Χρόνια δεν μπορώ να καταλάβω κάποιες υποκριτικές και φοβικές συμπεριφορές ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Γνωρίζοντας -πιστεύω συμπαθητικά καλά- την ελληνική γλώσσα, την οποίαν υπεραγαπώ και κοπίασα πολύ γιά να μάθω αρκετά μυστικά της, θεωρώ αδιανόητη, ταπεινή, ευτελή και εντελώς υποκριτική την ομαδική και επίσημη "μή χρήση" κάποιων λέξεων και φράσεων, οι οποίες αποφεύγονται συστηματικά, αν και κυριολεκτούν, μπας και ενοχληθούν ορισμένοι… «διάφοροι»! Και αντικαθίστανται ανοήτως, περιφραστικά και… «ως περί διαγραμμάτου», δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, και μία αδιανόητα δουλική υποταγή σε όσους αναφέρονται.
Έτσι, αδυνατώ να καταλάβω την εμμονή στον... παράτυπο όρο… «παράτυποι μετανάστες», αντί του ορθού: «λαθρομετανάστες»! ! ! Η επικαλούμενη δικαιολογία:… «δεν υπάρχουν λαθραίοι… άνθρωποι», πλήν του χαρακτηρισμού της -δικός μου- ως … βλακώδης, προδίδει, συν τοις άλλοις, και άγνοια της ελληνικής γλώσσας, καθ΄ όσον ο χαρακτηρισμός αφορά την ενέργεια και όχι αυτόν που την κάνει. Π.χ. οι λέξεις «λαθρεπιβάτης», «λαθρέμπορος», «λαθραναγνώστης», «λαθροθήρας», κ.λπ. δεν αφορούν λαθραίους… ανθρώπους, αλλά κάποιους κανονικούς -κανονικότατους- οι οποίοι κάνουν συγκεκριμμένες πράξεις… «λάθρα»! Και το «λάθρα» αποτελεί ωραιότατη και χαρακτηριστική αρχαία λέξη, η οποία σημαίνει… «κρυφίως». Δηλαδή, ακριβώς ό,τι κάνει όποιος εισέρχεται κρυφά -και προφανώς παράνομα, παράτυπα, ή όπως διάολο λέγεται κομψά(!) αυτή η πράξη- σε μιά ξένη χώρα.
Άλλη φοβική φράση, που φανερώνει δουλική υποταγή, είναι ο χαρακτηρισμός… «ευπαθείς και ευαίσθητες ομάδες» (με τελευταίως χρησιμοποιούμενο και το υπέρκομψο… «ρομά»), αντί του ορθού… τουρκογυφταρέοι του κερατά!, προκειμένου να αναφερθούν σε μιά άκρως απροσάρμοστη κοινωνική συνομοταξία -αυτονομημένη και με άκρως αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά- που έχει, συνήθως, ολέθριες επιπτώσεις πάνω στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς η ίδια να έχει επίγνωση του πώς ζεί, πώς συμπεριφέρεται και πόσο βλάπτει. (Π.χ. κλοπή καλωδίων τραίνων, σιδερένια καπάκια στους δρόμους, φωτιές γιά καθαρισμό χαλκοκαλωδίων, κ.λπ, ).
Επί της ουσίας, αξίζει να σημειωθεί πως ο όρος «γύφτος» δεν ξεκίνησε προσβλητικός, αλλά κατάντησε τέτοιος από τον προσδιορισμό ανθρώπων με συγκεκριμένη ιδιότυπη, κακή και παραβατική συμπεριφορά. Αποτελεί παραφθορά της λέξης «αιγύπτιος» και χαρακτήριζε την εντοπιότητα παλιών σιδηρουργών. Π.χ. «κάρφωσαν τον Χριστό με γύφτικα καρφιά». Θυμάμαι με συγκίνηση, σε παλιές κινηματογραφικές ταινίες να χρησιμοποιείται ευρέως η λέξη «gipsy», καθώς και ο όρος «τσιγγάνος», (π.χ. τσιγγάνικα βιολιά, η τσιγγάνα Κάρμεν στην έξοχη όπερα του Ζωρζ Μπιζέ, η τσιγγάνα Εσμεράλδα του Βίκτορος Ουγκώ, κ.λπ.).
Προσωπικά, όταν κάποτε πήρα μέρος, ως διαιτητής, σε μία διένεξη εργολάβου με μεγάλη υαλουργική εταιρεία του Αιγάλεω, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κάμποσους τσιγγάνους διακινητές γιαλικών και να θαυμάσω την συναλλακτική εντιμότητα, την εμπορική συνέπεια και την «μπέσα» στο λόγο τους. Κάτι που, δυστυχώς, αδυνατώ να διακρίνω σήμερα, καθώς όλα τα καλά στοιχεία αυτών των ανυπότακτων κοινωνικών ομάδων έχουν εκλείψει, ενώ έχουν διατηρηθεί -επηυξημένα μάλιστα- όλα τα κακά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου