Μαυροβούνιο. «Η Παναγία των Βράχων».

 

   Υπήρξε το πιό συγκλονιστικό, γιά μένα, σημείο της πρόσφατης 11/μερης περιπλάνησης  πού είχα στις  Δαλματικές ακτές. Κι ας μην κατάφερα να το προσεγγίσω με βαρκάκι, αλλά -απλά- να το θαυμάσω  από ψηλά. Από τον αυτοκινητόδρομο  που ένωνε το Κότορ, στον μυχό του μακρύτερου φιόρδ την Νότιας Ευρώπης, με το κροατικό Ντουμπρόβνικ.

   Ένας βράχος στη μέση της θάλασσας  λειτούργησε κάπως σαν… φόλι  σε κοτέτσι, όπου -γύρω  στον 15^ον αιώνα-  οι θεοσεβούμενοι κάτοικοι του απέναντι χωριού, του Πέραστ -ναυτικοί οι περισσότεροι- τον… «γαρνίρισαν»  με μπόλικους φερμένους βράχους  και έτσι σχημάτισαν ένα μικρό, τεχνητό  νησάκι, πάνω στο οποίο έχτισαν -τί άλλο θα έπρεπε και μπορούσαν-  μικρή εκκλησία. Την αφιέρωσαν στην Θεοτόκο, την ονόμασαν «Παναγία των Βράχων» και την έχρησαν προστάτιδα των ναυτικών, (Gaspa ad  Skrpjela).

   Δεν μπόρεσα -κι ακόμη δεν μπορώ- να καταλάβω  το πώς και το γιατί η εικόνα αυτής της σπιθαμιαίας νησίδας, στο μέσον  των  ακύμαντων γαλάζιων νερών  και οι  γαλάζιοι τρούλοι  ναού και καμπαναριού, με  συγκινούν τόσο και οδηγούν  τη σκέψη μου σε μακρινούς, περίπλοκους  και ανεξήγητους συνειρμούς.