Είναι κάποιες στιγμές, φορτισμένες περίεργα, που το ένστικτο σε οδηγεί -αλάθητο- σε κάποιες αμετακίνητες συνειδησιακά σταθερές. Και πιό «σταθερή» απ΄ όλες η αφετηρία της ζωής σου. Ή έλλογη αφετηρία απ΄ όπου ξεκίνησε η μικρή ατμομηχανή της ύπαρξής σου.
Μιά, μάλλον αγιάτρευτη, βλάβη στο μακρύ κατακόρυφο νεύρο που διατρέχει το σώμα, λειτούργησε σαν πιστολιά αφέτη, ή σαν σφύριγμα σταθμάρχη. Η μικρή προσωπική ατμομηχανή της ύπαρξής μου κίνησε πλέον, αργά-αργά, γιά τον τελευταίο της ταξιδιωτικό κύκλο. Ο ακατάστατος νυχτερινός ύπνος, σε μιά αδιατάρακτη παύλα του, έβγαλε απ΄ τα απώτατα βάθη της μνήμης το μικρό χρυσόμαλλο αγόρι που γοήτευε τα πρώτα παιδικά μου όνειρα με το διάβασμα -σε πρωτόλεια προεκδοτική μορφή- του εντυπωσιακότερου αναγνώσματος της πρωτοσχολικής μου ηλικίας, του «Μικρού πρίγκηπα».
Με το λούστρο της ωριμότητος, καταλαβαίνω πλέον, πως η «αλεπού» δεν μπορεί να εξημερωθεί, αλλά το μικρό τριαντάφυλλο μπορεί να ζήσει αιώνια, μέσα στη γυάλινη κάψα που το έκλεισα. Ανθηρό, μυρωδάτο και μπλέ σαν την θάλασσα, (κατά την προσωπική μου χρωματική επιλογή).
Έπρεπε να περάσουν πάνω από 8 δεκαετίες γιά να μπορέσω να εισχωρήσω στο μυαλό του Σαιντ-Εξυπερύ και το αθώο πνεύμα του «Μικρού πρίγκηπα». Παραμένοντας όμως, πάντα, ένας «μικρός» που δεν μεγάλωσε και ένας «πρίγκηπας», που δεν ένοιωσε ποτέ σαν… τέτοιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου