«Όταν η ζωή κάνει… μικρούς κύκλους»

 ...και στο βάθος, το παλιό Ντουμπρόβνικ.

-Εγώ θα σαϊτεύω, αρχίζει ο Έρωτας.

-Αχ΄ μη, πονάει, λέει η Καρδιά.

-Δεν πρέπει, έχεις παιδιά και σύζυγο, προστρέχει η Ντροπή.

-Θα σου περάσει, σπεύδει ο Χρόνος.

-Έτσι θα πρέπει, συμπληρώνει  το Χρέος.

-Όμως εγώ θα θυμάμαι, πετάγεται η Μνήμη.

-Κι εγώ θα υπάρχω πάντα, αναστενάζει η Αγάπη.

-Ωραία,  έτσι γίνομαι ανυπόφορος! επιχαίρει ο Πόνος.

-Μα πώς αλλοιώς, αφού  σε καίω, εξηγεί η Πεθυμιά.

-Πάντως  εγώ βασανίζομαι,  στενάζει το Σώμα.

-Ναι, αλλά εγώ  άντεξα, παρηγοριέται  η Ηθική.

-Και  εγώ κοιμάμαι ήσυχη, κλείνει η Συνείδηση.

-Αυτή τη φορά πρυτάνευσα, σφραγίζει η  Λογική.

-Καλάάάά… Άσ΄ τους να ματαιοπονούν!  σαρκάζει ο Θάνατος.

-Οπότε εγώ θα γράψω, ολοκληρώνει η Ιστορία.