Αλέξης Γρηγορόπουλος. Μιά θλιβερή επέτειος.

Επικαιρότης

Πριν δύο χρόνια, τέτοια εποχή, στα στενά των Εξαρχείων έχασε τη ζωή του ο μικρός Αλέξης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όταν πεθαίνει, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ένας νέος άνθρωπος συντελείται ένα μεγάλο κακό. Μια ανορθογραφία της Ζωής! Μια ανατροπή των κανόνων της.
Πολύ περισσότερο όταν αυτό γίνεται με τρόπο βίαιο και συμμετοχή σ’ ένα τέτοιο χαμό ενός άλλου ανθρώπου.
Δεν θα σταθώ στο μέγεθος της ευθύνης του δράστη.
Ατύχημα, λένε κάποιοι, δολοφονία άλλοι. Και οι δύο πλευρές έχουν λάθος. Και οι δύο υπερβάλλουν, για τους δικούς τους λόγους.
Ούτε «ατύχημα» είναι, αφού το όπλο δεν εκπυρσοκρότησε μόνο του, αλλά ένα χέρι πάτησε τη σκανδάλη, ούτε «δολοφονία» αποτελεί, καθ’ όσον στη λέξη συντρέχουν ο «δόλος» και ο «φόνος». Απλή γνώση της ελληνικής το πιστοποιεί. Φόνος, ναι αλλά δόλος σε μια σφαίρα που «παίζει μπιλιάρδο» μέχρι να σκοτώσει, δεν στοιχειοθετείται. Τουλάχιστον στη λογική κάθε καλόπιστου κριτή!

Σε κάθε τέτοιο, ατυχές, περιστατικό (π.χ. Πέτρουλας, Τεμπονέρας, Αξαρλιάν, κ.λπ.) τρία στοιχεία είναι κοινά, σαφή και το χαρακτηρίζουν απόλυτα.
α) Κανείς σώφρων και λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να συμφωνεί με τέτοια γεγονότα και να μην τα αποδοκιμάζει «εκ βάθους καρδίας».
β) Κανείς δεν διαφωνεί ότι η μνήμη τέτοιων αθώων θυμάτων θα πρέπει να τιμάται, να διατηρείται και να λειτουργεί παραδειγματικά και αποτρεπτικά για κάθε πιθανή επανάληψη παρόμοιων γεγονότων και
γ) Καμία εκδήλωση δεν μπορεί να αναιρέσει το ολέθριο γεγονός και να επαναφέρει στη ζωή το αθώο θύμα, εν προκειμένω τον μικρό Αλέξη.
Αν μας έλεγαν «Πήγαινε, π.χ. στη Θεσσαλονίκη γονατιστός και θ’ αναστηθεί ο Αλέξης» εγώ, τουλάχιστον, θα πήγαινα! Με κάθε κόστος και κάθε θυσία.
Όμως όλοι γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο είναι ανώφελο. Δυστυχώς ο μικρός Αλέξης δεν γυρίζει πίσω με τίποτα.

Συνεπώς, με τέτοιου είδους πορείες και συλλαλητήρια που εμπεριέχουν βιαιότητες και βανδαλισμούς, καθ’ όλα προβλέψιμους και αναμενόμενους, δεν τιμάται η μνήμη του αδικοχαμένου μικρού, μάλλον ατιμάζεται.
Η καπηλεία, από γνωστούς πολιτικούς και αναρχικούς χώρους, του θλιβερού γεγονότος, μόνο απέχθεια και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει.
Η ποδηγεσία του νεαρόκοσμου, εν πολλοίς ενθουσιώδους αλλά ανώριμου και η έντεχνη μετατροπή του σε όργανο καταστροφών και λεηλασιών ξένων περιουσιών δεν αποτελεί «μνημόσυνο» αθώου θύματος. Ούτε οι καπνοί των καιγόμενων σκουπιδοκάδων το πρέπον θυμίαμα.
Όλες αυτές οι ορδές που πλαισιώνουν τους, οπωσδήποτε, λίγους εμπνευστές και καθοδηγητές των βανδαλισμών, μετουσιωνόμενες σε τυφλά εκτελεστικά όργανα δεν σκέφτονται ότι σε εποχές οικονομικής κρίσεως τέτοιες ενέργειες και τέτοιες καταστροφές οδηγούν πιο κοντά στην χρεοκοπία, το λουκέτο και την ανεργία χιλιάδες συμπολίτες τους, εξ ίσου αθώους με τον μικρό Αλέξη;
Και πως πιθανόν μέσα σ’ αυτούς που θα χάσουν δουλειά και ψωμί, άμα κλείσουν τα καταστήματα που καταστρέφουν, μπορεί να είναι ο γονιός τους, ένας συγγενής τους, κάποιος φίλος τους;

Οι Γιαπωνέζοι, ακόμη και σήμερα, τιμούν τη μνήμη των θυμάτων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, όρθιοι και ακίνητοι για ώρες, κρατώντας ένα αναμμένο κερί μέσα σε μια απέραντη σιωπή!
Τέτοιες ενέργειες δείχνουν, πράγματι, πόνο και συντριβή, αλλά πάνω απ’ όλα ανθρωπιά και σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων και πολιτισμό των πενθούντων!

Οι εξαλλότητες υποκινούνται από στείρες πολιτικές δυνάμεις , που μη διαθέτοντας αποτελεσματικό πολιτικό λόγο, (κάτι που απαιτεί έντονα η σημερινή κατάσταση σήψης και διαλύσεως των πάντων), καταφεύγουν στην πλήρη κατεδάφιση του ό,τι έχει μείνει ακόμη όρθιο, με καταστροφικό μηχανισμό και πολιορκητικό κριό τον άκρατο νεανικό ενθουσιασμό και τον άκριτο κι ανεύθυνο «χαβαλέ» του, προκειμένου ν’ αποτελειώσουν την ημιθανή ελληνική οικονομία.
Στόχος η πλήρης εξαθλίωση του λαού και η καταβαράθρωση της χώρας, ώστε να μπορέσουν να αγρεύσουν εύκολα, μέσα από την δημιουργούμενη αλογία του εξαχρειωμένου κοινωνικού πολτού, πολιτική ισχύ και εκλογική πελατεία.
Δυστυχώς το αλάφιασμα και η τεράστια αναστάτωση που έχει προκληθεί σήμερα στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας στενεύει τον ορθολογισμό, τροφοδοτεί τον παραλογισμό και πυροδοτεί τον αποπροσανατολισμό.
Έτσι δεν γίνεται αντιληπτό το «όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες»!