μετά από πολλά jack pot! Δεν συνηθίζω να κομπλιμεντάρω και διαθέτω, ταυτόχρονα και μεταφορικά, μαστίγιο και καρότο τα οποία χρησιμοποιώ κατά περίπτωση.
    Έχοντας αρκετά χρόνια να καταφέρω να κάνω διάλογο, (ανεξαρτήτως θεματολογίας), αφού πλεονάζει ο εγωισμός, ο παραλογισμός και η «αυθεντία», που οδηγούν τελικά σε διαλόγους κουφών με κατάληξη την οργή και τις ύβρεις, με πολύ χαρά βλέπω πως, επί τέλους, μπορώ να συζητήσω με κάποιον πολιτισμένα.
    Πιστεύω στον διάλογο, ως αυτοσκοπό, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς επικαλύψεις, (κοινώς καπελώματα), χωρίς απαιτήσεις ρυμούλκησης του ενός στις απόψεις του άλλου και χωρίς μισαλλοδοξία, αλλά ως τον καλύτερο τρόπο μεταφοράς απόψεων. Η επίδραση της «άλλης» άποψης επαφίεται στην κρίση του ακούοντος και την καθίζηση της άποψης αυτής στο χρόνο.
    Στο θέμα μας, τώρα.
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 1) Άσυλο. Το θέμα του τύπου, (κάτι που ποτέ δεν με απασχόλησε σοβαρά), πιστεύω ότι με τον ένα ή άλλο τρόπο, ξεπερνιέται. Τα γραφειοκρατικής διαδικασίας εμπόδια για την αλλαγή οιουδήποτε νόμου, ή άρθρου Συντάγματος είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Η ουσία μετράει.
    -Δηλαδή, καθ’ υμάς, χωρίς το άσυλο οι ιδέες δεν μπορούν να διακινηθούν; Τι και ποιός εμποδίζει σήμερα, οπουδήποτε, οποιαδήποτε άποψη να κυκλοφορήσει ελεύθερα. Και το σπουδαιότερο, ουδείς διώκεται πλέον γιά τις ιδέες του. Επίσης, ας μην παραγνωρίζετε ότι το νόημα της έννοιας «άσυλο» αφορά πανεπιστημονικές θέσεις και απόψεις και όχι πολιτικά μανιφέστα, καταφύγια αναρχικών, στέκια ναρκομανών ή ανατολίτικα παζάρια. Η εποχή μας αποθεώνει, με τα διάφορα blogs την αστραπιαία μετάδοση κάθε πληροφορίας και εκτρέπει την ελευθερία προς την ελευθεριότητα. Μην ξεχνάτε ότι μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτός ο θεσμός.
    2) Ρόλος εκπαιδευτικού χώρου. Το λέει ο τίτλος! Όπως μπαίνω στο φούρνο ν’ αγοράσω ψωμί, έτσι μπαίνω στο Πανεπιστήμιο ν’ «αγοράσω» γνώσεις. Με την μεγαλύτερη συγκέντρωση, στον συντομότερο χρόνο. Τα πολιτικά κόμματα εκμεταλλεύονται το εκχειλίζον νεανικό σφρίγος, την αγνότητα ψυχής, τα ιδανικά περί ισοπολιτείας, δικαιοσύνης, κ.λπ. ωραία ακούσματα, αλλά και την, φυσικώ τω λόγω, απειρία ζωής των νέων, τους παγιδεύουν και τους καθοδηγούν στις κομματικές τους στάνες. Παίζοντας στα δάκτυλα όλα τα ψυχολογικά τερτίπια, κατασκευάζουν φανατισμένα και παρωπιδιασμένα πολιτικά ρομποτάκια. Γι’ αυτό και ο σχετικός χαμός με τους νεοεισερχόμενους φοιτητές (τα πρωτάκια), όπου το ένα κομματικό μαγαζί τραβάει από δω και το άλλο από κει!
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 3) Πολιτικοποίηση. Βεβαίως και «ο εκπαιδευτικός χώρος δημιουργεί, συντηρεί και εκτρέφει ελεύθερα πνεύματα» (όπως γράφετε)! Όμως αυτό γίνεται μέσα από την μελέτη, τη σπουδή του γνωστικού αντικειμένου, την επιμέλεια και τη συγκέντρωση του σπουδαστού στο φοιτητικό του έργο και όχι από την πολιτική πλύση εγκεφάλου, την αφισοκόλληση και την υποταγή στα κομματικά κελεύσματα.
    Στο κάτω-κάτω, η όποια πολιτική ενασχόληση μπορεί να γίνεται σε ειδικούς χώρους, προαιρετικά, από όσους θέλουν να μετάσχουν σ’ αυτήν. Άλλος πάει σινεμά, άλλος πάει στο γήπεδο, άλλος θέλει Μάρξ, άλλος θέλει…. σαρξ! Γιατί να μπλέκουμε την πολιτική με τη φοίτηση και μάλιστα στον ιερό χώρο της μάθησης; Την κατάντια την βιώνετε. Άλλωστε, όσοι δεν σπουδάζουν δεν είναι πολιτικοποιημένοι; Τόσα φαρμάκια συνδικαλιστάδες είναι όλοι του Πανεπιστημίου; Τρίχες! Αγράμματοι του κερατά είναι, αλλά σκληρά κομματόσκυλα και εκμεταλλευτές της αφέλειας των νέων! Πού είναι σήμερα ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, πού είναι αυτός της ΓΣΕΕ;
    4) Πολιτική και πνεύμα. Λέτε, «το πνεύμα ελευθερώνεται μέσα από την κοινωνικοποίηση και την πολιτικοποίηση…». Ξανασκεφτείτε το και πέστε μου γιατί παραγνωρίζετε τον ρόλο του ασκητισμού, το τεράστιο πνευματικό και καλλιτεχνικό έργο του Αγίου Όρους, τους μεγάλους μύστες της Ανθρωπότητος, την ενδοσκόπηση, τον αναχωρητισμό! Γιατί τα μηδενίζετε;
    H Πολιτική είναι, απλά, το εμβρυουλκό της Οικονομίας, που κυριαρχεί στο Σύμπαν και όχι μόνο στο ανθρώπινο γένος (αυτό σας ζητώ να το σκεφτείτε ιδιαιτέρως). Ο άνθρωπος, από τη φύση του, είναι πολιτικό ον (Αριστοτέλης). Πρέπει να έχει πολιτική άποψη και δράση, στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι και όχι στο αέναον πολιτικολογείν, σε κάθε χώρο και κάθε στιγμή, δημιουργώντας βλακώδεις «αριστερόστροφες» ή «δεξιόστροφες» οπτικές γωνίες ακόμη και στο πώς απέκρουσε ο… τερματοφύλακας ή πως ερμήνευσε τον Αγαμέμνωνα ο Κωτσόπουλος στην Επίδαυρο! Γελοιότητες που εξαπατούν, σαγηνεύουν και κρατούν δέσμιο διά βίου τον ρομαντικό, ευκολόπιστο νέο! Πολιτικοποίηση, ναι! Σκέψη στο μυαλό και δράση στη κάλπη! Και πλέον, ου!
    Αναμένω απόψεις, και καλά μπάνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ εύστοχες απαντήσεις, πράγματι.
    Ως προς μερικά θα συμφωνήσω, και ως προς μερικά θα διαφωνήσω.
    Αρχικά, γράφοντας για κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση, αληθές έστιν πως παραγνώρισα τον ρόλο του ασκητισμού,η γενικότερα διαφόρων άλλων τρόπων πνευματικής βελτίωσης, διότι, έχετε δίκαιο, μερικές φορές τα οι ατέρμονες συζητήσεις, πχ κουβέντες πάνω απο αλκοόλ περι πολιτικής από αδιακρίτως όλους, δίχως γνώση και συστηματοποιημένη γνώμη,(το ξέρετε πολύ καλα πως αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα) πράγματι δεν προσφέρουν, ή όχι οσα τουλάχιστον μπορεί να προσφέρει μια σταθερή και ειλικρινή προσπάθεια αυτοβελτίωσης που κάποιος μπορεί να καταβάλλει. Ωστόσο, μην παραγνωρίζουμε πως για όλους, πάντα υπάρχει ένα κομβικό πρόσωπο, που μας καθοδήγησε, μας εξέθεσε απόψεις που για πάντα, ή ίσως για λίγο, ασπαστήκαμε. Αυτό είναι κοινωνικοποίηση. Η κοινωνική αλληλεπίδραση. Φέρετε- για τελείως διαφορετικούς λόγους- για παράδειγμα τον Αριστοτέλη. Τον (κατ'εμε) πρώτο επιστήμονα, τον πρώτο Homo universalis. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω πως χωρίς την επίδραση του Σωκράτη (γιατί τον Πλάτωνα, ως δασκαλό του, τον απέρριψε πολύ νωρίς), μια επίδραση έστω έμμεση, ο Αριστοτέλης δεν θα ήταν αυτό που έγινε. Ούτε θα διαμόρφωνε τις αντιλήψεις που διαμόρφωσε. Εν ολίγοις, καταλήγω. Η παιδεία, δεν είναι μια στείρα διδασκαλία. Είναι μια εξελικτική διαδικασία που σε απελευθερώνει, σου διευρύνει τον ορίζοντα, σε κατευθύνει. Και πως κάποιος σε κατευθύνει, εάν δεν εξασφαλίζεται ο πλουραλισμός ; Αλλως τε όμως, πλουραλισμός χωρίς διακίνηση ιδεών, πως έρχεται ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έπειτα, θα σας μιλήσω απο πείρα, καθαρή και υποκειμενική πείρα, όπως τη βιώνει μια κοπέλα 22 Μαίων. Η Νομική, ως νομική, είναι μια λυπηρή κατάσταση. Βλέπεις φερέλπιδες νέους, να αναλώνονται σε ανούσιο φανατισμό, στείρο, τυφλό, υποταγμένο. Νιώθω θλίψη για τις παρωπίδες τους. Εχω δεχτεί τη χλεύη τους γιατί τους αποδοκίμασα, γιατί τους απέρριψα και γιατί προπάντων, ζήτησα τη φιλία τους, και με είδαν μόνο ψηφοθηρικά. Αυτά με πλήγωσαν. Βλέπω πως είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας θλιβερή, ένα κατεστημένο που προετοιμάζεται να βγει έξω,να καταλάβει καίριες θέσεις, να κυβερνήσει, να διαφθαρεί. Τα βλέπω όλα αυτά. Ο πατέρας μου ωστόσο, αγωνίστηκε, ως φοιτητής, στο Πολυτεχνείο. Πείτε μου, πως θα γινόταν αυτή η εξέγερση, χωρίς την ασυληλική κατοχύρωση? (Να μου πείτε, και εκεί παραβιάστηκε, αυτό είναι άλλο θέμα.) Είναι μια πολιτική έννοια ασαφής το άσυλο, και για αυτό καταλαβαίνω τους προβληματισμούς και το λόγο της αμφιγνωμίας που εγείρει το ζήτημα.
    Τέλος, αναφέρεστε σε αφισοκολλήσεις, πλύση εγκεφάλου και τα συναφή. Πράγματι, ουδείς μπορεί να αρνηθεί αυτήν την κατάντια. Όμως αυτό, είναι κομματικοποίηση, αμιγώς. Δεν είναι πολιτικοποίηση. Πολιτικοποίηση στο πανεπιστήμιο για μένα ξέρετε τι είναι? Να έχω κουραστεί όλη μέρα να ακούω για νόμους ανίσχυρους, για ένα πλασματικό δίκαιου του ασθενέστερου, για μια δικαιοκρατική φενάκη, να έχω απογοητευτεί από αυτό που σπουδάζω, και να μπαίνω τυχαία σε μια αίθουσα της σχολής να ακούω για τον Τροτσκισμό. Δέκα άτομα, μια κουβέντα κάπως ουτοπική, όμως ήπια, καλοπροαίρετη, δίχως δογματισμό. Χωρίς το άσυλο, δεν θα τα άκουγα αυτά. Διότι εσείς ο ιδιος είπατε πως η ποιοτικη μας βελτίωση επέρχεται όταν απασχολόυμαστε με το αντικείμενο σπουδών μας, όταν εντρυφούμε σε αυτό. Είπατε όμως, πως για να μάθεις για τον μαρξισμό, πρέπει να πας στο κατάλληλο μέρος, όπως αν θες να δείς παράσταση, πας θέατρο. Ο φοιτητής λοιπόν, κατ' εσάς, πρέπει να έχει ως ζωτικό χώρο πνευματικής ανέλιξης το πανεπιστήμιο. Άρα, εκεί πρέπει να του προσφέρονται όλα τα δυνατά ερεθίσματα, και ας διαλέξει τι θα πάρει!

    Δεν ξέρω εάν έχω γίνει κατανοητή, φοβάμαι πως όχι. Διότι παρ'ολο που θεωρούμαι καλή ομιλήτρια και συνομιλήτρια, νομίζω πως σε αυτό υπερέχετε εμού. Σπανίως το αναγνωρίζω σε κάποιον, εδώ όμως δεν έχω άλλη επιλογή. Θα συνεχίσω να πιστεύω πως το άσυλο δεν θα πρέπει να καταργηθεί, θα βλέπω όμως τον αντίποδα πλέον, με άλλο, δημοκρατικότερο μάτι.

    Υ.Γ.1 Λέτε "Και το σπουδαιότερο, ουδείς διώκεται πλέον γιά τις ιδέες του.". Το ξέρετε πως αυτό δεν ισχύει, οταν πλέον και ένας "καφές" στα Εξάρχεια, ποινικοποιείται.
    Υ.Γ.2. Τα άνωθε γραφόμενα μου, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να καταδείξουν έναν άνθρωπο κατασταλαγμένο πολιτικά. Ίσως, το άσυλο για μένα είναι ένας τρόπος, να μάθω, να ακούσω, να αφουγκραστώ. Άποψη ακλόνητη δεν έχω, και με όλη τη μετριοπάθεια και την ταπεινοφροσύνη που με διακατέχει, δεν πιστεύω πως θα αποκτήσω ποτέ.
    Υ.Γ.3 Η μουσική, η υποκριτική, η λογοτεχνία μου αρέσουν περισσότερο από τη σχολή μου, η οποία εν ολίγοις, δεν μου αρέσει καθόλου. Ο λόγος που σας αναφέρω αυτό, είναι διότι αναφέρατε πως ξαφνιαστήκατε, με την ενασχολήση μου με την κλασική. Δεν θα έπρεπε! Λέγεται κλασσική μουσική, διότι υπάρχει και θα υπάρχει εσαεί, φτάνει κάποιοι απο εμάς, να την εκτιμήσουν. Ε, έπεσε ο κλήρος σε μας!

    Ευχαριστώ πολύ για αυτόν τον εξαιρετικά πρόσφορο διάλογο. (Ως αυτοσαρκασμό, θα τον αναφέρω συμπαθή, διότι, όπως σωστά γράψατε, δεν υπάρχουν συμπαθητικές και αντιπαθητικές γνώμες και διάλογοι.. Προέβην σε γλωσσικό σολοικισμό!)
    Ευχαριστώ πολύ λοιπόν, ελπίζω να τα ξαναπούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κατ’ αρχήν σας δηλώνω πως μετά πολύ καιρό επιστρατεύω το σύνολο των πνευματικών δυνάμεων προκειμένου να κρατηθώ αντάξια στον, ειλικρινά, πολύ ενδιαφέροντα διάλογο, τον οποίον απολαμβάνω σαν δροσερή ανάσα μέσα στον βόρβορο της (όπως κατάντησε) ζοφερής πραγματικότητος.

    Γιά το «κομβικό» πρόσωπο, συμφωνώ απολύτως. Είναι θέμα αγαθής ή κακής σύμπτωσης η διασταύρωση μαζί του. Όμως η σκέψη, η κρίση κι η επιλογή παραμένει πάντα στο χέρι σας.
    Τον Πλάτωνα δεν τον απέρριψε ο Αριστοτέλης, μάλλον διεφώνησε μαζί του σε αρχικές αναφορές. Έδρασε τη φιλοσοφία του σε άλλη βάση.
    Διευκρινίζω την τεράστια διαφορά των όρων «εκπαίδευση» και «παιδεία» (μόρφωση). Η πρώτη γίνεται στα Σχολεία (όλων των βαθμίδων) και στοχεύει, κατά βάση, στην παροχή επαγγελματικών εφοδίων. Η δεύτερη επιτυγχάνεται με την πρόσληψη από κάθε διαθέσιμη «συλληπτική» μας αντένα, όσο γίνεται περισσότερων «πληροφοριών» και την επεξεργασία σε νου και ψυχή, ως την τελική διαμόρφωση του γνωστικού μας ρεπερτορίου, του χαρακτήρα μας, της προσωπικότητός μας και την δρομολόγηση της περαιτέρω δράσης μας. Τελικά, μόρφωση είναι η παραμένουσα άυλη γυαλάδα ενός «λουστραρίσματος». Αυτό που παραμένει όταν ξεχαστούν οι, επί μέρους, ειδικές γνώσεις! Συνεπώς, το βάρος πέφτει, τελικά, στις επιλογές μας.
    Στο θέμα του κομματισμού στα Πανεπιστήμια και την επιζήμια επιρροή του, βλέπω πως έρχεστε στα λόγια μου. Όντως τυφλώνει και αποπροσανατολίζει. Και το σπουδαιότερο, εκμεταλλεύεται την αθωότητα των νέων και τη φυσική ροπή τους προς τις αξίες του γαλλικού διαφωτισμού (ελευθερία – ισότης – αδελφότης) και τους παγιδεύει σε δρόμους αδιέξοδους, χωρίς επιστροφή καθιστώντας τους υποχείρια εκτελεστικά όργανα ιδιοτελών κομματικών σκοπών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Προσωπική μου άποψη, αναζητήσατε τη γνώση και την ενημέρωση σε έγκυρες και σοβαρές ιστορικές πηγές, κλείνοντας τ’ αυτιά στις Σειρήνες της σκοπιμότητος και παραπληροφόρησης. Μελετείστε, σκεφτείτε, συγκρίνετε και τοποθετηθείτε μόνη. Αβίαστα, ανεπηρέαστα και νηφάλια. Και μην ξεχνάτε ποτέ πως η Πολιτική είναι το εμβρυουλκό της Οικονομίας, η οποία διέπει τα πάντα στο Σύμπαν, υπό την ορθή εφαρμογή του όρου και όχι τον σημερινό εκφυλισμό και παραφθορά του.
    Αν σας ενδιαφέρει η πολιτική δράση (σε όποιο χώρο κρίνετε) προχωρήσατε. Να ξέρετε μόνο πως αν νοιώθετε ασυμβίβαστη και αταλάντευτη σε αρχές, ιδέες και απόψεις, παραιτηθείτε εγκαίρως, γιατί θ’ αποτύχετε εκ του ασφαλούς και θ’ απογοητευθείτε άδικα. Πολιτική σημαίνει, ελιγμός, συμβιβασμός, διαστρέβλωση. Η τέχνη του εφικτού! Και θέλει «θεράποντες» ικανούς προς τούτο, ή απλώς, τυχάρπαστους και … μπαγάσηδες! Σ’ αυτή την περίπτωση, περιοριστείτε στο παρεΐστικο μπλα,μπλά, την κριτική και, κυρίως, την παρουσία σας στην κάλπη. Με θέση όμως, ποτέ άρνηση, αποχή ή λευκό! Διαλέξτε ό,τι θέλετε και αποφασίσατε κατά το δοκούν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ξανά στα περί ασύλου. Ως θεσμός στα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν υπήρχε. Γεννήθηκε στη μεταπολίτευση και ανδρώθηκε στρεβλά (όπως και τόσα άλλα στη χώρα), σαν αντίβαρο και συσσωρευμένη αντίδραση που έσπρωξε τα πράγματα στην απέναντι πλευρά. Με την ίδια, όμως, υπερβολή και το ίδιο λάθος αποτέλεσμα.
    Άσυλο, σε περίοδο δημοκρατικής διακυβέρνησης δεν νοείται, πλήν του οικογενειακού, καθ’ όσον δεν παρεμποδίζεται και δεν διώκεται η διακίνηση ιδεών και το φρόνημα. Πολύ περισσότερο, θεωρείται αστείο να πιστεύουμε ότι κινδυνεύουν οι επιστημονικές απόψεις μέσα στο χώρο γέννησης και ζύμωσής τους, τις αίθουσες των Πανεπιστημίων! Μην ξεχνάτε ότι το, δήθεν, άσυλο καλύπτει «διακίνηση επιστημονικών ιδεών» και όχι πολιτικών ή οποιονδήποτε άλλων. Πολύ περισσότερο την δημιουργηθείσα κουρελαρία και το απίθανο χάλι που παρουσιάζουν σήμερα οι πανεπιστημιακοί χώροι. Εικόνα που προσβάλλει βάναυσα, κατ’ αρχήν, την αισθητική μας και προϊδεάζει, εκ του ασφαλούς, γιά τη γενικότερη παρακμιακή κατάσταση. (Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή). Και δεν χρησιμεύει προληπτικά, έναντι πιθανής εκτροπής, αφού κάθε αυταρχικό καθεστώς γράφει στα παλιά του παπούτσια νόμους και συντάγματα! Παίρνει ένα τανκ και μπουκάρει. Σιγά μην φεισθεί του «ασύλου»!
    Μου λέτε, και πιστεύετε, πως ο θεσμός του ασύλου επέτρεψε να πληροφορηθείτε και συζητήσετε περί «τροτσκισμού» σε αίθουσα του Πανεπιστημίου, με ομάδα συμφοιτητών σας. Αυτό είναι και υπερβολή και, κατ’ εμέ, λάθος.
    Από πού προκύπτει απαγόρευση συζήτησης, για οποιοδήποτε θέμα, οιουδήποτε «…. ισμού», οπουδήποτε στη χώρα, ώστε να απαιτείται προστατευτικός μανδύας!
    Χώρια που και τυπικά το άσυλο δεν καλύπτει πολιτικές «διακινήσεις ιδεών», αφού αναφέρεται μόνο σε «επιστημονικές» αντίστοιχες!
    Ποιος εδιώχθη επειδή δήλωσε ότι είναι «δεξιός», «αριστερός», «ακραίος», «μεσαίος» και πάσης φύσεως «…. ιστής»! Κάποιοι σας υποβάλλουν, υποβολιμαία και εκ του πονηρού, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Θυμάμαι, προ χρόνων, στην τηλεόραση συζήτηση όπου κάποιος υπερασπιζόταν τα «δικαιώματα των …παιδεραστών»!!!

    Ανατρέξατε στο πρόσφατο μανιφέστο κάποιων «προοδευτικάριων» σχετικά με την απομάκρυνση της εθνικής ντροπής από την Πλατεία Συντάγματος και την αποκατάσταση της νομιμότητος. Και μετά μου λέτε για παρεμπόδιση στη «διακίνηση των ιδεών»! Σήμερα όποιος θέλει σκέφτεται και λέει, αμετροεπώς, ανερυθρίαστα και ανεμπόδιστα, ό,τι του κατέβει. Και, δυστυχώς, το πράττει κιόλας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Επαναλαμβάνω ότι θεωρώ τα Πανεπιστήμια ως χώρους μετάδοσης, κυρίως, γνώσεων. Όλα τα άλλα έπονται ή παρέλκουν.
    Θέατρα, μουσεία, Μέγαρο Μουσικής, Ηρώδειο, Εθνική Πινακοθήκη, παρέχουν απείρως περισσότερα στην κατεύθυνση της Παιδείας , της Μόρφωσης και της Πνευματικής καλλιέργειας.
    Σας πληροφορώ ότι όπως μπαίνω σήμερα στην Πινακοθήκη, ή το Μέγαρο Μουσικής, με τον ίδιο σεβασμό και δέος έμπαινα, τότε ως φοιτητής, στο ΕΜΠ, το οποίον είχε ανάλογη εμφάνιση με τα προαναφερόμενα!
    Η ασυδοσία που γεννά το, κατ’ ευφημισμόν, άσυλο ευθύνεται, αν όχι αποκλειστικά, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό γιά τη σημερινή παρακμιακή εμφάνιση των Πανεπιστημίων. Συνεισφέρουσας στην εξαχρείωση και της απίθανης κομματικής διαπλοκής, της ανεπάρκειας και αναξιοκρατίας των διδασκόντων.
    - Στο ΥΓ1, προφανώς, υπερβάλλετε. Συμφωνώ ότι στα Εξάρχεια ισχύει το «κάλλιο να σου βγεί το μάτι….». Όμως καπνός χωρίς φωτιά δεν γίνεται.
    - Στο ΥΓ2. Εστέ σίγουρη ότι θα «γηράσκετε δ’ αεί πολλά διδασκομένη». Σας συνιστώ να μην επαναπαύεστε ποτέ και πουθενά. Να ψάχνετε, να ερευνάτε, να θεωρείτε και αναθεωρείτε πάντα, αφού «τα πάντα ρει». «Χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ»! (Παράφραση Καβάφη).
    Μην ντραπείτε ν’αλλάξετε ό,τι επιβάλλει η συνείδησή σας, μη φοβούμενη παραδοχή πλάνης και μη φειδόμενη αίτησης «συγγνώμης», όπου διαπιστώνετε λαθεμένη επιλογή. Αυτό προδίδει λεβεντιά, πολιτισμό και ανωτερότητα.
    Τέλος, σας ευχαριστώ γιατί στη γενική αποσάθρωση που βιώνουμε και την κατάθλιψη που αρχίζει να με διαποτίζει, γίνεστε αιτία να διαπιστώσω πως το «άλας δεν εμωράνθη» τελείως, οπότε η ελπίδα παραμένει, ακόμη, ζωντανή στο κουτί της Πανδώρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή