«Αχ΄, Αννούλα του χιονιά…»

Αχ Αννούλα του χιονιά-Αντώνης Καλογιάννης - YouTube

Δεν θα ήθελα να χαρακτηριστώ… σεξιστής -σας διαβεβαιώ ουδέποτε υπήρξα- αλλά οι σημερινές μου σκέψεις αναφέρονται και αφιερώνονται στο, εξ υμών, άρρεν μέρος των αναγνωστών. Στους «άντρες» και όχι τα «αρσενικά» με την ενστικτώδη διάσταση και χαρακτηριστικά του όρου «άρρεν». Σε όσους η ευαισθησία τους επιτρέπει να συγκινούνται, ακόμη και να δακρύζουν.

Από τη ζωή όλων αυτών θα «πέρασαν» -μπήκαν και βγήκαν, αφήνοντας πίσω τους το «άρωμα» και την ανάμνησή τους- κάποιες γυναίκες. Συνήθως περισσότερες, σπανίως μία. Από όλες αυτές, μία υπήρξε, οπωσδήποτε, η… «μία» τους. Μπορεί να την έλεγαν… Μαρία, Κατερίνα, Ελένη, ή οπωσδήποτε αλλοιώς. Όμως γιά όλους μας, αυτή η «μία», υπήρξε η δική μας… «Αννούλα του χιονιά». Και γράφω «υπήρξε» γιατί ακόμη και αν δεν «έφυγε», (με χίλιους δυό τρόπους και γιά άλλους τόσους λόγους), αλλά παραμένει κοντά μας, στην πραγματικότητα είναι… «φευγάτη», αλλοτριωμένη και αγνώριστη. Παραμορφωμένη, «στραμπουλιγμένη» και παρηκμασμένη. Με ξεθυμασμένο από την ηλικία, την διαβρωτική ρουτίνα της συνήθειας, την πεζότητα της καθημερινότητας και την αναπόφευκτη μετάλλαξη από τον άθλιο και αδυσώπητο Πανδαμάτορα, εκείνου του παλιού, του πρωτόγνωρου πάθους που κάποτε συνέδεσε ερωτικά δύο ανθρώπους.

Έτσι -με απειροελάχιστες και σπάνιες εξαιρέσεις- η εξαφανισμένη μαγεία αυτού του ισχυρότερου συστατικού της ερωτικής σχέσεως, οδηγεί μοιραία στην απόλυτη κατίσχυση του… «δεν θα είμαι πιά μαζί σου», ακόμη κι αν οι δύο πρώην εραστές συνεχίζουν να συζούν συμβατικά και να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι! Στην πραγματικότητα ανάμεσά τους διαρρέει η άβυσσος της αποξένωσης, του εγωισμού και, τελικά, της απομόνωσης.

Σε όλες αυτές τις, πρώην,… «μίες» -τις "Αννούλες" της ζωής μας- αφιερώνω ένα δάκρυ, ένα νοερό, δροσερό τριαντάφυλλο, οπωσδήποτε χρώματος γκρενά, ένα νοερό θερμό φιλί και αυτό το αιώνια πανίσχυρο τραγούδι του Μάριου Τόκα, με κυρίαρχα στοιχεία την φωνή του Αντώνη Καλογιάννη κι εκείνο το αβάσταχτο… «Αχ΄» της αρχής.